één moeder is meer waard dan duizend vaders

MOED
ER
DAG
Een moeder is een bijzonder fenomeen.
God zelf is als een moeder. Lees Jesaja
er maar eens op na.
Over Jesaja 49:8-21
ÉÉN MOEDER IS MEER WAARD DAN DUIZEND VADERS
Help, portemonnee vergeten. Nee, hè, helemaal vergeten je te bellen. Wie kent dat niet, vergeten…? Bepaalde
dingen onthouden we gemakkelijk, andere dingen vergeten we zomaar. Volgens de psychologie van het vergeten
selecteren we informatie die voor ons belangrijk is, die
we nuttig genoeg vinden. Door meer tijd en aandacht aan
iets te besteden, onthouden we het beter.
Vergeten
Vergeetachtigheid is de plaag van deze tijd. Het is de naam
van een dreigende ziekte, alzheimer, dementie. Dat we
vergeten zullen bedreigt ons allemaal. En erger nog: dat we
vergeten worden. Dat laatste, wist Israël zeker, is ons overkomen in de ballingschap. De tempel is verwoest, Jeruzalem
is een puinhoop en we zitten ver van huis, in Babel. Het volk
kan maar één ding concluderen: God is ons vergeten. Een
vreemde conclusie, want Jesaja 49 jubelt uitbundig dat God
omziet naar het volk. Dat het de verwoeste erfelijke bezittingen terug zal ontvangen en geen honger of dorst meer
zal lijden. Juich hemel, verheug u aarde, bergen, breek uit
in gejuich, want de Heere heeft Zijn volk getroost, Hij zal
Zich over Zijn ellendigen ontfermen. Heel mooi, maar daar
zien wij niets van, zegt Sion. De Heere heeft mij verlaten, de
Heere is mij vergeten, lezen we. Waarop God antwoordt:
Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen
over het kind van haar schoot? Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten. Zie, Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd...”
Klagen en zuchten
Dat een moeder haar kind vergeet, kun je je nauwelijks
voorstellen. Toch gebeurt dat zo. Je zet je kind in het
autostoeltje, rijdt naar de supermarkt en voor je ’t weet,
loop je tussen de levensmiddelen, terwijl je vergeten bent
dat je kind nog in de auto zit. Moeders die hun kind te
14
| www.maandbladreveil.nl
vondeling leggen. Of abortus plegen. Moeders die hun
kinderen vergeten, verlaten, doden, het komt voor. Zulke
drama’s voltrekken zich vaak uit onpeilbare nood. Maar
diep in ons hart beseffen we allemaal: dit kan niet, dit
klopt niet, dit gaat vreselijk tegen de natuur in.
Maar zelfs al zouden moeders hun kind vergeten, Ík zal
u niet vergeten, zegt God. Maar het volk ziet en ervaart
niet anders dan dat God hen wel verlaten heeft. Geen
moment denken ze aan het waarom van hun ballingschap.
Eigenlijk hadden ze moeten zeggen: niet U hebt ons, maar
wij hebben U verlaten, daarom zitten we in deze ellende.
Maar dat zit er bij Israël totaal niet in. En ook bij ons niet.
Ook wij komen niet zo gauw met schuldbelijdenis en verootmoediging in barre omstandigheden. We klagen en
zuchten en zeggen dat Hij ons verlaten heeft. Het ligt aan
God. En wat doet God? Hij neemt je klacht serieus. Je
mag bij God uitpraten, je kunt bij God je verdriet, teleurstelling en gemis kwijt. En dan zegt de Heere niet: eigen
schuld. Of: stel je niet aan.
Moederbeeld
Soms is de werkelijkheid in je huwelijk, in je leven als
alleengaande hetero of homo, als oudere of jongere zo
totaal anders dan God beloofd heeft. Veel dingen snappen
wij niet. En dan concluderen we: de Heere is ons vergeten.
Maar God pakt het gesprek op met een sterk, sprekend
beeld: dat van de moederliefde. God is een vader, maar
Hij heeft lief als een moeder. God reikt ons dat beeld
aan en nodigt ons uit om heel anders over Hem te gaan
denken. Je hoeft er geen feministische theologie op na te
houden om geraakt te worden door dat beeld. Kan God
Zich teerder en inniger uitdrukken dan in het beeld van
een moeder? Bij moeder voel je wat anders dan bij vader.
Een moeder heeft een andere band met haar kind dan een
vader. Zij heeft het gedragen onder haar hart en sluit het
in haar hart. Zij is warm, geduldig, dienend, begrijpend.
Een vader wil al snel optreden tegen het kind, maatregelen
nemen, korte metten maken. Aanpakken. Terwijl moeder
haar zoon of dochter achterna gaat, vasthoudt, ompraat,
haar kind niet wil vergeten, niet kan vergeten.
Als onze (getrouwde) kinderen opbellen, zeggen ze regelmatig: er is niemand thuis zeker.
Nee, dat klopt, er is niemand thuis, papa is er wel, maar
mama is er niet. Ze moeten altijd mama hebben. Een Indische spreuk zegt dat één moeder meer waard is dan duizend vaders. En een dichter heeft gezegd: voor een koning
sla ik de ogen niet neer, maar als mijn moeder me aanziet,
word ik door een geheimzinnig, deemoedig, zoet sidderen
aangegrepen.
Misschien heb jij ook zo’n moeder. Zij alleen kan het tegen
je zeggen: ‘Klaas, wees es eerlijk, heb je nou gerookt of
niet? Heb je gedronken? Heb je geblowd?’ En je hebt het
hart niet dat je tegen haar liegt, al lieg je tegen iedereen.
Moeders bezitten een stille reuzenkracht, een heldenmoed die sterker is dan welk gevaar ook, een geduld dat
taaier is dan de grootste weerstand. Moederliefde is bijna
almachtig. Sterk als het leven. Sterker dan de dood.
Je moeder: wat zul je huilen als je haar moet begraven,
of als je dat al gedaan hebt. God verschuilt zich achter je
moeder. Zo ben Ik nu ook, zegt Hij. Wat je zelf doet met
je kind, is ook met jou gedaan. Bedenk hoe blij je moeder
met je was, hoe ze je verzorgde en koesterde. Boven je
wieg zong ze je in slaap en vertelde ze verhaaltjes. Vergeet
niet hoe geduldig en vergevend ze optrad als iedereen klaar
met je was als puber. Hoe ze altijd bereid was te luisteren
en je vasthield met haar gebed. En hoor dan hoe achter je
moeder de Heere staat, die vandaag zegt: zo ben Ik.
Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot? Misschien ben je zelf
niet zo’n moeder of heb je niet zo’n moeder gehad, probeer je dan toch zo’n moeder voor te stellen. En breng
dat dan over op God. Die liefde, dat geduld, dat begrip,
die aanvaarding, die zorg, die trouw, die 24-uurs paraatheid. Dat tedere, die onuitlegbaar diepe band dwars door
alles heen. Dat altijd er voor je zijn. Oneindig veel beter
en dieper is God.
Gods tattoo
God kan je niet eens vergeten. Want: Zie, Ik heb u in
beide handpalmen gegraveerd(vers 16). Je staat in mijn
ene en in mijn andere hand gegraveerd, getatoeëerd. Het
is een gewaagd beeld met profetische dynamiek. Want het
prikken van tekens in de huid om die daarna met kleurstof te vullen, tatoeëren dus, was een handeling die in het
Oude Testament uitdrukkelijk verboden was (Leviticus
19:18). Waarschijnlijk omdat het samenhing met heidense
godsdienstige gebruiken. Ook werd bij soldaten en slaven
de naam van hun veldheer of meester op hun lichaam getatoeëerd. Toch gebruikt God dat beeld. Let wel: in de oudheid kwam het voor dat de naam van de meester getatoeeerd werd op de arm van de dienaar. Maar nooit werd de
naam van de dienaar getatoeëerd op de arm van de meester! Dat doet God wel. Hij is Mijn Heere Die mijn naam in
Zijn handpalmen getatoeëerd heeft. Niet op Zijn rug, teen
of voetzool, zodat Hij er niet te veel door gestoord wordt,
maar in de vlakke palmen van Zijn beide almachtige handen, waarmee Hij Israël beschermt, de wereld bestuurt,
alles schept en in stand houdt.
Johan Flikweert
Dit artikel is een gedeelte uit een preek van ds. J. Flikweert, laatstelijk
predikant te Wierden. Hij overleed op 3 januari 2014. De foto’s op de cover
en bij dit artikel zijn gemaakt door zijn dochter Marije Hooijer-Flikweert.
Portretfotografe (www.hooijerfotografie.nl)
God
is
een
Vader,
maar
Hij
heeft
lief
als
een
moeder
Reveil mei 2014 |
15

Download Report