Artikel van NU.nl op 8 augustus 2014 Op haar twaalfde gaf topvioliste Emmy Verhey (nu 65) haar eerste concert. Na 52 jaar wil ze wel eens een leven zonder druk van optreden en dagelijks studeren. "Het is puur topsport. Als je techniek niet voortdurend op peil blijft, hoor je dat meteen." Najaar 2015 houdt ze er voorgoed mee op, zo werd deze week bekend. Na haar eigen jaarlijkse festival, en "eventueel nog een afscheidsconcert" is het klaar. Niet alleen omdat Verhey steeds minder werk heeft en er meer concurrentie is, vooral omdat het tijd wordt voor andere dingen, vertelt ze in een interview met NU.nl. "Het een heeft het ander natuurlijk wel min of meer beïnvloed. Ik stop nu niet omdat er te weinig werk is, dat vind ik niet direct een aanleiding. Maar ik ben natuurlijk ook niet meer piepjong, dat is een gegeven." "Mijn familieleven en sociale leven hebben altijd te lijden gehad onder mijn vioolspelen, ik was altijd weg op onregelmatige tijden. Ik had bijna altijd concerten op de verjaardagen van de kinderen, en dat heb ik nu weer met mijn kleinkinderen. Op een gegeven moment ga je denken: misschien moet ik toch eens een keer een andere kant op kijken. En de jaren die ik nog krijg, want dat is ook maar de vraag natuurlijk, op een andere manier gaan invullen." "Ik geef niks om dat getal hoor, ik vind niet dat iedereen op zijn 65e gepensioneerd moet zijn. Ik ken ook zat mensen die doorwerken, fantastisch. Bijvoorbeeld beeldend kunstenaars, die kunnen gewoon een week weg en daarna weer vrolijk door. Dat is zo heerlijk." Werd het vioolspelen ook fysiek moeilijker om vol te houden? "Tuurlijk, tuurlijk. Mijn conditie is heel goed hoor, ik kan van alles aan. Maar ik wil wel eens een wandeltocht maken van vijf dagen, dan is het wat lastig om je viool op je rug mee te nemen." Kunt u uitleggen waarom het voor een violist veel moeilijker is om na een tijd niet studeren verder te gaan, dan voor bijvoorbeeld een pianist? "Dat is totáál anders ja. Vioolspelen is topsport op de vierkante centimeter. Je maakt met je vingers links contact op de snaren, met je rechterhand probeer je het geluid eruit te strijken. Dat contact met je linkerhand moet voortdurend op peil blijven, anders verdwijnt dat. En dat hóór je meteen. Ook aan de snelheid, want je techniek holt achteruit." "Het is gewoon sport, het is púúr sport. Als een schaatser een week niet traint, gaat hij ook niet meer zo hard." Heeft u veel last gehad van blessures? "Ja ontzettend veel. Ik denk dat ik mede stop omdat ik bang ben voor de volgende blessure. Hoeveel bezoeken aan de therapeut ik niet al gebracht heb, haast onnoemelijk. Godzijdank zijn ze er. Zonder fysiotherapeut kunnen wij ons vak niet uitoefenen." Klopt het dat u wel eens concerten heeft gespeeld terwijl u veel pijn had? Fel: "Ja nou! Ontzettend." Waarom doet iemand dat? "Ja waarom, omdat de situatie zo is en je weet dan vaak nog niet precies wat er aan de hand is. Daar moet je eerst doorheen, dan word je behandeld op de juiste manier en vertrekt het weer." Zuchtend: "Ja nou ja, het is allemaal niet zo erg. Maar ik heb inderdaad wel gehad dat ik voor een concert in de kleedkamer zat en dacht: ik kom straks op en kan niet meer spelen. Een nachtmerrie bijna. Dan speelde ik toch en ging het wel. Al hoorde ik achteraf soms van vrienden die in de zaal zaten dat ik lijkbleek was. Niet zo gek natuurlijk." Dat klinkt niet erg gezond. "Nee, nee, het is ook niet zo'n gezond vak hoor." Was dat ook faalangst? "Van faalangst heb ik ook altijd wel last gehad. Het een houdt ook verband met het ander. Ja, god ja, angsten." Ja? "Ja, ook angsten ja. Tuurlijk... Het is ook altijd een concurrentieslag. Dat ene concert kan iedereen bijblijven. Soms hangt er veel van af." Heeft u de concurrentie veel zien veranderen? "Er zijn nu veel jonge mensen op podium terechtgekomen, heel veel. En op allerlei gebied; piano, cello, viool. Het aanbod is enorm." Is dat goed of slecht? "Natuurlijk is dat heel goed, iedereen moet muziek kunnen maken. Iédereen. Niet alleen getalenteerde kinderen, maar ook kinderen die iets minder getalenteerd zijn, dat is mijn grote speerpunt. Je moet muziek aanbieden aan alle kinderen, het moet niet van de ouders komen maar van de school."