Thorboekenweekgeschenk
REIZEN
Met dank aan de leerlingen uit 3 h/v
Maart 2014
INHOUD
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
16.
17.
18.
19.
20.
21.
22.
23.
Chanté O. Sadi
Marijn Graafland
Pooja Ramsamoedj
Thorsten Dingler
Demi Man
Kay van Dongen
Kim van Dalen
Lars Westerveld
Anoniem
Manju Rampersad
Mo Priya Somai
Hannah Koch
Maxime Hoekstra
Teunie v.d. Velde
Iris van Geijn
Yessin van der Pluijm
Bibi Donraadt
Chantalle Zijderveld
Daphne Groothuis
Jeroen Acda
Kjell de Graaf
Pien Schravesande
Robin de Koning, Tahnee Luns en Hidde van den Ende
De groeten uit Suriname
Bretagne (Frankrijk)
Italië
Reisverslag
Hongkong
Mijn reisverhaal: Mallorca
Op het station
Verslag vakantie Turkije
Reisverhaal
Reisweek: Zuid-Afrika
Verstrikt lot
Reisverslag Parijs
Het verlaten Spaanse huisje
De reis naar Nergens
Dit is geen sprookje
Reisverslag Hoeven
Reisverslag Bora Bora
Dubai it is!
Reisverslag Londen 2012
Reisverslag Punta, Ibiza Villa Joy
3 weken Australië
Ik zou wel eens…
Reisreclame Londen
De groeten uit Suriname
De 1e keer toen ik in Suriname kwam was ik 3 jaar. Daar heb ik mijn 4e jaardag
gevierd op 13 september. Zoals elke Surinamer kwamen we later aan dan verwacht.
Mijn eerste groet in Suriname was: ‘Fawaka?’ (Hoe gaat het?). M’n opa zei toen
tegen mij:’ Zeg maar: boeng!’ (goed). Dat klinkt best grappig als je het voor ’t eerst
hoort. Maar hoe vaker je het hoort, hoe meer je er gewend aan raakt.
Terwijl m’n oom, tante en oma de koffers naar binnen brachten ging ik spelen met
m’n grote neef, Dean. Hij was toen 12 jaar.
M’n grootvader keek naar wat we deden. Dat zag ik. Terwijl hij naar ons keek, zat ik
gefocust te kijken naar zijn kleding. Opa had een sarong aan. Dat wordt gedragen
door bijv. Javanen. Wat onze familie ook is. Een sarong is geschikt voor zowel
mannen als vrouwen.
M’n oom en tante die waren aan ’t discussiëren over alles en nog wat. M’n neef,
Dean, zag hoe z’n ouders aan ’t schreeuwen waren. Hij zei tegen hen: ‘No spang!’
(maak je niet druk!). Dat liet me ook wel lachen, ook al begreep ik er niets van. Het
klonk gewoon grappig. Over het algemeen houden Surinamers niet echt van mensen
die klagen, ze willen alles heel relaxt doen. Toch zijn zij de grootste klagers in mijn
ogen.
Ondertussen was het al tijd om te eten. Al hoewel er heel de dag door wordt gegeten.
Er is niet echt een vast etenstijd. Die dag hebben we Saoto gegeten. Een typische
Javaanse soep. Maar het wordt tegenwoordig door elke Surinamer klaargemaakt. We
zaten aan tafel en iedereen zei: ‘Njang swietie!’ (eet smakelijk!). Tijdens het eten
werd altijd weer een tori (verhaal) verteld.
Na het eten zat ik voor de tv met Dean. Eigenlijk was het al veel te laat. Oma zei
tegen ons: ‘Go wassi!’ (ga douchen). Surinamers zeggen ook vaak: ‘Ga baden!’
Daar zaten we dan in een grote ton met water. Een bad? Nee, dat was er toen niet.
Het water was koud. Dean keek me aan, want hij zag dat ik het koud had. Hij vroeg:
‘A kowru?’ (is het koud?) Ik was het nog niet gewend. Ik vond het niet leuk. Dus ik
besloot om eruit te springen. En ik viel heel hard op de grond. M’n tante zag het en
riep: ‘Djoeka!’ (dombo, sukkel etc.). Zo worden blaka (donkere) mensen ook wel
genoemd. Vaak zijn dat de (bosland)creolen. Dat was ik ook, door mijn vader. M’n
Javaanse familie plaagde mij daar altijd mee. Vooral als ik bruiner dan hun was
geworden. Maar ik raad je aan om dit niet tegen een Surinamer te zeggen, want de
kans is groot dat je een kofoe (stoot) krijgt, bij wijze van.
Ik lag al op bed met een zere knie. Dean kwam naast me liggen en gaf me een
bossie (kus). M’n tante keek boos en zei: ‘Sa ye loekoe mi? Go sribie!’ (waarom kijk
je naar me? Ga slapen!).
Dit was ongeveer m’n eerste dag in Sranang (Suriname). Naast die dag ben ik ook
nog naar: White Beach, Colakreek, Overbridge geweest. Daar heb ik heerlijk
gezwommen. Ik heb veel dingen gekocht. En vooral eten! M’n koffer zat helemaal vol.
Toen ik terug kwam vroeg m’n moeder aan m’n tante: ‘ Vond ze het wel leuk?’ En
voordat ze kon reageren zei ik: ‘No spang! Suriname is leuk.’ Iedereen begon te
lachen.
De eerste keer in Suriname en het was geweldig! Ik kon niet wachten tot ik weer ging.
En toevallig ben ik vorige zomer nog geweest. Voor mij na 4 jaar weer. Voor mijn
moeder misschien wel 20 jaar. Het was toen ook de eerste keer dat ik met haar ging.
En toen we terug kwamen vroeg m’n tante aan m’n moeder: ‘Was het leuk?’ En Dean
zei: ‘No spang! Suriname is leuk toch, Sharon en Chanté?’ Iedereen was aan het
lachen, maar ik begreep het niet. Blijkbaar had ik dat eerder gezegd.
Een reisverhaal van een trotse Surinamer!
Bretagne (Frankrijk)
Vader, moeder, Sophie, Johan en Piet zitten in de auto en vertrekken om vier uur van huis
naar Bretagne. ‘zo jongens’, zegt vader, ‘nog 13 uur en we zijn op de camping…’
Na vijf keer stoppen waaronder één keer ontbijt en één keer lunch is de familie in Bretagne.
Piet wil gelijk naar een sprotwinkel om bodyboards te kopen om daarna gelijk door te gaan
naar het strand en het water in te rennen met zijn board onder zijn arm. Maar dat gaat
allemaal niet lukken want de tent moet worden opgezet en het eten moet worden vader
begint met het eten. ’s Avonds lopen ze een rondje door de camping (er zijn vooral
Nederlanders). ‘dat is gezellig’, zegt vader, ‘nu kunnen jullie veel vrienden maken.’ Dan is het
de hoogste tijd voor bed. ‘Papa?’ Vraagt Sophie, ‘kunnen we morgen boards kopen?’ Maar
dat wil daar verder niet veel op antwoorden…
De eerste keer op het strand
‘Goedemorgen!’ zegt moeder als de kinderen uit de tent komen voor het ontbijt. De tafel is
al gedekt. ‘Goedemorgen.’ Zegt Johan, ‘wat gaan we vandaag doen?’ Johan, Piet en Sophie
zijn heel benieuwd. ‘we gaan bij het strand kijken.’ Zegt vader. De familie eet het ontbijt en
stappen in de auto. Maar in plaats van in de richting van het strand te gaan, gaan ze in de
richting van de sportwinkel. Piet is heel erg opgewonden. ‘Yes, dan kunnen we body boards
kopen!’ zei hij. ‘Gaan we dan gelijk door naar het strand?’ Sophie en Johan zijn nu ook heel
opgewonden… Sophie en Piet hadden bodyboards gekocht en Johan een skinboard. En ze
gingen naar het strand… aan het eind van de dag als de familie aan tafel zit praten ze nog en
hele tijd na over het body boarden en skin boarden. Ze vonden het allemaal heel leuk en na
nog een tijdje op de camping te spelen gaan ze naar bed om de volgende dag naar ‘Le Mont
Saint Michel’ te gaan.
Le mont saint michel
‘goedemorgen!’ zegt moeder, ‘hebben jullie zin om naar Le Mont Saint Michel te gaan?’
Waarop de kinderen redelijk enthousiast reageren. De familie eet snel het ontbijt en gaan op
pad. Het is een hele tijd rijden naar het klooster maar ze zijn op tijd en het is helemaal niet
druk want lang niet alle parkeerplaatsen zijn vol. Het is nog een heel stuk lopen over de brug
die in het water is gemaakt. Na een half uurtje lopen lopen zijn ze dan eindelijk bij het
klooster. Overal zijn kraampjes met speelgoed en eten en drinken en als je helemaal naar
boven loopt dan kom je bij een lange rij met heel veel mensen en dan kun je betalen om het
klooster in te gaan. Het klooster is heel erg mooi met een hele leuke tuin en zuilen en hele
dikke pilaren waar je met nog geen drie mensen omheen kunt staan en een heel mooi
uitzicht. Na bijna een hele dag ronddwalen, gaat de familie weer naar de camping waar ze
gaan avondeten en dan nog een hele tijd spelen waarna ze om half elf weer naar bed gaan.
‘Welterusten jongens!’ zegt vader. ‘Morgen gaan we weer body boarden’ ‘oké, trustee pap.’
Zegt piet die al snel in slaap valt en droomt over het body boarden…
Het body boarden
De familie staat weer op eet het ontbijt en gaan weer naar het strand maar nu voor de hele
dag. Op het strand is het heel rustig en Piet, Johan en Sophie rennen het water in en
proberen met de golf mee te gaan maar dat lukt niet echt. Dus gaan ze wat meer richting het
strand en dan lukt het wel doordat ze op het schuim van de golven komen. Dan gaan ze ´s
middags naar een restaurant waar ze heerlijke mosselen eten. Dan gaan ze weer naar het
strand en het body boarden gaat steeds beter. Aan het eind van de dag eet de familie
spaghetti. Dan gaan ze nog een hele tijd batmintonnen en dan gaan ze onder de douche
lezen ze nog een gedeelte uit hun boeken lezen en gaan ze weer slapen…
De bloementuin
De familie staat weer op eet weer het ontbijt (dit keer met een eitje). Piet voelt zich niet zo
lekker en gaat na het eten weer naar bed. Hij slaapt nog eens drie uur en als hij wakker
wordt zijn vader en moeder naar de campingeigenaren en Johan en Sophie zijn aan het
batmintonnen. Als vader en moeder terugkomen, zeggen ze dat ze weer wat leuks hebben
gevonden en na het middageten gaan ze op pad… Als de familie uit de auto stapt, zijn ze op
een parkeerplaats met maar heel weinig auto’s en ze lopen naar een ingang met heel veel
bloemen. Moeder betaald om naar binnen te mogen en dan lopen ze een tentoonstelling
binnen met allemaal stenen met diamanten erin. Als bijna iedereen alles heeft gezien zit piet
op een stoeltje en is helemaal bleek. Als Piet opstaat, moet hij bijna overgeven maar
gelukkig net niet. Dan lopen ze een tuin in met heel veel mooie bloemen en bomen en lekker
veel schaduw waar Piet blijft zitten en de rest van de familie gaat een rondje lopen om een
heel mooi meer met heel veel libellen en het is heel schitterend. Als ze een groot gedeelte
van de bloementuin hebben gezien stappen ze de auto weer in en rijden weer terug naar de
camping en tijdens het rijden moet Piet overgeven dus vader zet de auto aan de kant en
staat te kotsen… Als ze bij de tent aankomen, zeggen vader en moeder bij een restaurant af
waar ze die avond krab zouden gaan eten. Daardoor zijn Sophie en Johan heel teleurgesteld
maar pasta is ook lekker… ‘Welterusten papa welterusten mama,’ zeggen de kinderen in
koor als ze naar bed moeten. ‘Welterusten!’ zeggen vader en moeder en de kinderen gaan
slapen…
Het krab eten
‘Goedemorgen! Hebben jullie zin in vanavond?’ Vraagt vader als de kinderen hun tent zijn
gekomen en de familie aan het ontbijt zit. ‘jazeker,’ zegt piet. ‘ik vind het alleen jammer dat
we het gisteren niet hebben kunnen eten.’ Maar de rest van de familie vinden het niet erg
en ze zijn blij dat er voor vandaag nog een tafeltje vrij was…
Na het eten gaan Piet, Johan, Sophie, vader en moeder weer naar het strand. Piet en Sophie
gaan weer body boarden.
Johan gaat Skin boarden en body boarden, vader maakt foto’s en moeder zoekt een plekje in
de schaduw… na het body boarden gaat de familie naar een restaurant in de buurt en
nemen daar allemaal een goed opgemaakte en heerlijke flensjes. Dan gaan Piet Sophie en
Johan nog even body boarden en gaan vader en moeder een korte wandeling maken en dan
gaan ze weer naar de tent. Maar eerst boodschappen doen bij de supermarché. Nadat ze dit
allemaal hebben gedaan gaan de kinderen badmintonnen en lezen vader en moeder hun
boeken. Als het vijf uur is gaat de familie weer op pad en rijden ze naar een hele leuke
boulevard waar het restaurant is. Na een uur is de hele familie klaar met eten en nemen ze
nog een ijsje. ‘De krab was echt verrukkelijk maar het is echt moeilijk om het vlees uit de
poten te krijgen,’ zegt piet ‘Johan heeft zelfs een poot helemaal kapot gemaakt om bij het
vlees te komen. ’ iedereen vond het heerlijk en ook het ijsje was lekker. Dan loopt de
familie weer terug naar de auto over de schitterend verlichte boulevard…
Als de familie thuis komt gaan de kinderen nog even spelen en douchen en dan is het weer
tijd voor bed. ‘welterusten pap, welterusten mam,’ zegt Sophie. ‘Welterusten Sophie.’ Zegt
moeder en de kinderen gaan weer slapen. Na nog een uurtje te hebben gelezen gaan ook
vader en moeder naar bed en de volgende morgen gaat de familie weer naar huis.
De terugreis
‘Goedemorgen,’ zegt moeder. De tafel is nu niet gedekt maar die zit al in de aanhanger zodat
de familie snel terug naar huis kan. Bijna alles is al ingepakt op de grote tent en de
slaapzakken met matrassen na. Na het ontbijt gaat de familie gedag zeggen tegen de
eigenaren en gaan ze weer terug naar huis. De terugreis gaat net als de heenreis heel goed
maar dit keer deden ze er zes stoppen over omdat Sophie was vergeten voor vertrek naar
het toilet te gaan…
Na een hele dag in de auto is de familie om elf uur ’s avonds weer thuis, zetten ze de
aanhanger in de tuin gaan naar binnen doen de deur op slot en gaan slapen. De volgende
dag ruimen ze alles uit de auto en leggen ze het weer achter de schotten op zolder en dan is
de vakantie weer voorbij en gaan de kinderen weer naar school en gaan de ouders weer
werken.
EINDE!!!
Italië
Het begon allemaal toen mijn moeder besloot om met de zomervakantie naar Italië te
gaan. Ik, mijn zusje Sunaina, mijn grote zus Jyoti waren meteen erg blij. Het eerste wat
we gingen doen is alles plannen want we gingen voor drie weken. Het eerste wat mijn
moeder deed was kijken hoe duur de vliegtickets waren, wat voor bezienswaardigheden
er waren en naar de verschillende appartementen die er waren in Rome. Wij besloten om
niet alleen naar Rome te gaan maar ook naar Milaan, Venetië, Comomeer, Florence en
Napels. We gingen een week naar Milaan, twee weken naar Rome en in die twee weken
ook nog een weekend naar Napels en een dag naar Florence. Iedereen hielp goed mee
met het plannen van de reis. Toen het eindelijk zomervakantie was gingen we meteen
weg. We hadden vliegtickets voor Milaan, treintickets voor Rome, Venetië , Napels en
Florence. We gingen eerst een week naar Milaan met het vliegtuig en dan gingen we met
de trein naar Rome toe.
Milaan
We kwamen eindelijk aan op het vliegveld van Milaan en belden meteen de eigenaars van
het appartement. Ze kwamen meteen naar ons toe en hielpen ons met onze bagages.
Toen we in ons appartement waren, gingen ze ons van alles vertellen over het
appartement en ook de dichtstbijzijnde winkels en metro’s. Ze hadden voor ons een
metrokaart uitgeprint en legden ons uit over de metro, b.v. dienstregelingen, tijden. Toen
ze weg gingen, gingen wij naar buiten om te kijken of er een supermarkt was en gingen
we allemaal eten kopen. De volgende dag, maandag, gingen we meteen vroeg weg met de
metro. De metro kaartjes waren niet duur, ze kostten 4,50 euro per persoon voor een hele
dag. We gingen naar een kerk die De Dom genoemd werd. Het vormt het hart van de
stad Milaan. We kregen daar een rondleiding van de kerk. Toen we klaar waren gingen
we nog in de buurt wandelen. Het was toen wel erg laat en gingen toen weer met de
metro naar huis. Dinsdag gingen we naar het Gouden Vierkant. Dat is een plek waar heel
veel winkels zijn om te shoppen. Daar bleven wij de hele dag en gingen toen weer naar
huis. Woensdag gingen we naar Corso di Porta Ticinese. Dat is een winkelstraat met
allemaal winkels, restaurants en kerken. En we gingen ook naar de Basiliek van Sint
Ambrosius, dat is een hele mooie romaanse kerk waar vroeger de adel woonde.
Donderdag gingen we met de trein naar Como, we gingen eerst langs alle winkeltjes en
daarna lekker op de boot over het Comomeer.
Vrijdag gingen we naar Musea Poldi Pezzoli en Baggatti Valsecchi. Dat is een paleis met
zeldzame kunstwerken. Zaterdag gingen we naar Venetië met de trein. Als eerste gingen
we naar Piazza San Marco, Basiliek San Marco (rondtour), Dogepaleis, Rialtobrug.
Lekker gegeten op een terrasje en laat in de middag met een boottocht terug naar het
station van Venetië. Souvenirs gekocht.
Zondag lekker uitgerust en ingepakt, want maandagochtend vroeg gingen we met de
trein naar Rome.
Rome
Toen we op het station van Rome aankwamen, moesten we nog met de metro naar ons
appartement. Mijn moeder belde de eigenaar van het appartement en die zei dat hij eraan
kwam. Toen er opeens iemand anders naar ons toe kwam en zei ‘ik kom namens Giorgio’
zo heette de eigenaar van het appartement. Zij hielp ons met onze bagages. We moesten
een hele grote trap op met al onze zware bagage. Toen we eindelijk in het appartement
aankwamen, gaf ze ons de sleutel en ging weg. Toen we het appartement gingen bekijken
leek het niet op de foto’s die wij op het internet zagen. Mijn moeder belde meteen Giorgio
maar die nam zijn telefoon niet op. Toen belde ze maar Housetrip (housetrip is een site
waar je appartementen kunt bekijken en boeken) en die ging er meteen werk van maken
iedereen was gestrest maar gaf de moed niet op. Housetrip zei dat we foto’s moesten gaan
maken als bewijs en die dan meteen mailen. Maar we hadden geen internet, wat eigenlijk
wel moest. Mijn moeder belde Giorgio weer maar die nam weer niet op. Wij gingen naar
buiten om een internetcafé te zoeken. We gingen eerst naar een bloemist die Nederlands
sprak. We vroegen of ze Giorgio kende en ze zei ‘dat ze heel goed met hem bevriend was
en dit niet van hem had verwacht.’ Ze wist waar een internetcafé was en stuurde ons
ernaartoe. Toen we eindelijk bij het internetcafé aankwamen moesten we geld betalen
voor internet. Eindelijk zaten we achter een computer en mailde gelijk Housetrip en die
had de foto’s bekeken en zei ‘dat hij er werk van zou maken.’ Ze zeiden ook om nu
gewoon weer naar het appartement te gaan. Toen we weg gingen van het internetcafé
gingen we naar het appartement. Maar de sleutel die dat meisje aan ons gaf deed het niet
dus we belde haar op en zei ‘je moet op een knop drukken en dan komt er iemand naar je
toe die de deur voor je opent.’ Wij waren allemaal verbaast want die sleutel had ze dan
voor niks gegeven. Na een halfuur kwam eindelijk iemand die de deur opende. Wij
gingen meteen naar binnen en belden meteen Housetrip. Maar die kon er niks aan doen.
Mijn moeder probeerde Giorgio weer te bellen maar die nam weer niet op. Ze probeerde
nu dat meisje te bellen (ze had haar telefoonnummer achtergelaten.) Die nam op en zei ze
echt de goeie sleutel had gegeven. We moesten die dag in een onveilige appartement
slapen. Niemand kon slapen. Toen het eindelijk de volgende dag was belde Housetrip
ergens in de middag, en zei dat ze goed nieuws hadden. Ze vertelden ons dat ze een ander
appartement voor ons zouden zoeken. Iedereen ging weer naar het internetcafé. Toen we
daar aankwamen gingen we weer op een computer zitten en gingen we op zoek naar een
ander appartement. Na twee uur hadden we eindelijk een goeie appartement gevonden
dat dichtbij het metrostation was. Mijn moeder belde Housetrip om te zeggen dat we een
appartement gevonden hadden. Housetrip ging toen even kijken en zei dat hij nog
beschikbaar was. Wij gingen toen meteen naar het oude appartement om ons spullen in
te pakken. We vertrokken en gingen toen naar ons ander appartement. We kochten voor
onszelf weer vier metrokaartjes en gingen op pad. Toen we aankwamen bij het andere
appartement belde we Housetrip en die gaf ons het nummer van de nieuwe eigenaar.
Mijn moeder belde toen de nieuwe eigenaar en die zei dat hij er over vijf minuten zou
zijn. De nieuwe eigenaar wist wat er was gebeurd en vond het heel erg voor ons. Hij
legde ons een paar dingen uit over het appartement en ging toen weg. Wij waren
eindelijk gekalmeerd en konden weer van onze vakantie genieten. De volgende dag
dinsdag gingen we de omgeving bekijken en daarna nog naar Palazzo Spada dat is een
kostbare kunstcollectie. Woensdag gingen we naar de Colosseum, we hoefden niet in de
rij te wachten want we hadden al kaartjes van te voren gekocht en dat gold ook voor het
Forum Romanum. We bleven de hele dag in de Colosseum en gingen van daar weer met
de metro naar huis. Donderdag gingen we met de metro naar Vaticaanstad, daar bleven
we de hele dag, daar kregen we een rondleiding voor een hele dag. Vrijdag gingen we met
de trein naar Napels, daar verbleven we het hele weekend in een hotel, die vlak bij het
station was. Op vrijdag gingen we de omgeving bekijken. Zaterdag gingen we heel vroeg
naar de vulkaan de Vesuvius, we beklommen hem. Het was heel leuk om te doen maar
het was wel zwaar. Toen we klaar waren gingen we naar Pompeii. Kinderen onder de
achttien jaar waren gratis dus alleen mijn moeder moest een kaartje kopen. Wij bleven
daar de rest van de dag, we hadden een tour geboekt en kregen allemaal informatie van
Pompeii. Zondag gingen we uitrustten en in de omgeving wandelen, binnenstad van
Napels bekeken, die avond laat gingen we terug naar Rome met de trein. Maandag
gingen we met de trein naar Florence. Het was daar echt heel erg mooi. We gingen naar
de belangrijkste plein van Florence die Piazza della Signoria heet. Daarna gingen we naar
de bekendste brug van Florence, die Ponte Vecchio heet. Toen we daar klaar mee waren
gingen we nog naar Duomo Cathedral of Santa Maria Del Fiore dat is een kathedraal, het
was daar heel erg mooi. Toen we daar klaar mee waren gingen we weer met de trein naar
Rome. Dinsdag gingen we met de metro naar de Spaanse Trappen en gingen we daarna
ook de omgeving bekijken. Woensdag gingen we met de metro naar de Pantheon, dat is
een kerk. Toen we daar klaar waren gingen we met de metro naar het Vaticaanse
museum, we kregen daar een rondleiding inclusief de Sixtijnse Kapel en Sint Pieter.
Donderdag gingen we met de trein naar Toscane voor een dag. We gingen naar de toren
van Pisa, daar bleven we de hele dag en gingen toen weer met de trein naar Rome.
Vrijdag gingen we naar een half daagse rondleiding van Angels and Demons. We
moesten ons aanmeldden bij Piazza del Popolo, we gingen daar met de metro naar toe.
Eerst gingen we naar de kerk Santa Maria del Popolo, daar legde de gids van alles uit
daarna liepen we met zijn allen naar de bus waar we naar St. Agnes dat was een hele
mooie kerk en vertelde hij over deze kerk. Daarna gingen we met de bus naar SintPietersbasiliek dat was een hele mooie katholieke kerk, daar vertelde de gids ook heel erg
veel over. We zijn ook naar de kerk Santa Maria della Vittoria. Santa Maria della Vittoria
is een kleine basiliek in Rome en we gingen langs Piazza Navona en als laatste naar Castel
San’Angelo
Ook langs het Trevifontein geweest. We zijn ook langs de musea, Museo Nationale
Romano en Musei Capitolini geweest. Heel mooi allemaal.
Zondag gingen we inpakken en uitrustten. We gingen nog wel een laatste keer in de
buurt wandelen.
Maandag hebben we op het station van Rome een bus gepakt van het vliegmaatschappij
waarmee wij vlogen en die bracht ons naar het vliegveld van Rome.
Dit was het einde van onze geweldige reis. Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn
verhaal.
Pooja Ramsamoedj H3A
Reisverhaal
Wie droomt er nou niet van om in de zomer naar een vakantie in Griekenland
te gaan. Ik heb het beleefd en kunt u de volgende dingen er over te vertellen. Ik
landde in de avond in Thessaloniki en vond al best warm ook al was het al
avond. Ik ging naar het dorpje Kali Kratia. Ik kan het u zeer aanraden en zal
zeggen waarom. Kali Kratia is een dorpje aan de zee en als je het even zat bent
in het dorpje kan je naar een van de dorpjes verder op. Het dorpje Kali Kratia
ligt ongeveer 30 minuten rijden van de grote stad Thessaloniki Overdag kunt u
genoeg dingen doen en in de avond ook. Als het s’ middags is kunt u in de zee
gaan zwemmen of leuke bezienswaardigheden doen een paar dorpjes verder.
Op het strand zijn ook leuke activiteiten te doen zoals wateractiviteiten. U kunt
natuurlijk ook heerlijk van de zon genieten door op een strandstoel te gaan
zitten. En ongeveer een half uur rijden vanaf het dorpje waar u zit, is een grote
stad genaamd Thessaloniki. In deze stad kunt u heel veel activiteiten zoals
winkelen, naar een attractiepark gaan etc. Er zijn namelijk genoeg
winkelcentrums. Als u van voetbal houdt kunt ook nog naar een wedstrijd gaan
in Thessaloniki. De beste club en waar de meeste supporters in de stad en
omstreken zijn is de voetbalclub genaamd PAOK. In Thessaloniki ligt ook een
waterpark genaamd waterworld. Hier kunt van veel verschillende glijbanen
gaan en in het zwembad gaan zwemmen. Er is ook zwembad waar de hoogste
golven van Europa komen. Als de avond valt kunt u in het dorpje genoeg leuke
dingen doen. Als eerste kunt u natuurlijk een hapje gaan eten aan een van de
vele restaurants die er zijn. Je kunt bijvoorbeeld pizza eten of typisch Grieks
eten. Er zijn dus genoeg leuke restaurants waar u lekker kunt eten. Als u klaar
bent met eten kunt in het dorpje genoeg dingen doen. Er zijn genoeg winkels
waar u even een kijkje kunt nemen en als u u even verveeld kunt u naar een
van de speelhals gaan waar u een potje kunt basketballen of een videogame
kunt spelen. Als u wat ouder bent kunt u ook nog het nachtleven in het dorpje
meemaken. Er zijn genoeg uitgaansplekken in dit dorpje. Samengevat is dit dus
de ideale vakantieplek voor jong en oud. U kunt veel leuke dingen doen. De
jeugd kan hier leuke activiteiten doen maar de ouderen dus ook.
Hongkong
In deze brochure over Hongkong ga ik het hebben over: het eten, de cultuur en de
hoogtepunten.
•
Het eten
Wanneer je in Hongkong bent hoef jij je geen zorgen te maken of er wat te eten
valt. Hongkong is een stad met namelijk12.000 restaurants. Ook kun je overal
makkelijk komen met het openbaar vervoer of met de taxi. Je zou bijvoorbeeld
goed kunnen eten in Aberdeen, Kowloon City of Lan Kwai Fong. Aberdeen heeft
veel multiculturele restaurants en bars. Kowloon City wat
vroeger een industrieel gebied was is nu een wijk met
gerechten uit de hele wereld, maar vooral veel
Aziatische specialiteiten. Ben je meer een
uitgaanspersoon dan moet je naar Lan Kwai Fong. Lan
Kwai Fong is één van de meest populaire
uitgaansbuurten. Hier vindt je namelijk meer dan 90
restaurants en bars. De restaurants en bars variëren van een stijlvolle wijnproeverij
tot luidruchtige bars.
•
De cultuur
In Hongkong valt er veel te leren over de Chinese cultuur. Zo kun je bijvoorbeeld
naar een Chinees festival gaan, elke maand is er minimaal 1.
Chinese festivals worden gehouden met gloeiende lantaarns,
volgepakte tempels, dansende leeuwen, vurige draken en de
geur van wierook. Chinese festivals de meest interessante en
leukste ervarende dingen van de wereldstad Azië.
Ook zou je naar musea kunnen gaan. Er zijn veel museums in
Hongkong. Allemaal hebben ze verschillende thema’s, zoals
medische wetenschap, theeserviezen, rituelen van de
Chinese triades, films, geschiedenis, stadsplanning en het leven in de gevangenis,
zijn erg gevarieerd en heel leuk!
En wanneer je meer wilt weten over de godsdiensten in Hong Kong, zijn de
Chinese tempels iets voor jou. Bezoek ze om te zien hoe de gelovigen hun
Boeddhistische, Taoïstische en lokale goden aanroepen met eeuwenoude
rituelen in een walm van wierook.
•
Hoogtepunten
Hongkong is dan misschien wel niet zo groot, maar er
valt wel heel veel te doen. Dus wanneer je niet heel
lang in Hongkong bent zijn dit de dingen die je echt
zou moeten gaan doen.
Ben jij iemand die van winkelen houdt? Dan moet je
naar de Ladies’ Market. De Ladies’ Market ligt in Tung
Choi Street en heeft meer dan 100 kraampjes vol
afgeprijsde kleding, assessoires en kleding. Deze
markt is één kilometer lang. De markt heeft deze naam vanwege de enorme
hoeveelheid kleding en accessoires voor dames van alle leeftijden die er te koop
is. Er worden echter ook horloges, cosmetische producten, tassen, decoratie voor
thuis en allerlei andere spullen.
Hou jij niet van shoppen maar meer van dieren of (water)attracties? Dan is
Ocean Park Hongkong iets voor jou. Dit is namelijk een dierentuin en een
(water)attractiepark in één. Het park bestaat uit: Polar Adventure, Oud
Hongkong, Thrill Mountain, het regenwoud, Aqua City en verbazingwekkende
dieren uit Azië.
Zie je liever graag dingen? Dan moet je
naar de Victoria Haven.
De Victoria Haven is de reden waarom
Hongkongs zo populair is. Door de diepe
wateren tussen het eiland Hongkong en
het schiereiland Kowloon konden een
aantal vissersdorpen uitgroeien tot een
internationaal handelscentrum. Nog altijd
is de haven het mooist van de stad en
één van ‘s werelds meest
indrukwekkende stedelijke landschappen. Bij de haven kun je verschillende
dingen doen. Zo kun je naar de sterrenboulevard, of een havenrondvaart
maken, The (Victoria) Peak, sky100 Hongkong observatieplatvorm, varen in één
van de star ferries of naar de lichtshow kijken.
Mijn reisverhaal: Mallorca
Kay van Dongen
H3C
26 Februari 2014
Type: column
Mijn reisverhaal ging naar het altijd zonnige Mallorca. Ik pakte het vliegtuig vanaf Schiphol
en lag toen al met mijn gedachte op een van de zonnige stranden op Mallorca. Maar zover
was het nog niet. Eerst nog ruim anderhalf uur in de lucht zweven voordat ik van die
gedachte werkelijkheid kon maken. Eenmaal aangekomen op Palma de Mallorca werd ik
gelijk vrolijk van de zon en de warmte. Op naar mijn hotel dat 45 minuten rijden lag van het
vliegveld aan de oostkust. Club Martha’s een hotel waar van alles te beleven is, maargoed ik
kwam alleen al voor het strand naar Mallorca. En ik werd zeker niet teleurgesteld. Ik kon zo
vanaf mijn appartement aan twee kanten het helderblauwe zeewater dat Mallorca omringt
zien schitteren. Ik werd alleen nog maar vrolijker bij de gedachte dat ik mezelf daar de
komende twee weken terug kon vinden. Is het niet zonnend, is het niet zwemmend, is hiet
niet zwemmend, dan is het snorkelend, is het niet snorkelend dan kijkend naar de iets te
grote jachten die voorbij kwamen. Al met al genoeg te beleven dus in en rond de haven van
Cala D’or. Na een paar dagen raakte ik verslaafd aan het strand, de zon, het eten en het
ultieme vakantiegevoel. Je hoeft namelijk geen toerismedeskundige te zijn om te begrijpen
dat dit een gouden greep is. Op loopafstand van genoeg heerlijke restaurants kom je weinig
te kort. Ja, hier hou ik het wel even uit dacht ik. Vakantie is toch geweldig. Lekker doen
waar je zin in hebt, heerlijk uitrusten in de zon! Niks doen. Hmmm. Maar misschien is 2
weken op het strand hangen, iets te veel van het goede. Dus besloot ik maar is om wat te
ondernemen. Het werd een dagje weg naar de hoofdstad Palma. Wat deed ik mezelf aan om
in deze hitte overdag in een stad te gaan lopen. En om dan vervolgens winkel in winkel uit te
gaan. Uiteindelijk besloot ik maar om ergens midden op een plein bij een terrasje een lekker
ijsje te nemen. Heerlijk van een ijsje genieten met drie bolletjes in de Spaanse zon. Daarvan
kreeg ik spontaan het strandgevoel weer terug. Daarna heb ik nog wat winkels bezocht en
heb ergens midden in het centrum een restaurant opgezocht. En daar heerlijke Spaanse
paella besteld. Tot dusver heb ik ze beter nog niet gekregen en ik betwijfel of ik die ook ooit
nog zal gaan krijgen. Maargoed, vervolgens weer 45 minuten terug naar het hotel met de
bus, die tot grote opluchting geen dak had. Eenmaal thuis besloot ik om na zo’n lange dag,
mijn bed maar in te duiken. Niet letterlijk duiken, want dat stond de volgende dag pas op
het progamma of beter gezegd snorkelen. In ieder geval kon ik mezelf weer op het strand
bevinden. Voor het snorkelen ben ik nog even naar de plaatselijke supermarkt geweest om
de zo goedkoop mogelijke ham te kopen. Want ik wil natuurlijk wel vissen zien als ik ga
snorkelen en gelukkig werd ik niet teleurgesteld. Het was prachtig om te zien in de
helderblauwe zee. Groen koraal, de rotsen en de duizenden vissen in allerlei kleuren en
maten. Maar tijdens het snorkelen realiseerde ik me dat het alweer mijn laatste dag was hier
op Mallorca. Morgen kon ik weer anderhalf uur terug zweven, naar het veel minder
aangename Nederland. Het drukke Nederland. Op het moment dat ik het vliegtuig instapte
besefte ik dat het voorbij was. Geen stranden en helderblauwe zeeën meer voor mij…
Daar stond ik dan. Samen met mijn
beste vriend Sean. Op het station, met
onze zware hutkoffers en een tintelend
gevoel in mijn maag. Ik wist nou niet
zeker of dat door de spanning kwam, of
door het broodje tonijnsalade wat ik 20
minuten geleden had gegeten.
Waarschijnlijk allebei, bedacht ik me,
toen ik opnieuw naar mijn ticket keek.
Er staat eigenlijk niet op waar het
precies naar toe gaat, alleen hoelaat,
welk perron, en hoe de trein heet.
“We moeten om elf uur de trein nemen
van perron 9¾” las ik.
‘Perron wat?’ Sean staarde me aan.
“9¾.”
‘Dat is belachelijk,’ zei Sean, ‘perron 9¾
bestaat niet.’
“En toch staat het op mijn kaartje, en
als het goed is ook op die van jou.” Sean
haalde zijn ticket uit zijn zak, keek goed
naar het perron en keek verbaasd op.
Ik keek hem uitdagend aan, want ik
wist dat ik gelijk had. Hij bevestigde
mijn gelijk door me een stomp te geven
op mijn arm.
‘En, waar is dat perron dan?’
Ik dacht na, want ik had eigenlijk geen
idee waar het zou moeten zitten.
“Laten we eerst naar perron 9 en
perron 10 gaan, dan vragen we het wel
rond” Sean duwde het karretje met
hutkoffers in de richting van perron 9
en 10. Eenmaal aangekomen keek Sean
me lichtelijk geïrriteerd aan.
‘Waar is het nou?’
Een conducteur liep langs, en Sean
vroeg waar perron 9¾ is.
“Jij ook al?!” hoorde ik de conducteur
zeggen “Rot toch eens op met dat
perron, er bestaat geen perron 9¾!”
Sean liep terug naar mij toe, en haalde
zijn schouders op.
“Ik heb het geprobeerd”
‘Oke, mijn beurt’ zei ik, en keek om me
heen, zoekend naar mensen die het
misschien wel zouden weten. Op dat
moment passeerde een groepje
mensen en ving een paar woorden op
van hun gesprek.
‘- perron 9¾ is simpel te bereiken,
luister-’ Sean hoorde het ook, en we
draaiden ons haastig om en zagen 5
studenten, van onze leeftijd, met grote
koffers in karretjes. Ze bleven staan,
dichtbij genoeg om hun gesprek verder
af te luisteren.
“Volgens mij weten hun het” zei Sean,
maar ik siste, want zo konden we er
niks van verstaan.
‘George, jij eerst,’ zei de langste jongen
van het groepje. George holde naar het
muurtje tussen perron 9 en 10, en
verdween. Hoe deed hij dat toch? Ik
keek naar Sean, die blijkbaar net zo
verbaasd was als ik was. Toen gingen
de 2 meiden van het groepje. En na hun
verdwenen de laatste 2 door de muur.
Een paar seconden was het stil.
“… Gaan wij dat ook proberen?” zei
Sean, terwijl hij naar de muur staarde.
‘Er zit niks anders op,’ en keek hem aan
‘toch?’
“Ja, dat is waar. We rennen gewoon op
de muur af, en dan zien we vanzelf of er
iets bovennatuurlijks is gebeurd.”
Ik glimlachte, want ik vond het best
grappig uit zijn mond horen komen,
normaal zou hij nooit zoiets zeggen. We
gingen recht voor het muurtje staan,
een paar meter ervandaan,
vastberaden met het karretje
hutkoffers voor ons.
‘Tegelijk. Op nu. 3… 2… 1…’ zei ik,
terwijl ik het karretje beter vast hield.
“NU!” Sean en ik holden met het
karretje op de muur af- de muur kwam
steeds dichterbij – we konden al niet
meer stoppen – nog maar een meter –
en opeens stonden we niet meer op
perron 9 of 10, maar op een overvol
perron met een vuurrode trein. We
keken naar achter, en nu stond er
boven ons hoofd een bordje met de
woorden Perron 9¾. Het is ons gelukt.
Verslag vakantie Turkije
In de mei vakantie in 2013 ging ik naar Turkije. We gingen met het vliegtuig vanaf Schiphol naar
Antalya en vanaf daar gingen we met de bus naar ons vijf sterren hotel, waar je heel de dag door
onbeperkt kon eten en drinken. We gingen twee weken relaxen in de Turkse zon. Het hotel waar wij
zaten heten Alpha Donna en lag in het plaatsje Belek. Het had een heel mooi en groot zwembad en
had wel 5 glijbanen! Er was een hele bijzondere glijbaan, want je ging eerst gewoon in een normale
glijbaan en daarna viel je in een soort schaal met een gat erin waar je allemaal rondjes in draaide. Het
hotel lag aan een heel mooi strand met palmbomen en een pier waar ik elke dag vanaf dook. Maar
het mooiste vond ik dat je heel de dag door kon eten en drinken. En nog lekker eten ook! In de
ochtend hadden we het ontbijt waar ik elke ochtend geroosterd brood nam met een gebakken ei en
daarna nog een pannenkoek. Als we klaar waren met het ontbijt gingen we terug naar onze kamer en
pakte we alle strandspullen en smeerde we ons in met zonnebrand. Dat was hard nodig, want het
was wel 39 graden, zelfs het zeewater was warm! En je kon bijna niet eens over het zand lopen, want
anders verbrandde je je voeten. Als we op het strand lagen te zonnen en het werd te heet. Nam ik
een duik in het zwembad en ging ik een paar keer van de glijbaan en dan was het alweer tijd voor het
middag eten. Waar ik meestal een grote hamburger nam of Turkse kebab met patat. Daarna gingen
we weer terug naar het strand of ik ging naar het voetbalveld. En haalde daarna dan een lekker sapje
aan de bar. En bij het avond eten was het helemaal lekker, want er waren vijf verschillende
restaurantjes met allemaal als thema een ander land. Dus we aten elke keer weer wat anders. En de
toetjes waren ook super zoals: een stuk taart, pudding, baklava enzovoort…. . We gingen ook wel
eens na het eten het stadje in of we gingen naar een markt dat was ook heel erg leuk. En de tijd
vloog voorbij en toen waren de twee weken al weer voorbij en vlogen we weer terug naar
Nederland. Ik vond het een hele leuke vakantie en het was heel erg lekker weer en ik zou zo weer
een keertje naar terug gaan.
Lars Westerveld V3b
Reisverhaal
Nou, dit was het dan. Het einde van de vakantie. We stappen op het vliegtuig. Na
een tijdje vervelen stijgen we op, terug naar huis. Op de terugweg denk ik terug aan
wat ik allemaal gedaan heb…
Half 5 in de vroege ochtend. Mijn vader maakt me wakker. We gaan op vakantie. Ik
heb er al zin in.
Een uur later sta ik bepakt en bezakt beneden. Mijn vader en ik stappen in de auto,
op weg naar Schiphol. Het was druk op het airport. Overal liepen mensen die ook op
vakantie gingen, of alweer terug kwamen van vakantie.
Na uren wachten gingen we naar de gate waar mijn vader me mijn ticket
overhandigde. We wachten totdat we konden instappen en gingen op onze plekken
zitten. Al snel vlogen we en langzaam kwam de slaap.
We lande op het airport in een super zonnig land. Mijn vader wilde me nog steeds
niet vertellen wat de bestemming was maar het zag er prachtig uit. Zon, zee en
strand. Ik was er zo ondertussen achter gekomen dat het geen land was maar een
klein eiland. Het was het perfecte eiland, zo’n eiland waar iedereen over droomt om
heen te gaan. En ik was er.
Al gauw kreeg ik het te heet in mijn warme kleren die ik in Nederland droeg dus mijn
vader stelde voor om naar onze hut te gaan. De hut stond op palen boven het water
en het was helemaal gemaakt van hout. Ik had mijn eigen kamer en mijn vader ook.
Ik stapte mijn kamer in en legde mijn koffers op het perfect opgemaakte bed. Ik kleed
me om en liep de hut uit direct naar het strand waar mijn vader al lag te zonnen.
‘’Pap, waar zijn we eigenlijk?’’, vroeg ik. “We zijn op de Maledieven’’, antwoorde mijn
vader. “Dit word een vakantie waarbij we niets aan ons hoofd hebben. We hoeven
alleen maar te genieten van de zon. Vind je het wat?” “Ja het is prachtig hier!”, zei ik.
Ik wilde een duik maken in de zee. Het water was heerlijk warm. Voor uren dobberde
ik op een luchtbed op de zee eg genoot van de zon. Zo gingen de meeste dagen
verder. Lekker uitslapen, genieten van het eiland, zonsondergangen bekijken,
heerlijk eten en weer slapen. De dagen vlogen voorbij en voor ik het wist, was het tijd
om terug te gaan. Op de laatste dag pakte ik mijn koffer in, sip, omdat het alweer
voorbij was. Mijn vader riep dat het tijd was om naar het vliegveld te gaan. En dat
deden we. We werden met de bus opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Het
vliegveld was niet groot dus we hadden onze gate zo gevonden. Na een tijdje
wachten mochten we boarden.
Nou, dit was het dan. Het einde van de vakantie. We stappen op het vliegtuig. Na
een tijdje vervelen stijgen we op, terug naar huis. Op de terugweg denk ik terug aan
wat ik allemaal gedaan heb…
Ik schrok wakker. Er werd op mijn schouder getikt. Het was mijn vader die me
vertelde dat we bijna bij onze bestemming waren en we gingen landen. En daar was
ik, op dat prachtige eiland, waar ik eerder nog over gedroomd had.
Esmée Dragt
Reisweek: Zuid-Afrika
Dinsdag 7 augustus 2012, dag 1.
Lang wachten tot het nou echt zou beginnen. Vandaag de dag dat we naar Zuid-Afrika
zouden gaan. Half zes opgestaan om de laatste dingen in te pakken, kwart voor zes worden
we opgehaald door de taxi die mijn tante had geregeld. We stonden op tijd met de drie
koffers op de taxi te wachten. Driekwartier rijden met een aardige chauffeur. We zagen onze
tante al helemaal klaar staan op schiphol, we hadden er allemaal super veel zin in! We
hadden zelf ingecheckt , en natuurlijk had mijn moeder weer eens overgewicht maar dat was
zo gepiept. Door de douane heen en dan natuurlijk nog even boekjes kopen en andere
dingen voor de lange vlucht. Na anderhalf uur waren we er klaar mee. We hadden nog even
een drankje gedaan en toen liepen we naar de gate. We zagen de vliegtuig en we kregen
gelijk buikzenuwen alsof we nog nooit hadden gevlogen. Door de bodycheck heen , we
hadden niks natuurlijk. Nog een half uur wachten voor het vliegtuig omdat het vliegtuig niet
helemaal schoon was. We mochten uiteindelijk het vliegtuig in ik zat naast me tante en me
moeder en broer naast elkaar. De vlucht in de lucht ging vrij goed. Na tien uurtjes vliegen
werd de landing ingezet, we waren bijna op de grond nog ongeveer 200 m , maar toen
hoorden we dat er nog een vliegtuig op onze baan stond. Snel weer omhoog , bijna was onze
vakantie afgelopen der wel we niet eens een stap op de Zuid-Afrikaanse grond. Na een
halfuur rondjes draaien konden we eindelijk goed landen! Daar hadden we dan een stap om
de Zuid-Afrikaanse grond gezet, het voelde goed, heel goed. Koffers gepakt en naar de bus.
Kennis gemaakt met onze groep en onze reisleidster. Onze reisleidster heette Magda , echt
een blanke Zuid-Afrikaanse vrouw met een eigen gemaakte taal, Zuid-Afrikaanse taal met
Nederlands gemixt. Was de jongste uit de bus wel jammer. Het was heel koud in
Johannesburg, had zelfs gesneeuwd , heel raar voor de mensen daar. Ik was doodop. Door
gereden naar het hotel. Sleutels gekregen, nog een welkoms drankje gehad en naar me
kamer gegaan met me moeder. Op de kamer nog even gedoucht en toen om half 12 gaan
slapen.
Woensdag 08 augustus, dag 2.
Werd wakker gemaakt, had heerlijk geslapen. Ik keek naar buiten en zag Zuid-Afrika hoe
mooi kan het nog worden dacht ik. Om 7 uur gingen we naar beneden om de ontbijt te
doen, koffers eerst voor de deur gezet. Lekker gegeten en warm in gepakt. Om 8 uur zaten
we in de bus. We gingen vandaag naar het Voortrekkers museum, dat ligt tussen
Johannesburg en Pretoria. Het was geschiedenis van Zuid-Afrika was heel interessant. We
krijgen een rondleiding, eerst nog even 200 trappen omhoog, was heel mooi uitzicht als je
naar beneden keek. Daarna kregen we een rondleiding van de stad Pretoria. Helaas mochten
we niet uit de bus om het dan te gevaarlijk zou zijn. Na uren de rondleiding, ging we naar
een dorpje voor lunchpauze, Middelburg. Daarna waren we door gereden om wat leuke
dingen te kopen in het dorpje, Belfast. Twee uur rijden naar onze volgende verblijf plaats,
lodges net voor Sabie. Heel hoog in de bergen zaten wij. We kregen twee huisjes maar
besloten allemaal in een huis te overnachten stonden toch vier beden. En we spotten al
gelijk een aap, gewoon wild, gaaf! We liepen naar het restaurant toe om te eten. Ik keek de
lucht in was zo mooi! Je kon gewoon bijna de sterren aanraken. Na het avond eten liepen we
weer terug naar onze lodges, terwijl we genoten van de sterrenhemel. Nog even gedoucht
genoten van het uitzicht en gingen we slapen.
Donderdag 9 augustus, dag 3.
Korte nacht achter de rug, weer om half 7 opgestaan. Gordijnen open gedaan, en wakker
geworden met een mooie zonsopgang en met z’n vieren in een tweepersoons bed, de dag
begon alweer gezellig. Nog even ontbeten en we konden er weer tegen aan, om 8 uur
moesten we bij de bus staan met de koffers. We gingen langs Sabie en Graskop om
vervolgens Gods Window en Wonder View te zien. We moesten veel trappen op naar Gods
Window maar dat was de moeite waard, wat een uitzicht! We konden zo over Mozambique
kijken. Nog een paar trappen te gaan en kwamen we aan bij Wonder View, dat was nog veel
mooier, maar wel heel hoog! Doorgereden kwamen we aan bij de Three Rondawels, de drie
vrouwelijke hutten die door de rivieren miljoenen jaren geleden waren gevormd. Daar wat
rondgelopen bij de kraampjes die daar gezellig stonden. Daarna zouden we gaan lunchen in
Graskop. Daarna waren we door gereden via Graskop naar Hazyview, de plaats van onze
lodges voor twee dagen. We hadden nog genoeg tijd om een duik te nemen, ik, me tante en
me moeder durfde het aan om de gok te wagen en nog een deel van de groep. Het water
was berenkoud. Terug naar onze lodges, daar gingen we douchen en omkleden. We gingen
avondeten en gingen nog buiten op het terras een drankje doen. Zwom er opeens een wild
vreemde nijlpaarden in de rivier, wat gaaf !! Nummer één van de Big Six! Liepen terug naar
onze lodges en vielen zo in slaap.
Vrijdag 10 augustus, dag 4.
Vandaag gaan we dan naar het National Kruger Park!! Vandaag gaan we opzoek naar wilde
dieren, liefs de Big Six maar dat is een moeilijke taak, vooral de luipaard om te spotten. Korte
nacht maar liefs half 5 opstaan. Was koud dus goed aangekleed moest je wel zijn, ook nog in
een open jeep. Met de bus naar de Phabeni Gate gereden, er stonde een file van één uur.
Maar we hadden geluk onze reisleidster had connecties waardoor we met de bus langs
iedereen reden naar de ingang. Snel de jeep ingestapt en we waren om 6 uur als eerst in het
National Kruger Park. Binnen een kwartier zagen we al honderden impala’s, een aantal
zebra’s met jonkies en apen. Na een uurtje zagen we onze tweede van de Big Six! Een olifant
met een jonkie, wat schattig! De chauffeur van de jeep kreeg een melding door zijn
walkietalkie dat ze het luipaard zagen, ze hadden hem al 3 maanden niet gezien. Onze derde
van de Big Six, een luipaard die zijn prooi op at, hij sleurde hem zelfs de boom in! Het was zo
bijzonder dat zelfs de chauffeur foto’s ging maken. We hadden even pauze om een kopje
koffie en thee te drinken. Zagen we in het meertje nijlpaarden zwemmen met kleintjes,
schattig ! Snel weer de jeep in, toen zagen we al heel snel onze vierde van de Big Six, de
grote neushoorn. We waren foto’s aan het maken toen zagen we opeens de nummer vijf van
de Big Six, de buffel ! De chauffeur zei “ jullie hebben echt geluk, nooit vinden we ze zo snel”.
We hadden weer pauze en reden naar onze tent waar we onze lunch zouden krijgen. Bij het
kamp aangekomen horen we dat de stroom was uitgevallen. Reden verder naar de
dichtstbijzijnde kamp. Terwijl we aan het rijden waren kwamen we opeens de nummer zes
van de Big Six tegen! De leeuw met zijn volgelingen. We hadden de hele Big Six gespot, heel
erg blij! Bij het kamp aangekomen hadden we geluncht en gingen we weer op expeditie.
Vier uurtjes door het park heen gerijden en we hadden weer alles gezien, giraffe,
olifanten,buffels maar luipaard was weer nergens te bekennen. Terug naar de bus die ons
weer bij onze lodges hadden afgezet. Nog even gedineerd en vroeg naar bed, geweldige dag
en doodop.
Zaterdag 11 augustus, dag 5.
Heerlijk geslapen vroeg op, vandaag zouden we naar Swaziland gaan. Ontbeten en afscheid
genomen van onze nijlpaardjes en gereden naar White River om een koffiepauze te doen.
Via Nelspruit en Malalane gereden kwamen we bij de grens. Door de douane heen van ZuidAfrika en kwamen op een stukje niemandsland. Een stukje gelopen kwamen we bij de stam
met oorspronkelijke Swazies. Rondeleiding gekregen door de dorpjes en rituelen dansen
gezien. Daar geluncht en gingen we weer terug naar de douane van Swaziland, stempel
gekregen en we waren binnen het koninkrijk Swaziland. Bus ingegaan en doorgereden, via
Piggy’s Peak, naar het glasfabriek in Ngwenya. Wat gekeken en gewinkeld en doorgereden
naar het huis van de koning. Helaas zag je veel armoede maar de koning heeft alles wat die
wilt, vieze man. Dus snel doorgereden naar onze nieuwe hotel, opgefrist en gedineerd.
Vroeg naar bed gegaan want we waren alweer doodop.
Zondag 12 augustus, dag 6.
Heerlijk geslapen alweer, opgestaan om half 7, koffers bij de deur om 7 uur en ontbeten, 8
uur de bus ingestapt. Via Manzini gereden naar de kaarsenfabriek, beetje rondgekeken en
ook op de kraampjes. Doorgereden naar de Big Bend bergen, om bij de Lebombo Villas koffie
te drinken met de struisvogels op de achtergrond. Na de koffiepauze reden we door en
kwamen we onderweg een dorpje met allemaal hutten van strooi tegen en terwijl we foto’s
aan het maken waren kwamen er kinderen naar de ons gerent met hun handen omhoog
voor geld, toen wij weg reden probeerde hun met stenen te gooien. Doorgereden naar de
grens van Swaziland, door de douane heen, stukje gelopen om door de douane van ZuidAfrika te gaan. Toen we allemaal klaar waren gingen we naar onze lunchplek, Hluhluwe. Na
de lunch stond de jeep al op ons te wachten om nog een keer op safari te gaan. Toen zagen
we cheeta’s die aan het spelen waren met hun prooi, gaaf, en zagen we nog meer dieren.
Ondertussen was de zon onderaan het gaan, dit was heel mooi. Weer in de bus, die ons
bracht bij onze nieuwe lodges, en gelijk gegeten. Lag er een dode salamander op het dekbed,
zo eng. Daarna gingen we slapen.
Maandag 13 augustus, dag 7.
Wakker geworden tussen de wild vreemd impala’s. Opgestaan zoals bijna elke dag om half 7
en om 7 uur de koffers buiten de deur gezet. Om 8 uur, na het heerlijke ontbijtje, in de bus
gestapt om te vertrekken naar St. Lucia. Aangekomen bij St. Lucia hadden we een koffietje
en een theetje genomen. Na de koffiestop namen we de jeeps richting het St. Lucia Game
Reserve Park om onze laatste safari te doen van de reis. Na een halfuurtje kwamen we aan
bij het park om onze safari te doen. veel dieren weer gezien, ook een paar van de Big Six.
Toen we bijna bij het strand waren moesten we door de brandende gras heen reden, heel
eng,gaaf en warm! Na een kwartiertje door de brandende gras heen gereden waren we
aangekomen bij de zee. Heel mooi was het, na een halfuurtje gezwommen hadden we een
strandwandeling gedaan, was echt heel grappig, je zag allemaal kleine krabbetjes uit hun
holletje komen. Op het strand geluncht en na de lunch gingen we weer naar de jeep. Na een
uur in de jeep gereden kwamen we aan in de stad St. Lucia om daar te winkelen. Na het
winkelen gingen we een rondvaart doen op het Lake St. Lucia. We zagen veel vogels,
krokodillen en weer nijlpaardjes en ook flamingo’s. Na de rondvaart gingen we dineren bij de
Griek. Terug gegaan naar het hotel in Hluhluwe om voor de laatste keer tussen de wilde
dieren te slapen.
Dinsdag 14 augustus, dag 8.
Heerlijk geslapen en weer wakker geworden tussen de impala’s. Vandaag zouden we dan
naar de stad gaan, Durban. Eerst ontbeten en daarna een stukje gelopen om te gaan
knuffelen met de cheeta’s., ze waren wel tam hoor. Daarna in de bus gestapt voor ons vier
uur durende rit naar Durban. Nog een koffiestop gedaan bij Empangeni, klein dorpje. Na tee
uur gewinkeld gingen we naar het WK stadion in Durban, het Moses Mabhida Stadium. We
gingen met de kabelbaan omhoog, om een heel mooi uitzicht te hebben van Durban, strand
en de zee, was heel mooi! Doorgereden naar de Indiase markt, leuk gewinkeld. Daarna
hadden we een kleine rondleiding door de stad, deze keer mochten we wel over straat maar
wel je kostbare spullen in de bus laten. Allereerste gingen we door de vismarkt wat heerl erg
stonk, je zag ook koppen van dieren hangen, bahh! Ook nog naar kerken en postkantoor
geweest. Na de rondleiding gingen we naar het hotel, daar aangekomen leek het heel oud
maar binnen waas het de luxe hotel die we hadden van de hele reis. We wouden ons
opfrissen komt er opeens “Housekeeping” om de gordijnen dicht te doen, haha. Nog
overheerlijk gegeten, geweldig hotel! Na het eten gelijk naar bed gegaan.
Woensdag 15 augustus, dag 9.
Opgestaan om half 5, vandaag niks zien, we moesten 700 kilometer rijden. Zes uur gegeten
en koffers buiten de kamer gezet, zeven uur de bus ingestapt. Koffiepauze in de file gehad
dichtbij Mount Ayliff en nog gevoetbald, we het stond zo vast dat we naar buiten mochten.
Kwamen we weer in de file bij Mount Free. We lagen drie uur achterop schema en konden
we pas later een lunch stop houden. Na twee uur waren we weer in de file zo 200 meter
voor onze lunchpauze, wat hadden weg pech. Ze waren aan de zijkant gras aan het branden
maar een auto zag niks dus die was op een schoolbus gereden. Chauffeur was dood en ook
mensen in de auto, ook een paar kinderen maar dat was nog onduidelijk, gruwelijk! Na één
uurtje konden we weer rijden en namen de beslissing dat we door gingen rijden omdat we
voor het donker van deze weg af wilden. Na één uurtje gereden snel een stop gehouden om
wat eten en drinken in te slaan en nog geplast, om vijf uur achter elkaar te gaan rijden. Vier
en één half uur later dan gepland aangekomen in het hotel bij East-Londen, mooi hotel en
zee. Op onze kamer gedineerd en daarna opgefrist, geslapen we waren alweer doodmoe.
Donderdag 16 augustus, dag 10.
Zes uur opgestaan met een prachtig uitzicht over de zee. Zeven uur koffers bij de deur gezet
en ontbeten. Nog over de rotsen een wandeling gemaakt en om acht uur de bus in. Één
uurtje gereden en kwamen we aan bij het dorpje King-William’s Town om een museum te
bezoeken aan opgezette dieren, heel boeiend nou niet dus. Vijf minuten gelopen om op een
jongensschool te bezoeken van de omgeving. Kregen een rondleiding en als we een klas
binnen kwamen stonden de jongens op en groetten ons alsof we van het koninkrijk waren.
Na dat de rondleiding klaar gingen de jongste leerlingen voor ons zingen, echt leuk! Door
gereden naar ons hotel in Port Elizabeth, nog wat olifanten gezien tijdens onze busrit. Port
Elizabeth is een vieze stad, het ligt achter de haven en meer dan de helft van de inwoners
woont in een townships. Aangekomen bij ons hotel, luxe hotel en mooi uitzicht over de zee,
omgekleed en naar de townships gegaan. Rondleiding gekregen van een inwoner, was best
zielig wat voor armoede daar is en dat we zeuren als iets niet goed is, voor het donker nog
de bus ingestapt anders was het te gevaarlijk. We kwamen aan bij het lokale restaurant, wat
door de bevolking gemaakt is, lekker gegeten, gezongen en gedanst. Terug gegaan naar het
hotel, opgefrist en naar bed gegaan.
Vrijdag 17 augustus, dag 11.
Opgestaan om zes uur, koffers buiten de deur gezet om zeven uur en ontbeten, om acht uur
in de bus gestapt. Anderhalf uur gereden een koffiepauze gedaan, nog mooi uitzicht over
een vallei ook, bus ingestapt. Aangekomen bij het Tsitsikamma National Park, half uurtje
safari gedaan, kwamen we aan bij de woeste Indische Oceaan. Gelopen naar de top van de
berg, mooi uitzicht over de woeste zee en gelopen over de bruggen die boven de zee hingen.
Na een halfuurtje reden we weg om in de Plettenbergbaai te zwemmen. Genoten van de zon
en de zee en nog gevoetbald met wat zwerfkinderen. Na twee uur terug gegaan naar de bus
en toen naar het hotel gegaan in Knysna. Uurtje vrije tijd gehad en daarna naar de boot
gegaan om op de boot te eten. Na twee uur weer terug op het vaste land en toen gelijk
doorgereden naar onze lodges waar we twee dagen zouden verblijven, gelijk geslapen.
Zaterdag 18 augustus, dag 12.
Als gewoonlijk opgestaan om zes uur, zeven uur ontbeten en om acht uur de bus in. Via
George gereden, korte pauze gedaan want de bus moest tanken, daarna verder gereden
naar Oudtshoorn om een struisvogelboerderij te bezoeken. Rondleiding gekregen van een
familielid van het bedrijf. Op een struisvogel gereden vet gaaf, maar ging wel heel hard. Na
dat we soort van een diploma hadden gekregen gingen we door rijden naar Cango Caves om
grotten te bezoeken. Aangekomen daar kregen we een Zuid-Afrikaanse rondleiding door de
grotten heen, heel mooi! Daarna gingen we lunchen bij Kobe’s gat. Daarna naar de top van
de hoogste berg van de Swartberg Pass gereden met een klein busje. Om eeuwig sneeuw te
zien liggen en een mooi uitzicht te hebben over de weide omgeving. Daarna voor de
donkerte aan de komen bij onze lodges in Knysna. Nog gedineerd en daarna geslapen.
Zondag 19 augustus, dag 13.
Alweer opgestaan om zes uur, koffers buiten de deur gezet en om zeven uur gegeten. Acht
uur de bus ingestapt. Gestopt bij een aloë fabriek in Albertina, daar nog koffie en thee
gedronken. Na een halfuurtje gereden kwamen we bij Swellendam aan om daar te lunchen,
en nog kerken bezocht. Na een halfuurtje rond gelopen gingen we dan eindelijk naar
Kaapstad. Aangekomen om half vijf bij de Tafelberg, hing helemaal in de wolken maar we
hadden geen andere keus. Kaartje gekocht en de laatste treintje omhoog genomen.
Aangekomen op de Tafelberg, 1100 meter hoog, niks te zien alleen maar wolken, we hadden
de moed al opgegeven en opeens verdwenen de wolken voor een paar seconde en konden
we nog snel foto’s maken van het mooie uitzicht over Kaapstad, Robben Eiland en natuurlijk
ook te zee. Na een uurtje boven op de Tafelberg gingen we terug naar de bus, kwartiertje
gereden en kwamen we aan bij ons hotel waar we onze laatste drie dagen verbleven. We
hadden zelf pizza gehaald en drinken om op onze hotelkamer te eten, we sliepen op de
vierde verdieping hele luxe hotel. Opgefrist en daarna geslapen.
Maandag 20 augustus, dag 14.
Zes uur opgestaan, zeven uur ontbeten en acht uur de bus in gestapt om naar de Hout Bay te
gaan. Na anderhalf uur rijden en nog een beetje van de stad hebben gezien kwamen we aan
bij Hout Bay. Hier namen we een boot om naar zeehonden te gaan kijken. Na een kwartiertje
kwamen we aan bij de zeehonden die vrolijk aan het spelen en slapen waren op de keien. Na
een kwartiertje gingen we terug en de zee was zo heftig, dat de boot bijna om sloeg dat de
begane grond helemaal nat was. Aangekomen op de haven waren allemaal marktjes daar
nog rond gekeken en koffie en thee gedronken. Na een halfuurtje zijn we weer gaan rijden,
langs Cheapmansch Speak, een gevaarlijke berg, die vaak dicht gaat omdat er heftige
rotsblokken naar beneden rollen op auto’s, en kwamen we uit bij Kaap De Goede Hoop. Het
meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Afrika. Door de ingang van het Table
Mountain National Park en gereden naar het punt! Aangekomen mooi uitzicht, Amarula
gedronken en het foto’s gemaakt. Daarna een kwartiertje gereden om een wandeling te
maken om een uitzicht te krijgen van Kaap De Goede Hoop, het is ook nog het punt dat twee
grote oceanen, de Indische Oceaan en de Grote Oceaan. Walvissen gespot, vet gaaf!
Geluncht in de mooie natuur van Kaap De Goede Hoop en doorgereden naar Simon’s Town
om na twee uur wilde pinguïns te bekijken, zo schattig! Na een halfuurtje waren we er klaar
mee en moesten twee uur rijden om uit te komen bij de Botanische tuin in Kirstenbosch.
Rondgelopen, mooi beeld gezien van Nelson Mandela en daarna naar ons hotel terug
gegaan, wat nog een uurtje duurde. Gingen de stad in om wat te eten en daarna snel terug
naar ons hotel anders werd het te gevaarlijk. Gedoucht en daarna geslapen.
Dinsdag 21 augustus, dag 15.
Alweer zes uur opgestaan, zeven uur ontbeten en acht uur de bus ingestapt. Eerst kregen we
een rondleiding door Kaapstad en daarna shoptime. Dus kregen we eerst een uur
rondleiding door Kaapstad, alle highlights gezien en daarna werden we naar het Waterfront
gebracht en hadden we van negen tot half één tijd op te shoppen. Lekker geshopt en
geluncht bij een Nederlandse restaurant. Half één de boot genomen naar Robben Eiland,
rondleiding gekregen van een oud-gevangene en ook nog de cel gezien van Nelson Mandela.
Terug gegaan om vier uur, maar we waren te laat en hadden we de boot gemist, moesten in
de kou wachten op de laatste boot. Waren we onderweg hoorden we dat er nog mensen
waren achter gebleven op het eiland, keren we terug om ze op te halen moesten we nog een
keer omkeren omdat ze al op een andere boot waren gestapt, pff. Uiteindelijk anderhalf uur
later dan gepland kwamen we aan op de haven gelijk door gereden naar onze hotel, netjes
aangekleed om met onze groep voor het laatst samen te eten en om het af te sluiten. Nog
koffie en thee gedronken en geslapen.
Woensdag 22 augustus, dag 16.
Vandaag de laatste dag in Zuid-Afrika. Opgestaan om kwart voor zeven, ontbeten om acht
uur en koffers buiten de deur gezet en weg gegaan om negen uur. Rondleiding door de
Compagnie tuin gekregen. We namen afscheid van Kaapstad en reden weg om na twee uur
aan te komen in Franschhoek om een uurtje winkeltijd te krijgen. Na het Franse monument
te hebben bezocht zijn we weer gaan rijden om een half uurtje later aan te komen in het
Stellenbosch. Uurtje rondgelopen en geluncht. Doorgereden naar Wellington voor een
wijnproeverij. Rondleiding gekregen en daarna nog gewandeld over het land. Gedineerd bij
het restaurant met de groep. Naar het vliegveld gereden, vier uur te vroeg ingecheckt, overal
werden we gecontroleerd net Amerika. Afscheid genomen van onze reisleidster en de
buschauffeur. Wachtend op het vliegveld, om half twaalf eindelijk de lucht in.
Donderdag 23 augustus, dag 17.
Aangekomen op schiphol om half elf. Koffers gehaald en verrast door onze oma. Afscheid
genomen van de groep en met de trein naar huis gegaan. Uur later dan gepland thuis
aangekomen en we misten Zuid-Afrika gelijk.
Conclusie: Zuid-Afrika is het mooiste land van de wereld, met veel dieren en een geweldig
natuur, geweldige mensen, maar wel grote verschillen tussen arm en rijk en blank en zwart.
Kortom Zuid-Afrika is de moeite waard en is een bijzonder maar ook een geweldig land!
Acht jaar. Zo lang geleden was ik voor het laatst in dat prachtige, warme
land. Ik verlang echt naar het lekkere weer en het zien van mijn familie. Na
het eeuwige voorbereiden, je kent het vast wel: paspoort hier, koffer daar,
cadeautjes, kleding, honderden inentingen, meer kleding en duizenden
telefoontjes, is het dan bijna zo ver. Maar op dit moment zijn enthousiaste
zenuwen zo ongeveer het enige wat ik voel. ‘Welkom op Schiphol, de vlucht
naar J.A. Pengel vertrekt over 25 minuten.’ Luidde de intercom. Dit is mijn
eerste reis alleen, de laatste keer hier naartoe was nog met mijn ouders. Zo,
eindelijk is alles nu gecontroleerd en de koffers zijn ook al op weg. Nog even
voordat de reis gaat beginnen. Als ik uit het raam kijk, zie ik een Boeing 747
die gereed wordt gemaakt. Daar zal ik straks waarschijnlijk in zitten. Wel groot
zo’n di… ‘Dames en heren, passagiers van vlucht KLM9713 wordt verzocht nu
in te stappen.’ Dit is mijn vlucht.
*****
Het is nog niet druk, ik kan makkelijk doorlopen nadat de stewardess de
kaartjes heeft gecontroleerd. Mijn stoel heb ik ook snel gevonden. In de tijd
dat ik mijzelf geïnstalleerd heb, is het vliegtuig alweer vol. Alleen de stoellen
naast mij zijn nog leeg… Ach, dan hoef ik ten minste geen rekening te
houden met degene naast mij als ik opsta. Het lampje voor de gordels gaat
branden. Het is nu echt zo ver. De stewardessen beginnen met hun
instructieronde. Kan ik wel missen. Even snel zoeken naar mijn oordopjes dan
maar, muziek maakt alles veel beter. ‘Hier zijn jullie stoelen, veilige reis.’ Als ik
naast me kijk zie ik een stewardess de twee stoelen naast mij aanwijzen. Er
komen een vrouw en man zitten. Maar echt oud zijn zij niet, misschien een
jaartje ouder dan ikzelf. Als ook zij klaarzitten besluit ik maar iets te zeggen.
‘Hallo’, zeg ik. Het meisje zegt daarop: ‘Hallo, wat vreselijk dat we zo laat zijn,
we stonden zó lang in de file, het is nog heel wat de we de vlucht alsnog
gehaald hebben.’ ‘Oh, dat is heel vervelend inderdaad, ben blij dat jullie
toch meekonden dan. Is het voor jullie echt een vakantie of ook een familie
bezoekje?’ Daarop moest zij even denken. ‘Hmm… Een beetje van alles
eigenlijk, wij weten niet precies wat we wanneer gaan doen, het is de eerste
keer dat ik alleen met mijn broer op vakantie ben. De eerste dagen blijven wij
bij een vriend van hem slapen.’ ‘Ohh, dat klink erg gezellig, ik ga bij een neef
logeren.’ ‘Ook leuk, misschien komen wij elkaar nog wel eens tegen, ik blijf
daar namelijk een maandje.’ Wat toevallig… ‘Ik ook!’, zei ik enthousiast.
’Grote kans dat wij elkaar nog eens zien, anders misschien wel weer op ons
reis terug.’ ‘Ja, alles mogelijk, nou ik denk dat ik mijn slaap even in ga halen,
schud me maar wakker als er iets is!’, zei ze vermoeid. ‘Zal ik doen,
welterusten dan!’ Ik had niet eens gemerkd dat we al in de lucht waren. Nog
ongeveer acht uurtjes, dan ben ik er eindelijk. Ik besluit ook maar te gaan
slapen…
*****
Na acht uur ben ik weer wakker geworden. Mijn rug en nek zitten vast en mijn
voeten slapen, maar dat maakt niks meer uit als ik denk aan de plek waar ik
over een klein halfuurtje uitstap. Een mooie, blauwe lucht, minimal twintig
graden, zee, strand… Ik hoor de piloot zeggen dat als je buiten kijkt je de
prachtige groene bossen kunt zien. Deze keer ben ik erop voorbereid, de
vorige keer dacht ik dat we in een jungle zouden landen. Ik schud het meisje
naast mij voorzichtig wakker, zij is net zo blij om alles weer te zien. Op haar
beurt maakt ze haar broer wakker. Na elkaar gedag te hebben gezegd en
heel wat kriebels in m’n buik, ben ik dan eindelijk veilig op land. Bij het
uitstappen word ik direct verwelkomd met warme regen. Eindelijk, het
prachtige Suriname.
*****
Als ik mijn koffers heb opgehaald, zie ik mijn familie staan, mooie momenten
worden herleefd. Met een zeer warm welkom gaan we eerst naar het huis
van mijn tante. Na van alles en nogwat te hebben bijgepraat, komt m’n neef
eindelijk. Hoe leuk het ook is, ik ben toch heel moe en klaar om te slapen, als
dat gaat lukken met deze hitte. Als ik mijn neef zie, word ik nog veel blijer. Na
al die jaren via Skype en Whatsapp in contact te zijn gebleven, zie ik hem
weer. En gelukkig is mijn neef (Luciano) ook niet veel ouder dan ik. In de auto
vertelt hij dat hij twee andere vrienden heeft, die ook bij hem logeren. Twintig
minuten later is zijn huis eindelijk in zicht. Als ik naar binnen ga, stelt Luciano mij
voor aan zijn twee vrienden. ‘Camila, Chris, dit is mijn nichtje Rachel.’ En als ik
hen een hand wil geven, blijven ik en Camila tegenover elkaar staan. Er gaan
een paar seconden voorbij voordat wij beseffen, dat we elkaar, inderdaad in
het vliegtuig gezien hebben. We geven elkaar een mega- knuffel op
hetzelfde moment dat Luciano zei; ‘Blijkbaar kennen jullie elkaar al.’ Op dit
moment weten wij allemaal dat het een geweldige vakantie gaat worden. Ik
en Camila besluiten een kamer te delen, dan kunnen we makkelijker
socializen, nu wij toch zolang samen zijn. Zo kunnen Lu en Chris ook weer
verloren tijd inhalen. Camila is 22 jaar, twee jaar ouder dan ik ben en Chris 24,
even oud als Luciano. We besluiten de volgende dag naar White Beach te
gaan om te genieten van het weer en tegelijkertijd ook om uit te rusten. Na
nog meer bijgepraat te hebben en alles te hebben uitgepakt is het tijd om te
slapen.
Maar midden in de nacht worden wij allemaal wakker door luid geklop op de
voordeur en veel geschreeuw. Als Lu gaat kijken wat er is, zijn wij allemaal zo
geschrokken dat we helemaal niks meer kunnen doen. Dit is niet hoe ik mijn
vakantie voorgesteld had…
Reisverslag Parijs:
Zondag:
We hadden nog snel een hotel geboekt en een garage gegoogeld voordat we om 15:00 ’s middags in
de auto sprongen op weg naar Parijs. Dit was weer een van mijn vaders typische karaktertrekjes; lastminute ondoordachte dingen bedenken en vervolgens ook zo gek zijn om ze uit te voeren. Maar ja, ik
vond het eigenlijk wel prima want het was lang geleden dat ik Parijs was geweest en ik had toch niet
veel andere plannen.
Nadat we de auto hadden weggezet gingen we op zoek naar een metrostation om naar het hotel te
gaan. Toen bleek al gauw dat Parijs een mooie stad is, maar dat de metrohaltes niet zo duidelijk zijn
aangegeven. We besloten een prettig gestoord uitziende Francoise aan te spreken voor de weg, en
ze was gelukkig zo aardig om mee te lopen naar de dichtstbijzijnde halte. We hadden de namen van
de haltes en lijnnummers van waar we moesten overstappen als goede toeristen opgeschreven en
gingen met goede moed het ondergrondse Parijs binnen.
Na een aantal keer de verkeerde afslag te hebben genomen in het mollenstelsel en nieuwe vormen
van ‘kunst’, ‘mens’ en ‘geur’ te hebben ontdekt, kwamen we aan bij porte de Versaille, waar ons
hotel zou zijn.
Nou dat was het dus niet..
Na een paar minuten ronddwalen besloten we de TomTom erbij te pakken. Dat ging natuurlijk ook
niet zomaar, want dat ding stond ingesteld op ‘auto’, dus raakte die arme TomTom vervolgens
helemaal van slag toen we daarna op de stoep gingen ‘rijden’.
We vroegen de weg nog een keer en gingen daarna weer de metro in.
We konden tot 22:30 inchecken in het hotel. Het was inmiddels al 22:00 en mijn voeten begonnen
pijn te doen en ik had trek. Na nog een heel eind lopen kwamen we eindelijk bij het hotel, en
checkten in om 22:26.
We inspecteerden de kamers even en gingen op zoek naar eten. Alles begon al te sluiten of was al
gesloten, dus zo zaten wij even later als enige in een Indisch restaurant in Frankrijk.
Maandag:
We stonden vroeg op, ontbeten in het hotel en gingen met de metro naar de Eiffeltoren. Het enige
kleine probleempje was dat het nog mistig was, en je dus niet eens de top van de Eiffeltoren kon
zien. We besloten later terug te gaan en nu maar eerst naar de Arc de Triompf te gaan.
De zon begon eindelijk door te breken en de temperatuur werd wat
aangenamer. Nadat we waren uitgekeken bij de Arc de Triompf, wilden we
naar de Notre Dame gaan. Alleen bleek later dat de Notre Dame helemaal
niet is bij metrohalte ‘Notre Dame’.
We besloten pauze te houden en zouden later in de middag weer verder
gaan.
Om 16:20 sloten we aan in de rij voor de Eiffeltoren, en volgens mij waren we
om 18:15 eindelijk boven. Dat bleek wel de perfecte tijd te zijn, want zo
zagen we Parijs in het licht en in het donker. Het uitzicht vanaf de Eiffeltoren
was heel mooi, en we waren zeker niet de enigen die daarvan aan het
genieten waren. 1 ½ uur later stonden we weer beneden en gingen we op
zoek naar een restaurant. Dat was gelijk een flinke avondwandeling. Alles was ‘te duur’ of ‘niet
lekker’, waardoor we pas 1 ½ uur later een restaurant binnenstapten. Het was een soort
gehandicapte pizzahut met hele dunne pizzabodems met crème fraiche erop en nog wat, maar het
was een leuke ervaring.
Dinsdag:
We ontbeten heel charmant in de metro op weg naar het Louvre. Gisteren had ik op de site van het
Louvre gekeken, en daar stond op ‘mardi fermee’. Ik dacht dan weer dat mardi maandag was (wat ik
nog steeds best wel logisch vind, het begint allebei met ‘ma’), dus stonden voor een dicht museum.
We gingen maar wat drinken en nog wat straatjes doorstruinen, en liepen toen richting de Notre
Dame (dit keer echt) en het regeringsgebouw.
In de Notre Dame galmde heel hard en heel lang uit luidsprekers dat ze het
zouden waarderen als je je muil zou houden, maar ik weet niet of ze wel
voor de juiste manier hebben gekozen om dat over te brengen.
We gingen met de metro terug naar hotel en wat later weer met de metro
naar het Montmartre en alles wat daarbij in de buurt lag.
Na 100.000 trappen te hebben gelopen liepen we gelukkig strak langs de
Sacre-Coeur heen op zoek naar de gezellige schildersbuurt. We aten een
crêpe, kochten souvenirtjes en ik beschuldigde iemand ervan dat hij mij te
weinig wisselgeld had gegeven.
We kwamen langs allemaal schilders die portretten maakten, en besloten dat ook van ons te doen.
Toen de tekenaar klaar was met de tekening van mij en mijn zus zei mijn vader wanneer de tekenaar
zijn handtekening en datum erop zette, dat hij niet 2014, maar 2024 erop moest zetten omdat we zo
oud leken. Bij de tekening van mijn vader hoort er juist 1984 te staan.
Het was een gezellige buurt en gingen er ook eten, dit keer Italiaans.
Toen we daarna langs de Eiffeltoren liepen, gaf die een gezellige lichtshow. Dat vonden we een
mooie afsluiting voor vandaag en we gingen weer terug naar het hotel.
Woensdag:
We kochten weer ontbijt aan de overkant van de straat bij de boulangerie, en hupsten weer de
metro in, op weg naar het Louvre.
De rij liep gelukkig snel door, dus al snel waren we binnen en kochten kaartjes.
Het was daarbinnen achterlijk groot, dus we zijn met een sneltreinvaart een paar zalen doorgecrosst
en na een paar imitaties van schilderijen en beelden te doen, stonden we weer buiten.
Het was onze laatste dag in Parijs en we gingen lunchen in de buurt van de Notre Dame, omdat mijn
vader dat zo’n leuke buurt vond. Op weg naar de auto kochten we nog croissantjes en gebakjes als
souvenirtje voor mijn moeder.
De reis naar huis was verder niet bijzonder, en om 21:00 waren we alweer terug in het saaie
Nederland.
We hebben gelukkig wel 731 foto’s als herinnering aan deze vakantie.
Het verlaten Spaanse huisje
“Schat, laten we hier links afslaan.” zegt de vrouw tegen haar man. “Dit kleine weggetje? Waar leidt
dat toe?” vraagt de man verbaasd. “Het vliegveld is nog maar een paar kilometer.” “Ja dat weet ik
wel,” zegt de vrouw, “maar ik wil nog niet weg uit Spanje. We kunnen toch een klein omweggetje
nemen? Dan rijden we door de natuur van Spanje en misschien komen we van die leuke huisjes
tegen.” “Maar is dat niet gevaarlijk? Het is al best donker.” zegt de man. “Met jou verdwalen we
nooit.” zegt de vrouw. “Vooruit, voor jou dan.” De man slaat links af. “Kijk jij op de kaart?”
“Natuurlijk.”zegt de vrouw. Ze rijden langs prachtige weilanden met kleine gele bloemetjes erin.
“Kijk, dit is toch mooi?” vraagt de vrouw. “Ik moet toegeven, dit is weer eens een goed idee van je.
Rijden we nog goed?” “Ja, hier naar links.” “Naar links? Gaan we niet steeds verder van het vliegveld
af?” “We maken gewoon een grote omweg. Later gaan we weer naar rechts en dan zijn we weer op
de gewone route.” “Oke, als jij het zegt.” Ze passeren een groot veld met zonnebloemen. Vervolgens
een grasveld met enkel en alleen wat struikjes. De man kijkt vol bewondering naar het veld.
Dan ziet hij opeens iets bewegen. “Schat, die struik daar, het lijkt alsof die beweegt!” “Ja inderdaad,
die daar ook!” De man kijkt iets meer gefocust naar de struiken. Ineens begint zijn vrouw te gillen.
“Het komt op ons af gestormd!” De vrouw schudt de man helemaal heen en weer van paniek. De
struik komt nu heel dichtbij. Dan zien ze wat het is.
“s-s-s-stier!”roept de man. De vrouw gaat nog meer gillen. “Rijden!” De man drukt op het gaspedaal
en rijdt er vandoor. “Waar moet ik heen?!” “Weet ik veel rijd gewoon!” De man rijdt alle kanten op.
“Zijn we de stier kwijt?” “Ik geloof van wel, ik zie niet veel.” De man gaat langzamer rijden en stopt
dan de auto. Ze blijven zwijgend in de auto zitten, bijkomend van de schrik. “Waar zijn we?” vraagt
de man aan de vrouw. “Geen idee…” zegt de vrouw. Ze kijkt de man paniekerig aan. “Geef de kaart
eens hier?” De man kijkt op de kaart. “Ik kan niet goed zien waar we zijn. Volgens mij staat dit
weggetje niet eens op de kaart.” De man probeert de kaart goed te bestuderen. Uiteindelijk zegt de
vrouw: “Ik denk dat we verdwaald zijn.” Ze zijn even stil. “Laten we maar gewoon wat rijden dan.”
Uren gaan voorbij. Het is midden in de nacht en ze zijn nog steeds aan het rondrijden. “Dit is
hopeloos. We moeten ergens overnachten en morgen verder-” De man wordt onderbroken door zijn
vrouw. “Kijk daar, een huisje!” De man ziet het ook en ze beginnen opgelucht te glimlachen. De man
rijdt naar het huisje. “Het ziet er wel erg verlaten uit. Misschien woont er helemaal niemand.”zegt de
man. “Ach, we kunnen het proberen.” zegt de vrouw. Het stel klopt aan en meteen zwaait de deur
open. Het stel schrikt ervan.
Voor ze staat een magere man, met donkere kringen om zijn ogen. Hij is lijkwit. Hij lijkt op een skelet,
maar dan wel in een nachtjapon die voor vrouwen lijkt te zijn. “Dag meneer. Wij zijn verdwaald en
we vroegen ons af of u misschien de weg terug weet naar het vliegveld.” zegt de vrouw beleefd. “Ja
dat weet ik.” zegt de man langzaam en monotoon. “Maar dat is nog zo ver. Jullie zouden de hele
nacht onderweg zijn en het is zo donker dat jullie misschien weer zullen verdwalen.” Het stel en de
oude man kijken elkaar even in stilte aan. Dan zegt de oude man: “Zouden jullie niet hier willen
overnachten?” “Graag, als dat geen probleem is voor u.” zegt de vrouw. “Natuurlijk niet. Volgt u mij,
dan breng ik jullie naar jullie kamer.” De oude man loopt naar binnen en het stel er achteraan. Ze
lopen door het huis naar de kamer. Het huis heeft overal gaten en kieren en alles is bedekt met een
laag stof van een halve centimeter dik. Er branden alleen wat kaarsen in een oude kandelaar. “Komt
u maar binnen.”
De oude man staat in de deuropening van een klein kamertje, waar alleen twee bedden staan en een
kast. “Ik heb het beddengoed gisteren nog verschoond. Ik houd deze kamer graag schoon.” “Heel erg
bedankt voor uw gastvrijheid meneer.” “Geen dank.” De man loopt de kamer uit met een tevreden
lach op zijn vermoeide gezicht. Hij sluit de deur. “Hij houdt deze kamer schoon, maar zijn woonkamer
verwaarloost hij?” vraagt de man aan zijn vrouw. “Tja, het is een vreemde man. Ik ga even naar het
toilet” “Doe voorzichtig en kijk uit waar je loopt.” “Ben zo terug.” De vrouw loopt de kamer uit en de
man blijft alleen achter. Hij sluit het raam en doet de gordijnen dicht. Dan hoort hij ineens een gil.
Hij weet zeker dat het zijn vrouw is. “Wat is er? Alles oke?” vraag de man in paniek. Het gegil gaat
door. De man wil de kamer uit rennen, op zoek naar zijn vrouw. Hij doet de deurklink naar beneden
en duwt en trekt aan de deur, maar hij gaat niet open. “Hoe kan dat nou?! Ze had hem toch niet op
slot gedaan?!” roept de man tegen niemand in het bijzonder. De vrouw blijft gillen en nu met gehuil
erdoorheen. “Ik kom eraan houd vol!” De man beukt zo hard tegen de deur als hij kan maar hij gaat
niet open. Het gegil stopt, doodse stilte. “Ben je oke?” Geen antwoord. De man is doodsbang en in
paniek. Dan komt er een enorme windstoot die het raam openslaat. De man schrikt en draait met
een ruk om. Hij rent naar het raam en doet het dicht. “Oke, rustig blijven nou. Adem in, adem uit.”
zegt de man tegen zichzelf. Dan wordt hij meegesleurd. Hij kijkt wild om zich heen maar er is
niemand. Hij wordt naar de kast getrokken. De kast zwaait open en de man ziet iets verschrikkelijks.
Daar hangt ze, zijn vrouw, aan een touw in de kast. Ze draagt de nachtjapon die de oude man eerder
aanhad. Ze is lijkwit en heeft donkere kringen om haar ogen. Ze begint te praten. “Word wakker,
word wakker.” Zegt ze langzaam en monotoon. Het wordt harder en feller. “Word wakker!” De man
schrikt wakker. Hij kijkt om zich heen terwijl het langzaam tot hem doordringt. Hij zit in het vliegtuig,
zijn vrouw ongedeerd naast hem met haar handen op zijn schouders. “Had je een
nachtmerrie?”vraagt de vrouw.
De reis naar Nergens
Heel lang geleden in een land hier ver vandaan leefde een ontzettend mooie prinses in een mooi
kasteel in een prachtige jurk met heel veel bediendes, maar op een dag… dat is vaak hoe een
verhaaltje begint. Het eindigt dan ook bijna altijd met ‘’En ze leven nog lang en gelukkig!’’ Mijn
verhaal begint niet zo, en het eindigt al helemaal niet op die manier.
De laatste keer dat ik een sprookje heb gelezen of überhaupt een boek is nu bijna een half jaar
geleden. Dat was voordat de zon ontplofte. Dit klinkt natuurlijk raar als je dit leest, want hoe kan de
zon nu ontploffen?! Hoe kan het dat ik dit dan nog kan schrijven en hoe kan het dat ik überhaupt nog
leef? Dat zal ik je vertellen.
15-12-2499
Mijn naam is Alyssa en ik ben 14 jaar oud. Het gaat niet zo goed bij ons op aarde. De voorspellingen
gaan dat in het nieuwe jaar de zon zal ontploffen en dat alle levende wezens op aarde dood zullen
gaan omdat er geen warmte meer komt van de zon. Ik vind het best wel eng eigenlijk, het
vooruitzicht dat iedereen over twee weken waarschijnlijk dood gaat. Wetenschappers hebben hier
onderzoek naar gedaan. Mijn vader werkt hier ook aan mee en ook hij is ervan verzekerd dat het
echt mogelijk is en dat het waarschijnlijk ook gaat gebeuren.
16-12-2499
vandaag toen ik op school was ging opeens midden in de les een hard alarm af, maar niemand wist
wat het betekende. Ik kon zien aan het gezicht van mijn lerares dat zij het ook niet wist. Iedereen
bleef zitten, niet wetend wat te doen. Tot er een andere leraar het lokaal binnen kwam stormen die
vertelde dat de zon daadwerkelijk zou gaan ontploffen over twee weken, precies zoals voorspeld
was, en dat iedereen vrij was om weg te gaan. Ik ben zo snel mogelijk naar huis gegaan, want mijn
vader zei al dat dit ging gebeuren. Er was geen evacuatieplan, dat zou ook weinig zin hebben, want
waar naartoe zouden we moeten evacueren? Je kan niet echt naar een ander land gaan. Zelfs een
ander werelddeel zou niet helpen.
Toen ik thuis kwam stonden mijn ouders al op me te wachten. Ik vroeg wat nu zouden gaan doen.
Mijn vader bracht me naar binnen en deed de deur, ramen en gordijnen zorgvuldig dicht. Daar zaten
we dan, mijn grote broer, mijn kleine broertje, mijn moeder, mijn vader en ik. We keken allemaal
naar mijn vader met vragende ogen. We hadden geen idee waarom hij zo stiekem deed. Uiteindelijk
doorbrak mijn broer de stilte. ‘wat is er pap? Wat wil je ons vertellen?’ Mijn vader boog zich dichter
over de tafel heen, eigenlijk om geen enkele reden, maar instinctief bogen we allemaal ook wat naar
voren zodat we zeker wisten dat we geen woord zouden missen.
‘Bij ons in de opslag op het werk staat één groot ruimteschip. Die kan ons van de aarde wegbrengen
de ruimte in zodat we veilig zijn als de zon ontploft. Daarna kunnen we weer teruggaan naar de
aarde als die er nog steeds is.’ We moesten allemaal eventjes verwerken wat mijn vader zojuist
gezegd had. ‘Waar dan?’ vroeg mijn broertje. ‘Toen ik met jou mee was geweest naar het werk zag ik
nergens een ruimteschip staan. En als hij echt zo groot is dan zie je die niet zomaar over het hoofd
lijkt mij.’ ‘Dat klopt.’ Zei mijn vader. ‘Hij staat eigenlijk onder de opslag. Via een kleine deur kun je
daar komen. Maar bijna niemand weet de code die daarvoor nodig is. Ik en een paar andere mannen
werken er al een aantal jaar aan voor het geval er iets zou gebeuren zoals dit.’
‘En wanneer gaan we daar dan naartoe?’ vroeg mijn moeder. ‘Ik wil eigenlijk zo snel mogelijk
vertrekken.’ Zei mijn vader. ‘Ik zal contact leggen met de andere mannen die eraan meewerken.
Ondertussen pakken jullie je spullen in en zorgen jullie dat je helemaal klaar staat om te vertrekken.’
Met die woorden ging hij van tafel, pakte zijn telefoon en vertrok naar de kelder. De rest van ons
gingen zoveel mogelijk spullen inpakken die we niet achter wilden laten of die we nodig zouden
hebben voor de reis. Ik was al vrij snel klaar. Daarna ging ik mijn moeder helpen om dingen als
slaapzakken en dekens in te pakken. Op het moment dat we allemaal ongeveer klaar waren, kwam
mijn vader naar boven lopen met de mededeling dat hij nu naar de opslag ging om de laatste dingen
te regelen voor het ruimteschip en dat wij morgenvroeg om zeven uur ’s ochtends naar de opslag
moesten komen.
17-12-2499
Volgens mij heeft niemand vannacht goed kunnen slapen, ik in ieder geval niet. Ik was de hele tijd
bang dat de zon eerder zou ontploffen dan voorspeld en dat we dood zouden gaan voordat we in de
ruimte waren. Maar de zon is vanmorgen nog gewoon opgekomen alsof er niks aan de hand was.
Toen we aankwamen bij de opslag stond mijn vader op ons te wachten. Hij bracht ons naar een
deurtje wat precies in de schaduw lag, zodat je het pas zag als je er recht voor stond. Hij bracht ons
naar beneden een hele lange trap af. Daar stond het dan, het enorme en dan ook echt enórme
ruimteschip. Daarom heen stonden allemaal mensen die opkeken toen wij naar beneden kwamen
lopen. Niemand zei ook maar een woord. ‘Waar wachten ze op?’ Vroeg ik mijn vader. ‘De mannen
die eten aan het verzamelen zijn, zijn nog niet terug.’ Zei mijn vader. ‘Zonder eten kunnen we niet
weg.’ Dus we moesten wachten.
Toen de mannen terug kwamen, werden de mensen en het eten ingeladen in de enorme
ruimteschepen. het was enorm van buiten maar het leek nóg groter van binnen. Binnen had je
allemaal kleine slaapkamertjes. Dan had je één hele grote eetkamer en woonkamer waar iedereen
samen kon zitten en eten. We hadden nog maar net allemaal een plekje gevonden en onze gordels
vastgemaakt of we stegen al op. Sommige mensen werden misselijk en maakten gebruik van de kots
zakjes, maar ik vond het echt geweldig. De eerste keer dat ik een ruimteschip zat!
31-12-2499 23:54
Bijna is het zover, de dag dat de zon gaat ontploffen. Ik vind het eng, ik ben doodsbang. Niemand
heeft een ruimtepak aan dus als het ruimteschip kapot gaat door de ontploffing, gaan we
gegarandeerd meteen dood. Maar als je wel een ruimtepak aan hebt duurt het gewoon iets langer
voordat je doodgaat dus zoveel maakt het niet... KABOOM! Ik sprint naar het dichtstbijzijnde
raampje. Als ik bij het raampje aankom kan ik nog net zien hoe de aarde wordt verbrijzeld door het
enorme stuk zon.
Er is geen aarde meer…
Dit is geen sprookje, geen verhaal waarin de prinses haar ridder op het witte paard ontmoet en ze nog lang en
gelukkig leven. Dit is geen verhaal met mannen in maillots, die denken dat ze superhelden zijn. Geen verhaal
over onzekere tieners die het uiteindelijk toch wel maken. Geen verhaal dat al helemaal uitgestippeld en
voorgekauwd is. Nee, hier ben jìj de hoofdpersoon en het verhaal loopt precies hoe jij dat wilt. Je gaat namelijk
een reis maken, een reis die je waarschijnlijk nog wel even bij blijft.
1. Nog 3 minuten volgens het bord, dan kan je eindelijk het vliegtuig in. Dat rotding heeft al ruim 4 uur
vertraging… Maar nu kan je eindelijk naar binnen. Je slaat je boek dicht, stopt het in je tas en kijkt naar
de inmiddels propvolle ingang naar de slurf van het vliegtuig. Er staan hele families lijkt het wel;
stressende moeders met mega-handtassen, vaders die alleen maar interesse hebben in hun mobieltje
en kinderen die elkaar achterna zitten, iedereen onder de voeten lopen en aan één stuk door gillen. En
allemaal hebben ze een gigantische koffer en vaak ook nog een uitpuilende sporttas bij zich. Pfff… wat
moeten ze daar toch allemaal mee? Als het wat rustiger is geworden en de meeste mensen het vliegtuig
al in zijn, kom jij in actie. Je loopt door de slurf die naar het vliegtuig lijdt. Eenmaal binnen, zoek je je
stoel op, legt je kleine zwarte rugtas op het rek boven je hoofd en gaat zitten. Als iedereen zit, gaat er in
elk gangpad een stewardess met zo’n neppe glimlach staan. Als ze beginnen aan hun instructies, kijk jij
demonstratief de andere kant op. Dit verhaaltje kennen we nu ondertussen wel… Als ze klaar zijn, klinkt
er een mannenstem door het vliegtuig: ‘beste passagiers, welkom aan boort. Ik ben Dirk Huijzen, uw
piloot voor vandaag. Wegens technische problemen tijdens de vlucht hierheen, is er wat vertraging
ontstaan. Onze excuses daarvoor. We komen over ongeveer 5 uur en 40 minuten aan op onze
bestemming. Prettige reis.’ O, nou dank je wel hoor, Dirkje. Het vliegtuig begint te rijden. Je voelt het al
in je buik als jullie opstijgen. Maar al gouw vliegen jullie oven de wolken en valt er niets meer te zien.
Wat doe je?
Probeer je wat te slapen? ga verder bij 2
Ga je lezen in de reisgids die de stewardessen nu aan het rondbrengen zijn? ga verder bij 3
2. Je kijkt op je horloge. 21:18. Het zou dus ongeveer 3 uur zijn als jullie landen, maar met het tijdsverschil
wordt dat rond 7 uur. Tijd om alvast wat te slapen dus. Je gaat wat comfortabeler zitten. Maar als je de
slaap ook na bijna een uur maar niet kunt vatten, omdat je gek word van die kinderen 4 rijen verderop…
Doe je muziek in om het geschreeuw van de kinderen te overstemmen 4
Of ga je er wat van zeggen? 5
3. Als de stewardess je de brochure geeft, bedank je haar met een klein glimlachje. Je slaat hem open. O,
fijn; alleen Engels en Frans… En laat talen nou niet echt je sterkste punt zijn. Met veel moeite probeer je
toch de Engelse tekst te ontcijferen. Dat lukt aardig, maar er is zoveel geluid om je heen, dat je je niet
goed kan concentreren. Je besluit dat dit dus niet zo veel zin heeft en legt het foldertje weer weg. Juist
op dat moment hoor je een knal en gerommel rechts van je. Als je uit het raam kijkt, zie je dat er rook
uit één van de motoren komt! Opnieuw hoor je de stem van de piloot door het vliegtuig galmen:
‘mensen, geen paniek, er is een motor aan de rechtervleugel uit gegaan, maar we proberen te landen
op een vliegveld hier in de buurt. Blijf rustig en doe allemaal uw veiligheidsgordel om.’
Het geruis wordt harder en je weet niet hoe snel je je gordel om moet doen. Snel kijk je nog even naar
buiten, nu staat de motor in de fik! Maar de stewardess was nog bezig met iemand en lijkt dat laatste
nog niet door te hebben!
Wat doe je?
Ga je naar de stewardess toe om haar te waarschuwen, ga verder bij 5
Of luister je naar de instructies en zorg je voor je eigen veiligheid? ga snel naar 6
4. Je staat op om bij je tas te kunnen, waar je iPod in zit. Maar net als je opstaat, spring één van die ADHD
kinderen op je af. Je struikelt, waarbij je voet blijft haken achter een stoel naast je. Je hoort een knak.
Meteen komt de moeder van de kinderen er aan om ze weer terug te halen en of te kijken of alles met
jou in orde is. Zodra haar kinderen weer zitten, stevig in de gordels, wendt ze zich tot jou. Maar je
luistert niet eens naar haar, omdat al je aandacht naar je enkel gaat. Die bovendien in een zeer
onnatuurlijke hoek ligt.
Wat doe je?
Bekijk je eerst je enkel en negeer je de vrouw? 7
Of laat je de boel de boel en ga je weer terug naar je stoel. 6
5. Net als je in het gangpad staat om naar ze toe te gaan, hoor je nu links een harde klap. Als je in de
richting van het geluid kijkt, zie je dat er een onderdeel van het vliegtuig losraakt en naar beneden valt!
Het toestel begint nu heel steil te dalen en kantelt een stuk! Je ziet de grond onder jullie steeds
dichterbij komen. Nu draait het vliegtuig scherp naar rechts en struikel je, waardoor je op de schoot van
een man terecht komt. In je haast om op te staan, blijft je voet achter een rij stoelen voor je steken en
ga je door je enkel. Je hoort gekraak! Je kruipt naar de dichtstbijzijnde vrije stoel en ploft er neer. Nog
steeds daalt het vliegtuig heel snel. Iedereen om je heen is in paniek en begint te gillen. Koffers en
tassen vallen op de grond, bovenop de passagiers.
Wat ga je doen?
Probeer je je gordel alsnog om te doen en jezelf in veiligheid te brengen? 6
Of probeer je eerst je enkel te bekijken? 7
6. Je draait je half om in je stoel om je gordel te pakken, als het vliegtuig nog heviger begint te schokken.
Jullie verliezen nu ook heel veel vaart, waardoor de neus van het vliegtuig steeds meer naar beneden
gaat wijzen! Alles rammelt om je heen. Mensen raken volledig in paniek. En dan voel je nog een schok.
Je kijkt naar buiten en ziet de grond nu véél te dichtbij. Julie raken de toppen van bonen en je hoofd
knalt tegen de zijkant van het vliegtuig.
Het volgende wat je ziet is een groot wil vlak. Je hoort piepjes. Je ligt op een hard bed. Dit kan maar één
ding zijn: een ziekenhuis.
7. Je ziet nu al een grote bult op je enkel, en de schaafwonden bloedden lekker. Fijn, bloed, laat je daar
nou net niet tegen kunnen… je besluit je gordel om te doen en er niet meer naar te kijken.
Lees verder bij 6
Reisverslag
Ik ben de afgelopen zomer naar Hoeven geweest. Hoeven ligt vlakbij Etten-Leur in Noord-Brabant.
We stonden drie weken op het Molecaten Park Bosbad Hoeven. We hadden daar een mooie plek
voor de caravan, die in de schaduw en onder de bomen stond. Er was genoeg ruimte voor een extra
tentje. De camping stond midden in een bos.
Toen we de eerste dag aankwamen was het bijzonder warm en doken mijn broer en ik direct het
zwembad in, waar we binnen twintig minuten al bekende gezichten zagen. Ik zag namelijk
verschillende mensen, die ook op het Thorbecke V.O. zitten.
Ondertussen waren mijn broer en ik verschillende keren van de glijbanen geweest. De dag zat er al
bijna op, aangezien wij pas laat arriveerden op de camping. Ondanks dat wij pas aan het eind van de
middag arriveerden, had ik al veel gedaan. Ik had namelijk al gezwommen en gevoetbald. In de avond
ben ik naar het jongerenhonk Twitter’s gegaan, waar ik de dagen daarna ook vaak te vinden was.
Terwijl ik naar de caravan liep, zag ik een tafeltennistafel waar een paar jongens tafeltennis speelden.
Hierdoor werd ik afgeleid en ik besloot mee te doen. Ik kwam alleen wel te laat bij de caravan aan,
waardoor iedereen al sliep en de deur al op slot was; ik moest in een klein tentje gaan slapen voor de
caravan, wat ik niet leuk vond. Het was wel mijn eigen schuld.
De volgende dag werd ik als eerste wakker. Ik ging naar het sanitaire gebouw, tot er plotseling een
vleermuis boven mijn hoofd vloog. Ik rende naar het gebouw, maar ik wist niet dat je een pasje van
de camping nodig had om naar het toilet te gaan. Ik kon dus niet naar binnen en aangezien het net
7:00 uur was geweest, waren er ook geen andere mensen waarmee ik naar binnen kon gaan. Ik
moest noodgedwongen in de bosjes mijn urine aan de planten schenken. De ochtend begon dus
goed. In de middag zijn wij samen met vrienden naar de kermis geweest. Daarnaast zijn wij ook gaan
kijken bij een grote vijver, waar veel mensen aan het vissen waren. Er werden o.a. karpers gevangen
en later uiteraard weer in het water gedaan. ’s Avonds hebben wij gebarbecued, wat wij overigens
vaak deden.
In de vakantie ben ik ook met mijn familie naar steden als Roosendaal en Etten-Leur geweest om uit
eten te gaan, om nieuwe schoenen te kopen en om de omgeving te herkennen. Een kwartiertje van
de camping heb ik mijn nieuwe schoenen gekocht bij een groot outlet centre: Rosada.
Al met al heb ik een heel leuke vakantie gehad in Bosbad Hoeven. Het was een zonnige vakantie en
bovendien heb ik er veel bekende gezichten gezien. Ook was de camping heel mooi. Houd Bosbad
Hoeven maar goed in het achterhoofd als je nog geen vakantie hebt geboekt. Het is een camping
waar veel te doen is en je zal je er nooit vervelen!
Het zwembad van Bosbad
Hoeven met de vele glijbanen
Zicht op Bosbad Hoeven
vanuit de lucht
Reisverslag Bora Bora.
Eindelijk zitten we in het vliegtuig naar de plek waar ik al 7 jaar heen wil! Bora
Bora, Frans Polynesië. Ik kijk uit het raampje, en het enige wat ik zie zijn
wolken. Mijn zusje zit naast me, zo te zien ben ik niet de enige die zich verveelt.
Ik doe mijn oortjes in en zet wat muziek op, voor ik het weet val ik in slaap.
Eindelijk! We zijn er! Na 21 lange uren in het vliegtuig. Daar staan we dan met z’n
vieren. Voor het eerst in mijn leven, ben ik zo ver gereisd, zonder ouders. Als we
op het vliegveld staan, krijgen we meteen een heerlijke cocktail aangeboden. ‘Dit
wordt twee weken genieten’, denk ik bij mezelf. Drie aardige en vrolijke
grondstewards, brengen onze koffers naar de taxi, die zo te zien al klaar staat.
Ik stap samen met mijn zusje in een taxi. We hebben nu al vier keer gehoord
“Welcome to Bora Bora, French Polynesia. Enjoy your stay!”. De mensen hier zijn
echt aardig! Eenmaal aangekomen bij ons hotel, staan we allemaal met onze mond
vol tanden. Naast me hoor ik een paar “oh’s” en “ah’s”, en af en toe een “wooow”.
De kleur van het water hier, schitterend. Overal om ons heen staan palmbomen,
struiken met exotische fruitsoorten, mooie bloemen en schattige rieten huisjes.
Nadat we hadden ingecheckt in het hotel/resort, liepen we naar onze kamers.
Weer een paar “wow’s” en “oooh’s”. De kamers zijn prachtig. Wel waren we moe,
en het was al tegen de avond. We lagen even te relaxen en bij te komen op één
van de hemelbedden. Daarna besloten we om wat te bestellen en het op te eten
in onze ‘overwater bungalow’. Het eten was onwijs lekker! Ik had ons privé
zwembad opgewarmd, dus we hebben ‘s avonds nog lekker gezwommen in de
buitenlucht.
De volgende dag hadden we heerlijk ontbeten met vers fruit en lekkere hapjes.
Vandaag hadden we afgesproken om het eiland een beetje te verkennen. Het
hotel bood verschillende ‘guides’ aan die je eventueel kon huren. Onze ‘guide’ was
een gezellige, vrolijke en aardige man, die ontzettend veel over het eiland wist.
Hij liet ons de mooiste plekjes zien, en hij leerde ons ook verschillende manieren
om een kokosnoot te openen en te bereiden. Natuurlijk moesten we even proeven!
Toen we op de pier liepen zagen we veel koraal en kleurrijke visjes, die wilden we
wel van dichtbij zien. Daarom hebben we voor morgen hebben we snorkels
gehuurd!
Het weer is geweldig, het is lekker warm en tot nu toe heeft het nog niet
geregend. We hebben heerlijk gezwommen, en nee, niet in ons zwembad maar in
de zee!
Het is fantastisch hier. Het is een echte aanrader om hier heen te gaan. Het was
voor mij zeker het lange wachten waard.
Bibi Donraadt
V3B
Dubai it is!
Lief dagboek,
Al heel de nacht kon ik niet slapen, zo spannend vond ik het. Vandaag gingen we dan
eindelijk op vakantie, waar ik al zo lang naar uit had gekeken. Dubai was onze bestemming,
de plek waar we een midweekje door zouden brengen. Het mooie strand, de grote gebouwen,
de luxe, de andere manier van leven, maar natuurlijk het aller leukste; het vliegtuig! Voor
het eerst in mijn leven ga ik dus vliegen, supertof! Een ding; hoogtevrees. Ze zeggen altijd
dat je daar geen last van hebt met vliegen, maar zal je net zien dat ik weer zo’n geval apart
ben wat daar dan weer wél last van heeft, maargoed.
‘Eindelijk ging dan mijn wekker. 04:00 uur in de ochtend, vroeg, maar dat maakte me niets
uit. Ik ging naar beneden om wat te eten, daarna aankleden en tanden poetsen en dan
konden we vertrekken. Papa en mama voorin de auto, mijn zus, haar vriend en ik achterin.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld konden we gelukkig snel inchecken zodat we nog tijd
genoeg hadden om nog even rond te kijken op het mooie en grote Schiphol. Ik kwam
erachter dat het niet alleen een vliegveld is, maar ook een mega grote winkelboulevard. Naja,
dat vond ik dan.
Tja, en daar zit je dan, in een mega groot vliegtuig. Het vinden van je plek is altijd een klus
volgends mama.
Eenmaal in Dubai geland zie ik de stad van mijn dromen. Dat ik ooit had mogen durven
dromen dat ik hier zo komen.. Samen met mama, papa, zus en ‘broer’ naar het hotel, wat
wederom een hemel is. De kamer is zo groot, ongelooflijk..
Lekker geslapen en vol energie om vandaag met ja, je hoort het goed, dolfijnen te gaan
zwemmen. Ik wist niet dat dat kon in Dubai, maar blijkbaar dus wel.
De tijd vloog voorbij, wat ik allemaal heb gedaan, zal ik nooit meer vergeten. Het World
Trade Center, de Palmeilanden, The World, Burj Al Arad, allemaal gezien. Met dolfijnen
gezwommen en met de pas aangelegde metro gereisd.
En nu, zit ik thuis op mijn bankje dit te schrijven en terug te denken aan de reis van mijn
leven.
Reisverslag Londen 2012
In de zomervakantie van 2012 ben ik twee weken bij de Olympische spelen in Londen
geweest, in dit reisverslag ga ik vertellen wat mijn ervaringen waren…
Begin van de reis…
We zijn gaan rijden met de auto naar Frankrijk, waar we vanaf daar de shuttle namen naar
Engeland. Toen we aan waren gekomen reden we met de auto naar ons appartementje op
de ‘Bow Road’, dit appartementje lag op 50m lopen van het metro station, de Bow Road. Die
zelfde dag zijn we Londen al wezen verkennen. We hebben de Big Bang en het Westminster
Abbey gezien. Verder zijn we twee weken lang naar allerlei verschillende soorten
Olympische sporten gegaan.
De sporten…
• Beach volleyball
• Basketbal
•De marathon (van de dames)
• Volleyball
• Voetbal (in het Wembley stadion)
• Atletiek (speerwerpen, 110m hordelopen, Triple jump, 5000m dames, 200m men)
 we hebben ook echt Martina & Bolt zien lopen!
• Maar we hebben vooral héél veel hockey gezien!
 alle wedstrijden van zowel de mannen als vrouwen behalve de finales
Op het Olympisch park…
Elke dag moesten we een heel eind lopen van ons metro station over het Olympisch park
naar de River bank arena (hockeystadion). Dit was altijd super leuk, omdat overal supporters
liepen van verschillende landen, de sfeer daar was geweldig. Ik vind dat je dit totaal niet mee
krijgt als je naar de Olympische spelen op tv kijkt. Het is zo anders maar zoveel leuker als je
er echt bij bent, de supporters die aanmoedigen, de bandjes die spelen, mensen die
proberen een wave in te zetten (maar die dan heel hard falen ;) en natuurlijk de
medewerkers die voor een extra gezellige sfeer zorgen.
Wat mij het meest is bijgebleven…
Het leukste moment als we moesten lopen was dat er golfkarretjes reden over het terrein,
daar probeerden Stijn en ik altijd achterop te springen zodat we niet heel het eind hoefden
te lopen. Dit zorgde voor de meest grappige momenten.
Het mooiste moment…
Het mooiste moment van de spelen is zonder twijfel dat de Nederlandse hockeydames goud
pakten! Wij zijn toen niet naar de finale gegaan om in het HHH (Holland Heineken House)
aanwezig te zijn bij de huldiging van hun medaille. We hebben daar in grootse spanning
toegekeken op grote tv schermen waar het live werd uitgezonden. Dit zorgden voor een
groot feest ‘s avonds! Het nadeel was dan wel weer dat ze na het feest te weinig taxi’s
hadden geregeld waardoor we pas om 03:30 uur thuis waren…
Kortom…
Niks is zo vet dan de Nederlandse sporters te zien werken voor hun gouden plak, en als ze
hun doel dan bereiken is er een groot feest. Dit hebben we meegemaakt in het HHH met
Marianne Vos, het Nederlands dames elftal hockey en meer. Ik raad het zeker aan om naar
de Olympische spelen toe te gaan, alleen moet je wel een sport freak zijn anders doet het
niks met je. Ik vond dit de mooiste vakantie ooit, en wil dit zeker nog een keer!
Daphne Groothuis
(alle foto’s zijn zelfgemaakt)
Reisverslag
Punta, Ibiza
Villa Joy
Villa Joy is een eersteklas, luxe 3 slaapkamer Villa.
De Villa biedt u vrijheid om het eiland te onderzoeken.
Dingen die u zou kunnen doen in de buurt van de villa is
bijvoorbeeld:
Een stuk wandelen, duiken, het bezoeken van een van de markten
en ‘s avonds natuurlijk feesten in de meest exclusieve clubs van
Ibiza.
De villa bevat:
• Volledig aangesloten entertainment ruimte met satelliet-TV,
DVD, Playstation 4, Xbox One en gratis wi-fi.
• Een groot volledig uitgeruste moderne keuken.
• Schuifdeuren die leiden tot een mooi zwembad met ligstoelen.
• 3 Mooie ruime slaapkamers met grote kasten en uitgebreide
badkamers.
• Groot dak, terras met omgeving, ideaal voor barbecue.
De geschiedenis, cultuur en omgeving zijn zo onbeschrijfelijk mooi
dat u het wel moet meemaken
Het is de perfecte bestemming voor degenen die even willen
ontsnappen van het drukke dagelijkse leven.
3 weken Australië,
Ik vertrok met mijn broer vanaf Rotterdam Airport om 11:00 uur ’s ochtends. We
hadden een reisje geboekt naar Sidney met een tussenstop in Kaapstad. De
volgende dag kwamen we aan in Sidney Airport en gingen we met een taxi naar ons
luxe hotel in het centrum van Sidney. Ik heb nog nooit zo lekker geslapen op een
eerste dag, het was allemaal echt perfect goed verzorgd met mooi opgemaakte
bedden, glimmende deurknoppen en een heerlijk warme douche. De eerste dag
huurde we fietsen om de stad te verkennen. We wilde gaan kijken wat voor dingen
we zouden gaan doen de komende dagen. De dagen daarna hebben we wat leuke
dingen gedaan in de stad en hebben wat bezienswaardigheden bezocht. Na de
eerste week Sidney stond de reis naar het binnenland gepland. We vertrokken al om
6 uur ’s ochtends en we kwamen er al snel achter waarom, hoe later het werd en hoe
verder we het binnenland in reden hoe heter werd. We reden ongeveer vijf uur met
maar één tussenstop toen we aankwamen in een dorp waar we verkoeling zochten in
een groot dorpshuis met airconditioning. We kozen ervoor om daar ook een paar
dagen te overnachten omdat de mensen er erg gezellig waren en ze voortreffelijke
muziek konden maken waar wij natuurlijk erg veel van houden. Toen na drie dagen
de volgende bus kwam, namen we afscheid van het dorpje en de mensen. We
gingen verder met onze reis. De daaropvolgende dag was weer afzien. Niet alleen
door de temperatuur, maar we hadden ook nog eens auto pech. We moesten ter
plekke overnachten omdat de wegenwacht nog niet was gearriveerd. Die nacht heb
ik niet veel geslapen omdat er een groep wilde kangoeroes door ons kamp kwamen
hupsen en alles overhoop sprongen. Het duurde ruim drie uur voordat alle ruim dertig
kangoeroes weg waren en daarna lukte het slapen niet meer. Door deze vreselijke
nacht besloten mijn broer en ik om de wegenwacht auto die de volgende dag
aankwam te stelen en er vandoor te gaan. We reden samen naar Adelaide en namen
vervroegd ons vliegtuig naar huis omdat we locaal al werden gezocht door de politie.
Ik zou wel eens een reis terug in de tijd willen maken. Niet om alles nog een keer te doen, maar om
te kijken hoe het bijvoorbeeld was om bij de Eerste en Tweede Wereldoorlog te zijn. Of bij een
concert van Michael Jackson. Om misschien nog een keer te genieten van mooie dingen. Zou ik
teruggaan naar 20 juli 1969 en bij het moment zijn dat Neil Armstrong een stap de maan zet. Ik zou
ook als een vogel boven de Twin Towers willen vliegen. Niet als ze instorten! Als ze nog mooi
overeind staan. Lijkt me erg gaaf om nog alles een keer mee te maken, maar dan uit een ander
perspectief. Als vogel bijvoorbeeld of een onzichtbaar persoon om een hoekje kijken. Dan bij mijn
eigen geboorte zijn of misschien nog wel gaver dat ik nog bij mama in de buik zat en dat allemaal nog
een keer (dat wel als mezelf) te beleven.

Foto op volledige pagina

Klik hier

Groep 2

klas 1 | klasnieuws 16

UK trip H3T and V3GT. Mei 2014.

meer dan 460 kinderen op bezoek!!

Dinsdag volgde de 11 uur lange busreis naar Fez. Voor de lunch

Verslag Comenius uitwisseling mavo Turkije 31 mei t

Trix week 37 - Prinses Beatrixschool