61 DE STANDAARD opinie&analyse ZATERDAG 20, ZONDAG 21 APRIL 2013 ‘Jezelf opnieuw uitvinden, dat gaat niet eindeloos.’ Twee tot drie keer in je leven, vaker kan niet, zegt cabaretier FREEK DE JONGE, die inmiddels 69 is en sinds zijn 25ste op de planken staat (in de Volkskrant). KIJK EENS VOORBIJ DE GRENZEN VAN DE WESTERSE POPMUZIEK Zoals Spike Lee haar de zangeres Mahalia Jackson leerde kennen, zo wil RACHIDA AZIZ u iets vertellen over de muzikanten Oum Kalthoum, Rabah Driassa of Warda. In tijden van Spotify zou het zonde zijn om in de eigen muzikale navel te blijven staren. Liedjes van heimwee Mahalia Jackson. © akgimages/Binder/ig Oum Kalthoum. © ap Warda. © ig In de film Jungle fever van de Amerikaanse regisseur Spike Lee luistert de vader van het overspelige hoofdpersonage in een oude fau teuil naar grijsgedraaide platen van Mahalia Jackson. Spike Lee laat de camera seconden lang inzoomen op de naam van de zangeres. Alsof hij wil dat iedereen die naam goed ont houdt. Alsof hij hoopt dat wie de film ziet, ach teraf misschien eens een paar liedjes zal opzoe ken van de muzikale houvast van het vaderper sonage. Bij mij werkte het. De film dateert van 1991, maar ruim twintig jaar later is het onein dig veel makkelijker om muziek te vinden. Op de digitale muziekservice Spotify staan hon derden opnames van haar. Ik luister en ik ver stom. Wat een stem! Krachtig als een orkaan, zacht als een lentebries als ze de laatste noot laat trillen. Op Youtube zie ik dat ze haar ogen sluit als ze zingt en dat ze af en toe haar vuisten balt. icoon van de antikoloniale strijd en het pan arabisme. Mijn zussen en ik hebben onvrijwillig uren naar haar muziek geluisterd. In ons apparte ment in Deurne hadden mijn ouders een apar te muziekkamer (net zoals wij onze speelka mer hadden, het was de tijd dat gezinnen met één kostwinner zich dat nog konden permitte ren). Er stonden een canapé en een platenmeu bel dat in mijn herinneringen wel vier meter lang was, met ingebouwde luidsprekers aan elk uiteinde en een vak voor elpees in het mid den. Mijn ouders bewaarden er zorgvuldig hun collectie: platen van de Algerijn Rabah Drias sa, die zong over de heimwee van de gastarbei dijn en giechelden om de danspasjes van onze ouders. Dit was hun kamer en dit was hun mu ziek. De muziek waarmee ze zelf opgegroeid waren. Hun houvast in dit vreemde land. Ar tiesten als Oum Kalthoum vervulden hen ook met fierheid, omdat ze zongen over de droom van Arabische eenheid en het dappere verzet tegen het kolonialisme. Het was diezelfde me lancholische fierheid die ik zag in de ogen van het vaderpersonage in Jungle fever. Martin Luther King Op Wikipedia lees ik over haar leven. Jackson werd geboren in 1911 en stierf in 1972. Ze leerde zingen in de kerk waar haar vader predikant was. Ze werd ontdekt door een belangrijke componist en vanaf dat moment wilden alle gospelcomponisten voor haar schrijven. Later speelde ze aan de zijde van Martin Luther King een belangrijke rol in de Amerikaanse burger rechtenbeweging. Ik ben een tweede keer verstomd, want haar leven lijkt wel een kopie van dat van Oum Kal thoum, de legendarische Arabische zangeres, een van de muzikale heldinnen van mijn vader en moeder. Geboren in 1904, gestorven in 1975. Oum Kalthoum leerde de koran reciteren in de moskee van haar vader. Ze werd ontdekt door een beroemde componist. Later werd ze een Het was de muziek waarmee mijn ouders zijn opgegroeid, hun houvast in dit vreemde land ders naar Arabische vrouwen, of Mohamed El Younssi, die een liedje schreef over het groene paspoort waar alle jongemannen van droom den. En natuurlijk ook van Fairouz en Warda, die in de voetsporen traden van Oum Kal thoum. De platen werden hier ingevoerd door slimme commerçanten die ze vanuit hun huis kamer aan hun buren verkochten. Het was een handel in heimwee. Mijn ouders speelden de platen af achter een dik fluwelen gordijn. Mijn zussen en ik mochten de muziekkamer niet in, maar we gluurden door de kieren van het gor De botte weigering van StuBru De Algerijnse zangeres Warda stierf in mei vo rig jaar. Geen enkele Vlaamse krant vond het de moeite om daar een letter over te schrijven. Ook de openbare zender zweeg in alle talen. Nochtans zijn tienduizenden Belgische jonge ren opgegroeid met haar muziek. Dat doet me terugdenken aan het incident tijdens de Music for Lifeeditie van 2010, toen enkele jongeren uit Antwerpen geld inzamelden om een num mertje aan te vragen. Studio Brussel weigerde botweg het liedje ‘Akich Akich’ van Laila Cha kir te spelen. Mensen hebben het recht om de muziek van Oum Kalthoum, Warda of Mahalia Jackson te leren kennen. Als Belgische zenders die muziek niet draaien of als Belgische kranten er niet over schrijven, moet het maar via de films van Spike Lee. Of via deze weg. Surft u straks even naar Spotify? Rachida Aziz Modeontwerpster en zaakvoerder Azira.
© Copyright 2024 ExpyDoc
