VOLBLOED
Een Tinteling Romance
Roos Hart
© TintelingRomance
Tinteling deel 1. juli 2014.
Smashwords edition ISBN:9781311562913
tintelingromance.blogspot.nl
Twitter: @tintelingbooks
Cover: Istock Photo
Cover Design: Marijke F. Jansen
Logo Design Tinteling: Ilse Edkes
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd,
opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige
vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen
of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de auteur.
All rights reserved. No part of this book may be used or reproduced in any form
or by any means electronic or mechanical, including photocopying, recording or by
any information storage and retrieval systems, without prior written permission of the
author, except where permitted by law. The characters and events portrayed in this
book are fictitious. Any similarity to real persons, living or dead, is coincidental and
not intended by the author
♥1♥
'Ik ben zo blij dat je snel kon komen!' Evelien Evers, de eventmanager van Horse
World rende voor Amber uit, tussen de boxen door, snauwend naar mensen die haar
voor de voeten liepen. Evelien Evers, Eventmanager. Het was bijna niet uit te spreken.
Wie bedacht zoiets?
'Sjeik Dawud Jaser El-Faris is eregast van het event. Dat dit nu juist een van de
zijne moest overkomen.' Evelien 'tssk-te' en klakte met haar tong. 'Nou ja, hopelijk
kunnen we het verhelpen voor de sjeik aankomt.'
Amber schudde haar hoofd en versnelde haar pas. Abrupt hield Evelien stil bij
een groepje jongeren, de verandering in tempo zo plotseling, dat Amber onhandig
tegen haar rug op knalde. Beschaamd zette ze een pas opzij. Evelien had het
waarschijnlijk niet eens door. Rood aangelopen stak ze een tirade af tegen de twee
meisjes en de jongen, die snel zijn mobiele telefoon in zijn zak stak.
'Hoe vaak heb ik het jullie nu gezegd! Het is verboden, VER-BO-DEN foto's te
maken van de paarden van de sjeik. Nog één waarschuwing, anders hoepelen jullie
maar op en zoek ik een ander stel idioten die hier de stallen kunnen aanvegen.'
Evelien draaide zich naar Amber toe. 'Snap je dat nou? Er schijnen honderden van die
puberale idioten te zijn die hier hun dagen willen rondbrengen, beetje stro aanvegen
en paardenpoep weg scheppen. Ongelooflijk.'
Amber beet op haar lip. Ze keek naar de twee meisjes die ieder een bezem
hadden gepakt en driftig aan het vegen waren. Ze snapte het maar al te goed, ze was
niet anders geweest toen ze veertien jaar was. Haar liefde voor dieren en paarden in
het bijzonder, maakte het gemis van haar moeder draaglijk. Ze was niet voor niets
diergeneeskunde gaan studeren. Het feit dat Jansen de kosten voor haar dure studie
had betaald en haar later een baan in zijn praktijk aanbood, daarvan had ze nooit
durven dromen. Ze miste de oude man.
'… weet jij natuurlijk beter dan ik.'
'Sorry?' Amber staarde naar Evelien, die inmiddels voor een ruime box was
blijven staan en haar verwachtingsvol aankeek. Ze had nu pas door dat de
Eventmanager waarschijnlijk een heel verhaal tegen haar had gehouden. Niet meer
denken aan het verleden, sprak ze zichzelf streng toe. Ook als dat verleden helaas
een belangrijk deel van het nu en zelfs van haar toekomst uitmaakte. Tenminste als
het aan die rotzak van een Richard lag.
'Dokter Friessen?'
Opnieuw miste ze wat Evelien haar probeerde te vertellen. Amber schraapte haar
keel. 'Sorry. Wat zei je?'
Evelien kuchte en haalde een hand door haar korte, zwarte haar. 'Ik zei dat we er
zijn en dat ik hoop dat het meevalt, maar dat jij dat natuurlijk beter weet dan ik.'
Evelien haalde het slot van de box af en opende de deur zodat Amber naar
binnen kon. De box was groot, enorm zelfs. Haar Hercules had thuis minder dan de
helft aan ruimte en hij was een bakbeest. Maar ja, bedacht Amber terwijl ze de lange
blonde vlecht over haar schouder naar achter duwde, Hercules was dan ook geen
volbloed Arabier en zijn eigenaar was slechts een beginnend dierenarts, geen sjeik. Ze
zette haar tas op de grond en sloot de deur.
De verlichting in de stal was minder scherp dan in de gangpaden en nadat
Ambers ogen het verschil in licht hadden verwerkt, zag ze hem. Donkere ogen
staarden haar aan vanaf de andere kant van de box. Lang, zwart haar viel over een
elegante snuit, de kenmerkende glooiing aanwezig.
'Hai, jongen. Wat ben je prachtig.' Amber zette voorzichtig een stap naar voren.
Arabieren konden schrikachtig zijn, dus kalmte was noodzaak. Het dier had al een
enorme reis achter de rug, was ver van zijn vertrouwde omgeving. Nu stond er ook
nog een vreemde in zijn leefruimte, Amber vond het moeilijk in te schatten hoe het
dier daarop zou reageren. 'Kom maar,' ze stak haar hand uit, de palm naar boven.
'Kom maar, mooie jongen.'
Het paard kantelde zijn hoofd en snoof, de neusgaten wijd opengesperd. Hij deed
een paar passen opzij. Toen pas zag Amber de man zitten. In een vloeiende beweging
kwam hij overeind, klopte wat strengen stro van zijn spijkerbroek en liep naar haar
toe, een speelse glimlach rond zijn volle lippen.
'Zo'n uitnodiging kan ik natuurlijk niet weigeren.'
♥2♥
Voor Amber kon herstellen van de schok die door haar lichaam trok bij het horen
van die diepe stem, de woorden zoet door een sensueel accent, hoorde ze Evelien.
'Jij daar! Stalknecht? Of hoe ze dat ook in hemelsnaam noemen tegenwoordig...'
'Groom,' hielp de man Evelien op weg. Amber ergerde zich aan de toon die de
eventplanner tegen hem aansloeg. Alsof ze ver boven hem stond. Ze twijfelde of ze
iets moest zeggen, keek beschaamd naar de grond.
'Whatever. Dit is dierenarts Friessen. Ik neem aan dat jij wel kunt vertellen wat
er is gebeurd? Dan ga ik verder. Ik heb letterlijk nog 1001 dingen te doen voor het
Arabische nachtenfeest.'
Amber hoorde Evelien lachen om haar eigen grap, een geluid dat werd
overstemd door het geklikklak van haar hakken. Ongelooflijk, hoe het mens kon
balanceren op die naaldhakken. Amber slikte de irritatie weg. Ze zou Evelien hierop
aanspreken. Echt.
'Sorry... Dat was zeer... onbeschoft.' Ze stak haar hand uit en keek omhoog,
recht in ogen zo bruin als chocolade. 'Ik... Ja...' Wat wilde ze ook alweer zeggen?
Amber schudde haar hoofd, probeerde de rijke smaak van volle, donkere chocolade uit
haar gedachten te krijgen. Ze kon het bijna proeven. Eerst het bittere, dan de zoete
smaak die haar huid liet tintelen en haar zintuigen in een staat van genot liet
sluimeren.
'Dokter Friessen?'
'O. Ja. Zeg maar Amber.'
De man nam haar nog altijd uitgestrekte hand in de zijne. Zijn handdruk was
stevig, krachtig. Hij draaide zijn pols iets, waardoor zijn duim boven lag, en streek
ermee snel over haar vingers.
'Fijn dat u kon komen.' Hij liet haar los. Voor ze zich kon bedwingen, streek ze
met haar vingers langs haar lippen, de warmte die de aanraking door haar lichaam liet
gonzen, wilde ze vasthouden. Opsnuiven. In zich voelen.
'Dit is Amir. Hij kwam kreupel uit het vliegtuig. We maken ons ernstige zorgen.'
De betekenis van zijn woorden drong tot Amber door. Ze was hier niet om weg te
zwijmelen, haar hoofd en libido op hol te laten brengen door een vreemde man, hoe
bruin zijn ogen ook waren en hoe sexy zijn accent ook was.
'Ja, dat snap ik. Welk been is het? Kan ik hem onderzoeken?'
'Vanzelfsprekend.' De groom moest een goede band met het paard hebben, een
simpele klak met zijn tong was voldoende om het dier naar hen toe te krijgen. 'Het is
linksachter,' hielp hij Amber op weg. De Arabier legde zijn hoofd over de schouder van
zijn verzorger en Amber verbaasde zich over de totale overgave van het paard. Het
moest een bedreigende situatie zijn voor het dier, toch wist de groom hem het gevoel
te geven dat er geen gevaar was.
Ze klopte het prachtige paard op zijn hals en liet haar hand langzaam langs de
schouder naar het been zakken. Terwijl ze Amir onderzocht, hoorde ze de sussende
klanken waarmee de man tegen het paard sprak. De taal moest Arabisch zijn, en de
groom had een melodieuze manier van het aaneen vlechten van woorden. Het moest
fantastisch zijn om zo vol liefde te worden toegesproken.
Amber onderzocht het been, voelde de pezen en maakte strekkende en buigende
bewegingen. Vervolgens pakte ze de nylon hamer uit haar tas en klopte op de hoef.
Amir trok met zijn been. De reactie gaf haar hoop dat het dier geen al te ernstig letsel
had. De hamer verruilde ze voor de visiteertang. 'Het spijt me, jongen,' mompelde ze,
waarna ze met de tang een paar keer op verschillende plekken in de hoef kneep.
Amir liet een langgerekte zucht horen en begon heftig met zijn been te trekken.
Het tempo waarmee de man de woorden sprak, nam toe. Hij suste en liefkoosde,
totaal ongegeneerd.
Amber liet Amir los en stopte haar instrumenten terug in haar tas. Ze klopte de
hengst op zijn edele hals en richtte zich toen tot de verzorger. 'Ik zal hem niet verder
pijnigen. Ik vermoed dat het hoefzweer is. Gelukkig, zou ik bijna zeggen. Het is
vervelend, maar goed te behandelen en de klachten verdwijnen vrijwel direct na
behandeling. Als u wilt kan ik hem nu behandelen, of de hoefsmid bellen om...'
'Dat is niet nodig. We hebben een eigen hoefsmid in dienst die bekend is met
hoefzweer.'
Amber knikte. 'Dat is natuurlijk ook prima. Het is wel belangrijk dat u hem zo
snel mogelijk laat behandelen, dat zal de pijn direct verlichten.' Ze pakte haar tas van
de grond en hing die om haar schouder.
De man liep met haar mee de stal uit, nadat hij Amir nog een laatste klopje op
zijn hals had gegeven. 'Het spijt me te horen van dokter Jansen. Hij was een goede
arts. Een goede man.'
Zijn woorden verrasten Amber, waardoor ze de drempel miste en voorover viel.
Twee sterke armen grepen haar van achter vast en trokken haar naar achteren. Zijn
warme adem kietelde in haar hals en toen hij sprak, realiseerde Amber zich dat zijn
mond vlak bij haar oor moest zijn.
'Voorzichtig. Je kunt beter in het stro liggen, dan op de grond.'
Zijn woorden, het accent waarmee hij ze uitsprak, zijn lichaam tegen het hare...
Diep van binnen bloeide er iets in haar open, een lang geleden in slaap gesukkelde
begeerte. Amber slikte. Haar hele lichaam was zich bewust van deze vreemdeling,
deze man die haar tegen zich aan hield.
Plotseling liet hij haar los, stapte langs haar heen het looppad op en stak zijn
hand naar haar uit. Haar wangen moesten zo rood als klaprozen zijn. In het schel
verlichte pad, keek ze naar hem op. Hij was lang en gespierd, een atletisch lichaam.
Hoewel hij gekleed was in een simpel grijs T-shirt en een spijkerbroek, straalde hij
klasse en macht uit. En seks. De belofte van eindeloos lange nachten vol aanraking en
extase schemerde door in zijn houding, in zijn ogen van romige chocolade. Hij had dik
zwart haar, de kleur net zo vol als zijn ogen.
Ogen die haar onder licht opgetrokken wenkbrauwen, verwachtingsvol aankeken.
O. Ja. Hij wachtte op haar.
Beschaamd sloeg ze zijn hulp af en stapte met wankele pas het gangpad op. Het
liefst had ze hem niet meer aangekeken, maar dat zou aardig ongemanierd zijn, dus
hief ze haar gezicht naar hem op.
'Goed. Veel succes met Amir. Als er iets is, dan kun je me altijd bereiken. Evelien
heeft mijn nummer.' Plotseling besefte ze zich dat ze niet eens wist hoe hij heette. Ze
wilde het hem vragen, maar hij had zich al omgedraaid, in zijn hand een telefoon.
♥3♥
Hoe ze ook probeerde, de hele rit naar huis hoorde ze zijn stem.
Je kunt beter in het stro liggen, dan op de grond.
Flirtte hij met haar? Wat bedoelde hij met 'in het stro liggen'? Amber voelde haar
wangen gloeien. De warmte trok langs haar hals naar onderen.
Nee, onzin! Hij had niet eens de moeite genomen om afscheid van haar te
nemen, had het veel te druk met bellen. Hij had haar niet eens zijn naam verteld.
Het was al laat toen ze thuiskwam. Amber liep direct door naar de badkamer en
zette de douche aan. Het was een vermoeiende dag van visites rijden geweest, met
als afsluiting het telefoontje van Evelien Evers, eventmanager, of ze direct wilde
komen want er was iets met een van de paarden van de sjeik. Natuurlijk wilde ze
direct komen. De klus als evenementsdierenarts was een belangrijke. Niet alleen zou
haar salaris de kosten voor de verbouwing aan de praktijk een heel eind betalen, het
was ook een goede gelegenheid haar naamsbekendheid te vergroten.
Iedereen kende dierenarts Fred Jansen. En iedereen kende zijn zoon, Richard. En
niemand begreep waarom de oude man zijn praktijk had nagelaten aan de
onbekende, pas afgestudeerde dokter Friessen. De klanten van Jansen hadden bijna
allemaal de overstap gemaakt naar de nieuwe praktijk van Richard, zeker na alle
verhalen die hij over haar de wereld in had gestrooid...
Dat juist Horse World belde met de vraag of zij de honneurs van Fred Jansen
wilde overnemen... Het kwam als een godsgeschenk! Met een glimlach stapte ze
onder de douche vandaan. Ze had eerst gedacht dat hij een grapje maakte, toen
Jansen vertelde over zijn vriendschap met sjeik Imad Hussain El-Faris. Het bleek alles
behalve een geintje, getuige de foto's die Jansen na een van zijn laatste reizen naar
de Emiraten aan de muur had gehangen. Beiden hadden een grote liefde voor de
volbloed Arabier en Jansen ging zelfs regelmatig langs in Abu Dhabi om de paarden
van de sjeik te bewonderen. Jansen had in een van zijn laatste telefoongesprekken
gesprekken met de sjeik over haar gesproken. Dat ontroerde haar meer dan ze wilde
toegeven. Zelfs na zijn dood zorgde Jansen nog voor haar. Wat zou het hem verdriet
doen als hij wist van de lastercampagne die Richard tegen haar hield. Ze snapte het
ook wel. Richard stond met lege handen terwijl zij de praktijk runde. De praktijk van
zijn vader, waarvan hij altijd had gedacht die te zullen overnemen. Hij was zelf
opgestapt, ze had hem aangeboden samen te werken, maar dat was niet voldoende.
Na al zijn leugens wilde ze niet eens meer samenwerken. Ze wilde niet eens meer in
een ruimte met hem zijn.
Amber trok het dekbed op tot onder haar kin en nestelde zich in bed. Al snel
kwamen Poes en Mauw haar gezelschap houden. De katten rolden zich op op het
voeteneinde en de pijnlijke herinneren aan Richard Jansen werden weggedrukt door
de vermoeidheid die haar meenam naar een diepe slaap.
Een slaap die veel langer had moeten duren dan anderhalf uur. Het
onophoudelijke gezoem op haar nachtkastje haalde haar uiteindelijk uit haar dromen
over liggen op stro, veilig geborgen in gespierde armen. Zijn mond die een melodie
van liefkozingen in haar oor fluisterde.
Amber staarde naar het onbekende nummer op het display. Even dacht ze eraan
niet op te nemen. Jolie had dienst vannacht. Als het een spoedgeval betrof, zou haar
collega de melding krijgen. Langzaam drong het tot haar slaperige brein door. Degene
belde haar op haar privénummer.
'Hallo?' Schor van de slaap kraakte ze de begroeting de telefoon in.
'Dokter Friessen. Mijn oprechte verontschuldigingen dat ik u op dit late tijdstip
bel.'
De stem uit haar dromen sprak haar toe. Amber ging rechtop zitten, haar huid
tintelde en een warme gloed verspreidde zich over haar lichaam.
'Ja?'
'Het gaat om Amir. Het paard dat u vanavond heeft onderzocht. Onze hoefsmid is
vertraagd en het dier heeft pijn. Er is een auto naar u onderweg, zodat u hem
vanavond nog kunt behandelen.'
Amber liet de woorden tot haar doordringen. De man aan de andere kant van de
lijn stelde geen vragen. Het was duidelijk dat hij ervan uitging dat ze onmiddellijk uit
haar bed zou springen, en zich zou aankleden om aan zijn wensen tegemoet te
komen.
Het gekke was, ze wilde hem tegemoetkomen.
'Er is een auto onderweg?'
'Ja. De chauffeur zal u ook weer thuisbrengen, nadat u Amir heeft geholpen.'
Voor ze kon antwoorden, hoorde ze autobanden op het grind van de oprit. Snel
stond ze op, de telefoon tussen haar kin en schouder geklemd. 'De auto is er. Ik kleed
me aan.'
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn en Amber voelde haar wangen
kleuren. Zou hij denken dat ze naakt was? Opnieuw was er die aangename tinteling.
Zou hij willen dat ze naakt was?
'Ik zie u zo.' Zijn afscheid was formeel, het volgende dat ze hoorde was het tuut-
tuut-tuut van de verbroken verbinding.
♥4♥
Nadat ze zich had aangekleed, haar blonde haar in een snelle staart had weten
te krijgen en haar tas uit de gang had gepakt, liep Amber naar de auto. Het was een
zwarte Audi, met geblindeerde ramen en al. Paniek liet haar hart tegen haar ribben
slaan en maakte haar ademhaling gehaast en onregelmatig.
Ging ze echt in deze auto stappen?
Voordat ze zich kon bedenken en haar huis weer kon invluchten, stapte er aan de
bestuurderskant een man uit. Hij droeg een donkerblauw pak met bijpassend
overhemd. Een stropdas maakte het plaatje compleet. Hij glimlachte vriendelijk en
hield de achterdeur voor haar open.
'Mevrouw Amber Friessen? Mijn naam is Erik Boom, ik werk voor sjeik El Faris als
hij Nederland bezoekt en ik heb de opdracht u naar het Expocentrum te brengen. Wilt
u instappen?'
De chauffeur glimlachte opnieuw naar haar en wachtte geduldig tot ze eindelijk
de moed bijeen had geschraapt om toch in te stappen. Nogmaals, waarom? De deur
werd gesloten en Amber klikte haar gordel vast. Ze hoopte maar dat ze inderdaad
naar het Expocentrum werd gereden en niet werd ontvoerd om in de harem van een
oude sjeik te belanden.
'De sjeik verontschuldigt zich voor het feit dat hij u zo laat heeft ontboden.' Erik
was inmiddels ook ingestapt en reed de grote auto behendig van haar oprit af.
Amber merkte dat ze nieuwsgierig werd naar deze sjeik El Faris. Ze nam zich
voor hem te googlen als ze weer thuis was. Jansen had haar verteld over de oude
sjeik en zijn liefde voor dieren. De twee hadden elkaar ruim dertig jaar geleden
ontmoet op Horse World. Het was de eerste keer dat de sjeik zijn paarden
tentoonstelde in Nederland.
'Is de sjeik vaak in Nederland?' Ze vroeg zich af waarom een rijke Arabier zoveel
belangstelling had voor het koude kikkerlandje, dat hij zelfs hier een auto met
chauffeur had.
Erik keek haar aan in de achteruitkijkspiegel. 'Hij heeft familiare banden met
Nederland. De oude sjeik is getrouwd met een Nederlandse vrouw.'
'O.' Amber probeerde zich het voor te stellen; een rijke oude man met een mooie
jonge vrouw. Ze was vast blond. En lang. Een bezienswaardigheid in het Arabische
land. Waar kwam de sjeik ook alweer vandaan? Evelien had het wel gezegd tijdens
hun kennismakingsgesprek. Abu Dahbi? Ja. Hij bezat een immens aantal hectare
olievelden en was zo rijk, dat zelfs Evelien zijn vermogen niet kon uitspreken.
Jammer voor haar, bedacht Amber zich met een grijns, dat hij getrouwd was.
Evelien had het niet onder stoelen of banken gestoken dat ze niet kon wachten tot ze
de sjeik eindelijk kon ontmoeten.
'We zijn er.' Erik parkeerde de auto bij de personeelsingang van het Expocenter.
Voor ze haar deur zelf kon openen, was hij al uitgestapt en hield het portier voor haar
open. 'Zal ik met u meelopen?'
Amber schudde haar hoofd. 'Nee, ik ken de weg.' Op een drafje rende ze naar de
beveiliger, die even kort in zijn portofoon praatte en haar toen doorliet.
Het was rustig in de stallen. Ambers voetstappen vormden het hardste geluid in
de ruimte. Af en toe klonk er een geschraap of een tevreden zucht uit één van de
stallen. Amber liep door naar het speciale gangpad, waar de Arabieren van de sjeik
gestald waren. Ze passeerde een tweede beveiliger, die haar zonder vragen doorliet.
De stal van Amir was de achterste. Amber keek naar binnen en zag de hengst op
het stro liggen.
'Ik had gehoopt dat onze hoefsmid hem kon helpen, maar ik hoorde pas net dat
zijn vliegtuig vertraagd is.'
Hij stond achter haar. Amber bleef staan, op zoek naar woorden. Die stem... het
was een streling op zich, die haar huid vlam liet vatten en haar deed verlangen naar
meer. Veel meer.
Waarom had deze vreemdeling zo'n intense uitwerking op haar? Ze schudde haar
hoofd, probeerde haar gedachten te ordenen, en draaide zich om.
Een slechte beslissing.
De verzorger van Amir keek op haar neer, hij was een goede kop groter dan zij.
Zijn zwarte haar piekte rond zijn krachtige gezicht. Hij zag eruit alsof hij net uit bed
kwam, na een drukke nacht. Amber beet op haar lip. Zou hij de hele nacht bij het
paard hebben doorgebracht? Een blik in die bruine ogen vertelde haar dat ze gelijk
had. Ze realiseerde zich opnieuw dat ze niet eens wist hoe hij heette.
'Mijn vrienden noemen me Jace.' Door zijn antwoord realiseerde Amber zich dat
ze dat laatste hardop had gezegd. Haar wangen kleurden rood en ze was blij dat het
licht was gedempt. Hopelijk zag hij haar niet blozen.
'Ik...' Fijn, nu stotterde ze ook nog. Ze haalde diep adem en concentreerde zich
op wat gedaan moest worden. Waarom ze hier was. 'Ik zal Amir behandelen.' Snel
opende ze de stal en stapte naar binnen. Jace volgde haar. Eenmaal binnen sloot hij
de deur en klakte met zijn tong. Het paard kwam overeind en liep naar zijn verzorger
toe. Amber zag dat die paar passen hem moeite kostten. Hij kreupelde ernstig met
zijn aangetaste been.
Ze opende haar tas en zocht naar de juiste instrumenten. Ze klopte het paard op
zijn elegante hals. Daarna ging ze aan het werk. Dit was waar ze goed in was!
♥5♥
De hele behandeling nam ruim een uur in beslag. Amber was tevreden over het
resultaat, Amir zou geheel herstellen. De verlichting was direct merkbaar bij het dier,
het zette meer gewicht op zijn been en liep met hen mee tot de deur, zonder de erge
kreupel van eerder.
Jace sloot de box en ging haar voor naar een ruimte achter de stallen. Het bleek
een knusse lounge te zijn, compleet met grote hoekbank met veel gekleurde kussens,
een koelkast en een bar, met een ingewikkeld ogende espressomachine.
'O...' Alles om haar heen straalde luxe uit. Geld speelde overduidelijk geen rol als
je in dienst was van een sjeik. Amber keek om zich heen, probeerde woorden te
vinden die goed omschreven wat ze wilde uitdrukken, maar besloot dat het beter was
niets te zeggen. Alles zou toch te zwak zijn, te geforceerd. Het tijdelijke verblijf was
ruimer dan haar studentenkamer in Utrecht. Wat studentenkamer! Het was ruimer
dan de kamer van het huis waarin ze nu woonde. Ineens bedacht ze zich hoe
onfatsoenlijk haar zwijgen moest zijn tegenover Jace. Hij werkte in opdracht van de
sjeik, kon er verder niets aan doen dat zijn baas met geld scheen te smijten. 'Ik... het
is hier werkelijk prachtig ingericht. Je moet een fijne baas hebben, iemand die goed
om zijn personeel denkt.'
Jace keek haar aan, zijn blik ondoorgrondelijk. Amber voelde opnieuw de blos op
haar wangen komen. Had ze hem beledigd? Dat was absoluut niet haar bedoeling
geweest. Ze beet op haar lip, voelde zich ongemakkelijk, maar hield zijn blik vast. Ze
kon niet anders, het bruin van zijn ogen leek drijfzand waarin ze vast zat. Ze zou
absoluut en meer dan graag ondergedompeld worden in het zachte bruin.
'Ga zitten.' Jace verbrak het contact en gebaarde naar de bank. Amber twijfelde.
Als ze zich in al de kussens zou nestelen, zou ze nooit meer overeind willen komen.
De vermoeidheid sloeg genadeloos toe. Wat kon het voor kwaad, als ze heel even
neerplofte, even tot rust kwam voordat ze in de luxe auto stapte om naar huis
gereden te worden. Ze liep naar de bank, zette haar tas neer en zakte in de weelde
van zachtheid en kleur. 'Hmmmm...'
Tot haar verbazing kwam Jace naast haar zitten. De bank was groot genoeg,
maar hij koos zijn plek dicht bij haar, zo dicht dat zijn knie de hare raakte. De plek
waar zijn lichaam haar raakte, was als een elektrische shock, eentje zo heftig dat haar
hele lijf er uiteindelijk door vlam vatte. Uit nervositeit begon ze te praten.
'Je werkt al lang voor de sjeik?'
Opnieuw keek hij haar aan. Lang. Te lang. Of misschien niet lang genoeg.
'Ik zorg al mijn hele leven voor de paarden.'
Amber liet het antwoord tot haar doordringen. 'De sjeik woont toch in...'
'Abu Dhabi,' vulde Jace aan. 'Ik ben daar geboren en opgegroeid. Ik heb familie
die oorspronkelijk uit Nederland komt, vandaar dat ik de taal bijna vloeiend spreek.'
Aha. Daar kwam zijn accent vandaan.
'En jij?' Amber keek hem niet-begrijpend aan. 'Waarom heb jij de praktijk van
dokter Jansen overgenomen? Hij heeft een zoon, toch? Die ook dierenarts is?'
Ja... die had hij, ja. Amber slikte de opgekomen bitterheid weg die altijd opkwam
als ze werd herinnerd aan Richard. Ze legde haar hoofd tegen de kussens en sloot
haar ogen. 'Dat is een lang en vervelend verhaal.'
Jace zweeg. Hij zat naast haar, tegen haar aan. Ze was moe. Wat kon het voor
kwaad te vertellen wat voor rotzak Richard was? Welke leugens hij over haar
verspreidde. Maar ze wilde dit moment niet verpesten, niet met de waarheid over
Richard. 'Laten we het erop houden dat Richard en ik eens heel close waren, maar nu
niet meer.' Amber draaide haar hoofd en deed haar ogen open. Jace observeerde haar.
'Je bent anders dan andere vrouwen, dokter Friessen.'
Zijn woorden verbaasden haar zo, dat ze erom moest lachen. 'Zeg maar Amber.'
'Je bent anders dan andere vrouwen, Amber.'
Jace klonk serieus, en Amber vroeg zich af wat hij bedoelde. 'Hoe dat zo?'
Hij schudde zijn hoofd, traag. Een lok haar danste over zijn voorhoofd en hij
streek die geërgerd weg. Zijn blik gleed van haar ogen naar haar lippen. Amber zoog
haar onderlip naar binnen, bedacht zich te laat dat het belachelijk was om op haar
onderlip te kauwen, iets dat ze deed als ze zenuwachtig was. Jace hief zijn hand. Voor
ze het door had, volgde hij met zijn vinger de contouren van haar lippen. Hij boog zich
voorover, langzaam, tergend langzaam. Ambers hart beukte tegen haar ribbenkast
alsof het wilde ontsnappen uit de kooi gemaakt van emoties die haar ineens
overvielen. Wat ging hij doen? Waarom? Wilde ze dit? En de meest schokkende van
allemaal: Ja, dit wilde ze. Ze wilde hem. Deze man die ze amper kende, maar die een
onwerkelijke aantrekkingskracht op haar uitoefende.
Het moment waarop ze wachtte, kwam niet. Jace boog naar achteren, schoof van
haar vandaan. Hij schraapte zijn keel. 'Het is laat. Erik wacht op je bij de uitgang. Ik
wens je een goede nacht, Amber.'
Verward stond ze op en greep haar tas. 'Ja. Welterusten,' wist ze nog uit te
brengen, voordat ze naar de uitgang van het Expocenter liep. Toen ze bij Erik in de
auto stapte, had Amber zich er zelf bijna van overtuigd dat het allemaal niet echt was,
wat er zojuist was gebeurd.
Bijna...
♥6♥
'Hmmm? Wat?' Amber rekte zich uit, boog zich opnieuw naar het toetsenbord en
herlas de laatste zin. De mail die ze nog moest sturen naar een oogspecialist was
bijna klaar. Hopelijk kon haar collega wat meer doen voor de kat die ze vanmiddag
had behandeld.
Puck zuchtte. Overdreven. Amber draaide zich naar haar vriendin en collega en
wachtte.
'Vertel nog eens over... Jeweetwel, op de bank.' Een ondeugende grijns vormde
zich rond de lippen van Puck en Amber kreunde. Ze schudde haar hoofd, besloot dat
het mailtje voldoende informatie bevatte en drukte op 'send'.
'Ik vertel jou nooit meer iets.'
Puck begon te lachen, herstelde zich snel. 'Nee, want er is nooit iets te vertellen!
Maar dit...'
Amber stond op, pakte de koffiemokken en liep naar het kleine keukentje achter
de operatieruimte. Puck kwam haar achterna. 'Nee, serieus. Alsjeblieft, vertel het nog
een keer. Ik maak namelijk nog minder mee dan jij, zeker op liefdesgebied. Mijn
liefdesleven is ongeveer gelijk aan dat van een gecastreerde kater.'
Dit keer was het Ambers beurt om in lachen uit te barsten. Ze wilde haar
vriendin zeggen dat ze ook daadwerkelijk eens buiten de praktijk en haar eigen, veilig
huis moest komen, om wat aan dat liefdesleven te doen, maar werd onderbroken door
de deurbel. Amber fronste en keek naar Puck. 'Heb jij nog een afspraak?' Een snelle
blik op de klok boven de keukendeur leerde dat het na half zeven 's avonds was. De
laatste patiënt hadden ze, samen met zijn opgeluchte eigenaar, om kwart voor zes
naar huis laten gaan.
Puck stak haar hoofd door de deuropening, kwam gelijk weer terug. 'Amber... Ik
denk dat het voor jou is.' Amber zette de bekers in gootsteen. 'Hoe bedoel je? Ik heb
geen patiënten meer.'
Puck begon te grijnzen. 'Lang, zei je toch? En zwart haar? Beetje getinte huid?'
Even snapte ze niet wat haar vriendin bedoelde, maar toen de betekenis van
diens woorden eindelijk tot Amber doordrongen, voelde ze hoe het bloed naar haar
wangen steeg. 'Wat...'
'Zo omschreef je hem toch? Lang? Zwart haar? Getint? Die combinatie stapt
zojuist de wachtkamer binnen.' Puck maakte aanstalten het keukentje uit te stappen.
'Als jij hem niet neemt, dan zeg ik graag vaarwel tegen de gecastreerde kater en...'
Amber trok Puck aan haar arm weer terug. 'Shhh! Straks hoort hij je nog!
Idioot.' Ze beet op haar lip, probeerde een reden te bedenken waarom Jace haar
kwam opzoeken. Ineens drong de realiteit tot haar door. Natuurlijk. Hij kwam niet
voor haar, hij kwam voor de dierenarts die het paard van zijn baas behandelde. Shit!
Er zou toch niets met Amir zijn? Vlug duwde ze haar vlecht over haar schouder, haalde
diep adem en stapte het keukentje uit. Professioneel. Professioneel. Wees
professioneel. De woorden dreunden als een mantra door haar hoofd.
Jace leek de kleine wachtruimte totaal te vullen. Hij keek in het rond, zag haar
en glimlachte. Amber voelde hoe de adem in haar keel bleef steken, een aangenaam
onaangenaam gevoel, precies passend bij haar onregelmatige hartslag en ineens
zweterige handen. Snel veegde ze die aan haar broek af en stapte naar Jace toe.
Omdat ze bang was dat er verder niets zinnigs uit haar mond zou komen, viel ze maar
direct met de deur in huis.
'Er is toch niets met Amir?'
Jace keek haar een seconde niet-begrijpend aan, schudde toen zijn hoofd. 'Nee,
met Amir is alles veel beter. Ik kwam hier voor jou.'
Vanuit de keuken hoorde Amber dat Puck een van de bekers op de grond liet
kletteren. Ze schraapte haar keel, negeerde het kabaal uit de keuken en deed een pas
naar Jace toe. 'O.'
'Ik kom je ophalen. We gaan samen dineren.'
'Wat?' Amber kon haar oren niet geloven. Hij vroeg het niet, droeg het haar op.
Wat dacht hij wel? Dat ze zich liet commanderen? Ze liet zich niet meer in een hoek
zetten. Nooit meer. En al helemaal niet meer door een man. Ze vouwde haar armen
voor haar borst, hief haar kin in de lucht en keek hem recht in zijn o zo bruine ogen.
Chocolade. Zijdezachte, zoete chocolade.
'Ik ga echt niet zo maar... Sorry, maar ik heb geen tijd.'
Verbeeldde ze zich het nu, of leek hij oprecht verbaasd door haar weigering? Al
hoe stuntelig ze die ook formuleerde.
Jace zweeg, haalde een hand door zijn donkere haar en keek haar aan. Ze
voelde zijn bruine ogen over haar lichaam gaan, verbeeldde zich hoe het voelde om
door meer dan alleen zijn blik zo bestudeerd te worden. Hij leek verbaasd dat ze niet
op zijn aanbod inging, leek onzeker hoe hij met de afwijzing moest omgaan. Misschien
was hij gewoon niet gewend om door vrouwen te worden afgewezen. Amber besloot
dat dat het moest zijn. En, als ze eerlijk moest toegeven, snapte ze het volkomen.
Nee! Ze ging nu niet terugkrabbelen, ging niet alsnog in op zijn uitnodiging. Ze was
niet wanhopig en wilde ook zeker niet zo overkomen.
'Dit is de praktijk?' vroeg hij na een tijdje.
Amber knikte. 'En ik woon hiernaast.' Ze wist niet waarom ze het er aan
toevoegde. Misschien voelde ze zich schuldig dat ze hem zo bot had afgewezen. Ja,
dat moest het zijn. 'Als je wilt, mag je wel even binnenkomen. Ik moet eerst even bij
Hercules langs en dan ga ik pizza bestellen.'
Jace keek haar net zo verbaasd aan als zij zich voelde. Waarom zei ze dit nu
weer? Tijd om zich te bedenken, had ze niet. Uit het keukentje hoorde ze opnieuw
gekletter. Het was duidelijk, morgen zouden Puck en zij koffie moeten drinken uit de
plastic bekertjes die bij de automaat in de wachtkamer hingen.
♥7♥
Hercules brieste en liet zich door Jace aaien. Een opmerkelijk iets, aangezien de
kolos het niet had op onbekenden. Nadat ze zijn stal had uitgeschept en snel wat
extra bix in zijn bak had gedaan, belde ze de pizzakoerier. Het nummer stond in haar
favorietenlijst en de bezorger kende haar adres en haar voorkeur. De bestelling werd
binnen een kwartier bezorgd.
Amber nam de pizzadozen aan van de bezorger en betaalde hem de twintig euro
die ze had klaarliggen. Ze liep terug naar de woonkamer, waar Jace in het midden van
haar bank zat. Hij stond erop te betalen voor de pizza, maar Amber had hem
vriendelijk bedankt. Op de een of andere manier had zij hem uitgenodigd in haar huis,
dan hoefde hij zijn eigen eten niet te betalen. Ze zette een van de pizzadozen op zijn
schoot, stapte over zijn uitgestrekte benen en ging naast hem zitten.
Opnieuw zaten ze dicht op elkaar. Opnieuw raakte zijn bovenbeen haar knie. En
opnieuw tintelde haar lichaam. Een aangenaam zwaar gevoel eiste haar op, een
sensatie die wachtte op bevrijding. Op een allesoverheersende explosie van overgave
en genot.
Amber schudde haar hoofd, probeerde het beeld van Jace' hand op haar been,
tussen haar benen weg te krijgen. Het had haar gevangen gehouden in haar dromen,
tot ze oververhit wakker werd, de dekens van zich afschopte en de kille nachtlucht
verkoeling gaf.
Snel klapte ze de pizzadoos open en greep een punt, die ze zonder te proeven
naar binnen werkte. Bij haar tweede punt keek ze opzij, net op het moment dat Jace
naar haar keek. Hij zette de pizzadoos op de salontafel en leunde achterover.
'Ik had me deze avond anders voorgesteld, toen ik hierheen reed.'
Amber beet op haar lip. Hij was teleurgesteld? Ze voelde de irritatie in haar
omhoog borrelen. Het was zijn eigen schuld. Wat dacht hij wel? Dat hij zomaar haar
praktijk kon binnenwandelen, zou eisen dat ze met hem uit eten ging? En dan? Wat
zou hij verder nog opeisen.
Iets dat zij hem niet zou onthouden.
Een andere honger deed haar bloed naar haar wangen stijgen. Ze schoof de
pizza van zich af naar de tafel en draaide zich naar Jace.
'Hoe dan?' Ze kon het niet helpen, moest het weten. Of hij haar een
teleurstelling vond. En wat hij dan anders had gewild.
Jace keek haar aan. 'Een avond samen in een van de beste restaurants van de
stad. Exclusief voor ons, geen andere gasten. De chef die een speciaal menu heeft
gemaakt. Champagne. Daarna mijn hotelsuite. Jouw naakte lichaam...' Hij maakte
zijn zin niet af. Amber slikte. Maakte hij een grapje? Zijn uitdrukking was
bloedserieus. Een nerveuze giechel ontsnapte over haar lippen, Amber herstelde zich
snel en schudde haar hoofd.
'Het beste restaurant van de stad is Cara. Daar geldt een wachtlijst van
anderhalf jaar, en het is echt niet te betalen!' Ze wees naar de pizza. 'Ik denk dat dit
een realistischer beeld van de avond is. Het spijt me je te moeten teleurstellen.'
'Ik denk niet dat jij mij zou teleurstellen.' Hij zei het zo terloops, maar de
betekenis achter zijn woorden ontging Amber niet. Ze voelde hoe haar wangen nog
dieper moesten rood kleurden, hoe haar lichaam tintelde bij de gedachte aan... hem.
'Sinds wanneer run je de praktijk?' Jace veranderde moeiteloos van onderwerp.
Amber voelde zich als een te strak gespannen elastiek, haar lijf was zich bewust van
iedere beweging die hij maakte, van iedere adem die hij uitblies. Van iedere keer dat
zijn been de hare aanraakte. Ze concentreerde zich op zijn vraag. Met het antwoord
kwamen ook de verborgen herinneringen. De gedachte aan Jansen en Richard een
onwelkome indringer, die als een bliksemafleider de seksuele spanning uit haar lijf
trok. 'Sinds Jansens overlijden. Daarvoor werkte ik samen met hem en zijn zoon,
Richard, in de praktijk.'
Jace knikte. 'Je was aan hem gehecht.' Het was geen vraag, meer een
constatering.
Amber knikte, voelde ineens de behoefte om met iemand te praten over die
periode uit haar leven. 'Jansen heeft me in huis genomen nadat mijn moeder
overleed. Hij was als een vader voor me. Zorgde ervoor dat ik weer een soort van
familieleven kreeg. Hij zorgde ervoor dat ik kon studeren. Na mijn studie ben ik gaan
werken in de praktijk, deels om hem terug te betalen voor alles wat hij voor mij had
gedaan en deels omdat ik... Niet weg durfde te gaan. Dit huis, de praktijk, Jansen.
Het was veilig. Vertrouwd.' Amber slikte de dreigende tranenvloed weg. Ineens
schaamde ze zich voor haar emotionele geblaat. Voorzichtig keek ze naar Jace. Hij zat
zwijgend op de bank.
Zou ze hem hebben afgeschrikt? O. God. Hij dacht vast dat ze zo'n emotionele
doos was. 'Nou, ja... Het klinkt allemaal erg dramatisch, maar dat valt wel mee hoor.
Toen Jansen ziek werd, vroeg hij me zijn taken in de praktijk over te nemen. Hij deed
een stap terug, Richard en ik runden alles. Richard is ook dierenarts. Ik wist niet dat
dit zijn plan was, dat hij de praktijk en dit huis aan mij had nagelaten. Het voelt nog
altijd onwerkelijk.'
'Dat kan ik me voorstellen. Het is niet makkelijk om in iemands voetsporen te
treden als je diegene respecteert en waardeert.' Hij zei het op een manier alsof hij
sprak uit ervaring.
'Hoe zit het met Richard?'
Toen ze hem niet-begrijpend aankeek, verduidelijkte hij zijn vraag. 'Zijn vader
liet jou de praktijk na. Het huis.'
Het gemak waarmee ze met Jace sprak, verdween als sneeuw voor de zon.
Amber schoof nerveus heen en weer. Jace wachtte rustig en uiteindelijk kon ze niet
anders dan antwoorden, om de zware stilte die tussen hen in hing, te verbreken.
'Hij heeft een eigen praktijk opgericht, verderop in de stad. We hebben geen
contact meer.' Amber duwde een paar losgeraakte lokken uit haar gezicht. Over
Richard praten was ongemakkelijk. Het haalde alle vuiligheid naar boven, zijn laster
en leugens. Ze wilde dat niet in haar leven hebben, nooit meer. Ze had genoeg verteld
over zichzelf, maar wist nog helemaal niets over de man die kortsluiting veroorzaakte
in haar hersenen en haar lijf in vuur en vlam zette. 'En jij?'
Jace keek langs haar heen naar het raam. 'Ik ben opgegroeid in Abu Dahbi met
mijn vader en moeder. De enige zoon.' Hij keek haar aan, wilde nog iets zeggen, maar
zweeg.
'Ha! Daar kom je niet mee weg. Ik heb net van alles over mezelf verteld. Nu is
het jouw...' Verder kwam Amber niet. Jace boog zich naar haar toe en deze keer
stopte hij niet.
Zijn lichaam bedekte haar en er ontsnapte Amber een zachte kreun toen hij zijn
volle lippen tegen de hare bewoog. Eerst langzaam, o zo langzaam. Net op het
moment dat ze het niet meer volhield, dat ze hem wilde smeken om meer, nu al, om
alles, voelde Amber hoe zijn tong haar lippen van elkaar duwde. Hij wachtte niet op
haar uitnodiging, verkende haar mond en eiste haar op. Amber kon niet anders dan
opgaan in de kus. Die lang niet genoeg was.
Jace' hand gleed van haar hals naar haar borst. Door de dunne stof van haar
blouse en bh, kwam haar tepel zijn cirkelende duim tegemoet. Zijn mond verliet haar
lippen, volgde een sensueel pad van haar hals naar haar decolleté, naar het bovenste
knoopje van haar blouse. Met zijn andere hand maakte hij het knoopje los. En nog
een. En nog een, tot haar blouse open viel. Zijn lippen volgden de kanten lijn van haar
bh, en al maar bleven zijn kundige vingers spelen met haar tepels. Zachte strelingen
werden opgevolgd door kneepjes die een erotische spanning door haar lichaam
joegen, naar haar meest intieme plek. Amber voelde hoe ze vochtig werd, de naad
van haar spijkerbroek zorgde voor een aangename frictie.
Haar lichaam schokte toen zijn mond zich om haar inmiddels hard geworden
tepel sloot. Hij likte en zoog, speelde met haar. Eindelijk verloste hij haar van het
overtollige stof van haar bh en voelde ze zijn lippen op haar huid. Amber kreunde
opnieuw en vlocht haar vingers door zijn dikke haar. De spanning in haar lichaam
bleef zich opbouwen.
Het geluid van de deurbel drong ongewenst en onwelkom door in haar door lust
overgenomen brein. Dat er op dit moment werkelijk iemand anders bestond buiten
Jace en haar, was een wrede werkelijkheid. Nog wreder was het moment dat Jace
haar losliet, zijn lippen van haar huid haalde en haar blouse dichttrok.
'Wat...' het formuleren van woorden bleek lastig, verder dan een lettergreep
kwam ze niet.
Jace stond op, haalde zijn mobiel uit zijn broekzak en keek naar het scherm.
Opnieuw de deurbel.
Er was iets wat ze in deze situatie moest doen. Haar hersenen kwamen traag op
gang. Ze stond op van de bank en knoopte de twee bovenste knoopjes van haar
blouse dicht.
De deur open doen.
Dat deed je in dit soort gevallen.
Ze wilde naar de deur lopen, maar Jace hield haar tegen. 'Het is voor mij.'
Amber fronste, keek hem niet-begrijpend aan. 'Hoe bedoel je?'
Een geheimzinnige glimlach deed zijn mondhoeken opkrullen, hetgeen een kuiltje
in zijn kin tevoorschijn liet komen. De glimlach werd groter. 'Ik zie je snel weer,
Amber.' Met die woorden draaide hij zich om, liep naar de voordeur en deed open, net
op hetzelfde moment er weer werd aangebeld.
Amber volgde hem de gang in, bleef staan en zag hoe twee geüniformeerde
beveiligers op haar tuinpad stonden. De mannen deden snel een paar passen opzij
toen ze Jace zagen, die in een voor Amber onverstaanbare taal enkele woorden met
de beveiligers wisselde. De mannen knikten, antwoordden in dezelfde taal, Arabisch
misschien? Het gesprek leek afgelopen en het tweetal liep voor Jace uit, het tuinpad af
naar een zwarte auto. Ook Jace liep naar een zwarte auto, Amber herkende de wagen.
Het was de auto waarin Erik haar had opgehaald. Voor hij instapte, keek hij even kort
haar kant uit. Het schemerde, waardoor Amber zijn gezicht niet kon zien. Hij stapte in
en Amber volgde met haar ogen de auto die van haar opritje afreed, de invallende
avond in.
Snel trok ze de voordeur dicht en liep de kamer binnen. Haar dromen zouden
ook deze nacht gevuld zijn met een intens verlangen naar volle lippen en ogen zo
bruin als gesmolten chocolade.
♥8♥
'Pippa?' Amber keek de wachtkamer rond en herkende het kleine hondje. Haar
eigenaar Henk, een flamboyante modeontwerper was een van de weinige klanten van
Jansen die nog altijd trouw naar de praktijk kwam. 'Ach, schat, hoe denk je dat ik
gekomen ben waar ik ben?' had hij haar toevertrouwd de eerste keer dat hij met
Pippa was gekomen na het overlijden van Jansen. Amber had het gesprek snel een
andere kant uitgestuurd. Ze waardeerde het dat hij nog altijd kwam, aan de andere
kant had ze geen behoefte in te gaan op de roddels en lasterpraatjes die Richard over
haar verspreidde.
Henk kletste over zijn nieuwe ontwerpen, over de beroemdheden die hij kleedde
en over zijn reisje naar Ibiza, waarvoor hij Pippa in een iets te groot uitgevallen
schoudertas had gestopt. 'Je denkt toch niet dat mijn schatje in het laadruim reist?'
Amber schudde, knikte en controleerde ondertussen of Pippa inderdaad de
benodigde kilo was afgevallen. De chihuahua kampte met ernstig overgewicht. Net
zoals zijn baasje. Ze wilde net het gewicht van het dier noteren, toen Puck de
behandelkamer binnenkwam.
'Eh... Amber? Kun je even naar de wachtruimte komen?'
Amber keek lichtelijk geïrriteerd op van haar notities. 'Kan het niet wachten? Ik
ben met een patiënt bezig.' Een van de weinige betalende klanten die we nog hebben,
voegde ze er in gedachten aan toe.
Puck schudde haar hoofd. 'De... euh... bezorger heeft opdracht gekregen het
pakket alleen rechtstreeks aan jou te overhandigen.'
Met een zucht en een verontschuldigende blik richting Henk en Pippa volgde
Amber Puck de wachtruimte in. Daar stond Erik, een kledingzak in de ene en een doos
in zijn andere hand. Amber fronste, keek verbaasd naar de chauffeur, die op zijn beurt
verlegen glimlachte naar Puck. Puck haalde een hand door haar korte, zwarte haar en
lachte terug. Pas nadat Amber een paar keer kuchte, merkte Erik haar op. Hij stapte
naar haar toe en overhandigde haar de kledingzak. De doos zette hij achter haar neer
op de balie. Uit zijn binnenzak viste hij een enveloppe en stak haar die toe. Amber
nam het crèmekleurige papier onhandig van Erik aan. Het voelde dik en luxueus en
haar naam stond in sierlijke gouden letters op de achterkant.
'Wat is dit allemaal?' Amber staarde verbaasd van Erik naar de enveloppe en
weer terug.
De chauffeur haalde zijn schouders op. 'Een speciale bezorging voor dokter
Amber Friessen. Sjeik Dawud Jaser El-Faris ontvangt u graag vanavond op het gala ter
ere van zijn bezoek aan Nederland.'
'Wa...' Zelfs woorden van een lettergreep schenen op dat moment te hoog
gegrepen. Erik trok zijn wenkbrauwen op, wachtte waarschijnlijk op iets zinnigs uit
haar mond en toen duidelijk werd dat dat niet kwam, liet hij zich door Puck naar
buiten begeleiden.
Verdwaasd ritste Amber de kledingzak open. De jurk was van zijde, in een kleur
die ze niet kon omschrijven. Het leek het zachtste roze, maar misschien was het wel
meer wit. Hij was prachtig. Adembenemend. Amber haalde de jurk voorzichtig uit de
zak en hield hem omhoog aan de hanger. De neklijn was hoog, met kleine mouwtjes
die laag waren ingezet, waardoor haar schouders bloot zouden zijn. Ze draaide de jurk
om en ademde in. Daar waar de voorkant kuis was, alles bedekkend, was de
achterkant diep uitgesneden. Als ze de jurk zou dragen, zou haar rug bloot zijn. Een
bh was geen optie.
'O. Mijn. God. Omijngodomijngodomijn...' klonk het ineens achter haar. Amber
draaide zich om en zag dat Henk van zijn ene op zijn andere been wipte, Pippa in zijn
arm geklemd. Met zijn vrije hand wees hij naar de jurk.
'Maar... maar dat is... Dat is uit de nieuwe collectie van Robert Wiss.
Ongelooflijk! Hoe kom je daar aan? Die collectie wordt pas volgende maand
gepresenteerd in Amsterdam.' Hij keek haar een tel verbaasd aan, zijn mond half
openhangend. Geen charmant gezicht, besloot Amber. Alsof hij kon horen wat ze
dacht, herstelde Henk zich en trok zijn gezicht terug in de plooi. 'Schitterend werk.
Prachtig.'
Amber ritste de jurk weer in de kledingzak en legde het geheel op de balie. Ze
nam de doos er vanaf en deed het deksel open, keek naar binnen en klapte het toen
weer dicht. Wat erin zat, was niet voor andermans ogen bestemd, hoe nieuwsgierig
die ook waren en hoe Henk ook smeekte te mogen zien wat ze voor hem verborgen
hield.
♥9♥
'Hoe bedoel je, je gaat niet?' Puck stak een stuk chocolade in haar mond,
kauwde bedachtzaam en spoelde alles weg met een slok rode wijn uit haar glas. De
hele verdere dag had in het teken gestaan van haar cadeau van de mysterieuze sjeik.
'Natuurlijk ga je wel! Misschien zie je Jace daar wel. Jullie hebben nog wat af te
maken...'
Amber verslikte zich in haar wijn. Ze hoestte en zette haar glas op tafel. De
herinnering aan Jace, zijn kundige vingers die haar lichaam tot in extase kneedden,
zijn mond en tong die haar dwongen tot totale overgave... Natuurlijk had ze zich
versproken tegenover Puck. Alhoewel, ze had vrij weinig hoeven zeggen, haar vriendin
had direct gezien dat er iets aan de hand was.
'En daarbij, de sjeik heeft je persoonlijk uitgenodigd. Je een jurk gestuurd en
sexy ondergoed. Als er een gelegenheid is om hem rond je vinger te winden en
daarbij ervoor te zorgen dat hij de overstap maakt naar de praktijk, dan is het wel op
zo'n feest. Het is nu,' ze keek op haar horloge,' half acht. Als je opschiet, dan schud je
voor tien uur de hand van de sjeik. Ze schudden toch wel handen, trouwens?' Puck
stond op en liep naar de kast, waar Amber de prachtige japon aan had gehangen.
Eronder stond de inhoud van de cadeaudoos: Prachtige naaldhakken van Louboutin,
en een string in dezelfde betoverende kleur als de jurk. Het ondergoed was elegant,
sexy en Amber kon zich maar al te goed voorstellen hoe fantastisch vrouwelijk je je
moest voelen in niets anders dan de hakken en het slipje, terwijl de man van je
dromen met zijn lippen tegen je hals fluisterde hoe hij je begeerde.
'Verwacht je bezoek?'
Pucks woorden trokken haar uit haar stoute dagdroom en Amber schudde haar
hoofd, niet-begrijpend waar haar vriendin op doelde. Toen hoorde ze het ook. Een
kort, beschaafd klopje op het raam. Amber stond op en liep naar het raam en trok het
gordijn open. In het licht van de aangesprongen tuinlamp, zag ze Erik staan. Puck zag
hem ook en was Amber voor om de deur open te doen.
'Dokter Friessen? U bent nog niet klaar?' Erik leek verward. Het duurde even
voor Amber doorhad wat hij bedoelde.
'O. Ik... Ik was eigenlijk niet van plan om...,' begon Amber op hetzelfde moment
waarop Puck zei: 'Sorry! Geef ons een half uurtje, dan kun je haar meenemen.' Met
die woorden trok Puck haar de gang door, sloot de kamerdeur en loodste haar mee
naar de badkamer. 'Ik pak je kleren, jij gaat onder de douche. Snel haar föhnen,
make-up heb je amper nodig en dan ben je ruim op tijd voor de sjeik. Wie weet in wat
voor harem je terechtkomt.' Puck grijnsde en Amber voelde hoe een speciaal gevoel
zich onderin haar buik nestelde. Ze dacht aan Jace, aan hoe het zou zijn om hem
vanavond tegen te komen. Hoe het zou zijn als hij verder ging dan gisteren, bij haar
op de bank. Zijn handen die over haar lichaam gleden, iedere millimeter van haar huid
in vlam zette. Hoe ze uit haar slip zou stappen, hem laten voelen hoe nat ze werd van
alleen al de gedachte aan zijn vingers niet op haar, maar in haar. Aan hem in haar. Dat
een of andere oude sjeik haar kleding bracht en dacht dat hij haar kon toevoegen aan
een reeks vrouwen... Amber lachte. Nee, haar fantasie ging ergens anders naar uit.
Puck trok de deur dicht en Amber kleedde zich uit. De straal van de warme
douche liet haar huid nog meer tintelen. Ze twijfelde niet, maar pakte de dure
doucheschuim, een cadeau waar ze zichzelf op had getrakteerd na de zoveelste
afzegging van een klant door de roddels van Richard. Wrijvend maakte ze een zachte
schuim met haar handen, die ze vervolgens over haar lichaam verspreidde. Ze
masseerde haar borsten, de aanraking van Jace nog vers in haar geheugen. Haar
linkerhand liet ze rusten tegen de douchewand, terwijl ze met haar rechter lome
cirkels over haar buik trok, steeds verder naar beneden, tot haar vingers het
gespannen, natte plekje vonden. Traag bewoog ze haar vingers in en uit, draaiend,
duwend, het tempo steeds hoger, ze voerde de druk op en dacht aan hoe het zou zijn
om Jace te voelen. Zijn mond op haar, zijn tong waarmee hij haar tot een orgasme
zoog, likte.
Kreunend kwam ze klaar, de honger naar Jace nog lang niet gestild.
♥ 10 ♥
Onwennig op de enorme naaldhakken, stapte Amber de ontvangsthal van hotel
Wolvenlust binnen. Ze keek om zich heen, liet de omgeving haar werk doen. Het hotel
zag er werkelijk schitterend uit. Overal waren gekleurde kleden opgehangen, lagen
kussens waarop mensen konden zitten. Zelfs waterpijpen en olielampen ontbraken
niet. Amber waande zich in een sprookje, wat waarschijnlijk ook de bedoeling was
aangezien het thema van het feest '1001 Arabische nachten’ was.
'Dokter Friessen?' De stem van Evelien Evers schalde door de ruimte, gevolgd
door de uitbundig uitgedorste eventmanager zelf. Amber staarde naar het ultrakorte,
megastrakke jurkje dat Evelien droeg. Met haar hand gleed ze over de zachte zijde
van haar eigen jurk, voelde hoe de frisse lucht over haar blote rug streek. Haar lange
blonde haar had ze met behulp van Puck opgestoken, het zou zonde zijn om het los te
laten en de jurk niet tot zijn volle recht te laten komen.
'Hoi Evelien.'
'Is dat een...? En die schoenen... O...' Even leek Evelien verlegen om woorden,
maar de eventmanager herstelde zich snel. 'Kom! Ik hoorde dat de sjeik zojuist is
gearriveerd. Zo'n belangrijke man moeten we niet laten wachten.' Ze haalde een hand
door haar haren en Amber kon een glimlach niet onderdrukken toen ze zag dat
Evelien nog snel haar borsten omhoog drukte in haar push-up, waarvan het kanten
randje net boven haar jurkje uitstak.
'Je wilt indruk op hem maken, of niet?' Amber kon het niet laten het op te
merken. Evelien liep de zaal in en Amber volgde haar. De prachtig versierde hal
verbleekte bij de pracht en praal van de feestzaal. Amber hield haar adem in. Overal
waar ze keek, verlichtten duizenden olielampen een canvas van exotische kleuren.
Oosterse muziek kwam vanaf het podium, waar een zanger en twee zangeressen
mysterieuze woorden fluisterden op de maat, aangegeven door vijf mannen die hun
kawala bespeelden. Her en der in de zaal vertoonden buikdanseressen hun kunsten.
Sierlijk, opzwepend en erotisch rolden zij hun heupen en bewogen met hun bijna blote
lichaam rondom de feestgangers.
'Dat moet de sjeik zijn!' Evelien wees naar een groepje rondom een lange man,
die met zijn rug naar hen toe stond. De sjeik droeg een abaya thobe wist Amber, een
traditioneel wit gewaad waarvan de rood geblokte hoofddoek tot ver over zijn
schouders hing. 'Het schijnt dat hij miljarden waard is, olie en zo. En nog vrijgezel!'
Amber keek Evelien aan. 'Ik dacht dat hij getrouwd was? Met een Nederlandse
vrouw? Vandaar de banden met Nederland?'
Evelien lachte en gaf haar een tikje tegen haar arm. 'Joh! Dat is zijn vader, de
oude sjeik. Die reist tegenwoordig niet meer zo ver, laat al zijn zaken waarnemen door
zijn zoon. Het duurt misschien nog een jaartje of hooguit twee voordat Dawur het van
zijn vader overneemt. Zo heet hij trouwens, Dawur Jacir.' Evelien knikte tevreden,
alsof ze trots was dat ze zoveel wist over de man. Amber concentreerde zich op de
rug van de sjeik. Hij had iets bekends. Het was de manier waarop hij zich verhield,
statig, vol zelfvertrouwen. Alsof hij alle recht van de wereld had hier te zijn, dat het
vanzelfsprekend was dat er een groots feest voor hem werd gehouden, dat hij werd
omringd door belangstellenden die aan zijn lippen hingen. Dat hij was gewend aan alle
luxe, alle aandacht...
Amber slikte, iets dat niet goed lukte omdat haar keel droog als schuurpapier
was. Snel greep ze een flûte champagne van het dienblad dat een langslopende ober
voor zich hield, en sloeg de drank achterover.
Een avond samen in een van de beste restaurants van de stad. Exclusief voor
ons, geen andere gasten. De chef die een speciaal menu heeft gemaakt. Champagne.
Daarna mijn hotelsuite. Jouw naakte lichaam...
Dawur Jacir.
Mijn vrienden noemen met Jace.
O. God. Amber wilde haar ineens klamme handen afvegen aan haar jurk, maar
bedacht zich op het laatste moment. De jurk die ze droeg kostte een fortuin, ze had
het opgezocht op internet, samen met Puck. Waarom hadden ze niet verder gezocht?
Naar een afbeelding van de sjeik, bijvoorbeeld? Omdat ze niet van plan was geweest
naar dit feest te gaan. Ze was nooit van plan geweest zich in te laten met een man
zoals hij. Daar kwam alleen maar ellende van. Roddels. En daar had ze al genoeg van
gehad.
Ze moest hier weg. Voordat hij zag dat ze was gekomen. Voordat...
Het was te laat. Net op het moment dat Amber zich had voorgenomen zich zo
snel als haar torenhoge Louboutins het toelieten, de zaal uit te vluchten, draaide de
sjeik zich om. Ze keek recht in het gezicht van Jace.
♥ 11 ♥
Ambers grip om de champagneflûte verkrampte. Hij kwam naar haar toe, een
glimlach rond zijn volle lippen. Naast zich hoorde ze Evelien zuchten. 'O. Mijn. God. Hij
komt hierheen.' Amber onderdrukte de neiging om te vluchten. Ze hief haar kin
omhoog en wachtte tot Jace de afstand had overbrugd. Met zijn lange benen en
vastberaden pas, duurde het slechts enkele seconden.
Even wist ze niet wat ze nu moest doen. Buigen? Een knieval? Hoe begroette je
een sjeik? Amber schudde die gekke gedachte van zich af. Jace. Ze kende Jace. Het
was alleen maar Jace die naar haar toe kwam. Dat hij een sjeik was, maakte dat wat
uit? Nee, zei haar hart. Absoluut niet.
Jace pakte haar vrije hand en bracht die naar zijn lippen. Opnieuw hoorde ze
Eveliens inademing. Als de eventmanager zo doorging, zou Amber haar nog moeten
reanimeren voordat de avond voorbij was. Helaas bleek Evelien niet lang verlegen om
woorden. Voor Amber iets kon zeggen, tetterde de vrouw dat ze vereerd was om
eindelijk kennis te maken met de sjeik.
Amber beet op haar lip. Jace draaide zich naar Evelien, maar bleef haar hand
vasthouden. Hij trok een wenkbrauw op, de ontspannen glimlach op zijn gezicht
veranderde. Zijn uitdrukking verkilde toen hij Eveliens blik beantwoordde. 'Maar, wij
hebben elkaar al ontmoet. In de stallen, toen ik je uitlegde dat een stalknecht
tegenwoordig anders wordt genoemd.'
Het geluid dat Evelien produceerde, lag ergens tussen een zucht en een kreun.
Amber beet harder op haar lip, om te voorkomen dat die lach die ze voelde
opborrelen, eruit zou spatten en haar schaamte nog erger zou maken. Jace knikte
naar Evelien en draaide zich toen terug naar haar, de glimlach weer rond zijn lippen.
'Je ziet er beeldschoon uit. Zoals ik wist dat je eruit zou zien.'
Amber voelde hoe de blos op haar wangen kroop, de warmte die zich verspreidde
op haar gezicht en ook nog ergens anders, dieper, heter. 'Ik wist niet dat...'
'Had dat uitgemaakt?'
Over zijn vraag hoefde ze niet na te denken. 'Nee. Alhoewel, misschien had ik je
geen pizza op mijn bank laten eten, maar hadden we gewoon netjes aan tafel gegaan.
Met bestek en een servet.'
Jace lachte, een geluid dat het vuur in haar aanwakkerde. Ze keek in zijn bruine
ogen en voelde zich langzaam maar zeker weer ontspannen. Nog altijd hield hij haar
hand vast, het contact deed haar huid tintelen. Amber dacht aan waar ze zijn handen
wilde voelen, zijn aanraking op haar hals, naar beneden, langs haar tepels die ze
onder de dunne stof van de jurk hard voelde worden.
Jace boog zich naar haar toe. 'Kom.' Het was geen vraag maar Amber wist dat
hij haar zou laten gaan als ze weigerde. Maar ze wilde geen 'nee' zeggen. Allesbehalve
dat. En dus liet ze zich meevoeren, van een nog altijd stomverbaasde Evelien
vandaan, de feestzaal uit, de lift in en omhoog. Op de bovenste verdieping van het
hotel hield de lift stil. Ze kwamen uit in een kleine hal en Jace leidde haar naar een
deur, met een beveiliger ervoor. Hij sprak kort met de man in het Arabisch en Amber
genoot van het timbre van de woorden. Het klonk als de muziek uit de kawala,
opzwepend en vol belofte. De beveiliger knikte en stapte opzij, waarna Jace de
hotelsuite binnenstapte en uit zijn schoenen stapte, die hij bij de deur liet staan.
Amber volgde hem naar binnen, ze kon niet anders aangezien hij haar hand nog altijd
vasthield. In het midden van de suite bleef hij staan en liet haar los. Amber keek om
zich heen, liet de rijkdom van de hotelsuite op haar in werken. Elegant gestoffeerd,
met meubels die ze alleen in de woonmagazines zag als ze met een glas wijn na een
drukke werkweek in bad lag. Ze meende een stoel te herkennen van dezelfde
ontwerper die ook de inrichting van Cara had gedaan. Het restaurant waar Jace haar
mee naartoe had willen nemen.
Toen zag ze het uitzicht.
De hele linkermuur van de suite bestond uit ramen. Amber liep er naartoe en
legde haar hand tegen het glas. Ze kon de hele stad zien. Duizenden en duizenden
lichtjes flikkerden ver onder haar. Het maakte het sprookje van duizend-en-een-nacht
compleet. Amber verbeeldde zich dat het licht afkomstig was uit 1001 olielampen, met
1001 geesten die wensen vervulden.
Er was maar één iemand nodig om haar te geven waar ze naar verlangde. En hij
was geen geest.
Jace kwam achter haar staan, sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar
tegen zich aan. Amber voelde zijn adem in haar hals, gevolgd door Jace' lippen op
haar huid. Hij kuste haar, vederlicht, op het gevoelige plekje net achter haar oor.
'Waarom ik?' Haar vraag kwam eruit als een zucht. Amber probeerde zich te
concentreren, ergens wist ze dat ze de vraag moest stellen, waarom het belangrijk
was, maar Jace’ lippen die een spoor trokken over haar nek naar haar schouder,
maakte het erg moeilijk, zo niet onmogelijk.
Hij kuste haar schouder en bewoog zijn hand omhoog, traag, naar haar borst.
'Omdat je niet wist wie ik was, weet je wie ik ben.' Zijn vingers vonden haar tepel
onder de dunne stof van de jurk. Met zijn duim wreef Jace over het hard geworden
knopje en liet een siddering van genot door haar lichaam gaan. Alle energie
verzamelde zich diep in haar, tussen haar benen voelde ze zich vochtig worden. Ze
was klaar voor hem, wilde meer dan alleen zijn lippen in haar nek en zijn geoefende
vingers die haar tepel streelden. 'De meeste vrouwen willen mij om wie ze denken dat
ik ben. Ik gebruik hen, net zoals ze mij gebruiken. Bij jou is het anders. Bij jou wil ik
mezelf zijn, niet iets dat van mij wordt verwacht, iemand die de buitenwereld van mij
heeft gemaakt.'
Amber wilde zeggen dat ze het begreep. Zijn woorden raakten haar, rukten aan
haar zo zorgvuldig verbonden maar nog altijd beschadigde hart. Ze wist maar al te
goed hoe het voelde om te moeten leven als de buitenwereld een beeld van je had,
dat niet klopte. In Jace' geval lag het enkel aan de plek waar zijn wieg had gestaan.
Hij kon er niets aan doen dat hij de zoon van een sjeik was. Het was ronduit
belachelijk dat mensen hem daarop beoordeelden. Of nog erger, dat vrouwen zoals
Evelien een relatie wilden met de sjeik, niet met Jace. Bij haar kwam het door gemene
roddels, verspreid door een man die werd verteerd door jaloezie en een misplaatst
gevoel van ergens vanzelfsprekend recht op hebben.
Ze wilde het Jace vertellen, alles en meer. Over Richard en wat hij had gedaan.
Maar zijn lippen raakten haar hals en hij kuste haar rug. Woorden waren op dit
moment niet belangrijk. Ze kon hem op een andere manier laten zien, laten voelen,
dat ze het begreep.
♥ 12 ♥
Amber legde haar hand over die van Jace, streelde zijn arm. Jace kuste haar
opnieuw, bewoog zijn mond terug om hoog, naar haar hals. Amber draaide zich om in
zijn omhelzing, legde haar armen rond zijn nek en kwam hem tegemoet. Haar lippen
vonden de zijne terwijl hij met zijn handen traag over haar blote rug streek. Jace
kuste haar diep en overweldigend. Overheersend. Zijn tong gleed langs haar lippen,
duwde ze van elkaar en verkende haar mond, speelde met haar en daagde haar uit,
telkens net niet genoeg gevend om de honger die in haar oprees, te verzadigen. Zijn
hand bewoog van haar rug naar de zijkant van de jurk, en Amber voelde hoe hij de
rits naar beneden trok. Zonder de kus te onderbreken, duwde Jace de mouwtjes van
haar jurk naar beneden. Het kledingstuk gleed over haar blote huid naar de grond.
Amber ademde scherp in, even voelde zich ongemakkelijk. Wat was ze aan het doen?
Het verlangen dat Jace in haar losmaakte, beantwoorde de vraag.
Toen Jace de kus verbrak, ontsnapte haar een gefrustreerde zucht. Hij lachte,
boog zich voorover en fluisterde in haar oor. 'Niet te snel willen, we hebben nog de
hele nacht.' De belofte in zijn woorden maakte dat haar knieën slap werden, dat ze
voelde hoe ze vochtig werd tussen haar benen. Ze verlangde naar hem, tot in haar
diepste kern. Een oneindige leegte overviel haar. Ze wilde hem in haar. Had hem
nodig, tussen haar benen, diep, zijn mannelijkheid die ze in zich nam. Sterk. Hard.
Zoals hijzelf. Een totale tegenstelling en tegelijkertijd een aanvulling op haar
vrouwelijke rondingen, haar zilte zachtheid.
Jace stapte naar achteren en Amber strekte haar hand uit. Zijn blik gleed over
haar naakte lichaam, als een liefkozing. 'Je bent prachtig.' Het verlangen kleurde zijn
woorden, maakte zijn stem schor. Amber genoot van het idee dat ze hem opwond. Ze
stapte uit de jurk en liep achteruit naar het raam, tot ze het kille glas tegen haar rug
voelde. De koude aanraking liet een siddering door haar oververhitte lichaam gaan,
haar harde tepels spanden zich nog verder. Ze voelde zich strak gespannen en
verlangde naar de ontlading.
'Ik wil dat je me neemt. Hier, tegen het glas.' Het voelde goed, toen ze de
woorden over haar lippen hoorde komen. Ze kon de wereld aan, hier, nu. Daaronder,
al die mensen die dachten dat ze makkelijk was. Dat ze seks gebruikte om te krijgen
wat ze wilde. Iedereen die haar niet kende, maar dit beeld van haar hadden. Ze stond
erboven. Letterlijk nu.
Terwijl hij haar aankeek, duwde hij de hoofddoek af en legde die op bank.
Vervolgens knoopte hij zijn abaya thobe los, liet deze van zijn schouders glijden en
legde ook dit kledingstuk op de bank. Amber ademde scherp in toen Jace tot slot zijn
boxershort uitdeed. Hij was trots geschapen, zijn mannelijkheid een reflectie van
hemzelf. Het was duidelijk dat hij naar haar verlangde, zijn penis hard. Amber dwong
zichzelf omhoog te kijken, liet haar ogen over zijn lichaam glijden zoals hij even
ervoor bij haar had gedaan. Jace borst was glad en gespierd en een spoortje zwart
haar liep van zijn navel naar beneden.
'Doe je slipje uit, maar houd je schoenen aan. Je wilt dat ik je neem tegen het
glas? Vanavond is een sprookje en ik zal je wens in vervulling laten gaan.' Er lag
autoriteit in zijn stem, die door haar heen golfde. Ze gehoorzaamde hem en ontdeed
zich van het laatste kledingstuk.
Jace kwam voor haar staan, ze voelde zijn opwinding, zijn harde mannelijkheid
duwde tegen haar buik. Met zijn vinger trok hij een spoor van haar harde tepel, over
haar buik naar haar vagina. Hij duwde zijn vinger naar binnen en Amber hapte naar
adem. Haar zintuigen stonden op scherp terwijl Jace langzaam in haar bewoog en veel
te snel haar warme kern verliet. Hij bracht zijn vinger naar zijn lippen en proefde
haar. 'Je wilt me. Je bent klaar voor me.' Ze kreunde toen hij zijn handen om haar
billen sloeg en haar omhoog duwde. Snel sloeg ze haar benen om zijn middel. Amber
zat gevangen tussen Jace' lichaam en het raam. Jace kuste haar, boog zich voorover,
nam haar tepel in zijn mond en zoog.
De wereld leek te verschuiven. Een onbekend gevoel overmeesterde haar en ze
voelde hoe ze zich spande, hoe haar lichaam strak stond van verlangen en lust. Jace'
mond verliet haar ene borst om zich vervolgens te bekommeren om haar andere
tepel. Zijn vingers kneedden haar billen en Amber liet haar hoofd naar achteren
hangen, tegen het raam.
Net op het moment dat ze dacht de spanning niet meer te kunnen volhouden,
kwam haar ontlading. Jace hief zijn gezicht en keek haar aan, likte haar borst en
kuste zijn weg omhoog naar haar mond. Op hetzelfde moment Amber zijn tong in
haar mond voelde, drong Jace bij haar naar binnen. De leegte verdween, werd
omgezet in een kettingreactie van sensatie. Jace trok zich terug tot hij bijna helemaal
uit haar was en stootte toen opnieuw naar binnen.
Het was te veel. Te groot. Te mooi. Amber gilde terwijl ze explodeerde. Amper
voelde ze hoe Jace op de golven van haar orgasme mee bewoog, net zolang tot hij
haar volgde in haar genot. Toen hij klaar was, legde hij zijn gezicht in haar hals en
fluisterde een melodie van onbekende woorden in haar hals. Ze wist de betekenis er
niet van, maar de manier waarop iedere letter haar gloeiende huid beroerde, was een
liefkozing op zich.
♥ 13 ♥
Amber keek naar Jace vanuit de kussens in het enorme tweepersoons bed. Na
hun vrijpartij had hij haar naar de slaapkamer in de suite gedragen en had hij haar
opnieuw tot waanzin gedreven met zijn mond, handen en lichaam. Nu was ze voldaan.
Een zalig gevoel van rust en bestemming zong in haar rond.
'Ik moet terug naar het feest, straks. Er is een huldiging en als ik er niet ben, is
er niemand te huldigen. Blijf je hier? Wacht je hier op me?' Jace' stem klonk zacht,
paste bij de verlichte streling van zijn vingers door haar haren. Amber dacht aan de
prachtige jurk die in een hoop je op de grond lag en voelde zich schuldig. Het was
zonde om de jurk niet te dragen, er was zo veel liefde en vakmanschap in gaan zitten.
En wanneer zou ze weer een kans hebben om zoiets kostbaars te dragen? Ze beet op
haar lip en beantwoordde Jace’ vragende blik met een soortgelijke, onzekere
uitdrukking. 'Als ik met je mee ga...'
Direct had ze spijt van haar woorden. Hij zou denken dat ze aan zijn arm de
feestzaal binnen wilde stappen. Als zijn nieuwe... Als wat eigenlijk? Wat stelde dit
voor, deze aantrekkingskracht tussen hen? Amber onderdrukte de twijfels, de
teleurstelling. Het was niet meer dan een one night stand. Ze moest er niet meer in
willen lezen. 'Ik bedoel, we kunnen apart van elkaar de zaal ingaan. Niemand hoeft te
weten dat... Dat we... Nou ja...'
Jace fronste, zijn blik werd donker. 'Schaam je je voor wat er tussen ons is
gebeurd?'
Haar woorden hadden hem blijkbaar gekwetst. Snel schudde ze haar hoofd,
legde haar hand tegen zijn wang. 'Nee. Nee! Absoluut niet! Dit...' ze gebaarde om zich
heen, 'Jij... Het is meer dan ik ooit had durven dromen. En ik weet niet hoe dit verder
gaat, maar als jij wil dat het verder gaat... Dan... Dan...'
De glimlach deed zijn bruine ogen oplichten. 'Kom.' Hij pakte haar hand en nam
haar mee naar de badkamer, waar hij de grote inloopdouche aanzette. Amber bond
haar lange haar vast in een staart en stapte achter Jace aan het warme water in. Ze
genoot van de druppels die over haar gevoelige huid gleden en liet Jace haar inzepen.
Opnieuw laaide het verlangen in haar op. Ze dacht dat ze verzadigd zou zijn, na de
uren waarin ze met Jace de liefde had bedreven, maar niets was minder waar. Zijn
naakte lichaam, zijn vakkundige handen die haar huid beroerden, deden de lust
opnieuw in haar branden. Maar het was meer dan alleen haar lichaam dat op hem
reageerde. Ook haar hart opende zich onder zijn blik, onder zijn aanraking.
Jace knielde voor haar neer, pakte haar vast bij haar middel en likte over haar
venusheuvel. Hij hielp Amber haar been over zijn schouder te leggen en likte en kuste
de binnenkant van haar bovenbeen. Amber vlocht haar vingers in zijn haar terwijl ze
steun zocht tegen de gladde tegels van de douchemuur. Jace likte en kuste haar tot ze
dacht dat haar benen haar niet meer konden houden. Zijn tong gleed naar binnen en
masseerde haar meest intieme, meest gevoelige kern. Net op het moment dat ze
dacht het niet meer vol te houden, dat ze wist dat de extace zou komen, hield hij op
en bracht haar smekende lichaam tot kalmte om, zodra ze dacht zich te hebben
hervonden, haar opnieuw tot wanhoop te drijven. Hij leek geen genoeg te krijgen van
haar lichaam en speelde met haar. Een spel dat ze nooit zou kunnen weerstand.
Ze was verloren.
Amber riep zijn naam terwijl ze zich opnieuw overgaf aan de golf van extase die
haar overrompelde en meesleurde.
Jace kwam overeind, spoelde het overgebleven schuim van hen beiden af en
hielp haar uit de douche, waarna hij haar afdroogde met een van de zachte
badlakens. Snel kleedden ze zich aan en verlieten hand in hand zijn suite. De bewaker
knikte naar hen en Amber voelde haar hart in haar keel bonken.
Beneden was het feest in volle gang. Amber hoorde de muziek en de stemmen
van de honderden gasten nog voor de liftdeuren zich helemaal hadden geopend. Jace
stapte uit, zijn vingers door die van haar gevlochten. Ze keek ernaar en kon een
glimlach niet onderdrukken. Ze was lang niet zo gelukkig geweest.
Dat haar geluk haar niet lang was gegund, besefte Amber toen ze opkeek en
recht in het gezicht staarde van de man die ze haatte. Amber trok haar hand terug uit
die van Jace, maar Richard had hen al gezien. Had al gezien dat ze samen met Jace
de lift was uitgestapt. Ze kon het zien aan de valse grijns die zijn naar beneden
gedrukte mondhoeken, omhoog trok. Jace keek verbaasd van Amber naar Richard,
onwetend van de geschiedenis die er tussen hen lag. Een verleden dat Amber het
liefst uit haar herinneringen wilde snijden, maar wat Richard blijkbaar maar al te
graag met Jace wilde delen.
'Sjeik El-Faris, wat een eer u eindelijk te ontmoeten. Ik heb veel over u gehoord
van mijn vader. Laat ik me voorstellen, Richard Jansen.' Richard stak zijn hand uit
naar Jace, die hem niet schudde. De stilte rekte zich ongemakkelijk tussen de twee
mannen uit, totdat Richard zijn hand liet zakken en zijn blik op Amber liet rusten. 'En
Amber... Tja, wat zal ik zeggen. Het verbaast me niets jou hier te treffen. Nu mijn
vader onder de zoden ligt, is het voor jou natuurlijk zaak een ander te vinden aan wie
je je omhoog kunt neuken.'
Amber staarde naar de grond. Schaamte overviel haar. Ze voelde zich koud
worden, een kilte die niets te maken had met de frisse avondlucht die door een van de
open ramen naar binnen waaide.
'Pardon?' Jace' stem klonk scherp. In het ene woord dat hij uitsprak, lag een stil
oordeel.
'O. Maar natuurlijk, u bent niet van hier. Ik zal het u uitleggen. Amber hier, was
vroeger mijn collega. Ik beschouwde haar als mijn zusje. Tot ik erachter kwam dat ze
het deed met mijn vader. Mijn vader!' Richard schudde theatraal zijn hoofd. 'Ik gunde
de oude man zijn verzetje, tot ik erachter kwam dat ze zich een plek in mijn vaders
testament had gesekst. U kende mijn vader? Toch?'
Tot haar verbazing knikte Jace.
'Dan weet u ook wat een levensgenieter hij was. Hoe hij mensen vertrouwde. In
sommige gevallen onterecht. Amber hier bereikt haar doelen op haar rug. Het spijt me
dat ook u hier de dupe van dreigde te worden. Een sjeik is natuurlijk de hoofdprijs.
Een rijke man. Vertel me eens, heeft ze u eerst het hoofd op hol gemaakt om daarna
te zeggen dat ze niet wilde? Maar ze wilde wel, of niet Amber? Ze wilde wel...'
'Richard... Alsjeblieft...' Amber verslikte zich in haar woorden. De schaamte nam
het van haar over. Ze wilde gillen dat het allemaal leugens waren, dat er niets van
waar was en dat Richard dat ook wist. Dat hij degene was die haar had proberen te
verleiden. Dat zijn vader hem van haar af had moeten trekken, toen ze een weekje
thuis was gekomen om te studeren voor haar tentamens. Ze keek naar Jace en schrok
wat ze las in zijn donkerbruine ogen.
Walging.
Amber voelde de tranen prikken, maar gunde het Richard niet ze te zien. Ze
wilde niet dat hij zag dat hij haar had geraakt. Opnieuw. Ze draaide zich om en rende
weg, het hotel uit. Naar de weg waar zich een aantal taxi's had verzameld om gasten
van en naar het hotel te brengen. Ze stapte in de voorste taxi en gaf haar adres door
aan de chauffeur.
Toen de auto wegreed, keek ze door het achterraam naar buiten. Haar zicht werd
belemmerd door de tranen, maar ze zag heel goed dat Jace haar niet achterna was
gekomen.
♥ 14 ♥
Amber werd wakker van de zon op haar gezicht. Verdwaasd keek ze haar
slaapkamer rond. Ze had de gordijnen niet dicht gedaan? Ze draaide zich om, trok het
dekbed over haar hoofd en liet alle gebeurtenissen van gisteravond over zich heen
tuimelen. De uitdrukking op het gezicht van Jace nadat Richard klaar was met haar in
de grond te stampen. Van het heerlijke gevoel dat Jace haar had bezorgd, was niets
meer over. Ze voelde zich... Nee, ze wilde niet stilstaan bij hoe ze zich voelde.
Het dekbed trapte ze van zich af en staarde naar de stoel waar haar jurk overheen
hing. Het ding moest naar de stomerij en dan moest ze hem zien terug te krijgen naar
Jace. Het liefst zonder hem onder ogen te komen. Ze lachte, het geluid schril en
onecht. Nee, ze zou niet bang hoeven zijn Jace ooit nog te zien. Hij was een sjeik! En
zij? Zij was... hem niet waardig. Al helemaal niet na alle roddels die Richard weer had
opgehaald, gisteravond. Wat dacht ze? Dat Jace nog iets met haar te maken wilde
hebben? Hij had haar in vertrouwen genomen over al die andere vrouwen, die alleen
met hem wilden zijn om wie ze dachten dat hij was. Omdat hij een sjeik was. Niet om
hemzelf.
Haar ging het juist om Jace. Niet om het sprookje, al moest ze eerlijk toegeven
dat ze ervan had genoten zich voor een korte avond in zijn wereld te bevinden. Ze
wilde hem beter leren kennen. Zijn liefde voor paarden, de rust die hij uitstraalde. Zijn
glimlach en hoe het voelde als hij naar haar keek, zijn bruine ogen stralend van
verlangen.
Genoeg! Amber hees zichzelf uit bed en kleedde zich aan. In haar oude
spijkerbroek en een verwassen T-shirt voelde ze zich meer zichzelf. Ze zou zich niet
door Richard laten kwellen. Niet weer. Ze zou de jurk naar de stomerij brengen en dan
contact opnemen met Jace. Als hij haar wilde zien, dan kon ze vertellen dat het
allemaal leugens waren, uit het brein van een zielig, jaloers mannetje. Als hij haar
niet wilde geloven, was ze beter af zonder hem. Haar hart kromp ineen en de realiteit
beukte naar binnen.
Als hij haar wel geloofde, wat dan? HorseWorld duurde nog drie dagen, dan liep
het evenement af en zou Jace teruggaan naar Abu Dhabi. En zij? Zij bleef hier
proberen de praktijk draaiende te houden. Ze lachte om haar eigen dwaze hoop. Het
maakte niet uit of hij haar wel of niet geloofde.
Ze liep naar de badkamer en poetste haar tanden. De huid onder haar ogen was
schraal en donker, een resultaat van te weinig slaap en te veel tranen. Net toen ze wat
foundation wilde aanbrengen om de wallen te camoufleren, ging de bel. Amber liep
naar het raam en keek naar buiten. Op de oprit stond een inmiddels bekende, zwarte
auto. Haar hart maakte een sprongetje. Zou Jace... toen stapte Erik haar gezichtsveld
binnen. De chauffeur keek omhoog en zag haar. Hij zwaaide kort en Amber gebaarde
dat ze naar beneden kwam. Iets trager dan zou moeten, liep Amber de trap af, de
gang door en naar de deur. Ze zuchtte even, hopende dat het de teleurstelling die ze
voelde, zou wegnemen, en deed open.
Erik glimlachte naar haar, een warme lach die zijn ogen deed stralen. Amber
probeerde het, maar het lukte haar niet zijn vriendelijke, stille begroeting te
beantwoorden. De chauffeur kuchte en gebaarde naar de auto. 'Ik kom je ophalen.'
Amber fronste. 'Wat is er aan de hand? Is het iets met Amir? Wacht even, ik pak
mijn tas.' Voor Erik iets kon zeggen, snelde ze naar de kamer en pakte haar spullen.
Erik was inmiddels naar de auto gelopen en hield het portier voor haar open. Snel
stapte ze in. Zou er iets met het paard zijn? Erik had niets gezegd, realiseerde Amber
zich toen de auto de straat opreed. Ze had simpelweg aangenomen dat dat de enige
reden was waarom Jace nog contact met haar zocht. Amber beet op haar lip en
staarde naar buiten. Na een half uurtje rijden, realiseerde ze zich dat Erik niet naar
het expocentrum reed. Hij stopte midden in de stad en liet haar uitstappen.
'Waarom zijn we hier?' Ze keek verbaasd naar het uithangbord van 'Cara'. Het
logo van het restaurant was een bloedrood hart, omringd met basilicumbladen.
'Laat de tas maar in de auto staan, ik denk dat u die niet nodig heeft,' merkte
Erik op. Amber knikte verdwaasd. 'Ga maar naar binnen.' Erik keek haar aan, opnieuw
sierde een oprechte glimlach zijn gezicht. Hij wees naar de ingang van het restaurant.
Amber knikte nog een keer, haar woordenschat leek plotseling ontoereikend. Ze liep
naar de deur en stapte het restaurant binnen.
In een tafeltje in het midden van 'Cara' zat Jace. Hij droeg een simpele
spijkerbroek en een trui, geen traditionele kleding zoals de avond ervoor. Amber bleef
staan, twijfelde, liep toen naar hem toe. Ze schraapte haar keel en concentreerde zich
op het te vormen woord. 'Hoi'.
Jace stond op van zijn stoel en greep haar hand vast, trok haar naar zich toe en
kuste haar, traag en lang, tot ze haar net hervonden adem opnieuw verloor. Het tolde
in Ambers hoofd toen Jace het contact verbrak en haar voorzichtig op een stoel
duwde. Zelf ging hij tegenover haar zitten.
'Je was ineens verdwenen.'
Het duurde even voor ze begreep dat hij doelde op haar snelle exit de avond
ervoor. Ze beet op haar lip en knikte. 'Ik...'
'Je hoeft niets uit te leggen. Helaas heb je het einde van mijn discussie met
Richard gemist.' Een halve grijns verscheen op Jace' gezicht en hij liet haar zijn hand
zien.
'Wa...' Amber pakte zijn vingers vast en streelde met haar duim over de
geschaafde knokkels.
'Ik kon zijn leugens niet waarderen en hij wilde zijn mond niet houden.' Jace
haalde zijn schouders op. 'Uiteindelijk heeft de beveiliging hem naar buiten
geëscorteerd, maar niet voordat iemand van de pers erbij was gehaald. Een
journaliste die ik toevallig goed ken en die maar wat graag een verhaal over deze
dronken, niet te vertrouwen dierenarts wilde schrijven. Ik vermoed dat het de
ochtendeditie van de krant heeft gehaald. En ik vermoed,' hij keek haar aan, 'dat je
het binnenkort erg druk krijgt in de praktijk. Het blijkt namelijk dat het pand waarin
Richard zijn praktijk heeft gevestigd, recentelijk in mijn bezit is gekomen. En toevallig
wil ik de ruimte weer ombouwen tot woning. Ik denk namelijk dat ik vaker in
Nederland zal zijn, vanaf nu.'
Amber liet zijn woorden tot haar doordringen. Ze kon zich maar concentreren op
een ding. 'Je wist dat Richard loog? Al vanaf het begin?'
Jace knikte. 'Mijn vader en Janssen waren goede vrienden. Als mijn vader in
Nederland was, spraken ze met elkaar en hij is zelfs een paar keer bij ons geweest.
Als hij bij ons was, vertelde hij vaak over jou.'
'Ik wist dat hij naar Abu Dhabi is geweest, dat hij de sjeik opzocht... Maar dat hij
ook over zijn privéleven sprak... Ik dacht dat het alleen ging om de paarden. De rest
wist ik niet.' Janssen had haar nooit verteld wat hij met de sjeik besprak, daar had hij
natuurlijk ook helemaal geen reden toe gehad. Ze wist van zijn reizen naar de
Emiraten, van zijn liefde voor volbloed Arabieren, maar niet hoe diep zijn vriendschap
met de sjeik nu echt ging, hoe bijzonder hecht ze waren geweest.
'Je was als een dochter voor hem. Hij vertelde over je kracht en
doorzettingsvermogen en over je liefde voor dieren. Hoe hij over je sprak, zo vol
vaderlijke liefde... Hij liet foto's zien en zei dat je niet alleen mooi was van binnen.'
Jace vlocht zijn vingers door die van haar en keek naar hun handen. Toen keek hij
haar weer aan. 'Ik wist vanaf dat eerste moment dat Janssen over je vertelde, dat ik
je wilde ontmoeten om te zien of hij de waarheid sprak.'
Amber voelde hoe haar hart tegen haar ribben sloeg. Ze voelde zich duizelig,
maar op een prettige manier. 'Je wist wie ik was? Die eerste keer in de stal? En je wist
dat alles wat Richard zei leugens waren.' Ze haalde diep adem en merkte dat haar
stem beefde. 'Maar waarom heb je niets gezegd?'
Jace schudde zijn hoofd. 'Ik wilde dat je mij zou leren kennen, niet de sjeik. Ik
heb je dat al eerder verteld en dat is nog steeds de reden.' Hij keek haar aan, zijn
ogen van het warmste bruin. 'Het spijt me. Ik had je eerder in vertrouwen moeten
nemen, had je eerder moeten vertellen wie is was en wat ik al wist. Dan had je
gisteravond hopelijk niet het gevoel gehad te moeten vluchten. Ik wilde direct achter
je aan komen, maar ik dacht dat je misschien even tijd nodig had om alles te
verwerken. Langer dan dit kon ik niet op je wachten. Daarom heb ik Erik gestuurd om
je op te halen.' Jace bracht hun ineen gestrengelde handen naar zijn lippen en
ongehaast haar vingers een voor een kuste voor hij verder sprak. 'En daarbij had ik je
nog een etentje beloofd. In het beste restaurant van de stad. Toevallig is de eigenaar
een vriend van me en wilde me graag helpen.'
Amber lachte. De spanning die ze al die tijd had gevoeld, vloeide uit haar. Haar
hart bonsde niet langer ongemakkelijk tegen haar ribbenkast aan, maar volgende
loom het tempo van Jace' woorden. Ongehaast. Ongedwongen. Ze voelde zich goed.
Ze voelde zich beter dan ooit. 'Ja. En daarna jouw hotelsuite. Mijn naakte lichaam...'
herhaalde ze zijn woorden.
'Dat komt later.' Jace boog zich voorover en kuste haar.
♥ Einde ♥
♥ Tinteling ♥
Tinteling is een nieuwe e-bookserie, bestaande uit romantische, erotische
chicklits geschreven door Nederlandse schrijfsters. Denk Bouquetreeks meets Bridget
Jones.
Volbloed is het eerste deel in deze nieuwe serie.
Bij Tinteling verschijnen binnenkort:
Brandend Verlangen – Lily Frank (september 2014)
Hoog Vuur – Roos Hart (november 2014)
Voor informatie over de andere, te verschijnen delen in de serie, houd u de
blogpagina in de gaten!
Een exclusieve preview uit Brandend Verlangen van Lily Frank en uit Cara,
geschreven door Roos Hart, lees je op de volgende pagina's.
Meer informatie over Tinteling kun je vinden op:
tintelingromance.blogspot.nl
twitter: @tintelingbooks
Heeft u vragen of opmerkingen? Stuur een e-mail naar:
[email protected].
Over Roos Hart
Romantiek laat het hart van Roos Hart (pseudoniem) sneller kloppen. Al sinds
tiener verslindt ze romantische verhalen en droomt ze over haar eigen prins op het
witte paard. Die overigens geen prins is, maar ingenieur en in een zwarte auto rijdt
omdat hij bang is voor paarden.
Met hem, twee dochters en twee katten woont ze in het oosten van Nederland,
waar ze in het dagelijks leven als communicatiemedewerker bij een gemeentelijke
organisatie werkt. In haar vrije tijd schrijft ze verhalen, leest ze, kijkt ze films en
series en (dag)droomt ze van Grote Liefdes en Happy Ends.
Bij Tinteling verschijnen van Roos Hart:
Volbloed (zomer 2014)
Hoog Vuur (najaar 2014)
Zijdezacht (voorjaar 2015)
Lees hier een exclusieve preview van Hoog Vuur.
Hoog Vuur
Roos Hart
Voor Emma Alexander is het schrijven of verzuipen. Haar volgende artikel moet
een primeur van omvang zijn, waardig op de voorpagina van Dagblad Oost, anders
kan ze fluiten naar die vaste aanstelling. Dan doet haar huurbaas, en tevens eigenaar
van het Italiaanse restaurant waar Emma boven woont, haar een voorstel dat te mooi
lijkt om waar te zijn. Niet alleen zal het Emma die primeur opleveren, ze krijgt er
tegelijk een vakantie naar Toscane bij.
Dat ze een verhaal gaat schrijven over koken en de Italiaanse keuken, terwijl ze
nog geen ei kan bakken, vergeet Emma liever. En dan is er nog die prachtige, maar
ontzettend arrogante Italiaan die de kookcursus leidt. Hoe graag ze die ook wil
vergeten, Massimo Da Sangallo krijgt ze niet uit haar hoofd. En niet uit haar bed.
Massimo Da Sangallo dacht het allemaal te hebben. Cara, het meest exclusieve,
prestigieuze restaurant van de stad. Een warm gezin. Een toekomst om jaloers op te
zijn. Tot hij zijn passie kwijtraakte. Dan ontmoet hij Emma, een vrouw die in alles zijn
tegenpool is. Hoe hij er ook tegen vecht, zij is degene die zijn liefde voor de keuken
opnieuw doet ontvlammen. Maar Emma heeft een geheim. Een geheim waar Massimo
zich lelijk aan brandt.
If you can't stand the heat, stay out of the kitchen...
Exclusieve preview uit Hoog Vuur
Als het zou kunnen, onderuitgezakt hangen op een kruk, dan had ze het gedaan.
In plaats daarvan lag Emma met haar met armen op het keukenblok voor zich, haar
wang op het koele metaal van het blok. De zonnebril stond scheef op haar neus. Het
was goed, zo.
Het was prima, zo.
Zo was de beukende koppijn hanteerbaar. Zo kon ze af en toe schuiven. Dan
weer met haar voorhoofd, dan weer met haar wang op het koele oppervlakte. Waarom
waarschuwde niemand haar gisteravond voor het effect van Grappa? Die leuke
Italiaanse ober had best iets kunnen zeggen. Toch? Of die twee oudere Duitse dames?
Nein! Mädchen. Nein!
Of zoiets.
Naast haar schoof een kruk over de gladde vloer. Oorverdovend.
Emma gromde, ze kon het niet anders omschrijven. Het kon haar niet schelen,
vast de kater die van zich liet horen.
'Hallo?'
Emma negeerde de begroeting. Als ze haar ogen dicht hield, dan zou de
schreeuwlelijk misschien ophouden.
'Hallo!' Een hand op haar schouder. 'Juffrouw? Gaat het goed met u?'
'Hmmm.' Langzaam hief Emma haar hoofd op. Het afscheid van het koele metaal
voelde meedogenloos, een straf.
'O. Een dokter. Frans? We moeten een dokter bellen!' Emma volgde de stem,
draaide haar hoofd en deed haar ogen open. De vrouw die voor haar stond, moest
ongeveer even oud als haar oma Fien zijn. Al had ze oma Fien nog nooit in een
luipaardjurkje, gecombineerd met rode schoenen waarvan de hakken zo dun en zo
hoog waren, dat Emma bang was dat de oude vrouw een hersenschudding opliep als
ze ooit omviel.
'Frans?'
Achter de vrouw verscheen een man van ongeveer dezelfde leeftijd. Hij had grijs
haar dat bijeen gehouden werd door een enorme hoeveelheid haarlak. Erin gestoken
prijkte een goudomrande zonnebril.
'Ans, ik denk dat het meevalt.' De oudere man, Frans, gaf haar een knipoog. 'Ik
denk dat deze jongedame gewoon wat is... uitgedroogd?'
Emma schraapte haar keel. 'Ja. Dat ja.' Ze duwde haar te lange pony uit haar
gezicht en keek het oudere echtpaar aan. 'Uw man heeft gelijk.'
'O. Schat. Dat is niet mijn man.' Ans nam plaats op de kruk aan Emma's
rechterkant en Frans ging links van haar zitten. 'Dit is mijn broer.'
Emma beet op haar lip. Nu zag ze de gelijkenis tussen haar twee oudere
aanrechtgenoten.
'Is dit de eerste keer dat jullie een kookcursus doen?'
Ans schudde haar hoofd. 'De twaalfde. Of, Hans?' Hans knikte. 'Maar wel de
eerste in het buitenland. Toen we hoorden van deze cursus, de kans om les te krijgen
van de Massimo...'
Er verscheen een dromerige blik in de ogen van Ans. En, zo viel Emma op, ook in
de ogen van Hans. Een glimlach onderdrukkend keek ze het lokaal door en zag tot
haar verrassing dat de ruimte inmiddels gevuld was. Snel telde ze de deelnemers aan
de in keurige rijen opgestelde keukenblokken. Er waren er in totaal 31. Wow... En al
deze mensen hadden grof geld neergeteld om zeven dagen te mogen zweten en
zwoegen in de hete keuken. Emma kon het nog steeds niet geloven. Dat er mensen
waren die dit verkozen voor een dag languit aan de azuurblauwe zee.
Een snelle blik op de klok boven de deur leerde haar dat de cursus een half uur
geleden al het moeten beginnen. Ze pakte haar notitieblok en pen uit haar tas en klikklakte ongeduldig. De hoofdpijn nam langzaam maar zeker af. Godzijdank. Ze zou er
niet aan moeten denken om de hele dag in de keuken te zitten en door de hoofdpijn
nog meer te moeten lijden dan ze al deed.
Nee, sprak ze zichzelf toe. Dit was een kans. Een grote kans, die alles moest
veranderen.
Emma keek opnieuw naar de klok. Een kwartier was verstreken. De docent waar
iedereen op wachtte, was inmiddels meer dan drie kwartier te laat. Ze besloot nog een
kwartier te wachten en dan deze dag als verloren te beschouwen. Misschien even een
paar uurtjes slaap pakken op haar hotelkamer en dan toch naar het strand. Beetje
bijkleuren voordat...
De deur onder de klok ging open en Emma hield midden in een klikkla... op. Het
eerste wat ze zag waren zijn ogen. Nog blauwer dan de zee waarlangs ze de vorige
avond had gelopen.
Het tweede was sneer rond zijn volle mond.
Emma slikte. Het kon niet waar zijn...
Het kon gewoon niet waar zijn...
Daar stapte hij binnen. De reden van haar hoofdpijn. Gehuld in een wit
koksschort met daarin sierlijk geborduurd de letters M. d. S..
Emma strekte haar handen voor zich uit en liet haar voorhoofd op haar armen
vallen.
Dit zou een hele, hele, hele lange week worden.
Brandend Verlangen door Lily Frank is de tweede te verschijnen Tinteling
(september 2014).
Over Lily Frank
Lily Frank (pseudoniem) werd geboren met hartjes in haar ogen. De liefde voor
prinsen, prinsessen en andere sprookjesfiguren zat er meteen al in. Als tiener
ontdekte de ze romantische leesserie Tina Topper en dit maakte de weg vrij naar het
schrijven van romantische verhalen. Ook als volwassene droomt ze nog steeds van
prinsen, ridders en brandweermannen. Ze woont samen met haar eigen
(ex)brandweerman en twee konijnen in hun kasteel in de Flevopolder, waar ze in haar
torenkamertje aan haar boeken schrijft.
Lily Frank studeerde Communicatie en in het dagelijks leven werkt ze als
vertegenwoordigster voor een uitgeverij.
Over Brandend Verlangen
Desiré is ten einde raad als ze zichzelf 's nachts buitensluit in niets meer dan
haar nachtjapon. Gelukkig rijdt op dat moment net een brandweerauto voorbij en een
knappe brandweerman weet haar terug te brengen naar haar slaapkamer. Vanaf dat
moment kan Desiré aan niemand anders meer denken. Huisgenote Cissy ziet maar
één oplossing: Desiré moet haar brandweerman gaan zoeken. Maar dat blijkt nog niet
zo'n gemakkelijke opgave met meerdere posten en verschillende ploegen in de stad.
Exclusieve preview uit Brandend Verlangen.
De klap galmde na in mijn oren. Tenminste, naar mijn idee duurde de galm
minstens een minuut. Het ergste was nog dat ik het zag gebeuren: eindelijk stond ik
bij mijn fiets, hand al in de mand om het vergeten boodschappentasje eruit te grissen,
toen ik de deur gevaarlijk zag bewegen. Een windvlaag speelde met de stof van mijn
nachtjapon en met één hand wist ik te voorkomen dat de rok omhoog zou waaien.
Toen vlogen mijn ogen opnieuw naar de deur. De windvlaag zwierde hem heen en
weer. Ik zette me in beweging, hand uitgestrekt om de deur zo snel mogelijk te
kunnen grijpen, maar net voor mijn graaiende vingers klapte de deur in het slot.
Ik vervloekte mezelf. Alles lag binnen. Echt alles. Sleutels. Telefoon. Warme jas.
Schoenen. Slippers. Of zelfs maar pantoffels. En uiteraard was mijn huisgenote net
gisteren naar haar ouders vertrokken.
Er viel iets op mijn schouder. Mijn ogen gleden naar het mouwtje en stelden zich
scherp op de donkere stip. Het zou toch niet ook nog eens gaan regenen?
Kleintjes keek ik om me heen. De straat was uitgestorven. Dat kwam niet vaak
voor gedurende het weekend in hartje Utrecht. Er was eigenlijk altijd nog wel wat
gerucht op straat. Ik wist niet goed of ik blij moest zijn dat niemand me zou
lastigvallen in mijn nachtkleding of dat ik wel kon huilen omdat ik niemand om hulp
kon vragen.
De druppel op mijn schouder bleef niet de enige. Het ritme van vallende druppels
werd steeds sneller, tot ik ineens in de stromende regen stond. Ik kon hier toch niet
de hele nacht blijven staan?
Keurend keek ik naar de regenpijp voor me en volgde de streep grijs naar boven.
Licht viel uit het raam van mijn slaapkamer. Correctie. Uit het raam van mijn warme
slaapkamer.
Ik huiverde en wreef over mijn armen. Zou ik het wagen en naar boven
klimmen? Mijn raam stond op een klein kiertje. Wellicht kon ik hem verder open
wrikken en naar binnen klauteren. De smalle vensterbank bood waarschijnlijk net
genoeg ruimte om mijn blote voeten houvast te bieden, zodat ik mezelf naar binnen
kon manoeuvreren.
Ik snoof. Juist. Wie hield ik hier nu voor de gek? Dat van dat raam geloofde ik
nog wel, maar ik zag mezelf echt niet in die regenpijp naar boven klimmen. Ik was
altijd een ramp geweest in alles wat met klimmen te maken had. Dat idee kon ik op
mijn buik schrijven!
Opnieuw keek ik om me heen en mijn blik gleed over de Domtoren, die smalend
op me neerkeek.
'Ja ja,' mompelde ik. 'Ik herken een domme actie als ik er eentje zie.'
Op dat moment zag ik naast me iets bewegen en ik draaide me vlug om. Er werd
licht op de muur naast mij geprojecteerd en iets verderop hoorde ik het geronk van
een motor.
Ik luisterde nog iets beter en verbeterde mezelf. Het was geen motor van een
auto of een motor, maar zo te horen van een vrachtauto. Reden die nog op dit tijdstip
om hun lading te lossen?
Een flits rood reed de hoek om en ik herkende de zwaailichten op het dak. Het
was een brandweerauto! Opgelucht ademde ik uit en voor ik het wist zwaaide ik naar
ze in een paniekerige poging om hun aandacht te trekken. Toen ze vlak voor me
afremden, zag ik dat ze een stalen constructie achterop hadden met een bakje.
Daarmee konden ze me misschien wel omhoog brengen, zodat ik mijn raam open kon
maken. Ik kon wel huilen van geluk.
De deur aan de bijrijderskant ging open en één van de brandweermannen stapte
uit.
'Zo, wat zie jij eruit,' zei hij grinnikend en hij knikte op mijn schaarse kledij.
Mijn wangen werden warm en kleurden ongetwijfeld in dezelfde tint als de auto.
'Ik eh...,' begon ik hakkelend. 'Ik heb mezelf buitengesloten.'
'O, ik dacht dat je er iedere avond zo bij liep!' Hij knipoogde, maar daarna werd
de blik in zijn ogen zachter. 'Zullen we je dan maar even helpen, schoonheid?'
De deur aan de andere kant ging open en ik hoorde een zucht. De chauffeur
stapte uit en liep om de auto heen.
'Wacht jij maar even in de auto. Dit is niet hoe je een dame behandelt.'
De bijrijder snoof en zei smalend: 'Wat ben jij een slijmbal, zeg.'
De chauffeur gaf een knikje met zijn hoofd en richtte toen zijn aandacht op mij.
Zodra zijn ogen die van mij vonden, ging mijn keel op slot. Ik kon niet meer praten,
niet meer slikken, niet meer ademen. Zijn ogen glansden in het oranjege licht van de
lantaarnpaal en er lag een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. Op zijn kaaklijn
groeide een baard van een dag en ik kreeg zin om mijn handen over de stoppels te
wrijven. Zijn blonde haar was kort en in een vlot model geknipt. En dat alles was
verpakt in een brandweerpak.
'Gaat het wel?' Hij nam me bezorgd op.
Ik schudde mijn hoofd en dwong mezelf om in te ademen. 'Ja,' zei ik uiteindelijk
een beetje wiebelig. 'Of eigenlijk nee. Ik heb mezelf buitengesloten.' Ik wees naar
mijn raam. ‘Misschien dat ik via mijn raam binnen zou kunnen komen, maar ik ben
niet zo’n fantastische klimmer.’
De vriendelijke brandweerman schonk me een bemoedigende glimlach.
'Maak je niet ongerust. Dat heb ik in een oogwenk voor je opgelost.'
Ik knikte dommig, niet in staat om een zinvol antwoord te geven.
Hij draaide zich om, liep naar zijn collega en gaf hem kennelijk instructies, want
kort daarna draaide hij zich om, pakte me bij mijn bovenarm en trok me mee naar het
bakje.
'Je hebt geluk dat we met de hoogwerker zijn,' zei hij met een knipoog, terwijl
hij me hielp om in te stappen.
Ik verwachtte dat het bakje meteen omhoog zou gaan en verlangend keek ik
naar mijn slaapkamerraam, maar in plaats daarvan kwamen de hoeken van de
brandweerauto tot leven.
'Wat gebeurt er?' vroeg ik verbaasd.
'Dit heet stempelen,' legde de brandweerman uit. 'Dat zorgt ervoor dat de auto
straks niet omvalt als wij met de hoogwerker omhoog gaan.'
Ik knikte en staarde naar de "armen" die zich nu stevig op de grond hadden
gezet om de brandweerauto op zijn plek te houden.
'Nou, daar gaan we.' Hij drukte op een paar knoppen op het paneel voor ons en
inderdaad ging het kleine bakje omhoog. Mijn hart schoot onmiddellijk in mijn keel en
ik zette een stapje dichter naar hem toe.
'Heb je hoogtevrees?' vroeg hij voorzichtig.
Ik knikte.
Hij legde een hand op mijn onderarm en liet het bakje tot stilstand komen.
'Waarom zou je bang zijn? Ik heb je vast. En moet je eens kijken hoe ver je kunt
kijken!'
Ik kon amper horen wat hij zei, want ik voelde alleen maar hitte schroeien op de
plek waar zijn vingers lagen. Hemel, wat voelde dat veilig. Voor het eerst sinds ik me
kon herinneren leek mijn hoogtevrees weg te smelten en durfde ik daadwerkelijk een
beetje om me heen te kijken. De statige Domtoren aan het begin van de straat
herinnerde me eraan dat ik nog helemaal niet zo hoog was. Het kon nog veel hoger!
'Kom, dan doen we het laatste stukje nog even.' Het geluid van zijn stem
kietelde in mijn oren en ik kon zijn lippen bijna tegen mijn oorschelp voelen.
Het bakje zette zich weer in beweging en we gingen de laatste meter omhoog.
Eenmaal voor mijn raam, stak de brandweerman een stukje gereedschap tussen
de kier, rommelde er iets mee en ineens ging mijn raam open. Ik zuchtte opgelucht,
maar toen drong meteen tot me door dat ik nu ook afscheid moest nemen van hem.
'Ik eh...' Ik draaide verlegen wat met mijn blote voet. 'Bedankt. Heel erg
bedankt.'
Zijn mond trok zich in een brede glimlach en er verschenen kuiltjes aan
weerskanten. Mijn knieën zakten een beetje in, plotseling onkundig om mijn gewicht
te kunnen dragen.
'Graag gedaan.' Hij bracht zijn vingers naar zijn hoofd, alsof hij in het leger zat.
'Hier, pak mijn hand maar, dan help ik je nog even met overstappen.'
O shit, dat was ik vergeten. Ik moest natuurlijk nog vanuit dit bakje naar het
raam. Vanuit het niets klapperden ineens mijn tanden.
'Rustig maar, ik help je.'
Hij stak me zijn hand toe en ik greep die dankbaar vast. Zijn andere hand legde
hij om mijn middel en me zo ondersteunend, hielp hij me over de rand.
Onder me gaapte een diepe kloof en ik wist meteen dat ik dood zou zijn als ik
hieraf zou vallen. Ik zou in ieder geval heel veel gebroken botten hebben.
'En nu naar je vensterbank.'
Op dat moment werd ik me ervan bewust dat ik het kleine plastic zakje uit mijn
fietsmand nog steeds in mijn handen geklemd had. Ik stak mijn hand door het
handvat om mijn beide handen vrij te hebben en ik focuste me op het smalle strookje
dat moest doorgaan voor mijn vensterbank. Vanaf de grond had het nog redelijk wat
geleken, maar nu ik het voor me zag en wist dat ik daar met mijn hele gewicht op
moest gaan staan, vond ik het de naam "vensterbank" niet eens meer waardig. Toch
zette ik braaf de eerste stap en vertrouwde erop dat de brandweerman me in
evenwicht zou houden. Ik greep meteen het raamkozijn vast en daarna verplaatste nu
ook mijn tweede voet. Ik stond op mijn vensterbank! Dankbaar staarde ik in mijn
slaapkamertje en naar het bed dat onder mijn raam stond.
Ik keek nog even over mijn schouder. 'Heel, heel erg bedankt.'
'Graag gedaan. Ik zou jou iedere avond met liefde naar je huis brengen.' Hij
knipoogde en liet het bakje weer zakken. 'Welterusten!'
Ik glimlachte, terwijl ik van binnen zwijmelend aan stukken schroeide. Tegen de
tijd dat ik eindelijk binnen was, was ik kletsnat. En dat kwam niet alleen van de
regen...

INFW PB

Deelnemers Regio NO Reserves Regio NO Deelnemers Regio ZW

TROFEE IN MEMORIAM ABBE ALBERT JACOBS SPONSORED BY

Trainingsschema Midwinter seizoen 2015 jan-feb

koninklijk limburgs volleybal verbond jeugdlijst meisjes competitie

GESLAAGDEN 2013-2014

Nieuw: Nieuwsbrief School en Sport

Groepsindeling - Turnclub Horn

Blomme Tine Daneels Yana Ramon Amy Kesteloot Amber