De pijn wordt gefilterd door een fijn laagje humor

De pijn wordt gefilterd door een fijn laagje humor
teksten direct aan de
documentaire, maar voegde fictie
toe, waarmee hij de levens van de
vrouwen omsmeedde tot twee uur
meevoerend theater, door Crutzen,
Renée Fokker en Marie-Louise
Stheins met schwung gespeeld.
Ben van Duin
toneel afterparty
Van Frank Houtappels Productie
Hummelinck Stuurman
Regie Michiel van Erp
Gezien 1/2, Leiden
Te zien DeLaMar 13-16/2,
Meervaart 15/3, Amstelveen 21/3
****
JOUKJE AKVELD
Als een verwelkte diva ligt ze op de
bar: hakken hoog, decolleté laag,
gulzig drinkend van haar glas dat
de jonge ober gedienstig
bijschenkt. Of hij verder nog iets
voor haar kan betekenen. "Ja
natuurlijk, maar dat wil jij niet." Zijn
beschroomde lachje bevestigt wat
ze al wist: haar
houdbaarheidsdatum is verstreken.
Het maakt haar spinnijdig.
In Frank Houtappels' nieuwe
toneelstuk over drie vrouwen en
een barman in een Marokkaans
hotel speelt Carine Crutzen de
botste van het stel: onuitstaanbaar
in haar sarcastische superioriteit en
tegelijk hilarisch in haar
nietsontziende bitsigheid.
Houtappels (Gooische vrouwen, 't
Spaanse Schaep) baseerde zijn
tragikomedie Afterparty op Michiel
van Erps documentaire I am a
woman now, over vijf vrouwen die
begin jaren zestig een
geslachtsverandering ondergingen.
De Franse dokter Burou was een
pionier die zijn patiënten voor veel
geld opereerde in de Marokkaanse
stad Casablanca. "We waren zowel
zijn experiment als zijn melkkoe,"
constateert één van hen later.
Houtappels ontleende sommige
© Het Parool
in een vloeiende enscenering en de
drie actrices en de jonge Tim
Teunissen spelen het overtuigend
en echt. Núl redenen om niet te
gaan kijken.
Stheins mag als de praatgrage
Frieda eindeloos ratelen over
Franse lampjes met bajonetfitting
en de oneindige mogelijkheden van
het zakmes van haar weggelopen
ex. Irritant en toch aandoenlijk is
ze, een mooi personage, door
Houtappels zorgvuldig opgebouwd.
Als haar beste vriendin Corine
plaatst Fokker er een wat bonkige
vrouw tegenover, wijdbeens zittend
in de hotelbar, een gretige drinker,
maar ook lief en weemoedig, een
vechtster, bereid haar leven te
riskeren voor wat geluk.
Michiel van Erp voerde zelf de
regie over de fictieversie van zijn
documentaire en onderstreept
behalve de humor ook de tragische
kant van het stuk. Na Esther
Scheldwachts bekroonde monoloog
De Sunsine Show (2012) over
travestie en transseksualiteit is
Afterparty het tweede toneelstuk
binnen korte tijd rond deze delicate
thematiek. Delicaat, omdat het
publiek kennelijk liever naar
voorstellingen gaat met een wat
'gezelliger' onderwerp: ondanks
lovende kritieken en selectie door
het Theater Festival moest
Scheldwacht speelbeurten uit haar
reprisetournee annuleren bij gebrek
aan belangstelling. Niet voor niets
komt het woord 'transseksualiteit'
op de publieksflyer van Afterparty
niet voor.
En dat terwijl zowel De Sunshine
Show als Afterparty een lichtvoetig
toneelstuk is: de tragiek is verpakt
in een opgewekte speelstijl, de pijn
gefilterd door een fijn laagje humor.
Bovendien zijn het stukken die
handelen over veel meer dan dat
ene beladen onderwerp. Vrouw
zijn, vergankelijkheid, keuzes
maken, durven kiezen voor geluk:
Houtappels schreef het op in
gevatte dialogen, Van Erp ving het
maandag 03 februari 2014
Pagina 11 (1)

Download Report