Hoe neem je afscheid Als je ook niet weet waar Dit eindigen zal. wanneer Zal ik je vergeten zijn. nooit Maar ooit zal ook weer jouW glimlach zich om mijn mond Plooien. maar nu ben ik Vertwijfeld, snij ik het brood Met twee messen aan. Plaats lege kopjes op de tafel. En wacht op je zachte getrippel In de gang. dat ik jou Nooit kan vergeten. Nooit zal vergeten. Sara Hoste Na zoveel tijd weet ik Ook al niet meer. waar Ik jou nog vinden kan. Het blauw van je ogen Dat vervaagt bij iedere Zonsopgang. je hand die Steeds opnieuw mij loslaat. Mij laat gaan. om nu Alleen verder te gaan. Sara Hoste Jou missen valt mij zwaar. Als een arm, een been. en De connectie niet langer. Het gevoel verloren te lopen In het bos, enkel nog Bomen te zien. en Niet meer de kruimels Die je me toe strooide. Hoe je het pad ook niet Meer vind. als je ziende Blind bent. als ik jou Bij mij. niet meer heb. Sara Hoste Nu de herfst ook het vallen Nader is. en de bladeren Verkleuren als licht op Donker. denk ik weer aan Hoe het leven uit je weg Glipte. je langzaam in de Steek liet. en hoe ik ook Vocht, ik je ook niet helpen Kon. traag gaan de dagen Nu voorbij. als het vallen Van de herfst, de bladeren, Van jou bij mij. Sara Hoste Afscheid verloopt in momenten. Hoe je verloren loopt en Langzaam toch weer licht Ziet. maar af en toe besluipt Gemis, verdriet je nog. Als ik weet “dit is de dag” En zie dat jij er niet meer Bij kan zijn. hoe verdriet Slijten mag. maar nog steeds Scherpe randen heeft. Sara Hoste Ik voel het leven dat Je langzaam uit handen Glipt. als de beker Die je plots laat vallen En in duizend scherven Breekt. zo verlies jij Iedere dag wel iets. alsof De wereld weer een vreemde Voor je wordt. en jij, als je tijd Op zijn laatste benen loopt. Sara Hoste Ik zie de schimmen door het bos Niet meer. alsof ook de bomen Verstoppertje spelen en de wolf Zich in schaapskleren verschuilt In mijn hart. roodkapje is het Rechte pad al lang verloren. hopeloos Zoekt ze kruimels tussen de stenen Zodat ze toch nog weer mag dromen Van de dagen toen ze hem zo heeft Lief gehad. Sara Hoste Afscheid nemen bestaat Niet. je beeltenis vervaagt Maar toch kunnen mijn Handen moeiteloos je beeld Herscheppen in een woord. als Ik in de spiegel kijk lijk ik Steeds meer op jou. denk ik. Misschien. en vaag ik ze even Snel weer uit. maar net als Jouw beeltenis blijf ik Hardnekkig de potloodcontouren Door het volgend blad heen zien. Sara Hoste Je kuste de hemel blauw Van afscheid Je graaide nog eenmaal Hopeloos naar het leven Alsof je toch wou blijven Terwijl hij lonkte aan de overkant Verdween de zon aan de einder Ik dacht aan hoe je Vroeger dromen uit je thee dronk En ons sprookjeskoekjes voorschotelde “Er was eens een oma Ze leefde niet lang en niet altijd gelukkig” En toen de tranen over mijn wangen Groeven legden Vervaagde je langzaam aan de horizon Sara Hoste
© Copyright 2024 ExpyDoc
