Een vader vertelt over zijn verongelukte zoon

38
NICK VERMEIREN
1.03.1994 18.03.2012
VLUCHTMISDRIJF
EEN
VADER
VERTELT
OVER
ZIJN
VERONGELUKTE
zOON
Vergeven kan ik het niet,
ook al zou ik willen.
Hij heeft mijn zoon laten
liggen.
Tekst: Willem-Jan van Ekert
Op 18 maart 2012 fietste Nick Vermeiren naar
huis. Rond 19 uur werd hij frontaal aangereden door
een terreinwagen. De dronken bestuurder stapte uit,
zag dat Nick nog bewoog en reed vervolgens naar huis
om de koeien te melken. Pas vier uur later werd Nick
teruggevonden in een gracht. Dood. De jongen heeft
in zijn doodsstrijd nog geprobeerd om er op eigen
kracht uit te kruipen. Nick was net 18 geworden … Vader Jef probeert het allemaal te verwerken. Wanneer
Jef me binnenlaat in zijn woning, tref ik een pastoor
aan en een huilende vrouw. “Mijn schoonmoeder, ze
heeft het er nog elke dag lastig mee.” We gaan naar
een kamer ernaast “dan kunnen we wat rustiger
praten”. Hij lijkt kalm, toch is het voor Jef een hele
opgave om iemand te woord te staan. De dag voor ons
gesprek kwam de zaak tegen de dader voor, in hoger
beroep. In het krantenverslag las ik dat Jef tijdens de
zitting in tranen uitbarstte. ➤
39
40
VLUCHTMISDRIJF
“Een hoog pk en een laag
IQ zijn verantwoordelijk
voor 90 % van de ongevallen”
➤
“Ik had plannen met Nick,
samen een bakkerszaak beginnen. Dat was onze grote droom.
Ik werk al jaren in de sector en
Nick volgde een opleiding banketbakker aan de hotelschool
in Hoogstraten. Die droom
is nu aan diggelen …” Jef laat
veel stiltes vallen, ik zie dat hij
ermee worstelt om zich goed te
houden. We zitten tegenover elkaar, hebben ongeveer dezelfde
leeftijd en allebei twee zonen.
“Nu is er nog één, Ben, die twee
jaar ouder is. Hij laat aan mij
niet merken wat hij voelt, maar
ik zag onlangs op de Facebookpagina van Nick dat Ben heel
openhartig over zijn gevoelens
sprak, hoe moeilijk hij het
ermee heeft …” Jef laat het me
lezen. “Het doet me deugd om
dat te zien. Weet je, ik werk nu
al jaren zowat dag en nacht in
die bakkerij en merk nu dat ik
er veel te weinig was voor mijn
jongens. Daar heb ik zo’n spijt
van. Ik heb ze nauwelijks zien
opgroeien. Ik weet dat ik het
niet mag eisen, Ben leidt zijn eigen leven, maar ik verlang er zo
naar dat Ben een gezin zal gaan
stichten. Dat ik kleinkinderen
heb … Dan heb ik weer iets om
naar uit te kijken … Nu heeft
het allemaal zo weinig zin.”
Alleen naar het kerkhof
En kan Jef er niet met zijn
vrouw over praten, wil ik weten. “Dat lukt niet, ze is wat gesloten en verwerkt het op haar
manier. Ze gaat ook liever alleen naar het kerkhof. Ik denk
dat ze het nog altijd niet kan en
wil aanvaarden.” We bladeren
De kordate politierechter van Dendermonde Peter D’Hondt is
voor velen een vertrouwd mediagezicht en zet meteen de toon
met bovenstaande uitspraak. In zijn rechtbank krijgt hij ‘veel te
vaak’ te maken met plegers van vluchtmisdrijf.
A
ls je bij het
parkeren
de voorbumper van je
achterligger raakt
en niets zegt, dan
wordt dat in België
al gecategoriseerd
als vluchtmisdrijf.
Maar er is natuurlijk
de vlucht waar de
gevolgen verschrikkelijk zijn, zoals bij
Nick. Dat iemand
quasi opzettelijk
- ik bedoel dan
onder invloed van
drugs, alcohol, bij
te hoge snelheid en
dergelijke - iemand
anders aanrijdt en
toch het hazenpad
kiest. Dat is erg.
Ik word in de pers
vaak opgevoerd
als de baarlijke
duivel die zonder
enige vorm van
nuance iedereen
zelfs voor verkeerd
parkeren de bak in
draait. Ik vind dat
imago prima, want
daardoor verdwijnt
langzaamaan het
niet respecteren
van een aantal cruciale normen in het
verkeer. Rijden en
drinken gaan
niet samen.
Laat daar geen misverstand over zijn.
Maar die kruistocht
inzake alcohol heeft
er helaas ook mede
voor gezorgd dat de
vluchtmisdrijven
stijgen. Heel vaak
slaan mensen ook
op de vlucht omdat
hun documenten
niet in orde zijn of
omdat ze niet verzekerd zijn. Mensen
die daarom doorrijden zijn anti-sociaal. De verzekering
is ingevoerd omdat
we niet perfect zijn
en fouten kunnen
begaan. Je hebt
mensen die zich
daar niet willen bij
neerleggen, en die
moeten aangepakt
worden. Niet op
de manier zoals de
wet nu voorschrijft,
want nu is de minimumbestraffing
voor onverzekerd
besturen 100 (maal
6) euro, minder
dan de jaarpremie!
Voor mensen met
rijverbod is de
minimumboete 500
euro (maal 6) en een
gevangenisstraf van
1 jaar en een rijverbod van 3 maanden.
Met slechts een
verjaringstermijn
van 1 jaar. Ter
vergelijking: als je
jouw voertuig met
trekhaak niet aanbiedt bij de keuring
riskeer je een gevangenisstraf van 3
maanden. Maar een
verjaringstermijn is
5 jaar. Dat begrijp
ik niet.
41
samen door enkele fotoboeken.
Ik zie het leven van Nick in een
paar minuten voorbijflitsen.
Nick als baby, als kleine jongen
met het gezin aan zee, Nick
bij de scouts, aan het touwtrekken, zijn favoriete sport. Ik zie
een goedlachse jongen en aan
zijn lichaam te zien zou hij net
zo’n stevige kerel als zijn vader
geworden zijn.
“Of ik me kan verplaatsen in
de gedachten van de dader?”
Jef denkt diep na, hij wikt
zijn woorden. “Hij is na de
aanrijding gewoon naar huis
gereden. Hij had gedronken,
het gerecht vermoedt 15 glazen
bier. In mijn ogen is dat een
mens zonder een hart of zonder
gevoel. Zijn ouders zouden
na zijn thuiskomst zijn gaan
zoeken naar Nick. Pas vier uur
later hebben ze hem gevonden.
Toen was het natuurlijk te laat.
Waarom hebben ze niet meteen
naar de hulpdiensten gebeld?
Dan was Nick er nog geweest.
Dan was hij nog even gelukkig
geweest zoals hier op de foto’s.”
“Toen ik die nacht thuiskwam
van mijn werk zag ik dat Nick
er niet was. Ik sprong direct
weer in mijn auto om hem te
zoeken. Toen ik op de plek van
het ongeval aankwam, liep er
een agent op me af. Hij deed
kort het verhaal, nam mijn
autosleutels af en bracht me
naar huis. Ik had Nick al een
paar keer op zijn gsm gebeld,
de politie had bewust niet
opgenomen.”
Veel praten
Jef laat me nu andere foto’s
zien van Nick. Zoals de politie
hem vond. Ik heb er moeite
mee, denk aan mijn eigen
zonen. Het is zo wrang, zo oneerlijk, dat een vader over zijn
overleden zoon moet praten.
Ik voel dat Jef er behoefte aan
heeft, dat het zo een plaats in
zijn leven gaat krijgen. Want
ook zijn leven gaat door. “Of
ik er ooit overheen geraak? Ik
weet het niet. Ik ben veertien
dagen thuisgebleven en dan
beginnen te werken. Werken
geeft me rust, jaagt de gedachten weg. Ja, ik heb aan
zelfmoord gedacht. Mijn huisdokter heeft urenlang aan de
telefoon gehangen om het uit
mijn hoofd te praten. Dat ik er
moet zijn voor Ben, voor mijn
vrouw … Dat er anders twee
slachtoffers zouden zijn. Maar
het is zo verdomd moeilijk.”
“Gelukkig krijgen we ook veel
steun. Slachtofferhulp komt
regelmatig langs en ik merk
dat mijn vrouw zelfs begint uit
te kijken naar die ontmoetingen. Zo kan ze ook haar hart
luchten. Ik heb nu heel veel
aan mijn moeder en vooral
aan het OVK, de vereniging
voor ouders van verongelukte
kinderen (zie kader). Daar
ontmoet ik lotgenoten, praat
ik met ouders die zelf ook een
kind verloren hebben. Een
dag na het ongeval kreeg ik ➤
42
➤
VLUCHTMISDRIJF
bloemen van mensen die ik
helemaal niet kende. Achteraf
hoorde ik dat ze ook een kind
verloren hadden …”
De straf
“Wat voor straf de dader moet
krijgen?” Weer denkt Jef lang
na. “Dat is een moeilijke vraag …
Ik wil gewoon gerechtigheid,
dat ik antwoorden krijg op al
mijn vragen. Wat is er precies
gebeurd, waarom hebben ze
niet meteen gebeld … De strafmaat interesseert me eerlijk
gezegd minder. Of hij nu naar
de gevangenis moet of niet (op
het moment van dit gesprek was
er nog geen uitspraak in hoger
beroep, nvdr), ik wil de dader
gewoon niet meer zien. En
dat laatste valt me zwaar, hij
woont hier in de buurt …”
“Vergeven kan ik het niet, ook
al zou ik willen. Hij heeft mijn
zoon laten liggen en laten afzien. Je ziet op de foto’s dat hij
gevochten heeft voor zijn leven.
Die wetenschap vreet aan me.”
Ik neem afscheid van Jef,
onhandig pak ik zijn schouder
beet. Ik weet niet goed hoe je
dat doet: iemands verdriet wegnemen. Onderweg naar huis bel
ik naar mijn zonen. Gewoon,
om te vragen hoe het met ze
gaat. ‘Goed, waarom?’ Ik denk
nog na over de woorden die Jef
me bij het afscheid toesprak:
“Het leven is een cirkel, ik moet
die nu gewoon weer proberen in te vullen.” Als Jef blijft
praten zoals hij tegen mij deed,
gaat dat hem zeker lukken. ●
LOTGENOTENVERENIGING OVK
De lotgenotenvereniging ‘Ouders van Verongelukte Kinderen vzw’ (OVK) biedt hulp, begeleiding en ondersteuning
aan families die een kind verloren in een verkeersongeval. OVK ijvert daarnaast voor de verbetering van de professionele
opvang en de begeleiding van de families van verkeersslachtoffers. OVK sensibiliseert ook inzake verkeersveiligheid,
en dit op alle niveaus (politici, jongeren, ….). Alle informatie kan je terugvinden op www.ovk.be.
Je kan ook bellen (02 427 75 00) of mailen ([email protected]).
TRAPLIFTEN, HUISLIFTEN & PLATEAULIFTEN
VRIJBLIJVENDE OFFERTE / BEZOEK
E
SERVIC
7/7
24/24 -
BEL GRATIS : 0800 20 950
Mannebeekstraat 3 | B-8790 Waregem | [email protected]
BEZOEK ONZE WEBSITE : WWW.COMFORTLIFT.BE
CAVA_160x115h.indd 1
2060 ANTWERPEN Ellermanstraat 74
Wij
verhogen
uw
comfort !
26/03/14 10:45

Download Report