Lees meer

Authentiek zijn; dat is alles waar het om gaat
Wat doen we; binnen of buiten zitten. Ja, buiten
natuurlijk. In Friesland op het platteland met een kop
koffie op het terras in de zon. Ideale plek voor een
gesprek. We lopen door de garage naar buiten. Paul
legt uit dat ze nog aan het verbouwen zijn. Een beetje
over wat planken heen stappen en we staan in de tuin.
Paul,
Leeuwarden
Het uitzicht in de tuin is wijds: groen, akkers, een kerk,
blauwe lucht met vriendelijke wolken. Zo Hollands als
maar kan. Trampoline voor zijn twee kinderen. Veel
plaats om te spelen. Ook voor de tuin zijn er plannen.
Paul wil het wat anders gaan indelen en er moet een
schuur komen. Hij vertelt dat hij gek is op oldtimer
motors en auto’s. Zijn auto staat voor de deur, maar
de rest van het mobiele erfgoed staat nog bij zijn
schoonvader verderop in het dorp. Daarom moet er
een schuur komen. Maar omdat hij nog niet weet
waar die precies moet komen, blijft het nog even bij
een plan. Paul vertelt dat hij ook het huis helemaal zelf
heeft verbouwd. Zelf bedacht hoe het allemaal moest
worden en stap voor stap aan de gang gegaan. Hij is
heel erg handig en heeft precies in zijn hoofd hoe het
moet gaan worden. “Heel precies”, lacht hij. “En dan
komt het nooit af.” Nu, tien jaar later, is het huis dan
toch bijna klaar.
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
Paul vertelt trots dat hij toezichthouder is van alle
monumentale panden bij de gemeente. Het is heel
druk, heel dynamisch, want alle panden zijn anders en
als iemand er iets aan wil veranderen heb je met veel
richtlijnen en wetgeving te maken. Paul houdt er
toezicht op dat dat dan allemaal klopt. Maar als
mensen iets willen wat niet kan of niet mag, betekent
dat nogal eens slecht nieuws. En dat kan wel eens
lastig zijn. Maar Paul geeft aan dat hij veel waarde
hecht aan de ambtseed die hij heeft afgelegd, dat hij
naar eer en geweten de wetten zal naleven. En dat
doet hij dus ook, hoeveel druk er soms ook op hem
wordt uitgeoefend. “Maar als je dan naar buiten loopt
na zo’n lastig gesprek en het is al het derde op een
dag, vreet dat wel aan je. Ik weet wel dat ik het zo
moet doen, maar leuk is het niet. En ik snap ook heel
goed dat de mensen het soms anders willen en boos
worden.” Zware baan dus, met naast de afspraken
veel vergaderen. En bij thuiskomst een gezin met twee
jonge kinderen en verbouwen. “Ik was altijd maar aan
het jagen. En kreeg ik steeds meer hoofdpijn.
Hoofdpijn werd steeds vaker migraine. Mijn nek zat
daardoor continu vast en op slot.”
Een jaar of twee geleden zag Paul zelf ook wel dat een
burn-out dreigde. Maar hij vond dat hij zich dat niet
kon permitteren. Te druk. En nuchter als hij is, bedacht
hij zich, ach, het wordt vanzelf wel kerstmis. Het jagen
ging maar door. En hij werd steeds minder zichzelf,
werd steeds minder authentiek. Ook merkte Paul dat
hij steeds agressiever ging reageren en zichzelf dan
bijna niet meer kende.
“Op een dag zag ik mezelf zweven boven andere
mensen. Dat was niet normaal meer. Toen ben ik
direct naar personeelszaken gegaan en heb gezegd dat
er nu echt iets moest gebeuren, dat het helemaal mis
ging en dat ik anders mijzelf of een ander iets aan zou
doen.” Zo kwam ik bij de bedrijfsarts en kwam ik thuis
te zitten. De eerste vier weken was een allemachtige
klap. Ik kreeg mijn lichaam helemaal niet meer in
beweging en had nu continu hoofdpijn. Via een collega
kende ik Ciran en gelukkig kreeg ik een verwijzing.”
“Bij de intake zei ik nog dat ik helemaal niet ziek was.
Dit is alleen een moment in mijn leven waar ik
doorheen moet, waar ik aan toe ben. Inmiddels weet
ik dat ik wel erg veel tegelijk op mijn schouders neem.
En dat het daardoor wel lang kan duren voordat ik ook
iets afmaak. Ik heb nu geleerd keuzes te maken. Ik kies
er nu vaak voor om iets helemaal niet te doen. In
plaats van het nog niet te doen. Dit geeft veel rust. Zo
komt die schuur er later nog wel een keer.”
“Ik mocht tijdens het Ciran traject naar dat klooster,
het Tibetaans instituut Yeunten Ling in Huy. Daar heb
ik aandachtig met mijn ogen dicht zitten te luisteren.
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
En wat er tijdens de lezingen werd gezegd, is heel diep
binnen gekomen. Lijden hoort bij het leven. Dat is er
gewoon. Maar wij voegen zelf lijden toe door hoe we
ermee omgaan en in die negatieve gedachten, in het
lijden blijven hangen. Dit is in de Boeddhistische leer
“het lijden van het lijden”. Daardoor zijn we zelf de
grootste veroorzaker van het lijden. Dat doe ik nu niet
meer.” Paul vertelt heel nuchter hoe hij deze wijsheid
toepast in zijn dagelijkse leven. Nog steeds heeft hij
moeilijke gesprekken in zijn werk, en worden mensen
kwaad. Maar hij gaat er niet meer in mee, neemt het
niet meer over. Zo klinkt het eigenlijk heel simpel.
De belangrijkste boodschap die hij van Ciran heeft
meegenomen, is de dingen in perspectief zien. Niet
vastklampen aan de dingen van vandaag, want alles is
nu eenmaal veranderlijk. Hij doet de dingen met
aandacht, juist omdat ze morgen misschien weer
anders zijn. Zo vertelt Paul dat er bij de gemeentes
flink gereorganiseerd gaat worden. Wat dat voor hem
betekent weet hij nog niet en hij maakt zich er ook
niet druk om. “Ik kan dat toch niet veranderen en dan
helpt het mij en mijn gezin al helemaal niet als ik me
er ook nog druk over ga zitten te maken.”
“Ik had een flinke burn-out. Voor mij was dat een
taboe. Dat zou mij toch nooit overkomen. Maar nu zie
ik het als een ijkpunt in mijn leven. Het moment
waarop ik weer kon starten met mezelf zijn. Ik was
behoorlijk ver heen, en ik had dan ook niet gedacht
dat ik weer zo snel en weer zo volledig aan het werk
zou zijn. En er dan ook nog helemaal anders in zou
staan. Authentiek zijn, jezelf herkennen in hetgeen je
doet, dat is alles waar het om gaat. Ik sta er iedere dag
bij stil. Alles bewust en met aandacht doen, dat maakt
het verschil.”
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n

Download Report