Ilja en Marleen Anthonissen, onderwijsadviseur

Ilja en Marleen Anthonissen, onderwijsadviseur en pastoraal werker
Ilja en Marleen Anthonissen-van der Louw zijn voor vier jaar met hun kinderen
Marieke en Niels uitgezonden door Kerk in Actie als pastoraal werker in de
Lutherse Redeemer Church in Jeruzalem en als onderwijsadviseur bij het
Bethlehem Bible College. Een belangrijk doel binnen hun werk is om
Nederlandse en Palestijnse christenen met elkaar in contact te brengen.
ACHIERAN ! / SOF SOF ! [eindelijk!]
WEBLOG 5, 24 maart 2014
www.kerkinactie.nl/bloganthonissen
Hèhè, eindelijk zitten we dan in Jeruzalem! ‘Sop sop’ was trouwens een betere titel geweest voor deze blog, want het
regende de eerste dagen pijpenstelen. Verschillende mensen waren ons dankbaar dat we regen meebrachten uit
Nederland. Het was hier namelijk erg droog geweest de afgelopen maanden. Wijzelf waren iets minder blij; we
sjouwden heel wat af om allerlei administratieve zaken te regelen (huis, bank, werkvisum) en liepen te kleumen in onze
zomerjackjes bij 10°C. Onze dikke winterjassen hadden we natuurlijk thuisgelaten vanwege veel te warm in Nederland
het weekend van vertrek… Gelukkig zijn we intussen aardig geacclimatiseerd, omdat het buiten opgewarmd is tot 20-25
graden.
Werkom!
Over acclimatiseren gesproken: we hadden ons voorgenomen om de eerste week rustig aan te doen met de kinderen,
maar dat is bij een mooi voornemen gebleven. Maandagavond laat kwamen we aan, dinsdagmiddag zaten we bij de
Redeemer Church voor een eerste gesprek met onze lokale baas, Propst Wolfgang Schmidt, en ’s avonds stond Ilja
handen te schudden met de directeur van het Bethlehem Bible College op een conferentie van Palestijnse christenen.
De Propst trok meteen zijn agenda om een flink aantal vergaderafspraken met Marleen in te plannen, Ilja kwam er
genadiger vanaf, omdat de BBC-directeur het te druk had met de honderden buitenlandse gasten.
Een van hen bleek een oud-docent uit onze Engelse periode te zijn. Hij is een Messias-belijdende jood en vindt het
ongelofelijk confronterend om te horen over het voortdurende lijden van de Palestijnen, in het bijzonder de christenen.
Hij weet niet goed waar hij ermee heen moet, maar wil als gelovige die last wel mee dragen. De conferentie, Christ at
the Checkpoint, had dit jaar als thema ‘Your Kingdom Come’ en de deelnemers zochten met elkaar naar manieren om
als christen bij te dragen aan het overbruggen van de kloof tussen Palestijnen en joden. Onze vriend ging dan ook
moedig het gesprek aan met een vrouw die hem wanhopig vroeg hoe Jezus ooit terug kan komen op aarde als mensen
elkaar uitgerekend in het Heilige Land naar het leven staan. En dat laatste was eerder die dag heel tastbaar geweest
tijdens gevechten tussen betogende Palestijnse jongeren en het Israëlische leger, vlakbij het hotel waar de conferentie
plaatsvond. De weg lag nog bezaaid met stenen en andere rotzooi. De noodkreet van die vrouw bleef lang bij ons
hangen; zelf zijn we eigenlijk nooit zo bezig met Jezus’ wederkomst. Stiekem hopen we dat het nog een hele tijd duurt,
omdat het leven zoals we dat nu hebben gemiddeld toch wel erg prettig is. Zij liet ons zien dat gelovigen hier echt naar
de vervulling van Jezus’ belofte uit de Bijbel uitzien, maar er door alle gebrokenheid amper op durven hopen.
1
La dolce vita??
We zijn hier nu twee weken, maar het lijkt wel een half jaar. De uitzwaaidienst, waar we enorm hebben genoten van
alle familie en vrienden die van Delfzijl tot Den Haag naar Renkum waren gekomen, inmiddels eeuwen geleden. In een
andere cultuur neem je alle indrukken zeer intens in je op: nieuwe mensen, andere gewoonten, onbekende
bureaucratische kronkelpaden… Wat het nog heftiger maakte, is dat veel van wat we thuis van de taal wisten, nu niet
meer uit ons geheugen tevoorschijn wilde komen. Er kon alleen informatie in, niets meer uit. Tot overmaat van ramp
werden & worden we vaak in het Hebreeuws aangesproken, omdat we er blijkbaar Israëlisch uitzien. Als we dan
haperend uitleggen dat we in de Oude Stad werken bij een kerk, vinden mensen het erg leuk dat we hier leven en
moeite doen om te integreren. De jongen in de telecomwinkel zei al: ‘De volgende keer spreken jullie vloeiend
Hebreeuws, oké?’ In tegenstelling tot de vorige keer, toen we hier quasi-toeristisch waren, ontmoeten we nu veel
vriendelijke mensen die ons onverwacht helpen. Zo rijden mensen ons soms gratis ergens heen (een halfuur verderop)
of lopen ze mee om te laten zien waar een bepaalde instantie zit en bepleiten daar dan spontaan onze zaak. Ook
kunnen we goedkoop een aantal dingen overnemen van de vorige huurster van onze flat. Toen we kwamen kijken, ging
ze voor ons op internet op zoek naar goede basisscholen in Jeruzalem. En ‘onze’ medewerkster van de bank is geen
moeite teveel om ons wegwijs te maken in het ingewikkelde Israëlische betalingsverkeer; we mogen alles vragen en ze
wil ons zelfs helpen met de totaal onbegrijpelijke (want in technisch bank-Hebreeuws gestelde) website waar we
moeten gaan internetbankieren. Gelukkig hebben we ook nog Nederlandse redders uit de nood achter de hand: Aart en
Tineke. Aart werkt hier sinds twee jaar voor het Centrum voor Israëlstudies (CIS) en heeft zijn weg gevonden in de
bureaucratie, Tineke weet waar we moeten zijn voor zaken als kinderknutselspul en een RavKav, de lokale OVchipkaart.
Maar voor veel mensen is het gewone leven hier niet zo makkelijk, al was het maar omdat alles ontzettend duur is. Of
je moet een veganist zijn die graag buiten de deur luncht; groente & fruit en dus ook een broodje falafel met
aanhangend groen zijn redelijk te betalen. Maar de rest niet, van boodschappen tot de huur van je flat en van
huishoudelijke apparaten tot auto’s. Duizend euro is al een heel mooi maandsalaris, hoorden van Fatma, de
bankmedewerkster. Wij voelden ons dus erg ongemakkelijk toen ze vroeg hoeveel er elke maand op onze nieuwe
rekening zou worden gestort, want dat is het dubbele. En een winkelier vertelde ons dat veel Palestijnen met de auto
naar Bethlehem gaan om goedkoop in te slaan, maar vervolgens bij het checkpoint worden aangehouden en alle
boodschappen daar mogen achterlaten.
Om je een idee te geven wat mensen kwijt zijn aan een paar simpele boodschappen, hebben we zelf een soort
overlevingspakket gekocht bij een buurtsuper met de
veelbelovende naam Superdeal.
Quizvraag: wat kostten ons deze 2 blikken tomatenblub,
1 pot chocopasta, 1 potje jam, 5 uien, 300 gram gehakt, 4
danoontjes, 1 pot nescafé, 1 sojamelk, 1 halfvolle melk, 1
pak spaghetti, 1 fles olie en 3 pakken vruchtennectar?
Raad en check je antwoord onderaan de bladzijde – we
zijn benieuwd hoeveel je ernaast zat!
En nu kappen we ermee. Morgen gaan de kinderen voor
het eerst naar school en die begint om half 8. Dus om 6
uur op en om 7 uur met z’n allen de deur uit – gezellig…
Leila toov & tisbah ala cheer!
! € gtrdnwt :s drwtn tH (graag op z’n Hebreeuws lezen, dus van rechts naar links en zelf klinkers invoegen)
Steun dit project!
U kunt dit project steunen door uw bijdrage over te maken op rekening NL89 ABNA 0457 457 457
t.n.v. Kerk in Actie te Utrecht, o.v.v. het projectnummer Z 019241. Hartelijk dank!
2

Download Report