ARCADIS Seniorennieuws 1 September 2014 Seniorennieuws 3 uitgave voor gepensioneerden van ARCADIS In dit nummer o.a.: September 2014 3 Stilzitten is niks veur Mien 4 Kabinet kiest voor buffers Staatssecretaris Klijnsma publiceerde begin juni de nieuwe regels voor pensioenen. De kogel is door de kerk! Haar keuze is glashelder: eerst buffers opbouwen, dan pas mogen pensioenfondsen de pensioenen weer gaan verhogen. Armin Becker, directeur van ARCADIS Pensioenfonds, over de consequenties voor onze pensioengerechtigden. Positief (“We kunnen ons weer meer gaan concentreren op het behalen van rendement en niet alleen het afdekken van risico’s”) en negatief (“Indexeren zit er voorlopig nog niet in”). Het nieuwe wetsvoorstel betekent de afronding van een traject van ruim zes jaar, waarin deskundigen en belanghebbenden voorstellen en meningen uitgewisseld hebben over de te hanteren spelregels. Armin: “Het wetsontwerp bevat een aantal prima elementen. Zo moeten pensioenfondsen in de toekomst rekenen met een rente, die meer gerelateerd is aan de werkelijke rente. Nu moeten fondsen nog een gekunstelde rente hanteren wat leidt tot is een periodieke Verouderen als Rolls Royce 8 Ram werd mak schaap onbegrijpelijke resultaten en onduidelijkheid waarom dekkings graden op en neer gaan.” Armin is ook blij met het bepalen van de dekkingsgraad over een langere periode. “Op 31 december 2013, om 24.00 uur moest SPAN minimaal een dekkingsgraad hebben van 104,2%. Dat leidt tot ongewenst gedrag. Wij hebben toen een soort verzekering afgesproken waardoor we boven die waarde bleven. In het wetsontwerp van de staatssecretaris wordt de gemiddelde dekkingsgraad over de laatste twaalf maanden berekend. Met zo’n methodiek worden pieken en dalen een beetje uitgemiddeld. Als pensioenfonds kun je je dan concentreren op het behalen van rendement en niet alleen het afdekken van risico’s.” Maar naast deze positieve elementen waarschuwt Armin dat er ook nadelen kleven aan het nieuwe stelsel (zie volgende pagina). Armin Becker had – vanzelfsprekend – een geïnteresseerd gehoor tijdens de regiobijeenkomsten, zoals hier in Zuid Holland. Smelten der kaarsen De VGA-bijeenkomst van de regio Noord Holland werd dit jaar gehouden in de Sint-Adelbert-abdij in Egmond. Een abdij die al aan het begin van de 10de eeuw werd gesticht door graaf Dirk I, zo hoorden de aanwezigen. Wat ze er ook hoorden én met eigen ogen konden aanschouwen, wasverder dat er sinds 1945 Lees op pag 2 ook kaarsen worden geproduceerd om in het levensonderhoud van de monniken te voorzien. Aanvankelijk alleen maar kerkkaarsen, maar toen het monnikenwerk lekker liep werd het assortiment van lieverlee flink uitgebreid. Sinds enkele jaren zijn er naast de kaarsenfabriek ook een pottenbakkersatelier, monastieke winkel, religieuze boekhandel, m useum en een tentoonstellingsruimte waar regelmatig exposities worden gehouden. De VGA’ers genoten van een rondleiding en woonden er zelfs een vesper bij. De dag werd afgesloten met een prima buffet, waarna men tevreden afdroop. VGA mobiliseert leden Op voorspraak van de KNVG, de koepel organisatie van gepensioneerden verenigingen, roept ook de Vereniging Gepensioneerden ARCADIS haar leden op om een brandbrief te sturen naar de Tweede Kamer. Dit omdat de regeringsplannen volgens beide organisaties een groot aantal gepensioneerden én hun pensioenfondsen in de toekomst in de problemen gaat brengen. Meer hierover op pagina 7 2 ARCADIS Seniorennieuws Vervolg van voorpagina pensioen Naast de op de voorpagina genoemde voordelen van het nieuwe pensioenstelsel ontkent ook Armin Becker niet dat er ook nadelen zijn. “De politiek kiest voor zekerheid. Pensioenfondsen moeten eerst buffers gaan opbouwen. Pas wanneer de dekkingsgraad hoger is dan 110% en de door het bestuur bepaalde indexatie tot in lengte van jaren kan worden betaald (bij wijze van spreken), mag een pensioenfonds weer gaan indexeren. Wat dat betekent voor onze pensioengerechtigden? Dat we de eerstkomende jaren nog steeds niet kunnen indexeren, verwacht ik. Ja, het gaat zo allemaal wel erg lang duren. Om nog maar te zwijgen over de in 2013 doorgevoerde korting. De kans dat we die ooit kunnen inhalen is gering.” Wat kan ARCADIS Pensioenfonds hieraan doen? “Niets anders dan ons houden aan de wet”, aldus Armin. “Het ligt niet in onze aard om burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Maar om nog enige kans op indexering te hebben in de toekomst, is het wel van belang dat het vermogen van het fonds niet alleen wordt belegd in veilige staatsleningen, maar ook in categorieën waar nog geld verdiend kan worden; zoals aandelen en vastgoed. Gelukkig heeft het bestuur daar voldoende steun voor, wat ook blijkt uit het risicobereidheids- Laatste nieuws: pensioen ópeten? De gemeente Enschede speelt met het idee dat mensen eerst hun pensioen moeten opeten alvorens ze in aanmerking komen voor een bijstandsuitkering. Een ridicuul plan, vindt ook Armin Becker. “Wanneer Enschede haar zin krijgt en dit wordt toegestaan zullen er meer gemeenten volgen. Het kan niet anders dan dat dit de bijl aan de wortel van ons pensioenstelsel is. Wie zou dan immers nog willen inleggen in zo’n regeling? Het wordt dan een soort gecombineerde regeling van een spaar-WW en een pensioenregeling. En als je je pensioen niet hebt hoeven te besteden omdat je nooit werkloos bent geweest, dan is er ook nog een aanvullend pensioen. De kwalificatie ridicuul is hier dus zeker op z’n plaats!” Gelukkig sloot de staatsecretaris zich kort daarop bij hem aan. onderzoek dat in het voorjaar is uitgevoerd. Gepensioneerden snappen dat we risico’s moeten nemen om überhaupt weer te kunnen indexeren.” Voor vallen Oud worden Wij gepensioneerden weten het natuurlijk al lang. Het spreekwoord 'de ouderdom komt met gebreken' is in zijn algemeenheid een absolute waarheid. Het geldt voor iedere gepensioneerde maar natuurlijk niet voor je zelf. Die mening kan overigens ook weer geschaard worden onder de algemeenheden die door ons, ouderen, regelmatig worden gedebiteerd. De consequentie hiervan is echter wel dat we dus zelf vooral actief moeten blijven en ons niet achter welke bloemsoort dan ook moeten verschuilen. Het valt mij op dat bij veel leeftijdgenoten (zeventigers in mijn geval) zich dat vooral uit in reislust. Zij geven weliswaar toe dat de spannende, avontuurlijke reizen, zoals zij die vroeger ondernamen, vanwege de risico's minder aantrekkelijk worden. Maar, zo verzekeren ze me: er zijn tegenwoordig volledig verzorgde reizen die nog voldoende uitdagend zijn en prima georganiseerd. Kortom: wie doet je wat? Je hoeft zelf vrijwel niets te doen, alleen maar te genieten. En zo blijf je jong en bij de tijd! Mijn vrouw en ik krijgen vaak de vraag waarom wij dat niet doen en waarom we onze reislust beperken tot een paar keer per jaar de overtocht naar Vlieland en naar een hotelletje in de Zwitserse Alpen, waar we ook al zo'n 20 jaar komen. Men vindt dat maar saai. Er zijn – zo houdt men ons voor – op deze wereld nog zoveel interessante dingen te zien en nog zoveel mogelijkheden om naar al dat moois toe te rijden of te vliegen. We twijfelen dan ook wel eens. Zullen we dan toch niet maar eens een keer...? Tot onze grote opluchting is die twijfel kortgeleden ineens weggenomen. We keken naar een TV-programma waarin verslag werd gedaan van een reis met de caravan door een groep, inderdaad, oudere mensen. Vrijwel allemaal grijs getinte echtparen en allemaal, jawel: lid van een caravanclub. Met stijgende verbazing zagen we hoe alles tot in de puntjes was geregeld. Niets werd aan het toeval overgelaten en op elk moment kon je je kleine zorgjes kwijt bij een inmiddels vriend geworden mede-caravanner of bij ‘De Leiding'. We keken elkaar aan en kwamen zonder iets te zeggen tot de conclusie dat deze vorm van genieten, ondanks dat we ook niet meer de jongsten zijn, niks voor ons was. We hebben vervolgens besloten onze saaie manier van genieten maar zo te houden. Zo hebben we onlangs nog een korte vakantie op Vlieland doorgebracht en afgesloten met het kopen van de gehuurde fiets, waarop ik een aantal dagen met grote tevredenheid had rondgereden. Het was denk ik wel het spannendste moment van ons verblijf daar... O.P. Schrijver 3 September 2014 De Vrouw Van … : Lia Vloet (actrice, plastictassenmaakster) ‘Stilzitten is niks veur Mien’ Een foto van een spicy pensionada in ons keurige Seniorennieuws? Dat we dat nog mogen meemaken! ‘Mien Steen’ heet ze, vrouw-van ‘Jan Steen’. Mien is het alter ego van Lia Vloet, in het echte leven vrouw-van Jo Vloet, Heidemij’er in ruste. Een keurige dame (zie andere foto), met naast acteren nog een bijzondere hobby: het maken van tassen uit plastic zakken. Tassen maken uit plastic zakken: hoe kom je erop? “Hoe kom je er áf”, retourneert de in het Brabantse Rijen wonende Lia gebekt, vervolgens serieus verklarend dat ze ‘s avonds thuis voor de buis zitten maar niks vindt. “En toen kwam ik ergens deze hobby tegen.” Twee jaar terug pas, wat je niet zou zeggen als je het in die tijd geproduceerde oeuvre aanschouwt. Gehaakte tassen van plastic, in alle soorten en maten, voor elke gelegenheid. “Laatst belde een kennis dat ze een prachtige groene jurk had gekocht voor een bruiloft, maar dat het maar niet wilde lukken met het bijpassende tasje. Of ik een poging wilde wagen…” Op dat soort momenten begint de adrenaline te borrelen en wordt er nagedacht over de juiste kleur, formaat en design. Ter indicatie: in een relatief klein handtasje zitten zo’n zes flinke vuilniszakken verwerkt. Lia verknipt die op ingenieuze wijze tot een bol, vergelijkbaar met één van wol, en: haken maar. Tweede leven De tijdspanne waarin een tas het licht ziet is, afhankelijk van het formaat en design, relatief kort. De in nood verkerende bruiloft-kennis kon na een ampele zes uur al langs komen. Lia: “Een groter probleem is het vinden van de juiste kleuren. Veel plastic zakken hebben vaak een ‘grauwe’ standaardkleur; denk aan die grijze vuilniszak of de draagtassen van de (super)markt. Je moet je ogen goed openhouden voor een opvallende kleur, waar je ook modieus gezien wat mee kan. Zo had ik laatst geluk in nota bene een ziekenhuis, waar de schoonmaaksters werken met vuilzakken van een prachtige warme kleur geel. Daar praat ik dan een rol of wat los…” Op zoek naar nieuwe creatieve wegen werkt Lia steeds vaker met andere materialen, zegt ze. “Ik verwerk nu bijvoorbeeld ook vliegertouw of stukken rubber van een auto- of fietsband in mijn tassen. En sinds kort mag ik bij een leerfabriek hier in de buurt het rest-leer komen ophalen. Want dat is een positieve bijzaak van een hobby als deze hè: je doet aan recycling, zorgt ervoor dat voor het milieu foute materialen niet op de afvalhoop belanden, maar aan een tweede leven beginnen!” Hoe het staat met de verkoop van de inmiddels niet geringe productie? Op dat vlak moet nog het een en ander gebeuren, lacht Lia. “Dat zie je vaker, dat met mensen die creatieve dingen doen de commer ciële kant wat versloffen… Want er zit waarschijnlijk best ‘handel’ in dit product. Neem nou deze badtassen. Die zijn beresterk én waterbe- stendig, wat natuurlijk ideaal is voor nat en dus zwaar zwem-goed. Toen mensen me laatst op vakantie met m’n kleindochter op het strand van Ibiza zagen haken, kwamen ze regelmatig op me af of ze zo’n tas kopen konden. Die gaan dan voor een euro of tien van de hand.” Niet gelachen? Niet geleefd! De rust die gepaard gaat met het haken van de plastic tassen staat in schril contrast met Lia’s andere hobby: als actrice in de huid kruipen van Mien Steen. Samen met een aantal gelijkgestemden werkt ze een paar keer per maand in een nabijgelegen partycentrum mee aan de dinershow ‘Het huishouden van Jan Steen’. Solo-optreden doet Mien desgewenst ook, onder meer op verjaardagen en feesten en partijen van verenigingen. Dat is meestal improvisatie zegt ze, al is er altijd wel een (plastic) handtasje bij de hand met daarin een ludieke mondprothese en een doosje nep-Viagra-pillen voor de platte humor. ‘Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd’: de tegelwijsheid is Lia op het lijf geschreven. “Laatst kwam er na afloop een vrouw in een rolstoel naar me toe met de mededeling dat ze altijd pijn heeft, maar nu een uur lang niets had gevoeld. Daar doe je het voor”, aldus de Brabantse, die zelf de lach krijgt van types als Brigitte Kaandorp en Karin Bloemen. Waar haar extravagante kant vandaan komt, kan Lia duiden. “Mijn arbeidsverleden ligt in de horeca en achter de toog moet je goed van de tongriem gesneden zijn en over humor beschikken om klanten bezig te houden.” In haar nieuwe leven – Lia kent Jo zo ongeveer sinds de voormalig relatiebeheerder/acquisiteur/ rayonleider bij Heidemij Uitvoering begin jaren ’90 met pensioen ging – vindt de humor dus zijn uitweg via Mien Steen. Overduidelijk een alter ego, want in het fraaie, aan de rand van Rijense natuur gelegen woning van Jo en Lia is het bepaald geen huishouden van Jan S. Het is er kraakhelder. En de tuin is er ook één om door een ringetje te halen; met dank aan Jo. Of Lia nog toekomstplannen heeft, naast de tassen en het toneelspel? “Nee, aan die twee dingen heb ik m’n handen vol!” Win een designtas! Op de vraag of ze nog toekomstplannen heeft, komt Lia Vloet terug. “Waar ik nog wel eens aan denk, is om op kleine schaal workshops te gaan geven aan vrouwen die het maken van plastic tassen ook wel wat lijkt.” Daarin geïnteresseerd, alleen of samen met een aantal vriendinnen? Neem dan vooral contact op met Lia op lia.van. [email protected] of 06-23619077. Voor de eerste reacties ligt er een originele VloeTas klaar! 4 ARCADIS Seniorennieuws Verouderen als een Rolls Royce Van een zorgzame lezer kregen we een artikel toegestuurd over Andrea Maier, een nog piepjonge (36) hoogleraar in de internistische ouderengeneeskunde. Zij kan het maar moeilijk verkroppen dat 50 % van alle 60-jarigen momenteel één of meer ziektes heeft en onderzoekt hoe voortijdige aftakeling een halt kan worden toegeroepen. Een greep uit haar uitspraken. Maier maakt graag gebruik van metaforen om haar standpunten kracht bij te zetten. ‘Moet je de bumper nog vervangen als de motor het nauwelijks meer doet?’ is er zo één, het oudere lichaam vergelijkend met een auto. En: “Van alle Alfa Romeo’s uit 1971 rijdt nog maar 3 %. Van Rolls Royce’s uit 1959 is dat percentage 90! Vanuit mijn vakgebied moeten we eraan werken dat we over een jaar of vijftig allemaal zullen verouderen als een Rolls, zonder al te veel slijtage en narigheid, om uiteindelijk na een jaar of honderd plotseling ‘in elkaar te zakken’.” Wilt u 130 worden? Of Maier een medicijn wil maken tegen veroudering? Ja, zegt ze. De belangrijkste bevinding tot nu toe: “Dat mensen, die komen uit families die uitzonderlijk lang leven, op oudere leeftijd minder Zorg om zorg Lezer André Ladestein reageerde uitgebreid op het zorgartikel in het vorige nummer. Té uitgebreid om in z’n geheel op in te gaan, maar een paar krenten pikken we eruit. Zo is André het niet eens met het commentaar van onze vaste zorgvraagbaak Carla Nijsen, als zij stelt dat mensen wel zelf op moeten draaien voor de kosten van hun auto, maar dat de kosten voor bijvoorbeeld een scootmobiel op conto komen van de maatschappij / belastingbetaler. André: “Maar wij Nederlanders hebben toch jarenlang met z’n allen behoorlijk wat AWBZ-premies afgedragen als dekking voor bijzondere ziektekosten, zoals invaliditeit, langdurige verpleging, maar ook speciale hulpmiddelen. De politiek heeft dit beleid mogelijk gemaakt en precies omschreven wie, wat en waar ‘recht’ op had. En waar je recht op hebt, maak je als mens toch gebruik van? We hebben er per slot van rekening samen veel voor betaald (en nog)!” Bovendien, stelt André, zegt de Verklaring van de Universele Rechten zogenaamde senescente cellen in hun lichaam hebben dan gemiddeld. Bij muizen is men er al in geslaagd een proof of principle-studie uit te voeren: de senescente cellen werden verwijderd en de veroudering stopte. De volgende stap is nu dat we bij mensen gaan kijken waar de senescente cellen vooral zitten en of er individuele verschillen zijn. En dat we mensen ooit bijvoorbeeld antilichamen kunnen geven tegen verouderde cellen. Met de toevoeging dat we die dan bij voorkeur niet aan 80-jarigen gaan geven. Als je dan pas veroudering gaat vertragen of stoppen, ben je te laat. Ik wil eigenlijk aan de slag met de mensen tussen 20 en 60 jaar, om te zorgen dat zij straks succesvol oud kunnen worden.” De discussie of iedereen überhaupt wel oud wil worden (Maier denkt aan een leeftijd tot wel 130 jaar) gaat ze niet uit de weg. “Ik wil de maatschappij niet opleggen dat we allemaal 130 worden, maar dat gaat wel gewoon gebeuren. We hebben infectieziektes uitgebannen, we hebben in de meeste landen geen voedselgebrek meer en in de kliniek houden wij mensen in leven. Dus de vraag is niet óf wij ouder worden, maar hóe dat gebeurt. En wat mij betreft het liefst als een rijdende Rolls Royce!” Geïnteresseerd in het volledige artikel (dat overigens wel is doorspekt van vakjargon)? Ga dan naar de website van Medisch Contact en zoek op Andrea Maier. Op dezelfde site vindt u trouwens ook een interessante discussie over het steeds internationaler worden van de problematiek rond ouderen en geneeskunde. Het verhaal is opgehangen aan een patiënt die in Nederland te horen kreeg dat hij niet meer geopereerd zou worden, omdat de kans op succes erg beperkt was: ‘U hebt nog een maand of tien.’ In Gent kon hij de gewenste operatie echter wél ondergaan, met vergoeding door de Nederlandse zorgverzekeraar. De betreffende Belgische chirurg stelde dat men daar minder op algemene statistieken maar veel meer individueel bepaalt hoe de kansen van de patiënt zijn. Lands wijs, lands eer. van de Mens hierover dat ‘iedereen moet kunnen deelnemen aan het maatschappelijk verkeer’. “De Wet Maatschappelijke Ondersteuning sluit hier op aan. Een scootmobiel moet worden aangevraagd via het WMOloket bij de Gemeente. Ik kan je verzekeren dat het een hele kluif is. Zo moet je aantonen dat je ernstig beperkt wordt in je mobiliteit en sterk afhankelijk wordt van anderen. En daarnaast is er de vermogenstoets. Heb je een paar spaarcentjes of een eigen huis, dan kom je niet in aanmerking voor een scootmobiel of wordt er een eigen bijdrage verlangd.” Bovendien zijn er volgens Ladestein zelfs mensen met een PGB, bijstandsof AOW-uitkering (eventueel aangevuld met een mager pensioentje) die zelf de aanschaf, de verzekering en het onderhoud moeten bekostigen. “Voor hen zat zelfs een tweedehands auto er waarschijnlijk al jaren niet meer in. Jammer dat hiermee een groep goedwillende mensen, die het toch al moeilijker hebben dan mensen die nog gezond van lijf en leden mogen zijn, misschien goedbedoeld maar onterecht gestigmatiseerd.” Dat laatste is zeker niet de bedoeling van Carla laat zij weten, en de 5 September 2014 arcadis NÚ: Veel beweging in Arcadia Te land, ter zee én in de lucht Er gebeurde weer veel in ARCADIS-land de afgelopen periode. Zo was er een interessante overname (alweer), zijn we in Californië betrokken bij de HSL, in Zuid-Amerika bij de luchtvaart en in Utrecht bij de Tour de France. En naast trein, vliegtuig & fiets gingen we ook ergens de boot in. De bedrijfsovername betreft die van architectenkantoor Callison, met vestigingen in de VS, China, Europa, het Midden-Oosten en Mexico. Het bedrijf heeft een jaaromzet van 126 miljoen euro, meer dan 1000 werknemers en levert diensten op het gebied van architectuur en interieurontwerp. Callison is vooral sterk in China, waar wij trouwens al een eigen architectendochter hebben met RTKL. Tot de klanten behoren grote ondernemingen als Ikea, Starbucks, Hilton, Marriott, Boeing, IBM, Microsoft en Nike: mondiaal niet de minstens! Over de mogelijke overname van een andere, nog grotere partij – het Britse Hyder Consulting – werd bij het ter perse gaan van dit nummer nog volop onderhandeld. Trein en vliegtuig… Vanwege onze brede ervaring met alles wat met (snel) railverkeer te maken heeft, zijn we in de VS gevraagd voor het toezicht op een deel van het ontwerp en de bouw van de hogesnelheidslijn in Californië. De opdrachtsom kan over een periode van vijf jaar oplopen tot bijna 72 miljoen dollar. De HSL-lijn verbindt op termijn Los Angeles en San Francisco en brengt de reistijd tussen die steden terug tot 2 uur en 40 minuten. De aanleg van de lijn, die 68 miljard dollar gaat kosten, duurt naar verwachting tot 2029. Een vergelijkbaar verhaal gaat op voor het binnenhalen van twee grote contracten in Zuid-Amerika. Ook daarbij speelde onze omvang en ervaring een doorslaggevende rol én gaat het om aanzienlijke bedragen. Het betreft hier het verlenen van allerlei diensten voor de uitbreiding van Jorge Chávez International Airport bij Lima, de hoofdstad van Peru. En in Brazilië worden we betrokken bij de bouw van een volledig nieuw vliegveld bij São Roque. De looptijd van beide contracten is ongeveer twee jaar en vertegenwoordigen een waarde van 17,5 miljoen euro. scootmobiel is maar een voorbeeld, maar: “Ik blijf het vreemd vinden dat er wel degelijk voorbeelden zijn van mensen die eerst zelf al die auto kosten betalen (en dat blijkbaar kunnen) vervolgens een scootmobiel aangeboden krijgen, voor niets. Wat hieruit impliciet wel blijkt – en daarin zou André een punt hebben – is dat er dus heel verschillend met het toewijzingsbeleid wordt omgegaan afhankelijk van in welke gemeente je woont. Dat kan in de toekomst dus worden versterkt nu er meer naar de gemeentes wordt overgeheveld.” … fiets en boot ‘En Nederland dan? Doen we hier helemaal niks meer? Zat, teveel om op te noemen. Om er iets oer-Hollands uit te pikken (fietsen, al is het ook hier wel weer met een buitenlands tintje…): van de gemeente Utrecht kregen we de opdracht om te helpen bij de voorbereidingen van de start van de Tour de France, die in 2015 in de Domstad plaats vindt. We gaan er adviseren op het gebied van verkeersmanagement, veiligheid en bereikbaarheid, in samenwerking met gemeente, politie, GHOR/Rode Kruis en de brandweer/ veiligheidsregio Utrecht. Meer concreet leveren we er een multi disciplinair functionerend calamiteitenplan en zorgen we voor het crowd management, zoals dat in internationaal jargon heet. En het wordt eentonig, maar ook op dit vakgebied vloeit ‘de handel’ voort uit onze brede ervaring, onder meer opgedaan bij de start van de Giro d’Italia in 2010, onze troonopvolging in 2013 en de Nuclear Security Summit dit jaar in Den Haag. Naast al deze successtory’s gingen we echter ook ergens de boot in. Letterlijk gelukkig, tijdens de Bouwregatta, een jaarlijkse netwerkzeilrace in/bij Enkhuizen. Roergangers (beslissers) in de bouw ontmoeten elkaar daar in informele sfeer en delen visies over de toekomst van de bouw. Bovendien wordt het goede doel gediend. Dit jaar was dat het Nautisch Fonds, een stichting die onder het motto ‘varen voor elkaar’ patiënten en familieleden die leven met kanker een unieke belevenis op het water biedt. Gelukkig kan André zich wel vinden onderdelen van het verhaal in het vorige nummer. “Het is te gek voor woorden dat zorginstellingen vandaag de dag worden gedwongen om mensen letterlijk op straat te zetten, omdat ze niet eindeloos kosten kunnen maken zonder de noodzakelijke vergoeding te ontvangen vanuit de AWBZ. De een na de andere instelling valt op dit moment om en er zullen er nog velen v olgen. Daarover zijn Carla en ik het eens.” 6 ARCADIS Seniorennieuws ‘Zolang het maar zuiver is’ De zevende burgemeester van ’t Gooi werd Henk Korten (68) wel eens genoemd gedurende de 25 jaar dat hij directeur-rentmeester was van het Goois Natuurreservaat. Voor die tijd was Henk werkzaam bij de Heidemij, vervolgens bleef hij contact houden met die club / A rcadis vanuit functies bij de Gemeente Amsterdam. Korten in vogelvlucht. Van veengronden en Floriade tot het opschudden van de groene gooise matras. Dat Henk als baas van het Goois Natuurreservaat handen schudde tot op het niveau Koningin Beatrix heeft hem er nooit van weerhouden zijn afkomst te verloochenen. “Mijn ouders hadden een boerenbedrijf in Aalten”, klinkt het met een tongval die nog steeds onmiskenbaar de Achterhoek verraadt. Behoefte om in vaders voetsporen te treden had Henk niet, hij zag meer in de Hogere Bosbouw en Cultuurtechnische School HBCS in Arnhem. Van daaruit was de stap naar de Heidemij destijds een hele logische en zo kwam ook Korten in 1970 bij die club terecht. “Op de vestiging in Haarlem aan de Kenaustraat, “want ik wilde het ‘wilde’ westen wel eens ontdekken.” Hij berekende er vooral profieltjes en slootjes, tot hij een kans kreeg als projectleider Ruilverkavelingen in de natte gebieden van Noord-Holland. Tijdens een dip in de werkvoorraad in de regio West werd Henk uitgeleend aan Noordoost om daar wegen en rioleringen aan te leggen op veengronden bij Zwartemeer (gemeente Emmen): een uitdaging. Vooral ook omdat er daar, vergelijkbaar met Hiddink & zijn 16 miljoen bondscoaches, ook vele zelfbenoemde bouwopzichters vanuit de berm toekeken en de werkzaamheden van commentaar voorzagen. “Het barstte daar toen van de ’mannen zonder werk’ en eerlijk is eerlijk: zij kenden het gebied ook onder het maaiveld op hun duimpje. Je had nauwelijks kabels- en leidingtekeningen nodig. Maar het was juist het contact met steeds weer andere regio’s, culturen en gewoontes wat mij aansprak”, aldus Henk. Terp van 30 centimeter Illustratief in dezen is een voorbeeld van een paar jaar later toen hij, inmiddels weer terug in het westen, bij de afdeling Sport & Recreatie was belandt. In de fraaie omgeving van Schoorl wilde een antroposofisch instituut een onderkomen bouwen voor mensen met een verstandelijke beperking. Henk: “Een mooi gebouw met veel hout en duurzame materialen. Maar de vele welgestelden die daar woonden ¬waren vooral bang voor ‘snotneusjes’ in hun mooie buurt.” Toen de plannen gepresenteerd en bediscussieerd moesten worden met het gemeentebestuur en omwonenden, bleek Henk’s leidinggevende op het laatste moment verhinderd vanwege een ongelukje thuis. En dus kon de wat presenteren betreft nog ‘groene’ Korten aan de bak. “Als argument van de buurt om de plannen af te blazen werden vanzelfsprekend niet ‘de snotneusjes’ aangevoerd, maar het feit dat het gebouw in verband met de noodzakelijke droogligging van het bouwterrein kwam te liggen op een dertig centimeter hoge ‘terp’, zoals zij het formuleerden. Dertig centimeter, in een duinlandschap!.” Het maakte Henk boos op een manier zoals minister Timmermans die onlangs etaleerde in de VN-vergadering inzake Oekraïne. Én het deed hem beseffen dat dít was wat-ie leuk vond: samen met verschillende partijen projecten tot een optimaal einde brengen op een zo zuiver mogelijke wijze.” Afkoopsom duizend gulden Omdat doorgroeien er bij de Heidemij op korte termijn niet inzat, ging Henk na acht jaar in op een aanbod van een opdrachtgever, de Gemeente Amsterdam. Hij werd er onder meer projectmanager op de Floriade ’82, maar wel op voorwaarde dat hij geen neringplicht kreeg naar andere afdelingen van de gemeente, en alleen verantwoording hoefde af te leggen aan de verantwoordelijke wethouder. De vrijheid van werken die ‘m dat opleverde dreigde Henk bij een vervolgfunctie na afloop van de Floriade op te moeten geven. Bovendien zag hij binnen de Amsterdamse ambtelijke wereld zaken die wat hem betreft ethisch gezien niet door de beugel konden. Reden om na zeven jaar weer een carrière-move te maken: directeur- rentmeester bij de Stichting Gooisch Natuurreservaat. “Daar was ik alleen verantwoording schuldig aan de burgemeesters of wethouders van de zes Gooise gemeenten Blaricum, Bussum, Hilversum, Huizen, Laren en Naarden, aangevuld met een vertegenwoordiger van de stad Amsterdam en de CdK van de Provincie Noord Holland. Zolang ik ervoor zorgde dat alles naar behoren en volgens vastgesteld beheerplan reilde en zeilde en ik goed op hún natuur paste kon ik er volledig zelfstandig werken. De bestuurders hielden elkaar vooral in de gaten (‘Krijgt m’n buurman niet meer gedaan dan ik?’). Het leverde hem bij gelegenheid de aanduiding ‘zevende burgemeester van ’t Gooi’ op. Of hij daar helemaal verlost was van politieke spelletjes en wheelen & dealen? Nee, klinkt het eerlijk en duidelijk. “Maar het was anders. Natuurlijk loop je, zeker in het Gooi, tegen mensen op die zich op basis van afkomst, maatschappelijke positie en/of geld wel heel erg belangrijk vinden. Ik heb wel eens bij iemand aan tafel gezeten die vertelde geen koffie te kunnen aanbieden omdat zijn vrouw even naar de tandarts was. Mijn opmerking dat die koffie dan later wel kwam, leverde een glimlach op en de woorden: ‘Dat zal niet gaan. Onze tandarts zit in Zuid Frankrijk; mijn vrouw is daar met het vliegtuig naar toe’. Dan moet je niet met je ogen knipperen en ook richting hen gewoon je poot stijf houden als men zaken wil doen die de natuur of het landschap schaden.” Ook bij het Goois Natuurreservaat was het de afwisseling die het voor Henk interes- 7 September 2014 sant maakte. “Want een volgend moment was ik in een caravan op een volkstuinencomplex aan het onderhandelen met een marktkoopman, die weigerde te vertrekken omdat hij als zogenaamde erfgooier meende door vererving bepaalde rechten te hebben. Die man was na ‘zware onderhandelingen’ uiteindelijk blij met een ‘planschade-bedrag’ van duizend gulden.” Dat is dan goedkoper dan een juridisch gevecht. Hij lacht in z’n vuistje en ik was tevreden.” Dier en mens door één deur Naast marktkoopmannen onderhandelde Henk echter ook op hoog niveau over het optimaal welbevinden van de flora en fauna op de 2800 hectare die het Goois Natuurreservaat groot is. Beatrix drukte hij bijvoorbeeld de hand bij de opening van Natuurbrug Zanderij Crailoo, misschien wel Henk’s mooiste project. “Met 800 meter lengte en 50 meter breedte is dat de langste kunstmatig aangelegde ecopassage ter wereld. Dat ding overspant maar liefst vier bstakels: een drukke provinciale weg, een spoorlijn, een bedrijo venterrein van NS en een sportpark. Het was een onmisbare schakel om de samenhang tussen de natuurgebieden op de Heuvelrug te herstellen. Enne: naast dieren kunnen ook mensen hier veilig de oversteek maken tussen het Spanderswoud en de Bussummerheide. Dat is uniek, want belangenvertegenwoordigers van recreatie en van natuur & milieu door één deur cq over de brug krijgen is niet altijd makkelijk.” Wat wel makkelijk ging bij dit project: de samenwerking met partner ARCADIS, die voor een duurzaam ontwerp en uitvoering zorgde. “Hen ben ik eigenlijk vanaf m’n Amsterdamse tijd nooit uit het oog verloren. Waarom? Daar kun je een hele pagina over volpennen, maar hou het er maar op dat ik oorspronkelijk toch uit hetzelfde nest kom. Die ‘geur’ vergeet je niet. Al hebben ze nooit wat cadeau gehad van ons en moesten ze iedere keer weer knokken om aan te tonen dat zíj dé partij voor ons waren.” Muzikale wandeling Er gebeurt veel in het Goois Natuurreservaat. Teveel om op te noemen, zoals is te zien op de website (www.gnr.nl, of 035-6214598 voor wie een brochure wil aanvragen). Eén activiteit p ikken we er toch uit: een wandeling door de prachtige land goederen Oud Bussum, De Beek en Kommerrust, op zondag 5 oktober a.s. Wandelaars worden dan namelijk verrast door muzi kale uitvoeringen van het Hilversums kamerkoor Compagno Illeso. Het koor voert hun kunsten uit in de vrije natuur, met werk van onder andere Mendelssohn en Elgar. Aanmelden kan via de site of telefonisch, het adres is Nieuwe Meentweg 2 Hilversum. Vervolg van voorpagina Stuur een brandbrief! De KNVG, waarbij ook de VGA is aangesloten, volgt en behartigt voor indexering is en tenslotte ook werkenden te maken krijgen met de belangen van de gepensioneerden op sociaal en maatschappelijk een fors lager pensioen, omdat hun al opgebouwde rechten ook niet vlak. Eén van de speerpunten is de ontwikkelingen op het gebied geïndexeerd worden. van de pensioenen en de veranderende wet- en regelgeving op dat terrein. Omdat de recente regeringsplannen veel gepensioneerden U kunt uw brief per post sturen naar de Tweede Kamer der Staten discrimineren volgens beide organisaties, zijn zij een actie gestart om Generaal, t.a.v. uw Kamerlid, Postbus 20018, 2500 EA Den Haag. leden persoonlijk een brief te laten sturen naar het Kamerlid van hun Een mail verzenden kan ook. Voor de namen en emailadressen van politieke kleur. Argumenten waaruit u zou kunnen putten voor zo’n de Kamerleden, die binnen hun partij de portefeuille SZW beheren, brief (voor meer zie website VGA): de zorgen over uw inkomens zie ook www.vga.info/ of www.tweedekamer.nl Commissie SZW. Als positie; het feit dat uw pensioen al jaren niet (volledig) is geïndexeerd aanhef/onderwerp van uw brief stellen KNVG/VGA voor: Discriminatie en zelfs gekort; de plannen van staatssecretaris Klijnsma om de inko- Ouderen. Passende afsluiters heeft men ook: Ga niet mee in de rege- mens van gepensioneerden nog verder aan te tasten; u de verplichte ringsplannen / Stop Klijnsma / Verspeel de steun van de gepensioneer- aanleg van extra grote buffers bij pensioenfondsen een overbodige den niet / ‘Let op uw saeck.’ maatregel vindt en er daardoor de komende vijftien jaar geen geld 8 ARCADIS Seniorennieuws ARCADIS Seniorennieuws Colofon Hart voor de zaak Ram werd mak schaap Maas Rozenboom was een bekend hoofd ambtsgebied binnen de Heidemij. Om een diaprojector te installeren en de zaal te verduisteren was hij ooit eens een half uurtje eerder aanwezig in de herberg waar een ruilverkavelingsbijeenkomst werd gehouden. Een lastige, want er waren een paar dwarsliggers, ééntje in het bijzonder. Maas hoorde wel wat onderdrukt gekwetter in de keuken, maar ging ervan uit dat waarschijnlijk de kastelein en het dienstertje de avond zenuwachtig aan het voorbereiden waren. Toen hij even later een paar bierviltjes nodig had om zijn projector op de juist hoogte af te stellen, liep hij dan ook nietsvermoedend de keuken binnen. Met één oogopslag stelde hij daar de ware oorzaak van de gedempte herrie vast. Gewapend met een blikken koffiekan stond het dienstertje in haar ‘achteruit’ op de eerste treden van de zoldertrap en hield zich een kerel van het lijf die haar met het overhemd boven zijn broek te na wilde komen. Toen ze iemand de keuken binnen zagen komen slaakte het meisje een kreet en draaide de belager zich schielijk om. Maas Rozenboom keek recht in het gezicht van de onwilligste boer. Een paar tellen staarden de mannen elkaar verbijsterd aan, waarna de boer zich snel uit de voeten maakte. Hij zat die avond toch aan de commissietafel, maar tegen de ruilverkavelingsplannen bracht hij niet het minste of geringste bezwaar meer in. De lastige ram was het makste schaap van de kudde geworden… Albert Westerbeek J.P. Sweelincksingel 6 2132 KL Hoofddorp 023 56 13 602 [email protected] Ernst Grote Boterakker 2 9451 GS Rolde 0592 242 096 [email protected] Voor meer info: www.vvga.info/ www.erfgoed-knhm-arcadis.nl De gestaag groeiende collectie van de Stichting Cultureel Erfgoed (SCE) werd onlangs uitgebreid met een wel heel bijzonder item: een prachtig fotoboek met vergulde pagina’s (zie foto). Het boek is bij de pensionering van Heidemij-directeur Nengerman in 1911 geschonken door het personeel en bevat projectfoto’s uit de periode 1900-1910. En, al groeit de collectie van de stichting als gezegd gestaag: mocht u over materiaal beschikken dat de moeite waard lijkt (boeken, foto’s, documenten, hulpmiddelen enz.), laat het niet verloren gaan en neem contact op met Frank de Vries, Händelstraat 1, 6661 CM in Elst. Telefoon: 0481-351171; email: f.de. [email protected]. Teksten en coördinatie: Hoegen, Tekst & Communicatie. Amersfoort, 033-4450651, [email protected]. Vormgeving en reproductie: OBS Vormgeving en Drukwerk Heeft u kopij? Neem dan contact op met een van de redactieleden. Uit de oude doos Zuid Holland uitbreiding Zestienhoven Jan Hoitink Brinkenhorst 20 6997 AT Hoog Keppel 0314 381 876 [email protected] Albert van Rosmalen Hurk 101 5403 LA Uden 0413 260 126 [email protected] SCE verguld Verbetering Kleine Vecht bij Coevorden Redactie Zwembad in Swalmen Limburg
© Copyright 2024 ExpyDoc
