Oh, what a night N.O.T.P. 2014

Oh, What a Night !
E en song van 'the Four Seasons', die ze met frontman Frank Valli uitbrachten in 1975 en
feitelijk “December 1963” als titel had. Was bedoeld als herinnering aan de 'drooglegging' van
de Verenigde Staten d.d. 5 december 1933 ... maar de lyrics werden op vraag van Frank Valli en
schrijfster Judy Parker veranderd. Bijgevolg werd de song een nostalgische herinnering aan een
jongeman zijn eerste liefdesrelatie met een vrouw ; meer bepaald de verkering van muziekschrijver en medelid van de 'band' ... Bob Gaudio met zijn toekomstige echtgenote Judy Parker.
Ook al in 1975 bracht Claude François de Franstalige 'cover' uit “Cette année-là”, dat handelt
over zijn debuut in 1962. Op datum van vrijdag 7 november 2014 sukkelden we, persoonlijk,
met gezondheidsproblemen en dienden we te 'versichten' aan de 30ste editie van de “Night of
the Proms” en was er dus voor ons geen “Oh, What a Night” weggelegd.
Recensent
E r zijn verschillende omschrijvingen van 'recensent' terug te vinden, maar allemaal komen ze
op hetzelfde neer ... 'iemand' die een beoordeling geeft over 'iets'. Kan gaan van een deskundige
en onafhankelijke beschrijving van een product, een boek, een kunstwerk of de een of andere
voorstelling. Kan ook een sportwedstrijd betreffen, meer dan één zelfs want wordt ook wel
'doorgegeven', bij manier van spreken, ... vooral bij voetbalwedstrijden want men kan er maar
één bijwonen. In dat geval wordt de samenvatting opgemaakt door diegene die het wedstrijdverslag ondertekent ... op basis van de notities van de 'recensent' die de wedstrijd bijwoonde. Is
in de evenementen wereld net hetzelfde, waarmede we meteen tot de kern van de zaak komen.
De onderhavige recensie van de “Night of The Proms”, van vrijdag 7 november 2014, werd
dan ook als dusdanig samengesteld ... en op basis van de “ Running Order ”.
Traffic
I s een Amerikaanse drama-film van Steven Soderbergh uit 2000 met in de hoofdrollen Michael
Douglas en Catherine Zeta-Jones, met wie hij eerder dat jaar trouwde. De film haalde vier
Oscars binnen, maar kon die van 'Best Movie', waarvoor hij genomineerd was, niet verzilveren.
De inhoud van de film heeft te maken met de “Traffic” van drugs. Daar refereren wij echter niet
naar, wel naar de verkeersellende op de weg. In 2013, toen ik er zelf bij was, zelfs 'vast' gezeten
aan het Antwerpse Sportpaleis zélf ... nu onderweg, waarbij onze 'recensente' aan de Schijnpoortweg zelfs moest 'tricheren' met een binnenweg naar de parking te nemen om nog tijdig in
het Sportpaleis te geraken. Dat lukte uiteindelijk, want het “Hospitality Center” kon nog
worden aangedaan om een belangrijk werkstuk op de kop te tikken ... de “Running Order”.
Aan de hand daarvan hebben we een recensie opgemaakt, dit in de volgorde waarop ze 'on
stage' verschenen en met (. / nr) als indicatie wanneer ze hun bijdrage brachten.
The Red Wire
H et orkest “ Il Novecento ” , onder leiding van Robert Groslot , is samen met het koor
Fine Fleur ... om presentator Carl Huybrechts niet te vergeten nog altijd de “rode draad”
doorheen de edities van de “Night of The Proms”. Deze laatste kwam bovendien nog met
pralines voor de dag en presenteerde ze ook, met de ene of andere 'katrol', aan de niet
bereikbare delen ; het hélé Sportpaleis bevoorraden was uiteraard niet mogelijk ! Carl praat
alles vlotjes aan elkaar, soms kort en soms lang, en kondigt “Il Novecento” en Robert Groslot
steevast aan met “Maestro Music please!”. Voor de artiesten is het trouwens toch ook nog altijd
“something else” om op te treden met een symfonisch orkest, dat ook de 'aftrap' mocht geven
van deze 30ste editie van de “Night of The Proms”, wat feitelijk niet helemaal waar is want bij
die “Ouverture” (1/1) was het vooral het koor “Fine Fleur” dat de aandacht wegdroeg met
“Chandelier” van de Australische popzangeres en liedjes-schrijver Sia Kate.
Z e schreef dat met de Amerikaan Jesse Shatkin ; orkestraal had Robert Groslot er wat
doorheen geweven, een 'mash up', waarbij enige tonen van “De Moldau” van de Tsjechische
componist Bedrich Smetana ; met “Air” (suite n°3) van J.S. Bach en een sneufje “Zwanemeer”
van Pjotr Tsjaikovski. Een heerlijke mix om mee te beginnen ! “Il Novecento” ging daarna
ineens verder met de “Slavische dans nr. 1” (1/2) van Antonin Dvorak (° 08/09/1841 - +
01/05/1904) een Tsjechisch componist. In het eerste gedeelte nog tweemaal het symfonisch orkest
van Robert Groslot in de hoofdrol, telkens geassisteerd door het koor “Fine Fleur”. Eerst met
het Zigeunerkoor (1/4) uit de opera “Il trovatore” (1853) van Giuseppi Verdi (° 10.10.1813 - +
27.01.1901), waarbij Carlo Willems en Patrick De Smet eerst een geslaagd komisch nummer
brengen met de triangel en daarna er lustig op los meppen op een aambeeld. Maar het geheel
mag schitterend genoemd worden, net zoals “Copelia's Donauwellen” (1/7) van de Roemeen
Iwan Iosif Ivanovici (° 1845 - + 28.09.1902). Deze zeer gekende wals (zijn bekendste), dateert uit 1890
en is dus 24 jonger dan de beroemdste wals aller tijden ... “An der Schönen blauen Donau”.
Waar evenwel die 'Copelia's' vandaan komt op de running order ... dat hebben we niet kunnen
achterhalen ! Nog éénmaal “Il Novecento” en het koor Fine Fleur, voor de “intermission”.
Dit met een symphonic suite van de “Lord of The Rings” (1/11). Dat is uiteraard een filmtriologie uit 1978 van Ralph Bakshi en gebaseerd op het boek 'In de ban van de Ring” van de
Zuid-Afrikaanse schrijver J.R.R. Tolkien, d.d. 1954-1955.
N a de “half-time” nog driemaal expliciet “Il Novecento”. Eerst met de opener, met name de
“Ouverture la Gazza Ladra”
(2/15) van Gioacchino Rossini (° 29.02.1792 - + 13.11.1868), een
opera in twee bedrijven uit 1817, een zeer onderhoudend stukje muziek dat uitstekend past in
de “Night of the Proms”. “El amor brujo” (2/19) is van de Spaanse componist Manuel de
Falla (° 23.11.1876 - + 14.11.1946) en dateert uit 1915, vrij vertaald “De liefde Tovenaar”. Is zeer
gekend, maar eens op you tube gaan ! En dan was er nog het schitterende “Carmina Burana”
(2/22), part 2 & 1, met uiteraard het koor van Fine Fleur. Een kippenvel moment. Is het
bekendste werk van Carl Orff (° 10.07.1895 - + 29.03.1982), een Duits componist, dat dateert uit
1937. Ineens meegeven dat dit het eerste deel is van een trilogie die de “Trionfi” noemt. We
hebben alles meegegeven wat het symfonisch orkest “Il Novecento” van Robert Groslot
betreft en van het koor Fine Fleur . Uiteraard stonden ze de andere 'performers' eveneens bij,
die we in volgorde van optreden voorstellen, op dezelfde wijze.
She played accordion !
U iteraard heeft het niet de minste betrekking op de song van Luc Steeno, 'Hij speelde
accordeon' ... op het muziek instrument nà uiteraard. Door de jaren heen introduceerde Jan
Vereecke tal van jonge, opkomende en getalenteerde artiesten. Tal van instrumenten
passeerden daarbij al de revue, we gaan ze niet opnoemen omdat we er de ene of andere
zouden vergeten ... maar dit jaar, voor de eerste maal in 30 jaar ... was 'de accordeon' aan het
feest. Niet alleen 'zo' maar eentje, nog een redelijke grote ook ! Die werd bespeeld door
Ksenija SIDOROVA , een 26-jarige (° 1988) in Letland geboren jonge dame die studeerde aan
de Royal Academy of Music in Londen en er met onderscheiding haar diploma behaalde. Trad
al op in gerenommeerde concertzalen en nu dus in het Antwerpse Sportpaleis. Ze mocht
driemaal haar “ding” doen, tussendoor ondersteunt door het orkest “Il Novecento”. In het
eerste deel tweemaal 'Argentina' boven, twee composities van Astor Piazzolla (° 11.03.1921 - +
“Libertango” (1/3) (in 2010 vocaal door Grace Jones gebracht en in 2013 op het
Vrijthof in Maastricht met André Rieu door Carlos Buono op een bandonéon) ... en uit 1960 “Adios nonino”
(1/12) (in 2013 ook door Carlos Buono). In het tweede gedeelte bracht de Letse nog “Carmen's
spiel” (2/16), ook ondersteund door “Il Novecento”. Is een compilatie van de opera
“Carmen” van Georges Bizet (°25.10.1838 - +03.06.1875). Ze maakte furore. .. Ksenija
Sidorova !
04/07/1992) ... uit 1974
Zet die ploat oep !
H iermede refereerde Carl Huybrechts naar de Voorzitter van zijn partij, als hij de Australiër
Sam SPARRO (° 08.11.1982) aankondigde. Begon er aan met “Happiness” (1/5), een single
uit 2012 waar hij zelf aan meewerkte. Doet wat 'looks' betreft een beetje denken aan Freddie
Mercury. Mag direct voortdoen met “Black & Gold” (1/6), uit 2008 en van hem (onder zijn
echte naam Samuel Falson) en Jesse Rogg. De “Aussie” kwam nog eens terug in het tweede gedeelte
met “Virtual insanity” (2/24) is geen oorspronkelijk Sam Sparro nummer, maar een cover
van de Britse funk/acid jazz band 'Jamiroquai's' en werd in de 'U.K.' in augustus 1996
gereleased. Schrijvers ervan zijn de zanger van de groep, Jay Kay, en Toby Smits. Tot zover
SAM SPARRO .
Of us !
V an “bij ons”, dat mag men toch stellen als men het over HOOVERPHONIC heeft. Is gekend
in de beide lands-delen van België, maar hun 'roots' liggen in Sint-Niklaas, alwaar het werd
opgericht in 1996. De groep wordt aangevoerd door Alex Callier, de programmeur en bassist en
zeer bekend geworden door de talentenjacht op V.T.M. ... “The Voice van Vlaanderen”. Hij
wordt bijgestaan gitarist Raymond Geerts en door zangeres Noémie Wolfs. Het is feitelijk de
“main act” van de 30ste “Night of the Proms”, want in totaal vijf nummers, drie voor de
'intermission' en twee erna als afsluiter. Er mag gesteld worden dat die 'spreiding' een goede
keuze van de organisatoren was, dat geldt trouwens voor àlle performers. Hooverphonic begon
er aan met “The Night Before” (1/8), zou dateren van eind 2010 en is van de hand van
Alex Callier en Raymond Geerts. Vervolgen met “Anger never Dies” (1/9), werd
uitgebracht in maart 2011 en is van Alex Callier. Ze sluiten hun 'first appearence' af met
“Sometimes” (1/10), song uit 2002 van verschillende writers waaronder ook Callier himself.
W e trekken naar de afsluiter van het tweede gedeelte, zeg maar van de “N.O.T.P.”. “Mad
about you” (2/25), is van Alex Callier zelf en dateert van het jaar 2000. Laatste act dan
“Amalfi” (2/26) is een meer recent nummer want van september 2013. Is van Alex Callier en
Luca Chiaravalli, een Italiaanse songwriter met heel wat op zijn actief. Het zal wel geen toeval
geweest zijn dat net een Italiaan bij 'Amalfi' betrokken was, want het is een romantische kleine
badplaats in de baai van Salerno gelegen, en ten zuiden van Napels. Hooverphonic oogstte in
het Antwerpse Sportpaleis in alle geval veel bijval, want toch nog iets anders om op te treden
met een groot symfonisch orkest en een dito koor.
For the President
O f beter de uittredende, want op 16 maart 2012 trad Cee Lo GREEN in Atalanta op tijdens
een inzameling-diner voor de campagne van President Obama voor de verkiezingen van
datzelfde jaar. Mister President was er trouwens zelf op aanwezig. Nu was hij te gast in het
Antwerpse Sportpaleis ; er trouwens al eens bij stilgestaan wat organisator Jan Vereecke,
wellicht bijgestaan door kompaan Jan Van Esbroeck, allemaal moet doen om een programma
zoals dat van de “Night of The Proms” samen te stellen. De kleine lijvige Amerikaan
(°30.05.1974), een hiphop-, funk-, soul- en R&B artiest heeft er al een bewogen carrière opzitten.
Die u helemaal brengen zou ons te ver leiden, toch meegeven dat hij al veel gelauwerd werd ...
met vijf Grammy Awards en vele gouden en platina platen.
H ij sloot het eerste gedeelte van de “N.O.T.P.” af met “Crazy” (1/13), released in maart
2006 en de debuut single van de groep Gnarls Barkley, bestaande uit Danger Mouse en Cee Lo
Green. Ze schreven trouwens allebei mee aan dit nummer. Daarna sloot hij af, nog steeds in die
outfit die op een “pyjama” deed denken. “Bright lights, Bigger City” (1/14), niet
verwarren met “ ... big city” want dat is 'another story'.
W erd in alle geval opgenomen in 2010 en Thomas DeCarlo Callaway -zoals zijn echte naam luidtschreef er zelf aan mee. Daarna “intermission”, maar kwam daarna toch nog een song brengen
... “Forget you” (2/23) dat op de running properder werd weergeven dan de originele titel
”Fuck You” ... met de opgestoken middenvinger ! Werd opgenomen en uitgebracht in 2010 en
hij schreef er evenzeer aan mee ... CEE LO GREEN .
Boysband
D at is een popgroep die bestaat uit een aantal, doorgaans jonge, mannelijke leden. De Britse
groep BLUE is er zo eentje. Ze zijn aan hun tweede leven toe, want eerst van 2001 t/m 2005
opgetreden, dan gesplit en opnieuw begonnen in 2009. Ondertussen zijn het flinke dertigers
geworden. De band bestaat uit vier leden, maar Simon Webbe moest verstek geven want nog
betrokken in de Britse 'Sterren op de dansvloer'. Dus moesten Duncan James, Antony Costa en
Lee Ryan het met hun drieën doen. Waren slechts op het laatst aan het programma toegevoegd
en brachten twee nummers. “All Rise” (2/17) is de debuut single van de band, daterend uit
2001 waar alleen Simon Webbe aan meewerkte, want de anderen maakten deel uit van het
Noorse productie team 'Stargate'. Dat waren ook de producenten van “Sorry seems to be
the hardest word” (2/18) waarvan de schrijvers Elton John en Bernie Taupin zijn. Het is
een klassieker die dateert van 1976 en werd in 2003 gecoverd door BLUE .
Last but not least
D at mag wel gesteld worden als men het over John MILES heeft. Die trad op in het midden
van de “second act”, zoals hij meestal pleegt te doen. Wordt eveneens “Mister Proms”
genoemd, ook al omdat hij er al van in 1985 bij is en maar enkele verstek moest geven. O.a. in
2008 als hij met Tina Turner op wereldtournee was, de enigste keer trouwens in de 21ste eeuw
dat hij het Antwerpse Sportpaleis niet in “light ablaze” kon zetten. Bracht nu ook weer twee
nummers en zou blijkbaar de enige zijn geweest die de zwarte (?) piano zou gebezigd hebben.
Hebben we, persoonlijk, uiteraard niet kunnen vaststellen vandaar die voorwaardelijke wijze.
In alle geval bleek het op you tube wel degelijk om een witte te gaan, maar wellicht geen
vleugelpiano ... tenzij het 'deksel' ervan niet was opengezet !?
W erd in alle geval op de piano bijgestaan bij het brengen van “Bohemian Rhapsody”
(2/20), want zélf met de gitaar. Het is uiteraard een cover, want het origineel is van “Queen”,
geschreven door wijlen Freddie Mercury, released eind oktober 1975 en deel uitmakend van het
album “A Night at the Opera”. John Miles bracht daarna, uiteraard, “Music” (2/21) ... wat
uiteraard de nodige sfeer in de 'keet' bracht. Begon er op de gitaar aan, op de piano begeleid ...
om daarna zelf voor de piano te kruipen ... in alle geval een witte. Voeg daarbij de nodige
scanner-spots en het geheel mag compleet genoemd worden. Is, uiteraard, een stuk van hemzelf
en uitgebracht in 1976 op het album 'Rebel' ... een blijver, die JOHN MILES .
Epilogue
W ordt ook de “encore” genoemd ... hoewel er geen 'bis-nummers' waren. Wel een afsluitende
song, zoals dat altijd de geplogenheid is en waarbij alle performers nog eens hun opwachting
op de 'stage' maken ... één voor één voorgesteld door Carl Huysbrecht. Brengen dan,
beurtelings, ook een stukje uit het gekozen 'final' nummer daarbij ondersteund door het orkest
“Il Novecento” onder leiding van Robert Groslot en met het koor “Fine Fleur”. Moet in feite een
'lang' nummer zijn, wat dan wel zeker kan gesteld worden van “Let it Be” (2/27) van The
Beatles. Komt uit het gelijknamige album, dateert van begin maart 1970 en werd geschreven
door John Lennon en Paul McCartney.
N adien volgde de “after party” in het Hospitality Center, dat deel uitmaakt van de
aanpalende Lotto Arena, waar dan bij een hapje en een drankje kan nagekaart worden. Uit de
verschillende recensies, die we -toegegeven- ook raadpleegden maar waar ons verslag niet op
gebaseerd is, konden we toch afleiden dat de 30ste editie van de “Night of The Proms” zeer
gewaardeerd werd. Vooral ook het concept, met een zeer zekere 'verjonging' van de performers
... op John Miles en Carl Huybrechts na, dat al goede zestigers zijn. Ergens lazen we “De meest
evenwichtige show in jaren”.
W e gaan niet in details treden wat de technische omkadering betreft die, zoals altijd, optimaal
mag genoemd worden. Toch meegeven dat er nu voor 13 LED-schermen werd gezorgd, die elk
apart en onafhankelijk van mekaar op en neer konden bewegen. Die LED-technologie zou
zorgen voor een zeer groot minverbruik van elektrische energie op de N.O.T.P.. Ten slotte
geven we ook nog mee dat de fameuze “lampjes” voor het publiek ook opnieuw werden
gebezigd. Dat is niets in vergelijking met de 32 ton aan materiaal dat boven hun hoofden hangt,
met op de grond nog eens 20 ton aan technisch materiaal. Dat zal allemaal wel niet meegevoerd
zijn naar de andere locaties, omdat we veronderstellen dat alle zalen waar zo'n evenementen
plaats hebben wel voor dergelijke zaken zullen uitgerust zijn. “N.O.T.P.” deed dit jaar opnieuw
Nederland, Luxemburg en Duitsland aan ... en in de lente van 2015 trekt men terug naar de
“U.S.A.”, alwaar nu 42 concerten zijn geprogrammeerd ! Na het succes van dit jaar zou men op
het nieuwe continent wel eens kunnen stellen ... “ Oh, what a night ” !
Marcel Dingemans

Download Report