Een bruiloft in de woestijn Prima vertoeven in het

2
dinsdag 12 augustus 2014
NL
➜ Maandag Ondertussen op de camping | Dinsdag kampvuurverhaal | Woensdag Onderweg met de camper | Donderdag Ondertussen
Op Vacansoleil-camping International in Castellane, een
dorpje in de Provence, vieren
veel mensen vakantie.
Jeroen Schmale zoekt ze op.
Giorgos de Griek blijkt Lionel deFransman
ken uitstekend te verbergen.
Het moet fantastisch zijn om
in Griekenland te kamperen
(kost geen ﬂuit, altijd zon,
zee immer in de buurt), dus
waarom reis je als Griek in
vredesnaam naar Frankrijk?
We proberen in gesprek te
komen met de man naast de
auto, maar hij begrijpt niets
van onze kalimerra’s; goedendag in het Grieks, volgens de Google-vertaalmachine. Engels dan? Nope.
Duits? Keine Ahnung. Frans
wellicht? Mais oui!
Onze Giorgos heet in werkelijkheid Lionel en komt niet
uit Athene of Thessaloniki,
maar uit Grasse; op een
uurtje rijden van Castellane.
Hij is een dag op bezoek bij
zijn ouders, die hier de hele
zomer staan.
Blijft de vraag; waarom rijdt
Lionel in een Griekse auto?
,,Gekregen van een Griekse
vriendin. Maar ik vond het
niet de moeite om hem op
een Frans kenteken over te
zetten.’’
Begrijpelijk.
,,Hoe ik me vandaag voel? Lekker. Dat komt
omdat ik vanochtend muziek heb gemaakt.
Het was een tijdje geleden. Ik speelde in
Loïs Lane en daarvoor in allerlei punkbandjes. In 1987 was ik ongeveer 12 jaar popmuzikant geweest met veel seks, drugs en rock’n-roll achter de kiezen. Ondanks het succes
dat we hadden met Loïs Lane merkte ik dat
ik steeds meer een onbestemd en onvervuld gevoel kreeg. Ik dacht: ‘is dit nou
alles?’. Een beetje het Henny Vrienten-gevoel. Ik realiseerde me dat nog een gouden plaat, een nog mooiere vriendin, nog
meer gitaren of nog een hit het niet
meer zouden doen voor mij, dat daar
mijn geluk niet in zat. Dat was choquerend, want tot dan toe was dat
mijn focus geweest, mijn jongensdroom.
Ik kwam in
een
te identiﬁceren en ze in plaats daarvan als
wolken aan de hemel voorbij te laten gaan.
Dat ben ik gaan oefenen. Het was heel ﬁjn.
Ik heb 14 jaar lang als yogi in Amsterdam
geleefd. 4.00 uur op, celibatair leven, vegetarisch eten. Ik reisde vele malen door India en
had contact met yogi’s en monniken van over
de hele wereld. Ik leefde in die tijd van de
royalty’s van nummers als Amsterdamned en
My Best Friend. Na 4 jaar waren de royalty’s
zo’n beetje op, ik moest ergens anders geld
mee gaan verdienen. Toen ben ik gaan schrijsoort identiteitscrisis terecht. Het speelde
zich vooral vanbinnen af, maar soms praatte ven over mijn ervaringen in Ode - inmiddels
The Optimist.
ik er met vrienden over. Wat is de betekenis
In die periode merkte ik ook dat mensen
van het leven? vroeg ik me af. Waar gaat het
mij als een nogal aparte ﬁguur zagen. Ik
allemaal om? Wat is geluk?
dacht: als ik de boodschap van meditatie wil
overbrengen, dan moet ik wat meer mens
Op zoek
worden, wat normaler gaan doen. Ik ben
Op een gegeven moment sprak ik een jonweer gaan dansen, zingen, vrijen, lekker eten
gen die tegen me zei: ‘Jij zoekt God.’ En: ‘Je
laat
enIk
muziek
maken, maar bleef ook mediteren.
moet gaan mediteren.’ IkIk
hadzei
nietsmeteen:
met
En
ik
ging
schrijven: Spoedcursus
God, ben atheïstisch opgevoed,
maar
toch
je niet in de verlichting,
steek. boeken
Verlicht leven, Het geheim van
ging ik op zoek. Ik startte met meditatie en
Ik heb
nietgenialiteit
voor en Stadsverlichting.
begon te begrijpen wat die jongen
bedoelde
Ik heb net mijn vijfde boek geschreven. Het
met ‘God’. Niet zozeer een God
buitenhet
jezelf,jawoord
niets
heet Yogi Power en gaat over de wonderlijke
maar het goddelijke in jezelf. Dat deel dat
gezegd.
en bijzondere mensen die ik tijdens mijn reinog heel is; gelukkig, vrij en liefdevol.
Alles
zen in India ontmoette. Ik beschrijf die grote
wat ik altijd buiten mezelf had gezocht,
yogi’s, maar ook hún leermeesters, mensen
bleek vanbinnen te zitten. Bij Raja Yoga op
als Vivekananda, Osho en Yogananda. Ik
de Haarlemmerdijk, waar ik kenwilde de invloed beschrijven die de ﬁlosoﬁeën
nismaakte met meditatie,
van deze yogi’s op ons denken heeft gehad.
leerde ik twee belangEn hoe het naar ons toe is gekomen, onder
rijke dingen. Ten eerandere door The Beatles, die naar India ginste: je hebt gedachgen.
ten. Maar je bent ze
niet. Ik dacht: als ik
niet mijn gedachMantra’s
ten ben, mijn ego,
Ik vertaal het ook naar: wat hebben we er nu,
wie ben ik dan
anno 2014 aan? Hoe kunnen we dit alles toewel? Ze leerden me passen in ons leven? Een van de dingen die
ook dat als je uit je
ik tegenkwam - en dat is de reden dat ik vangedachten stapt, en
ochtend met muziek bezig was - is dat yogi’s
ernaar kunt kijken
gebruikmaken van mantra’s. Een mantra is
als een toeschouwer,
iets wat je eindeloos herhaalt. Bijvoorbeeld:
je vanzelf stil wordt
ohm. Wat ik steeds beter begrijp, is dat de
vanbinnen. Je hoeft je
klanken van die mantra’s iets doen in je
geest dus niet stil te
binnenste. De klank ohm, wordt wel
máken, je hoeft alleen maar te gezegd, is de oerklank van het
stoppen je met je geuniversum. Daaruit
dachten komt
Twee AD-journalisten rijden met een Volkswagenbusje uit 1969 door Europa.
Lezers komen met leuke
opdrachten voor de meiden. Met veel humor pakken ze dit op.
Potrauwe vis?Nee, eentje maar
We hebben er een
uurtje naar moeten
zoeken, maar daar ligt
ze dan: slane srdele.
Het is de delicatesse
van Dalmatië. ,,Wil je er
maar eentje?’’ vraagt
de verkoopster beteu-
terd. ,,Neem een potje,
die is ook in 10 seconden leeg.’’ We houden
het bij één rauw visje.
Met haar lange nagels
ritst de verkoopster het
buikje open. Wij slokken
het minuscule, op een
ansjovis lijkende visje
naar binnen. Als ze ziet
dat we het hierbij willen
laten, lacht de verkoopster. ,,Deze is gratis.’’
Aan ons valt niks te
verdienen. Dat heeft ze
allang gezien.
Het is inmiddels alweer de vijfde keer
voor de familie Thomassen uit Den Bosch.
In resort Portaventura
aan de Costa Brava is
het goed uit te houden. Sterker nog, als het
aan Noah (12) ligt gaan ze
volgend jaar gewoon
weer. ,,Ik kon de hele dag
door het pretpark lopen,’’
zegt de tiener. Trots laat
hij zijn all inclusive pretparkpas zien. ,,We hebben
ook wel andere dingen
gedaan, maar dat park
was toch wel het leukste.’’
alles voort. Dus als jij ‘ohm’ zegt, dan
roep je een bepaalde trilling, een frequentie op. Ik zoek altijd naar manieren om mensen tools te geven om het
leven lichter te maken. Wat ik nu doe, is
die oude mantra’s, die klanken, gebruiken
in moderne muziek.
Zijn vader knikt instemmend. ,,Je moet wat met
die kinderen hè?’’ zegt hij.
,,We zijn ook een paar
dagen naar het strand geweest en een dagje naar
Barcelona. Beetje over de
Ramblas slenteren en
naar Camp Nou. We hebben ons daar prima vermaakt.’’
Samen met zijn twee
zoons en zijn vader en
moeder zat Tommie
8 dagen in het resort buiten Salou. ,,Ik ben hartstikke blij dat hun oma
mee is, dan kan ik ook een
beetje vakantie vieren.’’
VERTREK
Schiphol | 18.30 uur
Thuiskomen
Ik wil met die muziek het land intrekken,
waarbij mensen lekker achterover kunnen
gaan zitten, in een hogere frequentie komen
en daardoor bevattelijker worden voor intuïtie, ingevingen en ﬂowervaringen. Dat is wat
ik iedereen gun. Het leven kan zoveel gemakkelijker, zoveel meer vanuit ﬂow. Zolang je jezelf maar niet in de weg zit met al je gedachten en oordelen. Het zou mooi zijn als mensen, wanneer ze deze muziek horen, het gevoel krijgen dat ze niet meer hoeven te pushen en te stressen. Dat ze het gevoel krijgen
dat ze thuiskomen.’
FOTO MILAN RINCK
ELVIN POST
AANKOMST
Schiphol | 15.30 uur
Prima vertoeven
in het pretpark
‘Mijn geluk zat niet in
nog een gouden plaat of
een mooiere vriendin’
In de drukte van alledag rennen we onszelf weleens
voorbij. Tijd om even te unpluggen. Het AD nodigt deze
zomer veertien mensen uit voor een gesprek rond een
denkbeeldig kampvuur. Met als eerste vraag: ‘hoe voelt u
zich vandaag?’. Vandaag: Tijn Touber (54). Hij is muzikant
en schrijver in Amsterdam.
op de camping | Vrijdag kampvuurverhaal | Zaterdag Onderweg met de camper
ONDERTUSSEN BIJ DE CAMPERGIRLS
Vacansoleil International
In een hoekje van de camping, direct achter het restaurant, staat een oude Peugeot 106 met een Grieks
kenteken. Ooit moet het wagentje groen zijn geweest,
maar dat weet het karretje
dankzij enorme roestplek-
NL
Een bruiloft
in de woestijn
Hans Jager (58) en
Jannie Pattiasina (61)
zien er uit alsof ze net
terug zijn van een vakantie in Noord-Afrika.
Toch staan ze pas op het
punt te vertrekken naar
Tunesië. ,,Een neef van
mij gaat trouwen,’’ zegt
Jannie. ,,Hij is zelf halfTunesisch en heeft daar
een leuke vrouw gevonden.’’ 6 van de 8 dagen in
Tunesië gaan ze feestvieren. ,,Het wordt een heel
traditionele bruiloft. Natuurlijk in de moskee,
maar ook met een ham-
mam en een prinsesachtige trouwjurk, zo een met
honderden pailletjes. Het
wordt echt een bruiloft uit
Duizend-en-een-nacht.’’
Hans gelooft het allemaal, hij maakt zich het
meest zorgen over de
woestijnhitte. ,,Als wij
aankomen barst het feest
los in Djerba, dat ligt aan
de zee. Daarna reist het
hele bruiloftsgezelschap
door naar Gabes. Ik ben
heel benieuwd hoe wij het
uit gaan houden, het is
daar al 42 graden in de
schaduw.’’
FOTO’S SHODY CAREMAN
ONDERTUSSEN OP DE CAMPING
3
dinsdag 12 augustus 2014

Download Report