<strong>Terug blik 2007 t/m 2013 en beleidspan 2014</strong> Sinds het begin van 2013 heeft Koni grote veranderingen ondergaan. Waar de Stichting de eerste paar jaar vooral bezig was met herstellen en wederopbouw van Koni, het tehuis, zijn we sinds 2013 aan een heel nieuw stuk aangekomen. De eerste 4/5 jaar van de Stichting is men vooral bezig geweest om Koni weer te herstellen en weder op te bouwen. De kinderen waren de eerste paar jaar er nog slecht aan toe en hadden dringend goede medische zorg nodig, het gebouw Japthi, was in vreselijke staat en Koni moest verhuizen. Na de verhuizing was het zoeken naar de nieuwe weg, aanpassen van de lokalen en slaapvertrekken, aanbouw van de buiten speel plaats etc..En zoeken naar het juiste dagprogramma dat aansloot bij de behoeften van de kinderen. Daarnaast is Koni fors uitgebreid en wonen er nu veel kleine nieuwe kinderen in Koni. Doordat de basisbehoeften van de kinderen nu structureel aanwezig zijn door hulp vanuit Nederland, kwam er opeens ruimte om ook echt te gaan kijken naar een nieuw aspect: namelijk de individuele behoefte van het kind. Hiermee wordt bedoeld; • medische verzorging, zoals fysiotherapie, ergotherapie • educatieve uitdaging • en overdracht aan de lokale bevolking /staf <strong>Medische verzorging</strong> Maartje is van oorsprong Mensendieck therapeut en dit komt bij de kinderen van Koni dan ook erg goed van pas. De laatste 6 jaar heeft Maartje weinig aandacht kunnen besteden aan dit gedeelte van het individuele kind in Koni, aangezien er zoveel andere aspecten belangrijker waren. Afgelopen jaar heeft Maartje contact gezocht met verschillende fysiotherapeuten, ergotherapeuten etc. in Nederland en er is ook een kinderfysiotherapeut langs geweest, om kennis over te dragen aan Maartje en de Indiase staf. Daarnaast heeft Maartje veel contact gezocht met logopedisten in Nederland, om de kinderen in Koni zo goed mogelijk bij te staan. Helaas is deze 2elijnszorg in India nog heel slecht of nauwelijks aanwezig, dus komt dit allemaal aan op Maartje en de hulp die ze krijgt van professionals vanuit Nederland. <strong>Educatieve uitdaging</strong> Vooral de behoefte aan individuele uitdaging bij de kinderen kwam naar voren, toen alle andere basisbehoeften aanwezig waren. De kinderen vroegen om meer uitdaging, vooral op lesgebied. Daarnaast waren er het afgelopen jaar veel jonge kinderen op Koni aangenomen, die zeker een kans maken in de maatschappij, mits zij de juiste vorm van educatie krijgen. Maartje zag deze behoefte bij de kinderen en was hier al veel langer mee bezig, maar omdat zij ook de kennis miste op dit gebied, was het erg moeilijk een goede weg hierin te vinden. Gelukkig kwam zij afgelopen jaar in aanraking met Heidi van Ginkel, die op dit moment de cursus geeft in Leespraat, via Stichting Scope.nl. Heidi is afgelopen jaar ook in Koni geweest en heeft Maartje en de rest van de staf 10 dagen opgeleid om te kunnen werken met Leespraat. Het is de perfecte methode die aansluit bij het niveau van de kinderen op Koni en ook toepasbaar is voor de lokale staf. Maartje heeft zich verdiept in de stof en gaat in december 2013 ook de vervolg cursus volgen bij Heidanne Bosch in NL. <strong>Overdracht lokale staff</strong> Daarnaast is Maartje van plan om vanaf 2014 minder met vrijwilligers uit verschillende werelddelen te gaan werken, maar meer met de lokale bevolking. Er wordt nu hard gezocht naar nog een 3de lerares die Maartje kan trainen in Leespraat en het dagprogramma van Koni. Op deze manier wordt er beter gekeken naar een lange termijn visie in Koni en heb je niet elke keer het probleem met de taal barrière en kennis overdracht, zoals dat vaak het probleem is bij vrijwilligers. Kortom, 2013 was een bewogen jaar, waarin de Stichting zich vanaf 2014 vooral kan gaan richten op het lesprogramma en medische hulpvraag van het individuele kind in Koni en kennisoverdracht aan de lokale leraressen, ipv vrijwilligers. De manier waarop de Stichting geld werft is heel kleinschalig. De stichting leeft vooral van donaties van vrienden en kennissen die op feesten en partijen geld doneren aan Koni. Daarnaast doneren 2 scholen elk jaar een bedrag aan Koni, waarbij het geld wordt opgehaald door acties op die scholen, door de kinderen zelf. Ook krijgt de Stichting soms een donatie van een andere Stichting, die hetzelfde doel voor ogen heeft; namelijk de leef positie verbeteren van het kind met een beperking in een land zoals India. Het beheer van het vermogen van de Stichting. De bestuursleden in Nederland hebben het beheer over het vermogen van de Stichting. Het geld komt rechtstreeks via Maartje, bij Koni en de kinderen terecht in India. Uiteindelijk zal het in het belang van India zijn, dat het geld rechtstreeks zal worden overgemaakt naar de Indiase Stichting, waarmee onze Stichting samenwerkt, maar zolang Maartje nog in India werkzaam is, is dat nog niet nodig. <strong> De besteding van het vermogen</strong> Omdat Stichting Japthi Mijdrecht alleen het project Japthi steunt, is het volledig transparant waar het geld van de donateurs naar toe gaat. Tot de opening van Koni ging een substantieel deel van het geschonken geld naar de “nieuwbouw; het tehuis Koni. Het betrof een renovatie van een bestaand gebouw, zijnde woongebouw , tot het huidige tehuis, dat plaats biedt aan 20 kinderen met een beperking. Op dit moment wordt het geld besteed aan de (extra) kosten voor de kinderen, medicatie voor de kinderen, operaties en medische hulpmiddelen voor de kinderen, zoals rolstoelen, ortheses etc.. het gebouw, kosten helpstervrouwen, onkosten Maartje van den Brand, kosten administratie in India en aanschaf lesmateriaal voor de kinderen. <strong>Trust</strong> Toen in 2007 de Indiase Trust, die Manasa Jyothi Japthi ooit had opgezet, volledig bankroet werd verklaard, is de Stichting Japthi opgezet om de kinderen van Koni (Japthi) een menswaardig bestaan te geven. De Indiase Trust had een hele slechte naam door het misbruik en mishandeling van de kinderen door de vorige headmaster , is men bezig die naam te zuiveren. Langzaamaan krijgt de Trust steeds meer donaties van Indiase mensen, die de kinderen willen steunen, maar het zal nog heel lang duren voordat de Indiase Trust volledig zelfstandig kan functioneren, zonder hulp vanuit Nederland. In India spelen geloofsovertuigingen nog steeds een belangrijke rol en men doneert eerder 1000 euro aan een tempel dan aan een tehuis met kinderen die een beperking hebben (die dat in de ogen van de Indiërs eigenlijk zelf hebben veroorzaakt, door hun Karma). En zelfs als de Trust genoeg donaties binnen krijgt om de salarissen, eten en andere voorzieningen te betalen, zal Stichting Japthi, de Trust steunen, aangezien, de normen en waarden van de Indiase mensen, toch anders zijn, dan die van ons. Men vindt het niet nodig om geld te besteden aan bv. tandenpoetsen (doet men hier zelden), goede kleding en luiers (men werkt hier nog met doeken), onderwijs aanbieden en last but not least extra medische kosten etc… Om het niveau van Koni te behouden, zal Stichting Japthi de Trust dus nog velen jaren blijven steunen. Hierbij een klein overzicht waaraan de donaties van alle donateurs zoal werden/worden besteed. Mocht je meer informatie willen weten mail dan rustig naar [email protected]. Wij zullen uw vraag dan zo spoedig mogelijk proberen te beatwoorden. Je kan hieronder ook zien wat onze doelstellingen zijn voor de aankomende jaren, per onderdeel. <strong> Medische voorzieningen</strong> De eerste 5 jaar is Maartje vooral bezig geweest met het herstellen en het weder opbouwen van het tehuis. Maar omdat de kinderen er zo slecht aan toe waren in 2007, vooral lichamelijk, zijn de donaties de eerste paar jaar vooral besteed aan medicatie, medische hulpmiddelen en operaties van de kinderen. Sinds we zijn verhuisd naar Koni wordt nog steeds een groot deel van de medische kosten betaald door Stichting Japthi, om de redenen als hierboven vermeld. De meeste van de kinderen hebben naast hun lichamelijke of geestelijke beperking ook nog epilepsie en zullen hun hele leven lang medicatie moeten slikken. Sommige medicatie wordt zelfs uit Nederland gehaald, omdat ze hier in India niet verkrijgbaar zijn. Maar de kinderen zijn er duidelijk een stuk beter aan toe dan in 2007. Helaas zijn sommige kinderen, zoals bv Kishor en Divya, er met de jaren niet beter op geworden en dat zal door hun medische afwijking ook niet gebeuren, voor hen worden de kosten juist meer, omdat er zoveel hulp nodig is. Beiden zullen uiteindelijk niet meer in staat zijn om te kunnen lopen of te kunnen zitten. Er is in de afgelopen 6 jaar dus veel tijd (en geld) gestoken in de verbetering van de lichamelijk cognities van de kinderen. Zo haalt Maartje fysiotherapeuten uit Nederland naar Koni, om hier de mensen op te leiden. Maartje zelf volgt cursussen om de kinderen hier nog beter te kunnen begeleiden, maar ook om de staf goed onderwijs te geven, wat hard nodig is. Ook heeft Maartje verschillende rolstoelen en andere medische voorzieningen uit Nederland weten te halen, omdat de kwaliteit van de Indiase medische hulpmiddelen vaak heel slecht is. Helaas krijgen kinderen die een beperking hebben en die tijdens de eerste fase van hun leven, slecht zijn behandeld, of ondervoed geweest, naarmate ze ouder zijn steeds meer beperkingen. Zo is het helaas ook bij onze kinderen. De kinderen hebben steeds meer medische hulp nodig, dit zal in de toekomst nog meer worden, aangezien de kinderen niet naar een ander tehuis kunnen worden gestuurd, zodra ze boven de 18 jaar zijn. De tehuizen voor jong volwassenen en volwassenen met een beperking in India, zijn er zeer slecht aan toe, met name in onze omgeving. Dus de kinderen zullen in Koni oud worden en dat betekent dat de zorg steeds zwaarder en kostbaarder wordt. <strong>Nieuw Tehuis: KONI</strong> Omdat de omstandigheden in het ‘oude Japthi’ zo erbarmelijk slecht waren, (denk aan slechte water voorzieningen, zelden elektriciteit, te kleine ruimtes, te ver van het ziekenhuis voor spoed gevallen, geen slaapgelegenheid de locatie ect.).heeft Maartje in 2009 aan het bestuur van de Stichting voorgesteld om Japhti te verhuizen naar een nieuwe plek, om zo voorgoed met het slechte verleden van Japthi af te rekenen en om er voor te zorgen dat in de toekomst de kinderen ondergebracht zijn in een nieuw en veilig tehuis. Uiteindelijk na heel wat bloed, zweet en tranen, is de bouw van het nieuwe tehuis in oktober 2011 afgerond en zijn alle kinderen inclusief staf mee verhuisd naar het nieuwe complex. Het complex heeft verschillende ruimtes, zo is er nu een slaap vertrek waar de kinderen een eigen bed hebben en een kast voor hun kleren; er is een eet ruimte, een open hal, 3 klaslokalen, en een ruimte voor fysiotherapie 1 op 1 behandeling. Het is de bedoeling om op korte termijn nog 2 kleine lokaaltjes te bouwen voor de kinderen die apart les krijgen en het normale lesprogramma kunnen volgen.(zoals in Kundapura gegeven wordt op de government school). Het mooiste is de buitenplaats, waar de kinderen de ruimte hebben om te kunnen spelen; ontdekken wat zij qua bewegen kunnen en veilig kunnen rondlopen. Het nieuwe tehuis mag dan wel af zijn, maar er moet nog altijd veel onderhoud aan gedaan worden. Zo is dit jaar de regen val, meer dan normaal en zijn alle toiletten overspoeld en de hele riolering moet op nieuw gedaan worden want tot nu toe is er elke maand wel iets wat gerepareerd of verbouwd moet worden. De kwaliteit van de renovatiewerkzaamheden was helaas niet geheel volgens de Westeuropese normen. Op dit moment wordt er gewerkt aan 2 nieuwe klaslokaaltjes voor de kinderen. <strong>Dagelijkse voorzieningen voor de kinderen</strong> Kort nadat de Stichting begon in 2007, de Indiase Trust, die Japthi oorspronkelijk had opgericht, was al het geld door de oude headmaster verduisterd en had men dus geen geld om op een normale wijze voor de kinderen te zorgen. Met het geld van de stichting Japthi Mijdrecht heeft Maartje vervolgens door de jaren heen geprobeerd het niveau van het tehuis zo weten te herstellen (of neer te zetten) dat nu iedereen geheel verbaasd is, hoe goed de kinderen er altijd uitzien en weer levenslust uitstralen. De Stichting Japthi zorgt feitelijk voor alle basis behoeften van de kinderen, denk aan goede kleding en dat waardeert men hier in India heel erg, waardoor Koni een goede naam krijgt en het vooroordeel over kinderen met een beperking , teniet wordt gedaan, want: kinderen met een beperking zijn immers smerig, stinken en onhygiënisch. Elke maand doet Maartje boodschappen in het dichtstbijzijnde grotere dorp, Udupi (anderhalf uur rijden) en koopt daar alle basale levensbehoeften voor de kinderen. Denk aan luiers (nog steeds heel duur in India, vooral voor de oudere kinderen), zeep, kleren, schoenen, schoonmaakmiddelen om het tehuis schoon te houden, etc… Om de kwaliteit van zorg optimaal te houden, zullen er in de toekomst meer helpervrouwen aangenomen moeten worden, aangezien sommige van de ‘kinderen’ bedlegerig zullen worden. <strong>Helpervrouwen</strong> Om een tehuis zoals Koni schoon en hygiënisch te houden met 18 kinderen met een beperking zijn een aantal helpervrouwen nodig. Dagelijks zijn er 4 of 5 mensen aanwezig die deze zorg op zich nemen. Zij stoppen de kinderen ‘s avonds in bed, zorgen voor schone bedden, schone kleren (er worden elke dag 3 wassen gedraaid, als we tenminste stroom hebben), en geven de kinderen 3 keer per dag te eten, wat altijd lang duurt, omdat veel kinderen gevoed moeten worden. Het tehuis moet elke dag volledig schoon worden gehouden. Anders is “leven” het niet normaal mogelijk. In India beweegt namelijk alles (denk aan ongedierte, slangen, apen etc). Ook krijgen de kinderen dagelijks 2 keer een bad, omdat ze niet in staat zijn zichzelf goed schoon te houden. De salarissen van deze helpervrouwen, die onmisbaar zijn voor Koni, worden deels door de Stichting Japthi Mijdrecht betaald. Sinds het aantal kinderen in Koni toeneemt, zullen we ook meer helpervrouwen in dienst moeten nemen, om de zorg optimaal te kunnen houden. Overigens is het al heel bijzonder dat de plaatselijke Trust al een belangrijke bijdrage levert om in de dagelijkse kosten te kunnen voorzien. En dat is vooral te danken aan de wijze waarop Koni nu functioneert en als model voor andere tehuizen wordt gezien. <strong> Lesmateriaal</strong> De eerste paar jaar was er nauwelijks ruimte om te kijken naar elk kind en zijn behoefte om te groeien op cognitief niveau. Het was meer overleven dan educatief kijken naar de kinderen. Natuurlijk werd dit mede veroorzaakt door de primitieve voorzieningen in het oude gebouwtje. Daar is in de laatste 2 jaar veel verandering in gekomen. Maartje heeft ervoor gezorgd dat de kinderen een volledig afgestemd dagritme hebben, waarbij er zelfs ruimte is om te kijken naar elk kind en zijn of haar behoefte. Om dit te bereiken heeft Maartje 6 jaar nodig gehad. Het niveau van Nederland is onmogelijk te bereiken. Vooral ook omdat Maartje moet werken met vrijwilligers die weinig tot geen ervaring hebben. Maar, alles overziende gaat het goed en het niveau, zeker voor een Indiaas tehuis is heel hoog. De kinderen krijgen 1 op 1 logopedie (met hulp vanuit Nederland), fysiotherapie, ADL training etc..Elke maand worden er nog spullen vanuit Nederland overgebracht om het niveau van het lesgeven te verbeteren en bijna elke week zorgt Maartje voor nieuw lesmateriaal voor de kinderen. Ook zoekt Maartje telkens contact met de juiste mensen, die hierbij kunnen helpen. Heel bijzonder is dat er in augustus een specialiste van Leespraat kwam om Maartje en de staf te begeleiden en een training te geven. Op dit moment wordt er veel gesproken over ‘Inclusion’. Dit betekend het integreren van kinderen met een beperking op normale scholen. In Koni zijn er nu een aantal kinderen die zeer goed mee zouden kunnen komen op een normale school ( ze zijn geboren met een cerebrale parese), maar aangezien zij niet zelfstandig kunnen lopen en gebonden zijn aan een rolstoel, is een normale school uitgesloten. De wegen zijn zo slecht dat een rolstoel er niet over heen kan. Daarnaast zijn de toiletten van de scholen buiten en alleen bereikbaar via zandwegen, en dat is voor deze kinderen niet te doen. Ook zijn er geen voorzieningen binnen het school gebouw voor rolstoelen of voor kinderen met een beperking. Er zou hulp moeten zijn vanuit de regering van India, maar helaas is daar nog niets van te merken. Scholen weigeren ook nog steeds onze kinderen. Omdat we deze kinderen toch willen bieden wat ze verdienen; namelijk normaal onderwijs, hebben we nu een lerares aangenomen die de kinderen begeleidt. Er komt in de toekomst ook een apart klaslokaaltje voor deze kinderen en dat maakt het mogelijk dat ze toch normaal onderwijs krijgen en hebben ze mogelijk later zelfs kans op een baan. <strong>Kosten Maartje</strong> Maartje is sinds 2007 dag en nacht actief in Manasa Jyothi Koni, ze werkte zeker in de eerste paar jaar, dag en nacht en moest altijd paraat staan voor de kinderen. Omdat de zorg zo hoog was, is ze in die afgelopen 6 jaar ook maar weinig naar Nederland terug geweest, omdat ze de kinderen niet zomaar kon achterlaten en omdat ze bang was dat ze geen visum meer zou kunnen krijgen. Na 6 jaar, durft Maartje toe te geven dat het de afgelopen jaren echt tropenjaren voor haar zijn geweest, maar die haar en de kinderen heel veel hebben gebracht en ze zou het zo weer over doen, mits haar gezondheid dat toelaat. Door haar volledige toewijding is Koni, geworden wat het nu is. De eerste 5 jaar werkte Maartje volledig vrijwillig en heeft ze ook geen onkosten vergoeding gekregen van de Stichting ter plaatse dan wel de stichting Japthi Mijdrecht. Uiteraard werden kosten voor verzekering en reiskosten door de Stichting Japthi Mijdrecht gedragen. Om te blijven zorgen dat Maartje haar werk optimaal kan uitvoeren in India, krijgt Maartje thans een kleine dagelijkse vergoeding voor haar kosten van levensonderhoud (huur, eten, kleding), Een zg. per diem. Daarnaast wordt haar de gelegenheid gegeven om relevante cursussen te volgen om meer kennis te vergaren en zo de kinderen en de staf nog beter te begeleiden. In verband met de nieuwe wetgeving vanaf 2014 wordt in samenwerking met een belasting consulente onderzocht worden welke positie Maartje zal moeten krijgen. Hoogst waarschijnlijk is een dienstverband in loondienst de enige reële optie. Zowel voor deze “bijscholing” als voor haar gezondheid is Maartje in 2013 vaker naar Nederland moeten reizen. Zij combineerde ziekenhuisbezoek met promotiewerkzaamheden en bijscholing, zodat zelfs het hieraan bestede geld een optimale bestemming kreeg voor het project. Maartje zorgt ook voor de komst van vrijwilligers. Dit kost haar bijna 2 dagen in de week (ze doet dit naast haar dagelijkse werk bij de kinderen), aangezien er veel tijd en werk in gaat zitten om goede vrijwilligers te vinden. Ook houdt Maartje naast al deze werkzaamheden contact met alle donateurs en mensen die vragen hebben over Koni en de kinderen. Kortom, het is voor haar 7 dagen in de week werken voor Koni en het bestaan van de kinderen. <strong>Samenvatting voornemens 2014:</strong> Intensivering een op een behandeling van de kinderen in Koni; Koni gebouwelijk weer op niveau brengen; Aanbouw 2 les lokaaltjes realiseren; Trainen plaatselijke helpsters en trainsters intensiveren voor een adequate overdracht; Plan voor vrijwilligers optimaliseren. <strong>Slotopmerking:</strong> Aangezien thans voor de eerste maal een echt beleidsplan is vereist is dit geschift naast kijken naar 2014 ook een impliciete terugblik vanaf 2007 geworden. December 2013
© Copyright 2024 ExpyDoc
