Ik was even bang dat ik de nacht in de auto moest doorbrengen. Het

Van de weblog van Dirk Maurits Boersma
Ik was even bang dat ik de nacht in de
auto moest doorbrengen. Het had niet
veel gescheeld.
Dinsdag hadden we voor het eerst
onze kleine groep bij George.
Hij is onlangs verhuisd naar de
Extensions van Soshanguve. Dat is een
nieuwe gebied met veel zinkhuizen,
maar onlangs zijn er ook veel RDP
huisjes neergezet. Een nieuw en niet
zo rijk gebied: dat betekent dat alleen
de hoofdwegen geasfalteerd zijn.
George huurt een RDP huisje van
iemand die zelf in een zinkhuis
erachter woont. Dat is niet helemaal
de bedoeling van het RDP beleid
(Reconstruction and Development
Program). Dat was opgezet om de allerarmsten aan huizen te helpen. Deze meneer heeft dus
bedacht dat hij door z’n huis te verhuren, een aardig bedrag kan bijverdienen. George vertelt dat
de man samen met z’n vrouw nog twee andere RDP huizen bezit. Dat is dus helemáál illegaal.
Genezing
Ik rijd om kwart voor zes naar George toe. Hij woont ongeveer een kwartier bij onze kerk vandaan.
Vandaag gaat mevrouw Sarafina mee. Ze is de enige, maar ik ben blij dat ik niet alleen hoef te
gaan. George is er blij mee: “Ik dank God dat jullie gekomen zijn. Jullie zijn mijn eerste gasten in dit
huis!”We beginnen Psalm 147,2-3 te bespreken: God verbindt degenen die verbroken zijn van hart
en heelt hun wonden. Dat wordt gezegd in de tijd na de ballingschap, wanneer God zijn volk heeft
laten terugkeren. Hoewel ze zelf nog niet veranderd zijn (en later gewoon doorgaan met dezelfde
zonden, zie het boek Maleachi), geeft God hun genade.
Het wordt een goede Bijbelstudie. We
praten persoonlijk door over hoe je
omgaat met problemen en hoe je
Gods goedheid kunt zien.
Iedereen hier heeft wel problemen, in
hun huwelijk of gezin, mbt geld en
werk, er is veel onzekerheid en je
kunt mensen niet vertrouwen.
Meestal worden mensen niet
persoonlijk.
Het afgelopen jaar is het vaak
gebeurd dat kerkleden met
problemen zich terugtrekken uit de
kerk totdat hun problemen opgelost
zijn. Ze schamen zich ervoor, durven
er niet over te praten – wie weet gaan mensen roddelen! Het beste is maar om te doen alsof alles
goed gaat. En als je man de boosdoener is, en hij blijft braaf naar de kerk gaan, dan wordt het voor
jezelf als vrouw moeilijk om rustig in de kerk te zitten.
Mevrouw Sarafina is één van die leden. Ik ken haar situatie. Juist onderweg hierheen heeft ze me
iets verteld wat haar man gedaan heeft; ze durfde het aan het begin van het jaar niet tegen me te
zeggen (uit angst voor wat haar man haar aan zou doen). Ik ben dankbaar voor het vertrouwen, en
ik snap dat ze dat vandaag natuurlijk
niet bij de bijbelstudie noemt.
Toch wordt het een persoonlijke
bijbelstudie. “You can’t heal on your
own” is de conclusie. God geeft
heling, én hij brengt ons bij elkaar in
de gemeente om aan elkaars
genezing bij te dragen. Hopelijk gaan
we daarin verder groeien.
Water en modder
Tijdens de bijbelstudie zie ik donkere
wolken naderen. Net als we gaan
bidden, begint het te stortregenen.
We besluiten te wachten tot het
minder wordt, om dan – door de
modder – naar de auto te rennen. Dat
duurt ongeveer een half uur. George
zet in de tussentijd thee voor zijn
Thee zetten op een paraffine brander gasten.
Als we wegrijden, blijkt dat dat geen slim idee was.
De wegen zijn veranderd in modderpoelen. We zitten vlakbij één van de asfaltwegen, maar we
belanden van de regen in de drup: een diepe poel water is daarheen gestroomd en heeft zich
verzameld bij het punt waar we op een bredere weg zouden moeten komen. Daar kunnen we niet
door, ik ben bang dat de motor verzuipt en dat we vast blijven zitten. Duw dat zware ding maar
eens uit het water….
We keren om en proberen een andere uitgang. Ook daar een halve meter water. We draaien maar
weer om. We vragen verschillende mensen om een andere uitgang, en proberen uiteindelijk een
zijweg die ik eerst niet wilde nemen. Geen asfalt, dus modder – voorzichtig maar met genoeg
snelheid er proberen doorheen te komen.
Al gauw wil de auto niet verder. Snel achteruit. Hé, het achterwiel wordt door iets tegengehouden.
Dan maar weer vooruit, achteruit, vooruit, enz. om om die steen of wat er ook al onder het water
schuilgaat, heen te komen. De wielen draaien maar rond in de modder. De auto zit nog niet 100%
vast, er zit nog beweging in, maar dit is niet leuk.
Mijn lotgenote merkt op: ‘Zie je de mensen staan kijken? Ze steken geen vinger uit om te helpen.’
Uiteindelijk komt de auto los.
We rijden terug naar de eerste
uitgang. Het water is weggestroomd!
We kunnen doorrijden naar een weg
die hoger ligt en die naar de
hoofdweg van Soshanguve naar
Pretoria leidt. Ik merk dat m’n benen
nog natrillen.
Gelukkig, niet vastgeraakt; we zijn
aan een nacht in de auto ontsnapt.
Daar ben ik God dankbaar voor.

Download Report