Al Pacino (74) is nog dol op acteren Zaterdag was het Al Pacino-dag op het Filmfestival van Venetië. De bejaarde filmster sprak over zijn rollen in twee nieuwe films. Door Coen van Zwol A ls er een echte filmster in het huis is, een levende legende zelf, dan verandert een deel van de filmpers na afloop van een persconferentie in een roedel schoolmeisjes die op de witte tafel afstormen, zwaaiend met mobiele telefoons, iPads en handtekeningenblokje. Het is licht gênant en gebeurde zaterdag twee keer op rij, al zal het voor Al Pacino (74) just another day at the office zijn. Zaterdag was het Al Pacino-dag op het Filmfestival van Venetië. Hij speelt er twee gedeprimeerde, oude mannen: een gesloten, over zijn gemiste kansen treurende sleutelmaker in Manglehorn en een bejaarde, imploderende acteur in The Humbling. Hij sprak tweemaal de pers toe. „Bent u depressief ?” Het was een even stupide als doeltreffende vraag, want Pacino kwam er meermalen op terug. „Nee, nee, ik ben juist dol op wat ik doe, ook dit! Ik had issues als een jonge man, nu niet meer. Dit vliegtuig heeft de landing nog lang niet ingezet!”, verzekerde hij fier. En daarna: „Als Michael Corleone in The Godfather 3 was ik toch ook al depressief ?” En later: „Alles draait om begeerte. Heb je die nog? Theater en film eisen een zware tol. Shakespeare uit je hoofd leren, meermalen per dag optreden. Of op locatie filmen. Ik herinner me dat ik Scarecrow deed met Gene Hackman. Het was gloeiend heet, in Bakersville, Californië, en Gene moest met lagen kleren door de woestijn lopen. Dat was geen probleem, wat Gene had de begeerte.” Interessante associatie, Gene Hackman, want die is juist met acteren gestopt omdat hij er geen zin meer in heeft. Net als Pacino in de rol van de vereenzaamde Shakespeare-acteur Simon Axel in The Humbling, die tijdens een opvoering in de orkest- bak kukelt en stopt met acteren omdat hij denkt dat hij zijn gave en geheugen kwijt is, zijn mojo. Maar stoppen is lastig als je eigenlijk op het podium leeft. Dus volgt de eenzaamheid van de roem, drank, drugs, een mislukte zelfmoordpoging, een kliniek, en daarna hoop als een lesbienne – Greta Gerwig – een relatie met hem begint .Terwijl zij zich tot femme fatale ontwikkelt, strijdt Axel met een gekraakte rug, seksuele en financiële onmacht, tegen beginnende alzheimer en hallucinaties. Poeren in de gekwelde ziel van de acteur mag iets van zelfbevlekking hebben, Broadway lijkt toch een thema in Venetië te zijn dit jaar. In de wat oubollige farce She’s Funny That Way van Peter Bogdanovich en de bejubelde tragische farce Birdman van Alfonso Iñárritu gaat het om tragikomische verwikkelingen rond een repetitie van een toneelstuk op Broadway. The Humbling vertoont opvallende overeenkomsten met Birdman: een acteur in zijn nadagen, een nachtmerriescène waarin hij per ongeluk uit zijn theater dwaalt en niet meer wordt binnengelaten, een finale op het podium waar spel en realiteit zich bloedig vermengen. Maar waar Birdman hardhandig de spot drijft met gezwollen acteursego’s en theatrale gestes, weet The Humbling narcisme en de vernederingen van de ouderdom nog tot iets verhevens op te blazen. Wat wil je ook met Al Pacino. Hij probeert hier tragikomedie, maar is simpelweg niet grappig. Dan zou hij Al Pacino niet zijn. Die is namelijk depressief. FOTO REUTERS Reportage Filmfestival Venetië Al Pacino, geflankeerd door Lucila Sola (zijn 35-jarige vriendin, rechts) en Camila Sola (haar dochter, links).