! ! ! ! ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2014 • DE MORGEN Doe-het-zelf in het Ikea-hotel © MICHEL EULER / AP © PHOTO NEWS 2005 Ondrej Sosenka (TSJ) 49,700 km Moskou FILIP MICHIELS Eerst een dienstmededeling aan alle Ikea-haters. De kans dat u binnenkort ook in uw hotelkamer een Billy-boekenkast aantreft, is nihil. Ook voor Zweedse balletjes in de hotelbar hoeft u niet meteen te vrezen. Laat dat dus een geruststelling wezen. Als we de foto’s van het eerste, pas geopende Moxy in Milaan mogen geloven, dan zullen de gelijkenissen tussen de Moxy-hotels en de succesnummers uit de Ikea-catalogus bepaald ver te zoeken zijn. Zowel de kamers als de hotellobby ogen bepaald jong, hip én stijlvol. En laat die drie begrippen nu toevallig ook naadloos aansluiten bij het verwachtingspatroon van de doelgroep die Marriott en Ikea voor ogen hebben: de jonge én behoorlijk prijsbewuste reiziger. Die niet wakker ligt van roomservice of gouden kranen in de badkamer, en die zich telkens als hij een klassiek zakenhotel binnenkomt hardop afvraagt wat die vreemde snuiter bij de ingang, ook wel bekend als de portier, daar uitvlooit. Leve het werelduurrecord: een van de oudste wielertradities in eer hersteld Niks mooiers dan de originele Merckx-fiets, waarop ‘onze Eddy’ in 1972 het werelduurrecord reed. Daarna kwamen de technologische snufjes, die met ingang van dit jaar niet allemaal meer toegelaten zijn. © YUZURU SUNADA Generation Y Amy McPherson, topvrouw van Marriott Europe: “We hebben een onderzoek laten doen bij jongeren uit de ‘Generation Y’, die tegen 2020 zo’n 40 procent van alle zakenreizigers zullen uitmaken. Een comfortabel bed prijkt boven aan hun prioriteitenlijstje. Op twee en drie volgen de aanwezigheid van technologische snufjes en een hippe designlook. Met dat verlanglijstje in het achterhoofd zijn we gaan nadenken over een nieuw hotelconcept waarvoor we in Europa een stevig gat in de markt zagen.” De aankleding van het allereerste MoxyHotelgigant hotel, vlak bij de Milanese luchthaven Marriott en Malpensa, oogt trendy en tijdloos. Relatief kleine kamers, maar wel voorzien van alle Zweedse nieuwe hebbedingen: moderne flatscreenmeubelreus tv’s, usb-aansluitingen in de kamers, grote mikken met regendouche. In de publieke ruimte staan hier en daar computers ter beschikking en Moxy-keten op gratis wifi is standaard. Wie honger heeft, jonge, hippe kan er terecht voor een even gestandaardibudgetreiziger seerde als gezonde hap, wie dorst heeft kan zichzelf een – standaard – cocktail mixen. Nu is een nieuwe hotelketen die vanuit marketingoogpunt heel gewoontjes op alle reizigers mikt natuurlijk niet zo interessant. Daarom hebben Marriott en Ikea in hun campagne de mond vol van de ‘Generation Y’, jonge dertigers zeg maar. Want zeg nu zelf: een hotel dat uitsluitend mikt op de trendy, jonge reiziger, dát is pas vernieuwend. En, wie weet, wilt u als jonge veertiger of dynamische vijftiger stiekem ook wel in zo’n trendy hotel vol hippe jongeren verblijven? Met een gemiddelde kamerprijs die tussen 60 en 80 euro zou schommelen, bestaat de kans dat zowat alle prijsbewuste reizigers voor dit concept zullen vallen. Geen toeters en bellen, een ‘goedkope’ locatie buiten het stadscentrum én een restaurant dat eigenlijk niet meer is dan een voedselbar waarin zelfbediening het sleutelwoord is. Dat alles scheelt natuurlijk al een aardige slok op de borrel in het prijskaartje voor een nieuw hotel. U vraagt zich af: ‘Waar heb ik dit eerder gezien?’ Bij Ikea, juist. Marriot en Ikea mogen dit concept dan al samen in de markt zetten, in de hotels zelf zult u van die Zweedse aanwezigheid weinig merken. Het is vooral de Ikea-géést die bij Moxy rondwaart: zo veel mogelijk besparen op personeelskosten, efficiëntie tot in de details, en meesterlijk inspelen op noden waarvan u zelf het bestaan nog niet ontdekt had. Veel fundamenteler wordt het nooit, maar achter de schermen spelen de Zweden echt wel een grote rol. De eigenaar van de gebouwen waarin de hotels onderdak zullen vinden, is Inter Hospitality. Deze Ikea-dochter zag in 2012 het daglicht, met als doel in heel Europa te investeren in hotels en studentenkamers. Nog dit jaar zouden Moxy’s moeten openen in München, Berlijn, Keulen, Londen en Oslo. Op termijn zien de initiatiefnemers ruimte voor 150 nieuwe hotels in Europa, onder meer in Brussel. We namen zelf al even de proef op de som, en probeerden in Milaan een kamer te boeken voor volgende week. De prijzen lagen tussen 70 en 90 euro per nacht. Dat is, zeker voor Milaan, nog altijd behoorlijk goedkoop maar toch al een stukje boven de aangekondigde prijzen. Al kan dat ook aan onze leeftijd liggen. ! 60 MINUTEN helse pijn 1993 Graeme Obree (VK) 51,596 km Hamar Volgende week is The Merckx voltooid verleden tijd. Onze nationale Eddy was de maat der dingen voor het werelduurrecord, maar daar komt verandering in als Jens Voigt op 18 september namens fietsenmerk Trek een nieuwe standaard neerzet. Voigt is de wegbereider voor de echte kanjers zoals Fabian Cancellara, Bradley Wiggins en Tony Martin. Hans Vandeweghe !"#$%&&''&()*+','-.%'/($(&0$((0'123','/41525'/$.&&%6&' ' 1996 Chris Boardman (VK) 56,375 km Manchester 1972 Eddy Merckx (BEL) 49,431 km Mexico-Stad U bent jong (van geest), tuk op technologische snufjes en hebt een eerder beperkt budget? Dan zit u pal in de doelgroep van Moxy, een nieuwe keten hippe hotels waar u voor 60 tot 80 euro kunt overnachten. Initiatiefnemers zijn hotelgigant Marriott en meubelreus Ikea. Er zijn 150 hotels gepland. ZENO • 13 DE MORGEN • ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2014 © SERGEI ILNITSKY / EPA 12 • ZENO © MICHEL EULER / AP ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ‘Nooit tevoren heb ik zo’n pijn gehad en ik heb ook achteraf nooit meer die pijn gevoeld”, zei Eddy Merckx later over zijn geslaagde recordpoging. Toen hij op 25 oktober 1972 klaar was, in de ijle lucht van Mexico City, moesten zijn manager en enkele omstanders hem krom van verzuring van zijn fiets trekken. Een werelduurrecord breken betekent een uur lang fietsen aan 90 tot 95 procent van de VO2max, de zogeheten maximale zuurstofopname. 80 procent van de arbeid die door zijn spieren werd geleverd, was aeroob, met gebruik van de aanwezige zuurstof in het bloed, maar het waren die andere 20 procent anaerobe energie die het verschil maakten. Die zorgden ook voor de pijn, die van bij de eerste minuten optrad en steeds erger werd. Na één uur had Merckx, ondanks de verzuring, 49,431 kilometer gefietst, 778 meter meer dan de vorige recordhouder, de Deen Ole Ritter. Het record zou 28 jaar staan, tot Engelsman Chris Boardman in 2000 tien (!) meter beter deed. Hadden de Merckx van 1972 en de Boardman van 2000 samen gereden, het verschil was amper zeven tienden geweest. Voor alle duidelijkheid, niet Merckx en ook niet Boardman, maar de illustere Tsjech Ondrej Sosenka bezit vandaag het record. Althans in The Merckx-posture, de Merckx-houding, de internationale standaard met een klassieke baanfiets en een krom stuur. Sosenka reed in 2005 49,700 kilometer ver in zijn ene uur van glorie. Bidsprinkhaan Op 11 mei 1893 werd voor het eerst door een mens een uur lang rondjes gereden op een wielerbaan. Henri Desgrange, tien jaar later de stichter van de Tour de France, reed 35 kilometer en 325 meter. Zijn record zou 35 keer worden verbeterd, al dan niet op dezelfde fiets. Waarmee we meteen bij de verwarring zijn beland. Hét werelduurrecord bestaat al dertig jaar niet meer, sinds 19 januari 1984, toen Francesco Moser op een ietwat vreemde fiets met een kleiner voorwiel 50,8 kilometer ver reed, ook in Mexico. Er waren voortaan drie records. Eén volgens Merckx (sinds 2000 officieel het UCI hour record), één met een aangepaste aerodynamische fiets (sinds 2000 de UCI best human effort) en een derde waarin alles is toegelaten zolang de kracht maar van de mens komt. Dat laatste record is een buitenbeentje en behoort sinds 2011 toe aan ene Francesco Russo, bedraagt 91,556 kilometer en werd gevestigd in een soort rijdende sigaar op een ovaal autocircuit. Het record van de Schot Graeme Obree, die beter deed dan Moser en dat later zou worden bijgeschreven in de categorie best human effort, werd gevestigd op zijn experimentele fiets in de zogeheten bidsprinkhaanhouding: de armen samen en voor hem, maar dicht bij zijn lichaam. Miguel Indurain en twee keer Tony Rominger zouden in de tijdrithouding met een klassiek triatlonstuur nog eens het record scherper stellen, maar uiteindelijk zette Chris Boardman op 6 september 1996 in de nieuwe velodroom van Manchester 56,375 kilometer op de tabellen. Hij deed dat – op een door Merckx gebouwde tijdritfiets – in de zogeheten supermanhouding, waarbij hij zijn armen op een heel lang tijdritstuur haast helemaal vooruitstak. Lastig voor de rug en de heupbuigers is dat, maar wel super-aerodynamisch, getuige zijn prestatie toen hij vier jaar later op een klassieke fiets het record van Merckx met maar tien meter verbeterde. Aan die verwarring met twee verschillende records komt nu een einde. Het was een van de eerste maatregelen die de nieuwe voorzitter van de UCI, Brian Cookson, uitvaardigde: een werelduurrecord mocht voortaan worden gevestigd op een fiets die was goedgekeurd voor om het even welke baandiscipline. In de praktijk zal dat altijd de achtervolgingsfiets worden. Ook de volle wielen mogen voortaan. Zo wordt het werelduurrecord in eer hersteld. Ooit was het een jaarlijks fenomeen: de zestig minuten durende strijd van de wielrenner tegen zichzelf, de baan en de verzuring. Sinds 2000 was de lol er af, maar nu kan er weer naar worden uitgekeken. De kans is levensgroot dat Jens Voigt donderdag in het Zwitserse Grenchen de afstand van Sosenka overtreft. Verpulveren zal wat lastig worden, want hoewel Voigt het dus mag doen op een achtervolgingsfiets in een houding die hem veel minder luchtweerstand oplevert, is hij niet de tijdritmachine die Sosenka wel was. De grens van 50 km per uur haalt Voigt bijna zeker. Voigt is al 42 en reed vorige maand in de Colorado Tour zijn laatste wedstrijd. Hij zegt dat hij zijn naam op de tabellen wil bijschrijven, “voor mijn kleinkinderen”. Dat zal wel, maar Voigt doet het met de hele machinerie van Trek achter zich en is de proefbuisbaby in het project dat Fabian Cancellara ooit in gang heeft gezet. De Zwitserse hardrijder had voor 3 augustus van dit jaar in Mexico een recordpoging gepland, maar die werd door de plotse modernisering van de reglementen in pauzestand gezet. Trek kon er niet om lachen dat ineens de regels veranderden, maar bleef het plan toch trouw. In de klassieke Merckx-houding zou Cancellara bijna zeker de beste van de huidige generatie hardrijders zijn geweest. Ook Bradley Wiggins en Tony Martin hebben hun interesse Ooit was het een fenomeen waarnaar werd uitgekeken: de 60 minuten durende strijd van de renner tegen zichzelf, de baan en de verzuring getoond in het werelduurrecord. Beiden zijn het gewend een uur lang in een aerodynamische houding te liggen, maar Cancellara rijdt ook bijzonder hard zonder tijdritstuur. Hij levert van alle hardrijders het meeste pure vermogen. Tijdrijden lijkt op bergop rijden: het is een strijd om de watts, met dat verschil dat geen helling moet worden overwonnen en het vermogen niet moet worden gedeeld door je gewicht. De discriminerende factoren zijn de frontale luchtweerstand (de aerodynamica), en het vermogen dat het fysiologisch systeem kan leveren. Elke tijdrijder behoort tot een categorie atleten die meer pijn kunnen verdragen dan anderen. Zij kunnen zich een uur lang kwellen. Hoe ze dat doen, varieert nogal. Merckx reed met een 54x15- verzet. Bij elke trap kwam hij 7,93 meter verder. Zijn gemiddelde trapfrequentie bedroeg op kruissnelheid 105 per minuut, zeer hoog voor zijn doen en voor die tijd. Francesco Moser gooide er in zijn tijdrithouding telkens wat tanden bij, maar het was wachten tot Rominger (1994) en Boardman (1996) om negen meter per trap te zien duwen. Donderdag is het te kloppen record officieel dat van Sosenka, maar diep van binnen wil iedereen dat Boardmans 56,375 km zo snel mogelijk wordt verbeterd. 58x11 Eddy Merckx was onder die hardrijders overigens een superatleet: hij testte ooit in de Sporthochschule in Keulen en kwam uit op een vermogen van 455 watt gedurende een uur. In Mexico reed hij maar aan 366 watt, maar dat heeft dan weer te maken met de ijle lucht. Er werd gekozen voor minder luchtweerstand, maar dat betekende ook minder zuurstof, waardoor zijn fysiologie zwaar op de proef werd gesteld. Zijn prestatie in Mexico is ooit herberekend: op zeeniveau en op de Boardmanfiets zou hij tot 54 km/uur zijn gekomen. Merckx kende die typische tijdrithouding evenwel niet. Hij reed met de handen op het stuur, op de remmen of (op de wielerbaan) diep in de stuurbocht. Bij alle vergelijkingen moet ook het aspect doping worden meegenomen. Toen Merckx zijn record vestigde, zat zowat het hele peloton aan de onopspoorbare en zelfs niet verboden anabole steroïden en corticosteroïden, al of niet in combinatie met amfetamines. Dat kwam de pure kracht ten goede. Vanaf de jaren 80 werd de zuurstofhuishouding ‘creatief’ beïnvloed en bleven de spierversterkende middelen ook in gebruik. Moser deed het met bloedtransfusies. Vanaf de jaren 90 is bij alle recordpogingen ongetwijfeld het wondermiddel epo gebruikt, dat het zuurstoftransport bevorderde. Met de verscherpte controles worden de komende jaren ontzettend boeiend, nu de grootste specialisten weer hun interesse hebben getoond. Volgens wetenschappers zou de beste hoogte voor een record 2.500 meter boven de zeespiegel zijn, op voorwaarde dat de atleet zich kan acclimatiseren. Alleen dateren die studies uit volle epo-tijd. Voigt doet het donderdag op 451 meter hoogte in Grenchen, zeg maar op zeeniveau. Het ziet ernaar uit dat zowel Cancellara als Wiggins daar ook voor zal kiezen. De hele oefening van het werelduurrecord is er één van fysica, aerodynamica en fysiologie gecombineerd. Van Tony Martin is bekend dat hij vooral van zijn kracht uitgaat. Hij rijdt zijn tijdritten met een maximaal verzet van 58x11. (Een wielertoerist die 53x16 rijdt aan 90 trapfrequentie haalt vlotjes 37 kilometer per uur.) Op de weg heeft Martin op zijn tijdritfiets uiteraard ook nog kleinere kroontjes zitten voor als het even wat lastiger wordt. Op de wielerbaan mag niet worden geschakeld en is het een uur lang dat ene gemonteerde verzet trappen. Als hij het met een 58x11 zou doen, betekent dat 11,05 meter per omwenteling en aan 90 trapfrequentie zou hij dan op 59,67 meter uitkomen. Met zijn klassieke 85 trapfrequentie van op de weg zal hij Boardman niet kloppen. Bradley Wiggins is dan weer de man van 56x11. Die moet ook minimaal negentig pedaalomwentelingen per minuut halen om Boardman maar net te verbeteren. Wiggins kan als baanachtervolger makkelijk 110 omwentelingen aan, maar de vraag is: met welk verzet en hoe lang? Een uur duurt langer dan de vier minuten van de achtervolging. Fluitje van een cent Aan de overjarige Jens Voigt om de aftrap te geven, maar hij moet niet denken dat hij een unicum is, zelfs niet dit jaar en zeker niet qua leeftijd. Op 2 februari reed de Fransman Robert Marchand op de nieuwe baan bij Parijs ook een werelduurrecord. Hij kwam tot 26,927 kilometer, 2,5 kilometer meer dan bij zijn vorige record. Robert Marchand is 102. Hij had een verklaring voor zijn spectaculaire verbetering: “Op die nieuwe wielerbaan en beter getraind was dit een fluitje van een cent.” 77789"#$%&&8:%','(&;6<9"#$%&&8:%'
© Copyright 2025 ExpyDoc