Persmap-MissJulie BENL

VICTORY PRODUCTIONS PRESENTEERT
MISS JULIE
EEN FILM VAN LIV ULLMANN
1
PRAKTISCH
RELEASEDATUM BELGIE:
19 november 2014
DISTRIBUTIE BELGIË
Victory Productions
BOEKINGEN BELGIË
Victory Productions
Jean-Marie Verhasselt
[email protected]
02 261 05 40
PERS BENELUX
Kay Doms
[email protected]
0499 93 46 22
2
SYNOPSIS
Een zwoele zomernacht in de jaren tachtig van de negentiende eeuw. Op een Iers
landgoed is de graaf op vakantie en viert zijn personeel feest in de stallen. Tussen Julie,
de dochter van de graaf, en John, zijn knecht, lopen de spanningen langzaam op. Ze
dansen en drinken, verleiden en manipuleren elkaar. Het is een spel van aantrekken en
afstoten, soms grof, dan weer teder. Hoewel een gezamenlijke toekomst door de
klassenverschillen onmogelijk lijkt, groeit hun verlangen. Alleen een wanhoopsdaad kan
hen echter bevrijden van de sociale conventies.
Jessica Chastain, Colin Farrell en Samantha Morton spelen de hoofdrollen in het
meeslepende liefdesdrama Miss Julie. Bergman-actrice Liv Ullmann regisseerde de
speelfilm naar het klassieke toneelstuk Freule Julie van August Strindberg.
3
SPECIFICATIES
LAND:
Noorwegen/ Ierland
JAAR:
2014
DUUR:
133 minuten
BIOSCOOPFORMAAT:
2.35 : 1
GELUID:
Dolby Digital
ORIGINELE VERSIE:
Engels
ONDERTITELING:
Nederlands & Frans
4
CAST
MISS JULIE
JOHN
KATHLEEN
MISS JULIE KIND
Jessica Chastain
Colin Farrell
Samantha Morton
Nora McMenamy
CREW
REGIE & SCENARIO
PRODUCER
CO-PRODUCERS
EXECUTIVE PRODUCER
CINEMATOGRAFIE
PRODUCTION DESIGN
GELUID
KOSTUUMS
MONTAGE
ASSISTENT REGIE
SCRIPT SUPERVISOR
MAKE-UP
Liv Ullmann
Gebaseerd op het toneelstuk Fröken Julie
van August Strindberg
Synnøve Hørsdal
Oliver Dungey
Teun Hilte
Rita Dagher
Tristan Orpen Lynch
Aoife O’Sullivan
Nina B. Andersson
Mikhail Krichman
Caroline Amies
Stefan Henrix
Consolata Boyle
Michał Leszczylowski
Peter Bækkel
Madeleine Fant
Siw Jærbyn
5
OVER LIV ULLMANN
Liv Ullmann – Regisseur
De Noorse actrice en regisseuse Liv Ullmann (°16 december 1938 – Tokyo, Japan) staat dankzij
haar expressieve gezichtsuitdrukkingen, natuurlijke schoonheid en intelligente vertolkingen
internationaal bekend als één van de “muzen” van de Zweedse regisseur Ingmar Bergman. Ze
verscheen immers in tien van zijn meest bejubelde films, waaronder Persona (1966), The
Passion of Anna (1969), Cries and Whispers (1972) en Autumn Sonata (1978). Op die manier
heeft Ullmann haar reputatie als “leading lady van de Scandinavische cinema” in snel tempo
weten op te bouwen.
Nadat zij midden de jaren 50 in Noorwegen haar acteercarrière op het podium begint, blijft
Ullmann zowel binnen de theater- als de film- en televisiewereld steeds actief. De actrice heeft
maar liefst 45 films op haar naam staan. Even indrukwekkend is de lange lijst film- en
toneelprijzen die ze in de wacht sleept, onder meer een Golden Globe voor Beste Actrice voor
haar rol in Utvandrarna (1971). Als Ullmann in 1994 definitief besluit te stoppen met acteren om
de overstap naar regiewerk te maken, komt zij slechts één maal terug op haar beslissing. Dit
voor één van de laatste prenten die Bergman zal regisseren, de televisiefilm Saraband (2003).
In 1992 maakt Ullmann met Sofie, een Deens drama gebaseerd op de roman Mendel Philipsen
and Son van Henri Nathansen, haar regiedebuut. De film is de Deense inzending voor de 1992
Academy Awards voor Beste Buitenlandse Film. Haar debuut volgt Ullmann opnieuw op met
een adaptatie, Kristin Lavransdatter (1995), een Noors historisch drama gebaseerd op een
roman van Sigrid Undset. Met haar derde en vierde prenten, Private Confessions (1996) en
Faithless (2000), baseert de regisseuse zich daarentegen telkens op scenario’s geschreven
door Bergman. Voor die laatste, losjes gebaseerd op autobiografische elementen uit het leven
van de bekende Zweedse regisseur, wordt Ullmann genomineerd voor een Palme d’Or op het
Film Festival van Cannes, alsook mag ze een nominatie voor Beste Regisseur aan de Chicago
6
Film Critics Association in ontvangst nemen.
Na jarenlang proberen een film te produceren gebaseerd op het toneelstuk A Doll’s House
(1879) van de Noorse schrijver Henrik Ibsen kondigt Ullmann in 2006 aan dat zij het project
noodgedwongen heeft moeten stilleggen. Volgens haar mededeling zou het Noorse Filmfonds
haar en scenarist Kjetil Bjørnstad steeds verhinderd hebben het project van de grond te krijgen.
Nochtans was er een sterke cast aan de film verbonden, zo wist Ullmann Cate Blanchett en de
Kate Winslet voor de hoofdrollen te strikken. Die eerste zal de regisseuse later in 2009
regisseren in het toneelstuk A Streetcar Named Desire van Tennessee Williams aan het Sydney
Theatre Company in Australië en aan het John F. Kennedy Center for the Performing Arts in
Washington D.C., waar het stuk bekroond wordt met zowel een Helen Hayes Award voor Beste
Buitenlandse Productie als een voor Beste Actrice.
Na Faithless duurt het bijna 15 jaar vooraleer Ullmann voor haar recentste film, Miss Julie
(2014), terug achter de camera kruipt. Miss Julie is een adaptatie van een Zweeds toneelstuk
van August Strindberg uit 1888 en werd aan haar voorgesteld door het producers duo Teun
Hilte en Oliver Dungey van het in Londen gevestigde “The Apocalypse Company”. Dankzij haar
eigen Scandinavische roots voelt Ullmann onmiddellijk een sterke affiniteit tot het werk. Maar
desondanks zet de regisseuse het stuk toch naar eigen hand. Zo behoudt zij de tijdsperiode
waarin het toneelstuk is gesitueerd, einde 19e eeuw, maar lokaliseert ze het verhaal in NoordIerland ter vervanging van Zweden.
FILMOGRAFIE (als regisseur):
o
o
o
o
o
Miss Julie (2014)
Faithless (2002)
Private Confessions (1996)
Kristin Lavransdatter (1995)
Sofie (1992)
7
OVER JESSICA CHASTAIN
Jessica Chastain – MISS JULIE
Over de laatste jaren heen heeft de Amerikaanse actrice Jessica Chastain (°24 maart 1977 –
Sacramento, Californië) naam gemaakt als één van de meest beloftevolle acteertalenten in
Hollywood. Met nog maar slechts 15 films op haar naam heeft Chastain zich met gemak als
grote vedette met Oscarwaardige prestaties op de Hollywoodkaart weten te zetten.
Reeds op jonge leeftijd weet Chastain dat een acteer carrière voor haar is weggelegd.
Gedurende haar schooltijd neemt ze deel aan verscheidene amateuristische Shakespeare
producties, waaronder Much Ado About Nothing en Romeo & Juliet. Op aanraden van één van
haar tegenspelers doet Chastain auditie bij de Julliard School in New York, waar ze dankzij een
beurs geschonken door de recent overleden Robin Williams een plaatsje in de prestigieuze
school weet te bemachtigen.
Tijdens een afstudeerproject voor laatstejaarsstudenten wordt Chastain al snel opgemerkt door
producer John Wells, die haar prompt een holding deal van een jaar voorschotelt. Dit leidt voor
de actrice tot haar televisiedebuut in de rol van een psychotische vrouw in het tiende seizoen
van de ziekenhuisreeks, E.R. Nog meer televisierollen volgen snel. Tussen 2004 en 2006
verschijnt zij zo onder meer in afleveringen van Veronica Mars, Close To Home en Law & Order:
Trial by Jury.
Terwijl Chastain aan het werk is bij het off-Broadway theater Playwright Horizons wordt ze door
regisseur Al Pacino aangespoord auditie te doen voor zijn nieuwste theaterproductie Salomé
(2006), gebaseerd op de tragedie van Oscar Wilde, waarvoor Pacino een onbekend gezicht
zocht. Later zal het duo in 2013 nogmaals samenwerken aan de filmversie van het toneelstuk.
Het succes van de productie is zo groot dat de actrice al snel bij verscheidene casting directors
naambekendheid maakt.
8
In 2008 maakt Chastain haar filmdebuut met de rol van het titelpersonage in Jolene, een drama
gebaseerd op het kortverhaal Jolene: A Life van E.L. Doctorow. Hoewel de film over het
algemeen slecht wordt onthaald, wordt Chastain voor haar vertolking van een mishandelde
jonge vrouw door verscheidene critici toch op handen gedragen. Zo stelt The New Yorker dat zij
“not only holds her own corner of every scene, she’s the only thing you want to watch”. Pas
verscheidene jaren later wordt de film in de Verenigde Staten verdeeld en wordt Chastain
bekroond met een award voor Beste Actrice aan het Seattle International Film Festival.
De daaropvolgende jaren komt de filmcarrière van Chastain goed op gang en tegen 2010 is
haar naam in de filmindustrie gemaakt. Ze wordt aangeraden door Al Pacino aan visionair
regisseur Terrence Malick die haar naast Brad Pitt en Sean Penn cast in zijn experimenteel
drama The Tree of Life (2011). Malick bezorgt op zijn beurt haar cv aan Steven Spielberg en Jeff
Nichols, respectievelijk de producent van het burgerlijk rechtendrama The Help (2011) en de
scenarist-regisseur van de psychologische thriller Take Shelter (2011) over een man die
geteisterd wordt door apocalyptische dromen. Door de gelijktijdige promotie van de drie films
wordt Chastain onmiddellijk naar de status van “star to watch” getild. Met Malick zal ze een jaar
later nogmaals samenwerken aan diens romantisch drama To The Wonder, maar haar bijdrage
zal er uiteindelijk in postproductie worden uitgeknipt.
Het grootste commercieel succes kent Chastain met The Help, gebaseerd op de gelijknamige
bestseller van Kathryn Stockett, waarvoor ze niet alleen gelauwerd wordt maar eveneens een
Oscarnominatie in de wacht sleept. Ze kan de prijs echter niet verzilveren, en haar
tegenspeelster Octavia Spencer wint uiteindelijk de Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol.
Datzelfde jaar wordt de Chastain wel bekroond met een New York Film Critics Circle Award
voor Beste Bijrol voor haar werk in zowel The Help, Take Shelter als The Tree of Life. Daarnaast
mag de actrice voor die laatste eveneens haar nominatie voor de Satellite Award voor haar
vertolking van Mrs. O’Brien incasseren, alsook verscheidene andere persprijzen waaronder de
National Society of Film Critics Awards en de Los Angeles Film Critics Association Award.
Sinds 2012 kent de carrière van Chastain een serieuze boost. Ze verschijnt dat jaar niet alleen
als danseres/serveerster in de gangsterfilm Lawless en als moeder in het drama Tar, een film
geschreven en geregisseerd door 12 verschillende universiteitsstudenten uit New York, maar ze
wordt door Time Magazine ook uitgeroepen tot één van de 100 meest invloedrijke personen ter
wereld. Naast acteren, wordt ze ook het gezicht van Manifesto, de nieuwste parfumgeur van
Yves Saint Laurent.
Na overwogen te worden voor een rol in de actiefilms Oblivion (2013) en Iron Man 3 (2013),
alsook voor de rol van het titulair personage in het biografisch drama Diana (2013), opteert
Chastain daarentegen voor de hoofdrol in de oorlogsthriller Zero Dark Thirty (2013) van Kathryn
Bigelow over de zoektocht naar Osama Bin Laden. Voor haar vertolking sleept Chastain de
Oscar voor Beste Actrice in de wacht. Het daaropvolgend jaar neemt ze de hoofdrol in de
Spaanse horrorprent Mama voor haar rekening. Met het succes van die twee laatsten wordt de
actrice de eerste vrouw die in 50 jaar tijd de hoofdrol in twee box office toppers draagt.
Tussen haar filmrollen in maakt Chastain ook nog tijd voor haar Broadway debuut met The
Heiress (2012). Ze keert echter snel terug naar film met haar vertolking van het titulair
personage in The Disappearance of Eleanor Rigby (2013), een driedelige reeks opgedeeld als
Him, Her en Them. Na haar rol als Miss Julie in de filmadaptatie van het gelijknamige toneelstuk
van August Strindberg mogen we de komende jaren van Chastain nog meer verscheidenheid in
haar werk verwachten. Zo zal ze binnenkort niet alleen met Matthew McConaughey en Anne
Hathaway het scherm delen in de nieuwste sciencefictionprent Interstellar (2014) van
Christopher Nolan, maar speelt ze volgend jaar ook mee in de horrorfilm Crimson Peak van
Guillermo Del Toro.
9
FILMOGRAFIE:
o
2014
o
2013
o
2012
o
2011
o
o
o
2010
2009
2008
MISS JULIE van Liv Ullmann
THE DISAPPEARANCE OF ELEANOR RIGBY: THEM van Ned Benson
THE DISAPPEARANCE OF ELEANOR RIGBY: HER van Ned Benson
THE DISAPPEARANCE OF ELEANOR RIGBY: HIM van Ned Benson
SALOME van Al Pacino
MAMA van Andy Muschietti
ZERO DARK THIRTY van Kathryn Bigelow
TAR van Edna Luise Biesold, Sarah-Violet Bliss, Alexis Gambis,...
LAWLESS van John Hillcoat
TEXAS KILLING FIELDS van Ami Canaan Mann
THE HELP van Tate Taylor
THE TREE OF LIFE van Terrence Malick
CORIOLANUS van Ralph Fiennes
TAKE SHELTER van Jeff Nichols
THE DEBT van John Madden
STOLEN LIVES van Anders Anderson
JOLENE van Dan Ireland
10
OVER COLIN FARRELL
Colin Farrell – JOHN
Dat de carrière van Colin Farrell (°31 mei 1976 – Dublin, Ierland) wordt gekenmerkt door
verscheidene ups en downs kan je op zijn minst vervelend noemen. De Ierse acteur mag zich
op de set dan als een echte professional gedragen, zijn reputatie als wildebras heeft de
aandacht meermaals ten onrechte van zijn filmcarrière afgeleid. Desondanks heeft Farrell zijn
veelzijdigheid als topacteur steeds met succes kunnen bewijzen en heeft hij doorheen zijn
loopbaan al met grote regisseurs als Woody Allen, Oliver Stone en Terrence Malick mogen
samenwerken.
Na zodanig ontroerd te zijn door E.T. the Extra-Terrestrial (1982) van Steven Spielberg wordt
Farrell aangemoedigd door zijn broer zich in te schrijven aan de Gaiety School of Arts maar hij
onderbreekt zijn dramastudies voor een terugkerende kleine rol in het BBC televisiedrama
Ballykissangel. Al snel volgen meer rollen. Zo verschijnt hij in 1999 ook in de televisiefilm Falling
For a Dancer en maakt hij zijn filmdebuut in het familiedrama The War Zone met bekende
namen als Ray Winstone en Tilda Swinton in de hoofdrollen. Die eerste grote filmrol wordt
gevolgd door een bijrol in de misdaadkomedie Ordinary Decent Criminal (2000) en een hoofdrol
in het oorlogsdrama Tigerland (2000) van Joel Schumacher. Hoewel die laatste commercieel
geen succes is, wordt zijn vertolking als opstandige rekruut toch gelauwerd door verscheidene
critici.
Op zijn doorbraak in de commerciële cinema moet Farrell echter nog wachten tot 2002
wanneer hij bijrollen in de blockbusters Minority Report en Daredevil voor zijn rekening neemt.
Maar het grote succes komt pas met zijn hoofdrollen in de thriller Phone Booth (2002), de
spionagefilm The Recruit (2003) en de misdaadthriller S.W.A.T. (2003). Hoewel zijn carrière van
stoere actieheld op dat moment al een hoogtepunt kent, staat de acteur door zijn turbulent
privéleven in Hollywood ook bekend als een grofgebekte ‘bad boy’, een reputatie die hij in de
pers gretig uitspeelt.
Na zijn Amerikaans succes keert Farrell even terug naar zijn geboorteland waar hij naast Cillian
Murphy optreedt in de zwarte misdaadkomedie Intermission (2003), de meest succesvolle Ierse
independent film aller tijden. In het daaropvolgend jaar verschijnt hij in verscheidene andere indie
films, waaronder een adaptatie van Michael Cunninghams roman, het fijngevoelige A Home At
11
the End of the World (2004).
Farrell bouwt zijn succes verder uit met de hoofdrol in Oliver Stone’s biografische prent
Alexander (2004) naast Angelina Jolie en Val Kilmer. Hoewel de film internationaal goed wordt
onthaald, is het een flop in eigen land. Vooral de portrettering van het biseksueel liefdesleven
van Alexander zorgt voor veel controversie. Zijn volgende historische film, de
Oscargenomineerde The New World (2005) van Terrence Malick, wordt echter beter onthaald.
De waardering voor zijn acteertalent neemt toe wanneer hij in 2006 naast Jamie Foxx verschijnt
in de adaptatie van de politieserie Miami Vice die tot op heden nog steeds als de meest
vernieuwende televisiereeks van de jaren 80 wordt beschouwd.
Na een geringere appreciatie voor zijn vertolking in Ask the Dust (2006) en Cassandra’s Dream
(2007) krijgt Farrell eindelijk internationale erkenning voor zijn rol van een Ierse huurmoordenaar
in de Britse misdaadkomedie In Bruges (2008). Voor zijn vertolking van een moordenaar met
een geweten mag hij in 2009 de Golden Globe voor Beste Komische Acteur in ontvangst
nemen. Deze topprestatie wordt nadien opgevolgd met het minder bekende oorlogsdrama
Triage (2009) en het muzikaal drama Crazy Heart (2009).
Farrell keert vervolgens terug naar de commerciële film met de zwarte komedie Horrible Bosses
(2011) waar hij naast Jennifer Aniston en Kevin Spacey deel uitmaakt van een sterrencast. De
film zal uiteindelijk één van de hoogste box office successen worden. Zijn volgende films, de
remakes Fright Night (2011) en Total Recall (2012), eindigen daarentegen allebei als grote flops.
Voor de rol van romantische held in de fantasiefilm Winter’s Tale (2014) vertoeft Farrell in de
sfeer van einde 19e eeuw, zodus was de stap naar 1890 in Miss Julie (2014) voor de acteur
dan ook niet erg groot.
FILMOGRAFIE:
o
2014
o
2013
o
2012
o
2011
o
2010
o
2009
o
2008
o
o
2007
2006
o
o
2005
2004
o
2003
MISS JULIE van Liv Ullmann
WINTER’S TALE van Akiva Goldsman
SAVING MR. BANKS van John Lee Hancock
DEAD MAN DOWN van Niels Arden Oplev
SEVEN PSYCHOPATHS van Martin McDonagh
TOTAL RECALL van Len Wiseman
FRIGHT NIGHT van Craig Gillespie
HORRIBLE BOSSES van Seth Gordon
LONDON BOULEVARD van William Monahan
THE WAY BACK van Peter Weir
CRAZY HEART van Scott Cooper
ONDINE van Neil Jordan
TRIAGE van Danis Tanovic
THE IMAGINARIUM OF DOCTOR PARNASSUS van Terry Gilliam
PRIDE AND GLORY van Gavin O’Connor
IN BRUGES van Martin McDonagh
CASSANDRA’S DREAM van Woody Allen
MIAMI VICE van Michael Mann
ASK THE DUST van Robert Towne
THE NEW WORLD van Terrence Malick
ALEXANDER van Oliver Stone
AT HOME AT THE END OF THE WORLD van Michael Mayer
INTERMISSION van John Crowley
S.W.A.T. van Clark Johnson
VERONICA GUERIN van Joel Schumacher
DAREDEVIL van Mark Steven Johnson
THE RECRUIT van Roger Donaldson
12
o
2002
o
o
2001
2000
o
o
1999
1997
PHONE BOOTH van Joel Schumacher
MINORITY REPORT van Steven Spielberg
HART’S WAR van Gregory Hoblit
AMERICAN OUTLAWS van Les Mayfield
TIGERLAND van Joel Schumacher
ORDINARY DECENT CRIMINAL van Thaddeus O’Sullivan
THE WAR ZONE van Tim Roth
DRINKING CRUDE van Owen McPolin
13
OVER SAMANTHA MORTON
Samantha Morton – KATHLEEN
Met haar expressieve gezicht kan de Britse actrice Samantha Morton (°13 mei 1977 –
Nottingham, Engeland) zowat alles uitdrukken. Haar vermogen tot expressie is dan ook haar
handelsmerk geworden. Alles wat ze voelt, is van haar gezicht af te lezen. Morton is dan ook op
haar best in rauwe films die inpikken op de zelfkant van het bestaan en haar talent tot subtiele,
intense vertolkingen volop uitbuiten.
Reeds op jonge leeftijd ambieert Morton een acteer carrière. Op dertienjarige leeftijd verlaat de
tiener de school voor een opleiding bij de Central Junior Television Workshop. Haar
betrokkenheid leidt al snel tot kleine rollen. Zo wordt ze in 1991 gecast voor de televisiereeks
Soldier, Soldier. Haar doorbraak komt echter met de rol van een jong meisje dat zwanger wordt
gemaakt door het hoofd van een religieuze cult in een aflevering van het Britse televisiedrama
Cracker. Later verschijnt ze in 1995 als prostituee in Band of Gold.
Haar carrière gaat de professionele kant op als Morton de rol krijgt van Harriet Smith en Jane
Eyre in de televisiefilms Emma (1996) en Jane Eyre (1997). De stap naar het bioscoopscherm
met haar rol van een getroebleerd personage in Under the Skin (1997) over rouwverwerking via
seksueel escapisme betekent ook meteen de grote doorbraak. Een indrukwekkende vertolking
die ze evenaart in Sweet and Lowdown (1999) van Woody Allen. Doordat Morton in haar
ontroerende portrettering van de stomme Hattie niet kan praten, moet de actrice alle emotie en
expressie via haar gezichtsuitdrukkingen aan de kijker overbrengen. Een prestatie waarvoor ze
met een Oscarnominatie voor Best Supporting Actress beloond wordt. De film had haar snel tot
Hollywoodvedette kunnen bombarderen, maar Morton selecteert indie films die haar de kans
geven haar talent te tonen in aparte, moedige rollen. Zo kan ze een heroïne verslaafde spelen in
Jesus’ Son (1999), een adaptatie van een collectie kortverhalen van Denis Johnson, en neemt
ze in Morvern Callar (2002) de rol op zich van een introverte warenhuisbediende die op een
nihilistische manier de zelfmoord van haar vriend tracht te verwerken. Voor haar bijdrage aan die
laatste kan ze opnieuw met verscheidene nominaties voor Beste Actrice scoren.
Het daaropvolgend jaar verschijnt Morton in de biografische independent film Pandemonium
(2000) waarvoor ze de British Independent Film Award voor Beste Actrice in ontvangst mag
nemen. Daarop volgt een verschijning als zeemeermin in de door Anton Corbijn geregisseerde
promovideo voor het muzieknummer “Electrical Storm” van U2 en verzorgt ze tussen 2001 en
2003 de stem van Ruby in de Canadese animatiereeks Max and Ruby.
14
Nadat Steven Spielberg haar weet te strikken voor de rol van visionair medium in de
sciencefictionthriller Minority Report (2002) kiest Morton opnieuw voor kleinschaligere
filmproducties. Jim Sheridan cast haar als jonge Ierse moeder in zijn semi-autobiografische film
en familiedrama In America (2002) waarin haar talent om heel subtiel echte karakters neer te
zetten ten volle tot zijn recht kan komen. Met als resultaat, vijf nominaties voor Beste Actrice. In
2003 speelt Morton één van de hoofdrollen in Michael Winterbottoms sciencefictionfilm Code
47, en het daaropvolgend jaar is zij naast Rhys Ifans en Daniel Craig te zien in de filmadaptatie
Enduring Love. De laatste jaren lijkt het alsof Morton toch de weg van de mainstream cinema
aan het inslaan is. Films als de familiefilm Lassie (2005), de oorlogsfilm The Messenger (2009)
en de sciencefictionprent John Carter (2012) getuigen hiervan. Verder is ze ook te zien in Anton
Corbijns biografische prent Control (2007), Charlie Kaufmans postmodern drama Synecdoche,
New York (2008) en David Cronenbergs dramatische thriller Cosmopolis (2012). Ook al is in
Miss Julie (2013) voor Morton geen hoofdrol weggelegd, toch weet de actrice te imponeren als
de verloofde van John die in de zijlijn als het geweten van beide hoofdpersonages fungeert.
FILMOGRAFIE:
o
o
2014
2013
o
2012
o
o
2009
2008
o
2007
o
2005
o
2004
o
o
2003
2002
o
o
o
2001
2000
1999
o
1997
MISS JULIE van Liv Ullmann
THE HARVEST van John McNaughton
DECODING ANNIE PARKER van Steven Bernstein
COSMOPOLIS van David Cronenberg
JOHN CARTER van Andrew Stanton
THE MESSENGER van Oren Moverman
THE DAISY CHAIN van Aisling Walsh
SYNECDOCHE, NEW YORK van Charlie Kaufman
ELIZABETH: THE GOLDEN AGE van Shekhar Kapur
MISTER LONELY van Harmony Korine
CONTROL van Anton Corbijn
EXPIRED van Cecilia Miniucchi
LASSIE van Charles Sturridge
RIVER QUEEN van Vincent Ward
THE LIBERTINE van Laurence Dunmore
ENDURING LOVE van Roger Michell
CODE 46 van Michael Winterbottom
IN AMERICA van Jim Sheridan
MINORITY REPORT van Steven Spielberg
MORVERN CALLAR van Lynne Ramsay
EDEN van Amos Gitai
PANDEMONIUM van Julien Temple
THE LAST YELLOW van Julian Farino
DREAMING OF JOSEPH LEES van Eric Styles
JESUS’ SON van Alison Maclean
SWEET AND LOWDOWN van Woody Allen
THIS IS THE SEA van Mary McGuckian
UNDER THE SKIN van Carine Adler
15
OVER AUGUST STRINDBERG
Johan August Strindberg – AUTEUR
“Love between a m an and a wom an is war”
Johan August Strindberg (°22 januari 1849 – 14 mei 1912) wordt tot op heden nog steeds
beschouwd als één van de meest invloedrijke Zweedse schrijvers. Als toneel- en
romanschrijver, dichter en essayist domineert hij vier decennia lang de Zweedse letterkunde.
Hoewel hij voornamelijk als toneelschrijver naam en faam maakt, levert Strindberg vrijwel in elk
literair genre baanbrekend werk af. Vooral door de toegankelijkheid van zijn werken, zijn
eenvoudig taalgebruik en zijn moderne standpunten omtrent klassenverschillen en moraal doet
zijn magistraal oeuvre dat zelfs nu nog geregeld verfilmd en opgevoerd wordt opvallend actueel
aan.
“My life often seems as if it has been staged for me, so that I might both suffer and portray it”,
schreef Strindberg kort voor zijn dood aan zijn Duitse vertaler. Op dat moment omvat zijn
oeuvre 61 toneelstukken, 18 romans, 3 poëziebundels en 9 delen autobiografisch werk.
Daarbuiten vindt de auteur nog de tijd om meer dan 10,000 brieven (voornamelijk aan vrouwen)
te schrijven, muziek te componeren, te schilderen en te fotograferen. Ook wetenschappelijke
experimenten, zwarte magie en botanische onderzoeken behoren tot zijn interessegebied.
Vooraleer zich te richten op de literatuur en poëzie, geniet Strindberg eerst een opleiding in
medicijnen. Hij onderbreekt echter zijn studies en stort zich volledig op het acteren. Hoewel een
acteercarrière er voor hem niet inzit, levert het Strindberg wel een baan op als journalist bij een
krant. Strindberg is ervan overtuigd dat de werken van een schrijver als vanzelfsprekend een
reflectie zijn van het leven dat hij zelf leidt. Zijn literaire evolutie is dan ook een weerspiegeling
van de ups en downs in zijn privéleven, zelfs op vlak van zijn jeugdherinneringen, zijn
echtscheidingen en politieke standpunten. Zo schrijft hij in zijn beginperiode voornamelijk
gedichten, waarin hij stelling neemt tegen de laatromantische stroming en zich verzet tegen de
romantiek die de samenleving verheerlijkt.
Het meeste van Strindbergs werk wordt dan ook gerekend tot het naturalisme. Zijn literaire
doorbraak verkrijgt hij met het satirische Röda Rummet (1879) waarin hij duidelijk maakt wat er
allemaal mis is met de maatschappelijke voorschriften van de Zweedse samenleving. Vaak
16
wordt Strindberg verweten dat hij een vrouwenhater is. Zijn eigen welgestelde vader trouwde
onder zijn stand met een diepgelovige meid, was bovendien zeer autoritair met als gevolg dat
Strindberg zijn jeugd beschrijft als een periode van mishandeling en verwaarlozing. Zijn eigen
moeder stierf toen hij slechts 13 jaar oud was en hij had een enorme hekel aan zijn stiefmoeder.
Desondanks heeft Strindberg wel degelijk oog voor de ondergeschikte positie van vrouwen in
de bekrompen Zweedse samenleving eind de 19e eeuw – begin de 20ste eeuw. In zijn werken
neemt hij het eveneens op voor de moeilijke positie van mannen en vaders. Vooral in zijn
toneelstuk De Vader werkt hij de onduidelijke en ondergeschikte rol van de vader uit.
Al even maatschappelijk relevant is Strindbergs houding ten overstaan van de verschillen tussen
hoge en lage klassen. Het verdriet dat door die klassenverschillen ontstaat, is zowat het
centrale thema in Fröken Julie (1888). De aristocratische Julie en de dienstbode Jean proberen
zich aan de sociale conventies van hun tijd te onttrekken. Hun frustraties en ambities botsen wel
maar liggen tegelijkertijd ook in elkaars verlengde. Strindberg ziet alleen pessimisme voor hen
beiden: er is geen hoop op een toekomst want de personages zitten vast in het korset van het
verleden.
In 1912 overlijdt Strindberg op 63-jarige leeftijd in Stockholm aan maagkanker. Als aandenken
aan zijn bijdrage wordt er jaarlijks in Zweden de Augustprijs, de belangrijkste literatuurprijs van
het land, uitgereikt.
BIBLIOGRAFIE:
o
1909
o
1908
o
o
o
o
o
1907
1904
1903
1902
1901
o
1900
o
1899
o
1898
o
1893
o
1892
Svarta Handsken/The Black Glove
Stora Landsvägen/The Great Highway
Riksföreståndaren/The Regents
Bjaelbo-Jarlen/Earl Virger of Bjalbo
Sista riddaren/The Last of the Knights
Abu Casems tofflor/Abu Casem’s Slippers
The Chamber Plays
Till Damaskus, tredje delen/To Damascus, III
The World History Plays
Gustav III
Carl XII
Kaspers fet-tisdag/Casper’s Shrove Tuesday
Ett drömspel/A Dream Play
Svanevit
Kronbruden/The Bridal Crown
Dödsdansen/The Dance of Death
Kristina
Midsommar/Midsummer
Engelbrekt
Påsk/Easter
Gustaf Adolf
Folkungasaga/The Saga of the Folkungs
Erik XIV
Gustav Vasa
Vid högre rätt/At a Higher Court
Advent: Ett mysterium/Advent
Till Damaskus, andra delen/To Damascus, II
Till Damaskus, första delen/ To Damascus, I
Första varningen/The First Warning
Leka med elden
Bandet/The Bond and the Link
Moderskärlek/Motherly Love
17
o
o
1890
1889
o
1988
o
1887
o
o
1886
1882
o
o
o
o
1881
1880
1872
1871
o
o
1870
1869
Inför döden
Himmelrikets nycklar; Sankte Per vandrar Pa jorden/The Keys of the
Kingdom of Heaven
Debet och kredit
Samum
Paria/Pariah
Den starkare/The Stronger
Fordringsägare/Creditors
Fröken Julie
Kamraterna/Comrades
Hemsöborna
The Father
Marodörer/Marauders
Herr Bengt’s hustru/Sir Bengt’s Wife
Lycko-Pers resa/Lucky Peter’s Travels
Anno fyrtioåtta/In the Year 1848
Gillets hemlighet/The Secret of the Guild
Mäster Olof/Master Olof
Den fredlöse/The Outlaw
Hermione
I Rom/In Rome
Fritänkaren/The Free Thinker
En namnsdagsgåva/A Namesday Gift
18
CITATEN INTERNATIONALE PERS
‘Morton makes a strong imprint, limning without condescension Kathleen’s simple, clearheaded faith and morality.’
VARIETY
‘Gorgeous aesthetics (...) Mikhail Krichman’s lighting shining on the actor’s faces as if
brushstrokes in Victorian paintings’
VARIETY
‘Ullmann’s uses of Schubert and Bach is one of the most assured and revelatory utilizations of
music we’ve heard in some time’
INDIEWIRE
‘Jessica Chastain’s towering performance (...) this is Chastain’s most frightening, mature, and
volcanic performance of an already resplendent career’
INDIEWIRE
‘Unforgettable in every sense of the word’
INDIEWIRE
“Chastain and Farrell sustain a wondrous charisma throughout, acting both as sparring and
dance partners in one of the most dysfunctional yet enthralling waltzes to ever hit the big
screen.”
AWARD CIRCUIT
Miss Julie is a must-see and one of the top highlights from this year’s TIFF.
AWARD CIRCUIT
19

Download Report