juli - Wielervereniging Holten

het kettingblad
Cluborgaan van de Wielervereniging Holten verschijnt 4 x per jaar in een oplage van 210 stuks.
juli 2014
Jaargang 31 Nr. 2
Wielervereniging Holten
WIELERVERENIGING HOLTEN
Correspondentieadres: Molenbelterweg 14
7451 JB Holten
Website:
www.wvholten.nl
e-mailadres:
[email protected]
[email protected]
Facebook:
www.facebook.com/wvholten
Twitter:
@wvholten
Voorzitter:
(public relations)
Secretaris:
Penningmeester:
(ledenadministratie)
(redactie clubblad)
Bestuurslid:
(jeugdzaken)
Bestuurslid:
Bestuurslid:
Internet en IT:
Beheer Social Media:
Clubkleding:
(bestelformulier op
website)
Jan Scheperman
tel:0548-361809
e-mail: [email protected]
Sissy van Bruggen
tel: 06-13083348
e-mail: [email protected]
Gerhard Vincent
tel: 0548-366800
e-mail: [email protected]
Erwin de Valk
tel: 0570-594738
e-mail: [email protected]
Freddy Franke
tel: 0548-365441
e-mail: [email protected]
Wim Wildeman
tel: 06-41544457
e-mail: [email protected]
Alexander van Bruggen
e-mail: [email protected]
Marco Santing
e-mail: [email protected]
Marco Santing
e-mail: [email protected]
Jan Scheperman
e-mail: [email protected]
Dini Arfman
tel: 0548-364939
e-mail: [email protected]
Contributies 2014:
Senioren (per jaar):
€ 42,00
2e lid gezins/jeugdlid (per jaar): € 35,00
Jeugdleden (KNWU)(per jaar): € 25,00
Jeugdleden/junioren zijn die leden welke bij aanvang
van het seizoen (1 maart ) nog geen 19 jaar zijn.
Opzeggen lidmaatschap nieuw seizoen voor 1 januari.
DATA 2014
Mountainbiketocht
Montferland:
13 juli
Mountainbiketocht
Veluwe:
27 juli
Organisatie Herfstveldrit:
14 september
Afsluitrit Kinderdijk:
27 september
Mountainbike-Meerdaagse:
24-25-26 oktober
Kader gevraagd (Herhaling)
Het bestuur vraagt jullie aandacht voor de cursussen
MTB 2, MTB 3 en RACE 3 van de NTFU, dit om zo
voldoende gekwalificeerd kader in huis te hebben.
Deze kunnen dan ingezet worden voor het begeleiden en/of trainen van zowel onze jeugd als onze
andere (senior)leden.
Uiterste betalingsdatum contributie 28 februari; bij
overschrijding van deze datum zal fl. € 4,55 aan
administratiekosten in rekening worden gebracht.
Verder vragen wij leden die intern opgeleid willen
worden tot “wegkapitein”.
Rekeningnummers:
Rabobank: NL05RABO0328529265
ING: NL44INGB0004323100
Informatie via de voorzitter van de Wielervereniging
Holten of op de website van de NTFU: www.ntfu.nl
Beide nummers ten name van: WV Holten
p/a Bergpad 2
7451 JH Holten
WVH in beweging!
Voorwoord
De afgelopen twee jaren heb ik mij naast het fietsen nogal intensief bezig gehouden met
fotografie. Verschillende disciplines van de fotografie vind ik boeiend om te doen, maar
sportfotografie heeft toch wel mijn duidelijke voorkeur. Ik herinner mij onderstaande foto die
ik in 2013 van Annemiek van Vleuten maakte toen ze in de Ronde van Rijssen op weg was
naar de overwinning. Er zit snelheid en dus beweging in die foto en dat is dan meteen het
bruggetje naar de Wielervereniging Holten, want daar zit ook beweging in. Op tal van punten
wordt er beleid gemaakt en toegewerkt naar onze stip op de horizon: ‘Een actieve vereniging
met betrokken leden en een breed fietsaanbod’.
Ik wil hier graag van de gelegenheid gebruik maken om jullie te informeren omtrent
verschillende zaken die op dit moment onze aandacht hebben:
Er wordt gewerkt aan het realiseren van een verlicht mountainbike-circuit in (de nabijheid
van) de bebouwde kom van Holten. Wellicht kan dan ook een andere wens in vervulling
gaan, n.l. een eigen clubgebouw. Het circuit is natuurlijk niet alleen bedoeld voor onze
jeugdleden die dan gedurende de winterperiode door kunnen trainen, maar ook voor de
senioren die i.p.v. in de sportschool liever in de buitenlucht actief blijven. Er is inmiddels een
commissie gevormd die het bovenstaande tracht te realiseren en bestaat uit Jan
Schermerhorn, Erik Huzen, Freddy Franke en Wim Wildeman.
Op mountainbike gebied zijn er nog veel meer ontwikkelingen. Er is inmiddels
overeenstemming bereikt met verschillende landeigenaren op de Sallandse Heuvelrug om
de permanente mountainbike route te verfraaien. Na 15 juli, het einde van het broedseizoen,
kan de spade in de grond en zullen er verschillende hele mooie single tracks worden
aangelegd.
In de maanden september en oktober verzorgen Jannie Vasters, Eddy Kruk en Henk Vasters
in samenwerking met de NTFU wederom een FietsFit-MTB-clinic. Maar dit keer is deze niet
bestemd voor de beginnende MTB-er maar voor de fietsers met al iets meer ervaring.
Er zijn overigens op dit moment heel veel onderlinge contacten tussen de NTFU en de
Wielervereniging Holten en op tal van punten wordt er samengewerkt. Twee weken geleden
heeft Jannie Vasters tijdens het ‘NTFU Fietsvrouwen weekend’ op Papendal geholpen bij de
race-trainingen en mocht ik in dat dames-peloton de gehele dag voor de NTFU fotograferen.
Ik wil jullie gerust verklappen dat ik wel eens mindere weekenden heb meegemaakt.
Anderzijds denkt en helpt de NTFU volop mee om onze beleidsvisie te concretiseren. Enkele
maanden geleden zijn we door de NTFU ook financieel ondersteund d.m.v. een subsidie van
€1000,00 die ten goede moet komen aan de jeugd.
Ook bij het bewerkstelligen van veilig en gestructureerd in groepsverband fietsen, worden we
ondersteund. Jannie Vasters en Henk Vasters die in het verleden respectievelijk tot RACE 3
en MTB 3 zijn opgeleid, gaan na een korte NTFU cursus ‘Wegkapitein’, onze toekomstige
toerleiders opleiden. Want naar de mening van het bestuur heeft iedere niveaugroep een
toerleider nodig. Iemand die het initiatief neemt bij vertrek bij de sporthal, de route bepaalt en
een oogje in het zeil houdt ten aanzien van de juiste snelheid. Maar ook dat men zich veilig
en sociaal gedraagt richting andere weggebruikers. Het bestuur kan het bovenstaande alleen
maar realiseren wanneer de leden meewerken. Wij vragen daarom jullie medewerking om
als toerleider te fungeren tijdens onze avondtrainingen en tijdens de tochten die we in het
weekeinde maken.
Verder kan ik nog verschillende zaken melden, zoals het nieuwe WVH-logo dat n.a.v. het
besluit in de ledenvergadering in maart is aangepast. Dit logo prijkt straks ook op de nieuwe
borden en beach-flags die in bestelling zijn. Ook wordt er op dit moment door Alexander van
Bruggen en Marco Santing gewerkt aan een nieuwe website. Ook leuk dat de WVH, zoals je
elders in dit Kettingblad kunt lezen, zijn maatschappelijke verantwoording neemt t.a.v. het
besturen en voortbewegen van de Duo-fiets en dat we financieel zijn ondersteund door
FIXET-Holten n.a.v. de Win-Win weken. De september-veldtoertocht commissie komt deze
week voor het eerst bijeen om er op zondag 14 september wederom een mooie veldtoertocht
neer te zetten.
Tenslotte wens ik iedereen fijne en sportieve zomer en om dat laatste goed in te vullen wijs
ik nog even op de mountainbike ritten in het Montferland en op de Veluwe die door Andre
Welgraven worden georganiseerd. En verderop in het seizoen wijs ik graag op de
Mountainbike Meerdaagse. Voorzie Andre Welgraven a.u.b. van de informatie waar hij om
vraagt!
Ben ik verder nog iets vergeten? Ja, ik beloof dat ik de komende tijd weer meer tijd ga
inruimen voor het actieve fietsen. Ik zal ten koste van het fotograferen weer iets meer
gebruik gaan maken van mijn racefiets en mountainbike en ontmoet u graag om een
gezamenlijk ritje te maken!
Jan Scheperman, uw voorzitter
Van de ledenadministratie
Nieuwe NTFU-leden:
Rob Rutgers
Wim Wibbelink
Diane Buis
Sander Belt
Eveline Oolbekkink
Hans Kiers
Waardenborchstraat 19
Bielderweg 16
Liezenweg 4
Baarhorsterdijk 18
Nagelhoutstraat 31
Dovenetel 44
7451 GH
7216 PG
7451 NL
7437 RH
7451 EC
7422 NV
Holten
Kring van Dorth
Holten
Bathmen
Holten
Deventer
Nieuwe jeugdleden:
Silke Damen
Kim Betten
Sterre Klein Boonschate
Michel Kappert
Jeroen Kappert
Hugo Overmeen
Julian Görtz
Markeloseweg 14
Aurelia 8
Erve Broekhuis 8
Tolweg 4
Tolweg 4
Kwintenweg 9
Pieter Klaarhamerstraat 52
7451 RB
7451 WV
7451 VM
7451 NB
7451 NB
7451 PE
7425 DB
Holten
Holten
Holten
Holten
Holten
Holten
Deventer
Urkerweg 5
Drostenstraat 123
7481 TM
7451 AJ
Haaksbergen
Holten
Afmeldingen/opzeggingen:
Remco Baan
Jelle Meijerink
Freddy Hulleman
Adreswijzigingen:
Maarten Kruimelaar
Wim Brinks
Gerhard Vincent
penningmeester/ledenadministratie
De Wielervereniging Holten is nog steeds op zoek naar minimaal twee:
Redacteuren
M/V
Zijn of haar werkzaamheden zullen bestaan uit het maken en bewerken van kopij
ten behoeve van ons cluborgaan “Het Kettingblad”. Het bijhouden van de
bezorglijsten en het bezorgen van een aantal clubbladen.
Kennis van en ervaring met de computerprogramma’s Word, Abobe Acrobat, Excel
en Coreldraw zijn een pré.
Heb je belangstelling stuur dan een e-mail naar
[email protected] of [email protected]
MTB-ZOMER
Deze zomer met WVH deelnemen aan 2 MTB-Clubritten!
Op 13 en 27 juli gaan we met de Wielervereniging Holten mountainbiken in respectievelijk
het Montferland en op de Veluwe. We fietsen dan aldaar de permanente mountainbike
routes waarvoor ook een vergunning moet worden aangeschaft. Het bestuur heeft besloten
om de kosten voor deze vergunningen door de vereniging te laten dragen, een zeer royaal
gebaar! Een dergelijke vergunning kost €7,50 en is geldig voor beide routes. Tevens is deze
vergunning na de clubevenementen nog het gehele kalenderjaar te gebruiken. Voorwaarde
is wel dat OPGEVEN = DEELNEMEN. Indien je je wel opgeeft maar vervolgens niet komt
opdagen, dan zullen de kosten van de aangeschafte vergunningen op de desbetreffende
personen worden verhaald.
De Montferlandroute staat hoog aangeschreven, heeft een lengte van 25 kilometer met
pittige klimmetjes en mooie single tracks! Deze MTB-route staat al vele jaren in de top 10
van Nederland.
De Veluwe route heeft een lengte van 52 kilometer met ongeveer 850 hoogtemeters! Deze
route kan ook worden ingekort door (een deel van) de groep.
Vertrektijden en startplaatsen: We vertrekken voor de beide ritten om 9.00 uur met de auto
bij sporthal ’t Mossink en willen daarna om 10.00 uur op de fiets stappen.
Startplaats op 13 juli Montferlandroute: ’t Peeske, Peeskesweg 12 , Beek.
Startplaats op 27 juli Veluweroute: VVV / Camping de Jutberg, Jutberg 78, Laag Soeren.
Bij beide startplaatsen kunnen we na afloop wat drinken.
De WVH-leden die deel willen nemen moeten dit ruim van te voren melden bij
ondergetekende op het emailadres [email protected] onder vermelding van “MTB
clubrit Montferland” en / of “MTB clubrit Veluwe”. Daarnaast moet men het rooster op onze
website invullen.
Met sportieve groeten, organisator MTB zomer clubritten, Andre Welgraven.
Afsluitingsrit 27 september
Om alvast in je agenda te noteren:
Zaterdag 27 september is onze jaarlijkse afsluitingsrit op de racefiets.
Dit jaar zal deze verreden worden in de omgeving van Kinderdijk.
Het vertrek zal zijn om 8.00 uur bij de sporthal.
Nadere informatie volgt later.
Fietsgroeten van Gerrit en Dinie Pasman.
FIXET "Samen sparen voor je club".
Voorzitter Jan Scheperman nam op 20 juni jl. namens de Wielervereniging Holten, bij Fixet Holten de
klustegoedbon van €106,00 in ontvangst. Een leuke bijdrage, bijeen gebracht tijdens de Win-Win weken van de
FIXET "Samen sparen voor je club". De materialencommissie weet er vast en zeker een mooie bestemming voor.
WVH Toerritten 2014
Vaste clubritten:
‘s Woensdagmorgens om 9.00 uur.
’s Zondagmorgens om 9.00 uur ( B - groep ) en om 9.30
uur ( C - groep ) Beiden vetrekken vanaf de sporthal.
Voor de liefhebbers onderstaand een selectie van door de WVH en derden
georganiseerde mooie tochten. Voor de ATB liefhebbers zijn er ook een aantal ATB
tochten geselecteerd.
Deelname is geheel vrijblijvend.
datum
dag
Plaats
13 juli
20 juli
27 juli
3 aug
10 aug
17 aug
17 aug
24 aug
30 aug
31 aug
7 sept
Zo
Zo
Zo
Zo
Zo
Zo
Zo
Zo
Za
Zo
Zo
ATB
ATB
ATB
weg
weg
weg
ATB
weg
weg
weg
ATB
Zeddam
Holten
Rheden
Holten
Holten
Kring v. Dorth
Kring v. Dorth
Raalte
Keijenborg
Delden
Holten
14 sept
21 sept
21 sept
27 sept
28 sept
Zo
Zo
Zo
Za
Zo
ATB
ATB
weg
weg
ATB
Holten
Groesbeek
Holten
Holten
Borculo
Naam tocht
MTB route Montferland
Clubrit ATB
MTB route Veluwe
Clubrit
Clubrit
Omloop van Gorssel
Omloop van Gorssel
Stoppelveldrit
Deerns op de fietse
Twickeltoer
Voorrijden Holterberg
Herfstveldrit
Herfstveldrit
Groesbeeks Gruwelijkste
Clubrit
Afsluitingrit
Rabo veldtoertocht
Met ingang van 1 oktober geldt het winterprogramma.
afstand
start
60/100
28/45
40/60/100
75/100/125
50/75
35/50
10.00
9.00
10.00
9.00
9.00
9.00
9.00
9.00
9.00
9.00
9.00
35/50
50/90
organisatie
9.00
35/50/65/85
9.00
9.00
auto
9.00
vertrek
fiets
9.00
9.00
8.30
8.30
8.30
8.30
8.00
8.00
8.30
9.00
9.00
8.30
8.30
8.30
n.v.t.
n.v.t.
9.00
opmerking
vakantieperiode
vakantieperiode
vakantieperiode
Alleen voor dames!
n.v.t.
9.00
n.v.t.
Info volgt!
MTB-MEERDAAGSE
Zoals aangekondigd tijdens de ledenvergadering in het voorjaar, zijn we aan het bekijken wat
de mogelijkheden zijn, om buiten een meerdaagse voor de wegrenners, ook een meerdaagse voor de MTB-ers te organiseren. Ter voorbereiding op een eventuele meerdaagse is het
van belang dat we een idee krijgen wie er geïnteresseerd zijn om met een ATB meerdaagse
mee te gaan, en wie er ook daadwerkelijk mee kunnen /willen in de editie van 2014.
Enkele feiten ter info:
- In 2014 gaan we in het weekend van 24-25-26 Oktober;
- We zoeken een onderkomen in de omgeving van Gulpen;
- Vertrek vrijdagmorgen (vroeg);
- Vrijdagmiddag een korte rit om in de sfeer te komen. Zaterdag een MTB tocht, en
voor de liefhebbers op zondag nog een afsluitingsrit(je);
- Alle leden van de WV Holten kunnen deelnemen. Er kan in groepjes worden gereden,
en/of verschillende afstanden per route, het ontbijt en het avondeten worden samen
genuttigd!
- De geschatte kosten bedragen € 100.00 per persoon, incl. ontbijt, excl. reiskosten,
diner, en sapjes in den avond.
Het zoeken en eventueel boeken van een geschikte accommodatie wordt bemoeilijkt doordat
onbekend is op dit moment wie er wel of niet meegaan. Daarom graag een reactie op bovenstaande.
Ook indien jullie verhinderd zijn in het geplande weekend van 2014, graag reageren! Aan de
hand van jullie op- en aanmerkingen kunnen we in de toekomst rekening houden met jullie
wensen. Zelfs als je geen enkele interesse hebt in een MTB-meerdaagse, willen we dit graag
vernemen.
Ook indien jij degene bent met veel routekennis van Limburg, of op een andere manier een
steentje zou kunnen bijdragen aan een mooie MTB meerdaagse in de toekomst, horen we
graag je verhaal en informatie!
Reageren bij voorkeur via de mail [email protected] ,voor 1 augustus a.s., anders
via : telefoon: 0548-365358
We hopen op jullie info, de toekomst van de MTB-meerdaagse is er mede afhankelijk van.
Met sportieve groeten,
Commissie MTB-meerdaagse,
namens deze:
André Welgraven
[email protected]
DUO-FIETS
Onze leden Wim Berkhof, Wim Brinks, Arjen van der Spek, Mans Stegeman (staat niet op
bijgaande foto) en HermanTuntelder zijn niet alleen actieve fietsers op hun eigen karretjes,
maar zijn ook bereid gevonden om de Duo-fiets te besturen en voort te bewegen. Het initiatief voor een duo fiets komt van de broers Erik en Willem Baltes. Willem is lid van onze club
en woont in Diepenveen. Henk Beldman zal zijn uitstekende kennis van de omgeving van
Holten aanspreken om leuke routes te ontwikkelen. De duo fiets is beslist niet alleen bestemd voor de bewoners van de Diessenplas maar het hele dorp kan er gebruik van maken.
Woensdag 28 mei jl. werd de fiets aangeboden aan de Diessenplas en werd bijgaande foto
gemaakt. Erg fijn dat de Wielervereniging Holten iets voor onze Holtense gemeenschap kan
en wil betekenen!
De Wielervereniging Holten is per 1 januari 2014 op zoek naar:
E.H.B.O.-ers
(of leden die een cursus E.H.B.O. willen volgen)
Belangstellenden kunnen contact opnemen met Sissy van Bruggen of met
één van de overige bestuursleden.
Op de koffie in Ribe
6 t/m 9 juni 2014
Begin mei 2013 zouden we met ons groepje de fietsmoatjes, Henk, Hans, Tonny en Anton,
gaan fietsen van Maastricht naar de omgeving van Straatsburg.
Omdat Anton de ziekenboeg in ging, is het feest toen niet doorgegaan. Dan maar een jaartje
wachten. Maar in de winter kwamen de andere heren ook aan bod en belandden één voor
één in de ziekenboeg.
Ondertussen waren oud Beuseberger Wilco en Paulien Klein Teeselink van Duitsland naar Denemarken geëmigreerd met
hun kroost, en omdat we nogal nieuwsgierig van aard zijn, en daardoor ook (bijna)
alles weten was de keuze voor een bestemming niet al te moeilijk. Straatsburg
werd zonder probleem gewijzigd in bestemming Ribe in Denemarken.
De planning was om donderdagavond om
een uur of zes te vertrekken per fiets, met
begeleiding van een busje. De tweede
pinksterdag zou gebruikt worden voor bezichtiging van het bedrijf en de terugreis
per busje. Goed plan, toch?
Maar wegens communicatie, of eigenlijk
het ontbreken daarvan, kunnen we pas
een dag later vertrekken. Jong en dynamisch als we zijn, passen we de plannen
aan.
Het plan is nu om vrijdagavond met busje,
met daarin de fietsen, te rijden naar Leer
in Ost Friesland (Duitsland), daar te overnachten op een camping en dan zaterdag
en zondag te gebruiken om per fiets in
Ribe te belanden. Dit plan met alle details
is tijdens een voorbereidingssessie een
week voor de geplande vertrekdatum uitvoerig besproken. Op donderdag werden
de plannen alweer gewijzigd.
We zouden tóch op vrijdagmiddag om
13:00 kunnen vertrekken en dan zouden
we wellicht in 3 fietsdagen de afstand kei
Beuseberg tot Ribe geheel per fiets kunnen overbruggen. Henk zou wat later
vertrekken en ons aan het einde van de
dag treffen bij de eerste overnachtingsplek.
Zo gezegd zo gedaan, en we stonden dan
ook op vrijdagmiddag 6 juni 2014 om vijf
minuten voor één uur bij de kei. Vijf minuten eerder dan de afgesproken tijd, omdat
mij in het leger is geleerd dat je voor belangrijke afspraken zeker tijd moet inrui-
men voor calamiteiten voor onderweg,
zoals bruggen, lekke banden en andere
malheur.
Klein probleem was dat één van de fietsers zijn identiteitsbewijs even kwijt was.
Er wordt weleens gezegd dat als je ‘s
ochtends laat bent, je de hele dag laat
bent. Klopt helemaal, maar ook als je ’s
middags laat bent kan het ’s avonds laat
worden…..
We zetten om 13:45 uur vol goede moed
koers richting het noordoosten, bij de
Hidder komen we Freek van Nikolaas
tegen, hij gaat hoogstwaarschijnlijk naar
het museum van Broer Pekkeriet. De wind
komt uit het zuidwesten en dat is best wel
een meevaller, verder is het droog en een
graad of 25, ideaal fietsweer. Via Bornerbroek, waar de voorbereidingen voor de
Pinksterfeesten in volle gang zijn, komen
we in Zenderen. Via Albergen en Fleringen komt Ootmarsum al in zicht en maken
we even een korte stop om een foto te
schieten. Zonder grote steden en al teveel
stoplichten bereiken we dan ook al snel
Duitsland. In Neuenhaus verrijden we ons
een beetje vanwege ons jeugdig enthousiasme. In Esche krijgt Hans bij de Getränkemarkt van Stegink een lekke band. Kan
ik mooi even water halen en Tonny kan
een foto maken. Zo helpen we elkaar weer
voorbeeldig. Deze lekke band telt meteen
voor twee, want ook de reserveband bleek
lek te zijn. Komt mooi uit, want als je toch
bezig bent met verwisselen dan doe je de
tweede er met dezelfde moeite meteen
achteraan. Hans krijgt snel veel handigheid in het verhelpen van lekke banden.
Hij is niet voor niets onze mechanische
man. Henk Markvoort, die nog in Holten
is, maar even de opdracht gegeven om
twee nieuwe race binnenbanden te halen.
Ook de opdracht gegeven om de skottelbraai mee te nemen, zodat we goed
voorbereid zijn voor het geval dat……
We zitten nu in het Moor, waar vele jaknikkers olie uit de grond halen. Mooi om
te zien, alleen jammer dat ze in Duitsland
staan.
Dan via Hoogstede komen we aan in
Twist, wat bij het uiterste zuidoostelijke
punt van Drente ligt.Tot hier hadden we al
verkenningstochten gemaakt, nu is de weg
voor ons nieuw. In Meppen, waar we een
bak patat halen, gaan we over de Ems.
Voor een ijsco hebben we helaas geen
tijd, we moeten verder en kilometers maken, Ribe is nog ver…..Dan snel de fiets
weer op, en zetten we koers naar Sögel
en gaat het verder naar Friesoyte waar we
Henk treffen met de bus, dat treft. Volgens
planning zou hier een camping moeten
zijn. Maar bij navraag dus niet.Toch rijden
we naar de plaats waar we de camping
gedacht hadden. Hier staan wel caravans
en tenten, maar de veldjes worden allen
slechts verhuurt aan grote groepen, die
vooraf moeten bespreken. Maar de beste
eigenaar wil ons gelukkig uit de brand helpen. Hij heeft alleen een tarief waar we
niet over eens kunnen worden. Het tarief
is te laag. We moeten praten als Brugman
om tot overeenstemming te komen over
het tarief. Uiteindelijk worden we het toch
eens, hij moet wel. We krijgen een groot
veld toegewezen, waar we een vuurtje
mogen stoken.
Het wordt langzaam aan toch echt duister
en het wordt hoogtijd dat we de tenten
gaan opzetten. Eén tent is niet compleet
meegekomen vanuit de Beuseberg. Tonny
mag dus in de bus slapen als we zover
zijn. Het kampvuur wordt aangemaakt, de
skottelbraai wordt voorzien van hamburgers, worst en speklappen. Tenslotte besluiten we om er tenminste ééntje op te
drinken. Het is al ruim zaterdag als we de
slaapzakken opzoeken. Voor de wiskundigen onder ons, er staat 160 km op de teller.
Zaterdag 7 juni staan we al vroeg op, want
de volgende etappe ligt te wachten. Het
doel is dat we minimaal over de Elbe willen, en dat is een afstand van bijna 200
km.
Henk maakt de voorbereidingen voor het
ontbijt en de fietsers doen hun werkkloffie
al weer aan.
Henk heeft thuis al eieren gekookt en
Anton heeft zout meegebracht. Alweer
zo’n mooi voorbeeld van samenwerken en
elkaar aanvullen. We bunkeren flink en
gaan om een uur of acht weer op pad,
richting het noordoosten. In Radstede
halen we Kaffee mit Torte en zitten lekker
in het zonnetje. Bij Brake gaan we met
een pond over de Weser. Het kost een
paar cent, maar je kunt er niet voor
zwemmen.
De wind hebben we nu meer voor dan
achter en dat is niet gunstig. Maar het is
wel een goede training, bovendien doet
tegenwind de vlieger stijgen. We rijden
door een mooie landelijke omgeving met
grote oude boerenhoeven. Wat erg in de
mode hier is, is blijkbaar het in vorm
knippen van struiken, bomen en coniferen:
big bonsai.
De maag en de darmen krijgen het deze
dagen flink te verduren, andere arbeid, ander eten en drinken, veel verbranding van
brandstof en veel vochtverbruik. De stoelgang is dan ook wat van de leg. Voor de
zekerheid vraagt Anton om een paar meter toiletpapier bij Henk. Enkele kilometers
verder heeft Anton hiervan al weer afstand
van gedaan. Zo dat lucht op!
Via Hagen, Bokel, Beverstedt gaat het
richting Bevervörde, maar vlak voor deze
stad gaan we linksaf de 71 op naar Lamstedt en dan door Hemmoor staan we
plots voor de rivier de Oste in het plaatsje
Osten. Wat nu?
Juist, we gaan met de zweefpont, van de
20 die er gebouwd zijn, zijn er nog 8 in bedrijf. De Duitsers hebben het over een
Schwebefähre.
De brug die 38 meter hoog is en een lengte heeft van 80 meter is gebouwd door
Maschinen-Fabrik Augsburg-Nürnberg
(MAN) en Allgemeine Elektricitäts-Gesellschaft (AEG). In 1909 werd dit gevaarte in
bedrijf genomen. Voor meer informatie zie
www.
Het kan wel zaterdag zijn, maar veel tijd
hebben we niet, we moeten verder, want
we willen de Elbe nog over met een pont.
Vlak voor de pont eten we even wat, want
de magen geven aan dat er weer plek is.
Wat de pont over de Elbe betreft zijn we
onzeker, we komen hier tenslotte niet iedere dag. Henk verkent de zaak en gaat
met de bus vooruit. Bij de pont aangekomen kan hij meteen de verder rijden en als
wij 10 minuten later aankomen op de kade
zit Henk al midden op de Elbe…….Maar
de pontjes varen regelmatig en we hoeven
maar iets van een Viertelstunde te wachten. Dat valt mee. De overtocht zelf duurt
een klein halfuur. Tja de rivier is én erg
breed en gaat het zig zag. Volgens Henk
moet Boskalis maar eens langkomen om
een fatsoenlijke vaargeul te maken, tja
Henk is tenslotte van het waterschap. Aan
de overkant aangekomen, bij Glückstadt,
gaan we langs de Elbe noordwaarts, aan
de andere van het Nord-Ostsee-Kanal zou
een camping zijn in Brunsbüttel, dus Henk
wordt weer op verkenning gestuurd. Maar
voor ons geen plaats op de camping volgens onze waarnemer. De vijf sterren waren ook al niet van toepassing. Met andere
woorden een mooie pröttel. Dan maar een
Zimmer Frei gezocht en gevonden in
Sankt Margarethen. Zo dat klinkt deftig.
Maar vaak is het niet wat het lijkt. Nu dus
ook niet. Om het huis was het een mooie
pröttel. De vrouw des huizes had hooi
binnengehaald voor de konijnen van haar
man. De beste man werkt in de bouw, en
nam weleens een plankje of balkje mee
naar huis……
Onze stalen rossen konden wel onder de
overkapping, maar dan moest de zaagtafel, de emmer met oude spijkers en een
kleine kuub afvalhout aan de kant geschoven worden. Ik zeg wel stalen rossen,
maar alleen die van mij is nog een echte
stalen versie, die van Hans is van aluminium omdat dat lichter is.
Tonny heeft pas een nieuwe fiets en die is
zelfs van carbon, wat nog weer lichter is.
Gezegd moet worden dat het buiten het
huis niet al te netjes was, maar dat het
binnen perfect voor elkaar was. Buiten op
het terras even een biertje van het huis
geproefd, en daarna uit onze eigen voorraad geput. Pinda´s en een kort´n zorgden
ervoor dat we snel in slaap vallen. Voor de
rekenwonders: deze dag 190 km, wat
totaal 350 op de teller laat zien.
Zondag 8 juni, eerste Pinksterdag gaat de
wekker ook alweer vroeg af. De rekening
was al betaald door Hans, onze penningmeester. We konden dan ook zonder gewag te maken vertrekken. Even was er
discussie over hoe het Nord-Ostsee-Kanal
over te steken. Er is wel een hele hoge
brug, maar die is slechts voor auto´s bedoeld.
Het was nog erg vroeg, nog erg rustig op
de weg, en omdat we weinig alternatieven
wisten besloten we om de oversteek per
fiets te doen. Er is inderdaad nog erg weinig verkeer en ook de Polizei zien we
gelukkig niet.
Bij Brunsbüttel vinden we de langste brug
over het Nord-Ostsee-Kanal en met 2831
m behoort deze bij de langste bruggen van
Duitsland. Deze 44 meter hoge brug is
tussen 1979 en 1983 gebouwd. Voor meer
informatie, jawel, www……
Nadat we deze hindernis overwonnen
hadden, vonden we al snel de auto aan de
kant van de weg. De darmen begonnen
van zich te laten horen en de aanvoer van
brandstof moest weer in gang worden gezet, ontbijten dus. Het was weer een feestmaal en erg gezellig, maar de plicht roept,
ook op deze eerste pinksterdag. Er liggen
tenslotte nog een kleine 200 km te wachten.
In Hemmingstedt gaan we even pinnen bij
de Sparkasse en krijgen we een broodje
van Henk. We spreken af dat we de eerstvolgende gelegenheid aangrijpen om Kaffee mit Torte tot ons te nemen. We springen op de fiets en 50 meter verder zien we
de bakker die al open is. Dus weer van de
fiets af en wordt de daad bij het woord gevoegd. Een lekkere grote kop koffie en dito
Torte stouwen we naar binnen. We
draaien de K28 op, dan de K57 en K58,
mooi pal naar het noorden! Bij Tönning
gaan we de rivier de Eider over dan gaat
het verder naar Husum, waar wij wel door
het mooie centrum mogen met de fiets,
maar Henk helaas de rondweg op moet.
Het centrum heeft een mooie binnenhaven. We volgen de Bundesstrasse B11
verder naar het noorden, komen langs
Niebüll en bij Tonder komen we in Denemarken aan. Uiteraard worden er foto’s
gemaakt van dit voor ons heugelijke feit.
Dat de Duits-Deense grens hier ligt is niet
vanzelfsprekend. In het verleden is hier
nogal eens verschil van inzicht over geweest. Men heeft het nog altijd over Nord
Schleswig (nu Denemarken) en Süd
Schlegwig (nu Duitsland). In Skaerback bij
de keten Perlen krijgen we meer eten
voorgeschoteld dan wat goed voor ons is,
en we laten dan ook wat op het bord achter. Het is nog maar 10 kilometer fietsen
en daar is genoeg brandstof voor. We bestellen een groot glas drinken en die is ook
werkelijk groot.Dan de fiets op en als het
navigatiesysteem meldt dat de bestemming bereikt is stappen we af.
Voor de Nerts: weer 190 km wat het totaal
voor deze dagen op 540 km brengt.
Paulien heet ons welkom en Wilco is aan
het melken. We maken even een rondje
over het erf. Ze hebben de zaken al goed
voor elkaar en melken momenteel 180
koeien in een Carrousel melkstal.
Terwijl Wilco melkt en voert zetten wij de
tenten weer op. Uiteraard hebben we een
kleinigheid meegebracht; een pak koffie
en een Deventer koek, zoals de traditie
dat voorschrijft als je op visite gaat. Voor
het bedrijf een starterspakket, ter beschikking gesteld door een mengvoederfabriek.
Daarna is er nog een gezellig samenzijn
met Wilco en Paulien.
De volgende ochtend is het al vroeg dag,
we zitten ook niet ver af van de langste
dag, en vooral in het hoge noorden is dat
goed merkbaar. Na een stevig ontbijt drinken we koffie in de keuken en vertrekken
we met de bus naar het eiland Romo
(maar dan met twee streepjes door de o).
Dit eiland heeft een fantastisch breed
strand en we moeten natuurlijk even een
rondje maken met de bus op het strand.
Dan terug via de Autobahn en bij een grote M een Mac Flurry gegeten samen met
de fam. Jansen van de Zweerssteeg die
toevallig ook terugkwamen van Ribe…
De hevige stortbui zorgde ervoor dat er op
het terras voldoende ruimte was.
Al met al kunnen we terugkijken op een
welbesteed weekend. Mooi droog weer,
goed temp, wind wisselend voor en tegen.
In totaal 3 fietsetappes, in totaal 540 km,
en 1 (of 2?) lekke banden,
Maar bovenal het was gezellig!
Beuseberg, juni 2014
Anton Bronsvoort
WVH-meerdaagse in het Harzgebergte
Met Hemelvaart togen 10 leden van de wielerclub naar het Harzgebergte op de voormalige
grens tussen oost- en west-Duitsland. Joop en Beja waren al een dag eerder gegaan en
hadden al kwartier gemaakt. Er waren een paar files te overwinnen en sommigen van ons
waren wel erg onbezorgd op pad gegaan want die arriveerden bij het correspondentieadres
in plaats van de Kirchstraße waar onze Heimathütte stond. Gelukkig was dat slechts aan de
andere kant van het dorpje en niet aan de andere kant van de Harz! Toen alle 10 leden
waren binnengedruppeld en de klaarstaande koffie hadden opgedronken werd het tijd om de
kamers te verdelen en de baggage en fietsen uit te pakken. Alle stelletjes hadden een eigen
kamer, “alleenstaanden” deelden een kamer voor de gezelligheid en onze voorzitter hadden
wij in een aparte vleugel ondergebracht achter dubbele deuren. Bij eerdere edities van de
meerdaagse was namelijk gebleken dat hij beschikt over een oorverdovende snurkkracht.
Gelukkig hoefden wij dat niet zelf te ervaren maar waren er deelnemers die dat al eerder
hadden gedaan zodat wij passende maatregelen konden nemen. Voor de fietsen was een
droogkelder beschikbaar (Voor ski-uitrusting) waar ook de voorraad drank stond. Al met al
een prima en ruim onderkomen waar wel drie keer zoveel mensen zouden passen.
Omdat de middag al zover gevorderd was
dat het niet meer loonde om te gaan fietsen hebben we de omgeving te voet verkend. Reeds na enkele honderden meters
werd het al tijd om navigatiemiddelen in te
zetten, wilden wij ten minste vόόr middernacht terug zij in onze Heimathütte.Toen
we via de achtertuin van een plaatselijke
bewoner weer waren teruggekeerd op de
bewoonde wereld zochten we de voormalige DDR-grens op. Dat was ook zonder
navigatie te vinden want de klaarblijkelijke
behoefte om de herinnering aan de DDR
levend te houden, heeft zich ontwikkeld tot
een reeks van monumenten en richtingaanwijzers daarnaartoe. De wandeling
over het pad waar de grenswachters de
grens plachten te controleren was voor
Beja bijna fataal voor haar fietsambities.
De verharding was gemaakt voor alleen
voertuigen en had gaten waardoor Beja
door haar enkel ging. Gelukkig viel het letsel mee en kon ze toch fietsen. Het richtingsgevoel van de schrijver van dit stukje
was niet op zijn best want net toen ik me
begon af te vragen hoe lang het wel niet
zou duren eerdat we terug zouden zijn in
de Heimathütte bleken we aan de overkant van de weg te staan.
Na het oversteken daarvan staken we de
brand in de barbeque. Althans, nadat we
iemand hadden gevonden die aanmaak
blokjes had. Het enthousiasme van het
vuur sloeg over op de kampvuurplaats
waar menige wielertoerist zich ontpopte tot
een halve pyromaan. Het voorraadje
brandhout onder het afdakje was lang niet
toereikend. Ikzelf was inmiddels bevorderd tot grillmeister en zwaaide de scepter
over de barbeque. De dames hadden een
heerlijke salade gemaakt, er was stokbrood en we aten met smaak onze buiken
vol met in de gedachten dat we morgen
deze brandstof hard nodig zouden hebben
op de fiets. Toen het eten gedaan was
werd het slinkende kampvuur verder
gevoed met brandbaar materiaal uit de
omgeving. Van her en der werd het aangesleept. Ik verwachtte elk moment dat we
op barse toon zouden worden gemaand
om deze aktie te staken. Temeer omdat
op zeker moment de vlammen wel erg
hoog oplaaiden en ik, zonder al te paniekerig te lijken, het terrein begon af te speuren naar blusmiddelen. Gelukkig was de
natuur nog erg nat van de regen.
Ondertussen dronken wij rode wijn en
“rooibosthee”. Het kon natuurlijk niet uitblijven dat onze gedachten afdwaalden
naar camping “Pont de Manne”, de “van
Lunteren”-camping in Frankrijk gelegen
aan de Manne. Een heerlijk ongeregeld
zoojtje van een camping alwaar wij ooit
ons WVH-vakantiekamp hadden opgeslagen. Ook daar werd hout gesprokkeld,
een kampvuur gemaakt ’s avonds en rode
wijn gedronken. Maar nu moesten wij de
schunnige moppen en het aangename gezelschap ontberen van Henk Beijers.
Daarom liet ik mij, enigzins ongeremd
geworden door de wijn, verleiden tot het
zingen van enige strofen uit het repertoire
van Nina Hagen. Ik dacht: nu we toch in
Duitsland zijn.... Niettemin hadden we ook
diepgaande gesprekken. Kortom, het was
erg gezellig.
De volgende ochtend lieten we ons het
aangeleverde ontbijt goed smaken.
Herman bakte eieren en Sissy probeerde
uit wat het effect was van het laten vallen
van een vol emmertje Griekse yoghurt. Het
leverde een wonderbaarlijk mooie glans
op van de houten vloer. Het was dat we
nog moesten fietsen anders hadden we de
hele benedenverdieping met deze yoghurt
behandeld.
We besloten “zum Nullpunkt te fietsen”.
Dat is niet zo dramatisch als het klinkt
maar een route door de westelijke Harz
van 70 kilometer. Na het verlaten van
onze Heimathütte daalden we eerst in
noordelijke richting af. De groep viel een
beetje uit elkaar omdat de een nu eenmaal
wat sneller durft te dalen dan de ander.
Normaal deel ik mijzelf ongeveer in tussen
de een en de ander maar deze keer had ik
echt angst. Het leek of mijn fiets veranderde in slap knutselwerkje van lego. Een
kleine stuurbeweging leverde een slingering op van jewelste. Ik weet het meteen
aan de GPS op mijn stuur, die ik van Marcel Bruggeman had geleend. Dat moest
het zijn. Toen ik even stopte om te kontroleren of er echt niets anders aan mijn fiets
mankeerde, kwam Herman mij achterop.
Volgens hem was zijn fiets niet goed. Hij
had last van shimmyen. Hij wilde niet verder fietsen. Toen ik vertelde dat ik dat ook
had en dat het misschien aan de weg lag,
gingen we voorzichtig verder. Toch was hij
ver achter toen de rest weer bij elkaar
was. Joop fietste hem tegemoet, deed het
magneetje in het voorwiel naar een andere
plek en het was over. Meerdere mensen
hadden het echter gevoeld en tot op de
dag van vandaag is het mysterie niet echt
opgelost.
Wat volgde was een prachtige dag fietsen
en van de omgeving genieten. Niet in de
laatste plaats voor mijzelf omdat ik nu
eens een keer niet hoefde te jagen naar
het achterwiel van een Bruggeman. Joop
ontpopte zich in het bijzijn van Beja tot een
rustige pedaleur en ik had alle tijd om van
de omgeving te genieten en ik zag zelfs de
rode wauw die Bert Flierman mij aanwees.
Het zoeken van een koffieadres was wat
lastig. De helft van ons groepje was al
aangeschoven bij wat later een besloten
gezelschap bleek. Dan maar de fiets gepakt en op naar een volgend dorp. Daar
gezeten aan een plein met een prachtige
ruïne van wat ooit een kerk was, genoten
wij van onze tasse kaffee met gebak. De
GPS deed prima dienst bij het vervolg van
onze route en bij het naderen van Hohengeiβ, alwaar onze Heimathütte stond, werd
de groep in drieën gedeeld en kon op drie
verschillende routes, ieder nog zijn eigen
ambities volgen bij het thuiskomen.
Na het warme eten werd wederom een
kampvuur gestookt. Deze keer moest het
hout van verder weg worden gehaald. Om
niet te vaak te hoeven lopen, en vanwege
de invallende duisternis, werden halve
bomen aangesleept. Ook deze keer dronken we rode wijn en “rooibosthee”. Rond
het gezellige vuur werden wereld- en economische vraagstukken opgelost. Ook
werden oude Twentsche liederen gezongen... Of ben ik nu in de war en was dat
een andere avond? En wanneer hadden
we het ook al weer over Joost en welke
delen van zijn lichaam nu wel en welke
niet in de toverdrank waren gevallen? Ik
weet het niet meer. Kun je eigenlijk te veel
“rooibosthee”drinken?
De volgende dag ging een deel van de
groep naar Goslar om deze historische
stad eens nader te bekijken. De rest
beklom de hoogste berg van de regio, de
Brocken van 1140 meter. Na een rustige
aanloop er naartoe beklommen we de
berg die overigens afgesloten was voor
gemotoriseerd verkeer. Op sommige stukken waren echter des te meer voetgangers. Het laatste stuk was slalommen tussen de mensen en om de huifkarren heen.
De koetsier ontruimde de huifkar namelijk
op de steile stukken om de arme paarden
te ontlasten.
De klim zelf was zoals verwacht, gestart
met Joop die er vandoor ging. Omdat ik
mijn reputatie had hoog te houden als Arijder ging ik met volle inzet achter hem
aan, maar wel in mijn eigen tempo. Dicht
achter mij volgden Bert en Alexander. Op
een gegeven moment werd ik ingehaald
door één van de vele Denen, met in zijn
wiel Alexander. Toen moest ik natuurlijk
mee. Het werd tijdelijk minder steil en omdat ik heb geleerd dat je het inspanningsniveau constant moet houden ging ik daar
weer sneller fietsen. Kennelijk hadden de
andere twee het vlakkere stuk nodig om bij
te komen van de inhaalactie en zo kon ik
ze afschudden. Al roepend van “links
laufen bitte” kwam ik op de top. Mijn bel
moest namelijk verhuizen naar de zadelpen bij het plaatsen van de GPS op het
stuur en het was zo druk dat ik niet meer
met één hand durfde te fietsen. De top
was een kopie van de mont Ventoux
compleet met rood-witte radiomast. Na
Alexander en Bert kwam ook Dini Arfman
verrassend snel boven en daarmee ging
haar voorgaande hoogterecord aan gruzelementen. Toen ook Hans van Oijen was
bovengekomen en wij de foto’s hadden
genomen gingen wij naar beneden. Dit
keer joegen we het volk aan de kant door
“keine bremsen”te roepen. Dat zou ze
leren!
Aan de voet van de Brocken bezochten
we het stationnetje vanwaar de stoomtreinen vertrokken naar de top van de
berg. Nadat we dat gefotografeerd en
gefilmd hadden en de koud geworden
koffie door de sjagerijnig geworden bediening van het etablisement was wegge-
gooid, dronken we koffie en gingen we
terug naar de Heimathütte. Daar hebben
we snel gedouched om ons per auto naar
Goslar te begeven en ons daar te voegen
bij de rest van ons gezelschap. Onderweg
werd nog een foto van ons gemaakt die ik
automatisch thuisgestuurd kreeg na enkele weken. De kwaliteit hield echter niet
over. Voor die 10 Euro had ik beter iemand kunnen laten uitstappen en even
een foto van ons kunnen laten maken met
een mobieltje.
In Goslar zaten we nog heerlijk op een
terras en bezochten we een openluchtconcert van een rockabilly groep.
Bij de Heimathütte werd andermaal een
geweldig kampvuur aangelegd. Deze keer
ontdekten wij dat er nog een vuurplaats
bestond met ook een afdakje met brandhout. De taferelen rond het vuur zal ik u
deze maal besparen. Er gaan geruchten
dat sommigen van ons niet echt rooibosthee dronken maar dat ze theekoppen gebruikten voor het nuttigen van rode wijn
om zo hun drankgebruik te maskeren. Ik,
als schrijver van dit stukje, zou nooit durven te beweren dat dat waar is. Bovendien
behoud ik me het recht voor om alles wat
wat hiervoor genoemd is, te ontkennen.
Ook de chronologische volgorde kan wat
mij betreft met een flinke korrel zout worden genomen. Ikzelf nam namelijk ook
deel aan de festiviteiten en dan kunnen
herinneringen wat vertoebeld raken.
Gerard
Mountainbiken in Verbier, Zwitserland
De voorbereidingen begonnen in december van 2013, de uitvoering was in juni 2014. Een
week mountainbiken in Verbier, Zwitserland, geboekt bij en georganiseerd door MTB
Verbier.nl, met gids en (uitgebreide) culinaire verzorging.
De trainingen vooraf, de onderdelen die vervangen werden voor de Alpen, het trainingsschema, de week rust en de heenreis zijn achter de rug, als de laatst gearriveerden op zondagmorgen buiten op het terras aan het ontbijt zitten ter voorbereiding op de eerste echte rit.
Reeds in de auto waren de vergezichten fantastisch, en het blauwe water in de diverse
(berg)-meren betoverend, nu gingen we deze natuurverschijnselen per bike bezoeken. Op
de eerste dag wordt door de organisatie min of meer de vaardigheden van de deelnemers
ingeschat. Na een rondje door het dorp,en een technische trail meerdere malen naar boven
en beneden gereden te hebben,
met aanwijzingen, gaan we naar de
gondel die ons naar 2210 meter
hoogte zal brengen. Boven aangekomen, stralende zon, worden we
na vertrek bij het liftstation binnen
honderd meter al geconfronteerd
met hoge sneeuwwallen. Niet alleen langs de route, maar soms
moeten we zelfs afstappen, omdat
de gekozen route nog niet sneeuwvrij is.
An sich kun je er overheen fietsen, maar de waterstroom onder de sneeuwlaag door, maakt
het gevaarlijk, immers, het water heeft een holte geslepen onder de oppervlakte waardoor je
er tot aan je stuur in kunt zakken. *slik* We rijden over mooie grindwegen tot boven de
boomgrens naar het (ski)-restaurant, om ons lunchpakket te nuttigen, en tegelijk te genieten
van de machtige vergezichten. Na de lunch rijden we door een lange tunnel naar de eerste
echte single-track van in totaal 900 meter hoogteverschil. Geweldig, dit is het, dit is de reden
waarom ik hier ben! Krappe bochten, vloeiende bochten, stenen, drops, watergeulen, geweldig! Na de afdaling door de vallei terug naar het chalet, 38 kilometers in de benen. Bij het
chalet een herstelkoekje, een recoverydrankje, een colaatje, en dan, bij 32 graden Celcius
en fris gedoucht….een heerlijk biertje!
Het gezelschap tijdens de maandagrit is gewijzigd. Mijn groep bestaat een Engelsman en
vier Belgen. Met gebruinde onderarmen, een strakke witte streep als afscheiding op de
bovenarm, en kuiten met spieren als staalkabels, tandwielcassettes achter, die duidelijk niet
op dit terrein thuis horen…Wielrenners, kan niet missen! We gaan met de bus van Erik en
Jes, topsporters en organisatoren van deze reis, naar 1580 meter hoogte. Jolijt alom, die
Belgen hebben het hoogste woord, an Englishman en me zitten er beduusd bij. Uit de bus,
komt de verrassing van de dag. Nog een ‘stukje’ klimmen naar 2380 meter, hier en daar
19%, what’s in a name. Met de benen op standje is-dit-leuk? gaan we een boterham eten.
Het is koud op deze berg, en we zitten dan ook niet lang stil. Gids Mark heeft mijn camera
meegenomen en rijdt vooruit over een prachtige bergkam. Een kaal onbegroeid pad kenmerkt de route, die smal is en over het hoogste randje van de berg loopt. Mooi, spannend,
het echte werk.
Op het teken van de gids rijd ik naar het hoogste punt van deze vakantie, en de camera klikt
de kiekjes… Na de ‘fotosessie’, dalen we af tot plm. 1800 meter, tot we plots op onze fantastische singletrack naar benden tegenliggers krijgen. Met bellen, en allemaal rijkelijk gevuld
met melk, lopen de dames en een smoezelige oude man naar de stal.
De boer vraagt ons te wachten tot de kudde gepasseerd is,
wat wij geen probleem vinden, zo uit de wind, in de zon. Na
25 minuten en 100 (?) koeien had ik het wel gehad met Bertha 13 cs, koeienbellen groot en klein, en stront, heel veel
verse koeienvla *stink*. Het vervelendste moet dan nog komen. Wij moeten over dezelfde trail naar beneden, en wat
blijkt,vele koeien maken vele vlaaien… Eerst stuur je er nog
zoveel mogelijk omheen, maar de tricky bospaadjes geven
vaak geen mogelijkheid tot ontwijken. Schoenen, banden,
broek, rug en bidon *slik 2* , alles zit onder. We doorkruisen
een stroom smeltwater, en de ergste derrie wordt verwijderd,
wat blijft is een geur, die door AXE waarschijnlijk nooit als
Premium-deo bij de DA in de schappen zal belanden… Wel
een fantastische route deze dag, die eindigt met een duik in
een kunstmatig aangelegd meer in Sembrancher. Het smeltwater is nog niet echt warm…
Dinsdag. De Belgen zijn naar huis. Gezegend met een paar hechtingen, voortandwielen
parkeren in mannenkuiten is geen pretje, als ik die man zijn gezicht goed bestudeerd heb,
dus vandaag alleen met James uit Nieuw Zeeland en gids Mark op pad. We worden met de
bus naar Gd. St Bernard gebracht, een prachtige bergpas die op de top de grens tussen
Italië en Zwitserland herbergt. Een prachtig meer maakt de ansichtkaart compleet. We dalen
af aan Italiaanse zijde. Opnieuw veel sneeuw op de route, en veel grote, en kleine, stenen op
ons pad. Een hele lange traverse is de fotoshoot-plek van vandaag. Compleet in WVH tenue
flits ik regelmatig langs de man met de camera.
Tevreden met het resultaat stappen we weer op de bikes,
om verder over deze fantastische traverse naar het Aostadal
te dalen. Na enkele kilometers echter heb ik geen aandrijving meer, en een ratelend geluid in de spaken van het
achterwiel beloofd weinig goeds. Als ik stop bungelt er een
XTR derailleur aan een kabeltje in het achterwiel. Tot overmaat van ramp blijkt niet de pad gebroken, maar het huis
van de prachtige XTR is aan barrels. Oorzaak onbekend,
gevolg wel. Ketting gebroken, derailleur gedemonteerd, en
op singlespeed verder naar beneden. Geen sinecure door
de enorme rotspartijen, langs ècht steile afgronden. Teleurgesteld, balend en beleefd knetterend bereiken we het
Aosta-dal, alwaar de taxi met Jes op mij staat te wachten.
Na een kop Italiaanse koffie is mijn
humeur niet verbeterd, de andere
mannen gaan opnieuw beginnen
met dalen, en wij reizen af naar
Versegeres, zo ik dacht. Niets blijkt
echter minder waar. Halverwege de
pas van de Gd St. Bernard komen
we de kok van het chalet tegen, met twee hagelnieuwe derailleurs in de VW Golf. Derailleur
gemonteerd,klein glimlachje terug, en met 8 ipv 10 versnellingen, weer aangesloten bij de
mannen die ingeseind waren dat ze mij konden oppikken… Wat een reisorganisatie. Na een
fikse klim, een prachtige route naar Sembrancher, waar voor de laatste paar kilometer naar
huis de auto wordt opgepakt, door de derailleurbrenger aldaar achtergelaten.
Woensdag rustdag. Personeel van de organisatie heeft vrij op woensdag, en na de eerste
inspannende dagen verplicht rust. Echter, vandaag zijn er twee dames uit Australië gearriveerd, en om alvast een fietsende kennismaking te doen, besluit Erik met de dames, en ondergetekende sluit aan, een ritje te gaan rijden. Met de bus naar boven, en terug naar het
chalet. De dames zijn geen mountainbikers, laat staan wielrenners, en zijn met name hier
om de uitzichten en Zwitserse gewoonten te fotograferen . Niet iedereen komt hierheen om
te knallen… De gids besluit om de dames over de brede gravelwegen te laten afzakken tot in
het dorp, wat ons vrij spel geeft om de downhill track naar beneden te nemen… Mijn hart
begint sneller te kloppen bij het zien van kombochten, flowy trails, tafelbergen, whoopdiedoos (?) en andere BMX gerelateerde oneffenheden, op een mooie zomerdag met de KTM
onder het gat. Met de zadelpen down, begint de eerste sessie. Heerlijk! Nadat we de dames
halverwege even gesproken hebben, en een
fotomomentje, beginnen we aan deel 2. Helaas
schat ik de laatste bochtenpartij niet goed in.
Kombocht links, kombocht recht, kombocht
links…de snelheid neemt toe, en de centrifugaalkrachten worden sterker dan mijn stuurmansvaardigheden, ik schiet over de derde
kombocht, corrigeer, maar het bruggetje over
de stroom smeltwater haal ik niet meer. Eerst de
helm, toen de schouder, elleboog, vingers, heup,
knie en enkel, allen links, raken de rotspartij aan
de gene zijde van de waterstroom. Een lekke
band en één (1) schaafwond (van boven naar
beneden) zijn de gevolgen. Ik verwijt mezelf
overschatting, dan wel onderschatting, en rijdt rustig met de dames van dorpje, naar kerkje,
naar dorpje, naar huis. Maar wel ontzettend vet, zo’n downhillparcours!
Enigszins stram sluit ik donderdagmorgen aan bij het ontbijt. Gegniffel om mij heen. Zo’n
kras op de neus en op het voorhoofd valt moeilijk te verhullen…Vandaag gaat de reis van
Champex-Lac naar Le Chable. Met de auto naar een schitterend hooggelegen meertje met
diverse hotels, en bussen vol recreatievissers. Ik heb vandaag privéles in het onder de knie
krijgen van zogenaamde switch-backs. Zeer krappe haarspeldbochten in singletracks,
meestal in traverses langs de Alpen.
Het blijkt opnieuw een moeilijke vaardigheid, die ik niet 100% onder de knie krijg. Technisch
is het niet onoverkomelijk, maar met een grote gapende vallei naast je is het de kunst om
altijd de voorrem los te laten bij het insturen. Ergens zit er altijd één hersencel die mijn
vingers aan de linkerhand het remhandle laat beroeren…
Na de privéles stappen we in een hele
lange stoeltjeslift die ons naar 2360 mtr.
hoogte brengt. We delen de helling met
een parasailer, die moeite heeft met het
bepalen van de juiste afspringplek, en
maar blijft dralen. Ook ik had
waarschijnlijk lange tijd staan dralen.
Sterker nog, ik had met mijn zeiltje in de
hand, nu nog bovenop die Alp in de
sneeuw gestaan… Wij beginnen de
afdaling met een flinke wandeling door de sneeuw. Dikke lagen sneeuw belemmeren onze
fietsactiviteiten, maar het is er fantastisch, met onder andere zicht op het meer van Genève.
Zoals alle voorgaande dagen is ook de route van vandaag supurb. Helaas gooit een blessure
bij de gids een klein beetje roet in het eten van de sfeer van de dag, maar de laatste Bissesroute is opnieuw schitterend. Ook hier wandelaars die niet echt van mountainbikers houden.
Feels likes coming home ;-
De vrijdag. Privégids, KTM Lycan651,
30 graden +, wat wil een mens nog
meer. Opnieuw met de taxi omhoog.
Langs vergezichten, gesloten mijnen,
een fantastisch Rhône-vallei en een
plotseling in de bergen opdoemende
kaasmakerij annex lunchetablissement, rijden we richting Le Chable. De
gids wil verder, hoger en opnieuw naar
beneden. Maar na een klim die niet
zou misstaan in een gemiddelde
etappe van de Dauphine Liberee, zijn
mijn benen, kont en schouders er klaar
mee. De benzine is op, de goesting en
de concentratie beginnen te protesteren. De dagen voorafgaand hebben hun tol geëist, en
we gaan terug naar huis. ’s Avonds zien we Oranje de Spanjaarden temmen, en er is tijd, en
ruimte om een koelkast te ontdoen van alle Kronenbourg, met een stel Nederlandse
inwoners van Verbier. Na deze even succesvolle, als gezellige avond zoek ik om een uur of
elf, voor de laatste maal alhier deze week, mijn bed op.
Zaterdagavond thuis. Met negen uur rijden en 955 kilometer achter de kiezen, sluit ik mijn
gezinsleden in de armen. Het was geweldig, geweldig en geweldig. Het eten, de routes,het
weer en het onderkomen, ik kom superlatieven te kort.
Verbier, a great place to ride,
MTB Verbier.nl by far the best guide!
André
25 Jaar fietsvakanties (deel 2)
In 2013 heb ik een 25-jarig jubileum gevierd. In 1988 ging ik, samen met Henk, voor het
eerst op een fietsvakantie. In het vorige Kettingblad hebben jullie al het eerste deel
van 25 jaar fietsvakanties kunnen lezen. IK was geëindigd bij de N van mijn
"beklimmingen-alfabet".
Nigra, Passo (It, 1690m, 1x)
De Passo Nigra, nabij Bolzano, is een col met
een onaangename verrassing. Ik wist dat er
een steil stuk in zou zitten. Voor mijn zoektocht
naar een hotel in Bolzano, had ik nog een
beetje tijd over om de col te verkennen. Bij
Prato loopt een klein weggetje door de Val di
Tires. De klim begint redelijk rustig, hoewel er
wel een bord van 20% staat. Maar na 4,5 km
krijgt men 2x een bord met 24%, hoewel het
eigenlijk 3 stukken zijn van boven de 20%. In
San Cipriano komt nog een keer 20% en later
nog 14%. Na dit steile stuk geloofde ik het wel
en ben naar het hotel gereden. De volgende
dag met de fiets omhoog. Het probleem bleek
niet de 800 meter met de steile stukken te zijn,
maar de 1,5 km die daar nog achter aan komt.
Het loopt hier bijna continue boven de 10%
(uitschieters tot 20%) door. Men krijgt geen tijd
om te herstellen. Ik had nooit mijn longen zo
horen piepen.
Obras, Col d' (Sp, 438m, 6x)
De enige col op de lijst die helemaal niet
bestaat. In april 2006 ging een groepje van de
WVH voor de tweede keer in het voorjaar
trainen in Zuid-Spanje. Dit keer waren wij met 8
personen. Uitvalsbasis was El Borge, niet ver
van Malaga. Direct de eerste dag al gingen wij
een rondje fietsen. Vanaf El Borge moest nog
3,5 km geklommen worden tot de top. Reind
ziet een bordje staan en neemt aan dat het een
collenbordje was. Wij moeten van hem voor het
bord voor een foto. Obras betekent echter ...
(weg)werkzaam-heden. Het gevolg was wel dat
dit punt in het vervolg bekend was als Col
d'Obras. Het werd onderdeel van een rondje
dat die week vaker werd afgelegd.
Pailhères, Port de (Fr, 2001m, 4x)
De Port de Pailhères is de eerste 2000-meter
col die ik in mijn carrière beklom. Dat was
tijdens de eerste fietsdag in de Pyreneeën in
1988. Voor de Pailhères kwamen wij eerst over
de Col Camperie. In de beklimming reed ik lek.
Om niet te veel tijd te verliezen, werd ik
verzocht om de band te verwisselen in de bus.
Probeer dat maar eens in een rijdende bus. Ik
probeerde een stabiele houding te krijgen door
de benen schrap te zetten tussen de banken.
Toen wij in 1988 nog jong en knap waren (en
meer haar hadden)
Pas na de col had ik de band verwisseld. Bij
Axat duik je het schitterende dal van de Aude
in. Hier maakten wij met z'n tienen de fout om
elkaar veel te veel op te jagen. Bij Usson-lesBains moesten wij rechtsaf de col op. Twee
fietsers van de groep zorgden voor de leiding
van de groep en communicatie met de bus. Ik
moest onder aan de klim wachten op de laatste
fietser. Daarna sprintte ik naar voren (stom
natuurlijk). In Mijanès werd nog even water
getapt en dan begon de klim pas echt. Bijna 3
km onder de top zat ik volledig stuk. Eén van de
anderen passeerde mij en moedigde mij "Kom
op Gerrit, nog 2 km". Een paar honderd meter
verderop kwam de volgende: "Doorgaan, nog 3
km". Acuut liepen de benen leeg en moest ik
oppassen dat ik niet achteruit rolde. Het laatste
stuk heb ik in de bus afgelegd, maar ik was niet
de enige. De meesten hadden problemen met
de eerste klim, net als ik hadden zij ook bijna
geen bergervaring. In de afdaling de volgende
ervaring: een leegloper. Ik kon nog precies Axles-Thermes, onze overnachtingsplaats, halen.
's Avonds moest er flink gesleuteld worden:
band verwisselen en een kransje 28 er op. In
2003 kwam ik opnieuw over de Pailhères. Ik
kon mij de plek waar ik afstapte nog herinneren.
Dit was ongeveer het zwaarste stuk van de
klim. Op dat stuk zag ik ineens een tent langs
de weg staan. Vreemd, zo'n tent in de middle of
nowhere. Na de bocht stonden meerdere tenten
bij elkaar. Ineens bedacht mij dat over een paar
dagen de Tour hier langs zou komen. Een
aantal Belgen hadden nu al een goede plek
opgezocht. Vreemde jongens, die … Belgen.
Quatre Vents, Col de (Fr, 494m, 2x)
Slechts 3 cols op mijn erelijst beginnen met een
Q. De Quatre Vents was in 1996 wel het begin
van een zwarte zondag. Terwijl de Tourrenners
die dag met auto's over de Galibier werden
gebracht, reden Henk en ik in de buurt van
Mâҫon. Bij vertrek begon het al te regenen.
Langzaam maar zeker begon het harder te
regenen. De Quatre Vents bij Cluny zorgde er
voor dat ik echt nat en koud werd. En waar ik
erg slecht tegen kan, is de combinatie kou en
nattigheid op de racefiets. In de volgende klim
kwam de klap pas echt. Klappertandend zat ik
op de fiets en heb de rest van de dag weinig
meer gezien dan het achterwiel van Henk.
Rombo, Passo di (It/Oos, 2509m, 2x)
De Passo di Rombo (oftewel de Timmelsjoch)
werd van beide kanten beklommen. Aan de
Italiaanse kant staat 18 km voor de top een
bord "verboden voor fietsers". "Natuurlijk"
negeerde ik het bord, dat deed de Italiaan die
een paar honderd meter voor mij reed immers
ook. Hoewel er in de klim meerdere donkere
tunnels zitten, blijkt de echte reden van het bord
pas vlak voor de top: een 555-meter lange,
onverlichte tunnel. Gelukkig ligt de tunnel
redelijk vlak waardoor je de tunnel snel kunt
passeren. In de afdaling kwam ik bij drie
motoren te zitten. Er ontstond bijna een
wedstrijdje wie het snelst de auto's kon
passeren. Op de vlakkere delen waren zij in het
voordeel, maar in de bochten was ik sneller. Wij
kwamen tegelijk beneden in San Leonardo aan.
Ik kon nog mooi even in het wiel mee door het
dorp knallen. Daarna moest ik hen laten gaan.
Sestriere (It, 2033m, 2x)
Tijdens de vakantie maak ik zeer beperkt
gebruik van de hybride, hoewel ik hem wel elk
jaar mee neem. Ik vind het fietsen op de
racefiets mooier en er zijn genoeg mooie routes
uit te stippelen. De hybride dient meer als
reservefiets mocht er iets met de racefiets
gebeuren. En vanuit dat oogpunt is de hybride
ook al een aantal keer in actie moeten komen.
Toch zijn er een aantal ritten bewust met de
hybride gereden. Hierbij ga ik niet echt de
smalle paden in, dat is mij iets te link. Er mocht
maar eens iets gebeuren, ik ben wel alleen. Ik
gebruik hem als ik een rit heb met veel
onverharde wegen of een onverharde col. Zo
heb ik de Parpaillon en Risoul 1850 met de
hybride gereden. Risoul 1850 is op zich wel
verhard, maar ik wilde aan de achterkant naar
beneden. De langste rit met de hybride werd
gereden vanuit Sestriere. Hierbij ging het dus
niet om de verharde klimmen, maar met name
om de bergweg die aan de rand van Sestriere
begint. Het eerste stuk moet je nog flink
klimmen, maar daarna slingert deze onverharde
weg bovenlangs de bergrug richting het oosten
waarbij over je over meerdere cols komt. Het
kan soms wel een hele tijd duren voordat je een
auto tegen komt. Ik heb op één col een
zelfportret met de zelfontspanner gemaakt,
waarbij het fototoestel op een steen midden op
de weg stond. De weg slingert heen en weer
over de bergrug waardoor je afwisselend zicht
hebt op het ene dal en het andere dal. In het
verleden is op deze bergrug flink gevochten.
Eén van de cols langs de weg vanuit Sestriere
Op de Testa dell'Assietta staat een monument
en een in steen uitgewerkte landkaart ter
nagedachtenis aan een veldslag in 1747 in
deze omgeving tussen de Fransen enerzijds en
Italiaanse, Zwitserse, Oostenrijks/Hongaarse
troepen anderzijds. Ik ben eerder van de
bergweg afgeslagen dan de bedoeling was. Ik
was al een heel eind in de afdaling (nabij
Balboutet) toen ik daar achter kwam. Het
weggetje dat ik heb genomen bleek niet op de
kaart te staan. Achteraf kwam het eigenlijk wel
goed uit omdat het bergweggetje meer tijd in
beslag nam dan ik had verwacht. Klimmend
werden snelheden van 6-10 km/u gehaald,
maar ook afdalingen gingen niet snel.
Snelheden van boven de 20 km/u werden door
het slechte wegdek nauwelijks gehaald. Ook de
diepe afgronden plaatselijk naast de weg
nodigden niet uit tot grote risico's. Op deze weg
kun je het ook niet permitteren om pech te
krijgen. De klim naar Sestriere over de verharde
weg ging niet snel maar wel gestaag.
Tourmalet, Col du (Fr, 2115m, 3x)
In de bergen kan het weer heel verraderlijk zijn.
Onverwachts kan het weer omslaan waarbij de
temperatuur ineens met vele graden tegelijk
daalt. In de Pyreneeën moet je er van uit gaan
dat rond 16:00 uur het weer verslechtert. Je ziet
in de loop van de middag de lucht betrekken en
aan het eind van de middag krijg je vaak buien.
Het is niet verwonderlijk dat de Franse kant van
de Pyreneeën erg groen is. Maar slecht weer
kan soms verrassend mooie kanten hebben. In
1988 reden wij met de Oad-groep de derde dag
over de Peyresourde, Aspin en de Tourmalet.
Aan het begin van de dag moesten wij ook nog
de Portillon over, maar ervaring uit de
voorgaande edities had de Oad geleerd dat dit
te veel van het goede was, dus deze col werd
met de bus genomen. Tijdens de beklimming
van de Tourmalet reden wij op een gegeven
moment de bewolking in. Het was niet meer
vast te stellen wie waar reed. Bij het skidorp La
Mongie voelde ik een steek in de nek. Toen ik
omhoog keek, zag ik de blauwe lucht.
Langzaam maar zeker kwam ik boven de
bewolking uit. Op de top heb je een schitterend
uitzicht. Terwijl je lekker in het zonnetje staat,
kijk je uit over het landschap waarbij een aantal
bergtoppen boven de bewolking uit steekt; één
van de mooiste uitzichten die ik ooit heb gezien.
Urbeis, Col d' (Fr, 602m, 3x)
Het weer in de Vogezen is niet altijd even best.
In 1999 reed ik samen met Henk Limburg, één
van de studiegenoten waarmee ik al jaren in het
hemelvaartweekend ga fietsen, een paar dagen
door de Vogezen. Wij zaten in Hotel
Neuhauser, waar ik het vorige jaar ook had
gezeten. De laatste dag stond een rit naar het
zuidoosten gepland. Hoofddoel was de Champ
du Feu, het hoogste punt van de streek. In de
loop van de dag betrok de lucht. In Urbeis werd
besloten om richting het hotel te rijden omdat
het begon te sputteren. Net voor de Col
d'Urbeis begon het echt te regenen. Nu ben ik
geen liefhebber van nat en koud weer, maar
Henk is echt zuinig op zijn fiets. Hij besloot dat
wij moesten schuilen. Ik hou er niet echt van
om op hoogte te schuilen, want meestal word je
er niet warmer op en als je dan door de
nattigheid naar beneden moet, dan is dat
helemaal onprettig. Er werd een huis met een
afdakje gevonden. Maar liefst 3 kwartier
hebben wij daar gestaan, terwijl de regen met
bakken uit de lucht kwam en de wolken om het
gebouw krulden. Toen werd het even nagenoeg
droog. Aangezien dat ik het erg koud had
gekregen, werd besloten om snel verder te
gaan. Het was dan ook één lange afdaling tot
Schirmeck. Het begon weer te regenen, maar
doordat we lager kwamen viel de temperatuur
wel mee. Alleen de voeten had ik koud op het
eind. Het laatste stuk over de drukke N420 was
minder prettig (veel vrachtwagen, regen, aantal
gaten in de weg). Door volle bak door te rijden,
zouden wij zo snel mogelijk van de drukke weg
af zijn en zou ik het best op temperatuur
kunnen blijven.
Veleta, Pico (Sp, 3396m, 0x)
Ik heb getwijfeld of ik voor de Veleta of de
Ventoux zou kiezen. De Ventoux heb ik 5x
beklommen en de Veleta nooit volledig. Toch
heb ik gekozen voor de Veleta. In 2006 waren
wij voor de tweede keer met een WVH-groep in
het voorjaar in Spanje. Op twee uur rijden met
de auto lag Granada, het startpunt voor de
Veleta. Niki en Pim vonden het niet waard om 4
uur in de auto te zitten voor deze beklimming.
Henk Beijers, Henri ten Brinke, Reind Brouwer,
Erik Wissink en ik reden met 2 auto's naar
Granada. Al vrij snel in het begin van de klim
lieten de anderen mij gaan. Ik hield Henk en
Henri nog lang in zicht. Steilere en vlakkere
stukken wisselden elkaar af. Voor het skidorp
Sierra Nevada kreeg ik last van kramp in de
voet. Ik had deze schoenen nog niet zo lang.
Ze waren eigenlijk aan de kleine kant, zeker als
ik dikke sokken aan heb. Ik heb een stuk met
de voet boven op de schoen geklommen. Vlak
voor het skidorp buigt de weg naar links af. Op
2250m hoogte hield ik een stop. Ik moest nodig
wat eten. Ik had een mooi uitzicht over het
skidorp en de bergtop. Ik had Henri en Henk
wel verwacht, maar zij zijn bij de afslag voor het
skidorp gestopt en hebben op Erik gewacht. Op
zo'n 2550 hm komt men bij het laatste hotel en
daar staat een slagboom. Ik ga onder de
slagboom door. Ik zie Henri en Henk ook
aankomen. Het wegdek na de slagboom is zeer
slecht. Na de splitsing met de weg naar de
radiotelescoop op één van de bergtoppen,
wordt het wegdek beter. Ca 2 km verder sta ik
voor de eerste sneeuw. Ik wacht op Henri en
Henk die weer op enige afstand gevolgd
worden door Erik. Ik loop tot in de sneeuw,
maar zak in dit deel redelijk ver weg in de
zachte sneeuw. Gezamenlijk lopen wij een stuk
langs de sneeuw en fietsen vervolgens samen
verder. De tweede sneeuwvlakte kunnen we
net via de berm passeren. De derde
sneeuwvlakte loopt over de gehele weg, maar
is tamelijk hard. Hier kunnen wij over heen
lopen. Ook de vierde sneeuwvlakte kunnen wij
nog passeren. Daarna komen wij bij een grote
sneeuwvlakte. Wij kunnen niet zien waar de
weg heen loopt. Dit is voor ons het einde van
de beklimming. Volgens de hoogtemeter van
Henk zitten wij op 2807m. Wij maken de nodige
foto's.
had ik 71 etappes nodig om de tocht te
voltooien. Nu lijkt gemiddeld 56 km per dag niet
erg veel, maar ik keerde elke dag weer terug op
het startpunt terug. Ik reed 9136 km (128,6
km/dag) om de tocht te voltooien.
Xhavee, Côte de la (Be, 180m, 1x)
Bij de X heb ik weinig keus; de Côte de la
Xhavee is de enige beklimming beginnend met
een X op mijn beklimmingenlijst. Deze is echter
niet tijdens een vakantie beklommen, maar
tijdens de toertocht Balkon van het Zuiden
vanuit Obbicht.
Y (-)
Ik heb geen enkele beklimming, beginnend met
een Y, op de lijst staan. Daar moet toch nog
een keer iets aan gebeuren.
Klunen door de sneeuw op de Veleta
Er komen twee skiërs over de helling naar
beneden. Zij stoppen bij het VW-busje dat iets
lager langs de weg staat. Wij beginnen aan de
afdaling langs de sneeuwvlaktes. Henri en ik
zijn hier het snelst langs. Als wij de hoek om
komen bij het busje, zien wij net hoe de vrouw
met volledig ontbloot bovenlichaam zich aan
het omkleden is. Henk en Erik hebben dit net
gemist. Uiteraard werd de schoonheid van de
vrouw in de afdaling steeds hoger ingeschat.
Wij waren tegelijk met het busje bij de
slagboom en Henk moest beamen dat de vrouw
er wezen mocht. Reind was ook net
aangekomen bij de slagboom en had geen
behoefte gehad om over het slechte wegdek
verder omhoog te gaan. Wij beginnen aan de
lange afdaling. Aangezien de afdaling niet al te
steil is en lange ruime bochten bevat, kunnen
wij de fiets lekker laten lopen. Rond 17:00 uur
waren wij terug in Granada zodat wij om 19:30
uur weer in El Borge waren.
Wettstein, Col du (Fr, 882m, 2x)
De Col du Wettstein is één van de laatste cols
in de 100-Cols tocht. Van 2000 t/m 2007
vormde deze 4000 km lange tocht de basis van
de fietsvakanties. De route loopt vanuit Saverne
naar Dijon, daar buigt het naar het zuidwesten
af dwars door Frankrijk richting Pau, door de
Pyreneeën, Languedoc richting de Ventoux. Na
de Ventoux duikt men naar het zuiden om vanaf
het zuiden via de Bonette de Alpen in te duiken.
Eigenlijk kreeg ik op de Bonette al het gevoel
dat ik de finish in zicht begon te krijgen. Je rijd
daarna bijna continu noordwaarts. De Col de
Wettstein ligt in de frontlinie van de Eerste
Wereldoorlog, niet ver van Le Linge. Op de
Wettstein ligt een Frans oorlogskerkhof met
3528 gesneuvelden. Na de Wettstein was het
nog 2 etappes tot de finish in Saverne. In totaal
Zoncolan, Selle Monte (It, 1750m, 2x)
De Zoncolan is de Italiaanse tegenhanger van
de Angliru; een verschrikkelijk steil kreng. Ik
heb de col eerst van de makkelijke kant
beklommen. De eerste 10 km tot het skidorp
Zoncolan gaan goed, daarna wordt de weg
smaller en steiler. In de afdaling kan ik de klim
in mij opnemen. Twee dagen later werd de
Zoncolan van de zwaarste kant beklommen.
Het middenstuk van 6 km, direct na Liarits, gaat
gemiddeld 15% omhoog. Niet de top is dan het
mikpunt, maar het vlakkere deel door de
tunnels. De laatste 800 meter zijn wel weer
steil, maar dat valt te overzien. Ik hoor harde
muziek van de top komen. Het is de organisatie
van www.peakbreak.com, die een finishplaats
heeft ingericht met o.a. een opblaasboog. Deze
organisatie houdt een 8-daagse fietsevenement
vanuit Oostenrijk door Italië. Zij zijn vandaag al
over de Plöckenpass gekomen en houden een
afsluitende rit de Zoncolan op vanuit Sutrio. Na
een tijdje met een aantal deelnemers te hebben
gekletst, vervolg ik mijn weg.
Slotwoord
Als je mij nu zou zeggen waar ik het liefst fiets
tijdens de vakantie, dan heb ik duidelijk een
voorkeur voor: warm en droog weer (liever te
warm, dan te koud) en in (hoog)gebergte. Ik rij
erg graag in Frankrijk, maar ook in Süd-Titol
mag ik graag komen. In het voorjaar kom ik
graag in de Vogezen. Nadeel is dat het weer
niet altijd even goed is. Zou je alle tochten, die
ik gereden heb, uittekenen op een kaart van
Europa, dan heb je een groot aaneengesloten
gebied van de Afsluitdijk, San Sebastian tot
vlak boven Venetië. In 25 jaar tijd heb ik tijdens
fiets-vakanties bijna 50.000 km gereden. Op de
collenlijst staan 850 verschillende cols.
Gerrit Luggenhorst
Vrouwenweekend Papendal.
Vorig jaar ben ik met de NTFU een dagje naar België geweest om daar een deel van de
Ronde van Vlaanderen te fietsen. Een geheel verzorgde tocht voor vrouwen. Een prima
verzorgde dag met veel gezelligheid.
Dit voorjaar kreeg ik van Linda een mail
met de uitnodiging voor een vrouwen
weekend op Papendal met clinics onder
leiding van Daphny van de Brand. Je kon
kiezen tussen de ATB door Daphny of op
de race door KEK. Op de ATB leek me
wel wat dus de formulieren ingevuld.
Zaterdag 26 juni was het dan zover. 75
vrouwen hadden zich om 9.00 uur verzameld in de koffieroom. Na een korte inleiding van Linda en Daphny gingen we
op pad. Er waren zo’n 40 deelnemers
voor de race en 35 voor de ATB. Wij
gingen in 3 groepen op weg. Eerst sessie
onder leiding van Daphny. Oefeningen op
een grasveld om controle te krijgen over
de fiets en bochtentechniek. Maar al gauw
lekker het bos in. De paden met wenden
en keren werden opgezocht om op de juiste manier door de bochten te gaan.
Trappen, trappen klonk dan ook regelmatig door het bos. Na een voortreffelijke
lunch ging ik met mijn groep daarna onder
leiding van Johan trainen op dalen en
klimmen. De afdalingen werden steeds
wat steiler en smaller, de beklimmingen
ook steeds iets steiler. Een afdaling met
een bochtje naar rechts een bruggetje
over en gelijk weer links omhoog zit me
nog steeds dwars, want het lukt me niet
omdat zonder voet aan de grond te halen.
De fiets laten rollen, gewicht achterop,
staan op de pedalen, de aanwijzingen
klonken regelmatig door het bos. Voldaan
waren we om 16.30 bij het hotel terug en
was het snel inchecken en douchen om
daarna een rondleiding over Papendal te
krijgen. Na een voortreffelijke warme
maaltijd was het tijd voor twee workshops.
Ja de dag was goed gevuld. Ik had gekozen voor core stability en fietshouding.
Ook daar werden de nodige tips gegeven.
Er was een workshop over voeding en ik
begreep van anderen dat deze ook interessant was geweest. Iets voor volgend
jaar. Zo was het al gauw half elf en lonkte
het bed, want zondag was het al weer om
half acht melden voor het ontbijt. Na eerst
een groepsfoto te hebben gemaakt gingen
we weer in 3 groepen op weg. Ik had een
zeer gezellig groep die van gelijk niveau
was. Een mooi tocht door de bossen werd
gemaakt, eerst deel onder leiding Nico en
het tweede deel weer Daphny. Mooi beklimmingen en afdalingen werden weer
opgezocht als ook de nodig boomstammetjes. Aan het eind de tocht kwamen we
de groep van Johan achterop die met een
afdaling maakte over een zeer smal steil
paadje dat door ATB ers was gemaakt.
Een aantal van mijn groep zeiden gelijk
tegen Daphny die wij ook wel proberen.
OK als de anderen dat ook kunnen moet ik
dat ook kunnen dacht ik en dus maar naar
boven gefietst. Niet boven aan gaan twijfelen maar goed nadenkend en luis
terend naar de aanwijzingen van Johan
en Daphny kwamen wij allemaal goed beneden. De groep van Johan waren toch de
gevorderden, waarom liepen daar sommigen van? Dat heb ik dus maar mooi gedaan dacht ik toen bij mezelf. Zo heb ik dit
weekend veel nuttige tips, aanwijzingen
gehad. Net zo vaak een klim en/of afdaling
herhalen tot we hem allemaal onder de
knie hadden. Mezelf een aantal keren
overwonnen. Maar gelukkig daar was ik
niet alleen in. Leuk om zo aan elkaar op te
trekken. Veel geleerd, veel gelachen, veel
gezelligheid. Na nog even lekker gedoucht te hebben was het om 14.00 uur
tijd voor de lunch. Fietsonderhoud hoort er
natuurlijk ook bij en onder leiding van
Johan werden de fiets schoon gemaakt
ketting weer ingevet. Schoon mee naar
huis klaar voor de volgende keer.
Een geweldig weekend met 75 vrouwen
met één passie: FIETSEN.
Dinie Pasman
Een openhartig boek over de
geloofwaardigheid van het moderne
wielrennen
‘Waar het vroeger stoer was om
wielrenner te zijn, schaam ik me nu.’ Ook
voor profwielrenner Laurens ten Dam zijn
het verwarrende tijden. De sport is met de
ontmaskering van Lance Armstrong als
dopinggebruiker in groot verval geraakt.
‘Sinds een aantal jaar is de sport veel
schoner, maar we worden nu gestraft voor
de fouten van een vorige generatie.’
Maar is de sport nu wel schoner? En heeft Ten
Dam eigenlijk wel altijd volgens de regels
gespeeld? En hoe is het vertrouwen onderling in
de ploeg? Zoals altijd in het wielrennen is het
antwoord niet zwart-wit.
Ten Dam legt in dit boek alles op tafel. Zijn
gedurfde mening, zijn bloedwaardes, zijn
trainingen, zijn kritiek op journalisten en
collega’s en zijn vurige wens om geloofwaardig
te zijn. Voor hem is dit boek een poging nieuwe
fundamenten voor vertrouwen te leggen. Voor
de lezer is dit boek een kans om in de huid te
kruipen en het lijden te ervaren van een van de beste en kleurrijkste renners die het
Nederlandse peloton kent.
Robin van der Kloor
Robin van der Kloor (Den Haag, 1980) werkt als onderwijsjournalist
bij Dagblad De Limburger. Eerder schreef hij onder meer voor
Elsevier en cultureel maandblad Zuiderlucht. In zijn jeugd deed hij
aan wielrennen, nu schrijft hij erover.
Gegevens
Contactinformatie
Verschijningsdatum: 12 november 2013
Prijs: € 17,95
ISBN: 9789046815892
Aantal pagina’s: 208
Voor meer informatie over het boek, het aanvragen
van een interview en/of recensie-exemplaar kunt u
contact opnemen met Charley Haagsma.
E: [email protected]
T: 020-5706112
alles voor fietsen,
schaatsen en skeeleren
Dealer van
American Eagle
Basso
Batavus
Brompton
Cannondale
Colnago
Concorde
Gazelle
Multicycle
Idworx
Principia
Ridley
Stevens
Trek
Wilier
Viking
Raps
Finn
Bont
Zandstra
Campagnolo
Shimano
Sram
Fietsenwinkel Ten Tusscher
Oldenzaalsestraat 340
7523 AJ Enschede
tel 053 - 4358219
fax 053 - 4340001
www.tentusscher.nl