14 DE VOLKSKRANT VONK ZATERDAG 5 JULI 2014 Ik? Ik hoor er niet bij Gehaat door de ‘buitenwereld’ en wie er woont, wil er niet toe gerekend worden. Wat is er toch aan de hand met de eens zo trotse grachtengordel? Door de Betrouwbare Mannetjes oensdagochtend. Het is rustig op straat, maar het is dan ook nog vroeg. Niet dat we dat erg vinden. Zo hebben we nog even om onze ogen uit te kijken. Er vaart een bootje langs, er wordt een terras buiten gezet, en kijk, daar kuiert Wim Brands. En op die fiets, da’s Henk Spaan. Jeetje. Is er iets mooiers dan de grachtengordel? Toen de Betrouwbare Mannetjes nog Betrouwbare Jongetjes waren, keken we er al met ontzag naar, en als onze opinieliefhebberij ergens een oorsprong vindt, dan is het wel bij de culturele en politieke elite die zich in de laatste decennia van de vorige eeuw in het centrum van de hoofdstad manifesteerde. In onze jongenskamers fantaseerden wij over bruine kroegen waar Carmiggelt kronkelde en Hans van Mierlo Connie Palmen onder de tafel dronk. Het was een magische plek. Het Land van Melk en Honing voor de betere mening. Toch is de grachtengordel voor velen al jaren niet meer dan een hypocriet zootje linkse BN’ers dat bij elkaar klit en met dedain neerkijkt op het volk. Neer- kijken mét dedain, zo erg is het. Regelmatig steekt de haat de kop op. Laatst nog kreeg Yvonne Kroonenberg de rurale gierwagen over zich heen nadat ze in een interview met HP/De Tijd provincialen had lijken te vergelijken met dieren, wezens die taal niet als eerste vervoermiddel hadden om zich te uiten. Nee, ons kompas van weleer is nu de bokszak van het gepeupel. Wat is er toch met de eens zo trotse gordel aan de hand? We slaan de Utrechtsestraat in en nemen plaats op het terras van café Krom als onze afspraak aan komt wandelen. ‘Ik hoop dat ik jullie kan helpen, jongens.’ Wij denken van wel. Hadassah de Boer, programmamaakster/presentatrice (1971) is een generatiegenote en kind van de grachtengordel. Als dochter van Hedy d’Ancona en psychiater Guus de Boer groeide zij op tussen de mensen die wij boven onze bedden hadden hangen. En ze is nooit uit het centrum van onze hoofdstad vertrokken. Nee, als er één Betrouwbaar Vrouwtje is, is het Hadassah wel. Terwijl Louis Andriessen bij de pinautomaat tegenover het café staat en we Henk Spaan een belendende patissier zien induiken, hangen wij aan haar lippen. Ze veegt haar rijke bos krullen over haar schouder en vertelt over haar stiefvader Berend Boudewijn die directeur van de Staddschouwburg was en over hoe het gebouw haar speeltuin was. Ze vertelt over Chez Nelly, het naar Nelly Frijda vernoemde café van Gert Jan Dröge, waar Jan Lenferink achter de bar stond. ‘Ach, ik zag dat toen allemaal niet als iets bijzonders. Ik zat op het Barlaeus in de klas met Vincent Carmiggelt en Anna Mulisch, maar ik had niet het idee dat het heel verdacht was. Terwijl er best opmerkelijke dingen gebeurden. Zo hadden Walter Kous en Hans Roduin ergens in Italië een spookdorp ontdekt. Zij kochten daar huizen en daar kwamen steeds meer mensen bij. Acteurs, politici, dansers. Maar niet iedereen kwam ertussen. Er was geloof ik zelfs een ballotagecommissie. Tekenaar Waldemar Post wilde er graag wat kopen, maar die kreeg door toedoen van Kous geen voet aan de grond. Peter Brusse zat er, Sylvia de Leur, Ed van Thijn en mijn ouders. Ramses Shaffy logeerde vaak bij Sylvia en de familie Krabbé. Ik weet nog goed dat mijn moeder op een dag opeens met Ien Dales de berg op kwam sjokken.’ Klinkt als een schitterende droom. ‘Het was een groep bijzondere mensen, en heus niet alleen BN’ers. Gert Jan Dröge en Jan Lenferink waren toen nog helemaal niet bekend. En je had hier kapper Mario, waar iedereen langsging en waar wel wat meer dan alleen een wijntje werd genuttigd. Later, toen ik op het Montessori Lyceum zat, schaamde ik me wel een beetje dat mijn moeder bekend was, Toen was ik blij dat ik niet haar achternaam had. Maar de grachtengordel was toen zeker nog geen besmet begrip.’ Hij roept nu nogal heftige emoties op, die grachtengordel van jullie. ‘Iedereen heeft het er altijd over, maar volgens mij bedoelt iedereen er iets anders mee. Ik weet zelfs niet of ik er wel toe behoor.’ Ze lacht en groet de voorbij wandelende Waldemar Torenstra. ‘Ach, het is wel zonde. Dat gesloten bolwerk was misschien benauwend, het had ook iets moois. De Kring, het Boekenbal, het was allemaal heel ondoorzichtig, spannend. En het kind is ook wel met het badwater weggegooid. Natuurlijk is het niet goed als mensen elkaar steeds de hand boven het hoofd houden, maar het genoegen waarmee de laatste jaren kunstsubsidies worden afgeschaft, zit me ook niet lekker.’ Een Range Rover parkeert schuin op de stoep en Glenn Helder stapt in joggingpak naar buiten om te pinnen. Een Hummer en een scooter ontwijken elkaar ternauwernood. ‘Ik weet niet of de grachtengordelelite nog steeds bestaat, maar zoiets zou je hier vroeger nooit hebben gezien. Ach ja, misschien romantiseer ik het wel en was het ook niet zo gezond allemaal. En er wonen er nog genoeg hier. Frans Weisz, Halina Reijn, Mariëlle Tweebeke iets verderop. Twan Huys trouwens ook. Maar Femke Halsema, Teun van de Keuken, Frank Lammers en Viggo, die wonen bijvoorbeeld allemaal in de Watergraafsmeer.’ Hadassah verexcuseert zich. Ze moet naar het schoolplein. Terwijl we het gesprek nog even op ons laten inwerken, looptVjezeFureenwinkeluitenstaptConnie voorheen Breukhoven een Porsche Panamerain.Ditisinderdaadnietwatweons hadden voorgesteld. Is er dan helemaal niets over van die hele grachtengordel? Net op het moment dat ons de moed in
© Copyright 2024 ExpyDoc
