Sleeping Beauty THEATER Qua verhaal doet deze voorstelling gedateerd aan. Door: Annette Embrechts 10 oktober 2014, 02:00 Eén keer gaat er tijdens de Sleeping Beauty van het Nederlands Dans Theater 1 een schokje door de grote zaal van het Lucent Danstheater. Wanneer Marnix van Opstal als Prins Désiré de slechte fee Carabosse met pistoolschoten vermoordt, scheldt hij het wankelend monster uit voor moordenaar én voor immigrant. Een vleugje racisme. Temeer daar in de oerversie van deze moderne Sleeping Beauty (1996), van de Zweedse choreograaf Mats Ek, de rol van Carabosse werd vertolkt door een NoordAfrikaanse danser. Nu is het de Franse Bastien Zorzetto, die de kwade invloed op prinses Aurora voor zijn rekening neemt. Maar het blijft gevoelig een heroïnedealer voor immigrant uit te schelden. Dat is dan meteen het enige schokkende dat rest van de eens zo gewaagde Zweedse bewerking van het romantische balletsprookje. Ek gaf medio jaren negentig het sprookje zijn grimmigheid terug door van de verwende prinses Aurora een drugsverslaafde te maken. De prik aan het spinnenwiel werd een injectiespuit met heroïne, de 100-jarige slaap een roes richting afgrond. De prins - zogenaamd een in pak gestoken bezoeker uit de zaal - kon het niet langer aanzien en greep in. Dat Aurora in de slotscène een paars ei baart, naar de kleur van Carabosses shirt, nam hij voor lief. Hij omhelsde het bastaard-ei. ‘De dansers van de topgroep van het Nederlands Dans Theater willen wel graag vertellen, zij het soms nog wat onwennig’. Bijna twintig jaar later kijken we niet meer op van een aan heroïne verslaafd rijkeluiskind op het danspodium. Het oogt eerder typisch jaren negentig. Een verslaafde als Prinses Aurora zou anno 2014 worstelen met ghb of een 24-uurs onlinestatus. Waarom het Nederlands Dans Theater deze beroemde dansklassieker van Ek op het repertoire neemt, blijft curieus. Natuurlijk is het zinvol een doorgewinterde Ek op het repertoire te hebben, vanwege zijn vitale en tijdloze danstaal van aardse voeten, hoekige benen, Scandinavische helderheid en donkere humor. Maar qua verhaal doet deze Sleeping Beauty toch licht gedateerd aan. En het oogt al vreemd dat het Haagse gezelschap, met zijn internationale statuur op het gebied van abstracte choreografie, een verhalende voorstelling danst. De dansers van de topgroep van het Nederlands Dans Theater willen wel graag vertellen, zij het soms nog wat onwennig. De feeën genieten van hun kekke vrouwengedrag. Ema Yuasa is intens kwetsbaar en gevoelig als zoekende en zwalkende Aurora en de hele groep vliegt over het podium als een ensemble van Aurora's, aanstaande vaders en met tasjes meppende grootmoeders. Het motto blijft door de prestatie van de dansers overeind: iedereen rebelleert wel eens tegen knellende familiebanden, of dat nu door een prik aan een spinnenwiel is of door de vlucht in een verslaving.