Zwigtman laat je houden van personages die je zou

Fictie
Zwigtman laat je houden van personages die je zou moeten
verachten
de driedelige serie Vonk. Na haar
bejubelde historische trilogie Een
groene bloem (De Fontein; 2005,
2007, 2010) waren de
verwachtingen hooggespannen. De
gemiddelde kwaliteit van haar
adolescentenromans is uitzonderlijk
hoog en de Zeeuwse schrijfster
leeft voor elk project een paar jaar
als een kluizenaar.
Floortje Zwigtman, Vlam, Moon; 448
pagina's; € 19,95. Vanaf 14 jaar.
PJOTR VAN LENTEREN
De enige dictatuur waar Ronald
Reagan wel op vakantie zou willen.
Die twijfelachtige reclameslogan
staat te lezen in de toeristenfolder
van Chimeria, een groen eiland in
de Atlantische Oceaan, dat zijn
rijkdommen dankt aan een snel
slinkende olievoorraad. Ze spreken
er een vorm van Latijn en je kunt er
door Beat it van Michael Jackson te
neuriën in de gevangenis
terechtkomen.
In deze beknellende omgeving
wordt de opstandige
dictatorsdochter Roxane verliefd op
haar medestudent Christian, die
droomt van een internationale
carrière als bassist van de rebelse
folkgroep Datura. Als zij elkaar voor
het eerst kussen, van zijn kant niet
geheel vrijwillig, komt er een
ontwikkeling op gang die de
geschiedenis van het land gruwelijk
doet ontsporen.
Fans van Floortje Zwigtman (1974)
hebben vier jaar moeten wachten
op Vlam, de eerste aflevering van
© de Volkskrant
Chimeria bestaat natuurlijk niet
echt, maar zou zo maar
geïnspireerd kunnen zijn op een
Oostblokland in de jaren tachtig.
Roemenië bijvoorbeeld, waar haar
tweede roman Wolfsroedel (2002)
zich ook afspeelt. De familie
Ceaucescu onderging er een
vergelijkbaar lot. Hoe zou het
voelen om de dochter van zo'n
doodgeschoten communistisch
dictatorsechtpaar te zijn? En om
haar als vriendin te hebben?
dossierkennis juist haar kracht,
maar Vlam komt moeizaam op
gang. Het is een hele puzzel voor
je weet wat er nu eigenlijk aan de
hand is en het duurt tot ver over de
helft voor de karakters zich eindelijk
ontwikkelen tot de irritante,
inconsequente, zuigende en
stuurse figuren die Zwigtman zo'n
boeiende schrijfster maken. Pas de
laatste, bevlogen hoofdstukken
doen verlangen naar meer.
Gifmengster Zwigtman speelt knap
met schijnbare tegenstrijdigheden
en laat je houden van personages
die je eigenlijk tegen zouden
moeten staan. Ook in de vorm doet
ze dat: tegenover een rijke
structuur vol scherpe typeringen en
literaire verwijzingen (Haruki
Murakami's 1q84, Orwell) zet ze
doodgewoon Nederlands en
verslavingstechnieken uit
soapseries. De vuurspuwende
Chimaera - het mythologische
monster met de kop van een leeuw,
een geit en een slang - is een
treffend symbool voor haar oeuvre.
Tussendoor speelt ze, soms een
beetje flauw, met herinneringen
aan de popcultuur van haar eigen
jeugd. Van de in die jaren populaire
Stratocaster-gitaren weet ze alles
af. En wat zal ze een lol gehad
hebben, toen ze Christian als
wassen beeld bij Madame
Tussauds in Amsterdam zette.
Aan de opbouw van het verhaal
dragen al die knipoogjes nauwelijks
bij. In eerdere boeken is grondige
zaterdag 01 november 2014
Pagina 36 (1)

Download Report