17 september 2014 pagina 15

‹
www.de-bevelander.nl
De Bevelander · woensdag 17 september 2014 · 15
wereldzeeuwen
Ria hield stand in de machocultuur
Ria Louwerse is geboren
en opgegroeid achter de
West-Kapelse zeedijk.
Ze woont inmiddels
al 38 jaar in Mexico.
Hoe ze daar terecht is
gekomen? “De reden is zo
oud als de mensheid, er
wordt tot op de dag van
vandaag nog altijd in alle
talen over
gezongen…
De liefde”,
verklaart
ze.
door Rachel
van Westen
zeeland - Op een zondag-
morgen in januari ‘72 las
ze een advertentie waarin
jonge mensen werden gevraagd om in zomerkampen
in Amerika te werken. In
plaats van een salaris kregen ze een reis door Amerika aangeboden. “Een van de
reizen ging naar Mexico, dit
land heeft voor mij altijd al
een magische klank gehad:
het land van de piramiden,
koloniale stadjes waar het
lijkt of de tijd is stil blijven
staan, eindeloze gebieden
met cactussen en yucca’s,
kleurrijke marktjes”, somt
ze op. Ze had een fantastische tijd in het jeugdkamp
en daarna vertrok ze met
zes jongelui per auto richting Mexico. “Maar bij de
Mexicaanse grens kwamen
we tot de ontdekking dat we
niet welkom waren. Rinus,
één van ons groepje, had
haar tot op z’n schouders en
een man met lang haar was
in die tijd absoluut taboe in
Mexico.” Bij gebrek aan beter werd het haar van Rinus
“Hoe ga je om met
de Nederlandse
stiptheid in een
land als Mexico?”
afgeknipt met een nagelschaartje en daarna mochten de jonge avonturiers de
grens over. Op dat moment
kon Ria nog niet vermoeden dat Mexico haar tweede
thuis zou worden, maar op
een marktje kwam ze een
mooie Mexicaan tegen die
drie jaar later naar Domburg
kwam om met dat avontuurlijke Zeeuwse meisje te trouwen. “Nu ik achterom kijk,
vind ik dat ik toch aardig
stand heb gehouden in deze
macho cultuur. Mede dankzij een vrij groot aanpassingsvermogen, wat je echt
wel moet hebben, anders red
je het niet als Nederlandse
vrouw in Latijns- Amerika.”
Op sommige vlakken kostte
het haar geen enkele moeite
om zich aan te passen, maar
Ria Louwerse kwam tijdens een rondreis een mooie Mexicaan tegen, die drie jaar later naar
Domburg kwam om met dat avontuurlijke Zeeuwse meisje te trouwen.
aan andere dingen zal ze
waarschijnlijk nooit wennen. “Hoe ga je om met de
Nederlandse stiptheid in
een land als Mexico? Tot op
de dag van vandaag erger ik
me nog steeds aan het feit
dat wanneer je ergens om 8
uur aanwezig moeten zijn,
men rustig om 9 uur of zelfs
10 uur komt binnen zeilen”,
noemt ze als voorbeeld. Ook
de Mexicaanse keuken is
nooit haar favoriet geworden. “De bruine bonen behoren tot het hoofdmenumenu en zullen ook nooit
ontbreken, maar ze stonden
me al vanaf het begin af aan
tegen. Misschien omdat ik
ooit las over Bartje die zei:
“Ik bid niet voor bruine bonen”, Nou, ik dus ook niet”,
grapt Ria. “En wat moet ik
aan met de nationale soep,
Zeeuwen in het buitenland
die Menudo heet en waar
heel Mexico heerlijk van zit
te smullen, maar ik ga enkel van de geur al bijna over
mijn nek. Ik heb me wel
aan weten te passen aan het
chaotische verkeer, waar
zelden iemand richting
In het kader van 200 jaar Zeeland is De Bevelander op
zoek naar Zeeuwen in het buitenland. Wekelijks plaatsen we een artikel over Zeeuwen die zijn geëmigreerd.
Kent u iemand die het Zeeuwse heeft verruild voor het
buitenland? Mail dan naar [email protected]
aan geeft en waar een rood
stoplicht weinig tot niets
te betekenen hebben, want
ik leef nog steeds”, lacht
Ria. “Ook doe ik inmiddels
vrolijk mee aan de corruptie. Dat leerde ik vrij snel
nadat ik uit principe had
geweigerd om de postbode
geld te geven. Ineens kwamen er geen brieven meer
uit Zeeland. Ik ging vrij
snel overstag en de postbrug Zeeland- Mexico was
weer hersteld. Ik zou niet
meer uit Mexico weg willen, maar tegelijkertijd, hoe
tegenstrijdig het ook klinkt,
hoe langer ik uit Zeeland
weg ben, hoe meer ik het
ga missen. Al die landerijen, de sloten, bloemen, een
boerderijtje hier en daar…
Als ik in Zeeland ben denk
ik verwonderd; zag ik dan
vroeger niet hoe prachtig dit
landschap is? Maar bovenal mis ik de zee. Als ik over
de ‘Waschappelse zeedijk’
met windkracht 9 tegen de
storm op loop te tornen en
die bruisende Noorzee zie,
dan voel ik me zo één met
de natuur, zo één met mijn
verleden. Laatste kwam ik
daar een paar oude ‘Waschappelaars’ tegen, na wat
heen en weer gepraat zei één
van de ‘Waschappelaars’:
“Nu zie ik van wie je er eentje bent: van Jan Louwerse !
Maar jij woont toch al jaren
in Brazilië of zo?” waarop
hij zijn hoofd schudde en
vol verbazing zei: “proat jie
ne zovee jèr nog waschappels ? Neè, dè ken-k noe nie
over uut !” Ik voelde het als
een compliment, misschien
wel het grootste wat ik ooit
heb gekregen.”

Download Report