Bekijk inkijkexemplaar

De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 3
Brandon Bays
De helende reis
The Journey
Een gids om jezelf te genezen en te bevrijden
2006 – Forum – Amsterdam
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 15
1
Ik werd die zomerochtend in 1992 wakker en besefte dat ik eindelijk onder ogen moest zien wat de oorzaak was van mijn steeds
maar dikker wordende buik. Ik kon het niet langer ontkennen.
Iets in me wist dat er iets goed mis was, en dat ik nu echt naar de
dokter moest om het te laten onderzoeken.
Ik kon niet geloven dat er iets echt ‘verkeerd’ zat in mijn lichaam. Ik had toch alles goed gedaan! Ik was een gezondheidsfreak, al twaalf jaar pro-actief en bewust. Ik at goed, voedzaam, vegetarisch voedsel, dronk alleen schoon, helder, gefilterd water en
trainde dagelijks op mijn kleine trampoline. Ik woonde in een huisje op het strand van Malibu, Californië en ademde dagelijks schone
zeelucht. Belangrijker nog, vanwege al het werk dat ik al jaren
deed op het gebied van persoonlijke groei, was het niet nodig mijn
gedachten positief te sturen; dat ging vanzelf. Ik was gelukkig getrouwd, hield van mijn kind en voelde me gestimuleerd en uiterst
dankbaar voor mijn werk: het geven van seminars over de hele wereld, daarbij anderen inspirerend tot het creëren van een stralende
gezondheid. Mijn leven was precies zoals ik het wilde.
Ik had mijn halve leven besteed aan het bijwonen van workshops en seminars, alles lerend over het helen van lichaam en ziel.
Mijn leven draaide om het uitdragen van principes van gezondheid
en welzijn – ik was een wandelend reclamebord voor de door mij
gepredikte levensstijl.
15
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 16
Brandon Bays
Maar nu had ik een buik die zo dik was dat het leek of ik zwanger was, ook al wist ik zeker dat dat niet zo was. Hoe was dat mogelijk terwijl ik alles goed deed?
Opgelaten en gegeneerd wilde ik mijn angsten niet eens aan
mijn beste vrienden laten zien. Daar zat ik dan, de deskundige, die
anderen leerde het heft in eigen hand te nemen wat hun gezondheid betreft, maar ik kon zelf niet eens meer de rits van mijn loszittende broek dichtkrijgen.
Meer dan vijftien jaar lang had ik op het gebied van natuurlijk
genezen en alternatieve gezondheidszorg gewerkt en nu, geconfronteerd met een ernstig gezondheidsprobleem, voelde ik me
verloren bij het vooruitzicht naar een ‘gewone’ arts te moeten.
Ook al wist ik dat er snel medisch onderzoek nodig was; ik had
geen idee waar ik moest beginnen of wie ik moest bellen.
Ik had niet de moed een vriend of vriendin te bellen, en omdat
ik nergens heen kon, besloot ik op zoek te gaan in de lokale boekwinkel. Ik zocht de planken af en vond een boek dat geschreven
was door een chirurg, gespecialiseerd in gezondheidsproblemen
bij vrouwen; iemand die er om bekendstond dat zij niet meteen
begon met het weghalen van allerlei organen. Ik dacht dat zij misschien een goed begin kon zijn en toen ik het nummer belde dat
op de achterkant stond, was ik verrast en opgewonden te horen
dat ik binnen zes weken bij haar terecht kon.
Tijdens die periode leek het wel of mijn buik steeds meer opgeblazen werd en begon mijn menstruatie veel te vroeg. De nacht
voor mijn afspraak raapte ik al mijn moed bij elkaar en belde een
van mijn beste vriendinnen, Catherine. Ik vertelde haar wat er aan
de hand was en vroeg of ze met me mee wou gaan.
Toen we de volgende dag bij de dokter kwamen, voelde ik me
ziek bij de gedachte aan wat de diagnose zou kunnen zijn.Terwijl
ik wachtte brak het koude zweet me uit. Na anderhalf uur kwam
de verpleegkundige me eindelijk halen. Het onderzoek duurde
drie kwartier en was heel grondig, het leek eindeloos te duren.
De dokter zei vrijwel niets terwijl ik wachtte om te horen waar ik
het meest bang voor was.
16
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 17
De helende reis
Toen ze klaar was draaide ze zich rustig naar me toe en keek me
recht aan. Met een onbewogen stem zei ze: ‘Brandon, je lijkt vijf
maanden zwanger, dat komt door een tumor in je buik, zo groot
als een basketbal.’
Het leek alsof alles begon te draaien terwijl ik probeerde te begrijpen wat ze zei. Ik deed een halfslachtige poging luchthartig te
zijn en zei:‘Kom op, dokter, overdrijft u niet een beetje? Een basketbal is zo groot!’ (terwijl ik met mijn handen de omvang van een
basketbal aangaf). Ik glimlachte en voelde me tegelijkertijd stom.
Ze moest niet glimlachen om mijn poging grappig te zijn, ze
werd streng en bijna scherp en antwoordde: ‘Wil je liever dat ik
het een strandbal noem? Het is zo groot (terwijl ze de maat van
een strandbal aangaf). En dat niet alleen, je andere organen worden erdoor verpletterd. Heb je niet gemerkt dat je de laatste tijd
kortademig bent?’
Ik knikte en mompelde zwak dat ik dacht dat het door het dikker
worden en vocht vasthouden kwam. Ze zei:‘Het komt door die tumor, de massa die vanuit je bekken helemaal naar je ribben gegroeid
is (raakt mijn lichaam aan – wijst precies aan hoeveel ruimte het inneemt) en tegen je middenrif drukt, wat het ademhalen moeilijker
maakt. De tumor is zo groot dat je vandaag nog opgenomen moet
worden om onderzoeken te doen en het te laten verwijderen.’
Ik had het gevoel alsof iemand de lucht uit me had geslagen. Ik
deed nog een paar zwakke pogingen om de dingen wat vrolijker te
bekijken voor ik de moed had haar te vragen of ik haar even in haar
privé-kantoor kon spreken.
Terwijl we door de hal liepen, kletste Catherine erop los, de
ene na de andere vraag op de arts afvurend. Ik denk dat ze probeerde tijd te winnen zodat ik mezelf een beetje bij elkaar kon rapen en de boel op een rijtje kon zetten. We gingen zitten en ik
vroeg de arts wat het allemaal precies betekende, en wat de mogelijkheden waren. Maar het leek wel of, hoe meer ze praatte, hoe
vager het allemaal werd. Opereren was mijn enige kans – en wel
onmiddellijk.
17
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 18
Brandon Bays
Mijn hart begon te bonzen terwijl de spanning in me steeg. Ik
voelde me als een rat in de val. Uiteindelijk moest ik wel zeggen:
‘Dat kan ik u niet laten doen, dokter – ik werk op het gebied van
lichaam & geest genezing. Ik moet de kans krijgen mijn theorieën
te bewijzen, om het op mijn eigen manier te genezen... Hoeveel
tijd kunt u me geven?’
Ze werd nog ernstiger en antwoordde dat ik er absoluut niet
lichtvaardig over moest denken. ‘Je snapt het niet, Brandon,’ zei
ze.‘Het gaat niet alleen om de omvang van de tumor. Mijn meest
directe zorg is dat je binnen een paar dagen zult overlijden vanwege het bloedverlies. Je bent niet ongesteld. Je hebt inwendige
bloedingen.’
Ik begon te brabbelen, onderhandelde vanuit elk gezichtspunt
dat ik maar kon bedenken.Alles wat de arts zei werd als intelligent
en logisch beschouwd en ik wilde mijn leven niet in de waagschaal
stellen, maar ik voelde een sterke drang – ik moest mezelf op de
een of andere manier meer tijd geven. Ik moest de kans krijgen
mijn eigen genezingsproces in gang te zetten, mijn best te doen.
Ik vroeg:‘Als ik er in slaag de bloedingen te stoppen door hypnose of homeopathie of iets dergelijks? Hoeveel tijd zou u me dan
geven?’ Ze schudde haar hoofd in naar wat het leek irritatie en
verviel in een vriendelijke maar besliste toon die vrij betuttelend
was. Ze zei:‘Brandon, je lijkt me een oprecht mens en zelfs ik geloof in natuurlijke geneeswijze als het ziektebeeld daar geschikt
voor is, maar de grootte van jouw tumor laat dat niet toe.’
Ze wees op de boekenplanken vol boeken alsof het overtuigend
bewijs was en zei: ‘In al die boeken staat niet één voorbeeld van een
vrouw die op natuurlijke manier genezen is van een tumor zo groot
als die van jou. Dus zelfs met de beste bedoelingen van de wereld
kan ik je in jouw toestand niet laten gaan.Als arts is het mijn plicht
levens te redden en je moet vandaag nog opgenomen worden.’
‘Maar als u me tijd moest geven; hoeveel zou dat dan zijn?’
smeekte ik. En zo onderhandelden we verder, en na nog een half
uur spraken we af dat als het me zou lukken het bloeden tijdens de
18
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 19
De helende reis
volgende paar dagen te stoppen, ik een maand zou krijgen om te
doen wat ik moest doen – hard mijn best doen. Als de symptomen
erger werden, zou ik haar onmiddellijk bellen. En als de tumor na
een maand nog niet verdwenen was, zou ik terugkomen en de chirurgen hun werk laten doen.
Terwijl ik haar praktijk uitliep, keek ik in haar ogen en zag dat
ze zich echt zorgen maakte. Maar ik zag ook dat ze er geen seconde aan twijfelde dat het me niet zou lukken mezelf te genezen.
Rustig, met een overtuigde toon in haar stem zei ze:‘Tot over een
maand.’ Zij wist zeker dat opereren onvermijdelijk was.
Mijn hart bonkte nog steeds, ik wandelde de zonneschijn in en
had het gevoel vrijgelaten te zijn. Ook al was ik nooit dol op Los
Angeles geweest, die middag leek het de mooiste plek op aarde.
De bomen leken te zinderen van kleur, de lucht geurde intens en
ik voelde me ongelooflijk gelukkig dat ik leefde. Mijn zintuigen
stonden op scherp – zo alert, zo bewust. Het leven voelde zo
kostbaar.
Op dat moment gebeurde er iets radicaals. Het leek alsof de tijd
stilstond. Alle angst zonk weg in een serene rust, en een stil maar
zeker weten borrelde omhoog van diep binnen in me – een ‘weten’ dat dit een wake-up call was en dat deze tumor eigenlijk een
geschenk was – dat ik er iets belangrijks uit moest leren en dat ik
op de een of ander manier begeleid zou worden bij het genezen
van mezelf.
Het was niet eens een kwestie of ik mezelf zou genezen, maar
hoe.
Ook al wist ik niet hoe mijn reis zou verlopen, op de een of andere manier besefte ik dat hetzelfde deel in me dat verantwoordelijk was voor het creëren van de tumor, ook verantwoordelijk zou
zijn voor het weer ongedaan maken ervan. En in dit besef voelde
ik een kinderlijke onschuld en vertrouwen dat ik hoe dan ook begeleid zou worden om te ontdekken wat het was wat de tumor me
wilde leren.
En zo begon mijn reis naar genezing.
19
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 20
2
Terwijl ik op dat moment in de zon in Los Angeles stond en het
leek alsof de tijd stil stond, had ik ook het gevoel dat ik mijn hele
leven naar dit moment toe geleefd had. Flarden van herinneringen
aan verschillende spirituele lichaam & geest genezingen die ik
meegemaakt had tijdens mijn jarenlange studie, gingen door mijn
hoofd.
Ik voelde dankbaarheid opwellen voor alles wat ik had geleerd,
voor alle docenten waar ik van geleerd had, voor al die ziektegevallen die ik bestudeerd had van mensen bij wie ziektes geconstateerd waren, nog ernstiger dan die van mij en die, met veel moed,
zichzelf hadden genezen. Ik had niet alleen honderden van dergelijke cases gelezen en bestudeerd; ik had gedurende de jaren ook
het voorrecht gehad mensen therapeutisch bij te staan terwijl ze
hun succesvolle reis naar genezing maakten. Ik besefte dat hun ervaringen een levensecht voorbeeld voor me waren en dat hun
moed de mijne had gevoed. Ik wist dat als één mens in staat was
zichzelf op fysiek celniveau te genezen, dat betekende dat iedereen daartoe in staat was. Dus ik wist zeker dat het mogelijk was; ik
wist alleen niet hoe mijn reis zou verlopen.
Ik draaide me om, beseffend dat ik een tijdje in gedachten verzonken was geweest en dat mijn dierbare vriendin Catherine nog
steeds naast me stond. Ik keek haar vol ongeloof aan en zei:‘Nou
ja, ik heb in ieder geval een maand de tijd. Laten we een sapje gaan
20
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 21
De helende reis
drinken. Ik voel me een beetje gammel – ik moet het even verwerken.’
Vanuit het Good Health natuurvoedingsrestaurant belde ik mijn
man Don, die de stad uit was om seminars te leiden met Anthony
Robbins, een van Amerika’s leidende figuren op het gebied van
persoonlijke groei. Ik probeerde niet al te ongerust te klinken
toen ik hem het nieuws vertelde:‘Weet je nog dat ik een afspraak
met de dokter had om uit te laten zoeken waarom mijn buik zo
dik werd?’
‘Ja, hoe ging het?’
‘Nou, de diagnose is dat ik een tumor zo groot als een basketbal
in mijn buik heb en ik heb een maand gekregen om het op te lossen.’
Er volgde een lange stilte – Don was sprakeloos.
Dan:‘Shit, één maand?’
Hij wist niet wat hij moest zeggen, en dat voor een welbespraakt,
erudiet arts. Hij mompelde iets vaags en gaf de hoorn aan Tony, die
ook mijn baas was. Dat had ik niet verwacht. Ik voelde me erg
kwetsbaar en in een hoek gedreven, maar probeerde opgewekt te
klinken toen ik hem het nieuws vertelde. Stotterend zei ik:‘Hé Tony, ik weet niet of je gezien hebt dat mijn buik de laatste tijd behoorlijk dik is geworden.’ (Ik dacht dat ik het succesvol verborgen had
gehouden door het dragen van romantische, lange, wijde jurken.)
‘Ja Brandon, dat is me inderdaad opgevallen.’
Schaamte golfde door me heen en ik wist ineens niet meer wat
ik moest zeggen. Na een lange, pijnlijke stilte kwam alles eruit.
‘Goed, ik heb een tumor zo groot als een basketbal in m’n buik en
ik heb een maand gekregen om het op te lossen.’
Weer volgde er een lange pauze, terwijl ik wachtte op naar wat
ik vreesde een vernederende reactie zou worden. Maar hij antwoordde onverwacht op een luchtige, bemoedigende toon:‘Geen
probleem, Brandon. Het gaat je lukken. Ik zie je tijdens de Mastery.’ (Dat was een seminar in Hawaï de maand erna.)
Tony gaf de hoorn weer terug aan Don en ik gaf hem een beknopt
21
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 22
Brandon Bays
verslag van alle medische details, verzekerde hem dat ik het bloedverlies snel onder controle zou krijgen en hing op. Ik stond nogal
verdwaasd in de telefooncel, en dacht na over het gesprek met Tony
en zijn reactie.‘Geen probleem Brandon, het gaat je lukken.’ Ik besefte dat hij een onvoorwaardelijk vertrouwen in me had en ook de
zekerheid die hij voelde over hoe snel het lichaam kan genezen – op
celniveau. Ik dacht: hij heeft gelijk, het kan en het gebeurt ook snel
en ik moet ervoor zorgen dat ik dit alleen aan mensen vertel die dit
ook weten. Ik kan het me niet permitteren negatieve reacties over
me af te roepen van goedbedoelende mensen die hun eigen twijfels,
angsten en misplaatste sympathie over me heen storten. Ik heb maar
een maand. Dat is kostbare tijd.
Op dat moment beloofde ik mezelf dat ik het alleen aan die
mensen zou vertellen van wie ik zeker wist dat ze zonder een spoor
van twijfel me met hun hele hart en op een positieve manier zouden steunen – die er zeker van waren dat ik kon en zou genezen.
Ik vertelde het uiteindelijk aan acht mensen.
Na de lunch ging ik direct naar de plaatselijke homeopathische
apotheek en praatte met de apotheker over mijn toestand. Hij
stelde een paar homeopathische en kruidenbehandelingen voor,
waaronder een behandeling om het bloeden te stoppen en hij zei
me te stoppen met cafeïne, omdat statistieken uitwijzen dat cafeïne een tumor aanzienlijk kan doen groeien.
Ik ging naar huis en deed een simpele neurolinguïstische lichaam & geest healing om de bloeding te stoppen.Anderhalve dag
later was ik blij en opgelucht toen ik ontdekte dat behalve af en
toe wat druppeltjes, het bloeden gestopt was.
Ik belde de dokter. Toen ze het nieuws hoorde, klonk ze sceptisch maar toch open en ze vroeg me haar absoluut te bellen als de
symptomen verergerden.
Pas nadat ik de telefoon had neergelegd, besefte ik dat het me
gelukt was mezelf op een veilige manier een maand extra tijd te
geven. Ik ontspande me en zuchtte diep van opluchting.Toen begon het me te dagen dat nu het echte werk wachtte.
22
De helende reis, 12e druk 20-04-2006 10:55 Pagina 23
3
Op een bepaalde manier voelde ik een kinderlijke nieuwsgierigheid en openheid over wat mijn reis me brengen zou. En tegelijkertijd was ik me er maar al te goed van bewust dat ik een wake-up
call had gekregen en dat een maand maar heel kort was. Ik kon me
niet veroorloven ook maar een kostbare minuut te verspillen.
Ook al wist ik niet waar ik moest beginnen, ik voelde een voortdurend, aanhoudend innerlijk ‘weten’ dat ik op de een of ander
manier geleid zou worden. Dus ik kon alleen maar VERTROUWEN.
Ik deed mezelf de eenvoudige belofte dat ik me volledig zou
overgeven aan wat ik moest doen en zou VERTROUWEN in waar
het me ook zou leiden. Ik zou mijn uiterste best doen, ongeacht
de uitkomst. Ik twijfelde er niet aan dat een deel van mijn reis zou
bestaan uit het ontdekken en blootleggen van de les die de tumor
me moest leren. Ik wist dat ik moest gaan ontdekken welke oude
onopgeloste emotionele herinneringen en patronen er in de cellen huisden, dat ik de lessen moest leren, en ze uiteindelijk gaan
oplossen en loslaten.
Ik geloofde er in, na jaren lichaam & geest genezing, dat alles
gebeurt met een reden en een doel. Als je eenmaal begrijpt wat
de ziekte of de fysieke blokkade je te leren heeft en je de emotionele ballast in de cellen los kunt laten, dan en dan alleen, kan het
echte genezen op alle niveaus beginnen – emotioneel, spiritueel
23

Download Report