DE CULTUURKRANT VAN DE KEMPEN
In memoriam
Eric Antonis
(1941 – 2014)
nr. 57 – DECEMBER 2014
www.suikerkrant.be
HH H
GRATIS
MAAN
H
DBLAD
HH
Van Nonkel Bob
naar Bach en terug.
Hans Liberg:
“Muziek is muziek.
Zonder onderscheid.”
Frank
Vander
Linden
nodigt uit in Geel
MET DANK AAN
Live in Rio,
Buenos Aires,
Lima en Retie
Front 242!
DE CULTUURKRANT VAN DE KEMPEN
ROEL
SELS
BLADWIJZER
MUZIEK
3 Orgelconcerten vzw Octave
8 Front 242
12 All that jazz
22 Over de schreef
24 Frank Vander Linden
TENTOONSTELLINGEN
6 Bonjour Expo
FILM
Verantwoordelijke
uitgever
Kempense cultuurpromotie vzw
Redactieadres
Oranjemolenstraat 35,
2300 Turnhout
[email protected]
Zakelijke leiding
en distributie
Leen Verwaest
0495 53 54 80
[email protected]
Adres Kempense
cultuurpromotie vzw
Otterstraat 8 bus 3,
2300 Turnhout
Oplage
10.000 exemplaren
Verspreidingsgebied
Arrondissement Turnhout
(Arendonk, Baarle-Hertog, Balen,
Beerse, Dessel, Geel, Grobbendonk,
Herentals, Herenthout, Herselt,
Hoogstraten, Hulshout, Kasterlee,
Laakdal, Lille, Meerhout, Merksplas, Mol, Olen, Oud-Turnhout, Ravels, Retie, Rijkevorsel, Turnhout,
Vorselaar, Vosselaar, Westerlo), Nijlen, Lier, Heist op den berg, Overpelt, Neerpelt, Antwerpen, Brussel,
Breda, Tilburg, Eindhoven, Zundert,
Goirle, Reusel.
Verdeelpunten
zie website
Redactie
Roel Sels
Stijn Janssen
Redactiemedewerkers
Ivo Verheyen
Katrien Lodewyckx
Floor Deckx
Joep Goosen
Foto's
Bart Van der Moeren
Vormgeving
Dimitri Paeleman
Opmaak advertenties
Els Vandervoort
Advertenties
Sabine Clijmans
0496 87 42 52
[email protected]
Drukkerij
DKZet (Hapert, NL)
Website
www.suikerkrant.be
2 - December 2014
30 Cinema Special
67P
Als u de actualiteit een beetje hebt
gevolgd, zal het u niet ontgaan zijn.
Rosetta heeft 67P bereikt. Rosetta
is een ruimtesonde en 67P een komeet. Hebt u de beelden ook gezien
van de wetenschappers die mekaar
snikkend in de armen vielen? Ze
hadden bijna iets dierlijks. Kwispelend. Kwijlend. Zo blij als een hond
met een frisbee in zijn bek. Rare
jongens, die wetenschappers. Want
laten we wel wezen: veel reden was
er niet om zo vrolijk van te worden.
Tien jaar geleden werd Rosetta de
lucht ingeschoten. Het tuig legde
een afstand van 6,5 miljard kilometer af om 67P te bereiken. Sensationeel, wonderbaarlijk en nooit gezien… ware het niet dat 67P zich op
500 miljoen kilometer van de aarde
bevindt. Het moet zijn dat de gps
van Rosetta niet ingesteld stond op
‘kortste route’. Het tuig deed er 13
keer langer dan normaal over om
67P te bereiken. Laten we dat herleiden tot bevattelijke proporties.
Je rijdt van Antwerpen naar Brussel en na 720 kilometer ben je er. Je
hoort mij niet lachen: die dingen gebeuren. Je kan verstrooid zijn, onderweg je verstand verloren hebben of simpelweg geen flauw benul
hebben waar Brussel ligt. Dat kán.
Maar laten we mekaar bij de uiteindelijke aankomst in Brussel dan
vooral niet feliciteren met de geleverde prestatie. Er zijn grenzen.
Wetenschappers hebben overal een
uitleg voor. Dat is namelijk hun job:
uitleggen. Daarbij maken ze graag
gebruik van een methode die zijn
nut al eeuwenlang bewijst. Ik noem
het de ‘van-de-pot-gerukte-theorie’methode, en die gaat als volgt. Verklaar een moeilijk te begrijpen feit
-in dit geval een ruimtetuig dat er
13 keer langer over doet dan nodig om een komeet te bereiken- met
een nog veel onwaarschijnlijkere theorie die, zoals de naam zegt,
compleet van de pot gerukt is. Hoe
gekker, hoe beter. Het resultaat:
het moeilijk te verklaren feit wordt
plots zelfs aannemelijk in vergelijking met de waanzinnige uitleg die
je eraan gegeven hebt. Het werkt
altijd. Zo verklaarden wetenschappers de inefficiëntie van Rosetta
met de bewering dat het altijd al
de bedoeling was geweest om er zo
lang over te doen, dat Rosetta tussenstops had moeten maken en dat
ze Rosetta ook een paar jaar een
slapend bestaan hadden laten leiden. U leest het goed: tussenstops.
In de ruimte. En een ruimtesonde
tijdelijk laten inslapen. Wat moe-
BOEKEN / LITERATUUR
ten we ons daarbij voorstellen?
Heeft de sonde onderweg een baancafeetje opgezocht en is het er blijven pitten? Als je zo’n uitleg krijgt,
borrelen er meteen duizend nieuwe
vragen op en is de oorspronkelijke
kwestie -waarom heeft dat ding er
zo lang over gedaan?- ineens geen
item meer.
Maar u hebt recht op de waarheid
en ik zal u die geven. De naam 67P
verraadt dat Rosetta ooit gelanceerd werd om ‘een’ komeet te raken. Eender welke. Dat het uiteindelijk 67P geworden is, zegt alleen
dat zij er tevoren 66 gemist heeft.
Vroeg of laat moest het wel eens
lukken, en het is ‘laat’ geworden.
Voilà.
Ze zullen het ten overstaan van de
buitenwereld nooit toegeven, maar
onderling zijn de wetenschappers
het er ook over eens dat Rosetta een
fiasco zonder voorgaande is geworden. Dat niemand het nodig vond
een straffe oneliner te bedenken
voor de landing zegt genoeg. Geen
‘The Eagle has landed’. Niks ‘Kleine
stap voor de mens, maar grote voor
de mensheid’. Men had toch minstens een flauwe woordspeling kunnen maken. Een verwijzing naar
een immens schaakbord, of zo. “ESA
schuift zijn voorste pion naar 67P”.
Zoiets. Maar neen. Een kurkdroge “We’re on the comet”. Stel je dat
voor. Na een reis van tien jaar en
6,5 miljard kilometer: “We zijn er.”
Alsof ze er verlegen voor waren. En
heel waarschijnlijk was dat ook zo.
Over het nut van het hele project
zijn de verklaringen van de ruimtevaarders al even nietszeggend:
“Het belang ervan kunnen we nu
nog niet zien. Maar over 500 jaar
zal men erover spreken als over Columbus die Amerika ontdekte.”
Juist. Maar Columbus dacht wel
dat hij in Azië zat. En hij beweerde dat de aarde geen bol was, maar
een peer. Van hem zijn we veel wijzer geworden, ja. Het belangrijkste dat we aan de reizen van Columbus hebben overgehouden, is
de hangmat. Die kende men alleen
in de Nieuwe Wereld. Een ontdekking van dergelijke omvang zit er
deze keer niet in. De ruimtevaart
bewijst met het laten landen van
een sonde op een komeet dat… ze
een sonde op een komeet kan laten
landen. Meer is er helaas niet. Het
staat niet in de weg, je doet er niemand kwaad mee, maar het dient
absoluut nergens toe.
Een parachute in een duikboot.
20 Wie schrijft die blijft
ARCHITECTUUR
20 Oog voor architectuur
THEATER
18 Hans Liberg
CULINAIR
4 Horeca Troef!
COLUMNS
2 Roel Sels
4 Meer Wim Paeshuyse!
28 Stijn Janssen
SCHOUWBURGEN
13 Programma’s Kempense cultuurcentra
REPORTAGE
26 In memoriam Eric Antonis
Octave organiseert uniek historisch
toetsenfestival in gerechtshof en…
Volgend jaar
een orgelconcert
in de kerk met
muziek van Zappa!
TURNHOUT − Vergeef ons deze wat oneerbiedige
vergelijking. Maar zoals er vergeten groenten zijn
-warmoes, schorseneren of rammenas- zo zijn er
blijkbaar ook vergeten muziekinstrumenten. Een daarvan
is het clavichord, een vroege voorloper van de piano.
De Turnhoutse vzw Ocave -bekend of berucht van zijn
excentrieke orgelconcerten- haalt het instrument van
onder het stof en organiseert er meteen een festival rond.
Uniek is ook de locatie waar dit plaatsvindt: het kasteel
van de hertogen van Brabant of het gerechtsgebouw van
Turnhout. Op zich al een reden om artistiek leider van
Octave Nico Declerk op het matje te roepen.
Maar eerst slaan we mea culpa
Suiker: “We moeten bekennen dat we
van een clavichord nog niet gehoord
hebben.
Nico Declerck: “Je bent allicht
niet de enige. (lacht). Luister: een
piano is niet zomaar in één klap
ontstaan. Daar is een ganse evolutie met een aantal voorlopers
of varianten aan voorafgegaan.
De meesten kennen wel het klavecimbel. Een ander was het clavichord. Het instrument is om
verschillende redenen niet doorgebroken. Ten eerste: een clavichord klinkt niet luid en draagt
niet ver. Om die reden kan je
het alleen bespelen in een kleine
ruimte, bij je thuis of in een kapel. Commercieel is dat geen succes want je kan maar voor een
beperkt publiek spelen. Bovendien is het clavichord een van
de moeilijkste instrumenten om
te bespelen. Je hebt er zeer veel
technische vaardigheden voor
nodig. Emanuel Bach, een van
de beroemdste zonen van Johann Sebastian Bach, beweerde
zelfs dat je de beste klavierspelers maar kunt herkennen aan
hun spel op het clavichord. Het
instrument klinkt als een zachte harp. Het mooie is dat het zo
zacht is dat het precies luider begint te klinken als je er lang naar
luistert.
−Is
− zo’n clavichord dan erg zeldzaam?
Nee, niet echt. Een van de beste bouwers ter wereld, Joris
Potvlieghe, woont zelfs in België. Omdat hij ook het orgel in
de Turnhoutse Sint-Pieterskerk
heeft gerestaureerd, heb ik via
hem contacten kunnen leggen
met de toch wel gesloten wereld van de clavichordspelers.
Dat maakt dat we voor het festival drie topartiesten hebben
kunnen strikken. De bekendste naam is Jos Van Immerseel, internationaal talent van
eigen bodem. De naam Miklós
Spányi zegt je waarschijnlijk
niets, maar deze Duits-Hongaar is gewoon dé beste clavichordspeler ter wereld. En dan
heb je nog de jonge Wim Win-
ters (foto), de spannendste speler in Vlaanderen. Van Immerseel brengt de vroege muziek en
Spányi brengt werk van Emanuel Bach, die net 300 jaar geleden geboren is. Winters experimenteert met latere muziek
van onder meer Beethoven en
Mozart. Ook die grote namen
hebben ooit op het clavichord
moeten leren spelen.
−De
− concerten gaan door in het kasteel van de hertogen van Brabant of
het gerechtsgebouw van Turnhout.
Hoe bent u daar binnengeraakt?
Ik ben het gewoon gaan vragen
aan de voorzitter van de rechtbank. Het kasteel is een historisch gebouw en dat past perfect
bij een historisch instrument.
Er is wel een hele zoektocht aan
voorafgegaan. Joris Potvlieghe
en ik hebben een clavichord in
de koffer gestoken en een aantal
mogelijke concertlocaties bezocht
in Turnhout, waaronder verschillende kapellen Maar telkens was
er te veel lawaai van buitenaf. In
de rechtbank klonk het perfect.
We spelen in de grote hal op de
bovenverdieping, want in de zalen zelf was de akoestiek niet
goed. In de hal dringt totaal geen
geluid van Turnhout binnen. Dat
is gewoon zalig. Het enige nadeel
is dat we maar 80 mensen kunnen uitnodigen. Maar ik ben er
zeker van dat ze naar huis zullen gaan met het gevoel: dat hebben we nog nooit gehoord. Het
worden unieke concerten in een
uniek kader, maar daar staan we
als Octave voor.
−− Dat hebben we gemerkt. Recent hebben jullie nog met circusartiesten
orgelconcerten
gegeven. Er zweefde zelfs een tra-
peziste door de nok van de kerken
van Turnhout en Hoogstraten. We
vroegen ons af: hoe krijgen jullie de
pastoors zo ver om dat toe te staan
in hun kerk?
Ik had deze combinatie voor het
eerst in Charleroi gezien. Mijn
betoog was dan ook vrij kort: ‘Als
dat kan onder de rokken van Léonard in Charleroi, waarom zou
het dan hier niet kunnen. (lacht).
Kijk: de eerste betrachting van
Octave bestaat erin orgelconcerten en het orgel te promoten, en
dat is al een marginale bezigheid
op zich. We proberen daarom het
orgel met andere kunsten, zoals
het circus, te combineren. Maar
volgend jaar organiseer ik een
orgelconcert in de kerk rond de
muziek van Frank Zappa. We
combineren dan orgel, drums en
saxofoon. Het zijn die combinaties die we zoeken. Ze bewijzen
dat orgel nog wel een rol kan spelen in de 21ste eeuw.
−U
− krijgt daarvoor geen doodsbedreigingen van orgelpuristen?
Ik hoop het (lacht). Bij orgel heb
je altijd conservatievelingen die
een uur willen luisteren naar alleen maar renaissancemuziek of
naar Bach. Maar helaas krijg ik
dat niet meer verkocht aan het
grote publiek. Als ik een reeks
speel in de kathedralen van Mechelen en Gent zit er 15 man. Als
wij in Turnhout een orgelconcert
organiseren, zijn we ontgoocheld
als er maar 100 man is. Je moet
het orgel meer aankleden. Onlangs was ik te gast op de Nederlandse radio en werd ik een uur
lang geïnterviewd over het feit
dat in de Noorderkempen het orgel zo sterk leeft. Ik denk eraan
om met onze concerten de grens
over te steken. Tilburg en Breda
zijn dichterbij dan Brussel.
Het eerste historische toetsenfestival in Turnhout brengt drie concerten op clavichord. Op vrijdag 5
december om 20u15 Jos Van Immerseel, op zaterdag 6 december
om 20u15u Miklós Spányi en op
zondag 7 december om (let op!)
16u Wim Winters. Kaarten kosten 15 € per concert of 40 € voor
het festival. Gezien het klein
aantal beschikbare plaatsen (80)
in het kasteel is het raadzaam
om kaarten in voorverkoop aan
te schaffen, exclusief via UiT in
Turnhout, Grote Markt 44, ter
plaatse, online of via 014 44 33
55. Na elk concert wordt een gratis glaasje champagne aangeboden. Meer info: www.vzw-octave.
be
Megakerstconcert
Vzw Octave organiseert op 21 december een tweede megakerstconcert in de St.-Pieterskerk, met 8
Turnhoutse koren, de Turnhoutse Snaar, blazers van de muziekacademie, orgelist Nico Declerk,
dit alles o.l.v. Herman De Houwer. “In 2012 hebben we dit voor
een eerste maal georganiseerd en
was het een gigantisch succes”,
zegt Nico. “Toen telden we 250
uitvoerders en 800 mensen in de
kerk. Het achterliggende idee bestaat erin samen Kerstmis te vieren en samen te zingen. Dat geeft
een enorm samenhorigheidsgevoel”. Na het concert zorgen de
scouts voor een glas glühwein of
chocomelk. Het concert begint om
17 uur. De inkom bedraagt 10€
en is gratis onder 18 jaar. Meer
info: www.vzw-octave.be.
Tekst: Stijn Janssen
Suiker - 3
HORECA
TROEF
Suiker houdt van lekker eten en drinken. Dat we, in
samenwerking met onze partner Horeca Vlaanderen, elke
maand een Kempense horecazaak in de schijnwerpers zetten,
zal dus niemand verbazen. Deze maand stellen wij met
gepaste trots aan u voor: danscafé Villa Fiesta in Lille.
MEER WIM
PAESHUYSE!
Wij, redacteurs van Suiker, zijn betweters.
Wij doen gewoon onze goesting en u mag
daarvan zeggen, schrijven, facebooken en
twitteren wat u wil: u hebt niks in de pap
te brokken. Tenzij u evenveel kapsones
hebt als wij. Dan -maar alleen dan- houden
wij rekening met uw mening. Toen dichter,
schrijver, comedian en beroepsidioot Wim
Paeshuyse op een enquêteformulier de vraag ‘Hoe zou u Suiker beter
maken?’ beantwoordde met ‘Meer Wim Paeshuyse!’ (met uitroepteken)
waren wij zo onder de indruk dat we hem meteen een rubriek gaven.
Paeshuyse kreeg carte blanche en mailde ons de dag nadien al een
voorstel. In 8 afleveringen wil hij zwart op wit bewijzen dat je ’s werelds
indrukwekkendste plekken evengoed in de Kempen kan zien.
8 plaatsen die je gezien moet hebben voor je sterft,
maar die je evengoed in de Kempen kan zien
Danscafé Villa Fiesta
LILLE – Vroeger trof je ze met
tientallen aan langs de Kempense betonbanen: de volkse
danscafés waar nog echte liveorkesten ten dans speelden. Nu
zijn ze even zeldzaam als de
huismus. Toch tref je langs de
Wechelsebaan in Lille nog één
witte raaf aan: Villa Fiesta. De
zaak wordt al vier jaar uitgebaat door Peggy Jacobs uit Rijkevorsel. Maar liefst drie keer
in de week kan je hier je “elastieken benen” uitslaan.
“Mijn danscafé is inderdaad
een van de laatste in zijn soort”,
zegt Peggy. “Vroeger had je ook
nog de baandancings, maar die
zijn ook zo goed als allemaal
verdwenen. Nochtans merk ik
Villa Fiesta
Wechelsebaan 194
2275 Lille
014 61 56 54
Openingsuren
Maandag en donderdag: gesloten.
Dinsdag en woensdag van 12u - 22u
Vrijdag: 12u - 01u
Zaterdag: 13u - 03u
Zondag: 13u - 01u
4 - December 2014
dat er nood aan is. Er komen
wekelijks mensen vanuit Antwerpen naar hier afgezakt om
nog eens op de muziek van een
echt liveorkest te kunnen dansen.”
Op dinsdag- en zondagnamiddag staat er een onemanband
op het podium. “Zaterdagavond
is de echte topavond in Villa
Fiesta”, zegt Peggy. “Dan huur
ik een orkest in samen met een
Vlaamse artiest. Ik heb de keuze uit wel 20 bands, haast allemaal uit de Kempen. De artiesten zijn nog allemaal echte
charmezangers, met als uitschieters onze huisartiesten
Thomas en Jaymie. We hebben
hier in verhouding een serieuze
dansvloer liggen. En de inkom
is altijd gratis.”
Als er eens niet gewalst of getwist wordt in ’t café, dan organiseert de bazin op vrijdag wel
een themavond. In de loop van
het jaar zijn er countryavonden
of karaoke. Met Kerstmis houden ze er nog een echte kerstrevue met zang en toneel.
En als er niets te beleven valt
in Villa Fiesta, kan je er gewoon een pint komen drinken.
Of een Vosselaers drupke…
Aflevering 2:
De Sahara, Noord-Afrika
De Sahara is de grootste woestijn ter wereld. Ze loopt door verschillende landen zoals Mauritanië, Mali, Marokko, Niger,
Tsjaad, Libië, Algerije en Egypte. Ze strekt zich uit van de Atlantische oceaan tot de Rode Zee
en is ongeveer negen miljoen
vierkante kilometer groot. Dat
is ongeveer 300 keer zo groot als
België. De naam is afgeleid van
het Arabische ‘sahra’ wat simpelweg ‘woestijn’ betekent.
Evengoed:
De Konijnenberg, Vosselaar
De Konijnenberg is een sikkelvormige landduin met een lengte van
700 meter en een breedte van 70
tot 120 meter. Doordat hij 36 meter boven de zeespiegel ligt, maakt
hem dit tot de hoogste stuifduin
van de Kempen (de Kabouterberg
is -duh- nog kleiner). Om dat zo
te houden, hebben ze de berg en
alles errond ook beschermd. Dat
was nodig want vroeger was de
Konijnenberg nog een heel stuk
groter. Mensen in de Kempen
bouwen huizen, en daarvoor heb
je veel wit zand nodig. Veel mensen zijn daarom ’s nachts met een
aanhangwagen, of remorque zoals
ze dat in de Kempen zeggen, een
stukje Konijnenberg komen opscheppen. De sloebers.
Vergelijking
Een woestijn is eigenlijk gewoon
een grote hoeveelheid zand.
Voor zover je kan zien, is er alleen maar zand, dat klopt ook
voor deze Vosselaarse variant
als je met je hoofd op een halve
meter boven het zand gaat hangen. Zand is zand.
Oké, de Sahara is misschien
een klein stukje groter, maar
de Konijnenberg is groter dan
je denkt. Zoals ik reeds vertelde, heeft zowat iedereen in de
Kempen zijn huis gebouwd op
dit zand en strekt de Konijnenberg zich dus eigenlijk over heel
de Kempen uit. Over de gigantische Kempen.
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
Brasserie & feestzalen
Wij verwelkomen u graag in onze brasserie, in
één van onze prachtig gedecoreerde feestzalen
of in onze terrastuin. Iedereen is welkom voor
een drankje, een snelle lunch, een uitgebreid
diner, …
Wij zorgen ervoor dat uw bezoekje aan
Corsendonks Hof een genietmoment wordt.
Eerste keer dat u bij ons bent? Vraag gerust een
rondleiding aan één van onze medewerkers.
Woensdag en donderdag zijn we gesloten. Alle
andere dagen zijn we doorlopend open vanaf
12.00u en op zondag vanaf 11.00u. Alle info
vindt u op www.corsendonks-hof.be
Corsendonks Hof • Corsendonk 2 • 2360 Oud-Turnhout
014.450751 • [email protected]
TAVERNE
DE ZWALUW
DAGVERSE
PRODUCTEN
WEEKEND
SUGGESTIES
LAATSTE
VRIJDAG
VAN DE MAAND
GRILL-AVOND
ElkE
zondag op
rEsErvatiE
luxE
ontbijt
Terras
Familiefeest
Huisgemaakte Snacks
Vis- en Vleesgerechten
OPEN vanaf 11u • Dinsdag en woensdag gesloten
Leopoldstraat 61 • 2330 MERKSPLAS • Tel-Fax 014 71 66 64
[email protected]
IS
1 GRATIJN
FLES W huis te
naar
om meebij reservatie
nemenf 4 personen
)
vana
personen
4
fte
bon per
(max. 1 geldig bij afgi
Enkel deze bon
n
va
24
50
€n
oo
per pers
N
KADOBONNE
r
a
a
b
verkrijg
Suiker - 5
BONJOUR EXPO
De donkere dagen wat opgefleurd
Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven
Oorlogstekeningen van
Ghisleen Verdickt
MOL – Het Jakob Smitsmuseum in Mol-Sluis toont nog tot 4
januari 2015 een veertigtal zelden getoonde oorlogstekeningen
van Ghisleen Verdickt (18831926), een kunstenaar uit Waasmunster met familiebanden in
Mol. Bijzonder is dat Verdickt de
werken maakte als krijgsgevangene in Duitse kampen tijdens
de Eerste Wereldoorlog. Zijn tekeningen geven niet alleen een
goed beeld van de realiteit in de
gevangenkampen, ze tonen ook
het gevecht van de kunstenaar
tegen de dagelijkse verveling,
het gepieker en het heimwee. De
Verdickt-expo is uitgebreid met
enkele belangrijke ‘oorlogswerken’ van Jakob Smits uit privébezit. Open van dinsdag tot en
met zondag van 13 uur tot 17
uur, meer info op www.jakobsmits.be.
6 - December 2014
KASTERLEE, MOL – Je behoort, net als ik, tot de categorie
van gevoelige zielen die onvermijdelijk een traantje wegpinken als het petekind zijn of haar
nieuwjaarsbriefje komt voorlezen? Je geeft het niet graag
toe, maar het is niet anders: hoe
stunteliger de voordracht, hoe
moeilijker een mens het krijgt.
Als u zich in een en ander herkent, dan is de tentoonstelling
‘Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven’, nu nog in de bibliotheek van Kasterlee en aansluitend in die van Mol, er voor u.
Ruim zestig exemplaren zijn er
daar te bewonderen, uit heden
en verleden, het ene al meer ondergesneeuwd dan het andere.
Mooi!
De Vlaming: hij is vaak nog te
weinig trots op zijn eigen erfgoed. De nieuwjaarsbrief is namelijk een door en door, neen,
een haast exclusief Vlaams gegeven. Die mensen uit het zuiden des lands kennen het kleinood niet of nauwelijks, laat
staan de Nederlanders (met hun
sinterklaaskaramellenverzen)
of de rest van de wereld. Laat
ons de nieuwjaarsbrief daarom
koesteren, lezer, hij is van ons.
Gelukkig hebben we Nelly Haelterman uit Ninove om het allemaal te bewaren. Ze heeft er
ondertussen tienduizend verzameld en het is uit haar collectie -aangevuld met enkele lokale exemplaren- dat de reizende
tentoonstelling is samengesteld.
Romantisch
Het merendeel van de oude brieven is -het mag niet verbazenromantisch van inslag: winterse
landschappen met sneeuwpoppen, schaatsers, kinderen met
rode appelwangetjes op de slee,
koetsiers met hoge hoed, zo uit
de boeken van Charles Dickens
weggelopen, die hun vehikel behendig over ongebaande wegen
loodsen. Kaarsen, straatlantaarns, goud- en zilverschilfers
zorgen voor de nodige verlichting. En als u bij de echt geavanceerde exemplaren aan het
lintje trekt, openbaart zich het
3D-effect.
Uiteraard vraagt het seizoen
ook om heel wat religie. De
kerststal, met alles wat daarbij
hoort, is uit de nieuwjaarsbrief
niet weg te branden. Het Jezuskind ligt er als gebruikelijk wat
blootjes bij, maar aan de gelukzalige glimlach te zien kan de
barre kou hem nauwelijks deren. Engeltjes in alle vormen
en formaten brengen een hoop
goed nieuws. En er mag al eens
een loopje worden genomen met
de wetten der flora en botanica:
geregeld duiken naast de traditionele dennenboom en de hulst
met rode bessen ook weelderige lentebloesems op. Met de klimaatverandering die ons wacht,
wordt het vermoedelijk allemaal wat sneller werkelijkheid
dan we gedacht hadden.
Trends
Wat de tentoonstelling goed
in beeld brengt, is dat ook de
nieuwjaarsbrief trendgevoelig
is. Door de jaren heen verschijnt
hij in de typische hummelstijl,
maar evengoed laten de art
nouveau, art deco, en later, pakweg vanaf de jaren vijftig, de
veel gestileerdere vormgeving
hun sporen na. De overbekende Jaklienfiguurtjes mogen als
voorbeeld dienen. De moderne
brief dient hetzelfde doel als die
van tweehonderd jaar geleden,
maar is verder in niets nog met
zijn voorganger te vergelijken.
Het grote verschil zit hem -zowel qua illustratie als qua tekstin de toon. Vroeger was het al
ernst en vormelijkheid wat de
klok sloeg. Na de Tweede Wereldoorlog wordt de nieuwjaarsbrief in alle opzichten losser. Hij
wordt grappig, guitig, een tikje
ondeugend. Zelfs de kerstscènes
gaan er wezenlijk anders uitzien, bijvoorbeeld als kinderen
de rol van Maria en Jozef mogen spelen.
En vandaag? Ook de hedendaagse nieuwjaarsbrief is op de
tentoonstelling goed vertegenwoordigd. Het kleine grut ontwerpt, knipt, plakt, tekent en
kleurt nu vaak zelf. Maar ook
de professional laat de nieuwjaarsbrief niet links liggen, zo
blijkt uit het werk van schrijfster en illustrator An Melis uit
Retie.
Nieuwjaarsbrieven zijn nu
eenmaal bescheiden van formaat. Om ze op de tentoonstelling goed tot hun recht te laten
komen, zijn de organisatoren
pragmatisch aan de slag gegaan. Ze hebben ervoor gekozen
een aantal van de geselecteerde stukken te kopiëren, te vergroten en in te lijsten. Originele stukken komen in toonkasten
te liggen. Alles samen vormen
de brieven een stuk volks erfgoed dat de meesten onder ons
destijds vermoedelijk al te lichtzinnig bij het oud papier hebben
gegooid, maar dat zoveel jaren
later echt niemand onberoerd
kan laten. Neem een schone
zakdoek uit de la en ga kijken,
lezer. ‘t Is gratis.
Praktische info
‘Oude en Nieuwe Nieuwjaarsbrieven’: nog tot 6 december in
de bib van Kasterlee, en van 13
december tot 11 januari in de
bib van Mol.
De toegang is gratis. Organisatie: Forum van Vlaamse Vrouwen, in samenwerking met
Nelly Haelterman, k.ERF, Erfgoedcel Noorderkempen en de
twee bibliotheken. Mocht je
thuis nog enkele vergeten exemplaren hebben liggen, bedenk
dan dat ze voor de eeuwigheid
bewaard blijven als je ze aan
de organisatoren afstaat. Neem
contact met Reimonda Vangoidsenhoven, Nachtegaalstraat 29
in 2460 Kasterlee.
Tekst: Ivo Verheyen
Kunst in de kering
Expo: My Name is Artist
The next step voor
Art Center Hugo Voeten
HERENTALS – Zeventien
hedendaagse kunstenaars uit
verschillende Europese landen
-met een nadruk op de Balkaneen stem geven: een interessante
nieuwe stap voor het Art Center
Hugo Voeten. De expo ‘My Name
is Artist’ wil een ontmoetingsplek
voor gelijkgestemde geesten
zijn. Daarmee gooit het
kunstencentrum aan het
Kempisch Kanaal in Herentals
resoluut de deuren open.
De curator van deze expo die 35
werken omvat, is de kunsthistorica Vessela Nozharova (°1974),
eerder ook cocurator van het Bulgaarse paviljoen tijdens de architectuurbiënnale van Venetië. Ze
stelt in lijn met de belangstelling
van kunstkenner en mecenas
Hugo Voeten een erg persoonlijke collectie voor, die diep graaft
in de ziel van een nieuwe generatie kunstenaars. De ‘next step
generation’, noemt Nozharova
hen, op zoek naar een eigen identiteit. En naar een stem, in een
maatschappij waarin enkel diegene op aandacht mag rekenen
die past in een mediaformat. ‘My
Name is Artist’ wil een tegengewicht bieden door kunstenaars
via hun werk zelf de vraag te laten stellen welke plaats ze voor
zichzelf zien in de oceaan van
creativiteit die de kunstwereld
is. Nozharova experimenteert
daarbij met -meestal- jonge, hedendaagse kunstenaars die passen in de culturele tradities van
hun thuisland, maar die tegelijk in hun thema’s en technieken een universele taal spreken.
Hun werk is actueel -de ecologische impact van de mens, urbane
landschappen, liefde en seks- en
vaak sterk autobiografisch. Tegelijk contrasteren ze met hun
eigen hedendaagsheid door hun
traditionele beeldtalen als olie op
canvas en grafisch werk.
Broedplaats voor talent
Hedendaagse kunst uit de Balkan is bij ons nauwelijks be-
kend. Onterecht, want door de
woelige maatschappelijke veranderingen die er plaatsvonden (en plaatsvinden), is het
een broedplaats voor eigenzinnige kunstenaars met een open
blik op de wereld. Kunst heeft
er ook nog een veel sterkere
politieke en maatschappijkritische inslag. Dankzij de sterke band die verzamelaar Hugo
Voeten heeft met Bulgarije -hij
is gehuwd met een Bulgaarse en eigenaar van de op een
na grootste collectie kunst uit
het Balkanland- is hedendaagse kunst uit dat land dan ook
ruim vertegenwoordigd op ‘My
Name is Artist’. Ivo Bistrichki
(°1971) werkt rond natuur en
milieuproblematiek. Mutations
– Red Deep (Cervus elaphus)
uit 2011 verwijst onheilspellend naar een kwarteeuw milieuschade door de kernramp in
Tsjernobyl. Ook Kamen Startchev (°1971) toont zijn fascinatie voor ecologie in zijn
bevreemdende digitale, industrieel aandoende reeks prenten
Wastewater Treatment Plants
uit 2013. Uit het werk van Kalia Kalacheva (°1986) spreekt
het isolement van het individu.
Haar hopperiaans kleurrijke
maar toch desolate stadslandschappen vallen op door kleurrijke maar ook harde neon- en
kunstlichteffecten in verlaten
metrostations, glazen torens,
gangen en trappen. Steriel en
statisch, maar ook brutaal in
zijn eenzaamheid en soms zelfs
grappig (zoals in Cleaning uit
2014). Interessante schilderkunst die een brug slaat naar
de verschillende achtergronden en tradities van de aanwezige kunstenaars en daarbij
toch de eigen culturele achtergrond niet verloochent, is
die van de jonge Roemeense
Teodora Axente (°1984). Ze is
een van de boeiendste kunstenaars op My Name is Artist,
met haar inhoudelijk en picturaal heel sterke olieverfschilderijen. Op het eerste gezicht
klassieke portretschilderkunst
stuurt ze een prikkelende richting uit met werken als Vanity Game (2013) en Descent
(2014). Axente woont en werkt
in het Centraal-Roemeense
Cluj en behoort tot de kunstenaars van de momenteel erg
hippe Fabrica de Pensule, een
collectieve ruimte voor hedendaagse kunst. Roemenië kent
een veel sterkere collectieve
kunstenaarscultuur dan Bulgarije, waar kunstenaars traditioneel erg individualistisch
en bij voorkeur met eigen middelen werken om overheidsbemoeienissen zoveel mogelijk
te beperken. Er is ook plaats
voor werk van eigen bodem op
‘My Name is Artist’, met de
Antwerpse kunstenares Inge
Cornil (°1977) die ook al rond
ecologische thema’s werkt: afvalbergen die terug opgeslorpt
worden door de natuur, als tatoeages gedrukt in de natuur.
Het plezier van
het ontdekken
‘My Name is Artist’ wil belangstelling (en steun) creëren voor
een nieuwe en weinig bekende generatie kunstenaars, en
hun vooral een platform bieden. Een next step voor henzelf
dus, maar ook voor Art Center
Hugo Voeten, benadrukt Vessela Nosharova. De artistieke keuzes weerspiegelen Hugo Voetens
persoonlijke bewondering voor
kunstenaars, plezier om nieuwe ontdekkingen te doen en die
te delen met het publiek: precies
de richting die dit opmerkelijke,
maar tot nog toe niet echt laagdrempelige kunstencentrum uit
wil. Welkom in Herentals dus:
de boodschap kon niet duidelijker zijn.
Praktische informatie
My Name is Artist: vanaf 28
november tot en met 30 januari in het Art Center Hugo Voeten, Vennen 23 in Herentals van
maandag tot zaterdag (13.30 17u). Toegang 5 euro.
Vaste collectie: te bezoeken
door groepen op afspraak met
gids. Elke eerste zondag van de
maand gegidste rondleidingen
voor individuele bezoekers met
start om (stipt) 10.30u en 14u
(duur: 2 uur). Toegang 15 euro.
Info:
www.artcenter.hugovoeten.org
Tekst: Wieland De Hoon
(met dank aan 100% EXPO, partner
van Suiker)
OUD-TURNHOUT – Nog tot februari worden in het Hofke van
Chantraine vijftig belangrijke
werken -voornamelijk uit de 20ste
eeuw- getoond die eigendom zijn
van de provincie Antwerpen.
Naar aanleiding van de bouw
van een nieuw provinciehuis
werd de kunstcollectie tijdelijk
in een depot ondergebracht. Om
de verzameling toch gedeeltelijk
voor het publiek toegankelijk
te maken, wordt een reeks tentoonstellingen georganiseerd. De
eerste daarvan vindt plaats in
Oud-Turnhout.
Onder de noemer ‘Kunst in de
kering’ worden een vijftigtal
kunstwerken uit de provinciale kunstcollectie in duo’s gepresenteerd, met telkens het jaar
1950 als kantelmoment. Op deze
manier krijg je een beeld van de
vele boeiende ontwikkelingen
die zich de voorbije eeuw op het
vlak van de beeldende kunsten
in de provincie Antwerpen hebben voorgedaan. De tentoonstelling in het Hofke van Chantraine biedt boeiende confrontaties
van zowel schilderijen als beeldhouwwerken van klinkende namen zoals Constant Permeke,
Rik Wouters, James Ensor, Luc
Tuymans, Jef Geys en Fred Bervoets, maar ook met werk van
hedendaagse kunstenaars als
Michèle Matyn, Geert Goiris,
Koen van den Broek en AnneMie Van Kerckhoven.
Tot 15 februari. Open van vrijdag tot en met zondag van 13.30
tot 17u, behalve op feestdagen.
De toegang is gratis.
Oozewiezewatte
OUD-TURNHOUT – December is een zangmaand. Met Sinterklaas en Kerstmis, en met de
eindejaarsfeesten, ‘nieuwjaarke
zoete’ en ‘Driekoningen’ in aantocht zetten kinderen de kelen
schrap. In het bezoekerscentrum
van De Liereman wordt daar
handig op ingespeeld. De expo
‘Oozewiezewatte’ leert dat achter de onschuldige kinderliedjes
uit opa’s tijd vaak echte gebeurtenissen, volksverhalen en personen schuilgaan. Te bezoeken
in december, van maandag tot
en met zaterdag van 13 tot 17u
en op zondag van 11 tot 17u.
The Vandals: ‘subLUMINAL’
HERENTALS – In Kasteel Le
Paige stellen tot 28 december
The Vandals tentoon: een kunstenaarscollectief zonder vaste leden. Kunstenaars uit heel
Vlaanderen komen en gaan en
maken er tijdelijk deel van uit.
Bart Ramakers, Dany Tulkens,
Filip Sterckx, Eline ’t Sant,
Bruin Smeyers, An Deceuninck,
Steven Verstuyft, Giovanni Winne, Maarten Vanermen, Bram
Luyts en Peter Snijder, die tevens curator is, tonen enkele
van hun werken. Het centrale thema is ‘subLUMINAL’. Er
wordt dus gefocust op wat zich
in het onderbewuste afspeelt.
Op wat niet of nauwelijks opgemerkt wordt, maar toch geregistreerd wordt in de hersenen.
Elke vrijdag, zaterdag en zondag
van 14 tot 17u.
Marec: ‘Jaaroverzicht in
cartoons’
HERENTALS – Tot 4 januari is in de Lakenhal -op vrijdag,
zaterdag en zondag van 14 tot
17u- het traditionele ‘jaaroverzicht in cartoons’ te bezichtigen.
Na Kim Duchateau en Gal is het
dit jaar de beurt aan Marec om
het jaar door een kritische bril te
bekijken. De huiscartoonist van
onder andere Het Nieuwsblad
en Dag Allemaal selecteert zijn
grappigste spotprenten en geeft
je een overzicht van de meest
memorabele gebeurtenissen en
het belangrijkste nieuws uit het
voorbije jaar.
De duivensport tot kunst
verheven
TURNHOUT – Britt Roger Sas,
een Belgische fotografe die voortdurend tussen Turnhout, Parijs
en New York pendelt, en Lorenzö, een Franse fotograaf die ook
vaak in Helsinki verblijft, raakten beiden gefascineerd door de
duivensport, die in België een
populaire volkssport is. Britt Roger Sas is de dochter en kleindochter van duivenmelkers. Zij
kreeg de duivensport met de
paplepel ingegeven. Lorenzö was
zelfs niet op de hoogte van het
bestaan van de duivensport, tot
hij er in België toevallig mee in
aanraking kwam.
De kunstenaars laten elk op hun
manier zien wat de duivensport
écht is: pure passie!
Nog tot 7 januari te zien in de
expozaal van de Warande.
Sylvia Reijbroek
BAARLE-HERTOG – Sylvia
Reijbroek maakt kunstzinnige
schilderijen die de toeschouwer
doen reflecteren. “De werken
van haar zijn bovenzinnelijk. Ze
lijken de menselijke fantasie te
overstijgen,” zei een criticus ooit.
Haar werken, die vaak heel intens en kleurrijk zijn, zijn weliswaar erg persoonlijk, maar ze
laten ruimte voor eigen interpretatie. Sylvia Reijbroek verstaat
de kunst om haar eigen verhaal
te vertellen, maar dat op zo’n
treffende manier te doen dat iedereen zichzelf er wel in herkent
of er zijn eigen ervaringen of belevingen aan kan koppelen. De
kunstenares maakt ook werken
in opdracht.
De werken van Sylvia Reijbroek
zijn te zien in haar galerie in de
Molenstraat 16 in Baarle-Hertog. Op de website www.sylviareijbroek.be kan je terecht voor
een voorsmaakje.
Suiker - 7
Belpoplegende Front 242
treedt op in Retie
RETIE – Opgepast: op vrijdag 5 december zouden wel eens opvallend veel kale
hoofden, zwarte zonnebrillen en commando-outfits de revue kunnen passeren
in gemeenschapscentrum Den Dries. De fans van de legendarische Belpopband
Front 242 blijven immers -net als de groepsleden zelf overigens- trouw aan
het gecultiveerde militaire imago dat al sinds het prille begin aan de groep
vastkleeft. De concerten van Front 242 zijn de laatste jaren erg schaars. Toch
staat ook Retie te pronken op de hun concertkalender, naast grootsteden
als New York, São Paolo en Praag. Dus vroegen wij ons in al onze Kempense
bescheidenheid af: waarom Retie, off all places?
Het antwoord op die vraag kregen we van vzw Dark Balloon,
een collectief van Retiese Frontfans die simpelweg besloten om
een concert van hun favoriete
band te organiseren in hun eigen achtertuin. Wat bleek? De
8 - December 2014
mannen van Front zagen dat
meteen zitten.
Als er iets opvalt aan de werkwijze van Front 242 is het hoe
benaderbaar ze zijn. Tourmanagement, persrelaties, logistiek: de bandleden regelen alles
zelf. Zo komt het dat wij op een
zaterdagmiddag in Brussel afgesproken hebben met Patrick Codenys, keyboardspeler bij Front
en daarnaast ook het aanspreekpunt van de groep. De Dansaertbuurt gonst van de zaterdagse drukte. In de najaarszon
is het aanschuiven voor oesters
en champagne bij visbar Mer
du Nord. We zoeken de rust op
in café Au Daringman. Wanneer
we daar eventjes in het rond kijken, beseffen we dat Patrick Codenys hier niet de enige Brusselaar met legendarische allures
is. Even verderop aan een tafeltje zit theatericoon Jan Decorte
aan de koffie, geflankeerd door
zijn ranke eega Sigrid Vink en
de al even ranke choreografe
Anne-Teresa De Keersmaeker.
We besluiten ons niet te laten
imponeren door zoveel sterrendom. We wachten dus tot Patrick een teug van zijn hoegaarden heeft genomen en klaar is
om in zijn welhaast perfecte Nederlands -Codenys is het kind
van een Franstalige moeder en
Nederlandstalige vader, un vrai
Bruxellois- dat hij af en toe doorspekt met wat sappige Franse
en Engelse termen, op onze openingsvraag te antwoorden.
−We
− kunnen er niet omheen: Retie is een onooglijk dorp in de
Kempen. Hoe komt zo’n plek op
jullie concertlijst terecht?
Met Front spelen we graag een
beetje à la carte; we laten ons
leiden door ons gevoel. In dit ge-
val kenden we de Retiese organisatoren, omdat ze regelmatig
naar onze concerten komen. Dat
helpt. Verder proberen we vast
te houden aan ons voornemen
om niet te veel in België te spelen. Wij hoeven niet op elke pensenkermis te staan. Front 242
wil zijn internationale cachet
behouden. Enkele dagen na Retie spelen we in het Duitse Oberhausen. De concerten die we in
de kleinere zalen geven, zijn een
goede manier om dichter bij ons
publiek te komen. Om niet altijd
op festivals te moeten spelen.
−Festivals
−
doen jullie sowieso
niet, toch? Tenminste, dat meende ik begrepen te hebben uit de
Belpop-docu over jullie carrière.
(lacht fijntjes) Tja, die documentaire vertelt niet alles, hè. Soms
doen we wel festivals. De sfeer
is er ontegensprekelijk anders,
maar we hebben die concerten
wel nodig om een jonger publiek
aan te trekken.
−Jullie
−
gaan dus nog steeds bewust op zoek naar een nieuw publiek?
Toch wel. Onze muziek is heel
specifiek: het is geen pop-elektro of dance-elektro. Ook na al
die jaren komen mensen ons nog
Tot een paar jaar geleden deden we dat vooral door albums
te maken. Tegenwoordig brengt
cd-verkoop nauwelijks nog wat
op. We hebben dus de challenge
verlegd naar onze concerten. We
dagen onszelf voortdurend uit
om live nieuwe versies van oude
nummers te brengen. Dat slaat
aan, want onze vintage sound is
weer helemaal in de mode. De
mensen houden daarvan. En
voor ons is het leuk omdat we nu
terug kunnen grijpen naar onze
oude, vertrouwde analoge machinerie. Daarmee gaan we terug naar onze jeugdjaren.
Engelsman noch rastaman
−Hoe
−
moeilijk is het om vernieuwend te zijn in deze tijden, waarin
menig bedroom deejay thuis met
elektronische muziek kan experimenteren?
Dat is moeilijk, omdat er een
overvloed aan muzikaal materiaal beschikbaar is. Je moet het
verschil maken met je concept,
volgens mij. Ik mis muzikanten met sterke ideeën, die gestoeld zijn op filosofie, kunst of
zelfs politiek. Veel jonge mensen denken te weten hoe ze een
“Ze dachten
dat wij
fascisten
waren. En de
pers vond
ons crap.”
vaak vertellen dat ze met Front
242 iets totaal nieuws ontdekt
hebben. Je kunt ons moeilijk
vergelijken met andere genres.
−Toch
−
is de invloed die jullie gehad hebben op andere elektronische muziekgenres nauwelijks te
onderschatten.
Misschien is dat zo. Maar de
huidige EBM-scene (EBM staat
voor Electronic Body Music, het
genre waarin Front 242 een van
de pioniers was in de jaren tachtig, n.v.d.r.) is een formule geworden, een recept. Iedereen
doet hetzelfde. Ik denk en hoop
dat dat bij ons niet het geval is.
Wij blijven zoeken naar originaliteit.
−Hoe
−
houden jullie die zoektocht
fris?
goeie song moeten componeren.
Ze gooien die vervolgens op de
markt, scoren één hit en daarna hoor je er niks meer van. Er
komt geen tweede album. Dat
komt omdat ze zichzelf zien als
muzikant, en niets meer dan
dat. Ik vind dat een muzikant
ook een kunstenaar kan zijn. Je
kan muziek ook beschouwen als
matière. Zoals een beeldhouwer
zijn materie bewerkt, zo kan een
muzikant zijn materie ook sculpteren, bewerken. Waarom moeten alle concerten vandaag de
dag nog steeds volgens het aloude concept verlopen? Een podium, speakers, een band, en dat
is het dan. Niemand probeert
dat te vernieuwen. Met Front
probeerden we destijds net dát
te doen: iets nieuws brengen,
een totaalconcept vormgeven.
−Het
− is opvallend hoe jullie imago
na al die jaren blijft standhouden:
de commando-look, de zonnebrillen, de bomberjacks …
Dat heeft te maken met identificatie. De mensen kunnen zich
met ons identificeren via die kleding. Ze hoeven maar naar de
stock américain te gaan om commandokleding in te slaan. Het is
dus nog goedkoop ook. (lacht)
−Waar
−
kwam het idee voor dat militaire imago bij jullie vandaan?
Goh, wij moesten in de beginjaren opboksen tegen de Angelsaksische rockscene. De muziekwereld werd gedomineerd
door Engelstalige rock. Pas op:
ik vind Engelstalige rockmuziek tof, hoor. Maar ik ben geen
Engelsman. Ook reggae vind ik
best leuk om naar te luisteren,
maar ik ben geen rastaman. Die
muziek ligt te ver af van wie wij
zijn, snap je? Met Front gingen
we op zoek naar een sound die
dichter bij ons stond. En de wereld van synthesizers en elektronica, die was toen nog… hoe zeg
je dat: vierge? ‘Maagd’, zeker?
−Onontgonnen
−
terrein, bedoel je?
Juist. Daar konden we tenminste iets van onszelf inleggen.
Iets Europees. Onze esthetiek,
onze manier van denken. Dat
moest zelfs geen boodschap zijn,
zoals bij Brel of Arno. Het had
niets met lyrics te maken, maar
alles met de zoektocht naar een
eigen concept. Zo kwamen we
uit bij dat idee van combat, een
strijd. Vechten tegen het establishment.
−Het
−
was ook vechten tegen de
tijdsgeest. Die was niet bepaald
klaar voor experimentele elektronica.
Ja, elektronische muziek werd
niet voor vol aangezien. Iemand
die achter de keyboards wat met
knopjes stond te spelen: dat was
het podium onwaardig, vond
men. Wij moesten daar iets aan
toevoegen om het interessant te
maken. We hebben dus meer,
nou ja, ‘spieren in de muziek’ gebracht. Meer actie. Richard en
Jean-Luc bewogen driftig heen
en weer op het podium, fungeerden als een soort MC’s. En daarbij hadden we dan ook nog die
militaire looks. Sommige mensen dachten dat we fascisten
waren. Maar wij wilden alleen
maar een krachtig beeld scheppen. Om de mensen wakker te
schudden, ze te choqueren. Ons
grote geluk was dat er al snel
veel volk naar onze concerten
kwam. Uit de periode ‘81 – ‘85 ga
je immers niet één positieve recensie over ons vinden. De pers
beschouwde ons als crap. Dat we
toen koppig ons eigen ding konden blijven doen, hebben we volledig te danken aan dat trouwe
publiek van ons. Het was crisis
in de jaren tachtig, het was ook
de tijd van de Koude Oorlog, en
in moeilijke tijden zijn de mensen nieuwsgieriger naar muziek
die de confrontatie opzoekt. Er
was een underground scene die
de punk en elektronica in de armen sloot. Die tegencultuur had
je in de jaren 70 trouwens ook al.
Denk aan bands als Sonic Youth
of zelfs Iggy Pop. Zij scoorden
geen hits in de mainstream,
maar zijn wel belangrijk geweest voor de tegencultuur. Elk
genre heeft zo zijn dark wave,
die jongeren aantrekt. Daarom
komen er nu nog steeds jongelui
naar onze concerten. Wij vertegenwoordigen de tegencultuur,
en die heb je nodig. Om te revolteren tegen de overheidscultuur.
−Eigenlijk
−
zijn jullie, ondanks het
feit dat Front 242 tegenwoordig
in de gespecialiseerde pers wel
weer met alle egards overladen
wordt, nog altijd een beetje underground.
Ja, en dat is ook niet erg. Ik
vind die onderstroom oneindig
veel interessanter dan de mainstream. De muziek die op de nationale radio gedraaid wordt,
vind ik maar niets. Veel te commercieel. Enkel op Studio Brussel hoor je af en toe nog iets gewaagds. In de hedendaagse dans
of de multidisciplinaire kunst
wordt tegenwoordig veel meer
geëxperimenteerd dan in de
muziek. Wat dat betreft, kom
ik hier in Brussel wel aan mijn
trekken.
−Jij
− ben een rasechte Brusselaar,
is het niet?
Met een Vlaamse vader en een
Franstalige moeder kan het
moeilijk anders, hé. Ik ben tweetalig, en als tiener trok ik vaak
met vrienden naar de Vlaamse
jeugdhuizen.
−Dus
−
de communautaire kwesties...
(Stellig) Die vind ik gewoon
stom. Ik zou niet blij zijn met
een splitsing van België. Ik
heb een bvba in Vlaanderen,
ben zelfstandige in Brussel. Ik
spreek beide landstalen. Wat
maakt mij dat dan? Een echte
Belg, voilà. Maar het schijnt dat
er geen plaats is voor echte Belgen in België. Alleen voor Walen
en Vlamingen. (lacht) Ach, als je
luistert naar de debatten op televisie: het is altijd ‘ja, maar de
Vlamingen dit’ en ‘ja, maar de
Walen dat’. En de Belgen dan?
De mensen die tweetalig zijn en
geen probleem maken van die
taalkwesties, die hoor je nooit.
Behalve wanneer het over voetbal gaat. (lacht)
−Of
− over Stromae.
Ja, en Arno: die hebben we natuurlijk ook nog. (lacht) Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat
er in dit land niet meer mensen tweetalig zijn. Akkoord, dat
is niet voor iedereen even makkelijk, maar het is ook niet onoverkomelijk. Allee: ik snap dat
je de moeite niet doet om Frans
te leren als je in pakweg Hasselt
woont. Maar als je in Brussel of
aan de kust of in Luik woont,
kan je toch tenminste proberen
om tweetalig te zijn?
Kicken op gitaarsolo’s
−De
− meeste Front-leden zijn prille vijftigers. Hoe lang willen jullie
nog doorgaan met optreden?
Ik zie het ons nog wel een tijdje volhouden. Als muziekleraar
werk ik dagelijks met jongelui,
en daarnaast doe ik nog regelmatig dj-sets. Blijven evolueren
is belangrijk. De oudere fans die
naar ons komen kijken, staan
weleens versteld van onze podiumenergie. Ze komen ons dan
achteraf zeggen: “Wauw, ik voel
me terug jong!” Die denken: als
zij nog zo kunnen rondspringen,
kunnen wij het ook.
−Doen
−
jullie er allemaal nog iets
naast?
Ja, Richard werkt bijvoorbeeld
aan de Europese communauté.
Jean-Luc woont in Duitsland en
werkt aan verschillende muzikale projecten, maar hij is daarnaast ook gids. In Mannheim.
−Dat
− is ook iets totaal anders.
Ja, hij is de enige van ons met
een universitair diploma. Dat
gidsen doet hij puur voor de lol,
omdat hij erg geïnteresseerd is
in geschiedenis. Jean-Luc is zo’n
beetje de intellectueel van de
groep. Il a la grosse tête, zeggen
we in het Frans. Weet je: dankzij
die nevenactiviteiten kunnen we
het ons permitteren om slechts
sporadisch concerten te geven.
Altijd on the road zijn, dat interesseert ons niet. Wij zijn geen
rock’-n-rolltypes met een hoop
tattoos die kicken op lange gitaarsolo’s. We willen dat trouwens ook niet worden. (lacht)
−Jullie
−
hebben ook geen vijfsterrenhotels nodig, naar het schijnt.
Dat hoeft voor ons niet. Het is
belangrijk dat je niet gaat zweven. Toen het in de jaren tachtig
zo hard ging voor ons, hadden
we echt huge kunnen worden.
Dan word je gevraagd om te
toeren in Amerika en denk je:
yes, nu komen we in de big star
world terecht! Maar zo mag je
niet denken. Want wanneer je
dan van je roze wolk aftuimelt,
de werkelijkheid in, zou dat weleens kunnen tegenvallen.
−Dat
−
aanbod om te gaan ‘touren’
in de USA hebben jullie destijds
resoluut geweigerd. Waarom?
We hebben de USA vooral een
tijd gemeden toen Bush aan de
macht was. Maar ik begeef me
nu op glad ijs door dit te verkondigen, want ik ben getrouwd met
een Amerikaanse. (lacht) Ondertussen is ze wel Belg geworden.
Ze had beloofd dat ze de Belgische identiteit zou aanvragen
als Bush voor een tweede termijn verkozen zou worden. Die
belofte heeft ze gehouden.
−Wat
−
is het eerste dat je doet
wanneer je terugkomt van een
tournee?
Slapen, en vervolgens zo snel
mogelijk het gewone sociale leven induiken. Gaan scheidsrechteren bij het minivoetbal, een
pint drinken met de maten: zulke dingen. Terug naar de realiteit. Zeker niet mijn mails checken. (lacht)
−Welke
−
plaat leg je op bij een uitgebreid ontbijt op zondagochtend?
Eentje die ik van voor naar achteren beluister? Goh, dan zou ik
iets rustigs verkiezen. ‘Another
Green World’ van Brian Eno
vind ik wel een easy going plaat.
Het hangt af van mijn stemming, maar ik hou ook veel van
‘Psalm 69’ van Ministry. Maar
dat is nogal stevig; misschien
niet ideaal voor een zondagochtend. (lacht)
−Komt
−
er nog ooit een nieuwe
plaat van Front?
Voorlopig niet. We werken allemaal nog aan eigen projecten. Ik
heb weleens geopperd tegenover
de andere Front-leden: ‘Zouden
we op zijn minst niet een ep’tje
maken met een paar nieuwe
songs?’ Maar ik ben bang dat
onze verschillende smaken en
personaliteiten gaan clashen als
we weer de studio ingaan. En
dat willen we natuurlijk niet.
Tekst: Floor Deckx
Foto: Luc Jespers
Suiker - 9
M.art: een frisse artistieke bries in de Kempen
“Ook in een dorp moeten jongeren
artistiek kunnen experimenteren.”
MOL - “Je bent jong en je kunst wat”. Dat is
het moto van M.art, een fris initiatief dat in de
regio Mol jongeren rekruteert die zich -om nog
eens een lelijke uitdrukking uit de kast te halen‘artistiek willen uitleven’. En met succes. M.art
heeft in het eerste jaar dat het ronselt al meer
dan een honderdtal jongeren bereikt en dat in de
meest diverse disciplines, van dans over mode,
fotografie tot graffiti. Getriggerd door een meer
dan degelijke tentoonstelling van ‘M.artiesten’
(betekenis: zie hieronder) in koffiehuis Zebra,
ging Suiker de bezielster opzoeken, de erg
gedreven Liesbeth Eysermans. “Kunst leeft niet
enkel in de stad. Ook in een gemeente als Mol
moeten jongeren artistieke kansen krijgen.”
Liesbeth opereert vanuit het
Molse jeugdhuis Tydeeh. Maar
buiten de eigen naamgeving is
M.art geen exclusief Mols initiatief. Ook in het Turnhoutse
jeugdhuis Wollewei en het Geelse De Bogaart zijn gelijkaardige
projecten opgezet. Alle krijgen
ze van Vlaanderen drie jaar lang
de tijd en middelen om het artistiek talent in de Kempense dorpen aan te boren en kansen te
geven zich te ontplooien.
“Ik merk echt wel een grote interesse”, zegt Liesbeth Eysermans. Veel jongeren zijn op zoek
naar manieren om zich expressief uit te drukken. Vandaag
wordt veel belang gehecht aan
‘talent’. Je moet waar je goed in
bent in the picture zetten. Dat
is super. De commerciële uitingen daarvan zijn al die talentenwedstrijden, zoals de ‘X-factor’
en ‘The Voice’. Maar het moeten
allemaal geen zangers zijn. Een
fototoestel kan bijvoorbeeld een
heel laagdrempelig medium zijn
waarmee je iets gezegd krijgt.
−Toch
−
wordt een artistiek talent vaak
teruggebracht tot enkel een hobby of
een vrijetijdsbesteding Zijn jongeren
vandaag ambitieuzer? Willen ze met
hun artistiek talent ook iets bereiken?
Ja, vroeger was het niet meer
dan volksdansen of op zaterdag
naar de tekenacademie gaan.
Nu wordt de lat hoger gelegd.
M.art speelt daar ook op in. Als
je bij M.art aan een activiteit
deelneemt, ben je sowieso een
‘M.artiest. Maar daarnaast hebben we ook de zogenaamde ‘Gevestigde M.artiesten’: dat zijn
jongeren die hun richting al gevonden hebben of reeds een artistieke opleiding volgen. Als wij
initiatieven aanbieden om hun
werk meer in the picture te brengen, bijvoorbeeld met een tentoonstelling in de Zebra, gaan de
meesten van hen daar gretig op
in.
Ik merk ook dat ouders meer en
meer de keuze van hun zoon of
10 - December 2014
dochter voor een artistieke opleiding aanvaarden. Hun kinderen
moeten vandaag niet allemaal
dokter of lerares worden. Als ze
een opleiding ‘illustratie’ willen volgen, is hun antwoord niet
meer automatisch: “Zou je niet
beter eerst voor een echte studie
kiezen”.
−Kiezen
−
voor een artistiek beroep is
toch vaak een risico. Je moet niet alleen het talent hebben. Vaak moet je
ook je zogenaamde carrière volledig in
je eentje zien waar te maken.
Ook dat is aan het veranderen.
Vandaag bestaan voor beginnende kunstenaars veel freelancemogelijkheden om aan de slag te
gaan. Zo is er het ‘SBK’ (Sociaal
Bureau voor Kunstenaars, nvdr),
een soort van interimbureau dat
gespecialiseerd is in artistieke
disciplines. Een dergelijk bureau
neemt al de loonadministratie en
de rest van het papierwerk voor
haar rekening, iets waar kunstenaars vaak niet erg goed in zijn.
Ikzelf ben afgestuurd als leerkracht ‘mode’ en ben vrijwel meteen als freelancemedewerker bij
Kunst en Zicht in de Warande aan
de slag kunnen gaan. Je hebt ook
nog het ‘Kunstenloket’ dat fantastisch werk levert. Hun medewerkers begeleiden jonge mensen met
artistieke ambities, bekijken hun
specifieke situatie en geven hun
dan alle praktische raad mee die
ze nodig hebben. Dat maakt het
vandaag makkelijker om de stap
te zetten om van je artistiek talent ook je beroep te maken.
−Kan
−
je als M.art daar ook een rol in
spelen?
We proberen inderdaad jongeren te ondersteunen die vinden
dat hun werk sterk genoeg is
om mee naar buiten te komen.
Ze kunnen bij ons een document
‘afstand van beeldrecht’ tekenen zodat M.art als een soort
van galerij voor hen kan optreden. Zo hebben we onlangs een
tentoonstelling georganiseerd in
het Molse koffiehuis Zebra en
heb ik voor een vormgever een
tentoonstellingsruimte in het
cc’t Getouw vastgelegd. Op onze
website plaatsen we binnenkort
werken die verkocht of verhuurd
kunnen worden door bedrijven
of kunstliefhebbers.
−Maar
−
we veronderstellen dat het verkopen van werk van jonge artiesten
voor M.art niet het hoofddoel mag zijn.
Neen, het belangrijkste doel van
M.art is jongeren met artistieke
interesses te prikkelen en hen
de middelen aan te reiken om
die te ontwikkelen. We werken
met het principe van ‘vraag en
aanbod’. Regelmatig houden we
M.artlabs in het jeugdhuis Tydeeh waar iedereen kan deelnemen aan workshops. We stellen
materiaal ter beschikking, zoals
fototoestellen of naaimachines,
en huren professionelen in. Als
iemand bijvoorbeeld graffiti wil
leren spuiten, zoeken we voor
hen de mogelijkheden om dat te
doen. Zo hebben we samen met
ervaren graffiteurs de tuinmuur
van het jeugdhuis herspoten.
−Je
− zei ook: naaimachines?
Ja (lacht). Onze vaste bezoekers van het jeugdhuis zijn allemaal Graspop-adepten. De
dag voor het festival heb ik
mijn naaimachine meegebracht
en hun geleerd een eigen ‘patch’
te maken. Dat is een stoffen
embleem van hun favoriete
heavymetalgroep. Ik heb ‘die
langharige apen’ leren stikken.
Heel grappig. Er boden zich ook
een aantal meisjes aan die een
flashmob (een groep mensen die
plots opduikt op een openbare plaats en begint te dansen,
n.v.d.r.) wilden doen in Mol.
Ook voor hen hebben we een
professionele danspartner gezocht om hen te begeleiden. We
hebben zonet nog een ‘theaterinfuus’ in ’t Getouw achter de
rug. Een week lang hebben we
gewerkt rond podiumkunsten.
−We
− leren via jullie aanbod ook tal van
nieuwe disciplines kennen, zoals mosgraffiti of urbanexploring. Leg eens
uit.
Mosgraffiti is graffiti waarbij je een organisch mosmengsel gebruikt om een tekening
te spuiten. Pas na verloop van
weken komt er dan een natuurlijke graffiti te voorschijn op
de muur. Urbanexploring is al
langer een populaire discipline bij jonge fotografen. Het is
een undergroundbeweging die
stiekem verlaten eigendommen, zoals leegstaande gebouwen of verlaten fabriekshallen,
binnendringt en er snel foto’s
neemt. Ook in Mol was er interesse, maar M.art kan het zich
niet veroorloven mee te gaan
in het stiekeme karakter ervan. Ik heb contact opgenomen
met de Kamer van Heemkunde en met een aantal vastgoedkantoren en zo de toestemming
verkregen voor een aantal locaties waar zelfs echte urbanexplorers nooit waren binnengeraakt.
−M.art
−
heeft ook duidelijk een Kem-
pense link
Ja, ik ben geboren en getogen in
Mol. Ik vroeg me vaak af: waarom wordt er hier in Mol niets gedaan voor jongeren met artistieke ambities? De kunstacademies
zijn geweldig, maar voor sommige
jongeren hebben ze nog vaak een
te hoge drempel. Jongeren moeten kunnen experimenteren, uitproberen en eens kunnen botsen.
−Zijn
− jongeren met artistiek ambities
toch vaak niet beter af in een stad?
Als ze werkelijk een beroepsopleiding willen volgen, moeten ze
wel naar Antwerpen of een andere stad. Dat klopt. Maar langs
de andere kant val je makkelijker op in een kleiner poeltje.
Dat merk ik met M.art erg hard.
Omdat we zo’n unieke plaats bekleden, krijgen we van alle kanten geweldige aanbiedingen om
samen te werken. Zo gaan we
volgend jaar een project opzetten met het Jakob Smitsmuseum en samenwerken met de
bibliotheek en de erfgoedorganisatie k.ERF.
−Nog
− veel succes toegewenst!
Wie wil kennismaken met M.art
kan nog terecht op een M.lab op
3/12 in jeugdhuis Tydeeh. Verder exposeren M.artiesten in
het cc ’t Getouw van 15/12 tot
10/1/2015 en in het Molse Ecocentrum (domein Zilvermeer)
van 5/12 tot 22/2/2015. Meer info
op www.tydeeh.be.
Tekst: Stijn Janssen
Foto: Han Geboers
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
IF ALL YOU WANT FOR CHRISTMAS ...
ARE UNIQUE GLASS JEWELRY!!
- QUEENS BY ELISA LEE -
http://decoratiebart.com
18
DEC
TURNHOUTSEBAAN 286 - 2140 BORGERHOUT
INFO & TICKETS: WWW.DEROMA.BE - 03 292 97 40
Suiker - 11
KORT
All
that
Jazz
The Young Big Band
in Houtum Street
KASTERLEE – Traditiegetrouw
sluit Jazzclub Houtum Street
het jaar af met een big band. Op
1 december is dat The Young Big
Band, een begrip in het Belgische
jazzwereldje onder leiding van Patrick De Jonghe. Op het podium
staan maar liefst 22 jonge muzikanten. The Young Big Band werd
in 1985 opgericht met de intentie
jongeren de kans te geven om in
contact te komen met jazz en lichte muziek. In de big band hebben
al een paar bekende namen gespeeld zoals Bart Maris en Robin
Verheyen. De band speelt uiteraard bigbandmuziek, genre Glenn
Miller en Benny Goodman.
Het concert start om 21u, kaarten
10 euro. Jazzclub Houtum, Den
Eyck, Houtum 39 in Kasterlee.
A.C.T Collective in
De Singer
RIJKEVORSEL – Op 6 december
geeft de Belgische pianist Wim
Leysen een concert met zijn A.C.T
Collective in De Singer. Leysen
legde de basis voor dit kwartet
toen hij in New York studeerde.
Hier ontmoet hij de Amerikaanse saxofonist Jonathan Ragonese
en de Franse drummer Guilhem
Flouzat. Alle drie zijn ze grote beloften. Samen met de Nederlandse
bassist Jos Machtel (Brussels Jazz
Orchestra) vormen ze het A.C.T.
Collective. In april dit jaar verscheen hun debuutalbum ‘Flow’,
live opgenomen in de Hnita-Hoeve
in Heist-op-den-Berg. Het concert begint om 20.30u,
kaarten 12 euro.
Barry Altschuls 3Dom
Factor in De Singer
RIJKEVORSEL – De New Yorkse
drummer Barry Altschul beleefde
zijn doorbraak begin jaren 70 toen
hij samen met Chick Corea, Anthony Braxton en Dave Holland
de groep Circle vormde. Ondanks
grote successen geraakte Altschul
halverwege de jaren 80 uit het
zicht. Gelukkig kwam hier in het
nieuwe millennium verandering
in. In 2010 was hij helemaal terug
als speciale gast van saxofonist
Jon Irabagon op diens ijzersterke cd ‘Foxy’. In diezelfde periode
speelt de groep een verpletterend
concert in de Hnita Hoeve in Heist-op-den-Berg. Altschul komt samen met Jon Irabagon en bassist
Joe Fonda naar De Singer.
Het concert begint om 20.30u,
kaarten 16 euro.
12 - December 2014
Deborah Langman
albumrelease in De Singer
RIJKEVORSEL – Op 13 december heeft De Singer de eer het
Belgische releaseconcert te brengen van ‘Help me out’, het album
van zangeres Deborah Langman.
Bij het grote publiek is Langman
vooral bekend door haar samenwerking met Guido Belcanto. Nu
lijkt ook haar solocarrière een
hoge vlucht te nemen. Vorig jaar
werd ze uitgenodigd om ‘Help me
out’ op te nemen in de befaamde
Studio West in San Diego. Patti
Smith, Ike Turner, Patti LaBelle
gingen haar hier al voor. ‘Help me
out’ is een hartverwarmend album
met bekende jazzstandards, eigen
materiaal en songs van haar muzikale helden. In de Singer wordt
ze begeleid door pianiste Laetitia
van Krieken, drummer Tom Nieuwenhuijse en saxofonist Miguel
Boelens.
Het concert begint om 20.30u,
kaarten 12 euro aan de kassa.
Tineke Postma
en Nathalie Loriers
RIJKEVORSEL – Een tweede albumrelease in De Singer op 27 december, ditmaal van ‘Le Peuple
des Silencieux’ van Tineke Postma
en Nathalie Loriers -de ‘leading
ladies’ van de Belgische en Nederlandse jazzscene- en de swingende bassist Philippe Aerts. De
cd is een opname van hun beklijvende concert op het Gaume Jazz
Festival. Pianiste Nathalie Loriers draait al meer dan twintig
jaar mee aan de top van de Belgische jazz en ook internationaal
krijgt ze veel lof. De Nederlandse
saxofonist Tineke Postma trekt in
eigen land steevast volle zalen en
staat op punt door te breken in de
VS. Philippe Aerts is al jaren een
vast lid van het Philippe Catherine Trio en het Bert Joris Quartet. Het concert begint om 20.30u,
kaarten 12 euro.
Deze maand in
De Poppenzaal
Augusto Pirodda
Quartet in zaal Ootello
MOL – Op vrijdag 19 december concerteert Het Augusto Pirodda Quartet in zaal Ootello, de
jazzclub van cc ’t Getouw in MolEzaart. Dit kwartet bestaat naast
pianist en bandleider Augusto Pirodda uit nog drie andere fameuze
jazzmuzikanten: Manolo Cabras
op contrabas, Marek Patrman op
drums en Ben Sluijs op sax. Het
eenvoudige en melodische pianospel van Pirodda sluit bijzonder
goed aan bij de muzikale gevoeligheid van Sluijs. Cabras en Patrman kiezen er dan weer voor om
ondersteunend te spelen en op andere momenten de toon aan te geven
Het concert start om 20.15u, kaarten 13 euro, zaal Ootelo, Ezaart
162.
Het Tirzah-Quartet
met filmmuziek van
John Zorn in de Kuub
TURNHOUT – Het Tirzah-Quartet brengt op 12 december in de
Kuub de filmmuziek van John
Zorn tot leven. De arrangementen van dit kwartet werden opgemerkt door de componist zelf
die het gezelschap de exclusieve
toestemming gaf zijn filmmuziek
uit te voeren. Het Tirzah-Quartet doet een greep uit zijn ‘Filmworks’, Zorns meest toegankelijke
werk. Dat gaat van joodse thema’s
over latin tot delicaat en ragfijn
kantwerk. Het concert wordt begeleid door filmbeelden en pakkende verhalen. De combinatie
van verrassende muziek, prachtige beelden en aangrijpende teksten maakt van de voorstelling
een unieke ervaring.
Viool: Eva Vermeeren, cello: Herlinde Verheyden, harp: Karen
Peeters, gitaar, bas,klokkenspel:
Jan Van de Perre
Het concert vangt aan om 20.15u,
kaarten 14 euro.
TURNHOUT – In de Poppenzaal aan de Steenweg op Oosthoven in Turnhout is op 3 (14.30u)
en 6 december (10.30 en 14.30u)
‘Sinterklaas en de bron van
waarheid’ te zien. Milou is een
eenzaam meisje dat de Sint gevraagd heeft een vriendje te
brengen met wie ze kan spelen.
Maar dat lijkt niet te lukken. De
voorstelling is geschikt voor kinderen van 3 tot 8 jaar.
Op 7, 10 en 14 december kunnen
2,5- tot 6-jarigen kijken naar de
voorstelling ‘Ik, jij, wij’, met poppen die zo groot zijn als mensen.
Loesje woont naast een hotel. Ze
raakt bevriend met Dirkie, maar
die blijft maar even, want zijn
papa wil verderreizen.
Het gekende sprookje ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ wordt
op 14, 17, 21, 24 en 27 december
gespeeld. Door de aparte benadering van Propop krijgt dit in
principe sombere sprookje toch
een troostend einde.
‘Hup haasje hup’ is een gastvoorstelling van het NederlandsDuitse gezelschap Ingeborgpop
over de vrienden Klavertje en
Knaagje, die op avontuur trekken. Geschikt voor kinderen van
2,5 jaar, die graag zelf meedoen!
De voorstellingen op woensdag
beginnen om 14.30u, die op zondag om 10.30u. De toegang bedraagt 5 euro voor kinderen, 6
euro voor volwassenen.
Bedrijven bezorgen Jacqueline Desmet drukke
eindejaarsperiode
ARENDONK
–
Jacqueline
Desmet maakt beeldhouwwerken in haar atelier in Arendonk.
De eindejaarsperiode is een
drukke periode voor haar. “Bedrijven vragen me dan wel eens
om originele beeldjes te maken
die ze als een relatiegeschenk
of een beloning weggeven.” De
kunstenares volgde lessen aan
de academies van Turnhout
(schilderen) en Arendonk (beeldende kunst). Intussen maakt ze
al 23 jaar beelden. De laatste 14
jaar heeft ze er haar beroep van
gemaakt.
Haar beelden tonen altijd een
zekere emotie en vaak zie je die
in de details. Een vrouw die op
uitkijk staat, verbergt een deegrol achter haar rug. Een vrouw
die wil duiken, is blijkbaar onzeker, want ze kruist haar vingers.
Een man die pootjebaadt, houdt
nog één sok aan.
De figuren van Jacqueline
Desmet zijn ook nooit adonissen.
Heel vaak confronteren ze ons
met onze kleine kantjes, al gebeurt dat nooit verwijtend en altijd met humor. In die zin zijn de
beelden een beetje cartoonesk.
Het atelier van Jacqueline
Desmet ligt in Onder d’Eike
16 in Arendonk. Alle info over
de kunstenares en haar werken vind je op www.jacquelinedesmet.be.
Hofpoortteater Elckerlijc:
‘Helden zonder glorie’
TURNHOUT – Na het uiterst
succesvolle eerste deel van de
oorlogstrilogie -‘Een held van bij
ons’, geschreven en geregisseerd
door Vitalski- stelt Hofpoortteater Elckerlijc ‘Helden van bij
ons’ voor. Don Duyns schreef de
tekst, Aafke Bruining voert de
regie.
Drie oorlogsveteranen vertellen hun heldhaftige oorlogsverleden tijdens de voorlichtingsvergaderingen waarmee ze het
land rondtrekken. Hun heldhaftige verhalen worden afgewisseld met ontroerende anekdotes
en filmfragmenten.
‘Helden zonder glorie’ is te zien
op 29 november en op 2, 6, 9, 12,
13, 14, 19 en 20 december, om
20.15u, in het theater in de Hofpoort. Op 7 december is er een
matineevoorstelling om 15u. Reserveren kan via het nummer
014 42 42 10 (tussen 18 en 19u).
SCHOUWBURGEN
Turnhout Rootsnight
TURNHOUT – Met zijn fijne
snorretje en hoed lijkt Paul
Ansell wel een blanke versie van Lou Bega. Gelukkig
brengt Ansells band Number Nine niets wat ook maar
enigszins in de buurt komt
van een ‘Mambo n° 5’. Het is
al rockabilly, rock-‘n-roll en
een vleugje country wat de
klok slaat. Check hun versie
van ‘Red light spells danger’
-oorspronkelijk van Billy Ocean, maar dankzij de Zweedse band Top Cats uitgegroeid
tot een evergreen in de hedendaagse rockabilly- en u
begrijpt waarom deze topact
niet te missen is.
Meer country en minder rockabilly krijgen we geserveerd
van de Urban Pioneers, een
trio dat het moet hebben van
een banjo, bas en viool maar
met dat beperkte arsenaal
wel aanstekelijke songs uit
hun hoed tovert. Zij krijgen
het gezelschap van de heren
van de Freeborn Brothers,
twee multi-instrumentalisten die dicht aanleunen bij de
blues, maar daar wel een contemporaine draai aan geven.
Duidelijk volgelingen van
Jack White.
Uit onze eigen contreien tekent Sugaree present op deze
zevende editie van de Rootsnight. Sugaree bestaat uit
leden van The Seatsniffers,
Moonshine Reunion en de
Nederlandse Rhythm Chiefs,
en dat betekent dat er aan
rhythm noch blues gebrek zal
zijn. Integendeel.
Zaterdag 20 december om
20u15, Kuub, 20 euro.
Johan Terryn:
‘Nooit van niks iets’
MOL – Het is alweer een tijd
geleden dat we van Johan Terryn nog nieuw werk hoorden of
zagen. Jaren geleden maakte
hij zijn opwachting als een van
de vaste acteurs in het improvisatieprogramma ‘Onvoorziene omstandigheden’, naast andere talenten die later tot vaste
waarden zouden uitgroeien, zoals Tom Lenaerts, Michiel Devlieger en Ineke Nijssen. Hij zat
zelf op de presentatorstoel in het
Canvasprogramma ‘De Rederijkers’. Tussendoor maakte Terryn ook nog radio, onder meer
het zomerprogramma ‘Camping
Casablanca’ op Radio 1.
Zo’n twintig jaar is Johan Terryn intussen al bezig. Het was
dus tijd voor iets totaal anders.
Dat is ‘Nooit van niks iets’ geworden. Een vertelling, waarvoor hij zich liet inspireren door
schrijvers als Rutger Kopland
en Chuck Palahniuk, maar ook
door Wim Helsen, die als klankbord fungeerde voor deze voorstelling. Deze monoloog is niet
in één vakje onder te brengen,
maar dat hoeft ook niet. Verteltheater met een tragikomische
inslag: die beschrijving komt
misschien nog het dichtst in de
buurt van wat Johan Terryn vol
overgave brengt.
Vrijdag 12 december om 20u15,
cc ’t Getouw, 14 euro.
Arsenal:
‘Dance! Dance! Dance!’
TURNHOUT – Dat er gedanst
zal worden op dit concert van
Arsenal staat buiten kijf. De
groep rond John Roan en Hendrik Willemyns heeft een uitstekende livereputatie en hun
typische sound is uitermate
dansbaar. Humo omschreef het
zo: “De voldragen Arsenal-sound
doet je aldoor naar onbezorgde
zomers van zeepkisten en Calippo’s verlangen.” Inderdaad, wij
hoeven de intro van ‘Estupendo’
maar te horen om opnieuw naar
de zomer van 2008 teruggekatapulteerd te worden.
Toch verwijst de titel van dit
concert niet naar een dansend
publiek. ‘Dance! Dance! Dance!’
is de film die Hendrik Willemyns draaide in Japan en die
het recente Arsenal-album -hun
vijfde alweer, wat gaat dat snel‘Furu’ begeleidt. Een soort uit
de hand gelopen moodboard bij
de muziek. Maar dan wel een
moodboard met de onbetwistbare stempel van de estheet Willemyns eroverheen gedrukt. Japan ademt sowieso al een zweem
van dromerigheid, maar het
land en haar sfeer worden pas
helemaal ongrijpbaar wanneer
Willemyns aan de slag gaat met
het surrealistische scenario van
de Japanse dj die geconfronteerd
wordt met een wet die het dansen in discotheken verbiedt. De
film ging in oktober in wereldpremière op het Film Fest Gent.
Wie dat gemist heeft, krijgt nu
een tweede kans. Tijdens dit
concert wordt de film vertoond,
terwijl Arsenal live de soundtrack speelt.
Donderdag 11 december om
20u15, schouwburg cc Warande,
28 euro.
Lankmoed: ‘Onvergetelijk’
BEERSE – Een druilerige novemberavond in 1961. In een intiem verlichte feestzaal achter
de Don Boscokerk te Oss ontmoeten Peters ouders elkaar
voor de allereerste keer. Tijdens
een zwierige quickstep op ‘Bye
Bye Love’ van The Everly Brothers slaat de vonk tussen hen
onherroepelijk over. Een lied
over gebroken harten wordt de
soundtrack van een lang, gelukkig en gezegend leven samen.
Hier begint ‘Onvergetelijk’, de
tweede avondvullende voorstelling van Lankmoed. In een wervelende mix van muziek, mimiek, woord, beweging en poëzie
worden de cabaretiers persoonlijker dan ooit. Ze vertellen over
het kersverse vaderschap van
Jan, over zijn geluk, zijn angsten en zijn twijfels wanneer
hij zijn dochter ’s avonds naar
bed moet brengen; over Peter en
zijn mama en hoe de nacht soms
onverbiddelijk vroeg een leven
komt vertroebelen.
Jan en Peter hebben besloten
dat geen enkel liefdevol moment
nog verloren mag gaan. De tijd
is te kort. Elk gevoel, elke oogopslag, elk woord en elk teder moment zijn te waardevol. Daarom wordt deze voorstelling van
Lankmoed onvergetelijk!
Vrijdag 19 december, 20.15u, gc
’t Heilaar, 15 euro.
Tristero: ‘De verbouwing’
MOL – Verbouwen: zelf hebben we er bewust geen ervaring mee, maar het schijnt
de ultieme relatietest te zijn.
Dat gegeven inspireerde de
Nederlandse
theatergroep
Carver -genoemd naar de
Amerikaanse schrijver van
korte verhalen, Raymond
Carver- tot het schrijven van
de toneeltekst ‘De verbouwing’, een maatschappijkritisch portret van een koppel
dat niet meer echt verliefd is
op elkaar en zich dan maar
stort op het verbouwen van
hun huis. Ylka en Thomas
(Kristien De Proost en Peter
Vandenbempt) raken het niet
eens over allerlei details. Tot
grote verwarring van de verbouwers die ze inhuurden,
gespeeld door Youri Dirckx
en David Dermez. Het Brusselse gezelschap Tristero verwerkt de tekst tot een tragikomisch spel van personages
die subtiel naar stereotypes
knipogen. De verbouwing
wordt een metafoor voor wat
er zoal misloopt in het leven
én de samenleving. Of zoals Knack het stelde: “Zelden
wordt de maatschappelijke
miserie zo glashelder voorgesteld. Helemaal geniaal Tristero.”
Vrijdag 5 december om
20u15, cc ’t Getouw, 14 euro.
Suiker - 13
wo 3/12/14 14:00
wo 3/12/14 20:00
wo3/12/14 20:00
wo 3/12/14 20:15
wo 3/12/14 20:15
do 4/12/14 20:00
de Werft Geel
de Warande, Kuub Turnhout
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
de Warande, schouwburg Turnhout
de Halle Geel
GC De Wouwer Ravels
do4/12/14 20:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
do 4/12/14 20:15
GC ‘t Heilaar Beerse
do 4/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
do 4/12/14 20:15
de Warande, Kuub Turnhout
vr 5/12/14 20:00
cc ’t Schaliken Herentals
vr5/12/14 20:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
vr5/12/14 20:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
wo 5/12/14 20:15
vr5/12/14 20:30
de Waai Geel
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
vr 5/12/14 12.15
Zaal ‘t Getouw Mol
vr 5/12/14 20.15
Schouwburg Rex Mol
za 6/12/14 15:00
za 6/12/14 19:00
za6/12/14 20:00
za 6/12/14 20:15
za 6/12/14 20:15
za6/12/14 20:30
za 6/12/14 20.15
zo7/12/14 11:00
GC ‘t Heilaar Beerse
de Warande, schouwburg Turnhout
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
OC De Djoelen Oud-Turnhout
de Werft Geel
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
Schouwburg Rex Mol
Cultuurkapel Heist-op-den-Berg
zo 7/12/14 14:00
de Werft Geel
zo 7/12/14 14:30
cc ’t Schaliken Herentals
zo 7/12/14 15:00
Het Gevolg Turnhout
di 9/12/14 20:15
de Warande, Kuub Turnhout
di 9/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
wo 10/12/14 15:00
Het Gevolg Turnhout
wo 10/12/14 20:15
de Werft Geel
wo 10/12/14 20.15
Schouwburg Rex Mol
do11/12/14 20:00
do 11/12/14 20:15
do 11/12/14 20:15
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
OC De Djoelen Oud-Turnhout
GC ‘t Heilaar Beerse
do 11/12/14 20:15
de Warande, Kuub Turnhout
do 11/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
do 11/12/14 20:15
de Werft Geel
do 11/12/14 20.15
Schouwburg Rex Mol
vr12/12/14 20:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
vr 12/12/14 20:15
de Warande, Kuub Turnhout
vr 12/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
vr 12/12/14 20.15
Schouwburg Rex Mol
vr 12/12/14 20.15
Zaal ‘t Getouw Mol
za13/12/14 20:00
za13/12/14 20.15
di 16/12/14 20.15
wo 17/12/14 14:30
wo 17/12/14 15:00
wo17/12/14 19:30
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
RElaX Mol
Schouwburg Rex Mol
de Werft Geel
Het Gevolg Turnhout
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
wo 17/12/14 20:00
cc ’t Schaliken Herentals
wo 17/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
do 18/12/14 12:15
foyer cc ‘t Schaliken Herentals
do18/12/14 19:30
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
vr 19/12/14 20:00
cc ’t Schaliken Herentals
vr 19/12/14 20:15
GC ‘t Heilaar Beerse
vr 19/12/14 20:15
vr19/12/14 20:30
vr 19/12/14 20.15
za 20/12/14 20:15
za 20/12/14 20:15
de Warande, schouwburg Turnhout
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
Zaal Ootello Mol
OC De Djoelen Oud-Turnhout
de Warande, schouwburg Turnhout
za 20/12/14 20:15
de Werft Geel
zo21/12/14 11:00
Lakenhal Herentals
zo 21/12/14 15:00
Het Gevolg Turnhout
ma22/12/14 14:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
ma22/12/14 17:00
di 23/12/14 14:00
Zwaneberg Heist-op-den-Berg
VC De Kruierie Balen
PRIJS
ZAAL
PLAATS
dag
uur
SchouwburgkalenderDECEMBER
Jan Muës, Andrea Croonenberghs, Kobe Van Herwegen
Lennaert & De Bonski’s
Rosas
Bart Peeters
Saint-Marteau
Annick Segal en Bart Van Avermaet
Pieter Embrechts
Het Gevolg / MartHa!tentatief
Bart Peeters
Freek Vielen/Rebekka De Wit/Tom Struyf/…
SKaGeN
SKaGeN
Casco Phil o.l.v. Benjamin Haemhouts met Liebrecht Vanbeckevoort
King King, Hideaway, Blues Fried
The Scabs
Vane
Tristero
Kapitein Winokio
Het Laagland
Vlaams Muziek Theater
Kerstmis met Voice Male
Symfonieorkest Zuiderkempen
De Kolonie MT
Hans Liberg
Fluitenkwartet Pamina
Symfonieorkest Zuiderkempen
Pantalone
HETGEVOLG/Vanelle
Michael Van Peel
Ballet van de Staatsopera van Tatarstan
HETGEVOLG/Vanelle
Han Solo
Muziektheater LOD/Théâtre Vidy-Lausanne
Evo
Veerle Malschaert
Jeroen Leenders
Michael Van Peel
Arsenal
Dahlia Pessemiers
Brussels Philharmonic en Ludo Mariën
Wouter Deprez en Kristof Roseeuw
Tirzah Quartet
Paul de Leeuw
De Spelerij
Johan Terryn
Het Kamerorkest o.l.v. Ning Kam
The Searching
Michael Van Peel
Theater Tieret
HETGEVOLG/HETPALEIS
Rudy Giovanni
De Schedelgeboorten
Kommil Foo
Laura Tèm en Inti de Maet
Rudy Giovanni
Nigel Williams
Lankmoed
Alain Platel
Radio Guga
Augusto Pirodda Quartet
8 o’-clock Shadows
Patricia Routledge & Piers Lane
Frank Vander Linden nodigt uit
Mosa Trio
HETGEVOLG/Vanelle
Pippi Langkous
Pippi Langkous
Arto Mundo
Goed geconserveerd13
De Bonski’s kennen hun wereld4
Rosas danst Rosas20,50
Op de groei27
Saint-Marteau fait la fête12
April in Paris13,50
Apenbloed & Engelengezang21
De Barbaren14
Op de groei27
Heimat14
DeKleineOorlog11
DeKleineOorlog14
26
Blues Night13
try-out22
Broodje Mol december: hits0
De verbouwing14
Kapitein Winokio’s Wereldtournee15
Robin Hood - Vandaag kunnen we helden zijn13
Operettegala 201421
Niet voor één stal te vangen18
Een kleine nacht muziek15
Rudy!14,50
Attacca30
Combinaisons15,50
Een kleine nacht muziek15
Karussell (+2 jaar) 8
Straks is nu gedaan11
Van Peel overleeft 201415
De Notenkraker34
Straks is nu gedaan11
Bedankt12
An old monk16
16
Ecodiva11
Geen idee15
Van Peel overleeft 201415
28
Mozaïk10
Klara’s iedereen klassiek on tour 23
UITVERKOCHT
Slijk
19u
Tirzah Quartet plays John Zorn14
Ik ben rustig! 27
Kat op een heet zinken dak15
Nooit van niks iets14
Silver screen18,50
12
Eindejaarsconference: Van Peel overleeft 201416
Rimpelwals8
Kleine Koning december11
Kerstconcert 201425
Het beste van De Schedelgeboorten18
UITVERKOCHT
Het Bestand
27u
Boke Hertals0
Kerstconcert 201425
Beken(d)t16
Onvergetelijk15
Tauberbach20
Jeugdraad trakteert!14
Jazzconcert december13
Jazzkitchen12
Admission: One Shilling21
20
De grote meesters (aperitiefconcert)11
Straks is nu gedaan11
Familiemusical19,50
Familiemusical19,50
Kerstoptreden4
Adressen en contactgegevens: de Warande , Warandestraat 42, 2300 Turnhout, tel: 014 41 69 91, [email protected], www.warande.be PC De Blijde Boodschap , Lode Peetersplantsoen 2, 2300 Turnhout Het Gevolg , Otterstraat 31-33, 2300 Turnhout, 014 42 63 27, [email protected],
www.hetGevolg.be De Werft , Werft 32, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66, [email protected], w
­ ww.dewerft.be De Halle , Markt 1, 2440 Geel, tel: 014 56 66 66; [email protected], www.dewerft.be ZAAL ‘t Getouw , Molenhoekstraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, [email protected],
www.getouw.be SCHOUwBURG Rex , Smallestraat 2, 2400 Mol, tel: 014 33 09 00, [email protected], www.getouw.be ‘t Schaliken , Grote markt 35, 2200 Herentals, tel: 014 28 51 30, [email protected], www.herentals.be ‘t Heilaar , Heilaarstraat 35, 2340 Beerse, tel:
014 60 07 70, [email protected], www.beerse.be De Djoelen , Steenweg op Mol 3 bus 2, Oud-Turnhout, tel: 014 46 22 32, [email protected], www.oud-turnhout.be De Wouwer , Kloosterstraat 4, 2380 Ravels, tel: 014 65 21 55, [email protected], www.dewouwer.be Zaal Ootello
, Ezaart 162, 2400 Mol, tel: 014 31 81 16, www.ootello.be Theobaldus Kunsthuis , Koningin Elisabethlei 2, 2300 Turnhout, www.theobalduskunsthuis.be De Onthaasting , Laar 14, 2400 Mol, tel: 014 32 20 15, www.deonthaasting.be De Kruierie , Bevrijdingsstraat 1, 2490 Balen, tel: 014 82 92 30,
[email protected], www.balen.be Zwaneberg , Cultuurplein 1, 2220 Heist-op-den-Berg, tel: 015 25 07 70, [email protected], www.zwaneberg.be
14 - December 2014
Patricia Routledge:
‘Admission: one shilling’
TURNHOUT – “Mind the pedestrian, Richard!” We probeerden de reflex al meermaals te onderdrukken, maar
gezeten naast een onbetrouwbare chauffeur hoorden wij
het onszelf al te vaak uitroepen, ook als die chauffeur niet
Richard heette. Allemaal de
schuld van Hyacinth Bucket,
verzucht een mens dan maar
met het schaamrood op de
wangen.
De Britse actrice Patricia Routledge maakte zichzelf onsterfelijk met haar incarnatie van
de immer pretentieuze huisvrouw Hyacinth in ‘Keeping
up appearances’, een rol die
haar wellicht zal blijven achtervolgen. Zelf spreekt ze consequent over ‘the dreadful Mrs
B’. Toch heeft u nu de kans om
deze rasactrice, die overigens
naast haar televisieoptredens
ook carrière maakte in het
Londense theater- en musicalwereldje, in een heel ander
register bezig te zien. Samen
met pianist Piers Lane brengt
ze een ode aan Myra Hess.
Eigenlijk moeten we zeggen:
Dame Myra Hess, want die titel kreeg de legendarische pianiste omdat ze de moraal van
het Britse volk hoog hield tijdens de Tweede Wereldoorlog,
door lunchconcerten te organiseren in de National Gallery aan Trafalgar Square. Routledge en Lane ontmoetten
elkaar bij een herdenking van
die oorlogsconcerten en besloten hun gedeelde fascinatie
voor de figuur van Myra Hess
uit te werken tot een voorstelling. Patricia Routledge
vertelt; Piers Lane speelt piano. Meer hebben deze twee
niet nodig om een publiek een
avond lang in de ban te houden.
Zaterdag 20 december om
20u15, schouwburg cc Warande, 21 euro.
Michael Van Peel
MOL – Eindelijk iemand die
het waagt om Geert Hoste naar
de kroon te steken met een eindejaarsconference. Een mens
vraagt zich af waarom niemand
eerder op dat idee gekomen is.
Want kijk, op vijf jaar tijd werkte Michael Van Peel zich toch
maar mooi op tot de hoogste regionen van het Vlaamse comedylandschap. Al heeft hij er natuurlijk, net zoals de meeste van
zijn collega’s die tot de top doorstootten, voor moeten knokken.
Zo liet hij onlangs nog weten in
Humo: “Er was die keer dat ik
op een braderie stond op te treden voor allemaal frettende,
lallende en zuipende mensen.
De organisator heeft de microfoon zelfs nog overgenomen en
het publiek toegesproken: “Hallo, mensen! Kunnen we even
naar de spreker luisteren, alstublieft?” De spreker. Soit, het
hoort er allemaal bij. Timmeren
aan die weg, hé.”
Van Peel omschrijft zichzelf als
een lollige cynicus, gevangen in
het lichaam van een acuut optimist. Cynisme is inderdaad
nooit ver weg in zijn conferences,
maar hij combineert het met een
vlijmscherp observatievermogen
en een slimme analyse van de
politieke actualiteit. Zo hoort het
ook in de comedy. In navolging
van zijn mentor, Nigel Williams,
schopt Van Peel hier en daar al
eens een heilig huisje omver.
Maar steeds in maatpak en das;
dat dan weer wel.
Dinsdag 16 december om 20u15,
cc ’t Getouw, 16 euro.
Annick Segal en Bart Van
Avermaet: ‘April in Paris’
RAVELS – De Britse theaterauteur John Godber schreef tal van
stukken -‘Bouncers’ is een van
zijn bekendste- die doorgaans
licht komisch van inslag zijn,
en een haarfijne analyse van de
menselijke aard aan de oppervlakte brengen. Zo ook ‘April in
Paris’, over een koppel dat nooit
onder de kerktoren uit kwam,
maar nu een reis naar Parijs
wint. Hoe zal het hen vergaan
in de stad van baguettes, bistro’s
en de Eiffeltoren? We zien twee
acteurs aan het werk die we van
de televisie kennen. Rosa en
Waldek uit ‘Thuis’ worden hier
Albert en Betty. Op zoek naar de
grote romantiek in Parijs.
Donderdag 4 december om 20u,
gc De Wouwer, 13,5 euro.
Veerle Malschaert:
‘Ecodiva’
OUD-TURNHOUT – Veerle
Malschaert laat zich geen etiket opkleven. Ze beweegt zich
ergens tussen comedy en theater: een soort stand-uptheater.
In de Djoelen stelt ze haar derde
avondvullende programma voor:
de onewomanshow Ecodiva.
Daarin wil Veerle Malschaert
een voorbeeld stellen. Ze recycleert alles, van een stofzuiger
tot haar partner. Ze is persoonlijk, ambachtelijk, biologisch afbreekbaar en duurzaam. Ze gaat
back to basics, maar wel online en op naaldhakken. Er zit
wel degelijk rock-‘n’-roll in een
biobitch en humor in een sojascheut. Veerle Malschaert haalt
het eruit. Ze stopt de diva in de
eco en vice versa.
Donderdag 11 december, 20.15u,
oc de Djoelen, 11 euro.
Rosas danst Rosas
HEIST-OP-DEN-BERG – Dit
is uw kans om te zien waar Beyoncé de mosterd vandaan haalde voor haar dansbewegingen in
de clip van ‘Countdown’. Zelfs
kleding en looks (zie de kortgeknipte pony, het handelsmerk
van De Keersmaeker dat nog
steeds nagevolgd wordt door menig dansstudent aan haar Brusselse instituut P.A.R.T.S.) nam
Beyoncé over. Bijgevolg kon de
R&B-diva niet anders dan in
deze vermeende plagiaatkwestie
toegeven dat ‘Rosas danst Rosas’
wel degelijk de inspiratiebron
geweest was voor haar clip.
‘Rosas danst Rosas’ is dan ook
een iconische choreografie, waarmee Anne Teresa De Keermaeker zichzelf op de kaart zette als
toonaangevend choreografe toen
ze ermee doorbrak in 1983. Dat
is lang geleden, en toch ziet dit
stuk er allesbehalve gedateerd
uit. De repetitieve bewegingen,
de eenvoudige kostuums, de loshangende haren: alles klopt nog
net zoals het in de jaren tachtig
klopte. Dit is een repertoirestuk
dat je als rechtgeaarde dansliefhebber gezien moét hebben.
Want De Keersmaeker is toch
een beetje onze eigen Forsythe:
een klinkende internationale
naam met een zeer eigen en herkenbare bewegingstaal. Dansgeschiedenis, dit stuk.
Woensdag 3 december om 20u, cc
Zwaneberg, 20,5 euro.
Casco Phil met Liebrecht
Vanbeckevoort
HEIST-OP-DEN-BERG
–
Modern klinkt hij alleszins,
de nieuwe naam van de Belgische
Kamerfilharmonie.
Casco Phil wil een ‘huis voor
muziek’ zijn (casco, heeft
u’m?), een werkplaats waar
experiment en traditie broederlijk samenleven en waar
ook cultuurleken die voor het
eerst met klassieke muziek
in aanraking komen, welkom zijn. Met concertpianist
Liebrecht Vanbeckevoort, die
u nog kent van zijn finaleplaats in de Koningin Elisabethwedstrijd in 2007, brengt
Casco Phil een avondje Beethoven. Op het programma
staat het vijfde pianoconcerto, een groots werk waarmee
Beethoven zichzelf als volgeling van Mozart en Haydn
ontsteeg, en daarnaast ook
een symfonie. Het kan moeilijk anders wanneer je Beethoven brengt. De derde symfonie ‘Eroica’ componeerde
Beethoven
oorspronkelijk
als eerbetoon aan Napoleon, die hij hoog in het vaandel droeg. Tot duidelijk werd
dat Napoleon niet de liberale
denker was waarvoor Beethoven hem hield. Prompt
paste de componist zijn titel
aan tot het algemenere ‘Sinfonia Eroica, composta per
festeggiare il sovvenire di un
grand ’uomo’: ‘heroïsche symfonie, gecomponeerd om de
herinnering te vieren aan een
groot man’. Die herinnering
aan de grootsheid waartoe de
mens in staat is: zowaar een
romantisch ideaal.
Vrijdag 5 december om 20u,
cc Zwaneberg, 26 euro.
Suiker - 15
SKaGeN: De kleine oorlog
HERENTALS – De karakterkop van Valentijn Dhaenens
liet op ons een onuitwisbare
indruk na toen hij gestalte
gaf aan het hoofdpersonage
in ‘De helaasheid der dingen’,
waarbij hij zich overigens
meesterlijk staande hield
tussen klasbakken als Gilda De Bal en Johan Heldenbergh. Na zijn succesvoorstelling ‘De grote mond’, die zelfs
een Engelse remake kreeg,
staat Dhaenens er nu met
een monoloog over de Eerste Wereldoorlog. Hij wil de
kleine man aan het woord laten, vertelde hij onlangs aan
De Standaard: “Dit moest
een voorstelling worden over
de échte helden, de mannen
die de bevelen uitvoerden.
Zo kwam ik vanzelf uit bij de
Eerste Wereldoorlog, een oorlog die in het geheugen gegrift staat vanwege zijn ontstellende zinloosheid.”
‘De kleine oorlog’ is een puzzel van teksten die zich afspelen in een veldhospitaal.
Dhaenens laat allerlei personages aan het woord: de gewonde soldaat, de verpleegster, de moeder, de zoon. De
chaos van de oorlog is prominent aanwezig in dit verhaal
over de mens en zijn onafwendbare zucht naar strijd.
“De vraag die ik mij voortdurend stel is: waarin schuilt
onze zucht naar strijd? In de
aanloop naar de Eerste Wereldoorlog heerste er bij jonge
mensen een zekere euforie,
een zin naar avontuur. Waren ze dan zo naïef? In ‘Reis
naar het einde van de nacht’
beschrijft Louis Ferdinand
Céline een militaire fanfare
die door het dorp trekt, met
daarachter een bende joelende soldaten.” Stof tot nadenken.
Vrijdag 5 december om 20u,
cc ’t Schaliken, 14 euro.
Pippi Langkous, de musical
HEIST-OP-DEN-BERG – De
roodharige deugniet Pippi Langkous gaat al generaties lang
mee. En als u dacht dat haar
verhaal intussen wel uitverteld
was, dan vergist u zich schromelijk. De avonturen van Pippi en haar vrienden Tommie en
Annika, het aapje meneer Nilsson en haar paard Witje vormen
een vermakelijke basis voor deze
heerlijke familiemusical. Tekstdichter en cabaretier Ivo de Wijs
leverde de teksten, Ronny Mosuse schreef de muziek. Studio
100-regisseur Jasper Verheugd
levert een frisse enscenering af
van de wereldwijd bekende verhalen van Astrid Lindgren. Dit
is het ideale cultureel verantwoorde uitstapje met de kinderen tijdens de kerstvakantie.
Hai, Pippi Langkous!
Maandag 22 december om 14u
en 17u, cc Zwaneberg, 19,5 euro.
Nigel Williams: ‘Beken(d)t’
HERENTALS – Enige maatschappijkritiek is Vlaanderens
bekendste komiek met Brits accent (de taaltrucjes van Alex Agnew rekenen we voor het gemak
even niet mee) niet vreemd. In
een van zijn vorige shows klonk
het nog: “Ik ben een blanke allochtoon: de nachtmerrie van iedere racist”, en nog steeds fulmineert de heer Williams graag
tegen het (rechtse) establishment, al dan niet op Twitter.
Ook ‘Beken(d)t’ bouwt verder op
Williams’ verontwaardiging over
sociale en andere wantoestanden. “Doet hij dan niets anders
dan zagen over deze vierkant
draaiende wereld?”, vroeg Focus
Knack zich af. “Eigenlijk wel.
Maar de vijftien jaar in het vak
maken dat hij hilarisch kan zagen.” Ziedaar een mooie samenvatting. Nigel Williams: voor de
liefhebbers van hilarisch gezaag.
En van een gezonde portie protesthumor, dat natuurlijk ook.
Vrijdag 19 december om 20u, cc
’t Schaliken, 16 euro.
Teksten: Floor Deckx
16 - December 2014
De Schedelgeboorten
Het beste van
Woensdag 17 december om 20 uur
In de schouwburg
Mosa Trio
De grote meesters
Zondag 21 december om 11 uur
In de Lakenhal
Info en tickets
cc ‘t Schaliken | Grote Markt 35 | 2200 Herentals
tel. 014-28 51 30 | [email protected] | www.schaliken.be
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
DE WARANDE
TAUBERBACH
Admission: onE sHilling
Münchner KaMMerspiele &
les ballets c de la b / alain platel
VRijdAg 19 dECEmBER
patricia routledge & piers lane
zATERdAg 20 dECEmBER
“zelden was de brute poëzie van
d”
platels danstheater zo aangrijpen
(c) Chris Van Der Burght
0 3
(c) Gussie Welch
goed geconserveerd
Andrea croonenberghs, Kobe van Herwegen & Jan Muës
woensdag
14u00
0 3
sAint-MArteAu
saint-Marteau fait la fête
woensdag
20u15
0 5
blues nigHt
King King, Hideaway & blues Fried
v r i j d a g
20u15
0 6
syMFonieorKest zuiderKeMpen
een kleine nacht muziek
zaterdag
locatie: raadzaal de Halle, Markt 1 - geel
locatie: de Waai, Werft 28 - geel
1 0
HAn solo
bedankt
woensdag
20u15
1 1
dAHliA pesseMiers
MozaiK
donderdag
20u15
1 7
tHeAter tieret
rimpelwals
woensdag
14u30
1 9
FrAnK vAnder linden nodigt uit
Frank vander linden, yumika lecluyze, steven de bruyn,
david poltrock, Walter broes & chantal Acda
v r i j d a g
20u15
e X t r A
0 7
z o n d a g
syMFonieorKest zuiderKeMpen
een kleine nacht muziek
014-56 66 66
2 0
FrAnK vAnder linden nodigt uit
Frank vander linden, yumika lecluyze, steven de bruyn,
david poltrock, Walter broes & chantal Acda
uitverKocHt
20u15
[email protected]
GRATIS MIDDAGCONCERT
Vane
VR 12 DEC
Johan Terryn
BROODJE MOL: HITS
WWW.DEWERFT.BE
VERTELTHEATER
MET EEN HOEK AF
NOOIT VAN NIKS IETS
VR 7 NOV
THEATER
Tristero
VR 12 DEC
THEATER
De Spelerij
DE VERBOUWING
KAT OP EEN HEET ZINKEN DAK
MUZIKAAL CABARET
ZA 6 DEC
Hans Liberg
ZA 13 DEC
CONCERT
The Searching
ATTACCA
WO 10 DEC
(19.30 UUR GRATIS INLEIDING)
20u15
zaterdag
14u00
VR 5 DEC
voorstelling
Smallestraat 2, 2400 Mol
RELAX-CONCERT
MUZIEKTHEATER/JAZZ
KLASSIEK CONCERT
KLARA’S IEDEREEN KLASSIEK ON TOUR
DO 11 DEC
Augusto Pirodda
Quartet
JAZZCONCERT DECEMBER
014 33 09 00
Openingsuren
dinsdag tot en met zaterdag
EINDEJAARSCONFERENCE:
VAN PEEL OVERLEEFT 2014
AN OLD MONK
Brussels Philharmonic
en Ludo Mariën
COMEDY
Michael Van Peel
Muziektheater LOD/
Théâtre Vidy-Lausanne
DO 11 DEC
DI 16 DEC
Ticketbalie
van 9.30 tot 12.30 uur
bij voorstellingen
JAZZ
telkens 1 uur voor aanvang
gesloten van 25 december
tot en met 4 januari
www.getouw.be
Suiker - 17
Hans Liberg
brengt twaalfde zaalshow naar
Kempense schouwburgen
MOL, TURNHOUT – “Wat zeg je tegen een bassist met een vaste job? Dag meneer,
voor mij een Big Mac alstublieft.” Als u net zoals wij houdt van dit soort ongein, zit u
bij Hans Liberg gebeiteld. Met ‘Attacca’, zijn twaalfde avondvullende programma in
dertig jaar, komt hij binnenkort naar Mol en Turnhout. ‘Attacca’ is een muziekterm
en betekent ‘naadloos overgaan’. Dat is exact waar Hans Liberg zijn handelsmerk van
gemaakt heeft. Hij breit Bach, The Beatles en Billy Joel aan mekaar zonder dat u er erg
in hebt en hij schakelt moeiteloos over van free jazz naar bossanova en van klassieke
muziek naar hiphop. Het enige glijmiddel dat hij gebruikt, is zijn piano. Heerlijk flauwe
woordspelingen als “Bach was razend populair. Hij speelde in de Bachstreet Boys”
krijgt u er gratis bovenop. U hoeft geen muziekkenner te zijn om er de lol van in te zien.
Liberg is als een gezelschapsspel van Ravensburger: geschikt voor 7 tot 77 jaar.
18 - December 2014
We zijn al jaren fan van Hans Liberg. Juist daarom vertrokken
we met een bang hartje naar cultuurcentrum de Werft in Geel om
er de Kempense première van
‘Attacca’ bij te wonen. Zappend
van het ene muziekgenre naar
het andere, onmogelijke stijlen
en ritmes aan mekaar lijmend,
zet Hans Liberg al twaalf shows
lang zijn publiek op het verkeerde been en tapt hij zijn muzikale grappen al dertig jaar uit hetzelfde vaatje. Raakt het vat nooit
af? Het antwoord is neen. Liberg
is een vakman pur sang en -al wil
hij dat zelf niet gezegd hebbeneen workaholic. Dagelijks knutselt hij aan zijn grappen, werkt
hij nieuwe ideeën uit en verzint
hij manieren om zijn shows fris
en origineel te houden. Die inspanningen lonen. In ‘Attacca’
staat hij niet alléén op het podium, maar met de fantastische
muzikanten -afgestudeerd aan
het conservatorium, of wat had u
gedacht?- Remy Dielemans (bas)
en Ralph Adriaansen (drums).
Dat zorgt voor een frisse wind.
Vanzelfsprekend klinkt de muziek voller en rijker, maar ook
de plaagstoten die Liberg nu kan
uitdelen aan zijn begeleiders zijn
nieuw en hoogst onderhoudend.
Bovendien verstaat Hans Liberg
de kunst om vanaf de eerste minuut zijn publiek vast te pakken en het de komende twee uur
niet meer los te laten. Je krijgt
als toeschouwer nauwelijks de
tijd om te ademen. ‘Attacca’ is
een spervuur van muzikale kolder en komt als een wervelwind
op je af. En inderdaad: soms bekruipt je het gevoel dat je het allemaal al eens gezien en gehoord
hebt, maar dat kan de pret niet
drukken. De virtuositeit, het
vakmanschap, de ervaring en
de spitsvondigheid van de muzikanten halen het gemakkelijk
van het déjà-vugevoel dat sporadisch passeert. Verwar virtuositeit trouwens niet met elitair gedoe. Er valt genoeg te lachen in
‘Attacca’. Vertel het vooral niet
verder, maar twee keer hebben
wij ons zelfs bezondigd aan billenkletsen.
Na de voorstelling in de Werft
kunnen we Hans Liberg even interviewen. Of we het een beetje
kort kunnen houden, vraagt zijn
management beleefd, “want hij
rijdt vannacht nog naar huis en
het zal sowieso al laat zijn voor
hij in bed ligt.” Geen enkel probleem. Wij respecteren de nachtrust van een 60-jarige. Al maakt
Liberg zelf er niet zo’n punt van.
−Rijd
−
je altijd nog naar huis na een
optreden? Is een hotel niet veel handiger?
Als het enigszins kan, vermijd ik
de hotels. In Nederland en Vlaanderen boek ik zelden of nooit een
hotel. Ik woon in Hilversum.
Waar ik ook ben in de Lage Landen: twee uur rijden en ik ben
thuis. En ik hoef niet eens zelf te
rijden. Ik zit of lig achterin. We
hebben een toerbusje. Niet zo
groot als de luxueuze toerbussen
die je wel eens ziet, maar toch
ruim genoeg om er comfortabel in
te zitten. Die twee uur overbrug
ik moeiteloos. Ik zorg altijd dat ik
wat te lezen heb. Straks neem ik
hier Suiker mee. Daar krijg ik de
tijd wel mee om. Kijk, dat interview met Spinvis wil ik al zeker
lezen. (lacht)
In hotels loop ik verloren. Ik verveel me er de tyfus. Zelfs als ik
twee dagen na mekaar in dezelf-
de schouwburg optreed, blijf ik
niet in die stad. Slapen in een hotel is geen probleem, maar wat
doe je dan de dag nadien? Je kan
geen kant uit, je loopt verloren
in een stad die je niet kent en je
telt de uren af naar ’s avonds. Die
dag duurt eindeloos lang, terwijl
je je thuis nog een halve dag nuttig kunt maken.
Als ik verder van huis speel, bijvoorbeeld in Duitsland, kunnen
we niet om de hotels heen. Maar
dan nog proberen we de optredens te groeperen per regio en
telkens één hotel als uitvalsbasis te kiezen, zodat ik maar één
hotel nodig heb en toch in meerdere steden kan spelen. Ideaal
is dat zeker niet, maar op die
manier kan ik me toch nog een
klein beetje ‘thuis’ voelen in een
hotel. Al blijft het natuurlijk een
slecht surrogaat voor mijn echte
thuis.
−Hoe
−
ziet een speeldag eruit als je
thuis bent?
Ik sta op rond halfnegen. En dan
liggen de mogelijkheden open.
Meestal trek ik me een paar uur
terug in mijn atelier om er te
werken. Ik ga ook steevast een
halfuur joggen met de honden. Ik
werk in de tuin. Ik doe dingen die
andere mensen ook doen wanneer ze thuis zijn. Rond twee uur
in de namiddag rond ik af waarmee ik bezig ben. Om halfvier
pikt de toerbus me op en rond
zes uur kom ik aan in de schouwburg. Daar wordt dan meestal
nog iets gegeten voor het optreden en vindt er nog een soundcheck plaats.
−Dat
− is een erg relaxte dag. Heb je
nooit last van zenuwen?
De dag zo ontspannen mogelijk
doorbrengen, is voor mij de beste
manier om de nervositeit tegen te
gaan. Ieder doet het op zijn manier. Urbanus doet het naar verluidt net andersom. Als zijn show
om acht uur begint, komt hij om
vijf voor acht aan. (gruwelt) Ik
mag er niet aan denken!
−Hoezo?
−
Ik moet het gevoel hebben dat
ik alles onder controle heb. De
show op zich is al spannend genoeg. Het is normaal dat je een
gezonde spanning voelt vlak voor
je op moet. Da’s ook niet erg. Die
spanning ken ik en die kan ik wel
aan. Maar als ik me daarnaast
ook nog druk zou moeten maken
in een hoop praktische zaken -zoals bijvoorbeeld bang zijn of ik
wel op tijd aankom- zou ik het
niet aankunnen. Laat mij dus
maar een uur of twee voor aanvang aankomen in een schouwburg.
−Ben
− je een controlefreak?
Ik heb wel graag alles onder controle, ja. Dat geldt voor de meeste
artiesten. Voor topsporters ook,
trouwens. Kijk maar naar Nadal.
Waarom moet zijn flesje drank
per se rechts van hem staan en
niet links? Waarom moeten zijn
reserveschoenen altijd op exact
dezelfde plaats staan? Ik begrijp
dat. Hij wil dat hij zich alleen
moet concentreren op de match
en al de rest moet vanzelf gaan.
Al de rest moet routine zijn. Hij
wil geen fractie tijd of energie
verspillen aan zaken van secundair belang.
−Veel
−
mensen begrijpen die stress
niet. Als je duizend keer hebt opgetreden, moet de nervositeit intussen
toch verwaarloosbaar zijn?
Dat wordt zwaar onderschat. Er
bestaan trucjes om ermee om te
gaan, maar uiteindelijk blijft elk
optreden opnieuw een examen.
Weet je wat het rare is? De meeste mensen die niet snappen dat
je nog zenuwachtig bent voor een
optreden zijn mensen die nooit
één woord in het openbaar hebben gesproken omdat ze dat niet
durven. Voor de meesten is die
drempel al te hoog.
Van sportmensen en artiesten
wordt verlangd dat ze tienduizenden mensen urenlang entertainen. En alles moet dan nog
perfect zijn ook, want de toeschouwer heeft betaald en wil
waar voor zijn geld. Anders eigent hij zich het recht toe om je
uit te jouwen of zijn aansteker
naar je kop te gooien. Er is geen
enkele artiest die dat niet beseft of daar niet op de ene of andere manier mee bezig is en die
daar niet onder lijdt. In het ergste geval kan je er zelfs letterlijk
aan kapot gaan. De last die op de
schouders van een artiest ligt, is
simpelweg te zwaar om te kunnen dragen. Maar het moet wel,
want ‘the show must go on’. Elke
Ik bedoel maar… het is zo gemakkelijk om te zeggen: “Jij hebt
al zo vaak opgetreden, jij mag
geen last meer hebben van zenuwen.” Zo werkt het helaas niet.
Kom er zelf maar eens staan:
vooraan op het podium, alle spots
op jou, een muisstille zaal en een
publiek dat een monster kan
worden als je het geen waar voor
zijn geld geeft.
−Dit
− is je twaalfde avondvullende
programma in dertig jaar. En dan tellen we de shows die je hebt vertaald
naar het Engels en het Duits niet eens
mee. Het gaat maar door. Ben jij een
workaholic?
Ik hou niet van dat woord. Dat
klinkt negatief. Alsof het een
ziekte is. Ik noem het trouwens
altijd ‘spelen’, nooit ‘werken’.
Ik betwijfel of mijn ritme hoger
ligt dan bij andere artiesten. Ik
denk het niet. De meesten komen om de twee of drie jaar wel
met een nieuwe show. Zo abnormaal is dat niet. Maar je hebt
wel gelijk als je zegt dat het ‘altijd maar door gaat’. Ik las inder-
middagen gebruiken om die voorstelling in mekaar te knutselen.
En ze hoeft niet tot in de puntjes
klaar te zijn als de nieuwe reeks
start. Want ik begin elke tournee
met een dertig- tot veertigtal tryouts. Ook dan wordt er nog veel
aangepast en gesleuteld.
−Jouw
−
handelsmerk is het combineren en aaneenrijgen van muziekstijlen die op het eerste zicht niks met
mekaar gemeen hebben. Is die bron
onuitputtelijk?
In principe wel. Ik kan putten uit
enkele honderden jaren muziekgeschiedenis. Daar ben je nog
niet zo snel doorheen.
−Maar
−
de kennis van klassieke muziek is in het algemeen beperkt. En op
de ‘hits’ van Bach, Beethoven en Mozart kan je niet eeuwig blijven teren,
of wel?
Goed dat je de term ‘hits’ gebruikt, want die componisten waren inderdaad de popsterren van
hun tijd. Ze hadden hits, ze werden verafgood, ze leidden een losbandig leven en de bezoekers vielen flauw tijdens hun concerten.
makkelijkste manier kies om het
publiek te laten meezingen. Je
zal me zelden of nooit ‘Allemaal’
horen roepen tijdens een nummer. Ik probeer het subtieler te
doen. Daar maak ik een erezaak
van. Als ik even mag uitweiden:
het is de ziekte van de tijd om
voor de snelle, gemakkelijke oplossing te kiezen. Kijk naar de tvformats die enkel en alleen verzonnen zijn om mensen aan het
huilen te krijgen. Dat is de omgekeerde wereld. Maak gewoon
iets goeds. En als het pakkend
en ontroerend genoeg is, zullen
de kijkers vanzelf wel een krop
in de keel krijgen. Zo is het niet
mijn doel zoveel mogelijk mensen aan het zingen te krijgen. Ik
probeer gewoon origineel en verrassend te zijn, en als ik daarin
slaag, krijg ik het publiek meestal wel mee.
−En
− dan zingt de hele zaal campingliedjes. ‘Vrolijke vrienden’ van
Nonkel Bob.
Ik heb een zwak voor campingliedjes. Ik vraag het ook
“Om de twee jaar heb ik
een nieuwe show klaar. Is
dat snel? Ach, ik heb geen
groupies. Daar verlies ik
dus al geen tijd mee.”
artiest gaat dus op zoek naar
middelen om er toch mee te kunnen omgaan; om het draaglijk te
maken.
−Verboden
−
middelen?
Dat hoeft niet per se. Proberen te
vervallen in routine is zo’n middel. Relaxen en met andere dingen bezig zijn, is een andere methode. Voortdurend met jezelf
bezig zijn en op jezelf inpraten, is
ook iets wat velen doen. Anderen
grijpen ook naar drank of drugs.
Ik heb dat niet nodig en ik keur
het ook niet goed, maar ik begrijp
het wel. Succes heeft zeer nare
bijwerkingen. Keith Richards zei
ooit: “Ik heb meer mensen aan
het succes ten onder zien gaan
dan aan de drugs.” Ik denk dat
hij gelijk heeft. Het is ook van
alle tijden. Het genie Sergej Prokofjev, schrijver van ‘Peter en de
wolf’, was ook zo onzeker en zenuwachtig als de pest. Hij maakte voor zichzelf een lijstje vol zinnen met peptalk. “Ze hebben
ervoor betaald en dus willen ze je
zien. Ze eten je niet op. Je hebt
je goed voorbereid. Het is altijd
al goed gegaan; dus zal het vandaag ook goed gaan.” Dat soort
zinnen. Dat lijstje las hij opnieuw
en opnieuw, tot hij er zichzelf van
overtuigd had dat alles goed zou
komen. Dan pas ging hij het podium op.
daad zelden of nooit een pauze
in. Ik heb geen afgebakende periodes waarin ik schrijf en optreed,
zoals vele artiesten. Afwisselend
een jaar optreden en een jaar
aan een nieuwe show werken,
kan ik niet. Ik blijf optreden en
intussen verzamel ik materiaal
voor een nieuwe show. Alle goeie
vondsten en leuke ideeën bewaar
ik. Na een jaar of twee heb ik genoeg om er een nieuwe voorstelling mee te maken. Is dat snel?
Ach, ik heb geen groupies. Daar
verlies ik dus al geen tijd mee.
(lacht)
−Maar
−
een voorstelling maken is veel
meer dan een reeks goeie grappen na
mekaar vertellen. Er moet een lijn in
zitten, licht en decor moeten worden
aangepast, er moeten zowel adempauzes als hoogtepunten in zitten…
Klopt. Maar ook dat komt allemaal organisch tot stand. Ik zei
al dat ik graag veel thuis ben tijdens een tournee. Eens ik genoeg ideeën verzameld heb voor
een nieuwe show, kan ik de voor-
ATTACCA
Hans Liberg speelt ‘Attacca’ op zaterdag 6 december in schouwburg
Rex in Mol en op donderdag 19
februari in de Warande in Turnhout. Kaarten kosten 30 euro.
Over al die klassieke componisten, en zeker niet alleen over de
drie die je nu noemt, is nog heel
veel te vertellen.
Onderschat het publiek trouwens
niet. Iedereen kent veel meer van
klassieke muziek dan hij denkt.
Om bij het voorbeeld van daarnet
te blijven. Weinigen zullen weten
wat Prokofjev geschreven heeft,
maar speel ‘Peter en de wolf’ en
iedereen zingt uit volle borst
mee. Vooral Duitsers. Zij zijn nog
luidruchtiger dan Nederlanders.
Maar ze hebben ook de grootste
kennis van klassieke muziek. Ze
kennen hun helden.
−En
− de Vlamingen zijn het minst luidruchtig?
Meestal wel, ja. Een Vlaming is
een beetje gereserveerder dan
een Nederlander, onder het motto: “Wij hebben er niet zo’n behoefte aan te laten merken dat
we het begrijpen.” (lacht)
Maar de verschillen zijn klein,
hoor. Iedereen denkt van zichzelf
dat hij nogal afstandelijk is. Als
ik aankom in een schouwburg,
hoor ik overal hetzelfde: “Ons publiek geeft zich niet zo snel.” Dat
is in Geel of in Turnhout niet anders dan in Doetinchem.
−Daarnet
−
at het publiek wel uit je
hand.
Dank je. Dat is een groot compliment, omdat ik niet voor de ge-
overal: welke liedjes zingen jullie
op de camping? Dat interesseert
mij écht. Het scheelt van streek
tot streek. Hier bleek het inderdaad ‘Vrolijke vrienden’ te zijn.
−In
− je shows behandel je pop- en
rocknummers en smartlappen met
hetzelfde respect als klassieke muziek. Vind je alle muziek evenwaardig?
Ja. Daar ben ik heel consequent
in. Kijk, er zijn maar zoveel noten en zoveel akkoorden. Dat
is voor iedereen hetzelfde: voor
Beethoven, voor The Beatles en
voor Frans Bauer. Meer is er
niet; daar moet je het mee doen.
En ieder doet daar op zijn manier
wat mee. En laat je niks wijsmaken: niemand is origineel. Ook
klassieke componisten pikten
van de volksmuziek die op kermissen gespeeld werd. The Beatles en The Stones hebben ook
gejat van artiesten die zij bewonderden in hun kindertijd. Daar is
ook niks mis mee. Niet alle muziek is even goed. Dat is weer wat
anders. Maar het is niet omdat
het etiket pop of rock of smartlap erop kleeft, dat het per definitie slecht zou zijn. Helemaal niet.
Dat probeer ik ook mee te geven
in mijn shows: muziek is muziek.
Zonder onderscheid.
Tekst: Roel Sels
Suiker - 19
Wie Schrijft Die Blijft
Ivan Ollevier
Monnik, boer, spion en hoer.
Een scheve kijk op Engeland.
Van de muur van Hadrianus over
Shakespeare tot het wereldimperium van Queen Victoria: het Verenigd Koninkrijk is een land met
een rijk verleden, waarvan heel wat
feiten een vaste plek kregen in onze
geschiedenisboeken. Minstens even
interessant zijn de verborgen histories van allerlei illustere figuren die
langs de zijlijn stonden van de grote
mijlpalen. VRT-journalist én anglofiel Ivan Ollevier dook in de levens
van o.a. de minnaar van de koning,
een heks, een suffragette en een zeventiende-eeuwse travestiet en vond
een schatkamer aan gruwelijke en
ontroerende verhalen over liefde en
verraad, politieke ambitie, moed en
wellust. Het is een alternatieve geschiedenis van Engeland waarin de
auteur laat zien dat je een onderwerp soms beter langs opzij kan observeren dan frontaal.
Verschenen bij Atlas Contact/
Houtekiet - € 19,95
Bart Van Loo
Napoleon. De schaduw
van de revolutie.
Professioneel francofiel en sympathieke Kempenzoon Bart Van Loo
leerde ons al hoe de Fransen lezen,
eten, vrijen en zingen. In zijn nieuwe, lijvige boek onderzoekt hij de levenswandel van een van de meest
invloedrijke figuren uit de geschiedenis: Napoleon Bonaparte, de man die
zijn rechterhand graag in zijn vest
verstopte. Napoleon fascineert, maar
roept ook enorm veel vragen op. Hoe
kwam het dat een onbekende Corsicaan erin slaagde om de Franse
bevolking ervan te overtuigen dat
hij de man was op wie iedereen zat
te wachten? Wie was de keizer die
vechtend door Europa trok, miljoenen slachtoffers maakte en strandde
in een drassige weide nabij Waterloo? Bart Van Loo gaat op zoek naar
de mens achter de mythe. Hij vindt
antwoorden in de boeiende en uiterst woelige periode van de Franse
Revolutie, toen de oude wereld verging en alles anders werd. De schaduw van die revolutie zou altijd over
Napoleon blijven hangen. De Franse Revolutie en Napoleon: de twee
meest tot de verbeelding sprekende homerische verhalen uit de westerse geschiedenis in een bevattelijke en meeslepende vertelling. In
het rijkelijk geïllustreerde Napoleon.
De schaduw van de revolutie schetst
Bart Van Loo een weergaloos portret
van de man en zijn tijd.
Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 19,99
Yannick Dangre
Met terugwerkende kracht
Drie jaar na zijn bejubelde debuut
Meisje dat ik nog moet staat Yannick Dangre, die zich vroeger verstopte achter de initialen YM Dangre, klaar met een opvolger. In 40
gedichten beschrijft hij een oudere
man en vrouw die terugkijken op
hun leven. De tijd is een verraderlijke metgezel. We spenderen hem en
laten hem passeren en hebben niet
in de gaten welke schade hij ons berokkent, want voor we het weten
staan we aan de afgrond van het leven. Yannick Dangre laat er in zijn
nieuwe bundel alvast geen gras over
groeien. Hij stelt het collectieve onvermogen om iets te realiseren en
echt te léven aan de kaak. De weinig verhullende taal maakt Dangres
standpunt meer dan duidelijk en
toch biedt de occasionele beeldspraak een uitweg om even weg te
vluchten uit de drukte.
Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 18,95
Karl van den Broeck
De echte vader van de pil
Dat we vandaag niet allemaal 10
koters hebben rondlopen, hebben
we te danken aan een Turnhoutenaar. Nand Peeters, een diepgelovige gynaecoloog uit de binkenstad, zag begin jaren 60 dat de tot
dan toe gebruikte methode van periodieke onthouding faalde en dat
vrouwen vaak het leven lieten in het
kinderbed en na amateuristische
abortussen. Op dat moment was op
de Amerikaanse markt al een anticonceptiepil beschikbaar die door
Gregory Pincus was samengesteld,
maar deze pil was zo zwaar dat
vrouwen ze niet lang aan één stuk
konden innemen. Peeters werkte in opdracht van de Duitse firma
Shering aan een verbeterde formule, met Anovlar als resultaat. Van
den Broeck vertelt in zijn boek het
lang geheim gebleven verhaal achter deze wonderlijke uitvinding en
zijn uitvinder. Een verhaal van worstelen met morele bezwaren, wetenschappelijke innovatie en dankbare
vrouwen.
Verschenen bij De Bezige Bij Antwerpen - € 19,95
Tekst: Katrien Lodewijckx
Oog Voor Architectuur
Voor architectuurcentrum Ar-Tur
speurt Joep Gosen de Kempen af
naar architectuur en haar verhaal.
Joep (1981, Geldrop, Nederland)
is architect, stedenbouwkundige
en schrijver en studeert fotografie
aan de Academie te Hasselt.
Beste lezers,
Nog eventjes en het kindeke Jezus komt weer ter aarde. Nog
eventjes en we vieren het begin
van 2015. Helaas is dit de laatste keer dat we elkaar treffen. Dit
is mijn laatste column in uw vertrouwde krant, mijn laatste over
architectuur in de Kempen. Vele
onderwerpen passeerden dit jaar
de revue: van een fuifzaal tot een
woonzorgcampus, van een kloosterplein tot het beter organiseren
van ons wonen, van de zo actuele
discussie over duurzaamheid tot
het door mij zo verfoeide beeldkwaliteitsplan. Over één item hebben we het echter nog niet gehad:
de opdrachtgever.
In het publieke debat wordt de invloed van de opdrachtgever vaak
onderschat, maar zijn rol en positie zijn bepalend in een bouwproces. Een architect kan getalen-
20 - December 2014
teerd zijn en goede voornemens
hebben, maar als de bouwheer zijn
verantwoordelijkheid niet neemt
of kán nemen, zal er zelden een
‘kwalitatief’ gebouw uit voortkomen. Het blijkt maar al te vaak
dat laatstgenoemde niet weet wat
zijn taak is of zou moeten zijn. Hij
weet vaak niet wanneer hij goed of
slecht is als opdrachtgever. Daarom organiseerde Ar-Tur een workshop en inspiratiedag rond dit thema.
De meest inspirerende opdrachtgever op die dag was burgemeester Lieven Vantieghem. Zijn
denk-, vertel- en werkwijze zijn
fascinerend. Hij noemt zich trouwens liever CEO dan burgemeester. Die titel representeert zijns
inziens beter wat de rol van een
goede burgervader zou moeten
zijn en hoe hij die invult.
Zeven jaar geleden werd de SintAmelbergakerk van Bossuit (Avelgem) bouwvallig verklaard. Wegens achterstallig onderhoud was
het niet meer verantwoord er
diensten in te houden. De kosten
voor een volledige renovatie liepen
zo hoog op dat de gemeente eens
achter haar oren moest krabben:
“Hoeveel mensen gaan er eigenlijk nog naar de kerk? (Het bleken
er tien te zijn). Is het economisch
verantwoord het gebouw te her-
stellen?” De conclusie was snel getrokken, maar slopen was geen optie. De kerk is immers, samen met
het kasteel, een belangrijke plaats
in de dorpsgeschiedenis en een baken in het landschap. Herbestemmen tot eender welke functie was
gevoelig, vanwege de ligging op
het kerkhof.
Omwille van de ingewikkelde situatie besloot men te zoeken naar
een kunstenaar die ‘iets’ met herbestemmen van gebouwen deed.
Dat werd, na wat strubbelingen,
de Britse Ellen Harvey. Zij stripte het bouwwerk en consolideerde
de overblijfselen, waardoor een bevroren ‘ruïne’ ontstond. Een aantal typische elementen zoals de
klok en het uurwerk -een verlaten
kerk die het uur slaat, is vreemd,
maar tegelijkertijd is er in een
klein dorp geen geluid zo vertrouwd als het luiden van de kerkklokken- en het enige authentieke
gebrandschilderde raam werden
behouden. Er werd een nieuwe
vloer in terrazzo voorzien. Daarin
staat een tekening van het oude
gebinte, die ook de kerkomvang
weergeeft voor ze vernield werd in
de Eerste Wereldoorlog.
Inmiddels wordt de plaats druk
bezocht en worden er op initiatief
van onder anderen omwonenden
spontane, volkse, soms spectacu-
laire of intieme evenementen gehouden. De kerk van Bossuit is
opnieuw een belangrijke publieke
ruimte en ontmoetingsplaats geworden. Misschien nog meer dan
toen er nog gebedsdiensten gehouden werden.
“Mooi verhaal,” zult u zeggen,
“maar wat vertelt dát over een
goede opdrachtgever?” Welnu, een
goede opdrachtgever stelt zichzelf
en de opdracht continu in vraag.
Wat hebben we of wat hebben we
nodig? Wat is er mogelijk, hoeveel
kost ons dat en is dat maatschappelijk verantwoord? Wat is de betekenis van het project? Moeten
we eigenlijk wel iets doen en wat
is mijn/onze rol daarin? Wat zijn
de intrinsieke kwaliteiten van de
site? En zo verder enzovoort. Hij
volgt het proces van het begin tot
het einde nauwgezet op en weet
-niet onbelangrijk- alle actoren te
inspireren en met hen in dialoog
te gaan.
“Ja maar,” hoor ik u zeggen, “een
eigen huis bouwen is toch iets
anders?” Dat is het ook! En toch
kunt ook u goed opdracht geven.
Toon gevoel voor uw omgeving:
sociaal (uw buren), fysiek en historisch. Kijk wat er al is en wees
creatief. Stel uw eisen en wensen
in vraag en bekijk wat mogelijk
is op uw kavel, met uw budget en
in uw omgeving, evenwel zonder
uit het oog te verliezen wat de essentie van ‘goed’ wonen voor u is.
Durf buiten uw smaak of favoriete
bouwstijl te denken. Sta open voor
alles, maar blijf kritisch.
Voor publieke en semipublieke
bouwheren bestaat er een bekroning. De ‘Prijs Wivina Demeester’
eert opdrachtgevers die architectonische, stedenbouwkundige en
landschappelijke kwaliteit vooropstellen. Het zou tof zijn als er
in Vlaanderen, of toch zeker in de
Kempen, een prijs voor goed particulier opdrachtgeverschap in
het leven geroepen wordt. Niet alleen om u bewust te maken van
uw verantwoordelijkheid, maar
ook omdat ‘wij’, de kleine man,
nog steeds een groot deel van de
Vlaamse bouwprojecten initiëren.
Het ga jullie goed,
Joep Gosen
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
Vol energie door de eindejaarsperiode
met LIMITLESS
nieuw
nieuw
Vanaf nu is gezonde energie te koop!
Limitless bevat amper 2 cal per 100 ml
100 % natuurlijk
langdurige werking
goedkoper dan alle gekende energiedranken!
uw verdeelpunt: Shenti
voedingsconsulente Cindy
mail: [email protected]
VAG nv
N.V.
Steenweg op Gierle 228
2300 Turnhout
T. 014 41 58 53
www.vagnv.be
jaar- en directiewagens mercedes-benz
rechtstreeks uit duitsland
scherpe prijzen - grote stock
Een gezonde voeding en goed bewegingsschema zijn
cruciaal in het behalen van een evenwichtige levensstijl.
Ik help u in het behalen van uw doelen.
Als we eerlijk zijn: iedereen heeft wel eens last
van vermoeidheid. Limitless brengt u de oplossing!
Limitless:
Graatakker 44
2300 Turnhout
0485 16 84 56
bel en bestel!
energieopwekkend
zuiverend effect
bevordert immuniteit
verhoogt alertheid
anti-stress
goed voor lever en nieren
verhoogt hersenactiviteit
betere bloeddoorstroming
Kijk op onze site en overtuig U zelf
Carwash sinds 1972
Garage
Autoverhuur
www.vagnv.be
LOOPBAAnBeGeLeIDInG
Haal meer voldoening uit je job!
Heb je een job en zit je met vragen over je loopbaan, opleiding of werk?
Dan kan je bij ons terecht voor loopbaanadvies.
Om in aanmerking te komen moet je aan volgende voorwaarden voldoen:
• Je bent werknemer of zelfstandige.
• Je woont en werkt in Vlaanderen of het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.
• Je hebt minimum 1 jaar werkervaring.
• Het is langer dan 6 jaar geleden dat je loopbaanbegeleiding volgde.
Voldoe je aan deze voorwaarden, dan heb je recht op een loopbaantraject
van 8 uur. Je kan dit in 1 of 2 keer opnemen.
Interesse? Neem contact op met Chris Dielis op het telefoonnummer 014 41 81
01 of mail [email protected]. Neem ook eens een kijkje
op onze website www.webwerkt.be.
Suiker - 21
PRIJS
ZAAL
PLAATS
dag
uur
Over de schreefDECEMBER
Milow
25
Mezz Breda
Will and the People
17
do 4/12/14 18:00
013 Poppodium Tilburg
Kreator, Arch Enemy
do 4/12/14 20:30
013 Poppodium Tilburg
Birth Of Joy
Mezz Breda
Admiral Freebee
17,5
013 Poppodium Tilburg
Nihill, Wiegedood, Wederganger
12,5
di2/12/14 20:15
wo3/12/14 20:00
do4/12/14 20:30
za 6/12/14 20:00
Effenaar Eindhoven
32,5
12
Man From The South
10
013 Poppodium Tilburg
Supersized Freestyle Special met o.a. Darkraver vs Vince
20
Mezz Breda
Klarälven
zo 7/12/14 20:00
013 Poppodium Tilburg
Blöf
UITVERKOCHT
29,5u
wo 10/12/14 20:00
013 Poppodium Tilburg
Kensington
UITVERKOCHT
17,5u
do 11/12/14 19:30
013 Poppodium Tilburg
Parkway Drive
do11/12/14 20:00
Mezz Breda
Daryll-Ann
do11/12/14 20:15
Effenaar Eindhoven
za 6/12/14 21:00
za 6/12/14 22:00
zo7/12/14 16:30
De Kapel Eindhoven
0
30
21,5
Method Man & Redman
35
The Deaf
12
Eindhoven Metal Meeting met o.a. At The Gates, Triptykon…
45
013 Poppodium Tilburg
Metal All Stars met o.a. Zakk Wylde, James Labrie, Chuck Billy…
35
vr12/12/14 20:30
Mezz Breda
Vandenberg’s Moonkings
24
vr12/12/14 21:00
Mezz Breda
Scrappy Tapes
za13/12/14 14:30
Effenaar Eindhoven
do 11/12/14 20:30
vr12/12/14 16:30
vr 12/12/14 20:30
za 13/12/14 20:30
za 13/12/14 21:00
zo14/12/14 16:30
zo 14/12/14 20:00
zo14/12/14 20:00
013 Poppodium Tilburg
Effenaar Eindhoven
cc Zundert Zundert
Eindhoven Metal Meeting met o.a. Morbid Angel, Unleashed…
Eva De Roovere & Hannelore Bedert
0
50
Twee keer zoveel18
LEFT (afscheidsshow)
0
Mezz Breda
Winterslag
0
013 Poppodium Tilburg
Seether
21,5
Bo Saris
17,5
Café Wilhelmina Eindhoven
Effenaar Eindhoven
di 16/12/14 20:30
013 Poppodium Tilburg
Morrissey
do 18/12/14 20:00
013 Poppodium Tilburg
Blaudzun, Emil Landman
22,5
65
do18/12/14 20:15
Effenaar Eindhoven
Novastar
22,5
do18/12/14 21:00
Mezz Breda
The Fauns
0
vr19/12/14 20:00
Mezz Breda
Biggi, Mell Tierra, Tommy Walker…
9,5
vr19/12/14 20:00
Effenaar Eindhoven
King of the World
14
vr19/12/14 20:15
Effenaar Eindhoven
Jett Rebel
vr19/12/14 20:30
Mezz Breda
Fixkes
8
vr 19/12/14 21:15
013 Poppodium Tilburg
Amsterdam Klezmer Band XXL
15
za 20/12/14 20:00
cc Zundert Zundert
Prombo
za20/12/14 22:00
Effenaar Eindhoven
SAW vs Breek: Eptic, Benny Page
cc Zundert Zundert
MarieChristien
zo21/12/14 16:30
Mezz Breda
Sue The Night
zo21/12/14 16:30
Effenaar Eindhoven
Finn Andrews, Kovacs, Jacco Gardner
vr26/12/14 21:00
Effenaar Eindhoven
Liptease
vr26/12/14 22:00
Effenaar Eindhoven
Atmoz Classics
zo 21/12/14 15:00
UITVERKOCHT
14u
It’s showtime19,5
15
Het ultieme gevoel6
0
25
12,5
20
zo 27/12/14 15:00
cc Zundert Zundert
Musical: Jungle Book
za 27/12/14 21:00
013 Poppodium Tilburg
Komatsu, Candybar Planet
za27/12/14 21:00
Mezz Breda
Roel Meijvis & Tom Lash: de jaarrekening
zo28/12/14 16:30
Mezz Breda
MakeBelieve
7
zo28/12/14 20:15
Effenaar Eindhoven
Gers Pardoel
15
Amorphis - Tales From The Thousand Lakes
25
ma29/12/14 21:00
013 Poppodium Tilburg
12,5
10
11,5
Adressen en contactgegevens: – 013 Poppodium , Veemarktstraat 44 Tilburg, 0031 13 460 95 00, www.013.nl – Effenaar , Dommelstraat 2 Eindhoven, 0031 40 239 36 66, www.effenaar.nl – Muziekgebouw , Heuvel Galerie140 Eindhoven, 0031 40 24 65 107, www.muziekgebouweindhoven.nl –
Mezz , Keizerstraat 101 Breda, 0031 76 515 66 77, www.mezz.nl – Chassé Theater , Claudius Prinsenlaan 8 Breda, 0031 76 530 31 00, www.chasse.nl – cc Zundert , Molenstraat 5 Zundert, 0031 76 597 19 99, www.cczundert.nl
22 - December 2014
Morrissey
his side’, ‘The headmaster ri-
TILBURG – Begin alvast vetual’ en ‘Reel around the foun
getarisch te eten en gezond te
tain’ op de wereld los te laten.
leven, want de kans bestaat
Er zijn artiesten die daar een
dat alleen toeschouwers binheel leven over doen en er zijn
er nog tienduizend keer meer
nengelaten worden die de jong
die nooit zoveel hits bij meste twee weken geen sigaret
meer aangeraakt hebben en
kaar kunnen schrijven.
geen vlees meer gegeten hebIn 1987 stopte het verhaal van
The Smiths. Ambras in het kot.
ben. Morrissey komt naar TilJohnny Marr en Morrissey, zeg
burg
en
meneer
heeft
zo
zijn
maar de Lennon en de McCartprincipes. Vraagt dát maar
eens aan de organisatoren van
ney van de band, gingen hun eide Lokerse Feesten, die vergen weg. En net zoals de echte
Lennon en McCartney deden ze
plicht werden alle eetkramen
nog erg verdienstelijke dingen,
met vleeswaren te sluiten op
maar ze konden de unieke klashet
festivalterrein
vooraleer
de
Britse bard één noot wilde zinse van hun vroegere band niet
meer evenaren. Ze hadden megen.
Wat ‘noten op zijn zang’ bekaar nodig. Toch zit een reünie
er niet in.“I would rather eat my
treft, kent Morrissey nau
own testicles than reform The
welijks zijn gelijke, maar we
Smiths,” liet Morrissey al wevergeven hem graag dat hij te
genwoordig een kilometer of
ten. Solo scoorde Morrissey nog
zes naast zijn schoenen loopt.
wel een aantal hits, waaronder
Het plezier dat hij de wereld
‘Everyday is like Sunday’ en
ooit geschonken heeft met zijn
‘The last of the famous internaronduit fantastische muziek
tional playboys’.
verrechtvaardigt alle absurTwee maanden geleden zei
Morrissey dat hij al vier keer
de eisen die hij stelt. Het verbehandeld was voor kanker,
rechtvaardigt zelfs een toe
maar dat voorlopig zijn tourgangsprijs van 65 euro.
Morrissey was de frontman
nee noch zijn zangcapaciteiten
van
de
legendarische
band
in het gedrang komen. Dat be
The Smiths. Samen met gitawees hij ook. De concerten die
hij al afwerkte, toonden een
rist Johnny Marr schreef hij
energieke Morrissey. Met Morde soundtrack van de jaren
80. De groep bestond amper
rissey staat een man van my
vijf jaar. Meer tijd had Morthische proporties op de planrissey
niet
nodig
om
klassieken van 013 Poppodium. U
vraagt zich ongetwijfeld af of
kers als ‘This charming man’,
hij nog Smithssongs speelt.
‘Girlfriend in a coma’, ‘ShopHet antwoord is ja, maar met
lifters of the world unite’,
mondjesmaat. Normaalgespro‘Panic’, ‘Some girls are bigger than others’, ‘Ask’, ‘Bigken niet meer dan drie of vier
nummers per concert.
mouth strikes again’, ‘There
Morrissey, dinsdag 16 decemis a light that never goes out’,
‘That joke isn’t funny anymober, 20.30u, 013 Poppodium,
65 euro.
re’, ‘The boy with the thorn in
Vandenberg’s Moonkings
BREDA – Het gaat uitstekend
met Ad Vandenberg, de 60-jarige in Den Haag geboren hardrockgitarist. Na zich jaren op de
schilderkunst te hebben geconcentreerd, heeft hij de laatste
twee jaar in alle stilte aan een
nieuw album gewerkt. Dat deed
hij met een nieuwe band, ‘Vandenberg’s Moonkings’. Daarmee
keert hij terug naar de stevige
rock uit de jaren 70. “Vet en analoog: zo moest het klinken,” zei
hij zelf. Vandenberg produceerde het album zelf.
Intussen wordt ook weer volop
gespeculeerd over een terugkeer
van Ad Vandenberg naar de
band Whitesnake van zijn goeie
vriend David Coverdale. Vandenberg maakte, met tussenpozen, regelmatig deel uit van
Whitesnake. Voorlopig blijven
zijn activiteiten bij Whitesnake beperkt tot enkele onaangekondigde gastoptredens tijdens
liveconcerten. Vermoed wordt
dat hij alvast het eerstkomende jaar voorrang zal geven aan
zijn nieuwe band, Vandenberg’s
Moonkings.
Vandenberg’s Moonkings, vrijdag 12 december, 20.30u, Mezz,
24 euro.
Amsterdam Klezmer Band
TILBURG – Nog even en de Amsterdam Klezmer Band viert zijn
twintigste verjaardag. Het was
altsaxofonist Job Chajes die in
1996 de band oprichtte. De groep
doet zijn naam niet helemaal eer
aan, want klezmer is Joodse muziek. En al maakt dat zeker wel
deel uit van het repertoire, de
Amsterdam Klezmer Band zoekt
graag grenzen en kruisbestuivingen met andere genres op. De
feestmuziek uit de Balkan is een
minstens even belangrijke inspiratiebron als de klezmer. Verder
hoor je ook invloeden uit de jazz
en de ska. Blazers staan vanzelfsprekend centraal, maar percussie, een contrabas en een accordeon zorgen voor een nog voller
geluid. En dat is nog niet alles,
want de band komt naar 013
Poppodium in een XXL-versie.
Nogal wat gastmuzikanten zullen het podium betreden. Wie
dat zijn, blijft een goed bewaard
geheim. Eén tip van de sluier
wordt opgelicht: Lilian Vieira,
de Braziliaans-Nederlandse zangeres van de Latinformatie Zuco
103, zal enkele nummers meezingen.
Amsterdam Klezmer Band, vrijdag 19 december, 20.30u, 013
Poppodium. Tickets: 15 euro.
Eindhoven Metal Meeting
EINDHOVEN – Concerttempel Effenaar is in december de
thuisbasis van enkele duizenden
metalfans, die op een tweedaags
festival getrakteerd worden. 36
bands concerteren op twee podia. Vrijdag treden onder andere Attic, Primordial, Sinister,
At The Gates, Triptykon (foto)
en Asphyx op. Zaterdag zorgen
Morbid Angel, Blasphemy, Aborted, Ensiferum, Unleashed en
In Solitude voor het nodige volume. Vrijdag begint het feestje
om halfvijf, zaterdag om twintig
over drie. Kaarten voor vrijdag
kosten 45 euro, voor zaterdag 50
euro en voor een combiticket betaal je 80 euro.
Eindhoven Metal Meeting, vrijdag 12 en zaterdag 13 december,
Effenaar, 45, 50 en 80 euro.
Daryll-Ann
BREDA – De Nederlandse popgroep Daryll-Ann gooide hoge
ogen in de jaren 90. In België
bleef het succes enigszins beperkt, maar in Nederland en
Engeland was het publiek helemaal wild van Daryll-Ann. Ze
gaan op tournee met de absolute topbands uit die tijd: The Verve, The Smashing Pumpkins en
Bettie Serveert.
Maar toen in 2004 het album
‘Don’t stop’ werd uitgebracht,
was het -oh ironie- plots gedaan. Zonder dat er verder veel
verklaringen over werden gegeven, werden alle concerten afgezegd. Daryll-Ann was opgehouden te bestaan. Maar bijna tien
jaar later maakten de bandleden bekend dat ze opnieuw zouden samenkomen. Er werd een
zevendelige verzamelbox uitgebracht met alle albums die ooit
waren verschenen en daar werd
een tournee langs zalen en festivals aan gekoppeld. Die tournee loopt nu op zijn einde. Het is
nog niet helemaal duidelijk wat
de toekomstplannen van DaryllAnn zijn. En óf die er zijn. Als u
de band nog eens aan het werk
wil zien, kan u er maar beter bij
zijn in Breda.
Daryll-Ann, donderdag 11 december, 20u, Mezz, 21,50 euro.
Eva De Roovere &
Hannelore Bedert:
‘Twee keer zo veel’
ZUNDERT – In het cultuurcentrum van Zundert geven de Belgische songschrijfsters Eva De
Roovere en Hannelore Bedert
een dubbelconcert. Twee optredens voor de prijs van één.
Hannelore Bedert kennen we
van haar drie uitgebrachte cd’s,
waarop de singles ‘Boemerang’,
‘Met uw ogen toe’, ‘Altijd nooit
meer’ en ‘Zoals u’ staan.
Eva De Roovere gaat al iets langer mee. Zij bracht vijftien jaar
geleden haar debuutalbum ‘Eva’
uit en toen had ze er al een jaar
of drie opzitten als frontvrouw
van de folkrockgroep Kadril. Later zong ze ook nog bij Oblomow.
Ook onder haar eigen naam wist
Eva De Roovere zelfs internationale artiesten te overtuigen
van haar grote talent. Het leverde haar zowel op Rock Werchter als op Pukkelpop een duetje
met Snow P
atrol op. Ze
pint zich niet vast op één genre. In 2010 ging ze de countrytour op met Roland Van Campenhout, Nathalie Delcroix en
Tine Reymer. In Zundert treedt
ze dus op met haar eigen band.
Fantastis tog?
Eva De Roovere en Hannelore
Bedert, zaterdag 13 december,
20.30u, cc Zundert, 18 euro.
Suiker - 23
Frank Vander linden: “Een goed rijm zegt de
waarheid. Een slecht rijm blijft een slecht rijm.”
Voor we aan het interview beginnen in jeugdhuis Nijdrop te
Opwijk -later meer daaroverheeft Frank Vander linden zich
al drie keer geëxcuseerd. Eerst
omdat de soundcheck wat langer duurt dan gepland. Vander
linden in de microfoon, de donkere zaal in turend: “Sorry, nog
een kwartiertje en we zijn klaar,
ça va voor jullie?”. Vervolgens
omdat hij een collega-muzikant
van een plectrum moet voorzien.
“Maar ja gij, natuurlijk heb ik
altijd een paar plectrums op
zak”. En tot slot omdat we niet
24 - December 2014
meteen een rustig plekje vinden
om te praten. Maar kijk, op de
eerste verdieping staan een tafel, zes stoelen en een frigo met
bier en cola klaar voor de heren
muzikanten. Zijn collega’s begrijpen de hint wanneer wij ons
aan de tafel installeren en begeven zich discreet naar buiten
voor een rookpauze.
−Twee
−
namen vallen op in de artiestenkeuze voor jouw ‘nodigt uit’-avond
in Geel: Yumika Lecluyze en Chantal
Acda.
Omdat het vrouwen zijn?
−Neen.
−
Omdat ze jonger zijn dan de
anderen en zich in een totaal ander
genre bekwamen. Yumika Lecluyze is
klassiek violiste.
Ja, maar Yumika is ook de
vriendin van David Poltrock,
sinds enkele jaren toetsenist
bij De Mens. Een tof koppel. Zij
speelt bij het Sunsunsun String
Orchestra, een geweldig strijkorkest dat een breed genre bespeelt, van avant-gardeklassiek
tot pop. David is enorm veelzijdig. De meeste mensen zullen
hem kennen van zijn samenwerking met Hooverphonic, maar
hij verzorgde ooit in zijn eentje
het voorprogramma van Triggerfinger. Weet je wat hij toen
deed? Hij bracht heavymetalnummers op de piano. Fantastisch. Yumika en David hebben
ook al bekende nummers van De
Mens instrumentaal gecoverd,
op orgel en viool. Het zou tof zijn
mochten ze op mijn avond in De
Werft ook zoiets doen. Dan hoef
ik tenminste zelf even niet op
het podium te staan. (lacht)
Ik zie het als een soort cultureel
verantwoorde bonte avond. Voor
mij zal die avond in de Werft geslaagd zijn als alle muzikanten
zich geamuseerd hebben. Muzikaal plezier staat voorop, wat
mij betreft.
−Wat
−
mogen we concreet verwachten?
Wel, met Steven De Bruyn ga ik
zeker de blues spelen. Dat kan
moeilijk anders, want hij behoort tot de beste mondharmonicaspelers van Europa. Steven
kan enorm veel muzikale registers opentrekken en op het podium is hij een echte showman.
Maar dan wel een die het liedje
nooit uit het oog verliest, en dat
vind ik heel belangrijk. Een mu-
zikant moet ten dienste staan
van het liedje.
−Singer-songwriter
−
Chantal Acda tapt
dan weer uit een heel ander vaatje.
Chantal maakt inderdaad heel
dromerige, intimistische muziek. Ik leerde haar kennen toen
we samen bij Isbells speelden. Ik
viel als een blok voor haar fantastische stem. Eerlijk gezegd
zat ik al heel lang op een excuus
te wachten om eens met Chantal
samen te werken.
−Voor
−
deze avond nodigde jij bevriende muzikanten uit, maar zelf word je
ook regelmatig gevraagd. Onlangs zat
je nog in de Radio 1-sessies met K’s
Choice.
Ik heb niet te klagen over mijn
uitgebreide muzikale vriendenkring, maar ik draai ook al
heel lang mee in het wereldje,
hé. Misschien ligt het daar wel
aan dat ze mij voor alles en nog
wat vragen. Wanneer collegamuzikanten mij vragen om mee
te spelen, zweef ik altijd tussen ‘tiens, ze hebben mij precies graag’ en ‘ik maak al zo lang
deel uit van den decor, dat ze
niet anders kunnen dan mij vragen’. (lacht)
Ik ga lang niet op alle uitnodigingen in. Je hebt van die muzikanten die zich slecht voelen als
ze één avond niet op een podium
staan, maar zo ben ik niet.
Zakenman zoekt uitlaatklep
−Toch
−
sta je vanavond hier, in een
jeugdhuis in Opwijk. Niet meteen het
podium waarop je iemand met jouw
staat van dienst zou verwachten.
Ja, maar dit is anders. Ik speel
hier met Hound Dog Jr, een
hobbygroep van een paar vrienden die ooit op café besloten om
een Elvis-coverband op te richten. We bestaan nu zeventien
jaar en in de eerste tien jaar van
ons bestaan hebben we exact
tien keer opgetreden. Eén keer
per jaar, dus. We houden het
bewust klein; we hebben geen
website of Facebookpagina. Dit
is een groep waarmee je in cafés en jeugdhuizen moet spelen.
Groter dan de Nijdrop moet het
voor ons echt niet worden. Voor
mij is deze uitlaatklep tof omdat
ik lekker veel gitaar mag spelen
en voor één keer eens niet in het
middelpunt hoef te staan. Na
tweeëntwintig jaar spelen met
De Mens is dat een verademing.
Maar wat ik dus wilde zeggen:
ik streef er absoluut niet naar
om in zesenvijftig verschillende
bands te spelen. De muzikant
in mij wil dat wel doen, maar
je moet jezelf beschermen tegen overdaad. Bovendien hangt
er op deze manier een zweem
van exclusiviteit rond de optredens die ik wél doe, zoals mijn
avond in de Werft. Je kan daar
een vuil woord op plakken: marketing. Maar als je lang wil meedraaien in de muziekwereld kan
het geen kwaad om af en toe een
beetje strategisch te denken.
−De
− Mens heeft er net een rustpauze
van anderhalf jaar op zitten. Ook een
strategische zet?
Ja en nee. Onze boekingsagent
vond dat we ‘iets’ moesten doen
rond twintig jaar De Mens, in
2012. Blijkbaar heeft zo’n verjaardag plots iets te betekenen,
wanneer je een verjaardagsconcert aankondigt en daar het getal twintig naast zet met een
grote ster erbij. (lacht)
Soit, daar vloeide een tournee uit voort die maar bleef duren. Leuk hoor, al die concerten,
maar na dat intense toeren hebben we gezegd: nu blijven we een
tijdje van het podium weg. In
tussentijd bracht ik een solo-ep
uit, maar nu ligt de nieuwe plaat
van De Mens al klaar. In januari
2015 komt ze uit.
−Dat
−
is vroeger dan aangekondigd,
want …
(begint te grinniken)
−…
− oorspronkelijk zouden jullie pas in
de herfst van 2015 terugkeren.
Dat heb je goed opgemerkt. Die
vervroegde terugkeer hebben we
aan onze bassist Michel (Decoster, topmanager in de ICT-sector, n.v.d.r.) te danken. Hij is
voltijds zakenman, en De Mens
is zijn enige muzikale uitlaatklep. Zoals ik eerder al zei: een
muzikant doet niets liever dan
spelen. Omdat Michel dat begon
te missen, riep hij een vergadering samen met als enige agendapunt: “Mannen, het heeft nu
lang genoeg geduurd. We gaan
opnieuw spelen.”
Belgen in de Turkse Rivièra
−Jij
− hebt uitdrukkelijk voor het Nederlands gekozen als zangtaal. Onlangs
sprak ik elektromuzikant Stijn over
het feit dat er in de elektronische muziek zo weinig Nederlandstalige vocals
te horen zijn, terwijl de Nederlanders
daar wel volop mee experimenteren.
Zijn antwoord: “Wij Vlamingen zijn niet
fier op onze taal.”
Helemaal akkoord. De Vlaming
heeft een verwrongen relatie
met zijn taal. Om te beginnen
moeten wij een keuze maken
tussen dialect en standaardtaal. Ik heb destijds de keuze gemaakt om me muzikaal uit te
drukken in een soort standaardtaal, die lichtjes afwijkt van
mijn spreektaal. Waarmee ik
bedoel dat ik in een opgepoetst
Nederlands zing. Voor een Amerikaans muzikant is zoiets ondenkbaar. Die zingt gewoon zoals hij spreekt.
Ach, wij Belgen zijn ook geen
volk van meezingers, hé. Kijk
naar de Nederlanders. Die doen
niets liever dan inhaken en het
op een zingen zetten. En het opvallende is: dat gaat dan van
schlagers tot rock, want de Nederlanders hebben een heel
breed gemeenschappelijk repertoire dat zich over alle genres
uitstrekt. Zelfs de coolste kids
luisteren naar Hazes.
Hetzelfde geldt voor de Italianen en de Fransen. Die kennen
een hoop volksliederen uit het
hoofd. Ze vinden die teksten ook
belangrijk. Wij hebben die liederencultuur niet; wij halen onze
neus op voor schlagers en het
lichtere genre. En daarom duiken wij het liefst in een hoekje
weg, wanneer we op vakantie
in ons hotel aan de Turkse Rivièra ontdekken dat er nog andere Belgen in het hotel verblijven.
(lacht)
−Is
− de Nederlandstalige rock ten dode
opgeschreven?
Er gebeurt in ieder geval weinig. Indertijd had je in Vlaanderen -en het is een beetje raar
om dat over jezelf te zeggen- de
‘grote drie’: Noordkaap, Gorki en
wij. Ik stel vast dat daar weinig
nieuwe namen bijgekomen zijn.
Pas op, in de kleinkunst en zelfs
de hiphop gebeuren er veel toffe
dingen in het Nederlands. Maar
als je het vergelijkt met Nederland... De nederhop, met als pioniers De Jeugd van Tegenwoordig: daar staan ze toch een paar
stappen voor op ons, hoor. Wat
die mannen doen met taal is oneindig veel interessanter dan
wat wij ermee doen.
Gitarist Jan Van Eyken, lid van
Hound Dog Jr, maar vooral bekend als een van De Kreuners,
komt binnen in de backstage en
neemt parmantig aan onze tafel plaats. Vander linden lacht:
“Jan! Dat jij erbij komt zitten,
gaat het gesprek totaal niet beïnvloeden, hoor.” (knipoogt naar
ondergetekende)
−Net
− nu we je een persoonlijk statement wilden voorleggen. Je verklaarde ooit dat je op je vijftiende begonnen
bent als bluesgitarist, ‘om speciaal te
doen’.
Tja, op je vijftiende kun je heel
snobistisch zijn, maar tegelijkertijd ook heel conformistisch.
Je wil anders zijn. Ik was wel zo
verlegen dat ik dat anders-zijn
vooral thuis op mijn slaapkamer
beleefde. Ik luisterde naar blues
uit de jaren 30, want daar was
ik echt zeker van dat niemand
anders het kende. Ik trok naar
de bib voor platen en gitaarboeken, en na heel veel sukkelen
kon ik dat dan op de duur een
beetje naspelen. De punk was
in die periode nochtans in volle
bloei, want in ’77 was ik vijftien
men. Dan krijg ik gegarandeerd
op m’n gezicht. (lacht)
Ik wil vooral liedjes maken die
goed klinken. En ik speel graag
met klank en sfeer. Daarin
komt de blues van pas. Het genre laat je toe iets te vertellen
op een onrechtstreekse manier.
Een blueszanger zingt wel van
‘ik voel me slecht’, maar voegt
daar meteen aan toe ‘en mennen
otto is kapot’. Die auto staat dan
symbool voor het zich slecht voelen. Dat zie je ook bij moderne
songschrijvers, zoals Nick Cave.
−Is
− Nick Cave een moderne blueszanger?
Ik vind van wel. Zowel in stijlmiddelen als in zijn manier van
schrijven, waarin het rijm heel
belangrijk is. Dat geldt ook voor
andere artiesten. Leonard Cohen: die brengt zijn songs zó
goed, met het juiste gezicht, de
juiste leeftijd, stem en kostuum,
dat het lijkt alsof hij wijsheden
verkondigt die in stenen tafelen gebeiteld zijn. Dat is ook
zo, maar in se zijn het rijmpjes.
Als recensenten over De Mens
schrijven: “De teksten lijken op
kinderrijmpjes”, dan maakt mij
dat heel blij. Een goed rijm zegt
de waarheid. Een slecht rijm
Elvis proberen te spelen, heb ik
me laten vertellen. (lacht)
Van Nijlen tot Poppel
−Tijdens
−
de fotosessie van daarnet liet
je je ontvallen dat De Mens een band
heeft met de Kempen. Dat moet je ons
eens uitleggen.
Ons allereerste optreden, een
try-out eigenlijk, vond plaats in
Weelde. Sindsdien zijn we blijven terugkomen. Zo simpel is
het eigenlijk. We hadden het
daarstraks over het meezinggehalte van de Hollanders. Welnu:
zoiets krijg je met Kempenaren
-en ook met West-Vlamingen,
trouwens- moeilijk voor mekaar.
Kempenaren staan een concert lang met hun armen voor
de borst gekruist te luisteren
met een uitgestreken gezicht.
Je leest daar dus niéts van af,
hé. Tot ze achteraf komen zeggen dat ze zich echt geamuseerd
hebben. Een totale verrassing is
dat meestal.
−Hebben
−
jullie met De Mens dan ook
ooit in de legendarische Herenthoutse
rocktempel Lux gespeeld?
Jazeker. Toen we in het voorprogramma van The Scene speelden, hebben wij daar gestaan.
Maar we hebben evengoed ooit
“Als je lang wil
meedraaien in de
muziekwereld kan
het niet kwaad
om af en toe een
beetje strategisch
te denken.”
jaar. Pas toen ik een paar jaar
later begon uit te gaan, ben ik
in de ban geraakt van The Clash
en The Jam.
Jan Van Eyken: “Ja Frank, nu
ben ik weg, hoor. Die ontboezemingen werken op mijn gemoed.
Straks ga ik er nog van huilen.”
Exit Van Eyken.
Kapotte auto
−Toch
−
zit die blues nog heel erg in je
solowerk. In een nummer als ‘Suikerpot’ bijvoorbeeld.
In het gitaarspel wel, dat klopt.
Maar blues zingen in het Nederlands: dat vind ik lastig. Dan
klinken die langgerekte bluesklanken nogal snel als een reclamejingle. Ik druk mezelf wel
graag uit in het muzikale register van de blues, maar bij De
Mens moet ik er niet mee afko-
is alleen maar een slecht rijm.
Cave en Cohen zijn daar echte
meesters in.
−Over
−
goede songs gesproken: uit
goede bron vernamen wij dat jij nogal houdt van de countryzanger Glenn
Campbell, wiens nummer ‘Rhinestone
Cowboy’ nog door zangeres Claire gecoverd werd als ‘Vreemde vogels’. Toch
een tikje cheesy, naar onze smaak.
Ja, Glenn Campbell is een beetje de Frank Sinatra van de country; dat geef ik toe. Maar met Elvis heb je dat ook. Sommige van
zijn nummers zijn zo gelikt dat
het kitscherig wordt.
−Aan
− de soundcheck te horen, brengt
Hound Dog Jr dan wel de ruwere versies van Elvis-nummers.
Tja, wij zijn als muzikanten niet
goed genoeg om het zo gelikt te
brengen, vrees ik. Wij klinken
eerder als de White Stripes die
de sporthal van Balen, nochtans
een weinig sfeervolle betondoos,
in lichterlaaie gezet. Tja, om een
of andere reden heeft het altijd
geklikt tussen de Kempen en De
Mens. Vraag me niet waarom.
−Je
− kent je weg er dus wel?
O ja. Hoe heet de zogenaamde
‘poort van de Kempen’ ook weer?
Nijlen, juist! Wel, van Weelde tot Nijlen: wij hebben zowat
overal gespeeld. En we zeggen
vaak: we zijn in Weelde begonnen, dus gaan we in armoede
eindigen.
Praktische informatie
‘Frank Vander linden nodig
uit’, op zaterdag 20 december
in cc de Werft in Geel. Kaarten
kosten 20 euro.
Tekst: Floor Deckx
Foto’s: Bart Van der Moeren
Suiker - 25
In memoriam Eric Antonis (1941 – 2014)
Eric Antonis is niet meer. Suiker
brengt een eerbetoon op de
manier die hem het beste past.
Zonder de woorden ‘icoon’,
‘kunstpaus’ of ‘trendsetter’
te gebruiken en zonder
de ellenlange lijst van zijn
verdiensten en realisaties op
te sommen. Want stel dat hij
hierboven meeleest: hij zou het
ons nooit vergeven.
Wel laten we enkele mensen die
hem van dichtbij meegemaakt
hebben herinneringen ophalen:
wie ze ook zijn en van waar ze
hem ook gekend hebben. Als
telefoniste of als politicus. In de
geest van Eric Antonis vermelden
we zelfs hun functie of titel niet.
Want als één gegeven vaak
terugkomt in de reacties, is dat
Eric Antonis dat onderscheid
ook nooit maakte. Voor hem was
iedereen even belangrijk
Heftige discussies
Wat zal ik de heftige discussies
met Eric missen! We begonnen
vaak vriendelijk aftastend, maar
als we het ergens niet over eens
waren, dan barstte er een verbaal
vuurwerk los. Dan ging het volume van onze stemmen de hoogte
in en de mensen in onze omgeving
keken verschrikt toe. Het gebeurde soms dat we de dag daarna,
eerst via mail, voorzichtig weer
toenadering zochten. Maar telkens opnieuw bleek in de contramine een gedeelde passie voor de
kunsten. Ik had bij Eric nooit het
gevoel dat ik met een politicus of
een beleidsmaker te maken had.
Uit zijn handelen bleek steeds
een enorm respect voor de autonomie van de kunstenaar. Zijn
passie voor wat er leefde in de
kunstwereld vormde zijn inspiratie. Hij kon oprecht genieten of
ontroerd zijn door de dingen die
hij zag. Bij onze laatste ontmoeting, enkele weken geleden, vertelde hij nog hoe hij genoten had
van het acteerspel van Gilda De
Bal in de voorstelling ‘Augustus,
ergens op de vlakte’. Maar hij was
ook kritisch en streng in zijn oordeel, maar nooit veroordelend. En
in zijn kritische blik was daar ook
steeds een enorme betrokkenheid.
Ignace Cornelissen
Hij schonk de Warande
een hart en een ziel
Ik heb me de jongste jaren beziggehouden met het archief van de
Warande, dat hoog in de toneeltoren zit. Ik werd daarbij geholpen door een paar collega’s en door
vrijwilligers.
Twee keer kreeg ik bezoek van
Eric. De eerste keer konden Chris
Heyns en ikzelf hem mee naar boven nemen. We hadden al enorm
veel foto’s verzameld en geklasseerd, maar er bleef een volledige
doos over met foto’s zonder enige
vermelding. 9 keer op 10 kon Eric
de foto thuisbrengen en kon hij
zeggen wie de acteur was, welk
stuk het was en welk gezelschap
het speelde.
De tweede keer dat Eric terugkwam in het archief, n.a.v. de
40ste verjaardag van de Warande, was hij bijna tot tranen toe bewogen bij het zien van het archief
dat stilaan klaar aan het geraken
was. Hij was er heel blij mee én
verrast toen ik hem zijn persoonlijke agenda van het stichtingsjaar
1972 in handen gaf.
Tussen de boeken die netjes bijeenstonden, vond hij werken die
belangrijk geweest waren voor het
verspreiden van de idee ‘cultuurcentra’. “Zorg daar goed voor,” zei
hij, “want dat is belangrijk!”
Opmerkelijk is dat er in het archief zelfs een doos is met “dankbrieven” aan Eric Antonis. En we
vinden hem ook vaak terug in andere archiefstukken, bijvoorbeeld
als acteur in de revues die in de
Warande gespeeld werden.
Uit alles wat ik van hem gelezen
en gehoord heb, leid ik af dat hij
de man was die de Warande een
hart en een ziel schonk. Hij wist
niet alleen zijn medewerkers,
maar ook jonge kunstenaars te
overtuigen van hun kunnen. Daar
26 - December 2014
kende hij maar één basisregel
voor: hard werken. Als je de beginjaren van de Warande bestudeert,
blijkt dat er inderdaad enorm
hard gewerkt is. Soms moest er
erg geïmproviseerd worden, zoals
bij de asbestramp in ‘84. De ganse
Jules Verne-productie dreigde weg
te vallen, maar Eric wist het in de
kortste keren op te lossen.
Door zijn heengaan is de Warande voor een stuk zijn ziel verloren.
Hopelijk blijven zijn erfgenamen
in de Warande, en ook daarbuiten,
ervoor zorgen dat zijn erfenis integraal wordt doorgegeven aan de
toekomstige generaties.
Raymond Hoste
Verder betogen in de
kelders van de Warande
De jaren zeventig waren een rumoerige periode. In die tijd vonden veel grote betogingen plaats,
ook in de straten van Turnhout.
Scholieren kwamen er massaal op
straat tegen plannen om de legertijd te verlengen of ‘tegen de 10.000
frank’’: het verhogen van het inschrijvingsgeld aan de universiteit. Eric was vaak op die manifestaties aanwezig. Nadien waren we
op zoek naar een onderkomen waar
we die jongeren konden verzamelen; een rustige plek waar we hen
konden toespreken om de gemoederen wat te bedaren. Eric stelde dan
spontaan de kelders van de Warande ter beschikking. Hij gaf dus onderdak aan manifestaties en daar
kwam hij ook openlijk voor uit. Het
paste in zijn open geest. Eric had
geen enge opvatting over cultuur.
Cultuur was vormgeven aan de samenleving. En daar hoorden wat
hem betrof ook betogingen bij, ook
al was hij het niet met alles eens.
Eric had ook voldoende tactisch inzicht om te weten hoe ver hij hierin
kon gaan. Maar hij ging altijd een
stapje verder. Als ik Eric in één zin
moet typeren? “Een grote mijnheer
die een kleine stad wat groter heeft
gemaakt.”
Jos Geysels
Lang gesprek na balletvoorstelling van Jan Fabre
In de periode dat Eric coördinator was van ‘Antwerpen 93’ en later cultuurschepen, en ik bestendig afgevaardigde voor cultuur,
kwamen we elkaar heel regelmatig tegen tijdens voorstellingen
in de stad. De organistoren gaven ons vaak plaatsen naast elkaar. Dat gaf ons de gelegenheid
om te praten over allerhande onderwerpen. Een van die avonden
herinner ik me nog zeer levendig. Het was na een voorstelling
op ’t Eilandje van het Ballet van
Vlaanderen: het Zwanenmeer van
Tsjaikovski, geregisseerd door Jan
Fabre. Fabre had zijn danseressen zo‘n zwaar schoeisel aangemeten dat ze er dagen later gegarandeerd nog last van ondervonden.
Achteraf hebben we samen met
onze beide partners nog uren met
elkaar gepraat over alle mogelijke onderwerpen: over de voorstelling zelf, de politiek in Antwerpen,
de collega’s... Ik vergeet die avond
nooit. Op dergelijke avonden, van
mens tot mens, heb ik hem zeer
erg weten te appreciëren Eric was
een man met een zeer grote culturele finesse. Hij was ook zeer
mild naar anderen toe. Ik heb hem
nooit iets tot op het bot horen afbreken. Hij schepte ook nooit op
over zijn eigen realisaties. Ik herinner me ook nog dat we toen heel
prettig gepraat hebben over Westerlo. Zijn toenmalige partner was
afkomstig van het dorp en we hadden veel gemeenschappelijke kennissen. Op die manier hebben we
elkaar leren vertrouwen en zijn
sommige zaken veel sneller kunnen groeien. Ik denk bijvoorbeeld
aan de grote Antwerpse cultuurmarkt op het einde van augustus.
Dat initiatief was een samenwerking tussen de stad en de provincie. We hebben meer gepraat tijdens dergelijke avonden dan op de
vele officiële vergaderingen die we
samen moesten bijwonen.
Ludo Helsen
De hardste werker
van ons allemaal
Ik heb een jaar of twintig in de
Warande gewerkt, waaronder de
beginperiode en dus het ‘tijdperk
Antonis’. Eric was een bezieler.
Hij kon als geen ander een team
smeden en begeesteren. Hij was
enorm veeleisend voor zijn personeel, en dat werd door iedereen aanvaard. Want niet alleen
was hij een autoriteit die door zijn
grote kennis van zaken automatisch respect afdwong. Hij was bovendien zélf de hardste werker in
de Warande. Hoeveel uren je ook
stond te werken, je wist altijd dat
er één man was die nóg meer uren
klopte: Eric Antonis. Voor zo iemand ga je door het vuur. Omgekeerd gold trouwens hetzelfde: hij
ging ook voor ons door het vuur.
Hij zag het cultuurhuis als een
machine waarvan elk onderdeeltje even belangrijk was. Hij had
evenveel respect en ontzag voor
de poetsvrouw en de techniekers
als voor de bewakers en de administratie. Een fantastische man,
en dat is hij altijd gebleven. Een
jaar of vijf geleden zag ik hem in
Leuven. Hij zei me dat hij met
zijn kleinkinderen gaan kamperen
was en op avontuur was getrokken. Hij moet toen al zachtjesaan
naar de 70 gegaan zijn. Toen hij
het vertelde, dacht ik nog: “Eric,
jij bent in al die tijd nog geen haar
veranderd”.
René Mortiers
Tranen op zijn wangen,
zijn onmacht verbijtend
Over de verdiensten van Eric op
het culturele vlak is al veel gezegd
en geschreven. Terecht. Overal
waar hij zijn schouders onderzette, bloeide iets moois. Hij had een
neus voor kwaliteit, maar ook een
neus om de juiste structuren te creëren, de juiste sfeer te scheppen,
de juiste pointe te vinden, de juiste mensen aan te trekken die nodig zijn om kwaliteit te laten gedijen. Op die wijze liet hij telkens
een stempel na die vaak onuitwisbaar was. Zo’n veelzijdigheid is
weinigen gegeven. Maar ook over
de ‘mens’ Eric valt veel te vertellen. Eén dramatisch ogenblik in
de geschiedenis van de Warande
bijvoorbeeld zal ik nooit vergeten.
Het was een dag als alle andere,
midden de jaren tachtig. De raad
van bestuur had beslist een grootscheeps participatieonderzoek te
houden bij de bevolking van Turnhout. Men wilde de mening van de
doorsnee-Turnhoutenaar kennen
over de werking van het cultuurhuis. Daartoe moesten mondelinge enquêtes gehouden worden over
heel Turnhout. Een hele ploeg jonge mensen werd daarvoor ingezet,
ook die bewuste dag. Plots kwam
het bericht binnen van een zwaar
accident met de Warandewagen.
Het leven van een van onze medewerkers hing aan een zijden draadje. Die bruisende Warande viel
plotsklaps stil. Ik zie Eric nog in
de personeelsgang staan, het hoofd
naar beneden, met tranen op de
wangen, zijn onmacht verbijtend...
Cultuur kon hem toen gestolen
worden; er waren belangrijker dingen op dat moment. Hij smeedde
de daaropvolgende uren en dagen
een ongeziene solidariteit onder
het personeel alsof het één grote familie betrof. Het typeerde hem ten
voeten uit... als een warme directeur van een huis waarin een ‘cultuur des mensen’ te allen tijde op
de eerste plaats moest komen.
Staf Lauwerysen
Kaartavonden: vloeken,
schreeuwen, schelden …
Jarenlang stapte ik haast elke
vrijdagmiddag naar de balie van
de Warande, en vroeg de bediende
of hij Eric wilde bellen dat het tijd
was om te ‘epibreren’. Als er geen
belet was, spoedde hij zich naar
beneden en wat later overschouwden wij bij een stevige pint in de
cafetaria de gebeurtenissen van
de voorbije week en de toestand
van de wereld in het algemeen.
Daarna verbeterden we diezelfde
wereld op bierviltjes, voor de zoveelste keer. Voor hem betekende het de eerste fase van het uitbollen na een drukke werkweek.
Een paar uur later betraden dan
twee heren en een dame het pand
en namen plaats aan een vrije tafel. Daar spoedde Eric zich meteen
naartoe, want thans zou de tweede fase aanbreken: de kaartavond!
In geen tijd concentreerde hij zich
zo sterk op het spel dat hij plaats,
De ‘typische’ Eric Antonis in zijn Warandeperiode, zoals velen hem gekend hebben:
vurig argumenterend, discussiërend en debatterend. (Foto’s de Warande, fotograaf niet gekend)
tijd en functie vergat. Er bestond
alleen nog die kaarttafel voor
hem, waaraan geschreeuwd en gevloekt werd, verwijten en scheldwoorden heen en weer vlogen, en
waarop zo krachtig werd gebonkt
dat ze om het halfjaar discreet
door het personeel werd vervangen door een solider exemplaar.
Soms kwam een bejaard echtpaar
binnen, maar schoof ontzet weer
naar buiten, alsof het meende in
een bouwvakkerskroeg terecht te
zijn gekomen. Soms werd het na
zo’n uitbarsting doodstil, alsof nu
weldra een van de kaarters zijn
pistool zou trekken. Deze zich bijna wekelijks herhalende Dr. Jeckyll en Mr. Hide-transformatie
waaraan Eric ten prooi viel, had
ik voor geen geld willen missen. Ze
was de zichtbaar geworden passie waarmee hij de Warande groot
had gemaakt. Nee, daar zat warempel geen braaf cultuurambtenaartje te kaarten...! Daar zat iemand werelddelen te verschuiven!
Walter van den Broeck
Een klein Antoniske
Toen ik pas van school kwam, begon ik te werken op IOK in Geel,
waar o.a. ook (wijlen) senator Joris Verhaegen enkele dagen per
week kwam. Ik had allerlei werkzaamheden, waaronder het bedienen van de telefooncentrale.
Eric belde vaak met de senator,
telkens via de telefooncentrale
omdat er toen nog geen gsm’s bestonden. Hij had zulke specifieke,
warme stem dat ik hem herkende
uit de duizenden, zelfs als hij zijn
naam niet vernoemde.
Op een keer belde hij weer voor de
senator en omdat ik trots was dat
ik zijn stem kende, was ik iets te
voorbarig. Toen hij vroeg om senator Verhaegen te spreken, zei ik
hem: “Een klein Antoniske” i.p.v.
“een klein ogenblikje”
Ik verstijfde omwille van die stommiteit, maar hij gierde het uit:
“Als ik je daarmee kan helpen,
graag.”
Dat is iets dat me altijd bij zal blijven.
Christine Bols
Vriendelijk en genereus
Ik weet niet hoe oud ik precies was,
maar de eerste keer dat ik Eric Antonis ontmoette, was toen ik een
tekenwedstrijd won in de Warande. Ik was met mijn moeder naar
de Warande gegaan, waar er een
feest was. Misschien was dat wel
het 10-jarig bestaan van de Warande. Dan moet ik negen geweest zijn.
We kregen een plekje op de asfaltoprit, waar we met krijt een teke-
ning mochten maken. En ik kreeg
dus de eerste prijs in mijn leeftijdscategorie. Ik herinner mij nog dat
de man die de prijs gaf een baard
had en dat hij erg vriendelijk was.
Later hoorde ik van mijn moeder
dat het Eric Antonis was. Ik heb
hem pas teruggezien toen hij in
de jury zat voor mijn sollicitatiegesprek bij de Warande. Ook toen
was hij erg vriendelijk. Toen ik eenmaal aan de slag ging, kwam hij regelmatig naar de tentoonstellingen
kijken en af en toe stuurde hij een
bemoedigende mail. Eric was vooral erg genereus. Het ging niet om
hem, maar om het geheel.
Annelies Nagels
Wat een warme vent
Van 1983 tot en met 2003 heb ik
eerst met Jan Smet en later met
Ad Hendrickx De Stripgidsdagen in Turnhout georganiseerd.
Vooral in de Warande, onze Warande, maar vooral zijn Warande. Ondertussen loop ik ook al
36 jaar in Turnhout en de wereld rond als journalist. Ik ben
dus ongelooflijk veel boeiende en
wereldbekende mensen tegengekomen. Het klinkt vast hautain,
maar ik ben niet gemakkelijk onder de indruk. Dat is iets wat je
blijkbaar leert in mijn vak. Maar
toch. Mensen zien doodschieten
in Kiev, mensen zien sterven van
de honger in Somalië, kogels horen fluiten in Libië, bommen voelen daveren in Gaza Stad, praten
met melaatsen in Molokaï, met
overlevenden van aardbevingen
in Algerije en Iran … het doet allemaal zeer, maar het is veraf,
ook al sta je er middenin.
Heel af en toe loop je mensen tegen het lijf die je nooit meer vergeet. Eric Antonis was zo iemand.
“You have only one chance to
make a first impression”. Hij had
dat zonder dat hij daarover moest
nadenken. Als we elkaar tegen
het lijf liepen, ging het altijd eerst
over zijn werk en mijn werk, maar
dat was maar een aanloopje naar
wederzijdse belangstelling voor
ons echte doen en denken en de
gezondheid van hersenen en ledematen. Het waren altijd ongelooflijk warme gesprekken. We pakten mekaar ook altijd stevig beet:
geen flauw handje, nee, dat vonden we niet genoeg.
Een van de laatste keren dat we elkaar echt spraken, was bij de opening van een tentoonstelling in
Creative Factory in Turnhout. Typisch voor hem dat hij ook daar zijn
kop liet zien, in de wildernis van
nieuw kunsttalent. De plek waar
het tegenwoordig gebeurt. We heb-
ben toen lang gepraat over mijn
overleden broer Omer, die hij ook
wel kende. Dat deed deugd, want
het is niet gemakkelijk om mensen
met immens verdriet aan te spreken. Hij deed het, heel gewoon, zoals hij alles gewoon kon doen. En
daarom was hij zo bijzonder.
Op de derde Nacht van de Lezer, op 11 december 2012 in Brasschaat, heb ik hem voor het laatst
echt gesproken. Hij was na een
longziekte weer aan de beterhand
en hij vertelde dat hij helemaal
niet bang was voor de dood, want
hij had wel voor drie geleefd. We
mijmerden over het leven. Ik zei
dat hij fantastische dingen had
gedaan in zijn leven en dat we
daar met zijn allen dankbaar voor
moesten zijn. Hij glimlachte stil
en we keken wat voor ons uit. Allebei met natte ogen.
Patrick Van Gompel
“Ga toch binnen
zitten, mannen”
Eric is belangrijk geweest voor Teater 42 en voor mijzelf als acteur.
Zeker in de beginperiode. Hij heeft
de groep steeds gesteund en gevolgd. Hij heeft ervoor gezorgd dat
zoveel mensen in de groep uiteindelijk acteur zijn geworden. We
kwamen door hem in contact met
diverse vormen van cultuur. Hij
had de gave om het meest moderne, avant-garde af te wisselen
met het meest volkse. Daardoor
kreeg je een brede kijk op cultuur
en keek je nergens op neer en nergens van op. Je leerde alle vormen van cultuur waarderen. Eric
was zijn tijd ver vooruit. Er waren nauwelijks regels en zijn deur
stond altijd open; iedereen was altijd welkom. ‘De Warande’ was letterlijk je tweede thuis.
Wanneer we weer eens gratis achter het glas van ‘de Warande’ naar
een voorstelling stonden te kijken,
zei hij: “Ga toch binnen zitten,
mannen”.
Eric zou ook nooit iemand voorbijlopen of iemand bewust overslaan. Iedereen was gelijk. Stelde
je een vraag, dan kreeg je een antwoord. Hij was altijd oprecht geïnteresseerd. Hij was trots dat zoveel mensen van Teater 42 waren
doorgestroomd naar het culturele
beroepsleven.
Hij was toonaangevend, een gids
voor velen. Het is hier in Turnhout nooit meer geweest als ‘onder
Eric Antonis’. De culturele wereld
zal hem missen!
Rudy Meuws
Wij rijden voor u
Als directeur-huisbewaarder van
de Warande kreeg ik in de periode van zijn overlijden al heel wat
vragen om de genen van Eric zijn
nalatenschap mee te helpen analyseren. We hebben Eric dan ook
zien evolueren van de superdynamische doener naar een lucide
wijze raadgever en bruggenbouwer. In antropologische begrippen
valt dan ook wel eens het begrip
‘stamhoofd’ met alle wilde connotaties die heraan vasthangen. Het
belang van dergelijke iconen voor
de brede socio-culturele sector kan
nauwelijks onderschat worden. In
tijden waarbij elke mening onmiddellijk opgevolgd wordt door een
andere mening is er immers meer
dan ooit nood aan brede blikken,
historisch onderbouwde perspectieven en lucide analytische geesten. Erics heftig en wild-intrigrerend pionierswerk zoog in de vele
beschouwingen alle aandacht naar
zich toe. Daarbij dreigen zijn verdiensten als wijze en immer intelligente sectorwatcher wat ‘ondergesneeuwd te geraken’ (… oh, wat
hield hij van die uitdrukking). Zo
had ik zo graag Erics gefundeerde reactie nog willen lezen op alle
discussiefora die de laatste weken
over de cultuursector zijn verschenen. Hij beheerste immers als geen
ander de kunst van de analyse en
de synthese.
Hoe complex en doorwrocht zijn levensloop ook was, zo simpel en duidelijk kon hij ook zijn boodschappen verpakken. Een anekdote van
rozen en doornen: nadat hij het
Turnhoutse college had overtuigd
om ook voor de Warande een lichte bestelwagen te kopen, wou hij
deze investering maximaal benutten om zijn grondvisie over de Warande mee te laten uitdragen. In
grote, groene letters verscheen op
de achterdeuren de slogan “wij rijden voor u”. Hoe nobel (en dienstbaar) deze boodschap ook bedoeld
was, in de praktijk draaide het wel
eens helemaal anders uit. Het wagentje had immers een erg zwakke motor en de automobilisten die
er dan achter kwamen te hangen,
gaven gegarandeerd een andere interpretatie aan deze boodschap.
Eric opereerde dikwijls op het
scherpst van de snede (paddenstoelen op de Warande, Jules Verne, het verticaal vuurwerk als grote publieksopener van Antwerpen
93…). Dit soort uitdagingen maakte hem echter ook heel kwetsbaar
en daarom juist ook zo geloofwaardig.
Niets is immers zo sterk als het
kwetsbare.
Merci, Eric!
Staf Pelckmans
Suiker - 27
STIJN
JANSSEN
Rampen–
ambtenaar
Tot veertien dagen geleden hadden we er nog geen weet van,
maar ons dorp heeft warempel
een rampenambtenaar in dienst.
U en wij kunnen daar lacherig
om doen, maar dat horen u en
wij niet te doen. Ons dorp wordt
namelijk voortdurend door rampen geplaagd, of beter: door bijna-rampen belaagd. Als we alleen
al de week die achter ons ligt in
ogenschouw nemen, zijn er ons
drie rampzaligheden overkomen
of toch bijna te beurt gevallen.
Van ‘ramp nummer 1’ werden
we maandag in kennis gesteld
door middel van een smal strookje papier dat uit onze brievenbus
kwam gedwarreld en waarop te
lezen viel: “Er is bij mij een raskippetje ‘Aurucana’ ontsnapt en
achternagezeten door 2 poezen.
Geeft u mij een seintje als u het
ziet? Het is middelmatig groot,
heeft lichtbruine veertjes en 2
grappige pluimpjes op het hoofd
(het lijken wel horentjes). Het is
heel schichtig.” De noodkreet was
afkomstig van een buurvrouw.
Dat konden we besluiten uit het
adres dat werd vermeld en waar
we het diertje -als we het zouden
aantreffen in onze tuin- konden
afleveren. Tot op heden heeft zich
nog geen verdwaalde kip gemeld.
Wordt het geen tijd dat de rampenambtenaar wordt ingeschakeld?
Ramp nummer 2 voltrok zich amper twee dagen later, ook in onze
onmiddellijke omgeving en wel
tijdens onze dagelijkse tocht naar
het grootwarenhuis. Plots werd
ons de weg versperd door een
politieagente die ons aanmaande onmiddellijk rechtsomkeer
te maken. Er was voor niemand
een doorkomen aan. Naar de reden hadden we het raden tot we
terug thuiskwamen en het radionieuws beluisterden. De woordvoerder van de Spoorwegen meldde aan de ganse bevolking dat al
het spoorverkeer naar ons dorp
was stilgelegd wegens bomalarm
in het station. Een dag later lazen we in de krant dat een onverzorgd uitziende man een sporttas
had achtergelaten in de bagageruimte en daarbij een beledigend gebaar had gemaakt naar
een loketbediende. De plaatselijke korpsoverste had geconcludeerd dat de sporttas weleens een
bom kon bevatten en had daarop de omgeving van het station
hermetisch laten afsluiten tot de
ontmijners hun werk hadden gedaan. Uit de bijhorende foto bleek
dat de sporttas een T-shirt en een
bus deo bevatte. Nergens evenwel
was er sprake van een interventie van een rampenambtenaar.
Vreemd toch?
28 - December 2014
Ramp nummer 3 -of beter de
aankondiging van een mogelijke ramp- viel ons te beurt toen
we, wederom nietsvermoedend,
twee dagen later de inkomhal
van het ziekenhuis betraden. Ook
die nutsinstelling bevindt zich,
net als het station, op nog geen
honderd meter van onze woonst.
Bij het betreden van het hospitaal was het ons niet opgevallen,
maar toen we ons bij de wachtrij voor het loket voegden, merkten we een bordje op waarop een
dringende mededeling stond. Wegens ebolagevaar werden reizigers die recent drie welbepaalde
Afrikaanse landen hadden bezocht en tekenen van koorts vertoonden beleefd verzocht de ingang van de spoedgevallendienst
te nemen. Op die manier konden
ze het best geholpen worden. Of
in dit geval ook niet het best onmiddellijk de rampenambtenaar
moest ingeschakeld worden om
de omgeving in quarantaine te
zetten, werd nergens vermeld.
Moeilijk te begrijpen, niet?
We kunnen dus uit ervaring spreken. Het lachen vergaat u als er
zich op amper zeven dagen tijd
drie mogelijke rampen kunnen
voordoen op wandelafstand van
uw woonst. Daarom stelt het ons
gerust te weten dat in ons dorp
zich een ambtenaar van 8.30 tot
16.30u bekommert over -zo lezen we in het takenpakket- “hoe
de maximale hulpbehoefte in geval van een noodsituatie zich verhoudt tot de bestaande operationele kwaliteit en capaciteit op
het gebied van rampenbestrijding”. Alvast op onze capaciteit
als informatieverstrekker kan
hij nu al rekenen. Beste rampenambtenaar: in het geval van
ramp 1 gaat het niet over een kip
die naar de naam Aurunca luistert. Aurunca is gewoon het ras
van het kieken. In het geval van
ramp 2 weten we uit ervaring
dat het eerder uitzonderlijk is
dat een loketbediende het lijdend
onderwerp is van een onbetamelijk gebaar van een reiziger. In
de meeste gevallen zijn de rollen
omgekeerd. En in het geval van
ramp 3 zijn we bereid onze thermometer ten dienste te stellen
van eenieder, en in het bijzonder
van onze zwarte medemens, die
onze woning passeert.
(Ooit had een bergdorp in Sicilië
vijf parkeerwachters in dienst.
Het dorpsbestuur had ze aangeworven met Europese subsidies.
Toen een ambtenaar uit Brussel
op inspectie kwam, telde hij welgeteld drie autobezitters in het
dorp.)
KORT
De macht van de media
KEMPEN – Vormingplus Kempen en ’t Pact, de verzameling
van vijf Kempense cultuurcentra, organiseren de komende
maanden een waaier van activiteiten met als thema ‘de macht
van de media’. Vijf spraakmakende debatten staan op stapel.
Verspreiding van informatie is
noodzakelijk.anten naar hun
zin maken.Wanneer zij in elkaar stuikt, vrezen de meisjes
het ergste. Ze zijn bang om hun
job en hun inkomen te verliezen.
Koortsachtig zoeken ze naar een
oplossing.
‘The Rose Garden’ is een stuk
van Anton Klee dat door Tintel Toneel in Het Gevolg (Otterstraat in Turnhout) wordt gespeeld op 14, 15, 16 (15u), 21 en
22 november. Telkens om 20u,
tenzij anders aangegeven.
Deze maand in Het Gevolg
TURNHOUT – Het Gevolg, theaterwerkplaats voor kinder- en
jeugdtheater, bolt nauwelijks
uit in december. Drie voorstellingen staan op het programma.
Op 4 december wordt ‘De barbaren’ gespeeld in ’t Heilaar in
Beerse. ‘Straks is nu gedaan’,
een boeiende voorstelling over
wat het begrip tijd betekent voor
een kleuter, is te zien op 7, 10 en
21 december in Het Gevolg en
voor ‘Kleine Koning December’,
over het kind dat in elk van ons
schuilt, moet je op woensdagnamiddag naar het theater in de
Otterstraat trekken.
Eutonie
GEEL, VOSSELAAR, TURNHOUT – Spanningen binnen in
het lichaam: het bestaat. Zelfs
onze taal bewijst dat. Begrippen en uitdrukkingen als ‘losbol’, ‘het been stijf houden’, ‘iets
op je maag of je lever hebben liggen’, ‘doorbijten’… ze zijn niet
zomaar verzonnen; ze komen ergens vandaan. Een spanningstoestand in het lichaam kan
houdings- en bewegingspatronen veroorzaken die op den duur
nefaste gevolgen kunnen hebben. Die patronen of gewoontes
kan je ombuigen. Eutonie helpt
daarbij en leert je op een duurzame manier omgaan met je eigen lichaam.
Op 19 december kan je in Geel
(Larum) kennismaken met Eutonie. In het voorjaar worden er
in Geel, Turnhout en Vosselaar
basiscursussen eutonie gegeven.
Alle info op www.eutonie.be en
www.eutonieschool.org.
Artist Embassy
gaat van start
TURNHOUT – Rouben Vansteenkiste lanceert in Turnhout
een gloednieuw concept dat kunstenaars en horeca en bedrijven
met mekaar in contact brengt,
en dat bovendien een winstsituatie oplevert voor de drie partijen. Het concept heet Artist Embassy (www.artist-embassy.com)
Galeriehouder Rouben Vansteenkiste stelde in Hotel Ter
Driezen Artist Embassy voor.
“Het idee is simpel. Ik zoek bedrijven op die geïnteresseerd
zijn in kunst en die in feite een
tentoonstelling op maat willen laten maken voor hun bedrijf, met kunstwerken die speciaal voor het bedrijf ontworpen
zijn en die een link hebben met
de bedrijfsproducten. Ik ben de
tussenpersoon. Ik zoek dus ook
de kunstenaars die de opdracht
willen aannemen. Als galeriehouder heb ik veel contacten in
de kunstwereld. Ik werk ook bij
voorkeur met een vaste uitvalsbasis. Bij voorkeur een restaurant of hotel. In de regio Kempen zal dat Hotel Ter Driezen
zijn.”
“Ik geloof sterk in die symbiose tussen bedrijfswereld, kunstenaar en hotel. Het is duidelijk dat er voor iedereen winst
in zit. Bedrijfsleiders kunnen
hun bedrijf en hun producten op
een originele en artistieke manier voorstellen, het hotel of restaurant fungeert als ontvangstruimte en kan bijvoorbeeld de
opening en/of finissage organiseren, en de kunstenaar krijgt
een mooie opdracht en natuurlijk een flink percentage van de
verkoop.”
Op dit ogenblik kan je in Hotel Ter Driezen de eerste verwezenlijking van Artist Embassy bekijken. In opdracht van
Cartamundi maakte een aantal kunstenaars, onder wie Jan
Leenknegt en Christophe Bautil,
werken met als thema de speelkaart’.
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
Kapot?
Bij GSM-Doctor kun je altijd terecht voor reparatie
en onderhoud van je smartphone, tablet of laptop.
Direct klaar en zonder afspraak.
Grote markt 5 • 2300 Turnhout • E: [email protected] • T: 014 730 968
Repair Arena
www.gsm-doctor.be
Water in Hidrodoe.
Beleef het
met al je zintuigen!
Het
schermpje
van je telefoon kapot? Je toestel in het water
Repair
Arena
laten vallen? Of een oplader die niet meer naar behoren werkt?
Koop
dan niet direct een nieuw toestel, maar neem contact op
Het schermpje van je telefoon kapot? Je toestel in het water
met
Smartphone
Arena.
In meer
veel gevallen
kunnen
wij je
laten vallen? Of eenRepair
oplader
die niet
naar behoren
werkt?
toestel
weer
Dat scheelt
de kosten.
Koop dan
niet repareren.
direct een nieuw
toestel, flink
maar in
neem
contact op
met Smartphone Repair Arena. In veel gevallen kunnen wij je
Daarnaast
je alDat
je persoonlijke
toestel weerbehoud
repareren.
scheelt flink ingegevens.
de kosten. Ook voor de
reparatie van je tablet bent je bij Smartphone Repair Arena aan
Daarnaast
het
juiste behoud
adres. je al je persoonlijke gegevens. Ook voor de
reparatie van je tablet bent je bij Smartphone Repair Arena aan
het juiste adres.
Repair Arena helpt uw bij:
Repair Arena helpt uw bij:
•Problemen met touchscreen
•Problemen glas
met touchscreen
•gebroken
•gebrokenaccu
glas
•defecte
•defecte accu
•waterschade
•waterschade
•software
problemen
•software problemen
Re
Rep
epa
aiirA
rA r
reen
naa
.b.b
ee
Adres:
Merodelei
24 Bus
1, 2300
Turnhout
Adres:
DeDe
Merodelei
24 Bus
1, 2300
Turnhout
Telefoon:
883 882
Telefoon:
014 -014
883 -882
Suiker - 29
CINEMA SPECIAL
In ‘Cinema Special’ krijg je maandelijks een overzicht van wat er te zien is in
het niet-reguliere filmcircuit: films die in de cultuurcentra vertoond worden
of die MOOOV programmeert in Utopolis, of elders. De films vormen vaak een
verrassende en welgekomen aanvulling op het bestaande aanbod.
WINTER SLEEP
Dinsdag 16 december, 20u, Utopolis Turnhout
Regisseur: Nuri Bilge Ceylan
Land: Turkije
Jaar: 2014
Duur: 196’
Het is een klein wonder dat er
niet meer films opgenomen worden in Cappadocië. Dit gebied in
centraal Turkije is een van de
mooiste, grilligste en meest bijzondere landschappen op aarde.
De volledige regio is 2.000 vierkante kilometer groot (vergelijkbaar met de provincie Antwerpen) en wordt door UNESCO
beschermd als werelderfgoed.
Cappadocië kreeg zijn ruwe uiterlijk dankzij vulkaanuitbarstingen, miljoenen jaren geleden. Het vulkanische gesteente
creëerde indrukwekkende rotspartijen, waar kerken en woningen uitgehakt werden. Tot enkele decennia geleden waren die
holwoningen bewoond. In 1950
dwong de Turkse regering de bewoners om de woningen te verlaten en modernere oorden op te
zoeken.
Geen plek ter wereld die beter
30 - December 2014
geschikt is dan Cappadocië om
‘Winter sleep’ op te nemen. De
personages in ‘Winter sleep’ zijn
immers al even onvriendelijk en
nukkig als het landschap en horen er dus helemaal thuis. Toch
twijfelde regisseur Nuri Bilge
Ceylan lang om de film daar te
draaien. Hij vreesde dat de bijna
buitenaardse schoonheid van de
streek de aandacht te fel zou afleiden van het verhaal. De film
mocht immers geen natuurdocumentaire worden. Ceylan loste
het probleem op door veel binnenopnames te maken en de prachtige regio niet te vaak te tonen.
‘Winter sleep’ draait om drie figuren. Aydin is een acteur en
kunstenaar op rust die een hotel leidt. Een beminnelijke man,
denk je eerst, die kunst en goeie
smaak naar een regio brengt die
dat wel kan gebruiken. Zo denkt
Aydin ook over zichzelf. Hij ziet
niet dat iedereen hem haat.
Dat besef komt pas als een jongetje een steen door zijn autoruit gooit. Aydin runt het hotel
met zijn vrouw en zijn zus. Zijn
vrouw heeft vaak het tegengestelde karakter van Aydin. Ze is
lief, ze doet aan liefdadigheidswerk en ze heeft een hekel aan
haar ‘ondraaglijke, egoïstische,
gemene en cynische’ man. Maar
ze blijft wel bij hem, want een
luxeleventje achterlaten is ook
te veel gevraagd voor wie aan
liefdadigheidswerk doet. Dan
is er nog de zus van Aydin: een
gescheiden vrouw met een leeg
leven, die dapper genoeg is om
haar broer de huid vol te schelden, maar die niet het lef heeft
om de verantwoordelijkheid op
te nemen voor haar daden. Ze
vraagt zich af of scheiden wel
een juiste beslissing was en of ze
haar excuses niet moet aanbieden aan haar ex-man.
Zo zijn de drie hoofdpersonages
in ‘Winter sleep’ ongemeen boeiende karakters. Ze hebben elk
hun inwendige tegenstellingen
en om verschillende redenen ook
nog eens een hekel aan mekaar.
De gesprekken die ze voeren,
zijn zo mooi, en bijna literair,
dat je de dialogen soms letterlijk
zou willen opschrijven of onthouden. Natuurlijk is ‘Winter sleep’
véél meer dan een film over drie
ruziënde mensen. De film gaat
over vriendschap en ontrouw,
over armoede en rijkdom, over
arrogantie en naïviteit. In die
zin kan ‘Winter sleep’ zelfs een
filosofische film genoemd worden. En wie nog één laag dieper wil kijken, ziet ook een fel
debat over het in de islam centraal staande begrip liefdadigheid, met zijn fraaie én minder
fraaie kanten.
‘Winter sleep’ is een filmparel
zoals er maar zelden een wordt
gemaakt. Vanwege de duur (196
minuten) en de tijd die de regisseur neemt om zijn verhaal te
vertellen, is het wellicht geen
spek voor ieders bek. Maar wie
zich de moeite getroost om er
een avond lang voor onderuit te
zakken, zal het zich nooit beklagen. ‘Winter sleep’ won de Gouden Palm op het festival van
Cannes en wordt door veel critici
samen met ‘Boyhood’ gezien als
dé film van 2014.
LUX FILM PRIZE
Het Europees Parlement riep
in 2007 de ‘Lux Film Prize’ in
het leven om de distributie van
de Europese film te stimuleren.
Films helpen immers om, over
landsgrenzen heen, mekaar beter te begrijpen. Elk jaar worden drie films voorzien van onderschriften in alle Europese
talen, en vertoond in elke hoofdstad van Europa. Dit jaar zijn
dat ‘Bande des filles’ uit Frankrijk, ‘Ida’ uit Polen en ‘Class enemy’ uit Slovenië. MOOOV toont
de drie films op 9, 10 en 11 december. Niet alleen de Europese parlementsleden kunnen op
de drie films stemmen, maar
ook het publiek. De uiteindelijke winnaar krijgt de ‘Lux Film
Prize’. Je kan op twee manieren
je stem uitbrengen: via www.
luxprize.eu/public-mention en
www.facebook.com/LUX.Cinema.Prize.
Dinsdag 2 december, 20u, Utopolis Turnhout
LILTING
Regisseur: Hong Khaou
Land: Verenigd Koninkrijk
Jaar: 2013
Duur: 91’
Londen. Een Chinees-Cambodjaanse moeder rouwt om de
vroegtijdige dood van haar zoon.
Het rouwproces wordt verstoord,
of juist bevorderd, door de aanwezigheid van een vreemdeling.
Samen beginnen ze aan de hand
van hun herinneringen het leven te reconstrueren van de man
van wie ze allebei zielsveel hielden. Een poëtische, breekbare
film, rustig verteld, met mooie
fotografie en zachte muziek en
opvallend sterke vertolkingen.
Cc Zwaneberg
Cc ’t Getouw
Feel my love
Deux jours, une nuit
(Heist-op-den-Berg)
Ontroerende documentaire over Huis
Perrekes, waar mensen begeleid worden die leven met dementie. Na de
film van 20u is er een bespreking met
Lieselotte Ronse, een van de muziektherapeutes van Huis Perrekes.
Feel my love, ma 1 december, 15u en 20u.
Bon Dieu!
20.000 DAYS ON EARTH
The drop, wo 10 december, 15 en 20u.
Regisseur: Pawel Pawlikowski
Land: Polen
Jaar: 2013
Duur: 80’
Polen, 1962. Anna heeft haar
hele leven in een klooster geleefd. Daar groeide ze op als oorlogswees. Op de vooravond van
haar intrede als non verneemt
ze dat ze nog één familielid
heeft: een tante, die haar nooit
heeft opgezocht. Ze vertelt Anna
dat haar echte naam Ida is. De
tante is Anna’s tegenpool: werelds, extravert, drankverslaafd
en ze heeft een duister verleden.
Stijlvolle, Poolse zwart-witfilm
die lang blijft nazinderen.
Regisseur: Nuri Bilge Ceylan
Land: Turkije
Jaar: 2014
Duur: 196’
Voor ‘Winter sleep’ -drie uur en
een kwartier- moet je even gaan
zitten, maar het loont de moeite.
Op het eerste zicht vertelt ‘Winter sleep’ nauwelijks een verhaal. Een oudere man runt met
zijn jongere vrouw en zijn zus
een hotelletje in Anatolië. De
kijker smult van de magnifieke
sneeuwlandschappen, de wilde
paarden, de feeërieke bergdorpjes... Langzaam wordt duidelijk
dat dit bijna een filosofische film
is over begrippen als naïviteit
en arrogantie, armoede en rijkdom, en liefdadigheid. Een parel, en een terechte winnaar van
de Gouden Palm op het filmfestival van Cannes.
Antboy
Class enemy
Regisseur: Rok Bicek
Land: Slovenië
Jaar: 2013
Duur: 112’
De nieuwe leraar Duits is de tegenpool van zijn voorgangster
die met zwangerschapsverlof is
gegaan. De klas vindt zijn koele en intellectuele manier van
lesgeven helemaal niet leuk. De
spanning binnen de groep wordt
steeds groter wanneer een leerling omkomt. Dit is de start van
een rit op een emotionele rollercoaster.
Met chirurgische precisie ontleedt de debuterende regisseur
de dynamiek tussen de leerkracht en zijn leerlingen.
Emmet is een legofiguurtje dat op een mooie
dag een superheld wordt en de opdracht krijgt
om de wereld te redden. Hij moet ten strijde
trekken tegen Lord Business, die heel Legoland wil vastlijmen en alle creativiteit en vrijheid aan banden wil leggen. Nederlands gesproken.
Zondag 14 december, 11u, Utopolis Turnhout
Dinsdag 16 december, 20u, Utopolis Turnhout
Donderdag 11 december, 20u, Utopolis Turnhout
The Lego Movie
DOCUMENTAIRE
Woensdag 10 december, 20u, Utopolis Turnhout
Ida
Deux jours, une nuit, do 4 december, 20u.
Ida
Regisseur: Céline Sciamma
Land: Frankrijk
Jaar: 2014
Duur: 112’
Marieme is 16 jaar. Ze is verlegen, sportief en bezorgd. Ze
groeit op in een wijk waar jongens heersen en waar vooral
meisjes wetten en (gedrags)regels moeten volgen. Dan komt ze
in contact met drie vrijgevochten
meiden. Marieme wordt ‘Vic’ en
omarmt het geweld en het leven
op de straat. Ze voelt zich goed
en wil alles uit haar jeugd halen. De opzwepende soundtrack
(electro / dance) en de prachtige
vertolkingen van niet-professionele acteurs tillen de film naar
een zeer hoog niveau.
BANDE DES FILLES
De nieuwste krachttoer van de gebroeders Dardenne. Sandra dreigt haar job te verliezen. Alleen als haar collega’s bereid zijn een bonus die
ze krijgen, af te staan, kan ze blijven. Sandra
zet alles op alles om haar slag thuis te halen.
The Lego Movie, wo 10 december, 14u.
Regisseur: Iain Forsyth, Jane
Pollard
Land: Verenigd Koninkrijk
Jaar: 2014
Duur: 97’
Een fictieve documentaire: je
moet er Nick Cave voor heten
om het te verzinnen. Op de twintigduizendste dag van zijn leven
duikt Cave in zijn archief, heeft
hij een sessie bij zijn psychotherapeut, ontmoet hij oude vrienden en muzikanten en zien we
de making-of van zijn meest recente studioalbum ‘Push the sky
away’. De documentaire geeft
een bijzondere inkijk in het creatieve proces van een uniek muzikant. Onconventioneel en overrompelend als Cave zelf viert
de film de kracht van de creativiteit. Zeker niet alleen interessant voor Cave-fans!
Dinsdag 9 december, 20u, Utopolis Turnhout
(Mol)
WINTER SLEEP
Franse komedie die niet moet onderdoen voor de kaskraker ‘Bienvenue
ches les Ch’tis’. Claude is een conservatieve en erg katholieke Fransman
die de grond onder zijn voeten voelt
wegzakken als zijn vier kleindochters
thuiskomen met vriendjes van vreemde origine en verschillende godsdiensten.
Bon Dieu!, di 9 december, 15 en 20u.
The drop
Misdaadfilm van Michaël R. Roskam
met Matthias Schoenaerts en de intussen overleden James Gandolfini.
Barkeeper Bob Saginowski raakt betrokken bij een roofoverval die compleet mislukt.
De droom van de 12-jarige, ietwat
verlegen, Pelle gaat in vervulling.
Door de beet van een geheimzinnige
mier verandert hij in een superheld.
Maar hij leert al snel dat vriendschap
belangrijker is dan macht. Nederlands gesproken.
Antboy, zo 14 december, 15u.
Locke
Ivan Locke is een toegewijde familieman en succesvolle ingenieur. Zijn leventje lijkt ideaal te verlopen, tot hij
op de vooravond van een grote professionele uitdaging een telefoontje
krijgt dat zijn leven helemaal overhoop dreigt te halen.
Locke, wo 17 december, 15u en 20u.
Dracula untold
In een poging om zijn vrouw en zijn
zoon te redden uit de handen van een
moordlustige sultan is prins Vlad Tepes bereid zijn ziel te verkopen. Zo
wordt hij de eerste vampier die de wereld ooit kende: Dracula.
Anna heeft haar hele leven in een klooster geleefd. Daar groeide ze op als oorlogswees. Op
de vooravond van haar intrede als non verneemt ze dat ze nog één familielid heeft: een
tante. Samen met haar tante gaat ze op zoek
naar haar roots. Stijlvolle, Poolse zwart-witfilm.
Ida, do 11 december, 20u.
The two faces of January
Een Amerikaans koppel maakt een reis naar
Athene. Ze ontmoeten er Rydal, die toeristen
rondleidt en oplicht. Onder de indruk van de
rijkdom van het koppel aanvaardt Rydel een
uitnodiging om met hen te dineren. Het koppel
blijkt minder respectabel dan ze laten uitschijnen en even gewiekst als Rydel.
The two faces of January, do 18 december, 20u.
Cc ’t Schaliken
Love talks & The perks of
being a wallflower
Love talks is een in Herentals opgenomen romantisch drama van Loïc Dillen en een realisatie van enkele leerlingen van KoSH (Katholiek
Onderwijs Stad Herentals), campus Bovenrij.
Na de pauze is ‘The perks of being a wallflower’
te zien, naar de roman van Stephen Chbosky.
Love talks & The perks of being a wallflower, ma 29 december, 19u.
Labyrinthus
Frikke is 14 jaar. Hij ontdekt bij toeval een
computerspel waarin enkele van zijn vrienden terechtgekomen zijn. Frikke probeert hen
te bevrijden, maar daarvoor moet hij op zoek
gaan naar het kwaadaardige meesterbrein dat
achter dit gemene spel zit.
Labyrinthus, di 30 december, 14.30u.
The reunion
Dracula untold, za 20 december, 15 en 20u.
Trippel trappel:
Sinterklaas voor dieren
Een klein fretje gaat samen met Kari,
de kanarie, en Takkie, de wandelende
tak, op pad om te regelen dat de dieren voortaan hun eigen sinterklaasfeest krijgen. Dankzij de DierenPiet
en Sinterklaas krijgen ze die kans.
Indringende Zweedse film over gepest worden
op school. De film is een semiautobiografische
documentaire over wat regisseur Anna Odell
meemaakte en over de wraak die ze bedacht en
die ze voor de eeuwigheid vastlegde.
Trippel trappel, zo 21 december, 15u.
The reunion, di 30 december, 20u.
Suiker - 31
SUIKER DANKT ZIJN ADVERTEERDERS
SevenHill
restaurant
fine cuisine & art
Restaurant SevenHill heeft zijn naam ontleend
aan de zeven heuvels van Istanbul, de stad
reeds gekend als Constantinopel, centrum van
het Byzantijnse Rijk. Tijdens het Byzantijnse en
Ottomaanse Rijk zijn er op deze zeven heuvels
prachtige gebouwen, kerken en moskeeën gebouwd. Het interieur van ons restaurant leent
zich aan een uniek concept ‘fine cuisine & art’.
De werken van de Spaanse kunstenaar Dhr. José
Antonio Olarte sieren de muren van SevenHill,
vrije ingang om de kunstwerken te bezichtigen.
Elke zaterdagavond
LIVE JAZZMUZIEK
KERSTMENU
Tarhana Çorbası
Traditionele groentesoep
uit de Nomadische keuken
Zeytinyağlı Patlıcan
Aubergine gebakken in olijfolie
met ui, tomaten, knoflook en paprika
Hassa Böreği
Krokantjes van deeg gevuld
met groenteboeket en walnootjes,
Harem Ayvası
Krokantje met een topping van pilav en
kastanjepaddestoelen, bekroond met
een korfje van kweepeer gevuld met lams,
geserveerd met en een sausje van moerbeibessen
Profiterol
Met vanillepudding gevulde soesjes
met warme chocoladesaus en pistachenootjes
Meesterlijke proevertjes van de chef
tussen elk gerecht
De avond wordt opgeluisterd door livemuziek
Prijs menu 39.90 €
OUD & NIEUWJAARSMENU
Soğuk meze
Waaiertje van koude meze op Turkse wijze
Kadınbudu köfte
Köfte in een krokant jasje
Hamsi mücver
Kruidige ansjovispasteitjes
Piliç Topkapi
Opgerolde kippenfilet gevuld met pilav rijst,
kippenlever, pijnboompitten en fijne kruiden
vergezeld van een huisbereid sausje
of
Dana Pirzola
Kalfs aan het been, geserveerd met bladspinazie
in aardappeltjes uit de oven en vergezeld van
kruidig kaassausje uit de regio ‘Van’
Yılbaşı pastası
Zoete offerande aan het oude
&
een glaasje Turkse bubbels
ter verwelkoming van het nieuwe
Meesterlijke proevertjes van de chef
tussen elk gerecht en feestelijke hapjes in de late uurtjes
Prijs menu 60,00 €
De avond wordt opgeluisterd door livemuziek
en een oriëntaalse verassing. Bij reservatie graag keuze
van hoofdgerecht meedelen a.u.b.
Geelsebaan 29 bus 2 I B-2460 Kasterlee I tel. 0489 31 55 15 I www.sevenhill.eu I www.facebook.com/seven.hill.10?fref=ts

PC SCHORVOORT

Interesse in een job als verkoop- medewerker?

kindvriendelijk charter

Sint-Jozefcollege Turnhout VZW

Geschiedenis van de Anticonceptie in Vlaanderen

Kaart Mantorp V64 + V5

Uw kind inschrijven in de school van uw keuze? op zoek? Kom

Anesthesioloog met bijkomende opleiding algologie

randactiviteiten

de deelnemende winkels