vvv nieuwsbrief okt 2014

Geloven in Vrede
Yasmin Khalaf Haider:
We moeten vredesmuziek spelen!
asmin Khalaf Haider is 41 jaar en komt uit Syrië. Sinds 2000 woont
Yasmin met haar man Fadi en zonen Jamil (17), Filip (13) en Daniel
(5) in Enschede. In Enschede is ze al vier jaar diaken in de Opstandingskerk. Ze werkt als vrijwilligster in een buurthuis, helpt vluchtelingen inburgeren en vertaalt teksten uit het Arabisch. Door haar werk als
diaken in de Opstandingskerk en haar activiteiten in ‘Kerk in actie’ en ‘Syria’s Request’ weet Yasmin als geen ander dat je gewoon dingen kunt doen.
Er is contact met een kerk in Damascus, stad van haar geboorte in 1973.
Daar wonen haar ouders nog: vader, dichter en muziekinstrumentmaker,
en haar zachtaardige moeder.
Y
Ze vertelt dat de situatie op het moment
zo heftig is dat we niet langer kunnen
wachten met actie ondernemen. Maar
het is alsof de wereld zich doof houdt
voor de problemen in Syrië: men heeft
watten in de oren. Het is een situatie als
bij het vergaan van de Titanic: de mensen gilden met de dood in de ogen en
toch waren er muzikanten die bleven
spelen en zo rust en troost boden. Wij
moeten nu vredesmuziek spelen en de
mensen in Syrië spiritueel en menselijk
steunen. Wij moeten de Syrische mensen in het licht zetten en steunen en hun
ons vertrouwen geven.
de onverdraagzaamheid komen wel
heel dichtbij. Het nichtje van Yasmin
vroeg pas aan Yasmins broer: ‘Waar
moet je je toch verstoppen bij een bombardement. En waar moeten kinderen
spelen?’
Yasmin blijft zich verbazen dat de wereld niet helpt of ingrijpt. Ze constateert
dat rijke mensen zich wel redden, net
als toen op de Titanic toen ze oneigenlijke plekken kregen in de reddingsboot; ze komen ook nu wel weg. Er is
sprake van mensenhandel, maar de
armen en echte onderdrukten kunnen
Tot nu toe wilden Yasmins ouders in
hun land blijven wonen, maar omdat de
situatie steeds ernstiger wordt, kunnen
ze dat bijna niet volhouden. Een aangrijpend voorbeeld: haar moeder was
onlangs met trillende stem aan de telefoon. Ze had gezien dat iemand bij de
voordeur werd gedood. Het geweld en
2
Yasmin met haar gezin in Enschede
Af en toe voelt Yasmin zich machteloos,
wil ze schreeuwen en verlangt ze naar
de muziek van vrede. Ze hoort het gillen
uit Syrië. Yasmin zegt dat als het ware
op de ruggen van ons, mensen, het vredesalfabet gegraveerd staat. Maar als ze
in de spiegel naar zichzelf kijken, zeker
machtige mensen, zien ze dat alfabet op
hun rug niet.
niet vluchten. Legale wegen om het
land te verlaten bestaan niet meer: er is
geen Europese ambassade in Syrië;
mensen proberen naar het buitenland te
gaan voor een visum, en dat kost veel
geld en moeite; de kans dat het lukt is
één procent. Haar vader, die zich intens
verbonden voelt met het land, wil, nu IS
in het land is, ook vertrekken, maar kan
niet.
De Jozefkerk in Damascus is een
schuilkerk geworden, waar niet alleen
wordt gebeden. Mensen krijgen maaltijden, er wordt voedsel uitgedeeld,
mensen worden verzorgd of krijgen medische behandeling en psychologische
begeleiding. Vrouwen, zoals haar zus,
spelen een belangrijke rol. Leraren
geven les. Men steunt elkaar in Syrië
via Facebook: de een biedt iets aan, de
ander heeft iets nodig. Onderling wordt
gedeeld.
Kortgeleden was er in Enschede een demonstratie tegen IS en de genocide; er
waren vijfduizend deelnemers, onder
wie misschien tien Nederlanders. Yasmin vraagt zich af of ze als Syrische gemeenschap wel open genoeg zijn. Er
zijn tienduizend Syriërs in de regio, die
allemaal wel met een Nederlander contact hebben. Of is het zo dat de Nederlanders geen echte interesse hebben? Ze
zou zo graag de stem van Nederland en
de Nederlanders horen.
3
Zijzelf is in Damascus tussen allerlei religies opgegroeid, in een liberaal gezin,
waarbij allerlei mensen in vrede over de
vloer kwamen. Er was een veilig gevoel. Nu moeten christenen zich aanpassen en dragen ze ook bedekkende
kleding. De oorlog heeft een voorgeschiedenis gehad met daarin ook een rol
voor het Westen. Door haatfilms tegen
de islam, cartoons en heel veel kritiek
is er mede voor gezorgd dat de liberale
moslims en de christenen gezien werden als bondgenoten van het Westen.
De radicalen ontploften. De eersten die
daarvan de dupe zijn, zijn de christenen
en de liberale moslims. Voorheen was
er misschien geen totale vrijheid, maar
wel veiligheid, en nu is ook die verdwenen. Recent zag Yasmin een foto
van haar moslima-vriendin uit de tijd
dat ze economie studeerde. Ze moest
huilen: er is zo veel kapot gemaakt.
moede: een tekort aan ‘tevreden-gevoel’!
Onlangs was Yasmin met haar zoontje
in een kindernevendienst waar het
thema vrede was. De Nederlandse kinderen weten niet wat vrede inhoudt, een
kind in oorlogsgebied weet dat wel!
Yasmin heeft ook in haar eigen leven
ervaren wat vrede betekent.
Hier in Nederland heeft ze een doel: het
goede van twee werelden verbinden.
Een uitwisseling tot stand brengen. Ze
is intussen verweven met het ‘Nederlandse tapijt’, maar is ook verslaafd aan
haar moederland.
Als ze iets vertelt over haar eerste tijd in
Nederland, schrik ik wel. ‘Mensen kijken je als vluchteling soms aan alsof je
zielig bent en gebroken vleugels hebt.’
Maar hierdoor is ze wel sterker geworden ‘Het schot dat je niet vermoordt,
maakt je sterker.’ Maar je moet wel
energie inzetten om jezelf te bewijzen.
Er is ook pas vrede als er geen discriminatie meer is. Vrede moet van binnenuit komen. Yasmin ziet vrede heel
breed, dus inclusief vrede met jezelf
vinden.
Yasmin groeide in Damascus in vrede
op. En nu probeert ze hier en daar aan
vrede te werken. Ze laat me een prachtige gedichtenbundel zien met gedichten van haar vader en teksten van
haarzelf. Ook tekent ze verhalen op van
mensen en zal ze op de landelijke dag
ons daarin laten delen.
En dan komt kleine Daniel met zijn
vader binnen en zie ik Yasmin, die naast
haar rol als vredesvrouw, ook moeder
en partner is. De heerlijke dadelkoekjes
die ze voor me bakte, gaan er ook bij
Daniel goed in. Even een intermezzo,
even gewoon blije gezichten. Want
daarna bekijken we een videofragment
van de begrafenis van enkele jongeren
in Syrië. De rouwenden verwoorden
daarbij hoe vreselijk dit is. Maar ook
Yasmin realiseert zich dat ze in luxe
leeft, materieel en immaterieel. Veiligheid en vrijheid zijn onbetaalbaar. De
Syriërs in Nederland hebben twee totaal
verschillende beelden: één oog is gericht op de verschrikkingen van de oorlog en één oog op de luxe die ze nu in
Nederland hebben. Mensen weten niet
hoe rijk ze zijn, in allerlei opzichten. De
mensen hier hebben een ander soort ar-
4
Syria's Request Hulpactie zamelt geld
in voor de noodlijdende Syrische burgerbevolking, met name in Damascus,
Hassaka en rond Homs. Bij de drie projecten gaat het om reeds langer bestaande banden met organisaties in
Syrië waar van bekend is dat ze alle
binnengekomen geld terecht laten
komen bij de mensen die het echt nodig
hebben, onafhankelijk van hun religieuze of etnische achtergrond.
Het IBAN van Syriarequest is
NL40INGB0007667732 t.n.v.
Samenwerkende Democratische Organisatie
Lineke Schakenbos
zeggen ze dat er geen haat mag zijn tussen christenen en islamieten. In de film
wordt ook gezegd dat de islam liefde en
vrede inhoudt. De tranen springen in
mijn ogen, en ik ben de verdere dag stil,
heel stil.
Yasmin spreekt binnenkort op onze landelijke dag en ze sprak in de Vredesweek in Enschede.
De genoemde gedichtenbundel is
te koop via Yasmin Khalaf Haider
Hanenberglanden 251
7542 EX Enschede
(06) 39 12 11 11 (06) 19 80 07 00
[email protected]
Jasmijn
Mijn land, je lijkt op een vergiet met heel
veel gaten
Mijn angst is dat de liefde door de gaten
wegstroomt
Damascus, maak van alle harten één
West, oost, noord en zuid
Nee
de Jasmijn zal niet sterven door iemand
die z’n moraal heeft verloren
Haar bloemen zullen weer tot bloei komen
De duisternis verdwijnt
Yasmin met de bundel met haar
Kinderen lachen weer
vader’s gedichten
Ze zullen de geuren weer verspreiden
De tornado zal afgelopen zijn
Dan worden de hemel en de harten helder
Nee, het klopt niet dat het kwaad altijd overwint
Fouad Haidar
Woorden van hoop
Een toekomst voor Syrië
5

Download Report