Als de deur gesloten is, moogt ge niet binnenkomen

In de slaapkamer
Krokusfestival 2010: Als de deur gesloten is, moogt ge niet binnenkomen
(anders misschien wel), CCHasselt
2
Vier jongeren, vier kamers, vier actrices, vier verhalen. Zo werd het slaapkamerproject van het
Krokusfestival aangekondigd. Gerhard Verfaillie, programmator in het CCH en organisator van het
festival, vroeg aan vier actrices om voorstellingen te maken die zich zouden afspelen in de
slaapkamers van vier jongeren.
Sofie Palmers en Annelies Van Hullebusch studeerden onlangs af aan de Toneelacademie van
Maastricht en maakten samen bij fABULEUS de wondermooie productie Sorry dat ge ’t zo te weten moet
komen maar beter nu dan ooit (zie archief), een verteltheater met veel prulletjes en objecten. Niet direct
een kindervoorstelling, maar wel heerlijk en ontwapenend naïef. Katrien Pierlet kennen we als vaste
waarde van de onovertroffen Studio Orka, die kindervoorstellingen op locaties gemaakt heeft,
waarbij de grens tussen theater en realiteit uiterst mooi en verrassend afgetast wordt. Marjolein
Frijling werkte bij Lotte Van den Berg en op het Oerol-festival heeft ze ook locatieprojecten
verwezenlijkt.
Met een busje en een klein aantal bezoekers begeven we ons op weg naar het eerste huis. Op de
radio horen we een door kinderen samengesteld en gepresenteerd programma met quizzen, weetjes
en muziek van Studio Hasselt. We doen onze schoenen uit en gaan naar de zolderverdieping. De
meubels zijn allemaal afgedekt met witte lakens. ‘Wat een grote kinderkamer!’ is onze eerste
reactie. Een speelgoedpaard met vleugels en een lichtje leidt ons naar een groot, even glinsterend
poppenhuis. Sofie Palmers is een meisje dat haar verhaal doet tegen de poppenprinses. Ze ziet het
publiek in de spiegel staan, vertelt over de opgesloten prinses en over haar hoop hier uit te
geraken. We worden naar een ander deel van de kamer geloodst: een aquarium met poppetjes in
een tuintafereel. De tijd is hen vergeten. De persoontjes worden voorgesteld, ieder heeft een eigen
verhaal. Scènes in een speelgoedwinkel, in een keukentje, aan een tafeltje, volgen. Alles draait om
liefde, om hunkering naar een prins op het witte paard, naar graag gezien worden. Sofie Palmers
leeft zich in in het pubermeisje, en creëert een 'echte' meisjesvoorstelling. Het verhaal is aan elkaar
geweven met spel van objecten en 'meisjesspeelgoed’. Vertederend.
Katrien Pierlet heeft op haar beurt een echte jongensvoorstelling gemaakt. Zij had als kindpartner
een jongen die dol op voetballen is. Hijzelf speelt mee. Hij ligt in bed, droomt in flitsen van
voetballen. Een gemaskerde figuur in het zwart steelt een aantal voetbalspullen. Die figuur
verschijnt later aan het raam aan de buitenkant, maakt de jongen heel wrang duidelijk dat hij als
voetballer niet deugt, en maar beter iets anders kan doen. Dan kijken we door het slaapkamerraam
naar buiten. Op het dakterras speelt zich in miniatuur de wedstrijd af met vooral monsterbeestjes.
Het speelterrein verplaatst zich naar de tuin, waarin we de jongen aan het werk zien tussen de tshirts, de sjaals en mutsen van KRC Genk. Ook deze voorstelling is een heerlijk spel met prulletjes
en dingetjes, en is een uitdrukking van de fanatieke fantasie van de jongen, als speler en als
supporter, met zijn gloriemomenten en angsten.. Mooi.
Marjolein Frijling spreidt haar project over de drie slaapkamers van de drie kinderen des huizes. De
ene hoort stemmen, de ander is bang dat er iemand onder het bed zit, en de derde kijkt door het
schuine raam naar buiten en wil het liefst met de wolken wegzweven. Personen met een schapenen een varkensmasker geleiden ons naar een van de kamers. Alles is heel strak vormgegeven, in de
lijn van de architectuur van het huis. Op het einde zit er een speels element als wij toeschouwers
door het grote raam op de overloop naar buiten kijken hoe zich de hele familie met maskers
verzamelt en ons uitzwaait.
Annelies van Hullebusch zwijgt op de slaapkamer van Nele. Met bordjes wordt ons de weg naar
Vier jongeren, vier kamers, vier actrices, vier verhalen. Zo werd het slaapkamerproject van het
Krokusfestival aangekondigd. Gerhard Verfaillie, programmator in het CCH en organisator van het
festival, vroeg aan vier actrices om voorstellingen te maken die zich zouden afspelen in de
slaapkamers van vier jongeren.
Sofie Palmers en Annelies Van Hullebusch studeerden onlangs af aan de Toneelacademie van
Maastricht en maakten samen bij fABULEUS de wondermooie productie Sorry dat ge ’t zo te weten moet
komen maar beter nu dan ooit (zie archief), een verteltheater met veel prulletjes en objecten. Niet direct
een kindervoorstelling, maar wel heerlijk en ontwapenend naïef. Katrien Pierlet kennen we als vaste
waarde van de onovertroffen Studio Orka, die kindervoorstellingen op locaties gemaakt heeft,
waarbij de grens tussen theater en realiteit uiterst mooi en verrassend afgetast wordt. Marjolein
Frijling werkte bij Lotte Van den Berg en op het Oerol-festival heeft ze ook locatieprojecten
verwezenlijkt.
Met een busje en een klein aantal bezoekers begeven we ons op weg naar het eerste huis. Op de
radio horen we een door kinderen samengesteld en gepresenteerd programma met quizzen, weetjes
en muziek van Studio Hasselt. We doen onze schoenen uit en gaan naar de zolderverdieping. De
meubels zijn allemaal afgedekt met witte lakens. ‘Wat een grote kinderkamer!’ is onze eerste
reactie. Een speelgoedpaard met vleugels en een lichtje leidt ons naar een groot, even glinsterend
poppenhuis. Sofie Palmers is een meisje dat haar verhaal doet tegen de poppenprinses. Ze ziet het
publiek in de spiegel staan, vertelt over de opgesloten prinses en over haar hoop hier uit te
geraken. We worden naar een ander deel van de kamer geloodst: een aquarium met poppetjes in
een tuintafereel. De tijd is hen vergeten. De persoontjes worden voorgesteld, ieder heeft een eigen
verhaal. Scènes in een speelgoedwinkel, in een keukentje, aan een tafeltje, volgen. Alles draait om
liefde, om hunkering naar een prins op het witte paard, naar graag gezien worden. Sofie Palmers
leeft zich in in het pubermeisje, en creëert een 'echte' meisjesvoorstelling. Het verhaal is aan elkaar
geweven met spel van objecten en 'meisjesspeelgoed’. Vertederend.
Katrien Pierlet heeft op haar beurt een echte jongensvoorstelling gemaakt. Zij had als kindpartner
een jongen die dol op voetballen is. Hijzelf speelt mee. Hij ligt in bed, droomt in flitsen van
voetballen. Een gemaskerde figuur in het zwart steelt een aantal voetbalspullen. Die figuur
verschijnt later aan het raam aan de buitenkant, maakt de jongen heel wrang duidelijk dat hij als
voetballer niet deugt, en maar beter iets anders kan doen. Dan kijken we door het slaapkamerraam
naar buiten. Op het dakterras speelt zich in miniatuur de wedstrijd af met vooral monsterbeestjes.
Het speelterrein verplaatst zich naar de tuin, waarin we de jongen aan het werk zien tussen de tshirts, de sjaals en mutsen van KRC Genk. Ook deze voorstelling is een heerlijk spel met prulletjes
en dingetjes, en is een uitdrukking van de fanatieke fantasie van de jongen, als speler en als
supporter, met zijn gloriemomenten en angsten.. Mooi.
Marjolein Frijling spreidt haar project over de drie slaapkamers van de drie kinderen des huizes. De
ene hoort stemmen, de ander is bang dat er iemand onder het bed zit, en de derde kijkt door het
schuine raam naar buiten en wil het liefst met de wolken wegzweven. Personen met een schapenen een varkensmasker geleiden ons naar een van de kamers. Alles is heel strak vormgegeven, in de
lijn van de architectuur van het huis. Op het einde zit er een speels element als wij toeschouwers
door het grote raam op de overloop naar buiten kijken hoe zich de hele familie met maskers
verzamelt en ons uitzwaait.
Annelies van Hullebusch zwijgt op de slaapkamer van Nele. Met bordjes wordt ons de weg naar
boven getoond, onze wijsvinger wordt met nagellak bestreken, nu zijn we lid van de
wijsvingernagellakclub. Annelies zit op een krukje achter een xylofoontje naast het stapelbed, dat
afgedekt is met een laken. Boven de rand van het bed steken benen in papier-maché uit! Zo zitten
de kamer en ook het spel en het verhaal vol kleine verrassingen. Annelies reikt elk van de zes
toeschouwers een boekje aan, en op haar teken mogen we een bladzijde omslaan. Het gaat over
Nele, iemand van het publiekje vindt haar dagboek, iemand anders leest iets voor. Nele wil zo graag
eens optreden, maar dat mislukt altijd door externe factoren zoals regen op het schoolfeest, en ziek
zijn op een familiefeest. Een schimmenspel toont dansende mensen, en onder het bed is er een
feestje. En dan, dan, nu, nu kan Nele eindelijk optreden! Deze slaapkamervoorstelling was een

Download Report