OPENING FESTIVAL ad MAAS proSTAAT vh THEATER PROstaat vh THEATERRRR door Tommy Ventevogel vs Milou Brockhus Zo, dat was me de voorstelling wel. Een indrukwekkende openingsvoorstelling om Festival aan de Maas mee te openen. Emoties vlogen overal, de suspense was strak aangetrokken, als een riempje van de H&M kinderafdeling en gewoon: wow. Ik hoop dat we deze lijn… deze duidelijke theatertrend, deze spuitbuslijn zeg maar, kunnen doortrekken, het hele festival door. Zo’n open, breed en omarmend festival voor de gehele theatersector, dat niet uitsluit maar INsluit, heeft natuurlijk ook een speech nodig. We presenteren u vanavond dan ook de proStaat van het Theater, 2014. Er hing al een soort vermoeden in de lucht dat deze indrukwekkende voorstelling van Louis van Gaal, voedingsbodem zou zijn voor een lijn die zorgvuldig is uitgespoten door de programmeurs… We hoeven er dus weinig over te zeggen. Maar dat doen we dus niet. Kijk! We kunnen een hoop leren van de Tweede Helft. We hebben ons in de proStaat van het Theater 2014 vooral gericht op u: het publiek! FOTO 1: (een foto van een verveeld iemand) Dit zien we vaker in het theater. Het spel boeit u niet. En dat kunnen we aan u aflezen. Probeer echter uit te vergroten. Gaap! Of roep eens BOE. Dan komt het bij de spelers binnen, en kunnen die ‘m nog peren. Of beter nog: ANTICIperen. Laten we het eens uitproberen. Zal Edouard even een slechte scene spelen? Voorbeeldscene bij foto 1: To be, or not to be. Saai. Saai. Matchfixers overal, voorspelbaar. Saai. Ik laat dat weten, kijk me: boeeeeeee. Of fluitconcert. Kan iemand even D aanslaan? … *fluit* FOTO 2: (iemand juicht, luidruchtig) Zo, need i say more? Zo zit jij er dus bij als een voetballer een “trucje” doet. Wattefak? Een trucje. Ja, heel goed uitgevoerd, maar gewoon voorbereid door. Doodgerepeteerd bijna. Dat kennen wij ook. Maar wattan? Applausje, elkaar aanstoten en fluisterden: ‘wow best vet’. Ik wil DEZE blik zien, en hem niet alleen ZIEN, ik wil hem voelen als ik me talent BOTVIER tegen een stille vierde wand die veel te warm is door die KUTparren. Dit SCHREEEUWT om een voorbeeld! Voorbeeldscene bij foto 2 (trucje) Kijk, dit is een trucje. Wij hebben een conflict. Ken je dat? Ik wil iets, DAT daar houdt het tegen, of BEMOEILIJKT mijn willetje. Dus dan kan ik deze zetten. *doet een trucje* Ik zal het nog een keer doen, ik hoor jullie niet. “1 waterijsje alsjeblieft” “Is op, helaas” *doet het trucje nog een keer* “Nee. Is nog steeds op” *Publiek joelt, hysterie. Fissa* En zo zit jij er bij als je er achter komt dat Oedipoes zijn moeder heeft geneukt en zijn vader vermoord. Wat de fak is er mis met jullie? Bij buitenspel kronkel je jezelf zowat een hernia. Maar Oedipous steekt zijn ogen uit en je kunt het net opbrengen om wat meer op het puntje van je stoel te gaan zitten. Niemand jankt nog als Iocaste zichzelf verhangen heeft. Waar is jullie betrokkenheid? Waar is jullie engagement? Sorry trouwens, dat heb ik nog niet uitgelegd. Maar er zijn voor aanvang koptelefoons uitgedeeld. Deze staan aangesloten op wat theatraleanalystischeverdieping. Dus soms roepen we maar wat, maar het is echt gestaafd zeg maar. Via kanaal 1 en 2 krijgt u die uiteenzettingen tot in den treuren. Waar was ik? Een theatermaker moet zijn maatschappelijke relevantie tegenwoordig tot in de oneindigheid vandaan zn tenen moeten kunnen uitkotsen en het publiek zit erbij en kijkt er naar. En dan? Dan ‘was je er bij’? Maar wat heb je nou eigenlijk gedaan? Een kaartje gekocht, ergens heengefietst, jas opgehangen, in de zaal gaan zitten, beetje kijken, beetje luisteren, beetje kuchen, beetje als klapvee uit je stoel springen aan het einde, ja, ook bij een slechte voorstelling geven we tegenwoordig een staande ovatie, om te laten zien dat we er bij waren. Zelfs als je in slaap bent gevallen. En dan die smerige tapwijn uit de schouwburg nippen En dan die smerige tapwijn uit de schouwburg nippen om het vooral te hebben over het engagement van de maker of is het wel of niet gelukt is. Of de maker wel of niet gewonnen heeft. En dan als het ek of het wk is barst de oranjegekte los en zitten we ineens met toeters in onze oren als springveren voor de televisie. En als we, wat zeg ik, de spelers en louis van gaal, als die winnen, dan hebben wij ook gewonnen, want we hebben zo fakking hard aangemoedigd dat het door de glasvezelkabel en met behulp van esoterisch energetische zendingsmasten in brazilie terecht is gekomen. Dan hebben we ineens allemaal gewonnen. Maar een beetje supporten in het Fvak als je naar een voorstelling van het rotheater gaat kijken, ho maar. *BOEroepen, slechte vergelijking* We weten het. Theatermakers zijn matchfixers. Met dank aan schrijvers, regisseurs, acteurs en dramaturgen staat de score van de wedstrijd vast. Daar moeten wij wat aan doen. Maar jullie… Jullie kunnen deze energie vasthouden, en meenemen het Festival in. Roep maar: wisselennn als een acteur niet presteert. Maar dan moet u, van de bank af komen en het zelf komen doen. De bal, de situatie, de plot, alles... is rond. Je kunt nergens zielig in de hoek gaan staan, waar je ook gaat zitten… je zit er BIJ. Geen kubistischmoeilijke shit hierzo. Joelen, fluiten, juichen, huilen, lachen, gapen. Laat je gaan! Ik wil dat jij je vaker vrij speelt zoek wat meer de diepte op ga vaker over de flanken. beetje links in de zaal zitten jij? naar voren. eerste rij Er lopen het hele festival scouts rond. Wie weet kom je dan in het eerste Op kanaal 1 legt Milou uit over het Hier en nu: kind worden in tijden van theaterrecessie. Een uiteenzetting van 34 pagina’s waar ze Deleuze aanhaalt, Catharsis uitrolt en daaroverheenrolt met een lichaam zonder organen in de ideologie van Antonin Artaud. Op kanaal 2 horen we hoe Tommy Ventevogel transparantie, transcendentie, en USP’s doorneemt: Unique Spoiler Points ten behoeve van de synergetische theaterervaring: een lezing zonder eind, en een worst wel twee, aub. Straks onthullen wij ook nog het SMOOTHBOARD waarop je een kijkje kunt nemen in de rizomatische doch doorzichtige hersenspinsels van de twee schrijvers van deze proSTAAT VAN HET THEATER 2014 Wij? Wij gaan nog even oefenen en masseren de proStaat van het Theater nog even in, aan de hand van wat ‘lagere’schoolvoorbeelden. ONDERTUSSEN?! Verklaren wij, de meisjes van Macabre, het Festival, en onze ZINTUIGEN voor GEOPEND!