Eind voorbije zomer trokken vier hongerige jonge wolven (Ward

Val di M
Eind voorbije zomer trokken vier hongerige jonge wolven (Ward,
Sem, Omar en ikzelf) op aanraden van Siebe Vanhee en Sean
Villanueva naar het Italiaanse Valle Dell’ Orco. Het doel van de
trip: onze eerste ervaring op doen in het bigwall klimmen en
tussendoor onze ‘crack climbing’-skills bij te schaven. Benieuwd
of onze verwachtingen vervuld zullen worden en of de mythes
waar zijn, komen we 5 september aan in de vallei met een auto
propvol klim- en kampeermateriaal en vooral een viervoud aan
motivatie om te klimmen!
De vallei bevindt zich aan een van de ingangen van het natuurreservaat ‘Gran Paradiso’ en biedt dus een prachtig zicht op dennenbossen en uitgestrekte massieve granieten wanden.
De geruchten die ons perfecte barsten op compacte graniet beloofden waren zeker niet overdreven, want het is hier een waar
paradijs voor de barstminnende klimmer!
Onze eerste week in dit stenen Walhalla rammen we onze handen en vingers in barsten van alle formaten. Naarmate de dagen
vorderen worden de gelukzalige glimlachen op onze gezichten
breder en de huid op onze handen steeds ‘schurftiger’ door alle
verwondingen. We beleven een goedgevulde week met handjams, fingerlocks, off-width miserie, multi-pitch met een vleugje
speleologie, artificieel klimmen in apocalyptische omstandigheden en als kers op de taart de ontdekking van de prachtige route
‘Legoland’. Met het vooruitzicht op slecht weer besluiten we
onze bigwall-missie te verplaatsen naar oorden met gunstigere
weersvoorspellingen. Na het raadplegen van de weinige andere
klimmers in de vallei zetten we koers richting Val di Mello…
EERSTE BIGWALL-POGING IN VAL DI MELLO
Val di Mello is bekend om z’n enorme granieten wanden, gigantisch aanbod sportklimroutes, alpine routes en als boulderhemel. Het is hier dat we onze eerste ervaring in het bigwallklimmen willen opdoen.
Wanneer we aankomen op de sjofele en gezellige klimmerscamping is het nacht, maar ’s morgens worden we wakker in een
panorama dat echt alle verbeelding te boven gaat! Als we onze
slaapdronken gezichten buiten steken, is het eerste zicht enorm
indrukwekkende rotsen overgoten in de ochtendzon. Het vooruitzicht aan granieten monsterwanden van meer dan 700 meter
hoog brengt meteen het schuim op onze lippen!
Het vooruitzicht om nu heel binnenkort in de wand te kunnen
hangen heeft een effect dat we best beschrijven als ‘spuitwater
in onze aderen’.
We leggen contact met Simone Pedefferi, een lokale klimmer
die veel routes heeft geopend. We leggen hem uit wat we van
plan zijn, wat voor route we zoeken en vragen hem suggesties.
Hij geeft er ons drie die zich allemaal op de Qualido wand bevinden. Alle belangrijke details zitten vers in zijn geheugen, wat
niet raar is aangezien hij deze routes heeft geopend. We kiezen
uiteindelijk voor ‘Magic Line’, een route van zestien lengtes, 710
meter klimmen in totaal. OH YEAH!
De rest van de regenachtige dag besteden we aan het sorteren
en inpakken van klimmateriaal, slaapspullen, eten, koekjes, kleren,…
De volgende dag beginnen we rustig onze aanval omdat de wand
volgens Simone in de voormiddag toch nog vochtig zou zijn. Wat
een wandeling van een uur en twintig minuten had moeten zijn
heeft vier uur geduurd. Het pad liep steil de berg op, wat met
kolossale zakken van zo’n goeie dertig kilo echt een titanenkarwei is!
We merken al onmiddellijk dat we weinig beschutting zullen
hebben voor de ijskoude noordenwind die door de vallei raast.
Omar en Ward nemen moedig de taak van ‘hauling slaves’ op
zich (vrij vertaald: takeltrutten), want uiteraard moet al ons zorgvuldig gesorteerde materiaal méé de wand op! Sem en ik leggen
ons toe op het vrij klimmen van alle lengtes.
De rots is van superkwaliteit en heeft enorm veel wrijving. Het
klimmen loopt over een grote, vlakke plaat waar we geen beveiligingen kunnen plaatsen. Er zijn echter wel haken aanwezig,
maar daar zijn ze zuinig mee geweest! De run-outs zijn standaard 5 tot 7 meter en vaak zelfs meer, wat dus best geëngageerd is. Met een ei in onze broek klimmen we een paar lengtes
die werkelijk zalig zijn! Heel technisch en met veel variatie in
de bewegingen. De moeilijkheidsgraad varieert van 6a tot 6b/+.
Het takelen daarentegen verloopt lastig, omdat de zakken heel
dikwijls blijven haken achter uitstekende rotspunten. De zakken
hebben veel wrijving op de wand wat de last extra zwaar maakt.
Mello
biggggg
wallllllllll
TEKST EN FOTO’S: PIETER STEYAERT
23
Net voor het donker bereiken we een goeie plek om ons
portaledge-kamp op te zetten. Onze standplaats van 2 haken
breiden we uit met nog 4 friends die supervast zitten. Het takelen
gebeurt ondertussen in de pikkedonker bij het schijnsel van de
hoofdlampen. Groot drama wanneer onze zakken nog maar
eens vastzitten! We zijn uitgeput, dorstig, hongerig, verkleumd
door de genadeloze noordenwind en beginnen ons af te vragen
wat we hier eigenlijk zo leuk aan vinden. Eindelijk arriveren
onze zakken. Er waren enkele ruige oerkreten uit de longen van
de-anders-uiterst-beheerste Ward nodig om de zakken hoger te
krijgen.
alle indrukken van de voorbije twee dagen op ons inwerken en
genieten ten volle van de adembenemende omgeving in het
avondlicht. Een prachtig schouwspel! We lachen alle frustraties
van ons af door te besluiten dat we een goeie ‘dreun op onze
muil’ hebben gekregen. Hoewel het geen bijzonder succesvolle
ervaring lijkt, vind ik persoonlijk het tegendeel. We hebben de
mooie kant van het bigwall klimmen gezien maar zeker ook de
minder toffe kant en hebben veel belangrijke lessen geleerd die
ons ver vooruit kunnen helpen. Als je het bigwallklimmen op
eigen houtje leert, hoort een gefaalde poging bij het leerproces
en daarom zijn we er dus allerminst rouwig om.
Ward en Omar installeren de eerste portaledge met in de verte
een knallend onweer dat alle spanningen verhoogt. Wanneer
Sem en ik onze ledge willen installeren blijkt deze verschrikkelijk
in de knoop geraakt.
Na de afdaling met onze nog steeds loodzware zakken komen we
terug aan bij de klimmerscamping en storten onze gemolesteerde
lichamen al lachend op de vlakke grond.
Bedankt om te lezen, Pieter
Frustratie alom, maar goed karma blijkt uiteindelijk in ons
voordeel want na een handige-harry-actie kunnen we in ons
beschutte nestje tegen de wand kruipen. Tijdens ons geklooi
hebben Ward en Omar al een vriesdroog-maaltijd klaargemaakt
die met enorm veel genot wordt binnen gewerkt en een welkome
afwisseling biedt aangezien we tijdens ons verblijf alleen nog
maar spaghetti hebben gegeten. Met een buik vol warm voedsel,
kruipen we eindelijk in onze slaapzak en met het zicht op een
rijke sterrenhemel komen we tot besef dat dit voor geen geld in
de wereld te betalen is. Met je beste maten je eigen fysieke en
mentale grenzen verkennen en daarbij, honderd meter boven de
grond, in een hangende tent op de wand overnachten, is een
ervaring die in woorden maar moeilijk te beschrijven is. Het
gevoel dat je leeft neemt je volledig in beslag en scherpt al je
zintuigen aan. Je hebt het gevoel een grottenmens te zijn die
volledig intuïtief handelt. Hoewel het resultaat van vele jaren
oefening, lijkt klimmen op dat moment iets te zijn dat instinctief
gebeurt.
Many thanks to: K2, Klimzaal Magnesia, Bart, Jan, Simone
Pedefferi en zijn maat, Vriendelijk Duits koppel, Mattia van
Wildclimb, Christiano van Wildclimb, Bar Monica, Bbar
Kundaluna, Oude italiaanse klimmer die zijn fles wijn deelde, en
alle vriendelijke types…
Klimzaal magnesia: http://dengreep.wix.com/dengreep
K2: http://www.kampeerder.be/
Wildclimb: http://www.wildclimb.eu/
Net wanneer ik al deze gevoelens een plek in mijn hoofd probeer
te geven doet Sem een van zijn strafste stoten: Al de ganse dag
bereidt hij ons voor op zijn ‘speciale verrassing’ en nu tovert
hij uit zijn zak twee posters van Sasha Digiulian! Urenlang
sorteerden we materiaal en bediscussieerden we ieder stuk
materiaal en meneer smokkelt stiekem vrouwelijk schoon mee!
Maar we zijn hem er erg dankbaar voor, want met deze blonde
schone die onze portaledge decoreert vallen we zeer snel in een
verdiende slaap.
De volgende ochtend worden we wakker met de zon op onze
tentjes. Langzaam beginnen we aan het ontbijt, daarna het
afbreken van ons kamp, inladen van de zakken en aantrekken
van de klimschoenen om er opnieuw in te vliegen!
We klimmen nog een angstaanjagende lengte die de volledige
plaat traverseert op micro-grepen en met verre run-outs. Extra
spanning wanneer de noordenwind kleine hagelbolletjes
meebrengt die de weinige grepen glad maken! Avontuur alom!
Wanneer we onze zakken willen omhoog hijsen neemt de rots
een hap uit ons touw. Aangezien de takelaars via ditzelfde touw
ook moeten stijgen, dit touw nu dus beschadigd is, het takelen op
een touw van 60m erg lastig blijkt en we bang zijn dat het touw
mogelijk opnieuw beschadigd raakt, besluiten we te rappellen.
Aangezien het al vrij laat is kiezen we ervoor om te bivakkeren
in ‘Hotel Qualido’, een mensgemaakte grot vlakbij de voet van
de wand. Bij een warme maaltijd en een houtvuur laten we
25

Download Report