“Zonder al die lieve gebaren zou dit ondraaglijke jaar nog

“Zonder al die lieve gebaren zou dit ondraaglijke jaar nog ondraaglijker zijn
geweest”
“Op 12 april een jaar geleden heb ik mijn partner als vermist moeten opgeven bij de politie. Wat er
dan door je heen gaat, is met geen pen te beschrijven. En wat we allemaal meegemaakt hebben
sinds die dag, al helemaal niet. Je kunt je geen voorstelling maken waar je in belandt als je partner
vermist is. Als Forensische Opsporing met een koffer door je huis loopt om DNA te verzamelen,
komen programma’s als CSI akelig dichtbij. Paragnosten melden zich ongevraagd met de meest
akelige scenario’s, waar je nog tijden akelig van droomt. Trillend van de zenuwen en adrenaline
wachten op nieuws na de diverse zoektochten. Kinderen die niet naar bed willen/steeds uit bed
komen/huilen/boos worden en totaal van slag raken door de continue stroom mensen die steeds
het huis in en uit lopen. Het is een bizar jaar geweest. En dat is het nog steeds.
We missen Hanno nu al een jaar. En er is nog steeds geen spoor of aanwijzing. Voor ons is dit een niet
te accepteren, verscheurende onzekerheid waarmee ik met mijn kinderen dag in, dag uit leef. Met
drie schoolgaande kinderen zijn er dagelijks mijlpalen waar we Hanno bij missen. Hij heeft alle
verjaardagen gemist en was niet bij de eerste schooldag van onze jongste. Er was een lege plek aan
tafel bij kerst en een lege stoel bij de allereerste voorstelling van de jongste. Hij kan onze oudste niet
overhoren en is niet bij de judowedstrijden. Vaderdagcadeautjes liggen nog onuitgepakt op de kast.
Onze kinderen hebben het zwaar met het gemis van hun vader. Net als wij snappen ze niet dat Hanno
van de ene op de andere dag is verdwenen. Het is afschuwelijk dat ik ze dat ook niet kan uitleggen.
Met steun van familie, vrienden en professionals doen we er alles aan om de kinderen door deze
moeilijke periode te loodsen in de hoop dat de littekens die zij onvermijdelijk oplopen door de situatie
niet onoverkomelijk worden.
De kinderen centraal
Maar er is ook een onvermijdelijk ritme dat er voor zorgt dat we verder moeten met ons leven. Tussen
hoop en wanhoop gaan we daarom naar school, werk, sport en doen andere alledaagse dingen. Bij
alles wat ik doe of laat, staan de kinderen centraal. Ik probeer mezelf en de kinderen te beschermen
waar dat mogelijk is. Als we net de energie hebben verzameld om boodschappen te doen, komt
goedbedoelde interesse niet altijd goed uit. Zeker niet als de kinderen erbij zijn, die veel opvangen. Ik
neem dat niemand kwalijk want ik zou in hun schoenen ook niet weten hoe ik op deze bizarre situatie
moest reageren. Het verklaart misschien wel waarom ik soms anders reageer dan men graag zou
zien in persoonlijk contact. Maar we waarderen de steun en betrokkenheid van mensen om ons heen
enorm.
Niet in de media
Sommige mensen vragen me waarom ik mijn verhaal niet zelf vertel in de media. Ook dit is om mijn
kinderen te beschermen. Kinderen willen niet anders zijn, kinderen willen niet opvallen en willen ook
niet steeds herinnerd worden aan hun ‘bijzondere’ status. Ik gun hen, voor zover mogelijk, een zo
normaal mogelijke schooltijd, speelafspraken, vrienden. Het lukt ons nu al amper om boodschappen
te doen, naar de kapper te gaan, naar de sport, etc. zonder dat we worden aangesproken. Als ik zelf
in de media treedt, wordt de groep mensen die ons zal herkennen nog veel groter en als ‘het gezin
van Hanno’ worden we dan nog vaker met onverwachte en soms ongewenste situaties
geconfronteerd. Vandaar de keuze om de perscontacten over te laten aan onze goed geïnformeerde
woordvoerder die dit vrijwillig en professioneel doet.
Onvermoeibare vrijwilligers
Een fantastische club vrijwilligers staat om ons heen en helpt waar ze kunnen. Zij blijven
onvermoeibaar meedenken en zetten zich op allerlei manieren in bij de zoekactie naar Hanno. Ze
bellen instanties, denken mee met de politie, onderhouden contacten en zamelen geld in voor de
zoekactie. Ook voor praktische hulp kan ik bij deze club vrienden en familieleden terecht. Dat is
belangrijk omdat ik als achterblijver dagelijks verstrikt raak in de bureaucratische molen die geen
genade kent bij een vermissing. De belastingdienst, hypotheekverstrekker en zorgverzekeraar hebben
geen procedure die ingaat bij een vermissing. Ook niet als dat betekent dat er een inkomen wegvalt,
informatie niet beschikbaar is of een handtekening niet kan worden gezet. Ondanks goede wil van
mensen ben ik daardoor veel tijd kwijt met rompslomp en geautomatiseerde botheid waar ik geen tijd
en energie voor heb. Ik verbaas me er dagelijks over dat we dit in Nederland zo slecht hebben
geregeld.
Grootste wens
We geven de moed niet op. Dank zij de enorme inzet van een groep vrienden en familieleden,
bemoedigende reacties van bekende en onbekende mensen en de inzet van de politie en vele anderen
houden we dit vol. De zoekactie gaat door. De politie doet wat mogelijk is en zelf blijven we ook
onverminderd zoeken naar mogelijke scenario’s en aanwijzingen. Ik hoop dat iedereen onze behoefte
aan privacy in deze moeilijke situatie blijft respecteren. Tegelijk worden wij ontzettend gesteund door
al die lieve reacties op social media, aardige berichten, kaarten, lieve gebaren en oprechte
betrokkenheid van bekenden en onbekenden. Onze allergrootste wens is dat we snel meer
duidelijkheid hebben en weten wat er met Hanno is gebeurd. Mijn op één na grootste wens is dat ik
mag blijven rekenen op steun en betrokkenheid, want zonder die gebaren zou deze ondraaglijke
situatie nog ondraaglijker zijn. Ik zou daarom graag al deze betrokken mensen op deze plek willen
bedanken voor de steun aan ons in het afgelopen jaar.“

Download Report