KLEUR explosie Op het moment dat Annemiki Bok er in Portugal met haar dochter alleen voor stond, nam ze de kwast ter hand. Ze ontwikkelde een eigen stijl en begon aan haar carrière als kunstenares. Nu ze zestig is, is haar omvangrijke oeuvre als een ode aan de kleur. Het proces van met het mes aanbrengen, schrapen en observeren maken dat haar werken kracht en warmte uitstralen. T wee ogen staren me aan in de kerk waar Annemiki woont. Ze zijn van een Geisha die met een onpeilbare gelaatsuitdrukking in de verte blikt. Om dit effect te versterken, zijn de lijnen onder de ogen licht vervaagd. Aan een andere muur trekt een schouwspel van grote oranje bollen, die in de lucht lijken te zweven, de aandacht. Het is deze afwisseling tussen realisme en abstractie die het werk van de kunstenares uit de polder zo boeiend maakt. Ze wil niet in een bepaald hokje passen en volgt haar eigen weg. Wat ze wel wil, is zich blijven ontwikkelen. Wonen in een kerk ‘Soms was ik na een dag schetsen zo vol energie dat ik eerst een uur rond moest fietsen om tot rust te komen.’ Het is niet geheel toevallig dat de vrouw, die is geboren in de Noordoostpolder, in een kerk in Espel woont. Ze heeft duidelijk iets van een pionier in zich en zoekt altijd naar onverwachte wegen om in te slaan. ‘Mijn vader was een van de eersten die in de polder kwam wonen. Hij had geholpen bij de drooglegging en mocht als beloning een boerderij pachten. Ik leerde daardoor al heel jong dat je hard moet werken om iets te bereiken.’ Ze koos voor een opleiding als docent, want met kunst was er volgens haar geen droog brood te verdienen. Toch voelde ze zich op die opleiding niet thuis. Ze koos voor tekenen als bijvak en verloor haar hart. ‘Soms was ik na een dag schetsen zo vol energie dat ik eerst een uur rond moest fietsen om tot rust te komen.’ Het gevoel dat ze iets doet dat bij haar past, heeft Annemiki nog steeds. Vooral het proces van het opzetten van de kleur en het vullen van een leeg doek heeft voor haar iets magisch. Ze noemt het een spel en laat zich leiden door de vele schakeringen van rood, blauw en groen. ‘Daarin ga ik heel ver. Ik werk altijd met olieverf en begin elke dag met een schoon palet. Ik breng alles met het mes aan en schraap net zo lang tot ik het gewenste effect hebt bereikt. Soms gaat daar veel tijd overheen. Zo heeft een doek van een landschap hier ooit een jaar gestaan, voordat ik het af kon maken.’ Door haar bevlogenheid heeft elk doek een heel eigen karakter, maar zijn in elk werk de sterke lijnen en heldere kleuren die haar zo kenmerken duidelijk zichtbaar. Of ze nu een vogelnestje schildert of de duinen van Terschelling. ‘Is het doek eenmaal klaar, dan laat ik het aan een ander over wat ze ermee doen. Dat ik soms afscheid van iets moet nemen is moeilijk, maar ook geniet ik ervan als anderen trots zijn op een aangeschaft werk.’ Grote leegte Dat ze weer in de polder woont, na haar avontuur in Portugal, vindt de kunstenares heerlijk. Ze laat graag haar blik over de weilanden dwalen en haalt uit de natuur veel inspiratie. ‘In het begin werd ik er wel een beetje gek van. In elk werk kwam die horizon terug. Tot ik besloot het doek een kwartslag te draaien. Toen werd die horizon opeens een langgerekt mensfiguur en heb ik dat langzamerhand steeds verder uitgewerkt.’ Een periode die ze ook weer kon afsluiten, want Annemiki wil zich blijven ontwikkelen. Die grote leegte vullen die ze zo uit haar jeugd kent. ‘En dat bereik je alleen door hard te werken.’ ANNEMIKI BOK HET LAANTJE 2 | ESPEL 0527-615374 | WWW.ANNEMIKIBOK.NL
© Copyright 2025 ExpyDoc
