VERHAAL: Amber is druk bezig in het atelier waar ze

VERHAAL:
Amber is druk bezig in het atelier waar ze werkt om haar kleding af te maken die binnenkort
gedragen worden in een modeshow. Ze is zo druk bezig dat ze helemaal de tijd vergeet. Als
ze op haar horloge kijkt, schrikt ze en weet ze dat ze moet opschieten. De trouwdag van
Fabian en Nienke is vandaag en ze moet Nienke haar jurk brengen. Dan bedenkt ze zich dat
ze nog geen cadeau heeft gekocht. Ze slaat zichzelf voor haar kop. Wat moet ze nu? Dan
bedenkt ze zich iets. Ze loopt naar de kluis toe, haalt daar de prachtige zilveren ketting eruit
en stopt het in haar tas. Dan rent ze het atelier uit.
Nienke loopt zenuwachtig in haar kamer heen en weer. Haar haren en make-up waren
gedaan, maar het wachten was op Amber met haar jurk. De bel gaat. Nienke rent naar de
deur en doet hem open.
“Wat zit je haar mooi! En je gezicht…” Nienke praat door haar heen.
“Waar bleef je nou? Straks komen we te laat voor de kerk.” Ze neemt de jurk aan en rent
weer naar binnen.
“Hallo Amber, wat leuk je te zien, Amber. Bedankt voor je jurk, Amber.” Amber doet de deur
achter haar dicht.
“Sorry,” zegt Nienke. “Ik ben bloednerveus.”
“Dat snap ik, maar dat is nergens voor nodig. Vooral niet nu je zo’n geweldige jurk hebt,
gemaakt door de enige echte Amber. Kom op, trek hem aan.” Nienke rent met haar jurk de
slaapkamer in. Amber wacht. Even later komt Nienke de deur uit. Amber’s mond valt open.
“Wauw. Je ziet er prachtig uit,” gilt Amber enthousiast. “Fabian boft zo met jou.” Ze haalt de
ketting uit haar tas.
“Dit is mijn cadeau.” Nienke ziet de ketting en is sprakeloos.
“Wat mooi! Amber, dat hoeft toch niet?” Amber doet hem bij haar om.
“Nee, dat weet ik. Eén dingetje: hij moet wel weer terug.”
“Oh,” lacht Nienke.
“Het is een ketting uit het atelier, die je vandaag om mag hebben. Mijn echte cadeau krijg je
nog.” Nienke lacht en omhelst Amber.
“De jurk is toch al je cadeau? Hij is geweldig. En jij ziet er ook heel mooi uit. Kom, we moeten
opschieten.” Ze haasten zich en gaan dan op weg naar de kerk.
Eenmaal aangekomen bij de kerk, haast Amber zich de kerk in en laat Nienke buiten de deur
staan. De meeste mensen zitten al in de banken. Amber loopt naar de bank vooraan waar
ook Appie, Patricia, Joyce en Noa al zitten. Amber groet ze en loopt naar Fabian die al voorin
de kerk staat. Ze begint bijna te gillen van enthousiasme.
"Je ziet er mooi uit." Ze zegt het zacht, want de mensen in de kerk zijn redelijk stil. Amber
ziet aan Fabian dat hij zenuwachtig is.
"Wij zijn er klaar voor," zegt Amber waarmee ze duidelijk maak dat ze met Nienke de kerk in
kan lopen.
"Wij ook," zegt Fabian die knik naar de orgelspeler die naar beneden kijkt.
"Oké." Amber maakt een hupje en versnelt zich naar de uitgang van de kerk. Ondertussen
botst ze nog onhandig tegen een bank aan. Het maakt haar niet uit. Het moment is daar.
Amber komt de deur door. Ook Nienke is zenuwachtig, dat ziet ze duidelijk.
"We kunnen," zegt Amber met een grote lach op haar gezicht. Nienke haalt even diep adem.
Amber omhelst haar.
"Niet zenuwachtig zijn. Het gaat geweldig worden." Nienke knikt. Ze vindt het fijn dat Amber
met haar mee de kerk in loopt. Haar vader is er niet meer om haar weg te geven, maar haar
getuige Amber wel. Dat maakt het ook wel weer speciaal. Ze horen de muziek en weten
daardoor dat het tijd is.
"Oké, daar gaan we," zegt Nienke. Ze blaast nog één keer lang uit. Amber pakt haar arm en
doet de deur open. Nienke ziet Fabian meteen staan. Ze voelt de kriebels in haar buik. Hij
ziet er zo goed uit. Amber trekt haar een klein beetje mee zodat ze de eerste stap zet.
Nienke ziet alle mensen in de kerk naar haar kijken en dat maakt haar nog zenuwachtiger,
maar eigenlijk kan ze alleen maar naar Fabian kijken. Hoe dichter ze bij komt, hoe meer ze
ziet dat hij straalt. Hun blikken ontwijken elkaar niet. Het liefste wil ze naar hem toe rennen,
maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ze voelt zich helemaal gelukkig nu ze bij Fabian
staat.
"Wat zie je er prachtig uit," zegt hij. Ze kijken elkaar stralend aan. De hele dienst lang kan
Nienke niet geloven dat het echt gaat gebeuren; ze gaat trouwen. Het moment is
aangebroken. Ze geven elkaar de rechterhand. De dominee spreekt.
"Neem jij, Fabian Ruitenburg, Nienke Martens tot je wettige echtgenote en beloof je daarbij
trouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat worden
verbonden? Wat is daarop uw antwoord?" Fabian kijkt Nienke verliefd aan en spreekt vol
overtuiging.
"Ja." Nienke voelt de kriebels weer. Nu is zij aan de beurt.
"Neem jij, Nienke Martens, Fabian Ruitenburg tot je wettige echtgenoot en beloof je daarbij
trouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat worden
verbonden? Wat is daarop uw antwoord?"
"Ja," antwoordt ze.
"Dan benoem ik jullie nu tot man en vrouw." Nienke en Fabian kijken elkaar met een grote
glimlach aan. "U mag de bruid kussen." Fabian buigt voorover en drukt zijn lippen op die van
Nienke. Weer voelt ze die kriebels in haar buik. Iedereen begint te joelen en te klappen.
Daarna drukt Nienke haar hoofd tegen de schouder van Fabian aan en kijkt naar alle
mensen. Wat voelt ze zich gelukkig.
Aan het einde van de dag staan Fabian en Nienke op het feest bij de cadeautafel. Patricia,
Joyce en Noa bestellen nog een drankje aan de bar en Amber en Appie zijn vrolijk aan het
dansen, net als vele andere gasten. Amber kijkt naar Nienke die haar armen om Fabian's nek
heen heeft geslagen. Ze stapt eropaf en sleurt Nienke mee de dansvloer op. Appie doet
hetzelfde met Fabian.
"Dansen!" roept Amber enthousiast. Nienke lacht en doet met haar mee. Ze hebben het
allemaal erg naar hun zin. Plotseling stopt de muziek.
"Hè," zegt Amber. "Wat is een feest zonder muziek?" De lichten gaan ook opeens uit
waardoor Amber begint te gillen.
"Horrorfeest," zegt Appie met een zware stem. Er beginnen een aantal mensen te gillen en
er klinkt wat gestamp. Nienke weet niet precies wat het is. Ze wil naar de DJ lopen, maar ze
wordt plotseling stevig vastgepakt. Ze slaakt een gilletje en raakt in paniek nu er een hand
voor haar mond wordt gedrukt. De andere hand voelt ze in haar nek.
"Nienke?" klinkt de stem van Fabian. Nienke wil terug roepen, maar dat lukt niet. Ze werd
hardhandig weggeduwd. Ze komt tegen de cadeautafel aan en valt op de grond. De lichten
gaan opeens weer aan en er knielt een bezorgde Fabian naast haar neer.
"Gaat het?" Geschrokken knikt ze. Ze voelt aan haar hals en kijkt met grote ogen naar
Amber.
"De ketting. Hij is weg."
Even later is Nienke alweer bekomen van de schrik. Langzamerhand gaan de mensen naar
huis. Amber loopt paniekerig rond.
"Dit is een ramp, dit is een ramp."
"Dat valt wel mee toch?" reageert Fabian.
"Het is maar een ketting," voegt Appie er aan toe.
"Het is MAAR een ketting?" reageert Amber fel.
"Rustig," zegt Nienke om haar te kalmeren. "Ik weet dat je hem geleend hebt en dat hij weer
terug moet naar het atelier, maar dat kun je toch tegen die mensen zeggen? Hier kon je niets
aan doen. Desnoods betalen we het terug."
"Dat is onmogelijk," zegt Amber zenuwachtig met een lach. "Hij is veel geld waard."
"Hoeveel?" vraagt Patricia nieuwsgierig.
"Onbetaalbaar," zucht Amber.
"Dat meen je niet," zegt Nienke. "Waarom geef je dit dan aan mij?"
"Omdat ik nog bezig was met de jurken voor de modeshow en ik moest snel iets verzinnen
om toch nog iets aan jou te kunnen geven." Ze kan wel janken. Als ze die ketting niet terug
vindt voordat haar baas erachter komt, dan kan ze die hele modeshow wel vergeten.
"We moeten hem dus opsporen," zegt Appie met een grijns op zijn gezicht. Hij ziet zijn kans
weer schoon om detective te spelen.
"Hoe?" vraagt Nienke.
"Wacht maar af." Hij kijkt naar Amber. "Het komt goed."
Na het weekend besluit Amber aan haar baas te vertellen wat er gebeurd is.
"Je bent een hele goede werker, Amber. Maar dit is zo onverantwoordelijk van je. Heb je
enig idee wat voor gevolgen dit allemaal kan hebben?"
"Sorry," zegt Amber met haar hoofd naar beneden.
"Je begrijpt dat ik dit niet ongestraft voorbij kan laten gaan."
"Hoe bedoelt u?" Amber vreest het ergste.
"Je kunt hier niet meer werken totdat de ketting terug gevonden is."
"Nee, alstublieft. De modeshow. Ik moet dit afmaken."
"Het spijt me, Amber." Dit slaat bij Amber in als een bom. Ze kan hier niets meer tegenin
brengen. Haar enige kans om haar kleding toch nog te showen tijdens de modeshow is de
ketting terug te vinden.
Die avond zit Amber met Patricia en Joyce in hun stamkroeg.
"En zo ben ik dus werkloos," vertelt Amber.
"Ja, het was ook niet zo slim," zegt Joyce.
"Ja, dat weet ik nu wel," reageert Amber gefrustreerd. "Ik moet nu dus die ketting
terugvinden."
"Bizar verhaal is het eigenlijk hè?" Joyce en Patricia kijken elkaar aan. Plotseling beginnen ze
te gillen en geven elkaar een high five.
"Hallooo?" Amber kijkt hen vragend aan. "Wat is hier zo leuk aan?"
"Wij moesten nog een verhaal verzinnen voor een schoolopdracht. En dit is het perfecte
verhaal. Over hoe een waardevolle ketting op mysterieuze wijze verdween op een bruiloft.
En hoe de zoektocht verder ging."
"Dit is serious business hè?" reageert Amber.
"Dit nemen we ook heel serieus," zegt Patricia. "Sterker nog, we gaan je helpen."
"Echt?"
"Ja, natuurlijk," reageert Joyce. "Als je er een verhaal over wilt schrijven, moet je er ook zo
dicht mogelijk op zitten." Appie komt de kroeg binnen lopen en gaat bij hen aan tafel zitten.
"Ik heb dus de eigenaar van de tent gesproken waar Fabian en Nienke hun feest hadden. Het
blijkt dus dat rond het gebouw allemaal camera's hangen."
"Echt waar?" vraagt Amber hoopvol. Appie knikt.
"Morgen heb ik een afspraak om ze te bekijken."
"Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?" vraagt Joyce.
"Tja, ik ben gewoon geniaal." Appie lacht stoer naar de andere meiden.
De volgende dag neemt Appie Fabian, Nienke, Patricia, Joyce en Noa mee om de
camerabeelden te bekijken.
"Kijk, kijk, kijk," zegt Appie. "Daar zie ik wat."
"Jonge. Dat ben je zelf," zegt Patricia. Appie lacht.
"Oh ja."
"Appie heeft hem gewoon gestolen!" roept Amber.
"Betrapt," lacht Appie.
"Volgens mij was het nog wat later." Nienke wijst het scherm aan. De beveiliger spoelt de
beelden door.
"Ja, ik zie iets," zegt Joyce.
"Het zijn er twee," stelt Fabian vast nu hij twee mannen op de beelden ziet lopen. Ze dragen
zwarte truien.
"Ze zijn nog even hun plan aan het bespreken volgens mij," zegt Patricia. Hun gezichten zijn
moeilijk te zien, totdat één van de mannen plotseling in de camera kijkt. Noa schrikt.
"Die ken ik!"
"Echt?" vraagt Amber. "Wie is het?"
"Het is een vader van een kindje uit mijn klas."
"Dat meen je niet," zegt Patricia.
"Het is moeilijk te bewijzen dat hij het heeft gedaan," zegt de beveiliger. "Kijk, hij gaat
meteen weer weg." Het is even stil. De beveiliger kan niets meer voor hen doen, want meer
beelden zijn er niet. Ze worden naar buiten gestuurd. Daar gaat Amber voor Noa staan.
"Wanneer moet je weer lesgeven?" vraagt Amber.
"Morgen."
"Dan kom ik morgen langs."
De volgende dag komt Amber inderdaad langs op de basisschool in groep twee waar Noa
stage loopt. De middag is Noa alleen met de kinderen.
"Amber, dat je echt in mijn klas kwam was niet echt de bedoeling hè?"
"Laat mij gewoon even met het kind praten. Welke is het?" Noa wijst naar het blonde meisje
met twee staartjes in het haar.
"Ik denk niet dat dit..." Amber laat haar niet uitpraten en stapt op het kind af.
"Hallo. Oh, wat een mooie tekening maak jij zeg."
"Ja," zegt het kind.
"Teken je thuis ook vaak?"
"Ja."
"En vinden papa en mama dat dan ook mooi?"
"Ja."
"Vind je papa lief?"
"Ja."
"Heeft hij wel eens een zwarte trui aan?"
"Ja."
"Ja? En gaat hij daar ook wel eens mee naar buiten?"
"Ja."
"En wat gaat hij dan doen?" Het meisje denkt even na.
"Weet ik niet," zegt ze uiteindelijk. Noa grijpt in.
"Dit heeft totaal geen zin."
"Ze zegt alleen maar 'ja'," zucht Amber. "Kan ze eigenlijk wel praten?"
"Heel goed, maar je maakt haar bang. Je moet hier weg."
"Ik dacht dat je me wilde helpen?" vraagt Amber.
"Ja, maar dit werkt niet. Haar vader komt haar ophalen, misschien kun je dan iets doen."
"Zeg dat dan meteen." Amber staat op.
"Dat zei ik ook, maar jij luisterde niet."
"Goed," zucht Amber. "Dan houd ik me wel schuil in de bosjes. Ik moet er wat voor over
hebben." Ze trommelt Fabian, Nienke en Appie op en wacht daar met ze aan de kant van het
schoolplein.
Na schooltijd komen de ouders de kinderen ophalen. Het schoolplein wordt al wat voller.
"Waarom heb je Patricia en Joyce niet gevraagd?" vraagt Fabian.
"Die willen alleen maar mee, zodat ze een goed verhaal hebben voor hun onderzoek."
"Denk je dat je hem zou herkennen?" vraagt Appie.
"Oh ja." Amber krijgt een glimlach op zijn gezicht. "Daar komt hij aan." De man die ze
moeten hebben komt zijn kind ophalen. Hij komt iets te dichtbij waardoor ze de anderen de
bosjes in duwt.
"Amber!" reageert Fabian.
"Ssst. Zodra hij op de fiets stapt, gaan wij erachteraan." En dat doen ze. Ze volgen hem een
tijdje op de fiets.
"Hij gaat gewoon naar huis," zegt Appie nu ze de man met zijn dochter het huis binnen zien
lopen.
"Ja, wat dacht jij dan?" vraagt Amber. "Nu moeten we alleen wachten op het moment dat hij
het huis weer verlaat."
"Dat kan uren duren," zegt Nienke.
"Ja, nou en? We moeten die ketting toch terug krijgen?" Op dat moment krijgt ze een
berichtje. Ze pakt haar telefoon en leest het. Dan begint ze te lachen en stopt haar telefoon
weer terug. De anderen kijken elkaar aan.
"Berichtje van je lover?" vraagt Nienke. Amber zwijgt, maar lacht wel. Het is al een tijdje uit
tussen haar en Appie. Ze zijn erachter gekomen dat het veel beter werkt tussen hen als ze
gewoon vrienden zijn. En daar zijn ze het allebei mee eens.

Download Report