Robin Hood naar het heden getild Robin Hood naar

© Copyright 2013 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Maandag, 17 februari 2014
RECENSIE
Scènefoto uit ‘Robin Hood’.
foto Joost Milde
Robin Hood naar
het heden getild
D
e legende rond Robin
Hood is al eeuwenoud.
De Engelse volksheld die
stal van de rijken, de buit
verdeelde onder de armen en in opstand kwam tegen het gezag, inspireerde velen. Zo ook Inèz Derksen,
regisseur van het Sittardse jeugdtheatergezelschap Het Laagland,
die er de laatste jaren bijna een gewoonte van maakt om klassiekers
(Ronja de Roversdochter, Het oneindige verhaal, King A) onder handen
te nemen.
Waarom ook niet? Robin Hood
mag dan uitgekauwd zijn, Derksen
verstaat de kunst om oud materiaal
te vertalen naar jeugdvoorstellingen met thema’s van nu als geen
ander. In Robin Hood (8+) flikt ze
het opnieuw. Hoewel het originele
verhaal over de weldoener het uitgangspunt is, tilt de originele Laagland-saus van Derksen het verhaal
in één keer naar het heden. De
zoektocht naar de held in jezelf
vormt het uitgangspunt.
Vijf jonge mensen werken in het
Robin Hood Park waar bezoekers
zich kunnen vermaken met attracties als ‘het brandend bos’ of ‘sheriff survival’. Een park waar ‘voel je
vogelvrij’ het motto is. De werknemers voelen zich echter allerminst
vrij. Ze schikken zich volledig naar
de grillen van parkmanager Bink,
een bullebak eerste klas die er vooral genoegen in schept zijn personeel („mijn zoutzakkenteam”) af te
blaffen. Zijn vocabulaire bestaat uit
scheldwoorden en kleineringen.
Bink (een geweldige en uiterst geloofwaardige rol van Gijs Nollen)
besluit dat het attractie-arsenaal
van het park moet worden uitgebreid met een show waarin de medewerkers de oude legende zullen
JEUGDTHEATER
★★★★✩
Gezien: Robin Hood
Door: Het Laagland
In: Parkstad Limburg Theater
Heerlen (16-2)
Nog te zien: Roermond (29-3),
Weert (18-4), Venray (2-5), Sittard (17-5) en Maastricht
(18-5)
naspelen. Uiteraard neemt hij, die
iedere vorm van zelfreflectie mist,
de rol van Hood voor zijn rekening.
Repetitiescènes voor de show en
dagelijkse beslommeringen in het
park wisselen elkaar af. Dat zorgt
er met de komische noten en muzikale intermezzo’s (onder meer het
toepasselijke nummer Helden van
The Scene) voor dat de voorstelling
als een sneltrein voorbijgaat.
De verandering in de houding die
het personeel ondergaat, gebeurt
desondanks subtiel. Hoe bang ze
aanvankelijk ook voor hun manager zijn, er zijn grenzen aan het getreiter dat ze pikken. „Grenzen kun
je oprekken als een elastiekje. Maar
wat als dit elastiekje knapt?”, zegt
een van hen.
Dat is precies wat er gebeurt. En
zonder te veel over de afloop te verklappen: de opstand komt er. De
personeelsleden veranderen tijdens
de voorstelling in helden, uiteraard.
Waarna Derksen haar cast muzikaal toepasselijk, maar ook enigszins verrassend laat afsluiten met
(„Fuck you, I won’t do what you tell
me”) Killing in the name of van Rage
Against The Machine.
MARLOUS FLIER

Download Report