BIJLAGE 4: In het jaar 2000

BIJLAGE 4: In het jaar 2000
A.
B.
C.
D.
Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal
Voorbereiding van het voorval op 6 december 2000 Nederland
Volgen en lastig vallen in Cambodja in 2000
Volgen en lastig vallen in Vietnam in 2000
BIJLAGE 4: Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal
Onderstaande tekst is gepubliceerd op de blog www.maudoortwijn.wordpress.com .
Bangkok: how they did it! Yes, we were set-up …
Posted on 25 May, 2014
Het was geen toeval dat wij op 6 december 2000 toevallig iets teveel zagen van een groep Nederlanders in
Bangkok. De Koninklijke familie is erin geluisd. En wij waren erin geluisd. Deze speciale agenten vonden mij
wel geschikt om dit gevecht aan te gaan en hebben het zo gepland, dat zij tegenover ons hotel zouden zitten
(zie ook bijlage 1). Dat deel is volgens plan gegaan. Dit is hoe ze dat gedaan hebben. Overigens liep niet alles
100% volgens plan (notabene te verwachten). Dit alles heeft grote gevolgen gehad, met name voor mij.
China town Bangkok, today.
This is a recent picture (photo 1) of the street Yaowarat in
Bangkok‟s China town. The tall building on the left is
the Grand China hotel. To the right of where this picture
is taken, is a smaller street (Thanon Mahachak). The next
picture (picture 2) shows the corner
of Yaowarat with Mahachak, looking into Mahachak from
Yaowarat street. Our hostel was on the left.
In 2000, there was less traffic and the roads were not this
well asphalted. Else, it looks the same. The only difference
with what we saw in 2000, is the kind of business
activities in some of the shops. This in itself is remarkable,
as the different streets of Bangkok are known for
their kind of activities. This part of town is well-known for
its textile trade. Traders from countries all over the world
visit this area for silk and other textiles.
When entering Mahachak street, behind the first building
on the left side of the street, is a red iron door leading to a
small alley between two buildings (picture 3). On the left
side in this small walkway were two doors. In 2000, at the
end of this alley (on the left side) was our hostel. I
remember how I thought we were brought by our taxi
driver to a new start-up hostel, because the place did not
feel like a hostel. We also did not see other guest. This is
not unusual in developing countries where new hostels
sometimes pay taxi drivers commission to bring-in new
customers. Looking back, the hostel was not even a hostel.
It was all part of the set-up.
How did we get there?
In the airplane, I read the Lonely planet travelguide for
Thailand, realizing we would arrive late at night. Since I
did not want to stay at Kaosan road (which is a very
touristic street) and I also wanted to be able to take public
transport late at night (when arriving in a new town, taxi
drivers might take advantage of you), Soi Gnam
Duphli street seemed a good option. I looked in Lonely planet how much it should cost to get there and discussed it
with Anouk Vanherf who sat next to me.
When we arrived at Don Mueang airport just after midnight, a taxi
driver approached us saying he could bring us to Soi Gnam Duphli for
the exact amount I knew public transport would cost us. We were tired
and took this taxi, even though it was strange the taxi was this cheap. As
it was in the middle of the night, we did not realize he dropped us off in
a different part of town (it seemed the right part of town, I saw how we
were driving down Rama IV street). When the taxi driver stopped, I
asked him two times if this was Soi Gnam Duphli (the street signs were
unclear to me) and he confirmed two times. I even walked into a shop
on the street corner and asked if this was Soi Gnam Duphli and they
confirmed. According to the driver, only one hostel was open this time
at night and we decided to take it, as we could change the next day if we
didn‟t like it. The hostel manager seemed trustworthy and we felt safe.
When my friend, Belgium Anouk Vanherf, went to the bathroom in the hostel, she paid for both of us for the first
night and showed the reception desk her Belgium passport. They told her the hostel did not need to see my passport
as well, since both of us were Belgium they assumed.
Looking back, the neighbourhood we were brought to (China town) is nice. But there are no hostels nor hotels in this
specific street Thanon Mahachak. The hostel was „made‟ for us.
The corner of Mahachak with Thanon Phao Phanit
Picture 5 is taken after a one-minute walk into Mahachak street. On this corner, we ran into the royal family on 6
December 2000. Just after lunchtime, we went outside our hostel to get some coffee. Someone told us we could get
coffee at the café on the opposite side of the street (behind the green car, on the left side of the photo). It looked nice.
When we got there, two men
standing outside told us the
place was occupied, so we
should go to a small restaurant
across the street (to the right of
the green sunscreen, picture 5).
By now I know both the small
café and the small restaurant
were built just to trick us.
OR BETTER: Both the café and
the small restaurant were built to
trick the royal family.
Picture 6 (next page) shows the café where they were having a lunchbreak/drink. You can see it is actually a textile
trading company. I asked the business owner and they have been in the textile trade -on that very same locationmore than 15 years. In December 2000, it looked different. Someone had convinced the business owner to lend half
his venue for other purposes. The left side of his shop was a café. And it really looked like a nice café. The people
behind all this had made an effort.
Their escape route was the backdoor, which leads into the alley „Luean Rit‟ (photo 7 on the right).
The textile trading company is run from both the two retail locations behind the iron fence. It thus has two entrances
in the front. This means that half the front is opened up in picture 6. The part on the right is where they store most of
the textile. There is also an entrance in the back of the shop (picture 7), which leads to the street Luean Rit just
behind the shop. In 2000, only the left side of their business looked like a café. Likely, the right side of the shop was
still used as a textile shop that day. The left side of their shop was turned into a bar/café. Apparently, a „fake wall‟
divided the café (on the left) and the textile storage facilities (on the right). There were four wooden tables on the left
side of the establishment, with 2 chairs per table.
On the backside of the shop is another street called Soi Luean Rit. Picture 7 is taken from the backside of the same
retail location. The backside of the shop is painted yellow. You can still see the Coke vending machine in the
walkway between the buildings. In 2000, I saw that the wooden backdoors of the „café‟ were half open. Two
Caucasian men were standing outside, on the precise location where in picture 7 the man in the grey T-shirt is
standing. These two men were likely guarding the alley in the back.
Picture 8 (green sunscreen) shows the retail location of the
small restaurant we were sitting at on the corner of Thanon
Phao Phanit. They had a retail shop redecorated (the
building is named SEHLI). Picture 9 is taken in 2014, from
the exact location where we were sitting in 2000, e.g. „the
terrace‟ of the „local restaurant‟. As the café backdoor was
open, no cars were parked in the front, and there was more
light… we could see everything going on in the café.
I remember the café (and the entire street) looking much nicer and cleaner back then. They had redecorated
everything especially for that occasion.
How did we escape?
I decided, it was best to flee the scene without showing we had seen what we had seen. So when the lady of the
henna paintings asked if we wanted to go with her and get a henna painting, I first said “no”, but changed my mind
when I saw the lady was just about to disappear behind
the corner of Yaowarat street. She intended to walk in
the direction of the hotel Grand China on Yaowarat.
I saw the henna lady walk towards the corner
with Yaowarat (picture right), when I decided it was
best to change my mind about the henna paintings and
to run as fast as possible to catch-up with the henna lady
(but not with that objective in mind). I ran to disappear
in the crowd on Yaowarat. Anouk thought it was
ridiculous how I was running, but followed me nonetheless. She never noticed we were being watched and followed
by the older couple who sat next to us on the terrace. Luckily, the couple could not keep up with us. When we got to
the corner with Yaowarat, suddenly some pedestrians blocked our way, so I could not run any further. Looking back,
this was likely part of their plan too.
Note: The center of Bangkok is fully controlled by the police, with CCTV cameras on every corner of the street. It
seems unlikely this can happen without high-level CIA, Thai police and Thai army involvement.
While we slowed down on the corner with Yaowarat, a nice lady in the corner shop (with the orange façade), told us
she had the most expensive brands of women clothes on sales at USD 5,- per item. Anouk immediately was
interested, while I tried to explain to her we had to run. The crowd of pedestrians still blocked our way. Anouk
ignored me and walked into the clothes shop. I thus decided we should hide inside the shop and so we walked in.
Somehow the lady made sure we got into the back of the shop. Then she suddenly closed the curtains of what looked
like a large changing room to try-on clothes. I was fine with just staying there, as I could see through the curtains
how the older couple just passed the clothes shop and walked quickly down Yaowarat road.
These are recent pictures (two pictures above) of the „clothing shop‟ we were hiding in. Behind the orange facade is
now a hardware store and it has been a hardware store for ages. It looked different in 2000. The clothing shop was
part of the set-up. They had clothes Anouk would be interested in. They deliberately blocked our way by having
pedestrians stand in our way. All this was done, so we would hide inside the shop. This is smart, since anyone
following us around the corner focuses on the street ahead, while they automatically walk past the shop we were
hiding in. They had turned it into a clothing shop, to try and lure us in. A changing room is a good hiding place.
In the back of the hardware store is even a small door (pictures
above). The picture right is a close-up of this door. It is also visible
in the back of the picture left (behind the man on the ladder). Just
in case someone had seen us, there was a door in the back for an
escape. The door in the back even leads to the same alley of our
hostel (behind the red gate). The picture left shows the red gate to
the alley with our hostel. To the left of the iron gate, on the corner,
the side windows of the hardware store with the orange facade.
How the hostel was made
A closer study of the walkway behind the iron gate, shows how our hostel was made-up. The picture below left,
shows Yaowarat street, with the hardware store (orange façade) on the corner on the right (the yellow Yale sign).
Behind these buildings is the small alley with „our hostel‟. This alley can be entered through the door in the back of
the hardware store and through the iron door on Mahachak. In the back of the fourth and the fifth retail locations
on Yaowarat, when walking from Mahachak, there are also doors in the back leading to the alleyway. They made
one of these doors into an entrance, by building a fake wall between the shop area and the back.
The picture above (right) is a close-up of the textile shop on the ground floor in the black/pink building. It is a
relatively large textile shop (behind the black front, on the ground level). In the back of the shop, there is about 2.5
meter space dedicated to the staff to do administration and have lunch (this is not part of shop floor). In the picture, a
woman is sitting behind the desk. The door in the back behind her, leads to the alleyway. This backdoor was the
entrance to „our hostel‟.
In 2000, apparently, the shop owner had closed the last 2.5 meter of the retail space, so it would only be accessible
from the alley. The „hostel reception area‟ back then was small, I remember. After check-in, a stairway lead us to the
first floor of the building to the left (high white building, with blue advertising on the front, where now a bank is
situated), where our room was. When on the first floor, our room would be immediately on our left-hand side. The
walkway leading to the „rooms‟ looked onto an empty courtyard (or maybe an empty building area). I am sure about
it, as the next day, I saw a few young men (westerners) sitting at a table outside in the courtyard. It was the morning
of the day when it all happened.
Everything I remember, matches the reality in Bangkok,
especially when one realizes „they‟ had rearranged some
retail activities to make sure the plan would go smooth.
Yes, these people have an almost endless budget. So why
did they detail everything carefully and -for the most
critical step- depend on the communication skills of
Anouk? And why on earth does anyone think that stalking
(to the extreme) is the best way to motivate someone?
What happened next? Anouk and I went to Cambodia…
BIJLAGE 4: Organisatie van het voorval op 6 december 2000 lokaal
Onderstaande tekst is gepubliceerd op de blog www.maudoortwijn.wordpress.com . Uit de reactie van de shop
eigenaar (een Sikh uit Bangkok) blijkt, dat de organisatoren van het gang stalking programma wereldwijd zeer
machtig zijn als het gaat om rechtsbescherming. Het is een bevestiging, hoewel hij vervolgens weer alles
ontkent.
So who again set this up?
Posted on 16 August, 2014
Recent ben ik terug gegaan naar Bangkok, op zoek naar
hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Het was geen toeval dat wij
op 6 december 2000 teveel zagen van een groep Nederlanders in
Bangkok. De Koninklijke familie is erin geluisd. En wij waren erin
geluisd. Het gebeurde allemaal in China Town Bangkok. Na enkele
weken neuzen in die buurt, ben ik gewoon op de shop eigenaar
afgestapt. Direct daarna vertrok ik naar Pattaya voor Fred de
Brouwer, mede omdat ik me niet langer veilig voelde in Bangkok.
“No-one can help you. Nobody can. There is no-one in the world who can help you.”
Hoewel ik de eerste weken in Bangkok goede foto‟s kon maken van de textielshop die destijds dienst deed als café,
bleek deze locatie na enkele weken simpelweg dichtgetimmerd te zijn, omdat de gehele buurt op de schop gaat. Dat
waren ze natuurlijk al langer van plan, maar ik ben bang dat de Thaise overheid versneld de renovatie heeft ingezet,
in de hoop dat ik geen contact meer kon krijgen met de retail eigenaren van die tijd. Het is wel erg toevallig, als net
als ik in Bangkok ben, de gehele buurt waar het gebeurde verhuist.
Ik liet me niet stoppen, ook niet door het ontbreken van Engelse bordjes die aan mij de verhuizing van de gehele
straat uitlegden. Na enige rondvraag had ik het tijdelijke onderkomen van de oude textielshop ontdekt, slechts twee
straten verderop. Ik sprak de Sikh eigenaar aan, die me aanvankelijk vriendelijk te woord stond. Op het moment dat
hij besefte wie ik was, kon hij ineens niet zo goed meer mijn Engels verstaan. Ontkenning van alles. En dan zegt hij
kort toch iets, wat hij in feite niet wil zeggen.
Dit is het enige wat hij losliet:
“I can not help you. When it starts with a lie, you can’t trust the other person. Can’t the police in your country help you?”
“No. When the police has connections with them, they support the people who commit the crimes, not the other way around.”
“I that case, no-one can help. No-one in the world can help you. It be foolish to help you. There is no-one in the world who
will help you. I wish you good luck. I am sorry, I do not know what happened.”
En dat was alles wat hij losliet.
Wat zegt dit over de partij die hier achter zit? Niet alleen is in mijn leven iets heel erg misgegaan, er klopt principieel
iets niet. Als niemand in de hele wereld een gewone burger zou kunnen helpen, die niets verkeerd deed en zelfs
besloot haar mond te houden over hetgeen ze getuige van was, dan klopt er iets niet aan de wijze waarop wij
burgerrechten cq. mensenrechten zeggen te borgen. Als ik geen onvervreemdbare rechten kan afdwingen, dan is
niemand zeker van zijn/haar rechtspositie.
De poster
die
aangeeft
waarheen
de shop
verhuisd
is
vanwege
de
renovatie
.
BIJLAGE 4: Organisatie voorbereiding van het voorval op 6 december 2000
In de jaren vóór het voorval op 6 december 2000, zijn zowel Anouk Vanherf als Maud Oortwijn omringd geweest
door mensen die de situatie in Bangkok hebben helpen voorbereiden. Voor alle betrokkenen was het duidelijk dat
hier niet alleen zware misdrijven tegen klaagster gepleegd werden, maar dat het onaannemelijk zou zijn dat ooit haar
juridische positie volledig hersteld zou worden tot wat gebruikelijk is in Nederland. Velen dachten dat klaagster
gemarteld zou worden en uiteindelijk vermoord. Onderstaande personen kozen ervoor hieraan mee te doen.
Naam (functie)
Rol en informatie
-
Jo van Engelen
(Prof. Rijksuniversiteit
Groningen)
Alice Diels
(HR consulent)
-
Jan-Wouter Bloos
(strategie consultant)
-
-
Maarten van der Zwaag
(verzekeringsadviseur)
-
Pieter, Isabel, Bart
(“Vrienden” Vanherf)
-
Identificeerde Oortwijn als High Potential student, die geen familie had om op
terug te vallen. Heeft haar CV daarom voorgesteld aan de AIVD/KPN.
Zorgde ervoor dat informatie over Oortwijn‟s eerste sollicitaties na haar studie
doorgespeeld werden aan de AIVD, zodat de loopbaan gekaapt kon worden.
Haalde Oortwijn over om naar Den Haag te verhuizen, bij terugkeer uit België.
Stalkte actief met beledigende en agressieve teksten (o.a. “als jij doodgaat, je
bent alleen, dan mist niemand je, dan vindt de postbode je pas 3 jaar later”)
Via Diels werd Oortwijn een baan aangeboden bij KPN. Oortwijn besloot
hierop een ander carrierepad te kiezen.
Stalkte Oortwijn tijdens werkzaamheden voor Gemini in 2000.
Vroeg naar de voorkeur van Oortwijn, voor de tijd van het jaar om te reizen.
Vergaarde informatie over Oortwijn‟s voorkeur voor hotels bij backpacking,
inclusief de voorkeur voor al dan niet vantevoren boeken van hotels.
Hoorde Oortwijn uit over de wijze van vervoer in onbekende landen. Heeft
zelfs specifiek gevraagd of Oortwijn wel eens ‟s nachts arriveerde in een land
en wat zij dan als voorkeur had qua vervoer.
Vertelde Oortwijn begin 2000 geamuseerd dat hij dacht dat „the Boys from
Brazil‟ en „Jozef Mengele‟-achtige projecten nog steeds plaatsvonden, ook in
Nederland. Besloot hieraan mee te werken vanwege de carriereperspectieven.
Niet veel later vertelde hij “Het begint voor jou bij Hoogovens. En als alles
misgaat, dan eindig je ook bij Hoogovens. Wist je dat ze lijken hier gewoon de
verbrandingsoven in kunnen gooien? De temperaturen zijn zo hoog, ze vinden
nooit meer iets van je terug, niets”.
Hoorde Oortwijn uit over plannen om komende jaren verre reizen te maken.
Positioneerde zich actief als tussenpersoon na initiatief van Oortwijn om
contact op te nemen met Rolf en Dayana in 1999. Hij blokkeerde dit contact.
Na het overlijden van Rolf & Dayana was Van der Zwaag perfect op de hoogte
van de omstandigheden van hun dood (wist meer dan andere kennissen).
Promootten Thailand als bestemming bij Anouk Vanherf.
Raadden Vanherf aan om Oortwijn de vluchten voor beide te laten regelen.
Haalden Vanherf over carriereswitch te maken naar freelance journalistiek.
Leenden Vanherf een geschikte camera en leerden haar hoe foto‟s te maken.
Geen van de bovengenoemde personen ziet Oortwijn als hoger gekwalificeerd dan zijzelf. Hun „werkzaamheden‟
waren niet mogelijk geweest, als zij ertoe niet in staat werden gesteld door hun „superieuren‟. Alice Diels werkte in
die periode bij KPN in Den Haag. De vader van Maarten van der Zwaag werkte bij KPN in Groningen. Jo van
Engelen deed freelance consulting voor KPN. Jan-Wouter Bloos was in 2000 een collega van Oortwijn bij Gemini
consulting. Een project als dit wordt alleen gestart als er een groot aantal mensen meedoet met de groepsaanval.
In dezelfde periode is een bevriend stel van Oortwijn onder verdachte omstandigheen overleden.
Dayana van Dijk en haar partner Rolf Schuringa zijn beide verdwenen na een reis door Zuid-Amerika. Hun
lichamen zijn nooit gevonden. Het officiële verhaal is dat zij verongelukt zijn in een busongeluk, waarbij hun
lichamen volledig verbrand zijn. Het officiële verhaal is dat zij als laatste zijn ingestapt in die bus, omdat zij geheel
onderaan op de lijst van passagiers waren toegevoegd. De vader van Rolf was er echter van overtuigd, dat beide nog
terug in Nederland zijn gekomen na hun reis. Hij had een voicemail van Rolf ontvangen bij thuiskomst, dacht hij.
Hoe kan het zijn dat Vanherf en Oortwijn exact op die tijd aankomen én in het juiste hotel in Bangkok? Op
het werk van Anouk Vanherf is gezegd dat men flexibel was wat betreft haar vakantie, zodat de reisdata geheel van
het werk van Oortwijn zouden afhangen. Oortwijn is bij Corus in Wales op een project gezet (dat was een
programma op initiatief van Hoogovens IJmuiden), waarvan vantevoren vaststond dat deze exact de eerste week van
december 2000 zou eindigen. Hoogovens IJmuiden had erop aangedrongen Maud Oortwijn als consultant dit project
te laten leiden in Llanwern (UK). Oortwijn werd vervolgens door haar manager aangemoedigd om in december een
vakantie te nemen, omdat de kerstperiode traditioneel een rustige tijd is op kantoor.
Bij het zoeken en boeken van vluchten naar hetzij Vietnam (retour vanuit Thailand) hetzij Thailand (retour vanuit
Vietnam) -de reis zou Thailand, Cambodja en Vietnam beslaan- kreeg Oortwijn een goede aanbieding voor een
vlucht naar Bangkok. Zij besloten deze vlucht te boeken en arriveerden daarom iets na middernacht in Bangkok.
Omdat het openbaar vervoer op dat tijdstip beperkt is, namen ze eerder een taxi. Het is eenvoudig voor geheime
diensten om te regelen met andere taxi‟s dat hen bepaalde passagiers „gegund worden‟. De taxi reed vervolgens niet
naar de zijstraat die Oortwijn had uitgekozen om een hotel in te zoeken. De taxi zette Oortwijn en Vanherf af in een
zijstraat enkele kilometers verderop en hield vol dat dit de straat was die zij zochten. Aangezien de straatnaamborden
niet leesbaar waren en het hotel wat de taxichauffeur voorstelde er acceptabel uitzag, besloten Oortwijn en Vanherf
in ieder geval de eerste nacht aldaar te verblijven.
Bron: Graftombe.nl
De foto rechts is een kaart die Oortwijn van Dayana van Dijk kreeg in 28-2-1997.
Voornaam
Rolf
Achternaam
Schuringa
Begraafplaats
Veendam Buitenwoelhof
Geboortedatum
25-11-1967
Overlijdensdatum
06-08-1999
Geboorteplaats
Overlijdensplaats
Foto nr.
-UVL-030
Familie informatie:
Voornaam
Achternaam
Geboortedatum
Overlijdensdatum
Dayana
Dijk van
19-09-1974
06-08-1999
BIJLAGE 4: Volgen en lastig vallen in Cambodja
Hoewel Oortwijn en Vanherf op 6
december aankwamen in Bangkok, besloten
zij om op 9 december 2000 versneld naar
Cambodja af te reizen (zie stempels
paspoort). Zij namen hiertoe een lokale bus
tot de grens bij Poi Pet. Vanaf de grenspost
kon men in 2000 nog slechts verder reizen
door (tegen betaling) mee te liften in de
laadbak van een pick-up truck. De weg van
Poit Pet naar Siem Reap (Cambodja) was
nog van zeer slechte kwaliteit. Weinig
toeristen namen deze route in 2000.
Achteraf zijn Oortwijn en Vanherf
gedurende deze gehele reis gevolgd door
een team van agenten. Zij wisten
vantevoren niet dat Oortwijn en Vanherf
naar Cambodja wilden reizen. Bij de grens
hebben deze agenten vermoedelijk
meeholpen te regelen dat de
immigratiegegevens van Oortwijn en Vanherf niet goed geregistreerd zijn.
Naast Oortwijn en Vanherf, achterin de pick-up, zaten drie personen die gedurende de gehele reis naar Siem Reap
zich enigzins om Oortwijn en Vanherf bekommerden. De andere passagiers in de laadbak van de pick-up truck
reisden niet het gehele traject van Poit Pet naar Siem Reap en hebben zich op geen enkel moment met Oortwijn en
Vanherf (zwart-wit geblokt hesje) bemoeid. Het gaat om de vrouw met de rood-witte hoofddoek, de man met de
blauw-wit geblokte blouse en de donkerblonde Amerikaan met het blauwe poloshirt (rechts, slechts deels in beeld).
Bij de grenspost „Poit Pet‟ van Thailand met Cambodja, vulde een lokale beambte de formaliteiten in. Zij noteerden
de verkeerde gegevens uit Oortwijn‟s paspoort, zodat niet geregistreerd is dat zij Thailand verlaten heeft. Oortwijn
ervaarde dat als een prettige toevaligheid en besloot de beambte niet te corrigeren.
In het paspoort staan wel de juiste stempels.
vvv
Anchor What in Siem Reap
Op 10 december aan het eind van de
middag betraden Oortwijn en Vanherf het
terrein van Anchor What in Siem Reap. Dit
is een groot gebied met eeuwenoude ruines
uit de Khmer tijd. Het staat bekend als één
van de mooiste toeristische sites ter wereld,
maar vanwege de oorlog werd het in 2000
nog niet veel bezocht. Het was toen al een
UNESCO site.
Bij de ingang van het terrein kochten
Oortwijn en Vanherf twee tickets die 3
dagen geldig zouden zijn. Op dit ticket
werd hun foto gezet evenals de data waarop
het ticket geldig zou zijn. Op haar ticket
staat niet haar naam en nationaliteit, hoewel
dit laatste wel gebruikelijk is.
Baruch Thaler & vrienden
Na ongeveer een half uur rondgelopen te
hebben, ontmoeten Oortwijn en Vanherf
drie jongemannen uit New York (destijds
+/- 25 jaar oud). Zij vertellen afkomstig te
zijn uit een zeer traditionele Joodse
gemeenschap in New York en dat ze sinds
kort daaruit gestapt waren. Nu reisden ze
rond. Ook zij waren de dag ervoor in
Thailand geweest, maar waren hier
aangekomen per vliegtuig (vanuit
Bangkok).
Oortwijn weet nog dat de man op de foto
(met het donkere krullend haar) Baruch
Thaler heette. Hij staat op de foto links.
Destijds had Oortwijn de indruk dat Baruch
heimelijk Nederlands kon verstaan. Anouk
geloofde het niet, omdat hij uit New York /
Brooklyn kwam. Jaren later zag Oortwijn
zijn profiel op facebook: Baruch Thaler is
volgens zijn eigen facebook profiel geboren
in Antwerpen.
Hij was zogezegd met twee vrienden op
reis. De ene vriend heette „Hatchie‟ (of een
naam die daarop lijkt). Hij was ongeveer
1.85cm, halflang rossig krullend haar, en
overgewicht. De andere vriend had kort
donkerblond/lichtbruin haar. Hij was
ongeveer 1.85cm en was slank/normaal
gebouwd. Oortwijn merkte dat ze
regelmatig spraken met andere Amerikanen
die ook op reis waren in Siem Reap.
Baruch Thaler, Anchor What, 10 december 2000.
Namen voluit:
Woonplaats:
Geboren:
Beroep:
Baruch (Jean) Thaler.
Brooklyn, USA
Antwerpen (volgens facebook 2011)
Acteur, filmmaker, schrijver en
eigenaar taxibedrijf
Na een online search heb ik de volgende informative over hem gevonden.
Baruch J. Thaler
Biography
Baruch J. Thaler is an actor, known for Romeo and Juliet in Yiddish (2010)
and Flow-ers (2013).
April 24, 2009 - April 25, 2009
New Shabbat Table! W / Baruch Thaler & Rabbi Naftali Citron
===============================
Dear friends and friends of friends,
We invite you to join us for dinner at the:
"NEW SHABBAT TABLE!"
A spiritually & intellectually nourishing place to gather for the entire
community.
See the event here on facebook:
http://www.facebook.com/event.php?eid=51405860957
================================
This week's special guest: Baruch Thaler, Filmmaker and Writer who grew up with the Lubavitcher
Rebbe. He will share with us his "Personal Torah" on the Torah portion of the week, Tazria Metzora.
**** Also, we are proud that Rabbi Naftali Citron, of the Carlebach Shul, teacher of Chassidus and
Kabalah, will be joining us to lead Chabad and Breslov nigunim (songs).
Friday Night Dinner, April 24, 9:00PM
Location: JCC in Manhattan
334 Amsterdam Avenue @ 76th St.NY, NY
To register, call the JCC: 646.505.5708 and ask for the "NEW SHABBAT
TABLE DINNER" or register online by going to:
http://www.jccmanhattan.org/category.aspx?catid=1978&progid=19162#19162
We will begin at exactly at 9pm, please come a few minutes early, and feel free to come late if You
must, but please know that we will be sitting down, and starting, at exactly 9PM.
================================
Share Shabbat with people from diverse Jewish communities.
SPECIAL GUEST BIO:
Baruch Thaler, born to a Jewish American mother and an Iranian father of Persian royalty, was raised
on a macrobiotic commune in upstate NY, which became Lubavitch. Baruch moved to Crown Heights
at the age of 4, and attended the Yiddish-only Oholei Torah Yeshiva. He later learned in the United
Lubavitcher Yeshiva of Flatbush, the Rabbinical College of America in Morristown, and Columbia
University. Eventually he became a student shaliach (emissary) in Melbourne, Australia. Baruch then
studied for smicha (Rabbinic Ordination) at Lubavitch headquarters, 770. From the age of 18, he sat
at the feet of the Lubavitcher Rebbe in Crown Heights on Shabbat and holidays, week after week he
assisted with memorizing and transcribing of the Rebbe's talks. Baruch was the Education Director for
Oxford University's, L'Chaim Society, headed by Rabbi Shmuley Boteach. Currently Baruch focuses
on film, teaching cinema at Columbia University (his almamater), and making his own film. Baruch will
speak this evening on his Personal Torah, as it relates to the Parsha of the week Tazria Metzora. All
in all this evening should be a very inspiring, exciting, and spiritual experience.
ABOUT "NEW SHABBAT TABLE!":
THERE IS A UNIQUE PIECE OF TORAH THAT ONLY YOU HAVE!
At each "New Shabbat Table!" we invite a special guest to give their personal thoughts on what
resonates with them from the Torah portion of the week. There is a Chassidic story that teaches that
there is a unique piece of Torah that each individual has. "New Shabbat Table!" actualizes this story
by asking a special guest to tell us their personal Dvar Torah (word of Torah). The special guest is
often known for something creative they do in the world, but not usually known for speaking Torah in
public. When they give their own personal thoughts on the Torah portion, we hope it inspires people to
continue to find their own personal meaning in the weekly Torah portion and share it with each other
at the table.
REGISTER:
The food will be kosher vegetarian (pesco fish served) and the price is
$28 for JCC members and $30 for nonmembers.
You need to pre-register in order to attend (no walk-ins!), and we
recommend you register early because they often are sold-out.
To register, call the JCC: 646.505.5708 and ask for the "NEW SHABBAT
TABLE DINNER" or register online by going to
http://www.jccmanhattan.org/category.aspx?catid=1978&progid=19162#19162
If you have any questions, please call Theo at 212-860-8385. (You cannot
register at this number).
BIJLAGE 4: Volgen en lastig vallen in Vietnam
Onderstaande foto is genomen in Da Lat Vietnam de dag voor Kerst in december 2000 (op de achtergrond het
standbeeld van de „kip van Da Lat‟). Die dag en de dag erop werd Oortwijn door de jongedame links op de foto
gevolgd.
Op eerste kerstdag is Oortwijn in Da Lat gestalkt door twee Vietnamezen, nadat zij die dag gevolgd was door deze
drie Nederlanders in opdracht van het Koninklijk huis. De Vietnamezen in kwestie hebben hierna zelf ook
aangegeven ertoe te zijn aangezet door deze Nederlanders. Hiervan is aangifte gedaan bij de politie in Amsterdam.
In de weken hierna zijn Oortwijn en Vanherf vaker gevolgd in Vietnam.
In de stad Hué (Vietnam). Oortwijn zat met 5 toeristen op dezelfde boot op weg naar de Japanse tombes in de
buurt van Hué. Een Australische jongeman rechts. En twee stellen van middelbare leeftijd, waarvan één stelletje
Nederlands was. Op het moment van de foto duiken de Nederlanders weg, zodat ze niet goed op de foto staan.
In de stad Hoi An (Vietnam), bij de Japanse Brug met Barbara Thaler uit Italië, die Oortwijn „toevallig‟
ontmoette. Barbara Thaler was onderdeel van het team dat Oortwijn volgde. Op deze foto valt op dat er behalve
Barbara Thaler, nog drie mensen op de foto staan, waarvan het lijkt of ze de fotograaf (Oortwijn) bestuderen.
Links Barbara Thaler. Zij
sprak perfect Engels, maar
vertelde uit Italië te
komen.
Rechts in close-up de
dame die ook toe staat te
kijken. Oortwijn weet niet
of zij onderdeel van de setup is.
De foto onder laat het stel
op de brug in close-up
zien. Zij hielden de situatie
in de gaten.
AANGIFTE
Aangifte door:
Target:
Dag en tijdstip:
Datum aangifte:
G.J.M. Oortwijn
G.J.M. Oortwijn
vanaf 24-25 december 2000, te Da Lat (Vietnam)
25 december 2013
Op 24 december 2000 ben ik in de bus van Ho Chi Minh naar Da Lat (Vietnam) gevolgd door een
undercover agente (zie foto pagina 2), die samen reisde met een stel van ongeveer 60 jaar oud.
Hetzelfde wat oudere stel was op 6 december 2000 in Bangkok aanwezig als entourage van (werkzaam
voor) de Koninklijke familie Oranje-Nassau. De man was ongeveer 60-65 jaar oud, blank, kort grijs haar,
slank postuur, lengte ongeveer 1,55cm. De vrouw schatte ik ongeveer 60 jaar, grijs/blond haar tot op de
schouders, gezet postuur, lengte ongeveer 1,65cm. Dit bleek later mevrouw Van Loon te zijn. De foto op
pagina 2 is genomen op 24 december 2000. Op de achtergrond ziet u het standbeeld van ‘de kip van Da
Lat’. De vrouw links op de foto achtervolgde mij hierna op de 24e en 25e december 2000.
Dit drietal Nederlanders is mij gevolgd op 24 en 25 december met als doel mij te stalken. Op 25
december hebben zij een drietal Vietnamese vrouwen gevraagd om mij te stalken tijdens het winkelen in
Da Lat. Eén vrouw van dit drietal Vietnamezen heeft later die dag (25 december 2000) aan mij
toegegeven hier vergoeding voor te hebben ontvangen.
Ik doe aangifte van de volgende strafbare feiten, gepleegd met voorbedachten rade in samenspanning
en met schending van de ambtsplicht:
- Hinderlijk volgen en stalken.
- Intimidatie van een getuige van een misdrijf, te weten ondergetekende.
- Omkoping en aanzetten tot corruptie van tenminste drie Vietnamezen.
- Fysiek (laten) mishandelen in opdracht (tegen vergoeding).
- Mensenroof/vrijheidsberoving. Helpen iemand (ondergetekende) in slavernij brengen.
- Initiëren georganiseerde stalking cq. langdurige zware mishandeling met als doel blijvend letsel.
- Aantasten van de reputatie van de Koningin door te handelen in haar opdracht.
Hierbij doe ik aangifte. Het is schandalig dat ambtenaren in functie onschuldige burgers
(ondergetekende) op kosten van de belastingbetaler achtervolgen tot in Vietnam, om fysiek te
mishandelen tijdens de kerstdagen, met als doel hen vanaf dat moment (tot op de dag van vandaag) de
mogelijkheid op een normaal leven (in vrijheid) te ontnemen.
Getekend,
G.J.M. (Maud) Oortwijn
Nieuwe Prinsengracht 10 huis, 1018 XH Amsterdam

Download Report