“Het faciliteren van een op handen zijnde transitie wordt met het maken van deze flinke slag tevens gerealiseerd” 21 januari 2015 Door: Peter Zwart, VNG GemeenteTrainee en werkzaam bij de Gemeente Apeldoorn in het APAC (Apeldoorn Public Affairs Centre) tot 1 februari 2015. ‐‐‐ T.k.n.: Ambtenaren. Die spreken, even door de oogharen gezien, elkaars taal. Je proeft vast al wat ik zeg, over die taal trek ik hier maar eens een blik open. Ambtenaren weten hoe de hazen lopen en waar de kruisbestuiving zit, ze zijn de linking pin van de organisatie. Zodra ze eenmaal weten hoe ze iets moeten aanvliegen verandert een majeure opgave in een vingeroefening. Er worden speerpunten voorgesorteerd, ‘out‐of‐the‐box’ gedacht en haakjes gezocht. Een ambtenaar is geduldig, staat met de poten in de modder, is lean en vaak geel of blauw. Af en toe moet iets gewoon een tijdje in de week worden gelegd. Bovendien moet nu eenmaal iedereen zijn plasje even doen over een stuk, dan krijgt het vanzelf handen en voeten. Een ambtenaar houdt het overzicht en zijn agenda is altijd bij. ‘Zijn we allemaal nog aangelijnd?’. Zit er geen honing in de bloem? Dan misschien maar even niet in de lead. Of de zaak parkeren. Kwestie van de ambities neerwaarts bijstellen en herprioteren. Dan pakken ze ‘m wel ergens anders weer terug met een wortel‐en‐stok‐benadering. Sec gezien hoeven alleen de geesten maar rijp te worden gemaakt. Als de kans daarop voorbij komt zijn ambtenaren dan ook als een bok op de haverkist, en klinkt het al snel: “We hebben alleen nog een vliegwiel nodig, een satéprikker door alle doelstellingen heen, om te komen tot een eerste houtskoolschets.” Dat is weliswaar nog een hele exercitie, maar er ligt in aanzet een zwaluwstaart. Komen ze er niet uit met een bilateraaltje of een rondje langs de velden, dan misschien een benen‐op‐tafel‐sessie? Of, even praktisch gezien, direct maar een brainstormsessie tijdens een heidag? Als het maar geen Poolse Landdag wordt, de stip op de horizon helder blijft en er een duidelijke marsroute is uitgestippeld. Dan ontstaan de dwarsverbanden vanzelf en dan resteert alleen nog de uitdaging om de juiste persoon in positie te brengen. Een kwestie van opfaseren en opschalen. Win‐Win. Er moet natuurlijk wel eerst getoetst worden of die op dezelfde lijn zit. Een zaadje planten in onontgonnen grond geeft geen succes. Zo ja, geef de bestuurders een mooi podium en zet ze op een zeepkist. Met de juiste input hoef je het alleen maar te laten uitkristalliseren en grosso modo is het daarna een duetje op zich. Nog even een procesje naar de eigen organisatie erachteraan, wat namen en rugnummers erbij, een stukje branding, en het is in beton gegoten. Per slot van rekening, prioritair gezien draait alles om het laaghangende fruit, daar ligt de quick win. En wat er dan verder nog in de pijplijn zit; daarover is het advies dat we dat later wel de agenda infietsen. We moeten natuurlijk ook geen aap op onze schouders willen. Ik heb er van genoten tijdens alle vergaderingen in het afgelopen jaar. Dank daarvoor. Einde bericht. www.vnggemeentetrainee.nl