Lees het complete artikel in PAROOL Raymond Linhard 18-9-2014

PS6
DONDERDAG 18 SEPTEMBER 2014
Damesmodezaak Linhard viert deze week het negentigjarig bestaan. Pater
familias Raymond Linhard (87) maakte de winkel beroemd in Amsterdam
en omstreken. Hij werkt er al zeventig jaar.
tekst SARA LUIJTERS foto’s DINGENA MOL
Meester
in mode
G
isteren onderging hij nog een zware operatie aan zijn
voet, maar nu zit Raymond Linhard erbij alsof er nauwelijks iets is gebeurd. Een paracetamolletje tegen de
pijn, een kussen onder zijn been en hij steekt van wal.
De 87-jarige heeft een markante kop, een stel ondeugende ogen en een geheugen als een olifant. Hij herinnert zich elk detail van zijn veelbewogen leven, van de
jaren twintig tot nu, en spreekt erover met veel humor
en bravoure.
Hij vertelt over zijn ouders, die ooit Maison Linhard
begonnen in het Paleis voor Volksvlijt. Het woord Maison kwam te vervallen in de flowerpowertijd, toen alleen banketbakkers het nog gebruikten. Vader Ihiel was een Roemeen die op
zijn twaalfde door zijn ouders de grens werd overgezet naar Oostenrijk, om
werk te gaan zoeken als kleermaker. Hij trok naar Parijs, waar hij als ontwerper aan de slag ging en vluchtte met het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog
naar het neutrale Nederland (‘Teeven was er toen nog niet’). In Amsterdam
ontmoette hij een Belgische, ook een vluchteling, met wie hij trouwde. Ze kregen een zoon, Raymond.
In de Tweede Wereldoorlog overleefde Raymond tijdens een potje voetbal
op het nippertje een luchtaanval van Engelse straaljagers. Na de oorlog ging
hij als boekhouder aan de slag in de winkel van zijn ouders en ontmoette hij
in Parijs het meisje dat de liefde van zijn leven bleek te zijn, de acht jaar
jongere Frans-Corsicaanse Roberte. Zijn tweede huis staat niet voor niets op
Corsica.
Als hij zijn vader niet was opgevolgd in de zaak, was hij waarschijnlijk een
goede advocaat geworden, zegt dochter Patricia (57), die sinds 1976 de modezaak runt. “Maar niet zo eentje die zit te verstoffen achter een bureau, hè,”
voegt haar vader er snel aan toe. Een doener is hij altijd geweest, altijd bezig
met de volgende stap.
Raymond Linhard: “Ik ben ervan overtuigd dat als je iets écht wilt, het
ook lukt. Mijn vader begon de zaak in de crisisjaren, de roaring twenties. Van
het beetje geld dat hij als ontwerper had verdiend, kocht hij aandelen. Vlak
voor de beurskrach belde hij de bank op met de opdracht zijn aandelen te verkopen, alsof hij aanvoelde wat er stond te gebeuren. Met dat startkapitaal kon
hij ons huis op de Willemsparkweg met de winkel erin kopen. De basis van
het familiebedrijf was gelegd.” In 1975 verhuisde de zaak naar de hoek met de
Van Baerlestraat.
Belastingteruggave
In 1931 verhuisde Linhard naar de Willemsparkweg.
Raymond Linhard vond het altijd leuk de pers op te zoeken. Nog meer dan met
mode had hij iets met marketing, hij verzon allerlei opvallende acties in een
tijd waarin free publicity nog ongewoon was. Hij nam een fotograaf van Het Parool mee naar Zeeland voor een fotoshoot met een model in een broekpak,
geïnspireerd op een traditioneel visserskostuum. Hij bedacht een papieren
wegwerpjurk en liet klanten tijdens de uitverkoop de prijs bepalen.
Halverwege de jaren zestig opende hij nog twee andere zaakjes. Eén op de
Willemsparkweg met Levi Strauss-spijkerbroeken en één in een kelder op de
Keizersgracht, waar hij het Finse merk Marimekko verkocht. Toen hij aandacht wilde voor het nieuwe filiaal op de Keizersgracht, schilderde hij de pui
zonder vergunning knalblauw en wit. Natuurlijk verscheen de volgende dag
een handhaver aan de deur en moest alles direct in de oude staat worden teruggebracht. Beide zaken bestaan niet meer. “Op een dag reed ik op mijn solex zo mijn eigen winkeltje op de Keizersgracht voorbij. Ik dacht: als ik al niet
zie dat hier iets te kopen valt, wie ziet het dan wél? Ik heb die zaak meteen opgedoekt.”
In zijn carrière zou Linhard het nog regelmatig aan de stok krijgen met diverse instanties, waaronder de Belastingdienst. Eens verstuurde hij aan vaste
klanten een blauwe envelop, met daarop de tekst ‘Belastingteruggave’. Wie
de brief opende vond een kortingsbon voor de winkel. “Wat bleek, veel klanten waren woedend, ze hadden liever werkelijk die belastingteruggave ontvangen.” Linhard trekt zijn wenkbrauwen op. “En de Belastingdienst was
ook al niet blij, ik werd op het kantoor ontboden en ze dreigden met een Fiodcontrole. Ik zei: kom maar langs, ik heb niets te verbergen. Uiteindelijk lieten
ze de winkel met rust.”
“De kracht van mijn vader is zijn creativiteit en zijn vooruitziende blik,”
zegt Patricia. “En zijn oneindige optimisme. Ook in moeilijke tijden weet hij
iedereen te motiveren om er samen voor te gaan.”
Nog dagelijks belt Raymond Linhard naar de winkel, en dan gaat het niet
alleen over de omzet. “Hij praat met de meiden van het team, waarvan sommigen al 35 jaar in dienst zijn. We zijn een echt familiebedrijf, we zorgen goed
voor elkaar.” Het honderdjarige bestaan van de winkel wil hij wel meemaken,
zegt Linhard vastberaden. Dochter Patricia omarmt haar vader eens stevig.
“Dat gaat je lukken, jij hebt maar één been nodig om te lopen.”
Linhard viert het negentigjarige bestaan tot en met zondag, met fotoshoots, talentenjacht,
modeshows, workshops en meer. Het programma staat op www.linhard.nl.
Linhard anno 2014.

Download Report