Mrt 2014_Website.indd - Belgische Alpenclub Antwerpen

belgische
alpenclub
Antwerpen
halfjaarlijks tijdschrift mei 2014
1
In dit nummer
Voorwoord ........................................................................................................ 2
Alpien jongerentreffen ...................................................................................... 4
Klimtreffens ...................................................................................................... 6
Verslag Klimschool ........................................................................................... 7
Een alpinisme-stage door de ogen van een vrouw .......................................... 9
Sneeuwschoentocht in de Chablais ............................................................... 12
Sneeuwschoenwandelen in de Jura- Métabief............................................... 15
Dryas octopetala ‘Sündermanni’ (Achtster) .................................................... 19
Natuurreservaat wandelingen in het Thüringer Wald ..................................... 21
Nieuwtjes uit de Alpine wereld........................................................................ 22
Elisabeth Hawley: een levende legende ........................................................ 23
Sneeuwkunstenaar......................................................................................... 26
Fotowestrijd .................................................................................................... 26
Bestuursleden en medewerkers: .................................................................... 27
Contactgegevens: .......................................................................................... 28
Foto cover: Lente in Oostentrijk Tschagguns Herman Bovée
Adverteerders Index:
Landferienhaus Linde .........................................................binnenkant kaft voor
Klimzaal Magnesia ........................................................................................... 5
Alfa zonwering en rolluiken .............................................................................. 6
De Berghut ..................................................................................................... 14
Henrotech ....................................................................................................... 15
Basecamp .......................................................................binnenkant kaft achter
K2 ...................................................................................................... kaft achter
2
1
We willen ook Michel Van Gaever bedanken voor al zijn inzet in klimzaal Magnesia, hij
stopt als bestuurder maar blijft zich verder inzetten voor de klimzaal en de club.
Beste,
Beste clubleden en toekomstige clubleden,
Bij het ter perse gaan van deze editie zullen we ergens in de Paasvakantie zitten, einde
van het winterseizoen , tegelijk is het rotsklimseizoen reeds begonnen en maken we ons
reeds op voor de voorbereidende lessen van onze zomerstages.
Jawel, ondanks de kwakkele winteromstandigheden in eigen land hebben we deze winter 4 mooie sneeuwschoentochten gehad : 2 in de Chablais, 1 in de Jura en een trekking
in de Nevache ; twee begeleiders zijn ondertussen al op prospectie gegaan naar het
Thüringer Wald om daar volgend jaar een winteractiviteit te organiseren.
Ons winteroffensief is dit jaar geëindigd met een toerskistage met beklimming van de
Gran Paradiso.
De klimopleidingen lopen dit jaar sneller vol dan verhoopt, zowel KVB1, KVB2, KVB3 als
klimtechnieken.
De leden en de klimmers werden verder ook al getrakteerd op een spectaculaire voorstelling van Siebe Vanhee en Tim De Dobbeleer en op een boulderwedstrijd die met 50
deelnemers als een succes kan beschouwd worden.
Ook de lessenreeksen rond bergwandelen en de stage bergbeklimmen zijn volzet ! We
willen ons dit jaar dan ook nog extra concentreren op jeugdklimmen en jeugdalpinisme
met een meerdaags klimtreffen in de Ardennen tijdens de Paasvakantie en een stageweek
in de Alpen in juli.
Naast al onze opleidingen heeft het bestuur ook nagedacht over promotie van onze club
: alle actieve vrijwilligers binnen de club zullen herkend worden door een wijnrode windstopper-softshell-fleece en de deelnemers aan de cursussen krijgen de nieuwe rode
BAC-Antwerpen-T-shirt : deze laatste kan je ook bestellen via onze website.
Verder wens ik iedereen een prachtig voorjaar, het moment bij uitstek om je goed voor te
bereiden om tijdens de zomermaanden de bergen in te trekken.
Dus, hopelijk tot binnenkort aan de rotsen of ergens in een berghut !
Henk Vandenhoeck
voorzitter Bac Antwerpen
Op 1 maart was het de Algemene Ledenvergadering met daaropvolgend een etentje waar
ruim 30 personen aanwezig waren. Naast het goedkeuren van onze positieve financiële
balans en het bekijken van de groeiende grafieken van bijna al onze activiteiten werden er
een aantal bestuursleden verkozen en herkozen; Herman Bovée, die zich o.a. toelegt op
dit tijdschrift, werd herkozen. Nieuw verkozen bestuursleden zijn Wendy Van Gool en Wim
Acke. Wendy is initiator bergwandelen en in die hoedanigheid reeds jaren actief bij het
organiseren van wandeltochten en de lesavonden theorie rond bergwandelen en bergbeklimmen. Wim Acke is initiator sportklimmen en gedreven bergbeklimmer.
Het bestuur ziet er nu als volgt uit:
2
Voorzitter:Henk Vandenhoeck
Penningmeester:Paul Verzele
Secretaris:Nancy Willeme
Klimwerking:Bert Verwerft
Jeugdwerking en contact Magnesia:
Wim Acke
Bergwandelen:Wendy Van Gool
Publicatie:Herman Bovée
3
Alpien jongerentreffen
BAC Antwerpen organiseert voor haar jongeren vanaf 16 jaar
een alpien treffen in de Franse Alpen (La Bérarde, Massif des
Ecrins). Bedoeling is om met deze groep een aantal bergtochten te ondernemen alsmede een aantal rotsbeklimmingen in de vallei te doen.
We verblijven op de Camping Municipal in La Bérarde.
Inschrijven :
Gelieve eerst contact op te nemen met [email protected] om zeker te zijn of er
nog plaatsen vrij zijn.
Vervolgens inschrijven via het formulier op www.bacantwerpen.be
Niet-leden van BAC Antwerpente storten 40 € op de rekening van BAC Antwerpen BE73
0012 3856 0260 met vermelding van je naam en lidnummer
Periode :
van zaterdagavond 5 juli tot zaterdagavond 12 juli 2014
Algemene Voorwaarden voor alle inschrijvingen aan cursussen, stages e.d. zie: http://
www.bacantwerpen.be/Algemene_voorwaarden.php
Er wordt in 2 groepen gewerkt :
Sportieve groeten,
Jongeren vanaf 16 jaar die tijdens deze week de bergwereld zullen ontdekken door het
maken van bergtochten en een aantal rotsbeklimmingen zullen doen. Om hieraan deel te
nemen moeten de kandidaten beschikken over een KVB3 (of gelijkaardige ervaring) en
moeten ze een goede fysieke conditie hebben.
Henk Vandenhoeck
Voorzitter BAC Antwerpen
en
Wim Acke
Jeugdwerking BAC Antwerpen
Jongeren vanaf 19 tot 26 jaar die tijdens deze week zich meer gaan toeleggen op langere alpiene rotsbeklimmingen en alpiene beklimmingen op sneeuw en ijs. Om hieraan deel
te nemen moeten de kandidaten liefst beschikken over een KVB4 of een KVB3 als ze
ook vertrouwd zijn in het gebruik van mobiele zekeringstoestellen zoals klemblokken en
friends.
Deelnamevoorwaarden:



Lid zijn van BAC Antwerpen of een andere KBF-club
Tijdig inschrijven via de website: de plaatsen zijn beperkt
Deelnemen aan de voorbereidingsavond op woensdag14 Mei om 20u in Klimzaal Magnesia
Kostprijs :
Begeleiding door erkende Bloso-lesgevers is gratis voor leden BAC Antwerpen, andere
KBF-leden betalen hiervoor 40 €.
Vervoer naar de bestemming en de verblijfskosten ter plaatse (camping, en berghutten afhankelijk van het programma) worden door de deelnemers zelf gedragen
4
5
Klimtreffens
Verslag Klimschool
23/03/2014, Dave.
Maandelijks organiseert BAC Antwerpen een klimtreffen voor al haar leden :
indien mogelijk wordt er buiten geklommen, in putje winter wordt er indoor afgesproken.
 [email protected]



6
29/05/14
29/06/14
05/07/14
Chamonix
Durnal
La Bérarde
Samen met Adreas onderweg naar onze
eerste klim-dag, vol verwachting om in
het groen onder een frisse lentezon onze
eerste ervaring op de rots te beleven!
Hoewel het nu niet voor te stellen is, was
23 maart vorig jaar een koude, grijze dag.
Aangekomen in Dave (te laat… aangezien
we verloren reden) , leren we het massief
en de andere deelnemers kennen met een
thermos soep bij de hand om warm te blijven. Aan de kant van de weg naast een
behoorlijk druk treinverkeer ontdekken we
een leuke verscheidenheid tussen de deelnemers, klimmers met en zonder ervaring,
van verschillende leeftijden. Sommigen
komen samen met een klimpartner maar
velen ook alleen, iedereen toch wel ietwat
verlegen en afwachtend.
We worden sympathiek in groep verdeeld,
per 2 of per 4 en gaan direct met onze begeleider aan de slag. Relais en rappel
bouwen staan op het programma. Veel uit
te leggen, veel handelingen die duidelijk
enkel door oefening iets eenvoudiger gaan
blijken. Met witte vingers van de koude is
het moeilijk om knopen te leggen en musketons toe te draaien, laat staan de rots op
de klimmen.
Toch beginnen we moedig aan onze eerste route: de eerste keer op de rots! Het
na-klimmen van een 4C gaat vlot en is een
leuke ervaring. Als we boven komen is de
relais netjes gemaakt door onze begeleider en lijken onze vingers en tenen bijna
bevroren. Klaar om alles nog een tweede keer uit te leggen, dit keer boven op
het eerste terras waar de mogelijkheid om
warm te lopen lichtjes beperkt wordt. Om
alles nog wat kracht bij te zetten, valt er
ook nog wat smeltende sneeuw. Het wordt
kouder en natter, dus ook al snel minder
veilig. We besluiten af te dalen en daarbij
de rappel te oefenen om daarna de lesdag
verder te zetten in de klim-zaal in Jambes.
Jammer van het koude weer, maar toch fijn
om de klim-zaal in even binnen te gaan.
Niet te vergelijken met buiten te klimmen
natuurlijk, maar toch al bij al een redelijk
alternatief.
Later hoor ik dat de namiddag warmer en
droger was en toch nog een mooie klimdag was geweest. In de auto wilde ik toch
nog even de geleerde technieken met
Andreas herhalen, maar op 1 dag zat duidelijk nog niet alles in het geheugen…
oefenen dus…
21/04/2013, Beez
Het weer was nog steeds fris maar zat
deze keer toch iets meer mee. Vol goede
moed starten we aan de 2e lesdag: voorklimmen, prusikken en inoefenen van relais
en rappel.
Prusikken blijkt een intensieve techniek die
de vorige lesdag ideaal had kunnen dienen
om warm te blijven.
Dan: de eerste route voorklimmen, een
4+, waarbij al snel duidelijk wordt dat er
een hele boel nieuwe obstakels te overbruggen zijn. Het gevoel boven je haak
uit te klimmen geeft je tintelende vingers
en sinds dien moet ik toegeven toch ook
last te hebben van val-vrees. Maar de fierheid om eindelijk die eerste route voor te
klimmen, overtreft toch even alle vrees en
tintelingen! Voor de rest een aangename
en rustige dag die we gezellig afsloten met
een drink in café de Feraugière in Marche
7
les Dames.
5/05/2013, Pont à Lesse
Samen met Andreas ‘s morgens rustig
vertrokken vanuit Antwerpen, onderweg
nog even halt gehouden bij “den bol aan
Namen” waar we nog ons, ondertussen gewoonlijk, koffietje nuttigden om daarna vlot
door te rijden tot Pont à Lesse. Door de fijne zonneschijn komt het vakantiegevoel
al snel boven en verliezen we de tijd wat
uit het oog. Nog maar eens te laat in de
les… waardoor we het gezamenlijke info
moment moesten missen. Daar werd de
“veilige terugkeermethode” uitgelegd. Een
manier om terug te kunnen keren als je
halverwege de route niet meer verder kan.
Dit oefenden we een keertje in, waarna we
nog een aantal routes konden voorklimmen
en inoefenen wat we geleerd hadden.
Eindelijk een rustig massief, gelegen in de
natuur, op een zonnige dag. Wat willen we
nog meer? De lesdag eindigde rond 17u
waarbij, tot onze verbazing, iedereen zijn
touw inpakte en vertrok wanneer het nog
zeker 1u licht bleef?!
Andreas en ik hebben klommen nog een
aantal routes, gevallen, gewond geraakt en
ons ongelofelijk geamuseerd!
Een geslaagde dag!.
26/05/2013, Beez
8
Een iets grijzere dag, maar aan gezelligheid geen gebrek meer! Waardoor te laat
komen ondertussen ook geen verrassing
meer is. Het gezamenlijk lesmoment over
de exprestakel hebben we duidelijk weer
gemist. Maar na wat te kijken en te volgen, lukt het al redelijk om iemand in nood
naar boven te takelen. De rest van de lesdag oefenen we het voorklimmen verder
in, vooral de gewoonte van inpikken, relais
bouwen, commando’s geven,… Alles gaat
stilaan wat vlotter, ook mentaal boeken we
vooruitgang en merken we meer zekerheid
op de rots.
15/06/2013, Yvoir
Een alpinisme-stage door de
ogen van een vrouw….
De laatste klimschool… mooi weer… nog
een keer te laat… (Veel verloren gereden tussen Durnal, Freyr en Dorinne. En
dat allemaal om beestjes te kunnen zien!)
Een dag vol herhaling en inoefenen op het
massief waar het examen ook zal doorgaan. Veel geklommen en gelachen, want
ondertussen is de sfeer tussen de klimmers toch ook wat losser geraakt.
Om de laatste lesdag af te sluiten organiseert BACA een bbq voor alle deelnemers
en begeleiders van de klimschool. Waarna
er op de camping in Durnal overnacht
wordt om de dag erna nog een klimtreffen
te kunnen meemaken. Lekker eten, drinken en… een tombola. Ben ging naar huis
met de hoofdprijs (een friend voor tradclimbing) maar ook pof zakjes, musketons,
truien en T-shirts werden uitgedeeld…
Deze zomer trokken we met 9 supersympathieke sportieve mannen, 2 avontuurlijke
vrouwen en 3 enthousiaste en ervaren
monitoren (Jan, Henk en Glenn) naar
Chamonix voor een stage bergklimmen
voor beginners. We hadden al wat theorie, knopen en een takeltechniek op zak,
dankzij de voorbereidende lessen en het
weekend in de Ardennen. Verder staken
de koffers van de auto’s vol met bagage. Bergschoenen, stijgijzers, gamashen,
pikkel, wandelstokken, helm, carabiners,
hulptouwtjes, afdaaltoestel, ijsschroef,
EHBO, snacks en een hele hoop kleren.
Je wil immers toch op alles voorbereid zijn
in de bergen!? Het bleek een leerpunt te
worden en aan het einde van de stage wist
ìk alleszins hoeveel verschil een stuk meer
of minder in je rugzak kan betekenen, zeker als vrouw, niet bijzonder gespierd en
Ondertussen zijn we al weer een jaar verder, klimmen we een aantal niveautjes
hoger en ben ik wekelijks onderweg met
Andreas. We leren continu nieuwe mensen kennen en komen op mooie plaatsen
in België en daarbuiten. Dankzij de klimschool kan ik met vertrouwen de rots op,
heb ik een klimpartner leren kennen en
ben ik gebeten door het klimmen.
Je wil immers toch op
alles voorbereid zijn in de
bergen!?
Zeker de moeite
waard!
Jorien Onsia
zonder al te getrainde conditie.
We waren in groepjes naar Les Houches
gereden, waar we in een fantastische gîte
terecht kwamen. Bij aankomst had er zich
al een kookgroepje gevormd en stond
een grote pot spaghetti-saus te pruttelen
in de keuken. Het was de aanzet van een
week waar verschillende kookkunsten naar
boven kwamen, de vaatjes wijn elkaar opvolgden en de gezelligheid troef was.
De volgende dag trokken we meteen naar
Les Aiguilles Rouges voor de sneeuwtraining. Met de lift waren we snel hoog in
de bergen en vonden we nog een dik pak
sneeuw. Goed om te leren de voeten plaatsen met of zonder stijgijzers in de sneeuw,
ons te verplaatsen langs een sneeuwmuurtje en met volle snelheid (al dan niet
ondersteboven) de berg af te glijden en te
leren weer zo snel mogelijk tot stilstand te
komen. Naast een klein incidentje waarbij een pikkel een kleine hap had gezet
in Jürgens aangezicht, slaagden we er
maar het spannendste van
de dag was toch wel het
ijsklimmen,
goed in en waren we klaar voor een eerste steilere helling, waarbij we aan de hand
van een dode man (begraven pikkel), ons
eigen lichaam of een uitstekende rots, leerden elkaar te zekeren op en af de helling.
Mer de Glace was het schouwtoneel van
de ijstraining. Een gletsjer, bereikbaar per
tram omhoog en vervolgens een hele hoop
ladders omlaag om van de rotsen op het ijs
te geraken. We kwamen voor het oefenen
in het gebruik van stijgijzers op ijs en de
takel om mensen uit een gletsjerspleet te
redden, maar het spannendste van de dag
was toch wel het ijsklimmen, waarbij we na
een rappel in de brede gletsjerspleet met
beneden een kolkende rivier, langs een
ander touw en bewapend met 2 ijspikkels
een verticale ijswand mochten beklimmen.
Best doenbaar, ook als vrouw en gewoon
eigenlijk wel fijn om met zoveel mogelijk
kracht de pikkels en stijgijzers het ijs in te
slaan. Allemaal laaiend enthousiast, hadden we liefst nog enkele uren op het ijs
gestaan, geklommen (zeker Matthias die
de takel stiekem had geskipt) en geoefend 9
om steilere stukken ijs naar beneden te
wandelen (of was het vooral ik die daar
wat haperde?), maar het was al laat en
de trageren onder ons, waaronder mezelf,
misten de laatste tram en mochten te voet
naar beneden. Na even terug wat op adem
gekomen te zijn, werd het een mooie,
zonnige wandeling doorheen de bossen
omlaag.
Na oefenen, bergen beklimmen! De eerste beklimming werd de Petite Aiguille
Verte (3512m). Verdeeld in verschillende
cordées konden we de berg op. Voor ons
beginners al een technische berg, vooral
door de rotsige top en de steile sneeuwhellingen. Hier en daar kwam al eens een
‘friend’ boven om ons extra te zekeren
aan de rotsen. Voor mezelf in het team
van Glenn lag het tempo bij het stijgen
soms wat hoog, waardoor ik mijn hart al
wat vasthield voor de beklimming van de
Gran Paradiso. Voor de teams die zonder
monitor gingen was het vooral een hele uitdaging om zich veilig en zeker genoeg te
voelen om vlot op en af de berg te komen.
Opnieuw een leerpunt: een goede balans
vinden tussen veiligheid en snelheid, want
de tijd op de berg, files meegerekend had
toch wel wat te lang geduurd.
Omwille van onstabieler weer werd besloten de plannen om te gooien en het betere
Opnieuw een leerpunt: een
goede balans vinden tussen
veiligheid en snelheid,
10
weer in Italië vroegtijdig te gaan opzoeken.
Het punt waar ik het meeste naar had uitgekeken: de beklimming van mijn eerste
4000-er: de Gran Paradiso (4061m)!Terwijl
de laatste regendruppels uit de lucht vielen startten we na een gezellige lunch aan
de aanloop naar de eerste hut: de rifugio
Chabod (2750m). Opnieuw lag het tempo
van de groep iets hoger dan het mijne,
maar Henk bleef steeds in het vizier en het
was slechts een korte klim van een 900-tal
meter, waardoor in een dikke 2u iedereen
wel boven stond. ’s Avonds bereidden we
ons eerste marsplan voor en zochten we
uit welk pad we ’s morgens vanuit de hut
moesten volgen en hoe de route verder
omhoog ging. Nog een prachtige zonsondergang en dan vroeg in bed, want om 4u
Rond 5u, terwijl het nog
donker was, vertrokken we
met hoofdlamp, in verschillende
touwgroepen.
zou reeds de wekker afgaan… Ondanks
al het gerief dat ik de berg had opgezeuld,
moest ik tot de ontdekking komen dat ik
mijn oordopjes vergeten was. Resultaat:
ongeveer 1 u geslapen en niet zo fris en
monter voor deze eerste grote beklimming. Rond 5u, terwijl het nog donker was,
vertrokken we met hoofdlamp, in verschillende touwgroepen. Met 1u geslapen, een
te zware rugzak en een tempo dat net een
tikkeltje boven het mijne lag, was het een
ware calvarietocht. Ik bedacht me hoe ik
het in godsnaam in mijn hoofd had gehaald
te denken dat zonder regelmatig sporten
ik hoge bergen zou kunnen overwinnen.
Gelukkig recupereerde ik snel bij elke minipauze en geraakte ik stap voor stap verder
de berg op. Aan de ‘kameel’-rotsformatie
verloste Henk me van mijn rugzak, waar
hij in de sneeuw bleef liggen tot de terugtocht. Daardoor kon ik vlot het laatste stuk
omhoog en volop genieten van de ervaring. We hadden nog een uurtje nodig om
de echte top te bereiken door filevorming,
maar dat kon niet deren, het uitzicht was
prachtig en de rotsen comfortabel! Om 10u
hadden we onze eerste 4000-er overwonnen en de Madonna gegroet! De tocht naar
beneden moest snel gebeuren omdat door
de vertraging die we op de top hadden
opgelopen het al laat was en de sneeuw
onderaan de gletsjer al snel weker en weker werd. Af en toe verdween een heel
been in de sneeuwpap die zich begon te
vormen.
De volgende ochtend kregen we briefing voor aanvang van de volgende tocht.
Efficiëntie kon beter. Minder bepakking,
sneller klaarmaken ’s morgens, sneller
stijgijzers aan- en uitdoen, vroeger van de
sneeuw af geraken. Ikzelf ging alvast met
de helft van mijn bepakking op weg voor
de beklimming van de Dômes De Miage
(3670m). Wat een verlichting! De tocht
was een en al genieten. De eerste dag
deden we de aanloop, die een goede 5u
koste. Spijtig genoeg moesten 2 leden afhaken wegens een gruwelijke mega-blein
en een zere knie. De rest van ons kon ge-
genieten van de geneugten
van het gebergte, stralende
zon, prachtige uitzichten en de
trouwe aanwezigheid van
enkele steenbokken.
nieten van de geneugten van het gebergte,
stralende zon, prachtige uitzichten en de
trouwe aanwezigheid van enkele steenbokken. Hoogtepunt van die dag was de klim
op het ijzige gedeelte van de gletsjer. Even
wat steiler omhoog, de stijgijzers stevig in
het ijs planten bij elke stap. De refuge Les
Conscrits (2602m) bracht aan het einde
van de tocht de ideale ontspanning, met
een groot zonneterras en prachtig panorama! De volgende ochtend stonden we
klaar om te vertrekken op de helft van de
tijd, we waren gemotiveerd om de efficiëntie omhoog te halen. Opnieuw vertrokken
we om 5u op pad, dit keer in 4 zelfstandige
cordées, Henk en Jan in een 5e in de buurt
om ons te superviseren. Omdat ik nog niet
op kop had gelopen, mocht ik als eerste
aan het touw. Met goede raad van Geert
die achter me liep, slaagde ik erin een
voor mezelf het gepaste tempo te vinden,
zonder nog teveel mini-pauzes te hoeven nemen. De tocht naar boven was over
de hele lijn aangenaam en ik hoefde niet
meer te twijfelen of ik wel boven zou geraken. Onderweg zagen we prachtige seracs
(grote blokken ijs), een mooie zonsopgang
en als kers op de taart, de prachtige kam
naar de top, die de verbeelding van ons allen tartte. Iets voor 8u stonden we boven.
De overwinningsvreugde was weer groot,
en dan volgde de lange afdaling tot helemaal in het dal. De vermoeidheid kroop
in de benen en de weg was lang, maar
die pijn was snel vergeten zodra we allen
samen op een terrasje genoten van verfrissend drankje, liefst met alcohol, voor velen
een extra groot glas bier! Het was een geslaagde stage, en iedereen keek al uit
naar avonturen die we nu, met alle kennis
op zak, zelfstandig konden gaan beleven!
Bedankt Henk, Jan en Glenn om ons op te
leiden tot beginner-alpinisten,
Ik ben er alvast
door gebeten!
Jella Illegems
11
Sneeuwschoentocht in de Chablais
29.1 – 02.02.2014
gebruik van het lawinemateriaal, het meten van de hellingsgraad met eenvoudige
middelen, afdaaltechnieken en het sporen in onbelopen terrein. Op het einde van
deze dag kregen we te horen dat één van
de deelnemers ernstig ziek was en achteraf zou ook blijken dat zijn bacillen ook
andere deelnemers (+ de begeleider) hebben getroffen.
Dag 2
werd , na eerst een flinke klim, een panoramische wandeling op het Balcon du Lac
Leman met als bekroning de beklimming
van de Mont Baron ; langs waar wij kwamen was deze flank nog niet echt belopen,
dit had eerder iets te maken met de moeilijkheidsgraad : sneeuwschoenen uit en
op de bergbotinnen tussen de rotsen door
omhoog klauteren. De minder steile maar
toch lange afdaling naar de col bracht ons
tot een verlaten schuur waar we in de zon
konden genieten van onze picknick.
Voor de derde dag
Terwijl de winter in België toch niet was wat
hij zou moeten zijn, kregen we via de meteo-site van Frankrijk voldoende informatie
dat er in de Chablais, meer dan elders in
de Noordelijke Alpen, veel sneeuw was gevallen : het zou toch niet zijn als soms in
het verleden waarbij we meer de sneeuwraketten op de rugzak dan aan de voeten
hadden.
Marc over de nodige papieren en expertise dat hij van deelnemer promoveerde tot
co-begeleider.
De bedoeling van de eerste 4 stapdagen
was om geen te zware tochten te maken (alhoewel) en de mooiste stukken
van de Chablais met uitzichten op Mont
Blanc, Dents du Midi en Lac Leman te
doorkruisen.
bestond de groep uit 13 deelnemers en het
ongeluksgetal had beslist dat 1 van de begeleiders niet mee kon; gelukkig beschikte
– het was voor velen een eerste sneeuwschoenervaring – naar de Col d’ Ubine
werden de verschillende facetten van het
sneeuwschoenwandelen geoefend : het
De eerste 4 dagen
12
Tijdens dag 1
was een tocht voorzien naar het Pointe des
Follys dat boven een skigebied ligt : in het
verleden was het skistation van Abondance
het eerste dat gesloten was wegens de klimaatwijzigingen maar sinds enkele jaren
met strenge winters en veel sneeuw was
men terug de installaties gaan gebruiken.
Aangezien dit wel een mooie tocht is, werd
deze wat aangepast zodat noch de skiers en noch wijzelf last van elkaar zouden
hebben : een mooie omweg langs verlaten boerderijen en quasi onbelopen paden
bracht ons tot het eindpunt van de skilift;
het vervolg van de klim was ook voor ons
alleen. Tijd om te lunchen. De afdaling verliep langs de andere kant van de berg. Hier
vonden we de ideale plek om uitgebreid
te oefenen met het lawinemateriaal : hoe
zendt het lawineslachtofferzoektoestel (ook
bieper of arva genaamd) stralen uit, wat
te doen bij meerdere slachtoffers ; er werd
ook een sneeuwprofiel gemaakt zodat we
ons ook bewust werden van de aanwezigheid van bekerkristallen die ervoor zorgen
dat 2 sneeuwlagen zich niet aan elkaar
kunnen hechten.
Tijdens mijn verkenningen de vorige jaren
had ik al vaak gekeken naar een ruw berggebied (Roc Tavaneuse) en op een avond
was ik de vallei ingereden om te zien of we
er konden geraken.
Bingo dacht ik, hier zitten we ver weg van
alle drukte en hier komen we niemand
tegen.
Als we dan op
dag 4
op die bewuste parking stoppen en meteen de sneeuwschoenen aandoen en
biepers checken, komen er zeker 5 wagens aangereden : allemaal toerskiërs die
klaarblijkelijk dit gebied beter kennen. We
maken een onvoorzien klein ommetje zodat een ploeg van zeker 20 toerskiërs ons
voor is en we ons ook niet opgejaagd moeten voelen. Bij een splitsing kiezen we voor
de hoogste col (Passage Solvaire) maar
wel met de kortse omweg om terug te keren achter de Roc Tavaneuse heen. De
klim naar de col lijkt dan eerder op een
zomerbeklimming maar dan met sneeuwschoenen i.p.v. stijgijzers. De uitklim tot
de col is echt wel steil. Terwijl de meeste toerskiërs rechts omhoog trekken naar
een topje maken wij een grote traversée in
de andere richting om alzo niet te diep te
moeten afdalen (en daarna weer omhoog
te klimmen). Voor sommigen wordt deze
passage een echte calvarietocht : het soort
en de kwaliteit van de sneeuwschoen zal 13
er ook wel mee te maken hebben gehad. Na deze lastige traversée vinden we een plekje
voor de welverdiende picknick. De voorhoede trekt onder leiding van Walter via een eerste col tot de Col de Tavaneuse : hier wordt het enerzijds lang wachten op de achterhoede
maar hier worden we rijkelijk getrakteerd op een prachtig zicht op het ganse Mont Blanc
massief : de kenners kunnen de meeste toppen aanduiden en weten ook langs welke route ze elke top beklommen hebben.
Gelukkig is dit al de vierde dag
en staat men al wat steviger op de sneeuwschoenen want de afdaling langs de andere kant is geen lachertje. Eerst is het tamelijk braaf afdalen tot het Lac de Tavaneuse dat
nu onder een mooi sneeuwdek verstopt is, maar dan begint de echte pret voor sommigen is het meer vallen dan rechtstaan en de gps is dan onze enige gids om zonder echte
kleerscheuren naar beneden te gaan. Niet voor niets was dit het zomerpad dat naar de
gelijknamige col, chalets en meertje voert : sporen van voorgangers waren er niet, de toerskiërs zullen beter hebben geweten.
Bij aankomst in de gîte van Nadine in Chapelle-en-Abondance ontmoeten we de 3 deelnemers die de volgende 4 dagen de Chablais zullen ontdekken.
Deze sneeuwschoentocht was een eerste samenwerking tussen BAC Antwerpen en BPA,
alleszins fijn om mensen van een andere club beter te leren kennen !
Henk Vandenhoeck
POWERBREATHE
Onze collectie klimschoenen 2014:
SPECIAL EDITION BLACK & PINK
€59,96 incl. BTW
www.berghut.be 10% directe korting
op vertoon van
[email protected]
14
KBF-lidkaart
Info: Acacialaan 8 - 2630 Aartselaar, België T: +32 3 844 53 33 F: +32 3 844 52 13
www.henrotech.be
[email protected]
15
Sneeuwschoenwandelen in de JuraMétabief 15-2/19-2-2014
Na een spannende zoektocht naar logement en wachten op deelnemers kon ik
met een gerust gevoel naar Métabief vertrekken: we gingen uiteindelijk in de gîte
‘Les Sapins de l’Amitié’ overnachten en er
waren acht deelnemers, zoals we gepland
hadden.
Die zaterdagmorgen pikte ik Guido in
Tervuren op en reden we via Luxemburg
naar Pontarlier: druk verkeer en vanaf
Nancy regende het met bakken. De gps
bracht ons tot de F1, waar we die zaterdag
overnachtten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelden in de schijn van de straatverlichting
neer, maar enkele uren later veranderde
deze in pletsende regendruppels. Hier troffen we Benny en Hilde, de anderen zouden
16
later nog toekomen. Benny was onze tweede begeleider.
De zondagmorgen was de afspraak op
de parking van Malbuisson. Onderweg
kreeg ik nog een sms’je van Denise:’
De tocht ging naar Le
Suchet, een top van 1588m.
We betraden een sprookjes
wereld tussen besneeuwde
sparren en berken waardoor we zelf een spoor
maakten
dat ze die avond in de gîte zou zijn’. De
groep had nog niet het gewenste tempo
gevonden zodat we hier tijd verloren. De
sneeuwcondities voor de geplande tocht
waren niet optimaal zodat Benny en ik besloten om hogerop te vertrekken en wel
vanuit het dorp Entre les Fourgs, niet ver
van de Zwitserse grens: hier lag voldoende sneeuw.
De tocht ging naar Le Suchet, een top van
1588m. We betraden een sprookjes wereld
tussen besneeuwde sparren en berken
waardoor we zelf een spoor maakten. De
top werd niet bereikt doordat wolken waren komen opzetten, maar de voor-top met
De laatste witte weide leek
eindeloos en we waren blij dat
we op de baan onze
sneeuwraketten konden uit
doen
kruis zorgde voor een mooie groepsfoto. Guido en ik verkozen niet mee naar de
top te gaan. We volgden hier met vertrouwen een spoor en voor we het in de gaten
kregen liepen we buiten onze stafkaart en
nogal ver uit richting! Een ingesneeuwde
boerderij wees ons de terugweg; in diepe
sneeuw spoorden we erheen. Iets verder vonden we raketafdrukken van een
groep: Benny was hier gepasseerd! Tijdens
een passage aan een touw boven een
beek belde mijn gsm: waar zat die nu ook
weer… en vooraleer ik deze kon opnemen
had de ongeduldige beller, Benny, opgelegd. Later hadden we wel contact en kon
ik hem gerust stellen dat we op weg waren. De laatste witte weide leek eindeloos
en we waren blij dat we op de baan onze
sneeuwraketten konden uit doen. De volgende afspraak was in de gîte waarheen
de anderen al vertrokken waren.
Les Sapiens de L’Amitié bevond zich in het
centrum van Métabief, waar we hartelijke
ontvangen werden door Djemel Zeffane,
de man waarmee ik vele mails gedeeld
had. We kregen een ruime slaapzaal voor
tien personen met goede stapelbedden,
waar ieder zijn plaatsje snel gevonden had.
Kort nabij lag het zeer net sanitair: een
pluspunt! Om 19u30 was het avondmaal
dat ingeleid werd door Djemel die uitlegde waarvoor ‘Les Sapiens de L’Amitié’
stond. Maar de daarop volgende ‘Tartiflette’
kreeg meer aandacht en al goed dat er
genoeg van was…. ! De afwas werd gezamenlijk gedaan bij zeer luide ritmische
muziek. Gaetan, Kristina en Wouter speelden nog menig gezelschapspel en wisten
enkele omstanders te verleiden om mee te
doen, ook Franse gasten deden mee. Met
de kaarten die ik kreeg wist ik me geen
raad, maar met Wouter als coach kon het
spel toch verder gespeeld worden!
Rond 21u30 verliet Djemel de gîte en gingen alle buitendeuren op slot, behalve
eentje voor zij die nog een stapje ‘buiten’
wilden zetten, maar veel kandidaten waren
er niet. In de gîte was er dan geen drank
meer te verkrijgen, maar daar werd een
mouw aan gepast!
De volgende morgen was het stralend
weer. De auto’s waren goed aangevroren.
Op het programma stond eerst een rit tot
Longueville Superieur vanwaar we vertrokken richting ‘Zwitserse hut’ om dan langs
de rotskam naar de Mont D’Or te gaan.
Vanaf de parking vertrok er een langlaufspoor dat we een tijdje volgden om dan
De zon deed de sneeuw
glinsteren en de heldere koude
lucht zorgde voor een prachtig
ver landschap
over licht golvend terrein in de maagdelijke sneeuw een spoor te trekken. Ook hier
was de spookjeswereld niet ver af. De zon
deed de sneeuw glinsteren en de helde17
re koude lucht zorgde voor een prachtig
ver landschap. De groep ging als één man
vooruit. Nu en dan stonden we stil om van
de omgeving te genieten en de frisse lucht
in onze longen op te zuigen. Op de middag
hadden we de ‘Zwitserse hut’ bereikt: ze
lag iets onder de graat, beschut door enkele sparren. De picknick die we van de gîte
hadden mee gekregen verraste ons: een
flink stuk vers stokbrood met lekkere hesp,
fruit, een zoet koekje en fruitsap zorgde
voor het nodige zout en zoet.
Dan weer verder langs de rotskam, vanwaar we een prachtig uitzicht op de Alpen
kregen: ook het Mont-Blancmassief toonde zich tussen twee wolken door. Enkele
dreigende ‘wachten of corniches’ sierden de rotsgraat: hier toch genoeg afstand
van nemen was de boodschap. En dan de
Mont d‘Or: waar was de oriëntatieplaat gebleven die hier verleden jaar nog stond?
Was de ijzeren buis hiervoor in de plaats
gekomen? Bizar! Vele foto’s werden er gemaakt. Na overleg met Benny ging hij met
Enkele dreigende ‘wachten of
corniches’ sierden de rotsgraat:
hier toch genoeg afstand van
nemen was de boodschap.
‘de jeugd’, verder naar Le Morond, Denise
sloot zich bij hen aan. Op Le Morond komt
een skilift toe. Van hier daalde de groep
verder naar de parking waar onze auto’s
stonden. Ik besloot om langs ’La Grangette
Chalet’ te gaan en Guido was akkoord.
Vorig jaar had ik hier een heerlijke warme
wijn gedronken en dat lokte mij! Maar de
chalet was gesloten, we moesten het met
onze eigen voorraad doen. Toch was het
heerlijk zitten op de banken in de warme
zon. Het spoor van hier naar de parking
liep nog door een feeëriek bos en enkele open plekken: genieten maar…! Toen
we bij de auto’s kwamen zat Benny en zijn
groep al met een drankje op het terras
van het café aan de voet van de skipiste.
Voor het avondmaal opgediend werd
zorgden we voor een apero: salami, kaas en allerhande zoute koekjes werden tevoorschijn getoverd, bevochtigd met plaatselijke wijn. De daarop volgende sla met lasagne
en als toetje chocoladepudding werd ook nog met veel smaak verorberd. ’21u30 slapen’,
staat in mijn dagboekje te lezen en ik was niet alleen… .
Dinsdag, onze laatste dag, vertrokken we vanaf de carrière boven het dorp Jougne. Deze
wandeling had ik al verschillende keren gemaakt en liep over onaangeroerde sneeuw
die nu en dan onderbroken werd door weideafsluitingen: Benny noemde deze tocht de
‘draadtocht’! We hadden de route op gps uitgezet, maar ik was met dit toestelletje nog
onhandig, zodat Benny mijn richting al eens corrigeerde. Weer wisselden bossen, open
vlaktes en valleitjes zich af en dat onder een stralende zon. ‘Dit is het terrein bij uitstek
om te gaan sneeuwschoenstappen’, liet Benny zich ontvallen: een bevestiging van de
goede keuze van deze streek! Het tempo lag hoog zodat we op de middag al tweederde
van de tocht gedaan hadden. We picknickten bij een schuur ‘La Ravette Chalet’ waarvoor we de nodige tijd namen. Benny leidde ons verder door laag struikgewas onder hoge
sparren, van de ene open plek naar de andere, over lage opgestapelde natuurstenen
muurtjes en over menige draad. We stootten ook op een ‘Combe du Roi’ een klein grafmonument te midden van een besneeuwde weide. En dan stonden we plots weer aan ons
vertrekpunt. Hier namen we afscheid van Hilde en Benny: zij moesten ’s anderendaags
thuis zijn. De anderen reden naar de gîte, maar Guido, Denise en ik ontdekten voor een
cafeetje een vrij tafeltje in de zon en daar konden we toch niet voorbij!
In de gîte waren Gaetan, Wouter en Kristina aan het inpakken, ook zij reden die avond
huiswaarts.
Uit mijn dagboekje:
‘Met Guido tot de skiliften gewandeld en een glühwein gedronken. Eske en Celien gaan kaasfondue eten. Wij apero met Denise.
Avondeten: toast met gesmolten morbier, linzen met worstjes (saucissen) en compote’.
Die avond zijn we dan met ons gevijven nog in een resto een ‘koffietje’ gaan drinken. Met
een gezellige babbel sloten we de avond af.
Ik dank alle deelnemers voor hun sportieve aanwezigheid en vooral Benny als
compagnon-begeleider.
Herman Bovée
18
19
Dryas octopetala ‘Sündermanni’
(Achtster).... Wat is dit nu weer?
20
‘Hoort dit wel thuis in een Alpentijdschrift’,
zal u zich afvragen!
Wanneer ik in de bergen onderweg ben
dan kijk ik altijd naar die rijke bergflora.
Alpenplanten hebben steeds mijn aandacht
getrokken omdat ze in zeer barre groeiomstandigheden zulke prachtige juweeltjes
vormen. Het leidt me ook af van de soms
lange aanloop naar een hut of begin van
een beklimming.
‘Gaertnerei Simon’ in Marktheidenfeld nabij Würtsburg of bij Jakob Eschmann, bij
Emmen- Zwitserland, waar ik enkele jaren
geleden oa. enkele Turkse lelies, peperboompjes (Daphne) enz. kocht.
Nu ging ik het niet zo ver zoeken en reed
naar Philip Van Hilst nabij Kaatsheuvel
– Nederland. Ik leerde hem kennen op
een plantenbeurs in het arboretum van
Kalmthout en stond verwonderd over zijn
In mijn tuin heb ik een klein rotstuintje die
ik wat vergrootte: ik bewerkte de grond zodat er gentianen , soldanelle, saxifraga’s,…
(oké, ik stop met namen noemen) zouden
groeien.
Deze planten vind je enkel bij gespecialiseerde kwekers en tuincentra in binnen
en buitenland : zoals bij Sündermann in
Lindau aan het Bodenmeer , alsook bij
groot aantal soorten rijk bloeiende alpenplanten. Het was een gure dag, koude
wind en enkele regendruppels maakten het
zoeken naar de juiste plantjes onaangenaam, maar al vlug was ik de weergoden
vergeten bij het aanschouwen van deze
pracht. En zo kom ik bij de Dryas octopetale ‘Sündermanni’. In de catalogus van
zijn kwekerij lees ik: ‘Die von mir gezogene
Hybride bildet sehr grosse Rasen ( = grasmat) mit gelblichen Knospen(= knopen, botten),
weissen Blüten, gut wachsend..’(goed groeiend). Ik kocht er oa. twee exemplaren: één
met witte bloemen en één die gele bloemen vormt en …hopelijk bloeien ze van mei tot
augustus.
Dryas behoort tot de familie van de rozen en heeft zich waarschijnlijk in de loop van de
laatste ijstijden van Noord-Amerika over grote gebieden van het noordelijk halfrond verspreid. In de zestiende en zeventiende eeuw droeg dit plantje de naam van dwergeik,
maar in de achttiende eeuw doopte Linnaeus (botanicus) het Dryas, naar het Griekse
drys: eik. Beide namen zijn te danken aan de deels altijd groene, gekartelde, aan eikenblad lijkende bladeren. Octopedala slaat dan weer op de acht kroonblaadjes van
de bloem. Met haar wollig vruchtpruikje ( zaad) werd Dryas octopetala als herba cervi: Haargras aangeduid. In de Duitse taal vinden we vele synoniemen zoals Frauenhaar,
Wildes Wibli, Petersbart. Deze zaadpluis is dikwijls het onderwerp van een foto: op de
voorgrond de pluis met er achter een wazig berglandschap. Doordat ze in de winter hun
bladeren behouden worden ze door herten, reeën, gemzen en sneeuwhoenders gegeten.
De ‘Achtster’ groeit in de kalkbergen van het noordelijk halfrond en komt in de Alpen op
rotsen, puinhellingen en morenen veel voor. We vinden ze tussen de 1200m en 2400m,
met als uiterste grens 3000m, net zoals bij de verwante soorten in de Kaukasus. Deze
plant bevindt zich gewoonlijk in gezelschap van de dopheide( Erica carnea), harig alpenroosje (Rhododendron hirsutum) en gestreept peperboompje (Daphne striata); op alpine
terrassen groeit ze naast de beredruif (Arctostaphylos uva-ursi= een laag kruipend struikje
met glanzende groene blaadjes,met tot 1m lange dunne twijgen), grassen en kussenvormende gewassen.
Kijk er eens naar uit wanneer je in de bergen op pad bent, succes!
Herman Bovée
21
Natuurreservaat wandelingen in het
Thüringer Wald
In het hart van het Thüringer Wald ligt een
prachtig natuurreservaat waar mensen van
harte welkom zijn. Het is door UNESCO
beschermd als onderdeel van het ‘Mens
en Biosfeer’-programma (MAB). Een wereldwijd netwerk van reservaten voor
behoud van de biodiversiteit en duurzame
ontwikkeling.
vogelbeschermingsgebied. Hier hebben
vele bijzondere dieren zoals de vuursalamander en zeldzame vlinders en vogels
zoals de hop, het korhoen en de zwarte ooievaar hun plek gevonden. Paden
door bloeiende bergweiden, langs wilde
orchideeën - waaronder de zeldzame vlierorchis, langs klaterende beekjes en meren
maken elke wandeling tot een belevenis.
Natuurreservaat
Middelgebergte
Dit deel van het Thüringer Wald herbergt
vier unieke biotopen: woud, bergmoeras, bergweide en water die representatief
zijn voor de Midden-Europese middelgebergten. Voor de bescherming van deze
bijzondere biotopen is het natuurreservaat onderverdeeld in drie zones. Er zijn
kernzones waar natuur nog in zijn oorspronkelijke pure vorm te vinden is en
alleen op de paden gewandeld mag
worden. In de er omheen liggende verzorgings– en ontwikkelingszones mogen
bezoekers ook buiten de paden wandelen.
In de ontwikkelingszone vindt de economische activiteit plaats. Deze bestaat hier
uit kleinschalige landbouw, viskwekerijen,
bosbouw, (detail)handel en glasmanufacturen. Toerisme is een belangrijke bron van
inkomsten.
Natuur
Het afwisselende en dun bevolkte landschap heeft een veelzijdige flora en
fauna, met meer dan 3600 dier-, planten- en paddenstoelensoorten. Het
is Natura2000 gebied en Europees
22
Het Thüringer Wald is een middelgebergte met toppen tot 1000 meter. In het
biosfeerreservaat liggen de vier hoogste toppen van het Thüringer Wald: de
Großer Beerberg (982), de Schneekopf
(978), de Fichtenkopf (944) en de Großer
Finsterberg (944). Hier heeft u adembenemende uitzichten richting Franken en
het Thüringer Bekken. Het biosfeerreservaat is een uitdagend wandelgebied met
een goede wandel infrastructuur met bewegwijzerde paden en gecertificeerde
kwaliteitswandelpaden zoals de Rennsteig
die het gebied doorkruist, en de pittige
Gipfelweg die over deze hoogste toppen
loopt.
Nieuwtjes uit de Alpine
wereld
De ‘Gouden pikkel -Piolet ‘dOr’ 2014-04-14
Raphael Slawinsky, Ian Welsted en Ueli Steck zijn
winnaars van de ‘Gouden pikkel.
Met succes beklommen Slawinsky en Welsted de
Noordwestwand van de K2 in Pakistan , Steck werd
gehonoreerd voor zijn solobeklimming van de
Zuidwestwand van de Annapurna in Nepal.
De bekende Amerikaanse klimmer John Roskelly
kreeg de prijs ‘Walter Bonatti’ en werd eveneens beloond met een ‘Gouden pikkel’ voor zijn levenslange
prestaties als klimmer.
Deze prijs werd voor de zesde keer uitgereikt: de
eerste keer , in 2009, ging deze prijs naar Walter
Bonatti zelf, gevolgd door Reinhold Messner (2010),
Doug Scott (2011), Robert Paragot (2012) en Kurt
Diemberger in 2013.
Uit UIAA-nieuws
Twee in het natuurreservaat gevestigde Nederlanders hebben een speciale
Natuurreservaat Rondwandelreis langs de
mooiste en interessantste plekken van het
gebied ontwikkeld. Ontdek het zelf!
Gert van Eck
23
Elisabeth Hawley: een levende legende
24
Wat doet een 90-jarige Amerikaanse in
Kathmandu? Ze is geboren op 9 november 1923 in Chicago en leeft sinds 1960 in
Nepal. Gedurende meer dan 50 jaar werk
deze Amerikaanse in hetzelfde bescheiden huis in Kathmandu. Haar levenswerk
is alle expedities die in Nepal naar een
zeven-of achtduizender gaat te archiveren. Ze wil juist weten of ze om 8.03u of
doen. Zelf zegt ze : ‘ Ik ben geen scheidsrechter; ik ben een historicus en verzamel
uiteindelijk feiten’. Of het nu om een onbestegen bergtop of om een nieuwe route
gaat, de uiterst nauwkeurige arbeid van
deze oude dame wordt door de wereld van
bergbeklimmers ten zeerste gewaardeerd.
Menig bergbeklimmer die in de Himalaya
iets wil ondernemen kan bij haar terecht
8.04u op de top stonden.. Het precies opschrijven van de feiten is uniek. Voor de
meeste bergbeklimmers is het belangrijk
dat hun prestatie in haar archief opgenomen wordt omdat dan deze beklimming
door de buitenwereld geloofwaardig en erkent zal worden.
Elisabeth Hawley vergezelde in 1963 als
verslaggeefster een Amerikaanse Everestexpedite en werd hierdoor zo gefascineerd
dat ze dit ook voor andere teams ging
voor de nodige informatie.
De hoogste berg die de 90-jarige ooit beklom was de Mount Mansfeld (1339m) in
de USA-Staat Vermont. Ze had nooit de
ambitie om stijgijzers te dragen of een
uitdagende berg te gaan beklimmen. ‘Ik
slaap liefts in mijn eigen bed, geniet van
een warme maaltijd en zit het liefst in een
gemakkelijke stoel; ik ben maar een eenvoudige stadsmens’, verklaarde zij voor
haar gebrek aan bergervaring.
Zo kan ze met haar ‘doorborende’ en aanhoudende vragen menig alpinist het vuur
aan de schenen leggen: ze wijten dit aan
haar onvoldoende kennis van zaken. ‘Maar
dit heeft ook voordelen’, volgens Simone
Moro, een Italiaans extreemalpinist, ’Ze
laat zich door geen enkele prestatie beïnvloeden, stelt rationele vragen, weet
nauwkeurig hoe de klimroutes verlopen en
weet goed van welke top men andere toppen kan zien’.
Ze komt te weten wie welke berg wil beklimmen, zoekt het team op en bevraagt
hen over hun plannen. Bij terugkeer van
de berg treft ze hen terug en schrijft ze alle
details van hun beklimming op. Ze werkt
samen met drie assistenten, maar het werk
is daarom niet minder geworden daar alle
berichten voor de Himalaya-database, die
vanaf 2004 digitaal worden bijgehouden,
moeten geanalyseerd worden. Wanneer
een klimmer iets beweert dat haar onwaarschijnlijk voorkomt, dan gaat ze op
zoek of het allemaal wel klopt en wordt het
detectivewerk.
Voor vele bergbeklimmers is de ondervraging door Miss Hawley een belangrijk
onderdeel van hun expeditie ‘ Ik ken ze
reeds vele jaren en kijk er telkens naar
uit wanneer ik in Kathmandu kom’, zei
Gerlinde Kaltenbrunner.
Hoe in de toekomst de Hymalaya-database
eruit zal zien is nog onduidelijk. Instituten,
zoals de Amerikaanse Alpenclub, discussiëren erover: hoe moet het verder met
deze rijke verzameling aan gegevens?
Een ding staat vast: de dag wanneer haar
VW-kever niet meer voorbij de hotels zal
rijden, stopt een belangrijke episode in de
geschiedenis van het bergklimmen in de
Himalaya.
Zelf zegt ze erover: ‘De toekomst van mijn
werk laat ik aan hen over die dit willen
verder zetten. Deze zal zolang zin hebben zolang men de bergen in de Himalaya
beklimt. Ik heb iets nuttigs gecreëerd en
ook wanneer er nog veel aan verbeterd
kan worden , hoop ik dat mijn werk voor
de bergbeklimmers nog vele jaren van nut
mag zijn.
Uit Alpin 4/14
Herman Bovée
25
Bestuursleden en medewerkers:
Sneeuwkunstenaar
Voorzitter:
Webmaster:
Vandenhoeck Henk
03 440 44 68
Cappelle Peter
Secretaris:
Wandelen:
Van Gool Wendy
Simon Beck noemt zichzelf een ‘sneeuwkunstenaar’: hij vertoeft uren alleen in de sneeuw
om er de prachtigste tekeningen te maken. Met enkel een paar sneeuwschoenen tovert hij
een witte vlakte in een dagje tijd om tot een fantastisch kunstwerk. En dat terwijl zijn werk
na een nacht sneeuwen misschien gewoon verdwenen is.
bron: Nieuwsblad
Fotowedstrijd BAC Antwerpen

Zet jouw club in de kijker

Heb je een “leuke”, “avontuurlijke” of “spectaculaire” foto van jezelf in BAC T-Shirt
Bezorg ons deze foto en win een mooie prijs
Foto’s kunnen worden ingezonden naar [email protected] tot en met 15 februari
2015
De winnaar wordt op de algemene vergadering gekozen (maart 2015)
Nancy Willeme
0495 57 98 32
Jeugdwerkingp:
Penningmeester:
Wim Acke
Verzele Paul
0478 256 784
Nieuwsbrief (lay-out):
Nancy Willeme
Redactie:
Medewerker:
Bovée Herman
03 293 69 44
Wim Acke
Klimzaal Magnesia :
Clubblad (lay-out):
Van Gaever Michel
0475 952 247
Inge Bovée
Klimcoördinator en
Klimtreffens:
Verwerft Bert
0497 45 63 04
T-Shirts kunnen worden aangekocht via onze website of via [email protected]
Het Bestuur
26
27
Contactgegevens:
Algemeen:
 [email protected]
Website
 [email protected]
Nieuwsbrief
BASE CAMP
Bevelsesteenweg 42
2560 Nijlen
03 481 76 76
www.basecamp.be
 [email protected]
Lidmaatschap
Klimmen:
van Za 10 mei tot Za 17 mei:
van Za 17 mei tot Za 31 mei:
van Za 7 juni tot Za 14 juni:
 [email protected]
voor andere acties kijk op onze site: www.basecamp.be
 [email protected]
tentenweek
alpinistenweken
slaapzakkenweek
Bergwandelen
 [email protected]
Jeugd
 [email protected]
10 % korting
op vertoon van lidkaart
28
Verantwoordelijke uitgever: Henk Vandenhoeck
Van Peborghlei 46 2640 Mortsel
29
30