paroliebol basis - Perscombinatie.nl

de PAROLIEBOL
Jaargang 2 nummer 3, maart 2014
digitaal orgaan voor hen die bij Het Parool hebben gewerkt
54.782 Parolen van papier,
2166 digitale exemplaren
H
et Parool
is er
vorig jaar
in geslaagd de
oplagedaling bij de papieren krant van ruim
vierduizend stuks voor
ongeveer de helft te
compenseren met een
stijging van de betaalde digitale oplage.
Dit komt naar voren
uit de cijfers die oplageinstituut HOI deze
week presenteerde
over 2013. De betaalde
oplage van de gedrukte
editie zakte 4446 stuks
tot 54.782, ofwel 7,5 procent. Hier
staan 2166 nieuwe betaalde digitale
exemplaren tegenover.
Bij vrijwel alle dagbladen daalde de
verkoop van de gedrukte versie, bij
De Telegraaf zelfs met 40.000 stuks
naar 462.651. Aan het papieren
front zijn NRC Handelsblad (min 7,2
procent) en nrc.next (min 31procent) eveneens grote verliezers.
Beide kranten vertonen wel forse
digitale groei.
De Volkskrant leverde vierduizend
print-abonnees in.
Het AD wist zijn oplageval van een
jaar eerder optisch te stuiten, deels
door het weggeven van gratis kranten. De betaalde gedrukte oplage
daalde onverdroten voort van
383.350 stuks naar 364.234. Nog altijd wel de tweede krant van het
land.
I
n hoeverre weten de uitgevers
hun oplageverlies in print blijvend te compenseren met betaalde digitale edities? Dat valt niet
helemaal duidelijk op te maken uit
de HOI-cijfers. Allereerst omdat het
meten van digitale oplagen nog
maar sinds kort plaatsvindt. Maar
ook doordat verschillende kranten
er uiteenlopende telmethodes op
na houden. Sommige digitale kranten zijn gratis, andere ontvang je
als extraatje bij de gedrukte krant,
en er zijn 'pure' digitale abonnementen.
Het betaalde digitale
lezen lijkt florissant
te groeien bij De Telegraaf, die bijna 70.000
webabonnementen
wist te verkopen,
maar wel in combinatie met een papieren
krant. Louter digitaal
komt De Telegraaf
niet verder dan 9400
betalende lezers.
De Volkskrant komt digitaal op 47.000 abonnees uit. Goede derde
is NRC Handelsblad
met 30.000 betalende
internetabonnees. Jongerenkrant
nrc.next maakt een inhaalslag: de
combinatie van het nieuwe Next
Zaterdag met een digitaal abonnement slaat kennelijk aan, met rond
de 14.000 betalende abonnees. Ook
Trouw scoort relatief sterk met
9000 digitale betalers.
Dat wil niet zeggen dat er geld verdiend wordt met digitale kranten.
Om te beginnen zijn digitale abonnementen nog steeds een koopje
voor de consument. Verder staan
adverteerders niet te trappelen om
geld uit te gevan aan digitale advertenties, die weinig opvallen op een
tablet of smartphone.
MARC LAAN
IN DIT NUMMER: Gerrit Overdijkink krijgt een ‘selfie’ van Karel van het Reve |
Rob van den Dobbelsteen reist comfortabel met de redactiewagen | Café Leentje
wordt kopbladcafé | Ten slotte: Ad Bloemendaal en Pierre Heijboer | Mijn Den
Haag door Madelon Kranenburg
OPROEP: STUUR VOETBALFOTO’S EN -VERHALEN
Het meinummer van de Paroliebol zal onze eigen voetbalspecial bevatten.
Stuur uw foto’s, glorieuze verhalen en anekdotes over Paroolvoetbalwedstijden
naar [email protected]. Ook de avonturen
van onze oud-voetbalverslaggevers tijdens het WK zijn welkom.
maart 2014 / 2
Gedreven
correspondent
met grote liefde
voor Israël
Of journalist Ad Bloemendaal
nou bij de kolonisten op de westelijke Jordaanoever op bezoek
was of in de oude stad van Jeruzalem liep, hij was altijd netjes gekleed, in tegenstelling tot veel
beroepsgenoten. Het maakte ook
niet uit wie hij sprak, hij liet iedereen, kalm en flegmatiek als hij
was, zijn zegje doen.
D
e in Termunten (Groningen) geboren Ad
Bloemendaal was jaren
correspondent in Israël
voor Het Parool. De domineeszoon werkte als buitenlandredacteur voor deze krant, maar
vertrok in 1983 voor de liefde naar
Israël: zijn Israëlische vrouw kon
maar moeilijk aarden in Nederland.
De stukken die hij maakte in zijn
woning in een voorstad van Tel Aviv,
bleken van grote waarde voor de
krant te zijn. De nuchtere Bloemendaal kon als geen ander uitleggen
hoe de vork in de steel zat in een
land waar de emoties vaak hoog oplopen.
Bloemendaal behoorde tot de lichting journalisten die jaren Nederland inlichtte over de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Zijn
ervaring, scherpzinnigheid en afstandelijkheid maakten dat hij alles
heel goed kon overbrengen. “Hij was
een goede, gedreven correspondent
die de situatie met objectieve blik bekeek,” zegt Sytze van der Zee, oudhoofdredacteur van Het Parool.
“Terwijl veel journalisten juist stelling namen.”
Het waren turbulente jaren en Bloemendaal had genoeg om over te
schrijven. Hij versloeg de oorlogen
in de Gazastrook en Zuid-Libanon,
zag de Iraakse scuds van Saddam
Hoessein inslaan, beschreef hoe het
Oslo-akkoord met gejuich werd ontvangen en was erbij toen premier
Yithzak Rabin werd vermoord door
ten slotte
Ad Bloemendaal
1948-2014
een Israëlische radicaal.
Hij had ook oog voor kleiner menselijk leed. Zo volgde hij de zaak van
de ontvoerde soldaat Gilad Shalit intensief. Shalit werd ruim vijf jaar
vastgehouden door Hamas.
Bloemendaal werd zowel verweten
dat hij een rechtse zionist was als dat
hij anti-Israël was. Dat extremisten
uit beide kampen hem dergelijke
verwijten maakten, gaf hem het gevoel dat hij iets goed deed.
Zijn liefde voor het land was groot
en hij had voor beide partijen be-
Ouwe lul
Wat een fijne aflevering weer van de
de Paroliebol. Was ik alvast maar zo’n
ouwe lul. Kom ik nu in de brievenrubriek?
Peter van Brummelen
PS ‘Digitaal orgaan’ vind ik best een
beetje vies klinken.
Groot plezier
Elke keer weer lees ik met groot ple-
grip, beaamt Toon Schmeink, adjunct-hoofdredacteur van Het Parool
in de jaren negentig. “Hij zei wel
eens dat als de Palestijnen niets
meer zouden doen en zich als makke
lammetjes zouden gedragen, de staat
Israël binnen een jaar kapot zou zijn.
De Israëlische liefde voor ruziemaken zouden ze dan op elkaar richten.
Als voormalig lid van het korps mariniers had Bloemendaal ook veel interesse in zaken als spionage en was
hij goed ingevoerd op militair gebied, een handige bijkomstigheid in
zo’n licht ontvlambare regio.
De correspondent was getuige én
slachtoffer van de verschraling van
het Nederlandse medialandschap. In
de jaren negentig werkte hij niet
meer als freelancer voor Het Parool
maar voor de Geassocieerde Pers
Diensten (GPD). Dat was geen gelukkig huwelijk. Bloemendaal voelde
zich weinig gewaardeerd en uitgeknepen. Via de GPD belandde zijn
stukken toch nog in Het Parool en
veel andere regionale kranten.
Na opheffing van de GPD, begin
2013, schreef hij nog enkele stukken
voor Het Parool, totdat de Volkskrant
hem vroeg freelance correspondent
te worden. Daar hervond Bloemendaal zijn geluk in het schrijven van
mooie stukken vanuit Israël.
De 65-jarige Bloemendaal overleed
na een hartaanval.
VINCENT SMITS (in Het Parool)
Bewaarnummer
maar
meneer...
zier de Paroliebol. In het vorige nummer mocht ook ik nog eens een keer
figureren. Prima. Ab Piet heeft het allemaal mooi opgeschreven.
Rob van den Dobbelsteen
Alweer een fijn bewaarnummer!
Dank daarvoor.
Cecilia Tabak
Leuke verhalen
Dank voor de mooie Paroliebol met
wederom leuke verhalen.
Gepke Boersma
Maar meneer en andere zaken:
de [email protected]
aldus
maart 2014 / 3
Volkskrantcafé Hesp op de Weesperzijde heeft Paroolstamcafé
Leentje in de Wibautstraat overgenomen. Uitbater Han van Beek
noemt het een nieuw begin.
Wordt Leentje het kopbladcafé van
Hesp?
“Ik heb Leentje per 1 januari overgenomen. Het stond gewoon te koop. Eigenaar
Ton van Heumen vond het na 25 jaar welletjes. Hij wilde er ook vanaf in verband
met gezondheidsklachten.”
Leentje was onze veilige haven...
“Leentje was in het begin vooral de bakermat van de F-side. Eerste eigenaar was
Leen Busch, vandaar de naam.”
Ik heb er de comeback van zanger
Wally Tax van de Outsiders nog meegemaakt. De hele serre stond vol.
“De zoon van Leen was drummer van de
Outsiders.”
Hesp was lange tijd het Paroolcafé
Kopbladcafé
totdat de redactie van de Volkskrant
de boel overnam.
“Hesp is een instituut. Hier kwamen van
oudsher de journalisten en reclamejongens. Ik wist om drie uur in de middag al
wat er de volgende dag in de krant zou
staan. Maar de Volkskrant groeide en Het
Parool kromp.“
Hoe bent u begonnen bij Hesp?
“Als kelner. Ik werk hier nu dik veertig
jaar. Het Parool was in mijn begintijd toonaangevend. Ik heb al jullie coryfeeën gekend. Wubbo de Jong, die kleine met dat
brilletje – kom hoe heet hij ook al weer –
Albert de Lange en Paul Grijpma. Paul
komt hier trouwens nog zeker twee keer
per maand.”
Is er veel veranderd?
“Nu moet iedereen op tijd thuis zijn voor
de kindjes. Ook prima hoor!”
U laat Leentje toch wel intact hè?
“De naam is al van de gevel. Het gaat
Grand Café Lokaal heten. We zitten mid-
Bejaarde drukfouten
‘Toen God het niet meer wist, schiep
Hij de journalist,’ zo dichtte Levi
Weemoedt in zijn gedicht Drukfout.
Onlangs rectificeerde de New York
Times nog een 161 jaar oud bericht
naar aanleiding van de Oscarwinnende film 12 Years a Slave, de memoires van Solomon Northup, een
vrije Afrikaans-Amerikaanse man die
werd gekidnapt en verkocht als
slaaf. In de NYT verscheen op 20 januari 1853 een artikel over deze memoires, waarin de naam van de
auteur tweemaal verkeerd werd gespeld: Northrup en Northrop.
Een lijstje bejaarde Nederlandse
drukfouten en andere ontsporingen.
Het Vaderland
Acht jarige jongetjes braken in
De Telegraaf
Er bestond hiervan slechts een uit
1927 waterende kaart
Eindhovens Dagblad
Jan brak zijn arm net onder de knie
en Wim zijn been vlak onder de elleboog
NRC
Twee maanden geëist wegens aanvaring met twee doden
lijstjes
Algemeen Dagblad
Tragedie van twee in wieg verruilde
meisjes van 18
Trouw
Muizen stierven als ratten na toedienen van tandpasta
Het Rotterdams Parool
Voor duizenden gestolen uit lege woning
Bron: Huwelijk van B.B. is nakend, Frits
van der Molen, De Arbeiderspers, 1968
den in de verbouwing. Ik heb als tweede
horecaondernemer in Amsterdam een
echte Josperoven uit Spanje laten komen.
Een gesloten barbecue gestookt op houtskool. De interieurbouwers beginnen volgende week, zodat we in de tweede week
van april open kunnen.”
Het oude buurtcafé verdwijnt?
“Het wordt een ander concept, gericht op
de nieuwe campus van de Universiteit van
Amsterdam, waar straks tienduizenden
studenten en docenten zitten.Verder mikken we op de tweeverdieners en zakenlui.
Maar we blijven natuurlijk ook gewoon
een café. Kijk maar op lokaaloost.nl.”
Is dit de prelude op de overname van
Het Parool door de Volkskrant?
“Lijkt me niet. Net zo min als mijn tapasbar Arroya op de Weesperzijde iets over
een Spaanse inlijving van jullie krant zegt.
En voor de Parolieborrel blijven jullie natuurlijk altijd welkom.”
FRANS BOSMAN
maart 2014 / 4
Anekdotes bij Het Parool door Gerrit Overdijkink – deel 11
De ‘selfie’ van Karel van het Reve
E
nisch met klem aan ’s avonds naar
maar het was maar de vraag of hij
r is een tijd geweest,
Schiphol te gaan om zijn vrouw op
ook bestand was tegen de dagelang, lang geleden alte vangen die daar uit Moskou arrilijkse dwang van de krant – en dan
weer, dat Het Parool zijn
veerde voor een weekje vakantie.
ook nog in een voor nieuwsgaring
eigen correspondenten
Ze was bloednerveus en had een enhad in het buitenland. En zo bar terrein als de Sovjet-Unie.
velop bij zich die ‘meneer X’ de volMaar het lukte. Er kwamen mooie
ik heb een stukje van die tijd van
gende dag bij me zou ophalen. Dat
reportages van zijn hand in de
heel dichtbij mogen meemaken,
gebeurde. Het bleek een
want ik was van 1961 tot
van de brieven van de
1969 redacteur buitenland.
atoomgeleerde en dissident
Voor mij was de interesAndrej Sacharov te zijn.
santste periode uit die
jaren de tijd dat ik coördinator van dat groepje corAfluisteren
respondenten was. Je
at Karel in de Sovonderhield geregeld
jet-Unie met meer
(meestal dagelijks) contact,
bezig was dan jourlanceerde ideeën, bewaakte
nalistiek was zonneklaar.
de planning, hoorde allerOp een dag waarschuwde
lei sores uit het corresponTweede Kamerlid van D66
dentenleven aan en bracht
Erik Visser, ooit collega op
af en toe klachten van het
de redactie buitenland, me
thuisfront over.
dat mijn telefoon thuis
Ik had ook het geluk dat
werd afgeluisterd door de
Het Parool in die periode
BVD.
zelfs een correspondent in
Toen Van het Reve een keer
de toenmalige Sovjet-Unie
in Amsterdam was, verhad. De kleurrijkste van
telde ik het hem. ‘Gewoon
hen was Karel van het
af en toe ineens wat
Reve. Natuurlijk wist ik
schreeuwen,’ zei hij lacolang voor zijn benoeming
niek. De telefoontjes Amdat hij een bijzondere en
sterdam-Moskou v.v.
zeer getalenteerde man
stelden je sowieso op de
was. Maar toen ik hem in
proef. Alles ging via een
de late jaren zestig door
Russische telefoniste. Na de
het intensieve contact
vooraankondiging van de
beter leerde kennen, steeg
verbinding kon ik meestal
mijn bewondering met de
rustig mijn auto wassen
dag. Het leuke van Karel
vond ik vooral dat hij ingevoordat ik mijn vrouw
Peter van Dongen tekende – vrij naar Hergé – Karel van het
wikkelde zaken op een invanaf het balkon hoorde
teressante en vaak volkse
Reve voor de boekenbijlage van NRC-Handelsblad bij het verroepen ‘Karel is er!’ Tijdens
manier kon verwoorden.
schijnen van Reves Verzameld Werk.
het gesprek klonk vaak
Het was een aanpak die in
ineens het geluid van een
krant en mede door zijn opmerkedie tumultueuze en onoverzichteouderwetse koffiemolen of werden
lijke contacten met dissidenten als
lijke jaren de lezers aansprak. Je
we simpelweg verbroken. Dat kon
Amalrik en Sacharov kreeg zijn corproeft er nog steeds iets van in zijn
zich gerust een paar keer herhalen.
respondentschap ruime aandacht –
boeken, zoals dat met de veelzegIk wende eraan.
ook internationaal.
gende titel Met twee potten pindaAan de Kutusovski Prospekt in MosAls tussenpersoon kwam ik soms
kaas naar Moskou.
kou leed Van het Reves humeur er
wel in onverwachte situaties teblijkbaar ook niet onder. Hij bleef
recht. Bijvoorbeeld toen Karel mij
tussen het werk door veel practical
Een gok
paniekerig belde vanuit een Zweeds jokes produceren. Op een dag
hotel, waar hij – op een omweg per
et was eigenlijk best een
stuurde hij me een grote bruine enauto naar Moskou – zijn Travellers
gok van de toenmalige
velop. Tovaritsj (kameraad) Overdijcheques door het toilet had gehoofdredacteur Sandberg
kink, stond er op. Er kwam een
om Karel van het Reve naar Moskou spoeld. ‘Door een ongelukkige maPolaroidfoto uit waarop je hem met
noeuvre,’ zei hij erbij. Of ik met
te sturen. Hij was als hoogleraar in
een brede grijns de envelop zag
spoed nieuwe kon bestellen. Een
de Slavische letterkunde natuurlijk
dichtlikken. Een selfie, zou je nu
tijdje later raadde hij me telefobekend met schrijven en literatuur,
zeggen.
D
H
maart 2014 / 5
De man van de parlementaire enqûetes
Z
ijn boek Doemvlucht, de
verzwegen geheimen
van de Bijlmerramp,
wordt nog steeds verkocht op Bol.com. Geen
wonder, de publicatie uit 2002 van
de zondag overleden journalist en
boekenschrijver Pierre Heijboer
over de in oktober 1992 in de Bijlmer gecrashte El Al-Boeing, leidde
ten slotte
Pierre Heijboer
1937-2014
tot een parlementaire enquête over
de vermeende toedekking van een
samenzwering rond het ongeluk.
Een doofpot kon het parlement niet
aantonen, maar klokkenluider Heijboer bleef geloven in een cover-up.
Heijboer overleed op 76-jarige leeftijd in zijn woonplaats Amsterdam
aan de gevolgen van kanker en een
nieraandoening.
Hij is een voorbeeld van wat Parool-
FOTO DAGBLAD DE LIMBURGER
journalist Kees Tamboer placht te
omschrijven als: “Talent dat in de
provincie wordt onderdrukt, bloeit
op in de Amsterdamse journalistiek.” Heijboer werd geboren in
Hoensbroek en volgde na de kweekschool een opleiding journalistiek
in Nijmegen.
Via het Limburgs Dagblad, en de
Nieuwe Eindhovense Courant kwam
hij in 1968 als redacteur binnen-
land bij Het
Parool, waar
hij twaalf jaar
werkte. In
1980 koos hij
voor ‘de overkant’: hij ging
naar de Volkskrant, waar
hij enkele
jaren als correspondent in
Limburg de
lokale, toen
nog vooral
katholieke,
elite het leven
zuur maakte
met primeurs.
Daar ontrafelde hij in de jaren tachtig ook de ABP-bouwfraude-affaire,
ook al goed voor een parlementaire
enquête, die de kop kostte aan
CDA-staatssecretaris Gerrit Brokx.
Heijboer schonk zijn archief van
2,5 meter over de Bijlmerramp aan
het Internationaal Instituut voor
Sociale Geschiedenis in Amsterdam.
MARC LAAN
De witten zijn van Het Parool, de rest uit Liverpool
I
n de jaren zeventig en tachtig
werd er geregeld een wedstrijdje
gevoetbald tegen de Liverpool
Post. Op bovenstaande foto staan
beide teams door elkaar. Helaas is
het jaartal onbekend. De Paroolspelers dragen een wit shirt, al dan niet
met Het Parool op de borst. Staand
vlnr: Geo Visser, Harry van Wijnen,
Charlie Coster van Voorhout, Dick
van Gangelen (met snor), Harry ten
Asbroek (nauwelijks zichtbaar), Tony
Willebrands en (hoogstwaarschijnlijk) Roel Naarding (geheel rechts).
Zittend: Bob Steinmetz (regenjas),
Louis Prins, Jaap Klein (Pumatrainigspak), Wubbo de Jong, Wil van der
Smagt en geheel rechts de vorige
week overleden Pierre Heijboer (keeper).
Robbert Keegel had de meeste antwoorden goed, Gerard Verdaasdonk
werd – na een intensieve discussie
op Facebook – tweede en Elly Koekenbier derde. In het meinummer
van de Paroliebol komen er, met het
WK in zicht, meer voetbalfoto’s.
maart 2014 / 6
Rob van den Dobbelsteen (rechts) interviewt Jacques Anquetil.
Vlnr: Rob van den Dobbelsteen, Frans Nieuwenburg en Ab Piet.
De redactieauto:
legendarisch fenomeen
H
et verhaal van Ab Piet
in het vorige nummer
van De Paroliebol heb
ik uiteraard met groot
plezier gelezen. Mooie
herinnering. Zij de lol toen ze via list
en bedrog met mijn toestel een foto
in full colour maakten van de jongeheer van Wubbo de Jong (ik stond
raar te kijken toen de fotograaf me
later de afdruk overhandigde, de fotograaf ook); ik de nog grotere lol
toen ik de bewuste foto een maandje
later, tijdens een privévakantie in
Oostenrijk, in een aan Ab Piet geadresseerde enveloppe deed met op
de achterkant de woorden: Lieber Albert, Danke schön für die heissen
Nächte! Für immer deine Gertrud.
Een legendarisch fenomeen die redactieauto. Waarover ik mijn kinderen, kleinkinderen en andere
geïnteresseerden graag vertel. Ik heb
er immers memorabele reportagereizen mee mogen maken. Van een van
die ritten naar Oostenrijk, waaraan
Ab in zijn verhaal refereerde, verscheen een foto (piloot Ab rechts, fotograaf Frans Nieuwenburg in het
midden, schrijver dezes links) in het
huisorgaan, een publicatie die hevige turbulentie veroorzaakte op de
maandagse redactievergadering. Wat
de heren daar hadden gedaan? Een
beetje skiën in plaats van werken?
Het laatste natuurlijk (Het Parool was
na een bezoek aan de Alpine For-
schungsstelle in Obergurgl de eerste
Nederlandse krant die berichtte over
de milieuproblemen die de skisport
in de Alpen veroorzaakte), maar
Frans en Ab wilden wel eens proberen wat skiën precies inhield. Dus
hebben we een half uurtje pret
gehad. Althans ik. Frans en Albert
waren minder gecharmeerd van dat
gekleum.
E
en van de mooiste reportagereizen die ik met de redactieauto maakte, was de eerste,
eind jaren zestig. Op de middentafel
was het idee geboren de eindejaarsbijlage te wijden aan het thema
‘Tijd’. En of de sportredactie in dat
kader misschien een aardig idee had.
Jawel, dat hadden we. Een interview
met ‘Monsieur Chrono’, Jacques Anquetil, de Fransman die net afscheid
had genomen als professioneel wielrenner. ‘Uitstekend idee’, vond coördinator Wil van der Smagt. ‘Waar
woont die man? Rouen? Regel de redactieauto maar.’
Tien dagen later – op een maandag –
gingen we op stap. Kliphuis (we zieden altijd ‘Klip’, hoe zijn voornaam
luidde, heb ik nooit geweten), fotograaf Bert Sprenkeling en ik. Eerst
naar Parijs, want Rouen was in die
tijd zelfs in een Mercedes in één dag
onmogelijk te halen. In Parijs wist
‘Klip’ zowel een prima restaurant als
een prima hotel. Hij reed er recht-
streeks naar toe.
Dinsdag reden we naar Rouen. Daar
was ‘Klip’ minder bekend, maar logies was vlug gevonden. Het interview (zie foto) in de herenboerderij
van Anquetil was van de volgende
ochtend van 10.00 tot 12.00 uur,
waarna we richting huis vertrokken.
Niet via Parijs, vond ‘Klip’, want aan
die weg had hij een hekel gekregen.
Hij stelde voor via de Belgische kust
terug te rijden. Daar wist hij nog een
tent waar ze heerlijke garnalenkroketjes serveerden. Maar zo ver kwamen we die dag lang niet. We
overnachtten in een hotel in Berck
sur Mer, een duister hol met krakende bedden en kranen waar roestig water uit drupte. Maar niet
goedkoop, vertelde ‘Klip’ die de centen beheerde.
De volgende dag – donderdag –
duurde lang. Want in Oostende
waren die garnalenkroketjes wel lekker, maar ook heel erg heet. Dat
schoot niet op. Pas tegen middernacht draaiden we de parkeerplaats
op in de Wibautstraat. Drie man in
een grote Mercedes waren vier
dagen onderweg geweest voor één
verhaal met één foto. Wat het gekost
heeft? Ik zou het niet weten. Ik dacht
er niet eens over na. Als ik er nu aan
terugdenk, vond ik het eigenlijk heel
normaal.
ROB VAN DEN DOBBELSTEEN
maart 2014 / 7
mijn den haag
1
2
3
4
5
6
Madelon Kranenburg (1963) werkt vanaf 1984
als redactie-assistente bij Het Parool. Eerst op de politieke
redactie in Den Haag – die toen nog uit zeven
redacteuren bestond – en vanaf het jaar 2000 op de
redactie van Het Parool in de mooiste stad van het land.
Restaurant
Op de boulevard in Kijkduin heb je
gezellige restaurants, waar je met uitzicht op zee goed kunt eten.
Café 1
De Pakschuit op de Bierkade. Een gezellig klein café, aan de gracht, met
in de zomer een terrasboot. Ons
kleine stukje Amsterdam. Hier ga ik
met enige regelmaat iets drinken met
oud-collega’s Cor Speksnijder en Jan
van der Ven.
Museum
Het Mauritshuis, echt een prachtig
museum met een mooie collectie, in
het mooiste stukje van Den Haag.
Plein 2
Het Sweelinckplein is een monumentaal groen plein in de Haagse wijk
Duinoord. Het plein wordt omringd
door prachtige statige panden. Echt
Den Haag zoals Louis Couperus het
heeft beschreven.
Boodschappen
Op zaterdag doe ik mijn boodschappen bij Albert Heijn op het De Savornin Lohmanplein.
Gevel
Den Haag heeft veel gevels die de
moeite waard zijn. Als kind kon ik
ademloos kijken naar het Carillon in
de gevel boven een juwelier in de
Spuistraat.
Mooiste lied van Den Haag
Wat voor weer zou het zijn in Den
Haag. Geschreven door Annie M.G.
Schmidt, gecomponeerd door Harry
Bannink en gezongen door Conny
Stuart. Een gouden trio.
Mooiste markt
Den Haag heeft maar één markt en
die is niet echt mooi te noemen.
Met pek en veren de stad uit
Als fan van Ajax zeg ik: de beruchte
harde kern van de ADO Den Haag. Ik
ben een keer middenin een joelende
massa terechtgekomen op Den Haag
CS en dat was geen feest. Ik moest
toen echt zonder kaartje een willekeurige trein in vluchten.
Begraafplaats 3
Daar kom ik nooit. Maar ik heb gehoord dat begraafplaats St. Petrus
Banden, waar ook zanger Robert
Long begraven ligt, erg mooi is.
Favoriete winkel 4
Boekhandel Paagman op de Frederik
Hendriklaan in het Statenkwartier.
Een mooie grote boekhandel met een
breed assortiment.
Kapper
Axissia in de Appelstraat. Ik kom er
al jaren naar volle tevredenheid en
waarom zou je dan wisselen? Een
nieuwe kapper is altijd riskant.
Een avondje doorbrengen met
Erik van Gruijthuijsen, mijn grote
held! Hij moet mij die avond dan in
geuren en kleuren alles vertellen hoe
het hem samen met Frits Campagne
gelukt is Het Parool te redden. Erik
heeft er al eens een artikel over geschreven, maar ik wacht op een boek.
Grootste gemis in Den Haag
Een echte stadskrant zoals Het Parool. Met uitgebreide reportages,
goede interviews, onderzoeksjournalistiek, servicerubrieken en een onmisbare internetsite.
Dieren in Den Haag 5
Den Haag heeft geen dierentuin. Ik
woon in de buurt van de duinen en
daar vind je in het wild konijnen,
vossen en Schotse hooglanders.
Geboren
Ik ben geboren in de Vogelwijk en
heb daar in een groot gezin een fijne
jeugd gehad in een prachtige buurt.
Ik kom er nog vaak en schrijf elke
maand artikelen voor het blad van
wijkvereniging De Vogelwijk.
Verliefd in Den Haag
Ik ben niet verliefd in Den Haag en
ook niet op Den Haag.
Wil nog altijd
Ik ben een tevreden mens. Maar ik
zou nog wel eens een tennisfinale op
Wimbledon willen zien.
Mooiste herinnering 6
Met mijn tweelingzusje en broer voor
het eerst naar Madurodam. Ik wist
niet wat ik zag: wat geweldig! ’s
Avonds kon je Madurodam ook bezoeken, dan waren alle lampjes aan.
Dat vonden mijn ouders te laat, dan
hoorde je als kind in bed te liggen.
Jaren later heb ik dit gemis ingehaald
met mijn vriendin en oud collega
Wera de Lange en haar zoon Jan.
Beste hoofdredacteur
De beste hoofdredacteur is de man of
vrouw die samen met collega’s de
koers uitzet die ertoe leidt dat Het Parool een kwalitatief goede en onmisbare stadskrant is en blijft.
De redactie van Het Parool zou gevestigd moeten zijn
In het koninklijk Paleis op de Dam.
Met een lichtkrant op de gevel en op
de begane grond een grand café-restaurant met een groot terras.

Download Report