Ann Uyttersprot stapt de dodentocht, een echte calvarietocht, 9

Ann Uyttersprot stapt de dodentocht, een echte calvarietocht, 9 augustus 2O14, de ultieme dag……..
Ann! Zij lacht. Ben je er klaar voor? ‘Ik ben er volledig klaar voor’ zegt Ann. Iedereen straalt en spannend gaat het alvast worden
de volgende 24 uur. Vrienden, familie en leden van de MS-liga staan paraat aan de startplaats om haar uit te wuiven. Wij hopen
natuurlijk met haar mee dat ze gaat winnen. Chapeau Ann, je gaat ervoor! Ze zit vol energie. Ze heeft er enorm veel goesting in. Ze
laat haar flashy steunkousen nog zien en weg is ze de massa in.
Samen met Jurgen en Stefaan en nog 11.858 andere deelnemers starten ze om half 1O ’s avonds en Ann moet ten laatste
zaterdagavond terug in Bornem zijn om half 1O. En de regen valt met bakken uit de lucht. De eerste uren wordt alles behalve een
pretje door de hevige stortbuien. Fysiek wordt het nog moeilijker omdat het parcour er op sommige plaatsen erg modderig bij ligt.
Velen geven de eerste uren al op wegens het slechte weer maar Ann houdt vol.
De stappers trekken in de loop van de avond en nacht vanuit Bornem langs Puurs, Londerzeel, Merchtem, Buggenhout en SintAmands, tot ze in de loop van morgen opnieuw in Bornem arriveren.
Tegen half 6 is ze in Breendonk waar Stefaan en Jurgen haar uit handen geven. Zij hebben de ganse nacht met haar mee gestapt.
Alles helpt om de kans tot slagen te vergroten want het is moeilijk, heel moeilijk! Met regenen is het gelukkig gestopt. Misnoegd
komt Ann de controlepost van Breendonk buiten, het rode kruis had geen tijd meer om haar rechter voet te verzorgen. Ze heeft het
hard te verduren. De eerste blaar begint haar duidelijk te hinderen maar geen nood, vrienden zijn er voor elkaar en haar blaar
wordt met liefde verzorgd.
.
Samen met zijn drieen wandelen we gretig verder de volgende 12,5 km tot de volgende controlepost met een stap van Ann om U
tegen te zeggen. Het weer zit mee, de tijd vliegt voorbij en de pijn is onder controle. Bij de controlepost is er spaghetti. Iets eten
Ann? Neen, neen! Enkel water voor haar, gedroogde vruchten en chips. En verder stappen doet ze zonder omkijken.
Om 7u2O, 1O augustus, vijftig kilometers in de benen. Er hebben er al veel opgegeven. Ann doet door! Al een dikke proficiat
verdiend!
Het was fantastisch met haar een stukje weg te mogen mee gaan. Chapeau Ann, goed bezig!
Ze kijkt al met zin uit naar de volgende etappe waar haar vriendin zal beginnen meestappen.
Half 4 in de namiddag! Ze komt de controlepost Puurs binnen samen met nog drie gezellen. Haar beide voeten doen pijn maar ze
doet liever haar schoenen niet uit, met de schrik dat ze daar misschien geen goed mee doet. Ok Ann, jij moet doen wat jij het beste
voor jezelf acht. Haar kinesist die haar omschrijft ‘een madame die je niet zomaar klein krijgt’ komt haar steunen maar verlangen
doet ze niet veel van hem. Voor Ann telt vandaag alleen maar ‘vooruit…’
De laatste 2O kilometers vergezellen we Ann met zijn achten. We voelen ‘alles verloopt perfect’( Pas op, het is niet te onderschatten
hoor)!
De sfeer zit erin. We lopen wirwar door elkaar en we hebben het soms moeilijk om haar bij te houden.
Haar bekken doet zeer maar niets kan haar hinderen. Haar heuptasje heeft iemand overgenomen. Alle kleine beetjes hulp tellen. En
vol courage stappen we gezwind verder allen achter haar aan. Ja, ze kan dit verdorie. Ze gaat dit halen! Ann heeft een rugzak vol
courage bij en heeft nog reserve.
Zij geeft niet op. De controleposten passeert ze zonder stop, enkel wat water bijtanken en af en toe naar toilet! Mannen zie je overal
wild plassen maar vrouwen oh wee naar ‘t wc…
Zij wil niet rusten onderweg want dat kan misschien voor haar fataal zijn, denkt ze. De zon is meer en meer van de partij en dat
doet deugd. Zie ze stappen gedreven door wilskracht en volharding!
Ann relativeert en zwanst. Lieve en Johan volgen haar op de voet de ganse tocht van controlepost naar controlepost om haar elke
keer weer een hart onder de riem te steken. Samen zijn we sterk!
De laatste 5 kilometers, de laatste 2 kilometers … en dan de laatste kilometer. Een gelukzalige roes begint te stijgen!
We worden aangemoedigd door supporters onderweg. Er wordt gsmst. Er wordt gejubeld!
Er wordt gezongen. ‘We zijn er bijna maar nog niet helemaal’
‘Gaat het Ann’? Ann hoort niets, Ann is een en al stappen! Ann heeft ballen aan haar lijf en de adrenaline stijgt den top!
En dan die finish, maar jong toch! Mooi, fantastisch, emotioneel om te zien…Ann heeft het gehaald!
Hier staat ze met haar diploma te schitteren, te glunderen, te pronken en terecht! Ann, ‘de ster’. We kussen en er worden handen
gedrukt. We zijn allen gepakt door emoties.
En de jongste supporter, 1 jaar jong, plakt in zijn handjes voor haar. Hij voelt het… zij heeft het verdiend.
Nog een foto, terugdenkend aan deze mooie herinnering, eenvoudigweg voortgaan met zijn allen.
Van harte dankjewel Ann, je bent meer dan geslaagd!
Brigitta

Download Report