25 jaar Gorki

interview
25 jaar Gorki
Luc De Vos gretiger dan ooit
“In de modder springen en
je klompen op het podium
flikkeren: dat is rock-‘n-roll!”
“Ik voel me nog steeds een jongen. Maar het wordt tijd dat ik het gewoon
toegeef: Ik. Ben. Een. Mán! Fucking hell.” Gorki bestaat 25 jaar, frontjongen
Luc De Vos sinds kort 52. Reden genoeg om een handvol spullen te begraven
voor het nageslacht, toch? James, onze tijdscapsule! “Die tralalie en
tralala, dat blijft echt machtig, jong.” En een vertaalwoordenboek!
capsu
s
d
ij
le
De t
W
r een peren die voo capsule
rp
e
rw
o
o
v
tten
ls die
typeren. A wordt –
scapsule zi
In een tijd jk zijn en hem ook
ven
ra
g
e
g
p
ri
o
g
n
n
soon bela ele honderden jare cht – zou men een
k
a
binnen en of ons verre nagesl n wie de mens
s
va
door alien ld moeten hebben
n
e
e
le begrave
b
su
ct
p
e
rf
ca
e
e
p
d
s
d
ij
s
st
u
e
d
le moet
was die d
Tijdscapsu rden.
heeft. De
wo
ld
u
v
e
g
met zorg
10
P-magazine | 18.07.2014
Tekst: Kristof Dalle / Foto’s: Kris Van Exel
e schrijven de vooravond van
de Gentse Feesten. Of ‘dat gesubsidieerde boerenbal voor
tochtige hipsterchicks en opgedirkte provinciaaltjes’, zoals een gewaardeerde Antwerpse
collega die liederlijke tiendaagse in de Gentse
binnenstad ooit omschreef. Als het niet popupt, moet dat grut van over het water er natuurlijk niks van weten. Vanavond, vrijdag 18
juli, stampt, briest en brult Luc De Vos met
zijn groepje from Belgium de Feesten op gang
bij Sint-Jacobs. En daarna plant hij zich naar
jaarlijkse traditie weer tien dagen in het gedruis te wentelen. Net als ondergetekend
provinciaaltje, trouwens. Al zitten wij nog
lang niet aan de 400 Feestendagen die De Vos
al achter de lever heeft.
We spraken hem een week eerder, net voor
zijn 52e verjaardag, in zijn Gentse villa, die
verdacht veel weg heeft van een gezellig arbeidersbeluik. Al hebben we hem wel uit bed
moeten bellen. “Een optreden gisteravond,
sorry.” Gorki kijkt dan ook tegen een drukke
jubileumzomer aan. Dit najaar test De Vos
bovendien zijn nutteloze kennis in De slimste
mens ter wereld én met Paddenkoppenland
staat er weer een eigen boek in de steigers.
“Mijn achtste al. Het is een roman. Het heeft
een hoofdpersonage, het start ergens en het
eindigt ook zeer netjes. Mijn beste werk tot
“In De Standaard
stond dat we ‘idiote
muziek’ maakten.
‘Van idioten, voor
idioten’. ‘Eindelijk
iemand die de
waarheid vertelt’,
zei mijn moeder.”
nu toe, al zeg ik het zelf.” Euh, genoteerd.
Over naar de tijdscapsule, al is dat voor De
Vos geen evidentie. “Ik hou ook werkelijk
niks bij. Hooguit wat krantenknipsels en recensies. De goede én de slechte, ja. Zo schreef
De Standaard ooit dat we ‘idiote muziek, van
idioten, voor idioten’ maakten. Mijn moeder
tevreden: ‘Eindelijk iemand die de waarheid
durft te zeggen!’ (lacht) Een andere recensent
noemde me dan weer ‘een méésterlijk poëet’.
Wat al even grote onzin is, natuurlijk.”
Stonehenge
Welk aandenken aan de Gentse Feesten
mag er in de tijdscapsule?
LUC DE VOS: “Een kassei van het Sint-
Jacobsplein, uiteraard. Ik gruwel van sentimentaliteit – als ze gaan bleiten op tv, zap ik
meteen weg – maar Sint-Jacobs heeft toch
een emotionele waarde voor mij. Elke keer
pakt het me als ik er mag optreden, onder de
toren waar ik als jong Voske zelf naar de hippies stond te kijken. De uren voor mijn eigen
optreden zet ik mij ook al tussen het volk op
de kasseien met een trappist. Want het begin
van de Feesten wil ik van op de eerste rij meemaken.”
En dan nog steeds tien dagen doorgaan?
DE VOS: “Uiteraard. Ik heb de laatste 40 jaar
nog geen dag gemist. Ik ben een zeer gretig
man. Vooral omdat ik ook een zeer gierig man
ben. (lacht) Ik moet en zal overal het maximale uithalen. Het heeft bovendien weinig
zin om maar ‘een beetje Gentse Feesten’ te
doen, zo kom je nooit in de juiste flow. Het
mooie is net dat het één grote trip kan worden, voor wie het goed aanpakt. Een transcendente ervaring zelfs.”
Een transcendente ervaring?
DE VOS: “Wel ja, het Stonehenge van
Vlaanderen. Dat constante gedruis, de optredens, de ambiance, de massa,… Het slorpt je
gewoon op. Maar misschien is dat moeilijk te
vatten voor buitenstaanders. Het is als met
het voetbal: je krijgt voetbalhaters ook niet
uitgelegd hoe iemands wereld kan instorten
P-magazine | 18.07.2014
11
Luc De Vos
Klompen naar de kop
Vroeger zag ik je al eens worstelen met
de zwaartekracht in de buurt van het
Dreupelkot bij Sint-Jacobs, maar naar
verluidt ga jij nu een geheelonthoudende
tiendaagse tegemoet. Je zou het drinken
en roken finaal opgegeven hebben?
DE VOS: “Eventjes dan toch. Maar ik weet
nu dat ik het kan en dat is ook al veel. (lacht)
Ik liet me weleens te hard gaan en recupereer
helaas niet meer zoals vroeger. Na twee dagen is de alcohol precies nog niet uit mijn lijf.
12
P-magazine | 18.07.2014
“Ik blijf het een prachtig fenomeen vinden, die gigantische
Romeinse orgie die zich dagelijks op de Vlasmarkt afspeelt.”
Belga
omdat elf Braziliaanse kereltjes verliezen
van elf Duitse kereltjes.”
Sluit jij bij het ochtendgloren nog steeds
de Vlasmarkt? Ik zie je daar de laatste
jaren steeds minder, maar dat kan ook
aan mijn verregaande staat van transcendentie liggen.
DE VOS: “Ik ben nooit echt een nachtraaf
geweest, daarvoor ben ik een te grote slaapkop. En nu ik er 52 ben, is het wel gepermitteerd om af te haken, niet? Al blijf ik het een
prachtig fenomeen vinden, die gigantische
Romeinse openluchtorgie die er zich dagelijks afspeelt. Het gebeurt zelden dat ik de
woorden ‘seks, drugs & rock-‘n-roll’ in de
mond neem, maar hier kan ik niet anders.”
Probeer er eens één perfecte Feestennacht uit te lichten? Zo eentje waarop
werkelijk alles leek te kloppen.
DE VOS: “Ik zit ondertussen aan 400 nachten, dat is dus een onmogelijke vraag. (denkt
na) Doe dan maar de optredens met Gorki.
Pukkelpop en Rock Werchter zijn ook wel
wijs, maar er gaat niks boven een thuismatch.
Met de Gentse Feesten sluit ik trouwens ook
mijn jaar af en maak ik de persoonlijke balans
op. Nieuwjaar vier ik niet op 1 januari, maar
op de Dag Van De Lege Portemonnees, de
laatste dag. Men vraagt me weleens: ‘Wat is
geluk voor jou?’ Nu, ik ben geen filosoof, maar
volgens mij gaat dat over momenten, seconden zelfs, waarop je denkt: hier ben ik nu echt
op mijn plaats, hiervoor ben ik ooit op de wereld gezet. En de Feesten blijven voor mij een
zeer belangrijke bron van zulke seconden.”
Al zicht op de eindbalans van 2013-2014?
DE VOS: “Ik ben content, ook op professioneel vlak. Ik ben ook trots, als deel van de hardest working band in showbusiness. 15 platen,
pakweg 3.000 optredens en toch zit ik nog
steeds op hete kolen. Ik popel nu al voor het
optreden dat ik straks mag geven. Want weet
je: die tralalie en tralala, dat blijft echt machtig, jong.”
interview
En weet je wat het ook is: vroeger dronk en
rookte iedereen zich gelukzalig te pletter,
maar vandaag voel ik me een fossiel als ik dat
doe. Vroeger beloonden we onszelf na een geweldig optreden ook door ons behoorlijk laveloos te zuipen, vandaag doet niemand dat
nog.”
Als er één roesmiddel in de tijdscapsule
moet, wat mag het dan zijn?
DE VOS: “Bier. Ik hou heel veel van bier en
die fijne, langzame roes die het veroorzaakt.
Zo’n gin-tonic’er ben ik nooit geweest en ook
andere roesmiddelen hebben me nooit veel
gezegd. Op wat proevertjes na. Ik ben wel wat
bang voor de jeugd: voor mij waren coke en
speed destijds een crimineel gegeven, iets
waar je niet zomaar mee in contact kwam.
Maar vandaag ligt de snuif klaar op elke wcbril. Misschien nog een geluk dat jongeren
tegenwoordig zo braaf geworden zijn.”
Te verstaan: té braaf naar de smaak van
een ‘ouwe hippie’?
DE VOS: “Och, ze doen maar. Maar ik vind
het vreemd. Zo stond ik onlangs op Werchter
met veel smaak naar Pete Doherty te luisteren, een sympathieke Britse knaap die fijne
liedjes zingt, graag pintjes drinkt en akkoord,
al eens durft om te vallen op het podium.
Waarop ik de jonge mensen naast mij hoorde
zeggen: ‘Wat een zatte lul! We zijn hier weg.’
En dan? Er is toch niks mis met een pint op
het podium? ’t Is maar rock-‘n-roll, hè jongens. Maar nee, dan gaan ze liever met gloed-
“De jeugd vindt
Pete Doherty een
zatte lul en gaat
liever naar de
perfect afgelikte
show van Stromae
kijken. Dat is net
Cirque du Soleil.”
vol respect naar een perfecte show van
Stromae kijken. Fantastische kerel, maar zijn
optredens zijn wel afgelikt van begin tot eind
en even platgeregisseerd als een Cirque du
Soleil-voorstelling. Voor alle duidelijkheid: ik
heb daar allemaal geen mening over. Ik ben
geen popjournalist, het zal wel goed zijn zo,
zeker? De intellectuelen hebben de rock- en
popmuziek gekaapt. Zelfs Saskia De Coster
waagt zich aan songteksten van Amatorski.”
(lacht)
Zo hyperintellectueel lijkt het gemiddelde festivalpubliek toch niet, Luc. En daar
reken ik mezelf gerust ook bij.
DE VOS: “En toch. Rock en metal zijn ontstaan bij werkmensen zoals ik. Ik ben letterlijk tussen de fabrieken geboren, mijn vader
kwam pikzwart van het vuil thuis. Maar onlangs ging ik kijken naar AmenRa, heerlijke
contemplatieve metal. En ik was er niet omringd door fabrieksarbeiders, maar door
yups, intellectuelen en fotomodellen. Tussen
mensen die wísten hoe ze moesten leven, die
de juiste kleren droegen, de juiste kapsels
hadden,…
»Hetzelfde geldt voor het voetbal: Johan
‘Woehaha’ Boskamp zit nog wel aan de tafel,
maar iedereen hangt wel aan de lippen van
Jan Mulder.”
Je speelt het zelf natuurlijk handig. Je zet
jezelf neer als de gezellige proleet, maar
ondertussen schrijf je boeken, lees je
stiekem wel eens een filosofisch tractaat
en zie ik je dit najaar nog wel De slimste
mens ter wereld winnen.
DE VOS: “Ik weet dat ik dat imago heb. Maar
ik heb ook oprecht angst om een intellectueel
genoemd te worden. Dat komt nog uit mijn
jeugd, je moet dat maar eens freudiaans onderzoeken. (lachje) Ik krijg het van mensen
die dwepen met The XX of Sonic Youth en alléén dat als rockmuziek bestempelen. Je
voelt aan alles dat daar zo gigantisch hard
over nagedacht is.
»Hetzelfde met TC Matic destijds, al was ik
zodanig fan dat ik me toch tientallen keren
tussen dat perfect gecoiffeerde publiek van
hen gewaagd heb. Maar toen wist ik al dat ik
me daartegen zou afzetten als ik ooit op een
podium mocht kruipen. Jezelf smijten, in de
modder springen, je klompen op het podium
flikkeren en wakker worden zonder te weten
waar je bent: dat is rock-‘n-roll!”
Euh, klompen?
DE VOS: “Voor ons podium stond ooit een
kerel op klompen compleet uit zijn dak te
gaan. Tot hij plots blijkbaar door ontstuitbare
dwang overmand werd en een van die blokken naar mijn hoofd gooide. Ik kon die klomp
gelukkig nog net ontwijken, maar die belandde wel in het drumstel. (lacht) Het is jammer
dat ik zo’n kalf geweest ben om dat ding nog
netjes terug te geven, want anders mocht de
klomp ook in de capsule. Als symbool voor de
zottigheid van ons publiek. En een gepersonaliseerd plectrum uiteraard, in memoriam
voor de sport die ik zelf heb uitgevonden: het
plectrum-décolletéwerpen.”
Ik had nooit zo’n atleet in jou durven te
vermoeden.
DE VOS: “Ik droomde al jaren van mijn eigen plectrums en uiteindelijk heb ik er een
paar duizend besteld met ‘Vos’ en ‘Gorki
From Belgium’ op. En die mik ik nu tijdens
onze optredens kwistig in de boezems van
het publiek. Dat zal dan wel wanstaltig seksistisch zijn – kijk gewoon even weg, Kristien
Hemmerechts – maar ik ben er ondertussen
zeer bedreven in. En je zou denken dat vrouwen zich daar niet toe willen ‘verlagen’, maar
elke keer verdringen tientallen meisjes zich
weer voor het podium. Onlangs kwam er nog
eentje haar boezem presenteren terwijl ik al
stond na te pilsen. Werkelijk een ongelooflijk
knap kind van 20. ‘Luc, ik was te laat. Krijg ik
alsjeblief nog een kans?’ Waarop ze een
machtige, door Jezus zelve geboetseerde
boezem tentoonspreidde, nauwelijks in toom
te houden door haar al even hemelse rode
beha, en me een plectrum tussen die twee be-
“Ik heb me
kreupel gelachen
toen Lesley-Ann
Poppe Lieve kleine
piranha zong.”
koorlijke bergen liet mikken. Ook dat was
zo’n seconde van ultiem geluk, denk ik. Ik
word weer week als ik eraan terugdenk.
(zucht) Heteroseksuele vrouwen, ik ben er
dol op!”
Cover away, boys
Dit jaar bestaat Gorki 25 jaar. Maar dat
lijkt in relatieve stilte te passeren.
DE VOS: “We proberen het te spreiden over
twee jaar, een kwestie van leute-maximalisatie. (lacht) Bovendien, wat is dat ook: 25 jaar?
50 jaar Gorki, dát zou pas wat zijn! En ik ben
ook niet zo’n bedreven verjaardagsvierder.
Ook niet voor mezelf. Ik voel me bovendien
nog steeds 16 en noem mezelf nog altijd ‘die
jongen van Gorki’. Maar misschien is de tijd
nu wel gekomen? (schraapt de keel en roept)
Ik ben een man! Ik. Ben. Een. Mán! (blaast)
Fucking hell.
»En nu komt jouw volgende vraag: wat waren de hoogtepunten uit 25 jaar Gorki?”
Neen. Maar wie zijn wij om een ontlui-
kend journalistiek talent tegen te houden. Shoot.
DE VOS: “Wel, ik heb geen hoogtepunten.
Gorki is één aanhoudende flow van topmomenten en het occasionele mindere moment.”
Welk Gorki-nummer moet mee in de
tijdscapsule? Mia zou wellicht te gemakkelijk zijn, niet?
DE VOS: “Doe toch maar Mia. Dat nummer
heeft veel voor ons betekend, hoewel niemand op het moment zelf dacht dat het zo
iconisch zou worden. Het is zijn eigen leven
gaan leiden en daar kan ik alleen maar blij om
zijn. En ik las net nog dat een Nederlands duo
(Nick & Simon; red.) ook weer een cover van
Mia gaat lanceren. Bizar. Maar cover away,
boys.”
Over covers gesproken. Stierf jij duizend
doden toen Lesley-Ann Poppe eind vorig
jaar met Lieve kleine piranha aan de haal
ging in Stars for Life? Of is duizend een al
te conservatieve schatting?
DE VOS: (lacht) “Samen met mijn zoon
Bruno zat ik toen toevallig voor tv. Wat was
me dat, zeg? Poppe kwam op en begon te roepen, brullen en naast de microfoon te zingen.
Tegen de tijd dat het voorbij was, lagen we allebei kreupel gelachen op het tapijt. (herpakt
zich) Maar ze mag dat gerust doen van mij.
Dat ze maar ten volle geniet van haar fifteen
minutes of fame, want ze gaat zich moeten
weren: de Joyannathielemansen staan al te
popelen in de coulissen. Gelukkig ben ik ondertussen een ouwe vent die zich niet meer
hoeft te weren.”
En je hebt het ook nooit echt gedaan.
Zo moeten we misschien ook maar een
Levenslijn-button begraven? Om je te
herinneren aan de dag dat je de kans liet
liggen om een tweede Koen Wauters te
worden, of op zijn minst een vaste VTMgast.
DE VOS: “Onze toenmalige platenmaatschappij duwde ons destijds richting Tien
om te zien. Geen probleem, een podium is een
podium en bovendien hadden ze ons een zéér
goed gevulde drankijskast beloofd. We hebben daar vier keer opgetreden, maar toen
kwamen ze met hun Levenslijn-onzin aandraven. Ik moest net niet kotsen van zoveel
schmalz. Of ik dan ook zo’n pin kon aandoen
op het podium? ‘Sorry jongens, maar met die
bullshit ben ik echt niet bezig.’ En dat was de
laatste keer dat VTM ons gevraagd heeft.
(lacht) Ik kan eerlijk zeggen dat ik er geen minuut slaap om gelaten heb.”
P-magazine | 18.07.2014
13
Luc De Vos
interview
Mag de wereldhit Heidi, du musst nicht
traurig sein van BH 2000 ook in de capsule?
DE VOS: (grijnst) “Waar jij nog mee afkomt!
BH 2000 was een van mijn eerste groepjes.
Zeer geestig allemaal, alleen bleek de markt
voor kolderieke punkrockensembles die zich
bedienden van Jean-Marie Pfaff-Duits nogal
beperkt. Ik heb zo nog wel groepjes gehad:
stuk voor stuk noodzakelijkheden om uiteindelijk tot Gorki te komen.”
Waar had jij vandaag eigenlijk gestaan
zonder Gorki?
DE VOS: “Bij de Christelijke Mutualiteit?
Nee, geen idee. Ik ben met de hakken over de
sloot geslaagd in de Latijn-Griekse, maar eigenlijk was ik het prototype van de Gebuisde
Student: broeken verslijten op de universiteit. Het ging gewoon niet. En tot Gorki derde
werd op Humo’s Rock Rally was ik de man
van twaalf stielen, dertien ongelukken. Pas
toen – ik was al 26 ondertussen – was ik waar
ik wou zijn. Dat was zowat de wedstrijd van
de laatste kans, al was ik anders ook wel muziek blijven maken. Desnoods met de pet voor
mijn neus op de Korenmarkt of vanuit de
goot. Ik ben en blijf een proletariër, hè.”
Kaviaarsocialisme
Gokje, nu we hier toch samen zitten op
de Vlaamse Feestdag: een leeuwenvlag
moet niet in jouw capsule?
DE VOS: “Zeer juist.”
Een tricolore dan?
DE VOS: “Ook niet. Ik ben niet echt een vlaggenzwaaier. Ik heb ooit wel met een
Palestijnse vlag staan wapperen op een podium, iemand had die in mijn handen gefrommeld tijdens een Brusselse benefiet. Wist ik
veel, ik kende die vlag niet. Gelukkig bestaan
daar geen foto’s van of ik had de joden nog op
mijn dak gekregen.” (lacht)
Stipuleren jouw contracten nog steeds
“Ik vind het triestig wanneer politici
zeggen dat alles in
dit land moet veranderen. Zolang we
alle dagen biefstuk
kunnen eten, is er
niets aan de hand.”
14
P-magazine | 18.07.2014
dat je niet in de buurt van een Vlaamse
Leeuw wenst op te treden?
DE VOS: “Ja. Maar ík heb dat nooit gevraagd.
Onze manager is daar gewoon nogal gevoelig
aan. Zelf vind ik het een prachtig symbool, esthetisch verantwoord ook, maar het doet mij
werkelijk niks.”
De Vlaamse ontvoogdingsstrijd stond
waarschijnlijk ook niet echt hoog op de
Wippelgemse agenda.
DE VOS: “Niet in Wippelgem en gelukkig
ook niet in Gent. Want laat ons wel wezen, we
leven in een prachtig land. En ik vind het altijd triestig wanneer politici dat anders proberen te spinnen. ‘Alles moet veranderen!’
Nee jongens, toch niet. We hebben het hier
goed en zolang we alle dagen een biefstuk
kunnen eten, is er werkelijk níéts aan de
hand.
»In Brazilië, dáár moet alles veranderen.
Daar leven miljoenen kinderen in pure armoede en kunnen ze er alleen maar van dromen om de volgende Neymar te worden, zodat ze ook cocktails kunnen drinken met
Gisele Bündchen en dagelijks een paar gram
coke door hun neus jagen. Uitzichtloze favela’s vol met kinderen die dagelijks moeten
strijden voor een dollar: daar maak ik mij
zorgen om, veel meer dan om wat Vlaams
gebikkel.
»Dat komt ongetwijfeld door die katholieke
opvoeding van mij. Jezus is mijn vriend, daar
niet van, maar ik zit nu wel opgezadeld met
die krachtige mix van solidariteits- en
schuldgevoelens. Op het college drilden ze
dat erin: zelfs een blikje cola was al een walgelijk decadente uitspatting.”
Stoort het je geweldig als ik je een kaviaarsocialist noem? Solidariteit, herverdeling en ‘Sta op, verworpenen der aarde’
enerzijds, maar anderzijds mag je ook
graag schranzen in het Hof van Cleve.
DE VOS: “’t Is waar. En dat valt makkelijk te
verklaren: ik ben een vreetzak. En een zuipschuit. (lacht) Maar noem me toch maar geen
kaviaarsocialist. Eten is bovendien het énige
waaraan ik geld kan uitgeven. Ik ga niet op
reis en koop ook geen 50 dure gitaren. Ik ben
dus allesbehalve materialistisch ingesteld.
En dat gaat bovendien zonder enige moeite.
Ik heb nooit het gevoel dat ik mezelf wat ontzeg: ik hoef gewoon niks. Het enige wat ik wil,
is af en toe eens goed vreten in het Hof van
Cleve of De Karmeliet. Zolang ik het me kan
permitteren, althans. En als morgen Het
Systeem inzakt, trek ik net zo lief naar de papierfabriek. Who cares anyway?”
Hoe rabiaat rood ben jij? Als je Siegfried
Bracke tegen het lijf loopt op de Gentse
Feesten, schud je hem dan de hand?
DE VOS: “Natuurlijk. Als we elkaar zien,
zeggen we altijd gedag. ‘Dag Luc.’ ‘Dag mijnheer Bracke.’ Heel veel mensen hebben voor
hem gestemd, je kan daar dus alleen maar
respect voor hebben. Alleen is het mijn overtuiging dus niet. Je voelt toch aan alles dat
dat wringt? In een wereld waar miljarden
mensen creperen toch verwoed al je energie
stoppen in een extra ‘grensconflictje’ van een
welvaartsstaat. Dat is verspilde moeite. Ik
doe mijn best hun overtuiging te respecteren,
maar eigenlijk heb ik vooral compassie.
Omdat ze zich over 50 jaar de vraag zullen
stellen: what were we thinking?”
Wist je dat De Standaard voorstelde om
de kamikazecoalitie…
DE VOS: “De wat?”
De eventuele federale regering van
CD&V, N-VA, Open VLD en MR als enige
Franstalige partij. De Standaard opperde
om die al te negatieve naam te vervangen
door de beter bekkende ‘Gorki-coalitie’.
DE VOS: “Naar de ‘middenstand regeert het
land’? Goed gevonden. Ze hebben mijn toestemming. (lacht) Al vraag ik me af of mijnheer Reynders dat zal begrijpen. ‘C’est qui,
Gorki?’
»Maar ik wil me ook niet te veel met politiek moeien, want we krijgen de politici die
we verdienen. Al geloof ik niet in de boutade
dat de kiezer altijd gelijk heeft. Integendeel,
“Ik werd in bed al
meermaals afgewezen op het moment
suprême. Hoe wreed!
Geen wonder dat
mijn teksten zo
sentimenteel zijn.”
de kiezer heeft zelden tot nooit gelijk. Je kan
de macht eigenlijk niet aan het volk laten,
want daarvoor is ‘de massa’ te dom. Churchill
zei toch ook altijd: ‘Democratie is de slechtst
mogelijke regeringsvorm, op alle andere methoden die we geprobeerd hebben na.’ Wel,
soms droom ik ook van een verlicht despoot.
Of een technocratie van 20 wijze mannen die
het allemaal maar oplost.”
Onmenselijke wreedheid
Zullen we wat frivoler eindigen? Welke
vrouw mag er zo in jouw tijdscapsule?
Of, om het allemaal binnen een wettelijk
kader te houden, welke vrouwenposter?
DE VOS: “Brigitte Bardot, zonder twijfel. Ik
vind het wat jammer dat die stilaan vergeten
is. Op seksueel vlak was ze ook zeer belangrijk voor mij: haar onbeschaamdheid en de
vrijheid die ze uitstraalde, dat heeft mijn
ogen geopend. Schrijf maar op: de blote poep
van Brigitte Bardot is de leidraad door mijn
leven geweest.”
Het was ook Brigitte Bardot die je noodgedwongen tot je 26e, euh, gezelschap
hield?
DE VOS: “Ik ben lang eenzaam geweest.
Mensen vinden mijn teksten soms wat sentimenteel, maar als je weet wat ik aan ontgoochelingen, mislukkingen en eenzaamheid
meegemaakt heb, lijkt me dat maar logisch.
Ik heb veel moeten missen. Daar heb ik me
verder zo weinig mogelijk van aangetrokken,
maar ik eis wel het recht om daar nu over te
zingen!”
Inzake ontgoochelingen herinner ik me
een fragment uit jouw boek Het mensdom. Het hoofdpersonage werd meegelokt door een vrouw met de belofte van
seks, maar eenmaal het zover was, liet ze
hem maar wat mistroostig masturberen
in een hoekje. “Uit het leven gegrepen”,
gaf je ooit toe.
DE VOS: “Klopt. Ik heb dat meer dan eens
meegemaakt. ‘Ga nu maar gewoon slapen.’
Die afwijzing op het moment suprême, terwijl je in volle staat van paraatheid bent, dat
is toch van een onmenselijke wreedheid? Let
wel, het gemasturbeer als troostprijs heb ik
er wel bij verzonnen om het nog wat tragischer te maken. Maar goed, ik neem dat allemaal mee in mijn rugzakje om er uiteindelijk
over te zingen of schrijven. In de hoop dat de
bewuste vrouwen van puur berouw in tranen
uitbarsten, uiteraard.”
Nog een laatste citaat van jou: “In de
tijd van de Beatles was je misschien een
seksgod, maar nu hangt er een aura van
loser om popmuzikanten. Weet je waar
vrouwen nu op kicken? Op kerels die intellectuele boeken schrijven.” Is dat jouw
literaire drijfveer?
DE VOS: “Och, rock-‘n-roll is veel van zijn
erotiserende pluimen verloren. ‘Lap, weer
één met een gitaar’, die ingesteldheid. Maar
er schiet nog wel iets over, zeker voor fijne,
sexy mensen zoals die jongens van Gorki.
Mannen, ik bedoel mannen!” 
‘Paddenkoppenland’ van
Luc De Vos, 18,99 euro, vanaf
“De blote poep van Brigitte Bardot
is de leidraad door mijn leven.”
1 september bij Uitgeverij
Atlas Contact.
P-magazine | 18.07.2014
15

Download Report