eva van de maand - Stichting Present

eva van de maand
Tekst: INGE-MIRJAM BOSVELD Beeld: MARJAN VAN DER MEER, PURE FOTOGRAFIE
Styling en visagie: ILSE BRUINSMA
eva van de maand
In deze rubriek komt maandelijks een inspirerende Eva-vrouw aan het woord.
‘Zien wat Jezus ziet’
“Achter de kassa bij de Aldi heb ik leren kijken naar
mensen. Door de jaren heen zag ik mensen kapot gaan
voor mijn ogen door bijvoorbeeld alcoholverslaving. Het
maakte me zo machteloos.” Voor Adrianne Rook was het
de directe aanleiding om vrijwilligerswerk te gaan doen
bij Stichting Present.
12
eva 10
eva 10
13
eva van de maand
eva van de maand
Over Adrianne:
Adrianne Rook (32) is getrouwd met
Karsten (33) en moeder van twee
dochters: Yorinde (7) en Fabiënne (5).
Ze werkt als coördinator voor Stichting
Present in Steenwijkerland en Meppel.
‘Ik was beschadigd en
daardoor hard geworden’
Nu is Adrianne coördinator van Present
in Steenwijkerland en Meppel. De weg
daarnaartoe was lastig. Jarenlang wist
Adrianne niet wat ze wilde en wie ze
was. Het maakte haar onzeker. “Als paardenmeisje droomde ik van een stalhouderij. Werken met paarden, dat wilde ik!
En mijn ouders gaven me, heel knap, de
ruimte om die droom achterna te gaan.
Maar mijn droom liep stuk op de werkelijkheid. Als je niet kunt rijden als Anky
van Grunsven, sta je je hele leven stallen
uit te mesten. Dat zag ik mezelf niet
doen. Dus ik stopte met de opleiding,
maar ik wist niet waar ik heen moest.
Toen ben ik maar gaan werken. Mijn
zelfbeeld was in die tijd niet positief. Van
mijn moeder kreeg ik weinig stimulans.
Terwijl mijn vader er juist bovenop zat.
Hij wilde dat ik eropuit ging. De combinatie van die twee uitersten verlamde
mij. Niet dat ik hen erop aankijk, maar
dat was wel het effect. Ik worstelde ook
met wat mijn rol als christen moest zijn.
Ik wilde van betekenis zijn. Dan leg je de
lat vanzelf hoog. Het was een fase waarin
ik klem zat. Waarom wist ik toch niet
wat ik wilde?
Dat bleef zo, totdat ik besloot de studie
rechten aan de Open Universiteit in deeltijd te gaan doen. Dat gaf me focus. Ik had
weer een doel.
Goed bezig
Ik was een jaar bezig met mijn studie
toen ik trouwde met Karsten. Wij hadden sinds mijn vijftiende verkering.
Karsten was al die jaren een positieve
factor in mijn leven. Inmiddels was ik 21
en voor mijn gevoel eindelijk goed bezig.
Ik was gelukkig.
Maar precies zes weken na onze trouwdag ging het mis. Op Goede Vrijdag werd
duidelijk dat het huwelijk van mijn
ouders zwaar in crisis zat. We wisten dat
er wat problemen waren, maar dit kwam
als een donderslag bij heldere hemel.
Er ging een kernbom af in ons gezin. De
precieze aanleiding voor de scheiding wil
ik voor mezelf houden, maar die haalde
het fundament onder mijn voeten vandaan. Het huwelijk van mijn ouders was
14
eva 10
een voorbeeld voor me, maar het beeld
bleek niet te kloppen. En ook al ben je
21 en de oudste in het gezin, toch doet
het veel met je als kind. Je probeert wel
te lijmen, maar het was duidelijk dat het
niet meer ging. Wat er gebeurd was, was
zo ondermijnend. Mijn vertrouwen in
de mensheid was weg. Alles ging erdoor
op de schop. Ik denk dat het funest had
kunnen zijn voor mijn eigen huwelijk,
als we elkaar al niet zo lang kenden. In
die periode raakte ik ook mijn werk nog
kwijt. Het was al met al een heftig begin
van ons huwelijk.
We maakten deel uit van een kleine
gemeenschap. In de kerk wisten mensen
er niet goed mee om te gaan. Ze snapten
niet dat dit bij ons in de kerk gebeurde.
Dat tekent wel hoever de kerk bij onze
maatschappij vandaan staat. Mensen probeerden wel mee te leven, maar deden
dat lang niet altijd op de juiste manier.
Waar je op hoopt, is dat mensen naast je
staan, zonder direct een waardeoordeel
te geven. Luister in zo’n situatie maar en
laat iemand vertellen wat het met haar
doet. Het resultaat was dat we als gezin
vervreemd zijn van de kerk als instituut.
Echt een Vader
Wat me in die periode overeind heeft
gehouden, waar ik elke dag voor uit bed
kwam? Ik ging elke ochtend een uur
lopen. In die tijd gooide ik er alles uit
naar God: mijn woede, mijn twijfels, mijn
verdriet. Want ik wist zeker: als er een
God is, dan ben ik bij Hem veilig. Die vertrouwelijkheid met God is het beste wat
uit deze hele situatie is voortgekomen.
Daarvoor was mijn geloof vrij ‘basic’.
Ik had belijdenis gedaan. Maar juist in
deze situatie, waarin ik twijfelde aan de
hele wereld, was er ruimte voor God.
God heeft zich echt een Vader betoond.
Hij accepteerde al mijn emoties. En het
was ook duidelijk toen het genoeg was,
toen ik mijn boosheid moest loslaten.
Ik herinner me nog precies het moment
waarop ik me dat realiseerde. Ik voelde
een grens. Kan er ook verder geen woorden aan geven, maar het was duidelijk
dat dit niet de weg was. God liet me
inzien dat het belangrijk was dat ik ging
vergeven, anders zou het mezelf gaan
beschadigen. Maar toen waren we wel
een jaar verder.
Toen ik weer wat begon op te krabbelen,
diende zich werk bij de Aldi aan. Het was
aanpakken en buffelen geblazen. Bij de
Aldi moet je echt alles doen. Die fysieke
bezigheid was voor mij op dat moment
heel goed. En achter de kassa heb ik naar
mensen leren kijken. Je ziet heel veel
leed. In het begin deed het me niet zo
veel. Ik was zelf beschadigd en daardoor
hard geworden. Maar als je daar een
paar jaar zit, zie je mensen veranderen.
Die leuke jonge vent die altijd grapjes
maakte als hij een biertje kwam halen,
maakte geen grapjes meer. Als mensen
elke dag bier halen, is het wel duidelijk
dat het niet voor de gezelligheid is. Je ziet
de effecten van alcoholverslaving. En de
effecten daarvan in opvoedingssituaties.
Kinderen die ongewassen in hun pyjama
worden meegenomen door hun vader die
al aangeschoten is. Mensen gaan kapot
voor je ogen, dat maakte me machteloos.
Na drie jaar kreeg ik onze oudste. Ik had
gedacht dat ik dat wel aankon, samen
met het studeren en werken bij de Aldi.
Maar het kwam erop neer dat ik nooit
tijd voor mijn studie had en daarom de
opleiding rechten moest afbreken. Ik zat
weer klem, maar nu achter de kassa bij
de Aldi. Het was vreselijk frustrerend.
Ik heb toch ook hersens, dacht ik, maar
waarom mislukken al mijn plannen? Ik
bad: God, ik weet dat U een doel voor me
heeft, laat me weten waar ik heen moet!
Het was echt een oefening in geduld, een
‘Terwijl hij mijn hand
vasthield, kwijlde hij’
woestijnervaring. Een frustrerende tijd
van zoeken en wachten. Maar ergens had
ik er toch wel vertrouwen in.
Op een gegeven moment stond er een
man aan de kassa die een beroerte had
gehad en kampte met verlamming in
zijn gezicht. Toen ik hem zijn wisselgeld
teruggaf, pakte hij mijn hand en bleef
vasthouden, zo groot was zijn behoefte
aan contact. Terwijl hij mijn hand
vasthield, kwijlde hij en dat viel op mijn
hand. Op dat moment besefte ik dat ik
het aan de ene kant heel vies vond, maar
ik realiseerde me dat Jezus van deze man
hield en juist ook voor hem naar de wereld gekomen was. Op datzelfde moment
voelde ik vertedering. Het was echt een
soort openbaring: ik leerde zien wat Jezus
ziet. Door Jezus heen kon ik liefde voelen,
dat heb ik echt niet van nature! Mijn
verlangen om iets te betekenen werd
daardoor alleen maar sterker.
We hadden inmiddels nog een tweede
dochter gekregen en naast mijn werk
bij de Aldi had ik daar mijn handen aan
vol. Met een kerkgroep ging ik in die tijd
een klus doen met Stichting Present. Een
man met niet aangeboren hersenletsel
moest weer terug naar zijn woning die
verbouwd was door de woningbouwvereniging. We moesten zijn spullen verhuizen en weer inrichten en ik onderhield
het contact. In één dag kwamen we een
heel eind. We konden daadwerkelijk
verschil maken. Voor mij was het duidelijk dat ik dit vaker wilde gaan doen. Dit
kon ik er goed bij doen naast mijn werk
achter de kassa.
Al vrij snel kwam de vraag of ik structu-
reel vrijwilligerswerk wilde gaan doen
in het operationele team van Stichting
Present. Ik moest er goed over nadenken,
want mijn contract bij Aldi was flexibel.
Ik moest veel op afroep beschikbaar zijn.
Maar ik heb de sprong gewaagd. Al snel
ging het richting de 20 uur vrijwilligerswerk. Toen op een gegeven moment de
coördinator wegging, ben ik onbetaald
in het gat gesprongen. Er stonden allerlei
projecten op stapel en ik wilde dat die
door zouden gaan. En na 6,5 jaar achter
de kassa bij Aldi werk ik vanaf eind 2012
als projectcoördinator Stichting Present
Steenwijkerland. Als zelfstandige (zzp’er),
ik ben niet in dienst. En sinds dit jaar ben
ik ook coördinator van Present Meppel.
Match made in Heaven
Present past echt helemaal bij mij. De
samenleving in beweging brengen, dat
klikte ongelofelijk bij mij. Je ziet dat
mensen tussen de 20-50 jaar volop
bezig zijn met werk, maar ook graag hun
geloof handen en voeten willen geven.
Als Present bouwen we daarom de brug,
waar het voor mensen zelf vaak lastig is.
Als mensen acht uur beschikbaar stellen,
kunnen ze al een wereld van verschil
maken. En als je vier personen hebt, die
zich allemaal acht uur willen inzetten,
heb je al 32 uur. Daarin kun je een compleet huis opruimen! Op die manier is
het vrijwilligerswerk heel effectief.
Als christenen hebben we ook een verantwoordelijkheid voor mensen aan de
onderkant van de samenleving. Tegelijkertijd mag het ook leuk zijn. Als jij iets
graag wil doen, je hebt wat te bieden
vanuit je kracht, dan sta je ook meer
open voor ontmoeting. Want het liefst
willen we dat er ook verbinding ontstaat
tussen mensen. Dat noem ik een match
made in heaven. Zo had ik een team
beschikbaar uit een kleine dorpskern in
Steenwijkerland, maar kon ik geen goede
klus vinden in hun buurt. Totdat kort
van te voren de vraag kwam om Jan te
helpen. Jan was een drugsverslaafde die
alles had gedaan wat God verboden had.
Door een breuk in zijn ruggengraat kon
hij weinig meer. En Jan bleek te gaan wo-
‘Ik heb toch
ook hersens,
dacht ik,
maar waarom
mislukken al mijn
plannen?’
nen in het dorp waar dit team vandaan
kwam. Mensen brachten bloemen langs
om hem welkom te heten. Een moeder
met kindertjes kwam op de klusdag een
ijsje brengen. Na afloop kwam de vraag
vanuit de groep of ze contact met Jan
mochten opnemen. Dat is precies wat je
wilt bereiken.
En als je denkt dat er alleen in de Randstad problemen zijn: ook hier in het
noorden kom je alle problemen tegen. Ik
wist zelf ook niet dat er zo veel mensen
aan de onderkant zaten tot ik bij Present
kwam. Misschien is het in Noord-Nederland wel minder zichtbaar door schaamte. Hier heerst echt een schaamtecultuur.
In de kleine dorpen willen mensen echt
niet dat buurtgenoten weten wat er achter hun voordeur speelt. Want dan heb
je een stempel dat blijvend op je gedrukt
wordt.
Ik heb bij Present echt mijn bestemming
gevonden. Het was een moeizame weg,
maar het pad van mijn leven heeft me
hier gebracht. Alle pijn en moeite zijn een
leerschool geweest, die me meer begrip
voor mijn omgeving hebben gebracht.”
eva 10
15

Download Report